Huisvrouwen uiten haar mening
over „het nieuwe huis"
Onze
~özctiwenpagcna
VAN VROUW TOT VROUW
D.D.D.
EEN WIND- EN WATERDICHT
SPORTJASJE
r
ZATERDAG 8 JANUARI 1955
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
HOE BEVALT DE MODERNE WONING?
Algemene behoefte aan een tweede
woonvertrek en meer bergruimte
(Van een speciale verslaggever)
Nimmer heeft de woningbouw zó in de algemene belangstelling gestaan
als in deze na-oorlogse jaren, nu de roep om „een woning" (vroeger sprak
men van „een huis") een volkskreet is geworden. Nimmer ook hebben de
architecten en alien die by de bouw zijn betrokken, zulk een moeilijke taak
gehad: niet alleen is de woningbouw massaproductie geworden, maar er
dient gebouwd te worden op zo summier mogelijke wijze, om de hoge kos
ten te drukken, er moet gerekend worden met „zoveel kubieke meter in
houd" van een zg. „woningwetwoning", maar tevens met moderne eisen zo
wel voor indeling als voor gevelarchitectuur, kortom, het geheel is bijna de
de wens van „vyf poten aan één schaap" ende gegadigden mogen in
principe denken: „éls we maar wonen!"in feite echter stellen zy ook
heel wat meer eisen dan vroeger.
De centrale directie van de wederopbouw en volkshuisvesting heeft enke
le publicaties uitgegeven, welke berusten op een onder bewoners van na
oorlogse arbeiders- en middenstandswoningen gehouden enquête, om een
overzicht te krygen van de huidige woonstijl en woonwensen.
Wij hebben, zij het op bescheiden wijze, een dergelijk onderzoek ingesteld
en daarbij uiteraard in hoofdzaak gesproken met huisvrouwen.
Hierbij is ons opgevallen, dat men,
nu er veel meer werk wordt gemaakt
van de bouw en de aanpassing bij de
moderne behoeften, ook veel meer
gaat eisen en dit niet altijd ten on
rechte. Tegenwoordig verlangt het
eenvoudigste gezin licht en lucht,
stromend water, was- en douchegele
genheid (al wordt de douchecel nogal
eens als bergruimte gebruikt!) een
behoorlijke kolenbergplaats, droog
ruimte enexpansiegelegenheid
voor de kinderen.
De minste klachten hoort men in de
eengezinswoningen, de laagbouw dus.
Maar toch zijn er moeilijkheden. Er is,
bij de constructie van de woning, te
dikwijls vergeten, dat het huis voor
de vrouw ook werkplaats is. Heeft
men een woonkeuken, dan kan men
daar toch niet de was doen en is men
veroordeeld, dit werk bij goed weer te
verrichten op het dikwijls veel te
kleine plaatsje, ofwel in het in- of
aangebouwde schuurtje... waar ech
ter meestal de man zijn werkbankje
heeft, waar het kinderspeelgoed (kar
retjes en steppen) een of meer fietsen
en de brandstoffen al opeengepakt
zijn. Maar de wasserij hebben, naar de
mening van de huisvrouwen, de he
ren architecten over het hoofd ge
zien!
Soms beschikt men alleen maar over
een lavet in een heel kleine ruimte.
„Hoe kan ik hier een was doen voor
zes personen?" vraagt men dan. Bo
vendien geldt in sommige gemeenten
voor étagewoningen een verbod om
aan de gevel of de achtergevel was
goed te drogen. „Maar we hebben er
geen andere ruimte voor!" is de
klacht, en dus „vlagt" men tóch.
Bezwaren
Komt men 's morgens in deze mo
derne woningen, dan is bijna overal de
éntree hetzelfde: rondom het kleine
halletje staan alle deuren open, het
is alles licht en vrolijk. Dan lijkt zo'n
woning ruim en heel aardig.
Een helder keukentje en dikwijls
(Advertentie.)
Twee Frangaises over een
Ontsmet uw huid met
de helder vloeibare
D.D.D. De jeuk be
daart. de ziektekie
men worden gedood
en de huid geneest.
Heeft u een wintersport-vacantie
in het verschiet of hoopt u in eigen
land van het ijs te genieten, dan kimt
u zo'n gemakkelijk zittend sportjas
je niet missen. Het is van boven ruim
met een ronde schouderpas en een
aangeknipte staande kraag. Van on
deren sluit het om de heupen. U
maakt het van wind- en waterdichte
stof, desgewenst geheel (of alleen de
kraag) gevoerd met teddy. U heeft
ervoor nodig 1,90 m stof van 140
breedte.
U knipt van het patroon de schou-
derpassen los, langs de voorkanten
neemt u een flinke naad. U stikt de
schouderpassen op voor- en rugpand
en paspoileert de zaksplitten, zet er
een rits onder en naait de dubbele
voeringzakken aan. Schouder-, kraag-
en zijnaden sluiten.
U rijgt de rits tegen de voorkanten,
ook bij de kraag, en stikt dan het be
leg tegen. Het hier gegeven mouw
patroon behoort bij het kleine figuur
tje. De mouw met het boordje neemt
u een paar cm korter, de bijschuiner
behoeft u niet te tekenen, wel het
kruisje. Na het sluiten van de mouw
naad rimpelt u de onderkant in en zet
deze tussen de dubbele stof van de
mouwboord, die van knoop en knoops
gat voorzien is. De kruisjes moeten
op elkaar vallen. De mouwen, over de
kop even ingehouden, inzetten.
Wilt u een wat minder sportief ka
rakter aan het jasje geven, maak het
dan van ruige winterstof volgens het
kleine figuurtje. U tekent aan de
Dit is een knelpunt, dat in alle
nieuwe woningen voorkomt. Eén
kamer met stookgelegenheid: al
tijd alles in die vrij kleine ruimte
bij elkaar.
Vader wil eens knutselen: de tafel
dreunt en de kinderen kunnen niet
schrijven. Bovendien leidt de een de
ander af. Moeder kan nergens heen
met haar naai- en stopwerk en als er
visite komt zit men met de handen in
het haar.
Het „meubelwee" laat zich als tweede
„knelpunt" gelden in de moderne wo
ning. Slechts enkele middenstanders
zijn in staat en hebben er genoegen
in, hun moderne woning ook waarlijk
modern, d.i. met lichte en practische
meubelen in te richten.
Maar meestal komt men met veel
te zware meubelen, het machtige
dressoir, het brede bureau voor va
der, de haardfauteuils met de ronde
tafel enz. Gevolg: nauwelijks beweeg-
ruimte tussen de meubels!
Nu is het voor een gezin natuurlijk
niet doenlijk, bij verhuizing zomaar de
meubels even te verkopen en nieuwe
aan te schaffen, maar menige huis
vrouw, die aardige ingebouwde wand
kastjes in haar nieuwe woning vindt,
kan tóch geen afstand doen van haar
geliefde dressoir, en jonggetrouwden
proppen veelal liever hun kamers vol,
dan dat zy besluiten tot aankoop van
lichte meubeltjes.
En altijd weer de klacht over te
weinig bergruimte! Lang niet al
tijd zyn er genoeg kasten, of deze
zijn zo ondiep dat de kleding niet
behoorlijk kan hangen. Werkbas
ten kunnen geen flinke wasteilen
bevattenkortom, de huis
vrouw moet op een allerlastigste
manier passen en meten.
Dat wordt dan het volpakken
van de douchecel of de lavetruim
te, en moet deze worden gebruikt,
dan wordt „even" alles in de keu
ken gesleept. Meterkastjes staan
volgepropt met zwabber, luiwagen,
strijkplank enz.; komt de meter-
opnemer, dan moet de hal worden
versperd met deze attributen
Maakt men de som van voor- en
nadelen der moderne woningwetwo
ningen, dan mag men constateren,
dat de huidige arbeiderswoning niet
veel meer lijkt op wat vroeger werd
gebouwd en bewoond. Een enorme
vooruitgang!
Maar: een tweede te verwarmen
woonruimte is dringend nodig, even
als meer en doelmatiger was- en
drooggelegenheid, en betere berg
plaatsen. Aan de andere kant moe
ten echter de bewoners zich leren
aanpassen bij het moderne comfort,
bij het waarlijk-doelmatig bewonen
van zulk een woning en bij kleine on
gerieflijkheden, welke de een zwaar
der wegen dan de ander!
Nieuwbouw, zoals deze na de oorlogsjaren in vele Nederlandse steden is
verrezen. De nieuwbouw biedt veel comfort, maarde bewoners hebben
toch nog klachten, en wensen, zoals men kan lezen in ons artikel „Huis
vrouwen uiten haar mening over „het nieuwe huis"
/Hosteziï in tubes,
ntelk in kaztcnnen
Iedere huisvrouw ergert zich van
tyd tot tyd, wanneer ze de provisie
kast opentrekt en ontdekt, dat er al
weer een heel legertje lege flessen en
§otten te wachten staat om terugge-
racht te worden naar de diverse le
veranciers, waarvan ze afkomstig
zyn. Weliswaar krygt ze er statie-
Êekl voor terug, maar dat statiegeld
eeft ze eerst zelf betaald, dus ze
gaat haar eigen centen terug halen.
Met een meer efficiënte verpakking
van levensmiddelen, een verpakking
waarvoor geen statiegeld behoeft te
worden betaald en welke we na ge-
een geysertje boven de gootsteen, een
vrij aardige woonkamer, een aan
grenzende (met veel te grote meubels
f eladen!) slaapkamer voor de ou-
ers, een paar kinderslaapkamers met
opklapbedden, zodat er wat loopruim
te overblijft.
De huisvrouw prijst dit en dat
het huis is zo licht en gemakkelijk, zo
alles bij elkaarmaar dén komen
de bezwaren los.
„Ziet U, als ze allemaal thuis zyn
de kinderen moeten 's avonds
huiswerk maken en mijn man
heeft schryfwerk voor zyn vereni
ging te doen; dat moet allemaal
aan die éne tafel en als er dan be
zoek komtje weet niet, waar
je met de kinderen naar toe moet.
In de zomer zitten ze wel eens in
de keuken, maar 's winters is het
verschrikkelijk. Dan moet alles in
de huiskamer!"
Twee Franse vrouwen, de journa
liste Marise Querlin en de cineaste
Léonide Moguy hebben tezamen het
boek „Les enfants de l'amour" ge
schreven, dat naderhand door Léonide
Moguy verfilmd is, en nu in een Ne
derlandse vertaling van Maps Valk
bij Elsevier (Amsterdam) verschijnt
onder de titel „Kinderen der liefde."
In dit boek wonden de lotgevallen
verhaald van een aantal jonge meis
jes, die in een tehus voor jonge onge
huwde moeders te Parijs verblijven.
De schrijfsters trachten in dit boek
de lezer te doordringen van de nood
zaak van de oplossing van het maat
schappelijk probleem, dat gevormd
wordt door de toestanden als in dit
boek geschilderd, en al zijn zij er niet
geheel in geslaagd om de haar tot
beschikking staande stof tot een
waarlijk boeiende roman te verwer
ken op bepaalde momenten neigt
het verhaal nogal naar het melodra
matische over en wordt het wel wat
tè rijk aan gebeurtenissen zij we
ten in elk geval by de lezer begrip
en medegevoel voor dit vraagstuk op
te wekken. En dit laatste is, al leven
wij in een tijd waarin de moraal an
dere, vaak menselijker maatstaven
aanlegt dan in vroeger iaren, toch
nog wel nodig!
Het gesprek kwam, langs al
lerlei onnaspeurlijke kronkel
wegen, op het chapiter „wer
ken" terecht. En daar ivas,
onverwacht, het hek wagenwijd
van de dam.
Want werkenschijnt, bij
voorkeur in het huidig tijdsge
wricht, een bezigheid te zijn
waar men zich, wil men niet
voor achterlijk doorgaan, zo ver
mogelijk van dient te distan-
ciëëëren.
Vooral de mannen bleken een
hartgrondige, op deugdelijk fi
losofische gronden berustende,
afkeer van datzelfde werken te
hebben. Ziet u, niet zomaar ge-
woon een aangèboren hekel
van: nu moet ik Maandag ver
dikkeme toch alweer achter dat
bureau, dat loket, dat stuur,
die lessenaar gaan zitten een
mens verdoet toch maar de
mooiste tijd van zijn leven met
eentonig, ogenschijnlijk zinloos
geploeter
Daar is in elk geval een ze
kere naïeve logica in te vinden.
Tenslotte is schriften corrige
ren, formulieren afstempelen
of orders noteren een bezigheid
die waarschijnlijk heel nuttig,
maar allesbehalve opwindend
mag genoemd worden.
Het was nog niet zo gek be
keken van Michieltje om dat
Srote wiel aan de liefhebbers te
ten en aan boord van een
koopvaarder te klauteren, al
was daaraan ook het risico van
ransel, scheurbuik, storm,
schipbreiik, Duinkerker kapers
en Algerijnse zeerovers verbon
den. Het avontuur moet tenslot
te ook betaald worden, maar
elk genre is goed, behalve het
vervelende. En wat is er nu
vervelender dan dat suffe, een
tonige, lijzige grote wiel, van
de lijnbaan en van élke baan...
Tot dusver kan een vrouw
met enige artistieke avontuur
lijkheid in haar bloed deze re
denering vrij aardig vólgen. Zo
dra het dagelijks werk de ge
dachteloze regelmaat van een
metronoom krijgt, zodra wer
ken ontaardt in het werktuige
lijk en geroutineerd repeteren
van dezelfde geestelijke of li
chamelijke handgrepen in altijd
dezelfde omgeving en op altijd
dezelfde tijdstippen
Dan zou men zelfs als arbeid
zaam en gedisciplineerd vrouw
mens kunnen billijken dat een
mar. er op een goede dag de
brui van kreeg en achter een
scharenslijperskar, een draaior
gel of een woonwagen de roep
van de verten gehoorzaamde.
Maar u moet, als vrouw,
eens opletten: mannen slaan
altijd dólgraag op hol, vooral
in hun betoogtrant. Wanneer
zij u eenmaal zover hebben,
dat u die scharesliep hartelijk
nawuift, en zelfs warme waar
dering kunt opbrengen voor
tandartsen die hun praktijk
verkopen om te gaan hereboe-
ren, of notarissen die met
hartstocht aan het goochelen
slaan dan trekken zii alle
registers van hun levensfiloso
fie wijd open. Dan wordt u ver
gast op een nummertje wereld
wijsheid waar u de oren van
tuiten.
Kijk, zeggen zij dan: werken
is een noodzakelijk kwaad, je
moet nu eenmaal je.mond open
houden óm in leven te blijven,
al is dat leven er soms ook
naar. Maar denk je soms dat
iemand respect voor werken
heeft? Laat me niet lachen.
fOezken is ooct
de mifxe
Wie wordt er hoog aangesla
gen, wie staat er levensgroot
op de voorpagina van alle kran
ten, voor loie buigt iedereen
als een knipmes? Voor de
knaap die de buit binnen heeft,
zonder er een hand voor uit te
steken!
Wat? die anderen voor zich
heeft laten werken. Neem nou
en dan krijgen we de Aga
Khan of Faroek of iets in de
filmproductie- of staalkonin-
genbranche, en het triomfante
lijk sluitstuk is geleverd. Alst
ublieft: geef mij even zo'n
weegschaal met je bloedeigen
ponden in goud en juwelenen
ik voer nimmer van mijn le
vensdagen meer een slag uit....
Hier, dat weet ik, slaat het
alarm-signaal in élke rechtge
aarde vrouw aan het rinkelen.
Zij is natuurlijk zo wijs om
niet met hddr werk te komen
aandraven, dat niet alleen een
tonig, maar in veel opzichten
ook ogenschijnlijk vruchteloos
is. De kamer die ze vandaag
opruimt is morgen weer rom
melig, het servies dat zij van
daag afwast is morgen weer
vuil, het wasgoed dat vandaag
schoon in de kast gaat is vol
gende week weer nc:lig aan
het sop toe.
De vrouio ziet nooit het ein
de van haar bezigheden. Zij
werkt alleen maar voor het
ogenblik; zij komt, scherp door
gedacht, nooit klaar, en toch
mag zij nimmer stagneren.
Wie daar een ogenblik dieper
over nadenkt ziet haar, van
haar trouwdag tot haar jongste
snikrusteloos en vertwijfeld
vechten tegen de slijtage, de
honger en het stof wélke
haar alle drie toch eindelijk
triomfantelijk achterhalen
Dat is nog wat anders dan een
stapel formulieren stempelen
of een stel schriften corrige
ren; die zijn tenslotte eenmaal
afgedaan, die liggen morgen
niet weer in dezelfde onge
stempelde en onverbetei de
staat grijnzend te wachten.
Nee, een vrouw zegt dat al
lemaal niet. Omdat die vruch
teloosheid, die wedren met af
takeling en vervuiling toch door
een man niet zwaar v:orden
genomen. Wat wou je dan?
zeggen zij, en beginnen weer
te ijlen over die Aga Khan.
Maar wat een vrouiu, en lang
niet de slechtste, in opstand
brengt, dat is de scheve voor
stelling van zaken. Want Mi
chieltje liet dat grote wiel niet
in de steek voor een schepel
juwelen, maar voor ander,
zwaarder, afivissélender werk!
En dat heeft hij trouw en met
volharding volbracht, totdat de
kogel hem velde in de Straat
van Messina. Ook dié tol be
taalde hij aan het avontuur: in
lijnbanen fluiten in elk geval
geen kanonskogels.
Daarom: laat die mannen
hun Faroek en hun staalmag-
naat, en wees vooral niet ge
krenkt of gekleineerd bij het
gewetensvol hanteren van die
stofdoek en die vaatkwast.
Want er ligt een wereld van
zelfdiscipline, van voldoening
en geluk in het nauwgezet vol
brengen van noodzakelijk, zij
het eentonig en onaantrekke
lijk werk.
En mocht u dit bij tijden toch
moeilijk vallen: leun dan eens
een ogenblik uit het open raam
van uw bestaan, en vmif met
uw stofdoek een vriendengroet
naar alle stille plichts-gétrou-
we werkers die de wereldspil
draaiende houden.
Het orkestlid dat zijn dage
lijkse etuden speelt, de kok die
in zijn dagelijkse soepketel
roert, de banketbakker die zijn
dagelijkse taart garneert, de
hoogleraar die zijn dagelijkse
college geeft, de piloot die zijn
dagelijkse route vliegt. Zélfs
vaten wassen is niet eentonig
voor wie er een gedicht bij cite
ren of een mélodie bij neuriën
kanEn heeft u daar de Aga
Khan op zijn weegschaal wél
eens mee bezig gezien
SASK1A.
bruik kunnen weggooien, zou elke
huisvrouw gebaat zyn
Met verpakking in tubes zijn we
felukkig ook in Nederland al een
eel eindje op weg. De inhoud van
deze tubes droogt niet uit, en vooral
kleine verbruikers zyn er zeer mee
gebaat. Room, jam, tomatenpuree,
ketchup, mosterd en mayonnaise zyn
allen tuben verkrijgbaar; de mayon-
naise-exemplaren hebben vaak een
gekartelde opening, waardoor de
substantie meteen een gegarneerd
uiterlijk krijgt. Ook zijn er alweer
plastic tubes waarvan de opening
na het gebruik zichzelf weer afsluit.
Plastic biedt ook op dit terrein
vele mogelijkheden. Knakworstjes en
rolmopsen worden verpakt in een
dichtgelaste dunne film van plastic
en nemen in deze verpakking weinig
ruimte in, terwijl ze er bovendien op
deze manier heel smakelyk uitzien,
Tijdens de oorlog is men zich
in Amerika intensief gaan be
zighouden met dit soort verpak
kingsmethoden, omdat er van
alles naar de troepen overzee
en in de tropen verzonden moest
worden. De verpakkingen moes
ten onbreekbaar, vochtwerend
en geurbehouden zijn. De een
heden moesten bovendien zo
gestapeld kunnen worden dat
er geer. „restruimte" overbleef.
Op deze ondeiz icicingen wordt
in Amerika nog steeds verder
gewerkt.
In het buitenland wordt er ook
naar gestreefd, de meik zivrmo
gelijk in kartonnen in;>l.-rits ;"-
flessen te gaan verpakken, ook als
deze melk voor directe con.
bedoeld is. In een der Scandinavi
sche landen heeft men voor de ver
zending van melk een kartonnen ver
pakking in pyramidevorm uitge
dacht, ook alweer in verband met de
wenselijkheid van een zo gering mo
gelijke „restruimte".
Al deze „eenmalige" verpakkingen
moeten natuurlijk liefst ook doeltref
fend zyn. Deze doeltreffendheid ligt
soms zo voor de hand dat men zich
afvraagt, waarom ze niet in de prau-
tijk wordt gebracht! Waarom is was-
poeder verpakt zonder strooier
waardoor er altijd teveel uit 't zelf
gemaakte gat komt, terwijl schuur
poeder al sinds jaar en dag in een
strooibus wordt verpakt? Waarom
zitten er m bussen met vloeibare
was altijd veel te grote openingen?
Waarom worden doosjes met eier-
karton erin voor tien of twaalf eie
ren alleen te»en Pasen gebruikt? U
ziet het: de huisvrouw zou het nog
comfortabeler kunnen krijgen, dan
zij het in deze moderne tijd al heeft!
voorkant 3 cm overslag aan. De
knoopsgaten worden gepaspoileert
voor u het beleg tegennaait. De zak
splitten werkt u met een 4 cm breed
patje van dubbele stof af. De mouw
maakt u nu volgens het patroon, dus
met de bijschuiner. Desgewenst kunt
u de kraag met een opgeknoopt patje
sluiten.
ELLA BEZEMER.
*r 3?
MOUWBOORD
BW IOLC.M
Een iovermiddelije
Een zekere heer Kelly in Ameri
ka dacht dè manier te hebben ge
vonden, om in korte tijd een fortuin
tje te vergaren. Hij lanceerde een
door hem uitgevonden geneesmiddel
tje dat wonderbaarlijke eigenschap
pen heette te bezitten. Magere men
sen konden mollig worden door het
innemen van deze uitvinding, en cor
pulente mensen konden er hun te
veel aan molligheid door kwijtraken.
Zoals altyd waren er ook nu goed
gelovige „patiënten" die als proef
konijn wilden fungeren. Het middel
bleek echter noch voor het een, noch
voor het ander te helpen, en mplaats
van een fortuin kreeg de heer Kelly
een boete wegens misleiding van zyn
brave medeburgers,
Dit sierlijke costuumpje van Chris
tian Dior toont weer eens aan, dat de
H-lyn ook allerbekoorlijkste resulta
ten kan opleveren! Want bekoorlijk
zyn de lijnen van deze creatie zeer ze
ker. Het model is gemaakt uit grijze
wollen stof en heeft een sluiting wel
ke zich tot in de rok voortzet. De lich
te plooien vanuit de heupen harmo
niëren perfect met de draperieën
langs de kraagloze halsuitsnijding.