Electrische treinlocomotieven voor
de Ned. Spoorwegen
L
Heemaf-inzending Rotterdam Ahoy'
Zeeuwse Almanak
SNOETJEDE ZEEHONDBABY
HEEFT EEN GOED LEVEN
Van Vrouw toi Vrouw
r
Oosters dilemma
VRIJDAG 14 JULI 1950
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
Wat ons land op electro-technisch gebied
presteert.
(Van onze speciale verslaggever).
ROTTERDAM AHOY*, Juli. Wie des avonds de havententoonstelling
In de Maasstad, welke, op 15 Juni jl. door H.M. de Koningin geopend,
reeds meer dan 270.000 bezoekers mocht tellen, van de kant der Ro-
chussenstraat, waar het Gemeentelijk Electriclteltsbedr(jf in zyn wolken
krabber gehuisvest is, nadert, die zal aanstonds getroffen worden door
de zee van licht, waarin Ohoy' baadt. Reeds de toegangswegen trekken
de bijzondere aandacht, omdat het modernste op dit gebied in de vorm
van T. L.-bulzen in speciale reflecten aangebracht, als openbare verlich
ting is aangebracht.
En dan de parkverlichting; deze is
nog uitgebreider dan tijdens de inhul
digingsfeesten in 1948. Als U toch in
het park bent. vergeet u vooral niet de
omvangrijke „diepzee-show" van Phi
lips te gaan bekijken, want dit is in
derdaad iets fantastisch. Vanzelfspre
kend bezoekt u „Oud-Rotterdam" en ja
het is logisch daar branden weer
gaslantaarn.
Maar voor ons, mensen van deze met
electriciteit geladen eeuw. is er des
daags nog veel meer te zien in één der
belangrijkste en grootste afdelingen
van de tentoonstelling en wel de afde
ling Electrotechnlek. welke is onder
gebracht in het hoofdgebouw. Het is
niet moeilijk deze afdeling te vinden,
want het woord „Electrotechniek in
rode neonletters van behoorlijke afme
tingen wijst u de weg.
In het midden van de ingang is in
een vitrine een zeer waardevol natuur
getrouw model opgesteld van de mo
derne poederkoolketels. zoals die in de
Rotterdamse centrale Galileïstraat in
gebruik zijn. Een stuk vakmanschap
bij uitnemendheid!
Onze aandacht wordt in het bijzon
der getroffen door de maquette van
het Rotterdamse Gemeente-energiebe
drijf, welke is opgesteld aan de ingang
der afdeling aan de linkerzijde. „Van
kolen tot electriciteit" staat er op en
het geheel beslaat een lengte van circa
20 meter.
Wij zien in de haven het kolenschip
voor de wal liggen, terwijl een vacan-
tieganger met zijn zeilboot erlangs
dobbert. Deze kolenboot wordt door de
natuurgetrouw weergegeven kolen-
kraan gelost en de kolen worden ge
stort tussen de muren van het kolen-
park. terwijl tevens te zien is. hoe per
spoor, met zgn. onderlossers, de kolen
kunnen worden aangevoerd. Door mid
del van een transportband worden de
kolen naar de bunkers in het ketelhuis
vervoerd, om, na tot poeder te zijn
vermalen, iet bijvoeging van grote
hoeveelheden door luchtveriutters ver
warmde lucht, in de ketels te worden
gespoten en daar een geweldige vlam
te onderhouden voor de bereiding van
de benodigde stoom.
MAQUETTE KOPPELNET.
Belangwekkend ook voor de leek is
het. hoe de stoom naar de machine-
zaai wordt geleid, om de turbines te
voeden, welke de generatoren voor de
opwekking van electriciteit aandrijven
De afgewerkte stoom wordt in de con
densors door middel van koelwater ge
condenseerd en teruggepompt naar de
ketels. Deze verschillende circuits, d.
w.z. van kolen, stoom, lucht en koel
water. zijn alle duidelijk te volgen.
Wij zien, op welke wijze de opge
wekte electrische -energie naar het
schakelhuis wordt geleid, om via een
transformatorhuisje het kabelnet te
voeden en naar de verbruikers wordt
getransporteerd. Dit laatste ft symbo
lisch aangegeven door een lijnenspel
van installatiebuis.
Ook het „koppelnet", hetwelk de
grootste centrales in ons land, met elk
aar verbindt, is aangegeven door een
maquette van een openluchtstation
voor een spanning van 150.000 V.. •het
welk wordt gevoed uit het schakelhuis
van de centrale. Van dit openluchtsta
tion ziet u hoogspanningsleidingen
aangebracht op de bekende geconstru
eerde ijzeren masten, in het verschiet
verdwijnen.
Een tweede maquette, met een lengte
van 11 meter, toont een groot passa
giersschip, wftar alles electrisch ge
schiedt. Aan de ene zijde ziet men een
doorsnede over de ruimten, hutten enz.
van dit schip, terwijl aan de andere
zijde de electrische installatie is aan
gegeven.
En wanneer men dan wandelt langs
de hoog- en laagspanningsmaterialen
de zenders, ontvangers en telefoonin
stallaties voor schepen, electrische las-
toestellen en industrieovens, meetin
strumenten en accumulatoren, draai
stroommotoren en een rotor van een
turbogenerator, ja dan wordt de leek,
die gij en ik zijn, even heel stil en be
scheiden, maar ook trots op ons kleine
land. dat zoveel technische wonderen
van deze eeuw weet voort te brengen
voor eigen gebruik en voor export.
DE STILTE.
In onze merkwaardige wereld, die
door de verdwazing der mensen toch
wel zeer sterk moet afwijken van het
geen de Schepper er in den beginne
mee heeft bedoeld, is het zover geko
men, dat de mens verbaasd is als hy
eens een ogenblik gedurende enkele
seconden absoluut geen enkel geluid
hoort, met simpeler woorden: als het
stil is.
Twee Amerikaanse piloten hebben
dezer dagen een nieuw (oorlogs)-
vliegtuig beproefd. Het heeft een
duiksnelheid, die ongeveer tweemaal
zo groot is als de snelheid, waarme
de geluid zich voortplant in de lucht.
En weet ge, wat deze piloten het
diepst getroffen had toen zy weer be
houden op de grond waren gearri-
voerdt Niet het ronken der oerster
ke motoren, niet de schitterende
wendbaarheid der vliegtuigen en niet
het wonderbaarlijke der techniek.
Neen, het feit, dat als het vliegtuig
eenmaal snéller vloog dan het geluid
zich voortplant, er een absolute stilte
intrad. Het geronk der motoren
stierf eensklaps weg. Alle geluid liet
het vliegtuig achter zicher heerste
een bovenaardse stilte.
Merkwaardig, dat wy verwonderd
zyn als het even stil is. Ga er eens
rustig voor zitten, neem Uw horloge
in de hand en tel, hoeveel seconden
het van vijf lange minuten werkelijk
stil is. (.Verwaarloos dan desnoods
het tikken van het horloge zélf).
Het leven is te hard van geluiden,
de mensen doen te druk om een
ander wat doms te beduiden verpra
ten ze hun eigen geluk. Ze konden
toch eindelijk wél weten, dat geen
een het in woorden vindt en dat
als ze hun woorden vergeten het le
ven pas waarlijk begint
Zo dichtte Adema van Scheltema
reeds. Nu zjjn we een veertig jaar
verder. Je mond houden helpt niet
eens meer. We hébben straaljagers
nodig om te beleven wat stilte is.
DE HEEMAF-INZENDING.
Maar het meest spectaculair van alles
vonden wy de inzending der Heemaf
te Hengelo, die met een zeer omvang
rijke inzending uitnemend voor de dag
komt. Een belangrijk deel dient, om de
bezoekers de indruk te geven van het
geen Heemaf op het gebied van uitrus
tingen voor electrische cn diesel-elec-
trische locomotieven en motorwagens
presteert. O.a. is een tractiemotor ge-
exposeerd van het type, waarvan er
honderden by de Nederlandse Spoor
wegen in gebruik zijn. De motor, die
een vermogen heeft van 270 pk. is aan
gesloten aan een gelijkstroombron van
lage spanning, waardoor hij zeer lang
zaam draait. Als interessante bijzon
derheid zij vermeld, dat de motor hier
bij slechts 75 watt verbruikt, dus min
der dan een normale huiskamerlamp.
Ieder begrijpt, dat aan dergelijke
machines dé hoogste eisen worden ge
steld. Ze worden immers dagelijks aan
de meest uiteenlopende weersgesteld
heden met regen, sneeuw, koude en
warmte blootgesteld, terwijl ze boven
dien bestand moeten zijn tegen trillin
gen en schokken, stof en vuil.
Behalve de tractiemotor zijn er ook
enkele maquettes tentoongesteld.
Naast die der zes electrische groene
gelijkstroomlocomotieven 1200 pk. om
streeks 1925 geleverd aan de Neder-
landsch-Indische Staatsspoorwegen op
Java. vindt men een model in rode
kleur uitgevoerd van de 25 door Hee
maf aan de N.S. te leveren electrische
locomotieven 3000 pk. 1500 volt gelijk
stroom, naar een ontwerp van Wes-
tinghouse-Baldwin (het mechanische
deel wordt door Werkspoor geleverd)
en een plaquette van de machinewagen
van een diesel-electrisch vijf-wagen
treinstel.
Dank zij de Heemaf zullen wij het
begin van het volgende jaar de mo
dernste sneltreinlocomotieven van Ne
derlands fabrikaat over de rails zien
snellen en meer dan ooit zullen wij dan
het trotse gevoel hebben, dat wij reeds
op de afdeling Electro-techniek op die
ovferigens ook anderszins zo belang
wekkende tentoonstelling in onze her
levende grote havenstad kregen, dat
ons land ook op het stuk der electro-
technische productie een mooie partij
mag meeblazen in het internationale
concert!
(Nadruk verboden).
De omvangryke en belangrijke werkzaamheden aan de haven- en indu
strieterreinen aan de Zuidzijde van Deventer vorderen gestadig. Deze
van de lucht uit gemaakte foto geeft een duidelijk beeld van de situatie.
Luchtopname A.N.P.-foto,
Dit is één der 25 machtige electrische locomotieven, welke de Heemaf voor
en die begin volgend jaar over de rails zullen
de Nederlandse Spoorwegen bouwt
snellen.
Maar voor de golven van de Westerschelde
is hij een beetje benauwd.
Swift, de echte hond, begrijpt
er geen steek van.
Zij weten werkelijk niet wat zij er
van moeten denken, de slanke, zwijg
zame honden van mevrouw J. Sissingh
te Vlissingen. Ontelbare soortgenoten
van alle rassen en standen hebben zij
in de loop der tijden op de Boulevard
Evertsen en op het strand besnuffeld,
maar hun grote, nieuwsgierige ogen
kunnen het zonderling dier, dat thans
als een prinsje in de woning van hun
meesteres wordt vertroeteld, niet
thuisbrengen. Dat een hond? Het
mocht wat! Waar zijn dan zijn poten
en waarom kluift hij niet op een been?
Snoetje, de piepjonge zeehond, die
vorige week op het Vlissingse strand
werd aangetroffen en aan de goede
zorgen van mevr. Sissingh werd toe
vertrouwd. trekt zich van de hele zaak
niets aan en negeert de viervoeters
straal. Hij is nog van top tot teen een
baby. die niet anders denkt dan dat de
hele wereld om hem draait en die een
aandoenlijke aanhankelijkheid aan de
dag legt voor zijn verzorgsters, mevr.
Sissingh, haar dochter Jetty en het
dienstmeisje.
Toen wij hem gisteren opzochten, lag
hij tevreden in de tuin en liet de zon
op zijn kale bol schijnen. Niet zodra
ontdekte hij echter zijn bezoek, of hij
kwam schreeuwend en blaffend aan
gekropen. kwispelend met zijn korte
staartje. Ouder dan drie weken kan
hij niet zijn: op het moment, dat hij
gevonden werd, was zijn navelstreng
nog niet eens afgevallen. Liefkozend
drukte hij het vette, spoelvormige lijf
tegen de 'voet van zijn bazin, waarna
hij zich enthousiast naar zee liet dra
gen.
MAAR O,. DIE BRANDING
Na zijn eigenaresse is de wijde Wes
terschelde de tweede grote liefde in
En nu hebt u natuur
lijk nieuwsgierig in de
krant gekeken, of Saskia
ook werkelijk onder een
stroom van brieven is
bedolven, als antwoord
op haar noodkreet: Houdt
een vrouw er ook een
liefhebberij op na? Wat
dacht u dan? Hele groe
pen plattelandsvrouwen
zyn erover ondervraagd
en mijn brievenbus is bij
na verstopt geraakt.
Laten vrouwen elkaar
ooit in de steek? Ik weet
dat wel voor u mee. Wie
vandaag een beroep doet
op het goede hart, op de
bereidwilligheid van haar
medezusters kan morgen
rekenen op een lawine
van schriftelijke en daad
werkelijke sympathie
waar zij verlegen onder
wordt. Dat heeft ook nu
niet gemist. En alleen al
het doorlezen van die ge
noeglijke en wijdlopige
brieven was een vreugde
op zichzelf. Wat kunnen
de meeste vrouwen toch
heerlijke brieven schrij
ven. Sommigen gehaast,
overborrelend van geest
drift, voor het vaderland
weg krabbelend op haar
knie of een puntje van
de keukentafel Anderen,
bedachtzaam, op haar ge
mak; keurig en helder, zo
echt in de trant van:
moet ik nu eens even
rustig voor gaan zitten.
En allen van een wel
dadige openhartigheid en
vertrouwen. Dat is een
kostelijke ervaring van 'n
rubriek-schrijfster, die
zich dagelijks beroepshal
ve moet bezighouden met
de moderne literatuur en
daarin van de vrouw 'n
beeld ziet ontworpen dat
haar met koude schrik
vervult voor de toekomst.
Als ik dan zo'n stapel
brieven doorlees, afkom
stig van vrouwen uit alle
rangen en standen, ge
heel verschillend in aard,
milieu en ontwikkeling,
maar alle getuigend van
een rijk gemoedsleven en
een fijne zin voor de
diepere waarden van
het leven dan troost
mij dat weer over
veel kwalijks, dat uit de
boeken van vandaag 'op
mij toekomt.
Inderdaad waren de
briefschrijfsters wel van
heel verscheidene maat
schappelijke stand: de
vrouw van een landar
beider, een arts, een pre
dikant, een monteur, een
boer, om eens een greep
te doen. Moeders met
kinderen zo goed als kin
derloze huisvrouwen en
een grootmama, een lera
res, een vrouwelijke in
genieur en een gezins
verzorgster: de liefhebbe
rij trekt zich van het al
of niet getrouwd zijn
weinig aan. En variatie!
Ik had bepaalde voorlief
den wel verwacht, maar
weest is en toen zij een
maal door een buitenkans
zich een piano kon aan
schaffen, met ijver en
grote toewijding lessen is
gaan nemen. En de
pen trilt mij werkelijk 'n
beetje van bewondering
nu studeert zij het pi
anoconcert van Tschai-
kowsky en Deux Arabes
ques van Claude Debus
sy. Weet u een brief is
zo'n prachtig ding. Om te
zien niet-met-al: een of
twee dichtbeschreven
doodsaaie velletjes bloc
note-papier. Maar toen ik
zover was met dit relaas
van liefde en volharding,
toen heb ik die velletjes
even moeten neerleggen.
Ik zag de boerenplaats
daar liggen, eenzaam in
Vrolijk ongelijk
van vele enthousiaste be
richten stond ik toch te
kijken.
Dat er door vrouwen
met ware hartstocht gele
zen wordt had ik al meer
dan eens opgemerkt
(schreef een bekend ra
dio-criticus niet onlangs,
dat van de vier brieven
die hij kreeg er drie van
vrouwen waren?) Maar
dat er vrouwen zijn die
rashonden fokken, die ad
ministraties op zetten, die
koren dirigeren, om eens
iets te noemen, had u
gedacht dat die er nog
zoveel rond liepen? Trou
wens, de muziek speelt
(en daar maakte mijn hart
een luchtsprong) in vele
vrouwenlevens een grote
rol. Zij zingen in een
koor (als zij er niet de
dirigeerstok vóór zwaai
en) zij spelen in een or
kest, leiden kinderoperet
tes, spelen piano en
hoe! Een boerin op een
afgelegen dorp schrijft
mij, dat zij van kind af
aan dol op muziek ge-
de zomerse weelde van
het land. De vlier bloeide
als een grote bruidsbou-
quet, over de stille weg
knerpte een fiets. Endoor
het open raam van de
kamer klonk, wonderlijk
in harmonie met al dat
overdadig bloeien, de
zwaarmoedige weelde
van Tschaikowsky's me
lodieën. Zo'n brief is een
schat, om zuinig te be
waren. En ik moest on
willekeurig denken aan
de vele jongedames van
goeden huize, die eens
per week met een zuur
gezicht plichtmatig haar
tas naar de muziekles
zeulen, en onwillig het
boek met sonatinen op de
piano bonken: Ik heb er
deze week niets aan ge
daan, hoor. Dat vervelen
de getjiengel ook.
Maar wij zijn er nog
niet met de verrassingen.
Een „doodgewone" vrouw
bekent, dat zij niets' lie
ver doet dan puzzelen. Zo
maar gewoon puzzelen
Een boek lezen is gevaar
lijk, als je eenmaal be
gonnen bent tail je ook
weten hoe het afloopt, en
dan kan 't wel eens raar
vastlopen in het huishou
den. Maar een puzzle: die
kun je bij stukjes en
beetjes vierkant krijgen.
En dan heeft zij, spelen
derwijs, meestal ook nog
iets opgestoken, vermoed
ik.
Een huisvrouw zonder
kinderen mag zo graag
stukjes schrijven over
aardige voorvallen, die zij
beleeft. „Gedichtjes rij
men" komt ook in meer
dan een brief voor. (Hoe
veel moeders houden een
dagboek bij van haar kin
deren? Dat is later, met
foto's en tekeningen ver
lucht, een onwaardeerba
re herinnering
Er is een anders die
haar Frans heeft opge
poetst tot zij in die taal
gedichten kon lezen. Een
volgende plakt interes
sante krantenknipsels tot
een archief bijeen. Weer
een andere heeft er aar
digheid in poppen in
streekdracht te kleden,
alles tot in de fijnste
puntjes nagemaakt. Bloe
men en planten zijn na
tuurlijk favoriet: bloem-
stukjes maken t?an aller
lei bloeiend materiaal tot
grassen en dotters toe, of
het kweken van stekjes
tot weelderige planten
worden enthousiast aan
bevolen. Als lezeressen
zonder liefhebberijen nu
niet op staande voet er
eentje uit deze collectie
pikken, is het mijn schuld
niet Geen rechtgeaarde
vrouwenbrief zonder P.S.:
het epistel dat naast het
stapeltje apart ligt zal
daarvoor zorgen. Waar
om, zo vraagt deze brief
vriendelijk, moet een
vrouw er eigenlijk een
liefhebberij op na hou
den? Zij kan toch alles
wat zij in huis doet voor
man en kinderen met
liefde doen? De stapel
brieven zal er antwoord
op geven.
SASKIA.
het jonge leven van Snoet. Met innig
welbehagen wentelde hij zich in het
water, maar voor de hoge golven was
hij toch een klein beetje bang en wan
neer zo'n roller grommend naderde
zorgde hij er wel voor, dat hij dicht
bij de badende Jetty en mevr. Sissingh
bleef. Trouw „als een hondje" volgde
hij tenslotte de dames weer naar het
strand, waar hij zich met een stom
verbaasd geficht op een plaatje liet
zetten.
Men kan mevrouw Sissingh de nodi
ge ervaring in het opvoeden van zee
honden allerminst ontzeggen. Ook in
1947 nam zij namelijk een exemplaar
onder haar hoede. Dat was Snoetje I,
die na een maand werd afgestaan aan
Artis, waar hij' echter helaas na korte
tijd stierf.
Snoet II is voorbestemd zijn verder
leven te slijten in de Diergaarde Blij-
dorp te Rotterdam, maar het zal nog
wel vier weken duren alvorens hij ce
lange reis naar zijn toekomstig woon
oord kan aanvaarden. Het dier is nog
niet eens in het levensstadium beland,
dat het vis kan eten; pas over enkele
dagen zullen de ronde visjes, die een
delicatesse voor zeehonden moeten
zijn. op zijn dagelijks menu verschij
nen.
FLESSEKINDJE.
Momenteel is Snoetje nog een fles-
sekindje. Kordaat plantte het dienst
meisje hem gisteren op een kolenkist
in de tuin en tot grenzeloze vreugde
van de baby kwam mevr. Sissingh
aandragen met een flesje heerlijke
koeienmelk.
Snoet kreeg een slang in de mond en
terwijl zijn sterke tastharen aan de
snuit van genoegen krulden, slurpte
hij begerig het vocht op.
„Jammer, dat ik geen geitenmelk
meer kan krijgen", zei mevr. Sissingh,
„die is veel krachtiger!" Het is Snoetje
om het even; van begerigheid en agi
tatie verslikte hij zich ettelijke malen,
daarna stootte hij vergenoegde geluid
jes uit en blikte zielsgelukkig in het
rond.
Swift, de lievelingshond van dokter
Sissingh. die om het hoekje van de
tuindeur had staan kijken, droop triest
met de staart tussen de poten, weg.
Een beetje verongelijkt zocht hij weer
het gezelschap op van Joyce, Opa en
Black, zijn kameraadjes. Daar viel
tenminste mee te praten
SNOETJE OP HET STRAND
troetelkindje
Candidaten voor de
Hoge Raad.
(Van onze parlementaire redacteur)
In haar Woensdagmiddag gehou
den openbare vergadering heeft de
Tweede Kamer de voordrachten op
gemaakt voor de vervulling van twee
vacatures in de Hoge Raad.
Op de eerste voordracht plaatste
de Kamer: 1. prof. mr. G. Wiarda,
hoogleraar aan de Rijksuniversiteit in
Utrecht; 2. prof. mr. H. Bregsteln,
hoogleraar aan de gemeentelijke Uni
versiteit van Amsterdam; 3. mr. L.
E. A. Rutten, Raadsheer in het Ge
rechtshof in 's-Hertogenbosch.
Op de tweede voordracht komen
voor: 1. mr. H. T. A. van der Loos,
Raadsheer in het Gerechtshof in Den
Haag; 2. mr. L. E. A. Rutten; 3.
prof. mr. H, Bregstein.
Deze voordrachten zullen schrifte
lijk aan H.M. de Koningin, in wier
handen de benoeming ligt, worden
aangeboden.
Het Wereldgebeuren
De afgevaardigden van twee lan
den onthielden zich van stemming,
toen de Veiligheidsraad de commu
nistische aanval in Korea veroor
deelde. Zij hadden nog geen richtlij
nen ontvangen van hun regeringen.
Het waren de vertegenwoordigers
van Egypte en India. Delhi heeft la
ter bekend gemaakt, dat het de re
solutie alsnog wilde steunen, indien
men daarin slechts niets anders zag
dan een algemene veroordeling van
agressie. Cairo was zelfs daartoe
niet bereid. Egypte maakt deel uit van
de Arabische Liga en India wordt,
alle nederige ontkenningen van Ne-
hroe ten spijt, algemeen beschouwd
als de leidende mogendheid in Zuid-
Oost-Azië. Beide landen hebben, be
trekkelijk kort geleden, hun zelf
standigheid bevochten na eeuwenlan
ge overheersing door Westerse gebie
ders. En alleen daarom reeds zijn
hun overwegingen de moeite van
enige nadere bestudering waard. Het
standpunt van Egypte inzake Korea
werd dezer dagen weergegeven door
zijn minister van Buitenlandse Za
ken, dr. Salah el Din Bey. Hij vond
wel, dat er tegen elke agressie snel
moet worden opgetreden, maar Egyp
te heeft de resolutie van de Veilig
heidsraad niet gesteund, omdat het
van mening is. dat de Verenigde Na
ties bij vorige gevallen niet zo snel
hebben gehandeld als in de kwestie-
Korea. „Er dient niet met twee ma
ten te worden gemeten", zei hy.
„Egypte wil evenmin iets weten van
het communisme als van het Wes
terse imperialisme. Het wenst de
ene meester niet door de andere te
vervangen."
Lange tijd heeft Egypte de toon
aangegeven in de Arabische wereld,
maar wie zou menen, dat het ook
bij deze gelegenheid optrad namen.?
deze wereld, wordt teleurgesteld.
Daar was, om te beginnen-Saoedie-
Arabië, dat zich uitdi-ukkelijk distan-
cieerde van het Egyptische stand
punt. En Libanon weigerde het
Egyptisch voorbeeld te volgen. Paki
stan. dat weliswaar geen deel uit
maakt van de Liga, maar door al
lerlei tradities aan het Midden-Oos
ten is gebonden, haastte zich om
steun aan Zuid-Korea te beloven. Het
Caïro'se blad „Al Misri" toonde zich
gegriefd door dit alles: „Wij hebben
niets gemerkt van enig teken van
Pan-Arabische solidariteit noch van
enig teken van zorg voor eigen be
langen. Egypte staat alleen... Wat
is dan nog de functie van de Arabi
sche Liga?" Inderdaad, wat is nu
nog het nut van organisaties, die
niet wensen in te zien. dat er bij de
problemen, die de wereld van van
daag bezig houden en dreigen te
verscheuren, geen afzijdigheid meer
mogelijk is? Het conservatief-Irakse
blaa „Al Zaman" schreef: „Als er
gevaar dreigt, zullen Engeland of
Amerika ons toch te hulp komen, of
we de resolutie van de Verenigde
Naties gesteund hebben of niet."
Dit alles is niet zonder tragiek.
Landen als Egypte, India en Indo
nesië, die nog maar korte tyd in het
bezit zijn van hun vrijheid, zouden
liever in het geheel niet willen kie
zen. Zo lang de wonden van de
vrijheidsstrijd niet zyn genezen, blijft
er een diep gevoel van ressentiment
heersen tegen het Westen, dat de ty-
ran was van het verleden en wel
licht de economische imperialist van
de toekomst. Maar aan de andere
kant zien de nationalistische leiders
steeds duidelijker in, dat van alles,
wat zij moeizaam hebben opgebouwd,
niets overblijft, zodra het commu
nisme zyn ban om hun landen sluit.
Een man als Sjahrir, hoezeer ook
voorstander van de „derde macht in
Azië" en overtuigd socialist, waar
schuwt regelmatig tegen het com
munistisch gevaar. In eeq. bijzonder
moeilijke positie verkeert ook Pan
dit Nehroe. Deze socialistische Brah-
manenzoon acht de terugkeer van
Rusland in de UNO van het grootste
belang voor een vreedzame oplossing
van het Koreaanse conflict. Voor
waarde daartoe is evenwel erkenning
van communistisch China. De In-
dia'se vertegenwoordigers in het bui
tenland ondernemen stappen om al
gemene erkenning te krijgen van
rood-China, maar zij weten allen, dat
het met hun onafhankelijkheid ge
daan zou zyn op het ogenblik zelve,
dat zij de communisten in eigen
land vrij spel zouden laten. „Jawa-
harlal Nehroe", zo zeide de India'se
minister-president van zichzelf, „is
bereid om naar het einde van de
aarde te gaan, als er ook maar enige
kans bestaat, dat er vrede komv'.
Dan zou er immers een einde komen
aan het grote dilemma, waarvoor hij
en zoveel andere Oosterse staatslie
den zich geplaatst zien: de tragische
keus tussen het ijzeren imperialis
me van de Sovjet-Unie en nieuwe
vormen van Westers kolonialisme,
die zich aftekenen, nu de oude bezig
zyn te vervagen.
De nieuwe gezant van Nederland in
Hongarije, de heer W. C. Posthumus
Meyes, heeft zijn geloofsbrieven aan ce
president van de Hongaarse republiek
overhandigd.