Huisvrouwen uiten haar mening over „het nieuwe huis" Onze ~özctiwenpagcna VAN VROUW TOT VROUW D.D.D. EEN WIND- EN WATERDICHT SPORTJASJE r ZATERDAG 8 JANUARI 1955 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT HOE BEVALT DE MODERNE WONING? Algemene behoefte aan een tweede woonvertrek en meer bergruimte (Van een speciale verslaggever) Nimmer heeft de woningbouw zó in de algemene belangstelling gestaan als in deze na-oorlogse jaren, nu de roep om „een woning" (vroeger sprak men van „een huis") een volkskreet is geworden. Nimmer ook hebben de architecten en alien die by de bouw zijn betrokken, zulk een moeilijke taak gehad: niet alleen is de woningbouw massaproductie geworden, maar er dient gebouwd te worden op zo summier mogelijke wijze, om de hoge kos ten te drukken, er moet gerekend worden met „zoveel kubieke meter in houd" van een zg. „woningwetwoning", maar tevens met moderne eisen zo wel voor indeling als voor gevelarchitectuur, kortom, het geheel is bijna de de wens van „vyf poten aan één schaap" ende gegadigden mogen in principe denken: „éls we maar wonen!"in feite echter stellen zy ook heel wat meer eisen dan vroeger. De centrale directie van de wederopbouw en volkshuisvesting heeft enke le publicaties uitgegeven, welke berusten op een onder bewoners van na oorlogse arbeiders- en middenstandswoningen gehouden enquête, om een overzicht te krygen van de huidige woonstijl en woonwensen. Wij hebben, zij het op bescheiden wijze, een dergelijk onderzoek ingesteld en daarbij uiteraard in hoofdzaak gesproken met huisvrouwen. Hierbij is ons opgevallen, dat men, nu er veel meer werk wordt gemaakt van de bouw en de aanpassing bij de moderne behoeften, ook veel meer gaat eisen en dit niet altijd ten on rechte. Tegenwoordig verlangt het eenvoudigste gezin licht en lucht, stromend water, was- en douchegele genheid (al wordt de douchecel nogal eens als bergruimte gebruikt!) een behoorlijke kolenbergplaats, droog ruimte enexpansiegelegenheid voor de kinderen. De minste klachten hoort men in de eengezinswoningen, de laagbouw dus. Maar toch zijn er moeilijkheden. Er is, bij de constructie van de woning, te dikwijls vergeten, dat het huis voor de vrouw ook werkplaats is. Heeft men een woonkeuken, dan kan men daar toch niet de was doen en is men veroordeeld, dit werk bij goed weer te verrichten op het dikwijls veel te kleine plaatsje, ofwel in het in- of aangebouwde schuurtje... waar ech ter meestal de man zijn werkbankje heeft, waar het kinderspeelgoed (kar retjes en steppen) een of meer fietsen en de brandstoffen al opeengepakt zijn. Maar de wasserij hebben, naar de mening van de huisvrouwen, de he ren architecten over het hoofd ge zien! Soms beschikt men alleen maar over een lavet in een heel kleine ruimte. „Hoe kan ik hier een was doen voor zes personen?" vraagt men dan. Bo vendien geldt in sommige gemeenten voor étagewoningen een verbod om aan de gevel of de achtergevel was goed te drogen. „Maar we hebben er geen andere ruimte voor!" is de klacht, en dus „vlagt" men tóch. Bezwaren Komt men 's morgens in deze mo derne woningen, dan is bijna overal de éntree hetzelfde: rondom het kleine halletje staan alle deuren open, het is alles licht en vrolijk. Dan lijkt zo'n woning ruim en heel aardig. Een helder keukentje en dikwijls (Advertentie.) Twee Frangaises over een Ontsmet uw huid met de helder vloeibare D.D.D. De jeuk be daart. de ziektekie men worden gedood en de huid geneest. Heeft u een wintersport-vacantie in het verschiet of hoopt u in eigen land van het ijs te genieten, dan kimt u zo'n gemakkelijk zittend sportjas je niet missen. Het is van boven ruim met een ronde schouderpas en een aangeknipte staande kraag. Van on deren sluit het om de heupen. U maakt het van wind- en waterdichte stof, desgewenst geheel (of alleen de kraag) gevoerd met teddy. U heeft ervoor nodig 1,90 m stof van 140 breedte. U knipt van het patroon de schou- derpassen los, langs de voorkanten neemt u een flinke naad. U stikt de schouderpassen op voor- en rugpand en paspoileert de zaksplitten, zet er een rits onder en naait de dubbele voeringzakken aan. Schouder-, kraag- en zijnaden sluiten. U rijgt de rits tegen de voorkanten, ook bij de kraag, en stikt dan het be leg tegen. Het hier gegeven mouw patroon behoort bij het kleine figuur tje. De mouw met het boordje neemt u een paar cm korter, de bijschuiner behoeft u niet te tekenen, wel het kruisje. Na het sluiten van de mouw naad rimpelt u de onderkant in en zet deze tussen de dubbele stof van de mouwboord, die van knoop en knoops gat voorzien is. De kruisjes moeten op elkaar vallen. De mouwen, over de kop even ingehouden, inzetten. Wilt u een wat minder sportief ka rakter aan het jasje geven, maak het dan van ruige winterstof volgens het kleine figuurtje. U tekent aan de Dit is een knelpunt, dat in alle nieuwe woningen voorkomt. Eén kamer met stookgelegenheid: al tijd alles in die vrij kleine ruimte bij elkaar. Vader wil eens knutselen: de tafel dreunt en de kinderen kunnen niet schrijven. Bovendien leidt de een de ander af. Moeder kan nergens heen met haar naai- en stopwerk en als er visite komt zit men met de handen in het haar. Het „meubelwee" laat zich als tweede „knelpunt" gelden in de moderne wo ning. Slechts enkele middenstanders zijn in staat en hebben er genoegen in, hun moderne woning ook waarlijk modern, d.i. met lichte en practische meubelen in te richten. Maar meestal komt men met veel te zware meubelen, het machtige dressoir, het brede bureau voor va der, de haardfauteuils met de ronde tafel enz. Gevolg: nauwelijks beweeg- ruimte tussen de meubels! Nu is het voor een gezin natuurlijk niet doenlijk, bij verhuizing zomaar de meubels even te verkopen en nieuwe aan te schaffen, maar menige huis vrouw, die aardige ingebouwde wand kastjes in haar nieuwe woning vindt, kan tóch geen afstand doen van haar geliefde dressoir, en jonggetrouwden proppen veelal liever hun kamers vol, dan dat zy besluiten tot aankoop van lichte meubeltjes. En altijd weer de klacht over te weinig bergruimte! Lang niet al tijd zyn er genoeg kasten, of deze zijn zo ondiep dat de kleding niet behoorlijk kan hangen. Werkbas ten kunnen geen flinke wasteilen bevattenkortom, de huis vrouw moet op een allerlastigste manier passen en meten. Dat wordt dan het volpakken van de douchecel of de lavetruim te, en moet deze worden gebruikt, dan wordt „even" alles in de keu ken gesleept. Meterkastjes staan volgepropt met zwabber, luiwagen, strijkplank enz.; komt de meter- opnemer, dan moet de hal worden versperd met deze attributen Maakt men de som van voor- en nadelen der moderne woningwetwo ningen, dan mag men constateren, dat de huidige arbeiderswoning niet veel meer lijkt op wat vroeger werd gebouwd en bewoond. Een enorme vooruitgang! Maar: een tweede te verwarmen woonruimte is dringend nodig, even als meer en doelmatiger was- en drooggelegenheid, en betere berg plaatsen. Aan de andere kant moe ten echter de bewoners zich leren aanpassen bij het moderne comfort, bij het waarlijk-doelmatig bewonen van zulk een woning en bij kleine on gerieflijkheden, welke de een zwaar der wegen dan de ander! Nieuwbouw, zoals deze na de oorlogsjaren in vele Nederlandse steden is verrezen. De nieuwbouw biedt veel comfort, maarde bewoners hebben toch nog klachten, en wensen, zoals men kan lezen in ons artikel „Huis vrouwen uiten haar mening over „het nieuwe huis" /Hosteziï in tubes, ntelk in kaztcnnen Iedere huisvrouw ergert zich van tyd tot tyd, wanneer ze de provisie kast opentrekt en ontdekt, dat er al weer een heel legertje lege flessen en §otten te wachten staat om terugge- racht te worden naar de diverse le veranciers, waarvan ze afkomstig zyn. Weliswaar krygt ze er statie- Êekl voor terug, maar dat statiegeld eeft ze eerst zelf betaald, dus ze gaat haar eigen centen terug halen. Met een meer efficiënte verpakking van levensmiddelen, een verpakking waarvoor geen statiegeld behoeft te worden betaald en welke we na ge- een geysertje boven de gootsteen, een vrij aardige woonkamer, een aan grenzende (met veel te grote meubels f eladen!) slaapkamer voor de ou- ers, een paar kinderslaapkamers met opklapbedden, zodat er wat loopruim te overblijft. De huisvrouw prijst dit en dat het huis is zo licht en gemakkelijk, zo alles bij elkaarmaar dén komen de bezwaren los. „Ziet U, als ze allemaal thuis zyn de kinderen moeten 's avonds huiswerk maken en mijn man heeft schryfwerk voor zyn vereni ging te doen; dat moet allemaal aan die éne tafel en als er dan be zoek komtje weet niet, waar je met de kinderen naar toe moet. In de zomer zitten ze wel eens in de keuken, maar 's winters is het verschrikkelijk. Dan moet alles in de huiskamer!" Twee Franse vrouwen, de journa liste Marise Querlin en de cineaste Léonide Moguy hebben tezamen het boek „Les enfants de l'amour" ge schreven, dat naderhand door Léonide Moguy verfilmd is, en nu in een Ne derlandse vertaling van Maps Valk bij Elsevier (Amsterdam) verschijnt onder de titel „Kinderen der liefde." In dit boek wonden de lotgevallen verhaald van een aantal jonge meis jes, die in een tehus voor jonge onge huwde moeders te Parijs verblijven. De schrijfsters trachten in dit boek de lezer te doordringen van de nood zaak van de oplossing van het maat schappelijk probleem, dat gevormd wordt door de toestanden als in dit boek geschilderd, en al zijn zij er niet geheel in geslaagd om de haar tot beschikking staande stof tot een waarlijk boeiende roman te verwer ken op bepaalde momenten neigt het verhaal nogal naar het melodra matische over en wordt het wel wat tè rijk aan gebeurtenissen zij we ten in elk geval by de lezer begrip en medegevoel voor dit vraagstuk op te wekken. En dit laatste is, al leven wij in een tijd waarin de moraal an dere, vaak menselijker maatstaven aanlegt dan in vroeger iaren, toch nog wel nodig! Het gesprek kwam, langs al lerlei onnaspeurlijke kronkel wegen, op het chapiter „wer ken" terecht. En daar ivas, onverwacht, het hek wagenwijd van de dam. Want werkenschijnt, bij voorkeur in het huidig tijdsge wricht, een bezigheid te zijn waar men zich, wil men niet voor achterlijk doorgaan, zo ver mogelijk van dient te distan- ciëëëren. Vooral de mannen bleken een hartgrondige, op deugdelijk fi losofische gronden berustende, afkeer van datzelfde werken te hebben. Ziet u, niet zomaar ge- woon een aangèboren hekel van: nu moet ik Maandag ver dikkeme toch alweer achter dat bureau, dat loket, dat stuur, die lessenaar gaan zitten een mens verdoet toch maar de mooiste tijd van zijn leven met eentonig, ogenschijnlijk zinloos geploeter Daar is in elk geval een ze kere naïeve logica in te vinden. Tenslotte is schriften corrige ren, formulieren afstempelen of orders noteren een bezigheid die waarschijnlijk heel nuttig, maar allesbehalve opwindend mag genoemd worden. Het was nog niet zo gek be keken van Michieltje om dat Srote wiel aan de liefhebbers te ten en aan boord van een koopvaarder te klauteren, al was daaraan ook het risico van ransel, scheurbuik, storm, schipbreiik, Duinkerker kapers en Algerijnse zeerovers verbon den. Het avontuur moet tenslot te ook betaald worden, maar elk genre is goed, behalve het vervelende. En wat is er nu vervelender dan dat suffe, een tonige, lijzige grote wiel, van de lijnbaan en van élke baan... Tot dusver kan een vrouw met enige artistieke avontuur lijkheid in haar bloed deze re denering vrij aardig vólgen. Zo dra het dagelijks werk de ge dachteloze regelmaat van een metronoom krijgt, zodra wer ken ontaardt in het werktuige lijk en geroutineerd repeteren van dezelfde geestelijke of li chamelijke handgrepen in altijd dezelfde omgeving en op altijd dezelfde tijdstippen Dan zou men zelfs als arbeid zaam en gedisciplineerd vrouw mens kunnen billijken dat een mar. er op een goede dag de brui van kreeg en achter een scharenslijperskar, een draaior gel of een woonwagen de roep van de verten gehoorzaamde. Maar u moet, als vrouw, eens opletten: mannen slaan altijd dólgraag op hol, vooral in hun betoogtrant. Wanneer zij u eenmaal zover hebben, dat u die scharesliep hartelijk nawuift, en zelfs warme waar dering kunt opbrengen voor tandartsen die hun praktijk verkopen om te gaan hereboe- ren, of notarissen die met hartstocht aan het goochelen slaan dan trekken zii alle registers van hun levensfiloso fie wijd open. Dan wordt u ver gast op een nummertje wereld wijsheid waar u de oren van tuiten. Kijk, zeggen zij dan: werken is een noodzakelijk kwaad, je moet nu eenmaal je.mond open houden óm in leven te blijven, al is dat leven er soms ook naar. Maar denk je soms dat iemand respect voor werken heeft? Laat me niet lachen. fOezken is ooct de mifxe Wie wordt er hoog aangesla gen, wie staat er levensgroot op de voorpagina van alle kran ten, voor loie buigt iedereen als een knipmes? Voor de knaap die de buit binnen heeft, zonder er een hand voor uit te steken! Wat? die anderen voor zich heeft laten werken. Neem nou en dan krijgen we de Aga Khan of Faroek of iets in de filmproductie- of staalkonin- genbranche, en het triomfante lijk sluitstuk is geleverd. Alst ublieft: geef mij even zo'n weegschaal met je bloedeigen ponden in goud en juwelenen ik voer nimmer van mijn le vensdagen meer een slag uit.... Hier, dat weet ik, slaat het alarm-signaal in élke rechtge aarde vrouw aan het rinkelen. Zij is natuurlijk zo wijs om niet met hddr werk te komen aandraven, dat niet alleen een tonig, maar in veel opzichten ook ogenschijnlijk vruchteloos is. De kamer die ze vandaag opruimt is morgen weer rom melig, het servies dat zij van daag afwast is morgen weer vuil, het wasgoed dat vandaag schoon in de kast gaat is vol gende week weer nc:lig aan het sop toe. De vrouio ziet nooit het ein de van haar bezigheden. Zij werkt alleen maar voor het ogenblik; zij komt, scherp door gedacht, nooit klaar, en toch mag zij nimmer stagneren. Wie daar een ogenblik dieper over nadenkt ziet haar, van haar trouwdag tot haar jongste snikrusteloos en vertwijfeld vechten tegen de slijtage, de honger en het stof wélke haar alle drie toch eindelijk triomfantelijk achterhalen Dat is nog wat anders dan een stapel formulieren stempelen of een stel schriften corrige ren; die zijn tenslotte eenmaal afgedaan, die liggen morgen niet weer in dezelfde onge stempelde en onverbetei de staat grijnzend te wachten. Nee, een vrouw zegt dat al lemaal niet. Omdat die vruch teloosheid, die wedren met af takeling en vervuiling toch door een man niet zwaar v:orden genomen. Wat wou je dan? zeggen zij, en beginnen weer te ijlen over die Aga Khan. Maar wat een vrouiu, en lang niet de slechtste, in opstand brengt, dat is de scheve voor stelling van zaken. Want Mi chieltje liet dat grote wiel niet in de steek voor een schepel juwelen, maar voor ander, zwaarder, afivissélender werk! En dat heeft hij trouw en met volharding volbracht, totdat de kogel hem velde in de Straat van Messina. Ook dié tol be taalde hij aan het avontuur: in lijnbanen fluiten in elk geval geen kanonskogels. Daarom: laat die mannen hun Faroek en hun staalmag- naat, en wees vooral niet ge krenkt of gekleineerd bij het gewetensvol hanteren van die stofdoek en die vaatkwast. Want er ligt een wereld van zelfdiscipline, van voldoening en geluk in het nauwgezet vol brengen van noodzakelijk, zij het eentonig en onaantrekke lijk werk. En mocht u dit bij tijden toch moeilijk vallen: leun dan eens een ogenblik uit het open raam van uw bestaan, en vmif met uw stofdoek een vriendengroet naar alle stille plichts-gétrou- we werkers die de wereldspil draaiende houden. Het orkestlid dat zijn dage lijkse etuden speelt, de kok die in zijn dagelijkse soepketel roert, de banketbakker die zijn dagelijkse taart garneert, de hoogleraar die zijn dagelijkse college geeft, de piloot die zijn dagelijkse route vliegt. Zélfs vaten wassen is niet eentonig voor wie er een gedicht bij cite ren of een mélodie bij neuriën kanEn heeft u daar de Aga Khan op zijn weegschaal wél eens mee bezig gezien SASK1A. bruik kunnen weggooien, zou elke huisvrouw gebaat zyn Met verpakking in tubes zijn we felukkig ook in Nederland al een eel eindje op weg. De inhoud van deze tubes droogt niet uit, en vooral kleine verbruikers zyn er zeer mee gebaat. Room, jam, tomatenpuree, ketchup, mosterd en mayonnaise zyn allen tuben verkrijgbaar; de mayon- naise-exemplaren hebben vaak een gekartelde opening, waardoor de substantie meteen een gegarneerd uiterlijk krijgt. Ook zijn er alweer plastic tubes waarvan de opening na het gebruik zichzelf weer afsluit. Plastic biedt ook op dit terrein vele mogelijkheden. Knakworstjes en rolmopsen worden verpakt in een dichtgelaste dunne film van plastic en nemen in deze verpakking weinig ruimte in, terwijl ze er bovendien op deze manier heel smakelyk uitzien, Tijdens de oorlog is men zich in Amerika intensief gaan be zighouden met dit soort verpak kingsmethoden, omdat er van alles naar de troepen overzee en in de tropen verzonden moest worden. De verpakkingen moes ten onbreekbaar, vochtwerend en geurbehouden zijn. De een heden moesten bovendien zo gestapeld kunnen worden dat er geer. „restruimte" overbleef. Op deze ondeiz icicingen wordt in Amerika nog steeds verder gewerkt. In het buitenland wordt er ook naar gestreefd, de meik zivrmo gelijk in kartonnen in;>l.-rits ;"- flessen te gaan verpakken, ook als deze melk voor directe con. bedoeld is. In een der Scandinavi sche landen heeft men voor de ver zending van melk een kartonnen ver pakking in pyramidevorm uitge dacht, ook alweer in verband met de wenselijkheid van een zo gering mo gelijke „restruimte". Al deze „eenmalige" verpakkingen moeten natuurlijk liefst ook doeltref fend zyn. Deze doeltreffendheid ligt soms zo voor de hand dat men zich afvraagt, waarom ze niet in de prau- tijk wordt gebracht! Waarom is was- poeder verpakt zonder strooier waardoor er altijd teveel uit 't zelf gemaakte gat komt, terwijl schuur poeder al sinds jaar en dag in een strooibus wordt verpakt? Waarom zitten er m bussen met vloeibare was altijd veel te grote openingen? Waarom worden doosjes met eier- karton erin voor tien of twaalf eie ren alleen te»en Pasen gebruikt? U ziet het: de huisvrouw zou het nog comfortabeler kunnen krijgen, dan zij het in deze moderne tijd al heeft! voorkant 3 cm overslag aan. De knoopsgaten worden gepaspoileert voor u het beleg tegennaait. De zak splitten werkt u met een 4 cm breed patje van dubbele stof af. De mouw maakt u nu volgens het patroon, dus met de bijschuiner. Desgewenst kunt u de kraag met een opgeknoopt patje sluiten. ELLA BEZEMER. *r 3? MOUWBOORD BW IOLC.M Een iovermiddelije Een zekere heer Kelly in Ameri ka dacht dè manier te hebben ge vonden, om in korte tijd een fortuin tje te vergaren. Hij lanceerde een door hem uitgevonden geneesmiddel tje dat wonderbaarlijke eigenschap pen heette te bezitten. Magere men sen konden mollig worden door het innemen van deze uitvinding, en cor pulente mensen konden er hun te veel aan molligheid door kwijtraken. Zoals altyd waren er ook nu goed gelovige „patiënten" die als proef konijn wilden fungeren. Het middel bleek echter noch voor het een, noch voor het ander te helpen, en mplaats van een fortuin kreeg de heer Kelly een boete wegens misleiding van zyn brave medeburgers, Dit sierlijke costuumpje van Chris tian Dior toont weer eens aan, dat de H-lyn ook allerbekoorlijkste resulta ten kan opleveren! Want bekoorlijk zyn de lijnen van deze creatie zeer ze ker. Het model is gemaakt uit grijze wollen stof en heeft een sluiting wel ke zich tot in de rok voortzet. De lich te plooien vanuit de heupen harmo niëren perfect met de draperieën langs de kraagloze halsuitsnijding.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1955 | | pagina 11