Electrische treinlocomotieven voor de Ned. Spoorwegen L Heemaf-inzending Rotterdam Ahoy' Zeeuwse Almanak SNOETJEDE ZEEHONDBABY HEEFT EEN GOED LEVEN Van Vrouw toi Vrouw r Oosters dilemma VRIJDAG 14 JULI 1950 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT Wat ons land op electro-technisch gebied presteert. (Van onze speciale verslaggever). ROTTERDAM AHOY*, Juli. Wie des avonds de havententoonstelling In de Maasstad, welke, op 15 Juni jl. door H.M. de Koningin geopend, reeds meer dan 270.000 bezoekers mocht tellen, van de kant der Ro- chussenstraat, waar het Gemeentelijk Electriclteltsbedr(jf in zyn wolken krabber gehuisvest is, nadert, die zal aanstonds getroffen worden door de zee van licht, waarin Ohoy' baadt. Reeds de toegangswegen trekken de bijzondere aandacht, omdat het modernste op dit gebied in de vorm van T. L.-bulzen in speciale reflecten aangebracht, als openbare verlich ting is aangebracht. En dan de parkverlichting; deze is nog uitgebreider dan tijdens de inhul digingsfeesten in 1948. Als U toch in het park bent. vergeet u vooral niet de omvangrijke „diepzee-show" van Phi lips te gaan bekijken, want dit is in derdaad iets fantastisch. Vanzelfspre kend bezoekt u „Oud-Rotterdam" en ja het is logisch daar branden weer gaslantaarn. Maar voor ons, mensen van deze met electriciteit geladen eeuw. is er des daags nog veel meer te zien in één der belangrijkste en grootste afdelingen van de tentoonstelling en wel de afde ling Electrotechnlek. welke is onder gebracht in het hoofdgebouw. Het is niet moeilijk deze afdeling te vinden, want het woord „Electrotechniek in rode neonletters van behoorlijke afme tingen wijst u de weg. In het midden van de ingang is in een vitrine een zeer waardevol natuur getrouw model opgesteld van de mo derne poederkoolketels. zoals die in de Rotterdamse centrale Galileïstraat in gebruik zijn. Een stuk vakmanschap bij uitnemendheid! Onze aandacht wordt in het bijzon der getroffen door de maquette van het Rotterdamse Gemeente-energiebe drijf, welke is opgesteld aan de ingang der afdeling aan de linkerzijde. „Van kolen tot electriciteit" staat er op en het geheel beslaat een lengte van circa 20 meter. Wij zien in de haven het kolenschip voor de wal liggen, terwijl een vacan- tieganger met zijn zeilboot erlangs dobbert. Deze kolenboot wordt door de natuurgetrouw weergegeven kolen- kraan gelost en de kolen worden ge stort tussen de muren van het kolen- park. terwijl tevens te zien is. hoe per spoor, met zgn. onderlossers, de kolen kunnen worden aangevoerd. Door mid del van een transportband worden de kolen naar de bunkers in het ketelhuis vervoerd, om, na tot poeder te zijn vermalen, iet bijvoeging van grote hoeveelheden door luchtveriutters ver warmde lucht, in de ketels te worden gespoten en daar een geweldige vlam te onderhouden voor de bereiding van de benodigde stoom. MAQUETTE KOPPELNET. Belangwekkend ook voor de leek is het. hoe de stoom naar de machine- zaai wordt geleid, om de turbines te voeden, welke de generatoren voor de opwekking van electriciteit aandrijven De afgewerkte stoom wordt in de con densors door middel van koelwater ge condenseerd en teruggepompt naar de ketels. Deze verschillende circuits, d. w.z. van kolen, stoom, lucht en koel water. zijn alle duidelijk te volgen. Wij zien, op welke wijze de opge wekte electrische -energie naar het schakelhuis wordt geleid, om via een transformatorhuisje het kabelnet te voeden en naar de verbruikers wordt getransporteerd. Dit laatste ft symbo lisch aangegeven door een lijnenspel van installatiebuis. Ook het „koppelnet", hetwelk de grootste centrales in ons land, met elk aar verbindt, is aangegeven door een maquette van een openluchtstation voor een spanning van 150.000 V.. •het welk wordt gevoed uit het schakelhuis van de centrale. Van dit openluchtsta tion ziet u hoogspanningsleidingen aangebracht op de bekende geconstru eerde ijzeren masten, in het verschiet verdwijnen. Een tweede maquette, met een lengte van 11 meter, toont een groot passa giersschip, wftar alles electrisch ge schiedt. Aan de ene zijde ziet men een doorsnede over de ruimten, hutten enz. van dit schip, terwijl aan de andere zijde de electrische installatie is aan gegeven. En wanneer men dan wandelt langs de hoog- en laagspanningsmaterialen de zenders, ontvangers en telefoonin stallaties voor schepen, electrische las- toestellen en industrieovens, meetin strumenten en accumulatoren, draai stroommotoren en een rotor van een turbogenerator, ja dan wordt de leek, die gij en ik zijn, even heel stil en be scheiden, maar ook trots op ons kleine land. dat zoveel technische wonderen van deze eeuw weet voort te brengen voor eigen gebruik en voor export. DE STILTE. In onze merkwaardige wereld, die door de verdwazing der mensen toch wel zeer sterk moet afwijken van het geen de Schepper er in den beginne mee heeft bedoeld, is het zover geko men, dat de mens verbaasd is als hy eens een ogenblik gedurende enkele seconden absoluut geen enkel geluid hoort, met simpeler woorden: als het stil is. Twee Amerikaanse piloten hebben dezer dagen een nieuw (oorlogs)- vliegtuig beproefd. Het heeft een duiksnelheid, die ongeveer tweemaal zo groot is als de snelheid, waarme de geluid zich voortplant in de lucht. En weet ge, wat deze piloten het diepst getroffen had toen zy weer be houden op de grond waren gearri- voerdt Niet het ronken der oerster ke motoren, niet de schitterende wendbaarheid der vliegtuigen en niet het wonderbaarlijke der techniek. Neen, het feit, dat als het vliegtuig eenmaal snéller vloog dan het geluid zich voortplant, er een absolute stilte intrad. Het geronk der motoren stierf eensklaps weg. Alle geluid liet het vliegtuig achter zicher heerste een bovenaardse stilte. Merkwaardig, dat wy verwonderd zyn als het even stil is. Ga er eens rustig voor zitten, neem Uw horloge in de hand en tel, hoeveel seconden het van vijf lange minuten werkelijk stil is. (.Verwaarloos dan desnoods het tikken van het horloge zélf). Het leven is te hard van geluiden, de mensen doen te druk om een ander wat doms te beduiden verpra ten ze hun eigen geluk. Ze konden toch eindelijk wél weten, dat geen een het in woorden vindt en dat als ze hun woorden vergeten het le ven pas waarlijk begint Zo dichtte Adema van Scheltema reeds. Nu zjjn we een veertig jaar verder. Je mond houden helpt niet eens meer. We hébben straaljagers nodig om te beleven wat stilte is. DE HEEMAF-INZENDING. Maar het meest spectaculair van alles vonden wy de inzending der Heemaf te Hengelo, die met een zeer omvang rijke inzending uitnemend voor de dag komt. Een belangrijk deel dient, om de bezoekers de indruk te geven van het geen Heemaf op het gebied van uitrus tingen voor electrische cn diesel-elec- trische locomotieven en motorwagens presteert. O.a. is een tractiemotor ge- exposeerd van het type, waarvan er honderden by de Nederlandse Spoor wegen in gebruik zijn. De motor, die een vermogen heeft van 270 pk. is aan gesloten aan een gelijkstroombron van lage spanning, waardoor hij zeer lang zaam draait. Als interessante bijzon derheid zij vermeld, dat de motor hier bij slechts 75 watt verbruikt, dus min der dan een normale huiskamerlamp. Ieder begrijpt, dat aan dergelijke machines dé hoogste eisen worden ge steld. Ze worden immers dagelijks aan de meest uiteenlopende weersgesteld heden met regen, sneeuw, koude en warmte blootgesteld, terwijl ze boven dien bestand moeten zijn tegen trillin gen en schokken, stof en vuil. Behalve de tractiemotor zijn er ook enkele maquettes tentoongesteld. Naast die der zes electrische groene gelijkstroomlocomotieven 1200 pk. om streeks 1925 geleverd aan de Neder- landsch-Indische Staatsspoorwegen op Java. vindt men een model in rode kleur uitgevoerd van de 25 door Hee maf aan de N.S. te leveren electrische locomotieven 3000 pk. 1500 volt gelijk stroom, naar een ontwerp van Wes- tinghouse-Baldwin (het mechanische deel wordt door Werkspoor geleverd) en een plaquette van de machinewagen van een diesel-electrisch vijf-wagen treinstel. Dank zij de Heemaf zullen wij het begin van het volgende jaar de mo dernste sneltreinlocomotieven van Ne derlands fabrikaat over de rails zien snellen en meer dan ooit zullen wij dan het trotse gevoel hebben, dat wij reeds op de afdeling Electro-techniek op die ovferigens ook anderszins zo belang wekkende tentoonstelling in onze her levende grote havenstad kregen, dat ons land ook op het stuk der electro- technische productie een mooie partij mag meeblazen in het internationale concert! (Nadruk verboden). De omvangryke en belangrijke werkzaamheden aan de haven- en indu strieterreinen aan de Zuidzijde van Deventer vorderen gestadig. Deze van de lucht uit gemaakte foto geeft een duidelijk beeld van de situatie. Luchtopname A.N.P.-foto, Dit is één der 25 machtige electrische locomotieven, welke de Heemaf voor en die begin volgend jaar over de rails zullen de Nederlandse Spoorwegen bouwt snellen. Maar voor de golven van de Westerschelde is hij een beetje benauwd. Swift, de echte hond, begrijpt er geen steek van. Zij weten werkelijk niet wat zij er van moeten denken, de slanke, zwijg zame honden van mevrouw J. Sissingh te Vlissingen. Ontelbare soortgenoten van alle rassen en standen hebben zij in de loop der tijden op de Boulevard Evertsen en op het strand besnuffeld, maar hun grote, nieuwsgierige ogen kunnen het zonderling dier, dat thans als een prinsje in de woning van hun meesteres wordt vertroeteld, niet thuisbrengen. Dat een hond? Het mocht wat! Waar zijn dan zijn poten en waarom kluift hij niet op een been? Snoetje, de piepjonge zeehond, die vorige week op het Vlissingse strand werd aangetroffen en aan de goede zorgen van mevr. Sissingh werd toe vertrouwd. trekt zich van de hele zaak niets aan en negeert de viervoeters straal. Hij is nog van top tot teen een baby. die niet anders denkt dan dat de hele wereld om hem draait en die een aandoenlijke aanhankelijkheid aan de dag legt voor zijn verzorgsters, mevr. Sissingh, haar dochter Jetty en het dienstmeisje. Toen wij hem gisteren opzochten, lag hij tevreden in de tuin en liet de zon op zijn kale bol schijnen. Niet zodra ontdekte hij echter zijn bezoek, of hij kwam schreeuwend en blaffend aan gekropen. kwispelend met zijn korte staartje. Ouder dan drie weken kan hij niet zijn: op het moment, dat hij gevonden werd, was zijn navelstreng nog niet eens afgevallen. Liefkozend drukte hij het vette, spoelvormige lijf tegen de 'voet van zijn bazin, waarna hij zich enthousiast naar zee liet dra gen. MAAR O,. DIE BRANDING Na zijn eigenaresse is de wijde Wes terschelde de tweede grote liefde in En nu hebt u natuur lijk nieuwsgierig in de krant gekeken, of Saskia ook werkelijk onder een stroom van brieven is bedolven, als antwoord op haar noodkreet: Houdt een vrouw er ook een liefhebberij op na? Wat dacht u dan? Hele groe pen plattelandsvrouwen zyn erover ondervraagd en mijn brievenbus is bij na verstopt geraakt. Laten vrouwen elkaar ooit in de steek? Ik weet dat wel voor u mee. Wie vandaag een beroep doet op het goede hart, op de bereidwilligheid van haar medezusters kan morgen rekenen op een lawine van schriftelijke en daad werkelijke sympathie waar zij verlegen onder wordt. Dat heeft ook nu niet gemist. En alleen al het doorlezen van die ge noeglijke en wijdlopige brieven was een vreugde op zichzelf. Wat kunnen de meeste vrouwen toch heerlijke brieven schrij ven. Sommigen gehaast, overborrelend van geest drift, voor het vaderland weg krabbelend op haar knie of een puntje van de keukentafel Anderen, bedachtzaam, op haar ge mak; keurig en helder, zo echt in de trant van: moet ik nu eens even rustig voor gaan zitten. En allen van een wel dadige openhartigheid en vertrouwen. Dat is een kostelijke ervaring van 'n rubriek-schrijfster, die zich dagelijks beroepshal ve moet bezighouden met de moderne literatuur en daarin van de vrouw 'n beeld ziet ontworpen dat haar met koude schrik vervult voor de toekomst. Als ik dan zo'n stapel brieven doorlees, afkom stig van vrouwen uit alle rangen en standen, ge heel verschillend in aard, milieu en ontwikkeling, maar alle getuigend van een rijk gemoedsleven en een fijne zin voor de diepere waarden van het leven dan troost mij dat weer over veel kwalijks, dat uit de boeken van vandaag 'op mij toekomt. Inderdaad waren de briefschrijfsters wel van heel verscheidene maat schappelijke stand: de vrouw van een landar beider, een arts, een pre dikant, een monteur, een boer, om eens een greep te doen. Moeders met kinderen zo goed als kin derloze huisvrouwen en een grootmama, een lera res, een vrouwelijke in genieur en een gezins verzorgster: de liefhebbe rij trekt zich van het al of niet getrouwd zijn weinig aan. En variatie! Ik had bepaalde voorlief den wel verwacht, maar weest is en toen zij een maal door een buitenkans zich een piano kon aan schaffen, met ijver en grote toewijding lessen is gaan nemen. En de pen trilt mij werkelijk 'n beetje van bewondering nu studeert zij het pi anoconcert van Tschai- kowsky en Deux Arabes ques van Claude Debus sy. Weet u een brief is zo'n prachtig ding. Om te zien niet-met-al: een of twee dichtbeschreven doodsaaie velletjes bloc note-papier. Maar toen ik zover was met dit relaas van liefde en volharding, toen heb ik die velletjes even moeten neerleggen. Ik zag de boerenplaats daar liggen, eenzaam in Vrolijk ongelijk van vele enthousiaste be richten stond ik toch te kijken. Dat er door vrouwen met ware hartstocht gele zen wordt had ik al meer dan eens opgemerkt (schreef een bekend ra dio-criticus niet onlangs, dat van de vier brieven die hij kreeg er drie van vrouwen waren?) Maar dat er vrouwen zijn die rashonden fokken, die ad ministraties op zetten, die koren dirigeren, om eens iets te noemen, had u gedacht dat die er nog zoveel rond liepen? Trou wens, de muziek speelt (en daar maakte mijn hart een luchtsprong) in vele vrouwenlevens een grote rol. Zij zingen in een koor (als zij er niet de dirigeerstok vóór zwaai en) zij spelen in een or kest, leiden kinderoperet tes, spelen piano en hoe! Een boerin op een afgelegen dorp schrijft mij, dat zij van kind af aan dol op muziek ge- de zomerse weelde van het land. De vlier bloeide als een grote bruidsbou- quet, over de stille weg knerpte een fiets. Endoor het open raam van de kamer klonk, wonderlijk in harmonie met al dat overdadig bloeien, de zwaarmoedige weelde van Tschaikowsky's me lodieën. Zo'n brief is een schat, om zuinig te be waren. En ik moest on willekeurig denken aan de vele jongedames van goeden huize, die eens per week met een zuur gezicht plichtmatig haar tas naar de muziekles zeulen, en onwillig het boek met sonatinen op de piano bonken: Ik heb er deze week niets aan ge daan, hoor. Dat vervelen de getjiengel ook. Maar wij zijn er nog niet met de verrassingen. Een „doodgewone" vrouw bekent, dat zij niets' lie ver doet dan puzzelen. Zo maar gewoon puzzelen Een boek lezen is gevaar lijk, als je eenmaal be gonnen bent tail je ook weten hoe het afloopt, en dan kan 't wel eens raar vastlopen in het huishou den. Maar een puzzle: die kun je bij stukjes en beetjes vierkant krijgen. En dan heeft zij, spelen derwijs, meestal ook nog iets opgestoken, vermoed ik. Een huisvrouw zonder kinderen mag zo graag stukjes schrijven over aardige voorvallen, die zij beleeft. „Gedichtjes rij men" komt ook in meer dan een brief voor. (Hoe veel moeders houden een dagboek bij van haar kin deren? Dat is later, met foto's en tekeningen ver lucht, een onwaardeerba re herinnering Er is een anders die haar Frans heeft opge poetst tot zij in die taal gedichten kon lezen. Een volgende plakt interes sante krantenknipsels tot een archief bijeen. Weer een andere heeft er aar digheid in poppen in streekdracht te kleden, alles tot in de fijnste puntjes nagemaakt. Bloe men en planten zijn na tuurlijk favoriet: bloem- stukjes maken t?an aller lei bloeiend materiaal tot grassen en dotters toe, of het kweken van stekjes tot weelderige planten worden enthousiast aan bevolen. Als lezeressen zonder liefhebberijen nu niet op staande voet er eentje uit deze collectie pikken, is het mijn schuld niet Geen rechtgeaarde vrouwenbrief zonder P.S.: het epistel dat naast het stapeltje apart ligt zal daarvoor zorgen. Waar om, zo vraagt deze brief vriendelijk, moet een vrouw er eigenlijk een liefhebberij op na hou den? Zij kan toch alles wat zij in huis doet voor man en kinderen met liefde doen? De stapel brieven zal er antwoord op geven. SASKIA. het jonge leven van Snoet. Met innig welbehagen wentelde hij zich in het water, maar voor de hoge golven was hij toch een klein beetje bang en wan neer zo'n roller grommend naderde zorgde hij er wel voor, dat hij dicht bij de badende Jetty en mevr. Sissingh bleef. Trouw „als een hondje" volgde hij tenslotte de dames weer naar het strand, waar hij zich met een stom verbaasd geficht op een plaatje liet zetten. Men kan mevrouw Sissingh de nodi ge ervaring in het opvoeden van zee honden allerminst ontzeggen. Ook in 1947 nam zij namelijk een exemplaar onder haar hoede. Dat was Snoetje I, die na een maand werd afgestaan aan Artis, waar hij' echter helaas na korte tijd stierf. Snoet II is voorbestemd zijn verder leven te slijten in de Diergaarde Blij- dorp te Rotterdam, maar het zal nog wel vier weken duren alvorens hij ce lange reis naar zijn toekomstig woon oord kan aanvaarden. Het dier is nog niet eens in het levensstadium beland, dat het vis kan eten; pas over enkele dagen zullen de ronde visjes, die een delicatesse voor zeehonden moeten zijn. op zijn dagelijks menu verschij nen. FLESSEKINDJE. Momenteel is Snoetje nog een fles- sekindje. Kordaat plantte het dienst meisje hem gisteren op een kolenkist in de tuin en tot grenzeloze vreugde van de baby kwam mevr. Sissingh aandragen met een flesje heerlijke koeienmelk. Snoet kreeg een slang in de mond en terwijl zijn sterke tastharen aan de snuit van genoegen krulden, slurpte hij begerig het vocht op. „Jammer, dat ik geen geitenmelk meer kan krijgen", zei mevr. Sissingh, „die is veel krachtiger!" Het is Snoetje om het even; van begerigheid en agi tatie verslikte hij zich ettelijke malen, daarna stootte hij vergenoegde geluid jes uit en blikte zielsgelukkig in het rond. Swift, de lievelingshond van dokter Sissingh. die om het hoekje van de tuindeur had staan kijken, droop triest met de staart tussen de poten, weg. Een beetje verongelijkt zocht hij weer het gezelschap op van Joyce, Opa en Black, zijn kameraadjes. Daar viel tenminste mee te praten SNOETJE OP HET STRAND troetelkindje Candidaten voor de Hoge Raad. (Van onze parlementaire redacteur) In haar Woensdagmiddag gehou den openbare vergadering heeft de Tweede Kamer de voordrachten op gemaakt voor de vervulling van twee vacatures in de Hoge Raad. Op de eerste voordracht plaatste de Kamer: 1. prof. mr. G. Wiarda, hoogleraar aan de Rijksuniversiteit in Utrecht; 2. prof. mr. H. Bregsteln, hoogleraar aan de gemeentelijke Uni versiteit van Amsterdam; 3. mr. L. E. A. Rutten, Raadsheer in het Ge rechtshof in 's-Hertogenbosch. Op de tweede voordracht komen voor: 1. mr. H. T. A. van der Loos, Raadsheer in het Gerechtshof in Den Haag; 2. mr. L. E. A. Rutten; 3. prof. mr. H, Bregstein. Deze voordrachten zullen schrifte lijk aan H.M. de Koningin, in wier handen de benoeming ligt, worden aangeboden. Het Wereldgebeuren De afgevaardigden van twee lan den onthielden zich van stemming, toen de Veiligheidsraad de commu nistische aanval in Korea veroor deelde. Zij hadden nog geen richtlij nen ontvangen van hun regeringen. Het waren de vertegenwoordigers van Egypte en India. Delhi heeft la ter bekend gemaakt, dat het de re solutie alsnog wilde steunen, indien men daarin slechts niets anders zag dan een algemene veroordeling van agressie. Cairo was zelfs daartoe niet bereid. Egypte maakt deel uit van de Arabische Liga en India wordt, alle nederige ontkenningen van Ne- hroe ten spijt, algemeen beschouwd als de leidende mogendheid in Zuid- Oost-Azië. Beide landen hebben, be trekkelijk kort geleden, hun zelf standigheid bevochten na eeuwenlan ge overheersing door Westerse gebie ders. En alleen daarom reeds zijn hun overwegingen de moeite van enige nadere bestudering waard. Het standpunt van Egypte inzake Korea werd dezer dagen weergegeven door zijn minister van Buitenlandse Za ken, dr. Salah el Din Bey. Hij vond wel, dat er tegen elke agressie snel moet worden opgetreden, maar Egyp te heeft de resolutie van de Veilig heidsraad niet gesteund, omdat het van mening is. dat de Verenigde Na ties bij vorige gevallen niet zo snel hebben gehandeld als in de kwestie- Korea. „Er dient niet met twee ma ten te worden gemeten", zei hy. „Egypte wil evenmin iets weten van het communisme als van het Wes terse imperialisme. Het wenst de ene meester niet door de andere te vervangen." Lange tijd heeft Egypte de toon aangegeven in de Arabische wereld, maar wie zou menen, dat het ook bij deze gelegenheid optrad namen.? deze wereld, wordt teleurgesteld. Daar was, om te beginnen-Saoedie- Arabië, dat zich uitdi-ukkelijk distan- cieerde van het Egyptische stand punt. En Libanon weigerde het Egyptisch voorbeeld te volgen. Paki stan. dat weliswaar geen deel uit maakt van de Liga, maar door al lerlei tradities aan het Midden-Oos ten is gebonden, haastte zich om steun aan Zuid-Korea te beloven. Het Caïro'se blad „Al Misri" toonde zich gegriefd door dit alles: „Wij hebben niets gemerkt van enig teken van Pan-Arabische solidariteit noch van enig teken van zorg voor eigen be langen. Egypte staat alleen... Wat is dan nog de functie van de Arabi sche Liga?" Inderdaad, wat is nu nog het nut van organisaties, die niet wensen in te zien. dat er bij de problemen, die de wereld van van daag bezig houden en dreigen te verscheuren, geen afzijdigheid meer mogelijk is? Het conservatief-Irakse blaa „Al Zaman" schreef: „Als er gevaar dreigt, zullen Engeland of Amerika ons toch te hulp komen, of we de resolutie van de Verenigde Naties gesteund hebben of niet." Dit alles is niet zonder tragiek. Landen als Egypte, India en Indo nesië, die nog maar korte tyd in het bezit zijn van hun vrijheid, zouden liever in het geheel niet willen kie zen. Zo lang de wonden van de vrijheidsstrijd niet zyn genezen, blijft er een diep gevoel van ressentiment heersen tegen het Westen, dat de ty- ran was van het verleden en wel licht de economische imperialist van de toekomst. Maar aan de andere kant zien de nationalistische leiders steeds duidelijker in, dat van alles, wat zij moeizaam hebben opgebouwd, niets overblijft, zodra het commu nisme zyn ban om hun landen sluit. Een man als Sjahrir, hoezeer ook voorstander van de „derde macht in Azië" en overtuigd socialist, waar schuwt regelmatig tegen het com munistisch gevaar. In eeq. bijzonder moeilijke positie verkeert ook Pan dit Nehroe. Deze socialistische Brah- manenzoon acht de terugkeer van Rusland in de UNO van het grootste belang voor een vreedzame oplossing van het Koreaanse conflict. Voor waarde daartoe is evenwel erkenning van communistisch China. De In- dia'se vertegenwoordigers in het bui tenland ondernemen stappen om al gemene erkenning te krijgen van rood-China, maar zij weten allen, dat het met hun onafhankelijkheid ge daan zou zyn op het ogenblik zelve, dat zij de communisten in eigen land vrij spel zouden laten. „Jawa- harlal Nehroe", zo zeide de India'se minister-president van zichzelf, „is bereid om naar het einde van de aarde te gaan, als er ook maar enige kans bestaat, dat er vrede komv'. Dan zou er immers een einde komen aan het grote dilemma, waarvoor hij en zoveel andere Oosterse staatslie den zich geplaatst zien: de tragische keus tussen het ijzeren imperialis me van de Sovjet-Unie en nieuwe vormen van Westers kolonialisme, die zich aftekenen, nu de oude bezig zyn te vervagen. De nieuwe gezant van Nederland in Hongarije, de heer W. C. Posthumus Meyes, heeft zijn geloofsbrieven aan ce president van de Hongaarse republiek overhandigd.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1950 | | pagina 3