Bi/CMEPe»
INFLUENZA
ABDIJSIROOP
DE TIJGER
echoene, die t*n dan ook kreeg. Mae voo de
oarigèit 'adde z'm nog 'n stik of wat
Zondagsche neusdoeke gegee.
AftJn, ze oaën oalles prontjea op taefel
geleid, 't Snoepgerei en zoetgoed lag op
't onderste boord van de spinde, „en oók
de bolusse, krentekoeke, spekjes, kruuje-
broöd, krentebroód en nog vee' meer. En
eindelienge 't voönoamste van 'eel de
feeste: de kerstboom. Die stieng te proen-
ke op *n blommetaefeitje nest 't kam-
menet in de proenkkaemer.
De Nóód en z'n vrouwe keke rond toen
as oalles gereed was.
Wat zulle ze xnerrege kieke. Ma! riep
*n deeg uut.
's Merreges was De Noöd a' voö dag en
dauw uut de veere. Ie mocht eerst de
geite en de beeste melleke, terwiel as z'n
vrouwe de vulkachel oproenkelde. De guus
sliepe nog toen De Noöd de deure uut-
goeng, mae toen 'n terugkwam, 'oorden
ie al in de bakkeete, da' ze d'r uut waere.
En 'n 'errie en lawaait daerbinne in 'uus!
De guus stienge te danse en moeder
De Noöd mocht ze wè' driemael zegge,
da' ze mochten opschiete. Afijn, ulder
eindelienge de teele gaeld en gewassche
en gekleed, en toen was moeder gereed
mee de boteramme, die ze mee 'n laeg
stroopvet belee.
Om 'alf tiene goenge ze oallegaere nae
de kerke en toen ze terugkwaeme, kreeg
De Noöd bezoek van z'n twee errebeiers.
die om 'n komme koffie en wat zoets
kwaeme, en naedien krege ze de man
een paer glaesjes „brandewien mee suker,
net as op 'n boerebruüoft.
De guus oaën de gróótste pret rond de
kerstboóm en toen de errebeiers weg-
waere, goenge ze ete. Eerst kwam d'r
'n borretje soep op taefel en toen den
oöftscheutel: zoutevleesch uut de kuup
dat voo de kossemisse geslacht was. Fijn!
En aerepels mee spruutjes uut d'r eigen
'of. De sprute goenge meestal nae de
veiling in de stee, mae. voö de 'oófdaege,
zooas kossemisse en nieuwjaarsdag, aete
ulder ze op Landzicht altied zelf. De guus
smekten d'r van en 't vet droop af langs
d'r kinne. Mae, kiek, dat oa je toch nie
'edocht, ee? Moeder kwam mee 'n groóte
schaele vol poddienk anzette! Kaerel,
kaerel nog an toe, wat was me dat 'n
feestmael! Ze konde naebie gin pap meer
zegge!
's Nachtemiddags meugde de guus van
Ko Kwiel komme. Jae, da' moe *k er nog
bie zegge: eigeluk 'eeten die Jacob Mesu,
bie afkortieng dus Ko Mesu, mae om as-
dat ie altied kwielde en 'n natte mond
oa as t'ie praetende, noemde z'm Ko
Kwiel. Afijn, de guus van 'Ko Kwiel, die
maer 'n erreme errebeier was,- meugden
'n ienkelden keer bie De Noöd komme
ete.
Ko oa fuuVfe: twee joengers en drie mel
de, dus die zat d'r goed in. Mae wat moet
'n erreme boereknecht nie al werreke om
al die monde open t'ouwe, ee? Afijn, ze
vonde 't oallemael in de buurte christelijk
dat het wuuf van Krien de Noöd die
guus van Ko Kwiel zoö antrok, mae
niemand as Krien .en Ma 'iellepe! En as
't noe feeste was, dan kon je d'r van. op
an, da' de guus van Ko oók van de partij
waere.
Het was dan oök "n leve van belang ln
de proenkkaemer van De Noöd. Ma zee,
da' ze d'r schele 'oötpien van kreeg en
langde d'r lodereinfleschje uut de spinde
en sprienkelde 'n bitje ruukend goed op
d'r ^neusdoek.
De Noöd oa 'n extra fien segarretje voö
de kossemisse gekocht en stak d'r eentje
op. En toen zee die, da' de guus mae
is 't een of oargs spelletje mochte gae
doen. Keetje wou mee de domeniesteene
spele, mae Janna, de ouwste van Ko Kwiel,
zee da' ze mee tevee' waere om te do-
mineere en toen stelde moeder De Noöd
voö om 't pakspel of 't ganzebord voö
den dag t'aele. Voader De Noöd zee, dat
'n nog 'n endetje goeng kuiere en 'n
praetje mee Ko goeng maeke. Z'n vrouwe
zee, dat 'n nie te laete thuus mocht kom
me, want ze wou mee al die guus in 'uus 'n
bitje bieties ete, anders was de aevut zoö
om. Afijn ie kwam oók vroeg thuus en
toen mochte de guus mee nae de schure,
terwiel as De Noöd de beeste en de geite
moik. Toen ze terugkwaeme was de vrou
we al gereed mee de koffie. Eertje, 'eertje,
wat was dat awee om van te smulle!
De groóte taefel was uutgetrokke en
nog was tie te klein. De guus mochte mae
'n bitje nauw zitte; d'r gaen vee' makke
schaepe in één kooie, zee de vrouwe van
Krien. En da' deeje ze, want 't goeng óm
wat er op taefel stieng: terrevebroód mee
'amme en kaes, kruujebroöd en krente
broöd, en dan 'n pot dampende koffie. Mee
begeerige oógjes keke de guus naer oal dat
lekkers en aete d'r buukjes vol. Lein, de
joengste van oallemael, begon d'r van te
geeuwen. Ie oa noe a' vaeke. Toen ze oal
lemael genogt geten oaën, 'aelde De Noöd
z'n groóte, zwaere femieljebiebel van den
'oek van de schouwe en sloeg 'm open bie
Lukas 11 om 't kossemiskapittel voor te
leze.
Ie 'aelde z'n fok van 't theeblad en
poeste de glaeze en zetten 'm toen op.
Mee z'n wiesvinger volgden ie de groóte
ouwerwetsche letters en las dudeluk voor:
En het geschiedde in diezelve dagen,
dat er een gebod uitging van den keizer
Augustus, dat de geheele wereld beschre
ven zou worden
Z'n stemme kloenk zoö 'elder as van 'n
dominie. De guus zaete mee gevouwe
'andjes naer 'm te luustere. De stem van
Krien de Noöd vulde de kaemer as 'n
zwaere wollek klaevergeure. Sientje lee
d'r oót op taefel en moeder keek eur
glimlachend an. De baes las deur uut het
mooie Boek.
En zij baarde haren eerstgebo
ren zoon en wond hem in doeken, en lelde
hem neer in de kribbe, omdat voor hen
lieden geen plaats was ln de herberg
Lein speelde mee de krumeltjes nest z'n
borretje en Keetje stoóte 'm an. De kleine
trok z'n 'andjes terug en sloot z'n oógjes,
vast.
......En er waren herders ln diezelfde
landstreek, zich houdende ln het veld, en
hielden de nachtwacht over hunne kud
de
Schaepjes, zee de kleine Lein zachjes
en Ket z'n slaeperig oötje ne$t dat van
Sientje op taefel zakke.
De baes 'ieuw eve op mee leze en schoof
z'n fok voö z'n oóge. Mè keek'm an
en schudde d'r oót liek asof ze zegge wou:
lae ze mae slaepe; 't bin mae kleine guus!
En Krien de Noöd zette z'n fok weer
recht en gieng deur.
En ziet, een engel des Heeren
stond bij hen, en de heerlijkheid des Hee
ren omscheen hen, en zij vreesden met
grooten vreeze. En de engel zeide tot
hen: Vreest niet! want ziet, lk verkondig
u groote blijdschap, die al den volke wezen
zal; namelijk, dat u heden geboren is de
Zaligmaker, welke is Christus, de Heere,
iri de stad Davids. En dit zal u het teeken
zijn: gij zult het kindeken vinden in'doe
ken gewonden, en liggende ln de kribbe....
Lein verroerde z'n eige en fluusterde les
van schaepjes.
En van stonden aan was er met
den engel eene menigte des hemelsche heir
legers, prijzende God en zeggende: Eere
zij God in de hoogste hemelen en vrede op
a&rde, in de menschen een welbehagen!
Een „Kabouter" in dit blad
wordt, in winst, een „Goliath"!
zal AbdQetroop d&deqjk
die nare hoest temperen
en snel doen verdwijnen.
De slijm komt los. Borst
en keel worden verzacht.
Vanouds beproefd by hoest,
griep, bronchitis, asthma.
AKKER'S
ZEEUWSCHE KRONIEK
SINT ANNA TER MUIDEN.
Een zevenhonderdjarige. 1241194L
HL
De kerkelijke geschiedenis.
Zoowel voor als na de Hervorming wa
ren kerk en staat nauw met elkaar ver
bonden, al was de band verschillend. Tot
1580 ls Vlaanderen Roomsch geweest.
Door de zoogen. godsdienstvrede van 1579
hadden de Hervormden ln dat gewest zich
al de macht aangemachtigd, zoodat de
Roomsche godsdienst werd verboden en er
overal Hervormde genieenten werden ge
sticht. Doordat Parma stad na stad en
hiermede ook het platteland weer tot
Spanje terugbracht, was het met de Her
vorming ln Vlaanderen gedaan.
Toen Sluis in 1587 ook moest zwichten,
werd de Roomsche eeredienst ook daar
hersteld. In dien tijd van slechts vier jaar
werd de Hervormde gemeente van St.
Anna ter Muiden bediend door de predi
kanten van het naburige Sluis. Zoo werd
er op 1 Jan. 1580 het eerst gepredikt door
ds. Joh. Arcerius.
Nadat in 1604 geheel het tegenwoordige
Westelijk-Zeeuwsch-Vlaanderen door Prins
Maurits was veroverd, werd dadelijk in de
grootste plaatsen de Hervormde eeredienst
voor goed hersteld. Door den oorlog en de
vele overstroomingen was destijds het plat
teland grootendeels ontvolkt. Ook hadden
de kerkgebouwen veel geleden. Dit laatste
was ook te St. Anna ter Muiden het gevaL
Bovendien was een groot deel der bevol
king onverschillig of helde over naar den
ouden Roomschen kerkdienst, welken zij
het laatst gekend hadden,
Het duurde dan ook tot 1611 eer de eer
ste schoolmeester, tevens koster en voor
zanger, nL Franchois de Meester, werd be
noemd en er dus van een zelfstandige
Hervormde gemeente sprake kon zijn. De
jonge en nog zwakke gemeente werd door
de drie Sluissche predikanten om beurt
bediend. Door de troebelen van den oorlog
was de kerk geruïneerd. Van het gebouw
stonden alleen de stukken muren overeind.
In de ruimte onder den toren werd er
kerkdienst gehouden.
In den toren werd ln 1619 een nieuwe
klok gehangen, gemaakt door den klok
kengieter Michael Burgerhuis te Middel
burg. Behalve deze naam staat er nog op:
Nic. de Vos, Baljuw en Anthonis de Ko
ning, Burgemeester, benevens het stads
wapen en het tijdvers
Óns clockgeschal
Roept uilen al
gintAannd ter Muien
Ras onbeswaert
Ter Kerckewaert
Hoort 's Heeren woort hulen.
Huien c=z heden. De vetgedrukte let
ters, zijnde hoofdletters, geven het jaartal
1619. Dezelfde klok wordt nog gebruikt.
Toen de Hervormde gemeente een weinig
tot bloei was gekomen, wenschte zij een
eigen predikant. Zoo werd in 1620 als eer
ste predikant beroepen de proponent Cor
nells Truijens, die de gemeente 5 jaar
diende en toen naar Rilland vertrok.'
De gemeente heeft tot den vrede van
Munster in 1648 nog moeilijke tijden door
gemaakt. Na de verovering van 's-Her-
togenbosch in 1629 werd ook de Meijerij
van Den Bosch door de Staatschen bezet.
Dit werd door de Spanjaarden betwist.
Zij namen daarom de Staatsche ambtena
ren en de Hervormde predikanten uit de
Meijerij gevangen. Nu* deden de Staten
hetzelfde met de Roomsche geestelijken.
De Spanjaarden vielen ook SL Anna ter
Muiden binnen en namen den schoolmees
ter, eenpaar kerkeraadsleden en enkele
notabele personen gevangen om ze naar
Brugge te voeren. De toenmalige predi
kant Daniel de Meester, geboren te Big-
gekerke, waar zijn vader ook predikant
was, had bijtijds het naburige Sluis weten
te bereiken, waar hij tot zijn dood in 1635
bleef.
Daar het niet vertrouwd was te St. Anna
ter Muiden godsdienstoefening te houden,
werd voor de St. Anners des winters kerk
dienst gehouden in den kamer van den
KONIJNENBOUT MET
KERSTMIS.
HOE STAAT HET MET DE
GESCHIKTHEID VOOR CONSUMPTIE?
Bij het slachten van een konijn doet de
eigenaar vaak ontstellende ontdekkingen.
Het dier blijkt dan namelijk inwendig af
wijkingen te vertoonen welke de leek niet
thuis kan brengen en welke vaak op hem
een vrij alarpieerendc indruk maken. On
willekeurig dringt zich dan de vraag naar
voren of het vleesch nu wel geschikt is om
gegeten te worden, dan wel of men het
maar beter kan vernietigen, iets waartoe
men in dezen tijd echter niet zoo gauw
komt. Het is dan ook vaak een moeilijk
vraagstuk en vormt in menig gezin een
waar probleem. Het is dan ook daarom,
dat wij zullen pogen hieromtrent eenige
voorlichting te geven.
In het algemeen kan men wel zeggen,
dat de meeste ziekten en aandoeningen
welke bij konijnen voorkomen, voor ons
menschen niet gevaarlijk zijn. Dat is ten
minste al één troostEchter en dat is van
veel belang, het dier moet dan bij het
leven en ook vlak voor het slachten, een
goed gezonde indruk gemaakt hebben.
Heeft het dat niet, dan is oppassen de
boodschap, want dan bestaat er kans dat
men voor onaangename verrassingen kan
komen te staan.
Natuurlijk dient men steeds van het
principe uit te gaan, dat men organen en
deelen welke op de een of andere manier
van het normale afwijken niet moet eten,
zelfs niet gekookt.
Een veel voorkomend verschijnsel bij ko
nijnen is de aanwezigheid in de buikholte
van met vocht gevulde blaasjes. Deze
blaasjes komen zoowel loshangend aan de
buikwand als wel tusschen de darmen en
aan de lever voor. Er kunnen er vaak een
zeer groot aantal van in het dier aanwe
zig zijn.
Öoewel dit verschijnsel een zeer alar--
meerende Indruk maakt, heeft het weinig
om het lijf. De blaasjes zijn namelijk niets
anders dan blaaswormen, de tusscherivorm
van een bepaalde lintwormsoort. Ook dit
klinkt erg alarmeerend, maar.deze
blaaswormen slaan bij den mensch niet aan
en zijn alleen besmettelijk voor honden en
soms voor katten. Daarvandaan dan ook
dat men bij de aanwezigheid van dergelijke
blaasjeS er voor op moet passen, dat deze
niet onder het bereik van honden en katten
komen. Vernietig ze en de organen welke
er mede doorgroeld zijn, daarom door ver
branden.
Een andere afwijking welke men bij ko
nijnen veel waarneemt, ls dat de lever
doorgroeld is met grijze plekjes van ver
schillende grootte. Soms is het zoo erg,
dat de lever de natuurlijke kleur geheel
verloren heeft eii meer grijsachtig gewor
den is.
In den regel heeft dit weinig te hetee-
kenen, daar de hierboven beschreven ver
anderingen een gevolg zijn van de aanwe
zigheid van by konijnen zeer Veelvuldig
voorkomende parasieten, welke hun ver
blijfplaats in darm en lever hebben. Na-
majoor op 't Groote Pas (een voorvesting
van Sluis) en in den zomer dicht bi) de
poort, een half uur gaans van St. Anna
ter Muiden.
Na gevoerde onderhandelingen kregen de
gevangenen eerst ln 1637 hun vrijheid.
Daar het nu ook rustiger was geworden,
konden de kerkdiensten weer te St. Anna
ter Muiden worden gehouden.
Bij den vrede van Munster In 1648 tus
schen Spanje en de republiek werden de
grenzen voorloopig vastgesteld en kwam er
voor goed rust en vrede.
De handel van St Anna ter Muiden be-
teekende zoo goed als niets meer. De
plaats was een landbouwdorp geworden,
al droeg zij nog den naam van stad. Met
het eenmaal bloeiende Sluis was het ech
ter ook gedaan, want, opdat Brugge niet
meer tot welvaart zou komen, werd het
Zwin voor de scheepvaart naar de Zuide
lijke Nederlanden afgesloten.
JSlot volgt).
R< B. J. d. M.
tuurlijk ls de veranderde lever niet bruik
baar en dient men die te vernietigen.
Rauw voeren aan honden en katten ls ge
vaarlijk, met het oog op mogelijke besmet
ting.
Daar er echter bij konijnen ook minder
onschuldige aandoeningen voor kunnen
komen, welke soortgelijke veranderingen in
de lever kunnen geven, is oppassen met
het vleesch de boodschap. Dit ia heel goed
bruikbaar, ook ln dit laatste geval, echter
alleen wanneer het voldoende lang gekookt
fcof gebraden ls. Mogelijk aanwezige schade
lijke bestanddeelen worden dan door de
hitte onschadelijk gemaakt.
Wat die inwerking van de hitte betreft,
dient men er wel om te denken, dat
vleesch de warmte slecht geleidt en dat
het dus vrij lang duurt, alvorens de dikke
stukken in het midden voldoende warm
geworden zijn. Men kan echter by derge-
ïyke twijfelgevallen gemakkeiyk contro
leeren of het vleesch warm genoeg ge
weest is, het inwendige van de dikke stuk
ken moet dan wit geworden zijn.
Nu moet men echter niet denken dat
met intensief koken of braden alle gevaar
te bezweren is. Er zyn verschillende geval
len waarbij oppassen altijd geboden is en
dat is by het vleesch van zieke of gestor
ven dieren. Dit vleesch Is veel gevoeliger
voor allerlei infecties en daarom dat men
er voorzichtig mee dient te zyn.
Nu kan men wel zeggen, nu Ja dan
gooit men zulke dieren maar weg, maar
daar er dieren by zyn, zelfs by de gestor
ven, welke wanneer de ingewanden maar
tydig verwyderd zyn, nog heel goed bruik
baar zyn, is een dergeWjk lichtvaardig om
springen met voedsel van hooge voedings
waarde, zeker niet verantwoord.
Men kan zich daarom beter met het
geslachte dier, plus de organen natuurlijk,
wenden tot de plaatselijke keuringsdienst
voor vee en vleesch, alwaar men hetzij
direct, hetzy na een ingesteld onderzoek,
kan mededeelen of het dier nog geschikt
voor de consumptie is of niet. Door zoo
te handelen bewandelt-men den veiligen weg
terwyi een onnoodig vernietigen van
waardevol voedsel voorkomen wordt
Nadruk verboden. R.
VAN ONZE BOEKENTAFFEL
De papierschaarschte heeft nog geen
merkbaren invloed gehad op den aanmaak
van kalenders. Evenals vorige jaren, be
reikte ons thans een aantal practische,
goed verzorgde „jaarindeelingen",
wy ontvingen kalenders van de Holland-
sche Sociëteit van Levensverzekeringen te
Amsterdam, van de Nederlanden van 1845,
van de Eerste Nederlandsche Levensverze
kering, van de N.V. Levensverzekerings-
maatschappy Utrecht, alle kloeke wand-
kalenders, met overzichtelijke maandbla
den en duideiyke dateering.
De N.V. Verzekeringsmaatschappy St
Petrus zond een wandkalender, voorzien
van foto's van kinderen.
Van H. J. Reesink en Co. te Zutphen
ontvingen wy een kalender, welks schilden
zyn gewyd aan de schoonheid van het Ne
derlandsche landschap. De kalender, uit
gegeven ten bate van het tehuis voor oud
verpleegsters bevat voor eiken dag van
het Jaar woorden van wysheid en schoon
heid.
De firma Smit te Slikkerveer heeft de
kalenderbladen benut om de aandacht te
vestigen op door haar .uitgevoerde werken.
Een kleurige indruk maakt de kalender
van den Nederlandschen bond van volks
huizen.
Van de N.V. uitgevers-comp. Van Gor-
cum te Assen ontvingen wy de Korenaer-
kalender.' Het kalendefblok op het karton
nen, kleurige schild bevat voor eiken dag
een blaadje met spreuken, humor enz.
Buitengewoon fraai ia de kalender, die
we van de N.V. Prov. Zeeuwsche Electri-
citeits-Maatschappy ontvingen. Prachtige
reproducties naar aquarellen van Jacob
Maria geven aan deze kalender een bg-
zonder cachet. Een sieraad voor de huis
kamer.
FEUILLETON
64)'
DOOR J. REGIS
De Franschman knikte. Hij en de journa
list luisterden als gebannen naar de harts
tochtelijke, onsamenhangende zinnen van
den jongen man. En Joseph Koprilis ging
.voort, hggend, als in yie koorts
„Het is ons geldze zijn van ons, die
millioenén, die Felix Clarendon uit zijn
vreeselijke handen probeerde te redden
en hy wil ze nemenhy doodt ieder, die
hem dat wil verhinderenhy probeerde
eerst, Felix Clarendon in Stockholm te
dood en
„In Stockholm riep de journalist uit,
buiten zichzelf van verbazing.. „Wat zeg
Je? Om 's hemels wil, spreek ae waarheid
Felix Clarendon in Stockholm?"
„Ja, Ja, stamelde Joseph Koprilis, die
niet eens scheen te merken, dat Wallion
hem bij zyn schouders had gepakt en heen
en weer schudde.
En hy ging voort," zonder zich In rede
te laten vallen, met van koorts glinsteren
de oogen en droge lippen
„Later, in Parijs, heeft hy hem gedood...
en hy heeft ook Nicholas gedoodhy
heeft Sebastian gedoodhy doodt allen
die hem in den weg staanmaar nu ben
ik aan de beurt.nu ben ik eindeiyk aan
de beurt
Hg schoot naar voren en pakte Waülon
met ongeloofiyke kracht eerst by de ar
men en daarna by de borst.
„Zegt u me, dat u mg he' zult laten doo
denZegt u me, dat ik hem dooden
mag
Snikkend en stotterend, met een strak
gezicht en starre oogen, .herhaalde hg
steeds maar weer dat vreeselijke
„Zegt u me, dat u mij hem zult laten
dooden
Maurice Wallion moest al zgn kracht
gebruiken om zich vrij te maken en zei
kalmeerend
„Nou, nou laat je gevoel er nu niet met
je verstand vandoor gaanKom tot je
zelf We zullen je wel helpen
Joseph Koprilis liet zgn hand los en
sprong terug. Hg snakte naar adem en
keek onderzoekend eerst naar Wallion en
toen naar Rambouillet.
„Nee, nee, jullie wilt het me verhinde
ren, dat is het, wat jullie willen", zei hij
plotseling koel en verachtelgk.
„Nee, heusch niet", antwoordde de Jour
nalist. „Ga maar eens zitten en laten we
de zaak eens met elkaar bespreken. Wy
zullen je helpen om hem aan de handen
van de gerechtigheid over te leveren
Hg hield plotseling op. Joseph Koprilis
was bliksemsnel uit de kamer verdwenen.
Wallion sprong op om hem na te ijlen.
„Joseph Koprilis riep hij.
Maar Joseph Koprilis antwoordde niet.
Hij had klaarblgkelijk den hoofdschakelaar
van het electrische licht in den gang ge
vonden, want op dat oogenblik gingen alle
lampen in de woning uit. Een deur sloeg
dicht. De journalist en de Franschman
stormden door de duisternis vooruit. Toen
zg buiten op de hal kwamen, hoorden zy
snelle voetstappen diep onder aan de win
dingen van de trap. Ze snelden hem na,
liepen nog een eind de straat op en zochten
in alle richtingen naar hem. Joseph Kopri
lis was in het duister van den avond ver
dwenen.
Ontmoedigd, geschokt en verstomd-
keerden ze naar Wallions kamer boven
terug.
„Hy is overspannen", mompelde Ram
bouillet opgewonden. „Misschien komt hy
terug".
„Misschien", antwoordde Wallion ver
strooid. „Maar waarom beweerde hg, dat
Felix Clarendon in Stockholm is geweest?"
HOpFDSTUK XIV.
Een vraag zonder antwoord.
Jo?eph Koprilis had zich vertoond, had
gesproken en was verdwenen, zooals een
bliksemstraal verschynt en weer weg gaat.
„Hadden we hem maar kunnen vasthou
den zei Wallion langzaam. „Met geweld
desnoodsOnder invloed van ons zou
Joseph Koprilis een waardevolle bondge
noot zgn geweest. In vrgheid is hij een on
berekende factor. Hg kan ons zelfs hinder-
lgk worden hy kan ons de heele zaak
bederven
De Franschman haalde zgn schouders
op.
„Met een onberekenbaren factér is niet
te rekenen", antwoordde hij.
„Maar ik kan niet nalaten, ermee reke
ning te houden, wat hy gezegd heeft",
voegde Wallion eraan toe. Felix Clarendon
in Stockholm! De gedachte is onzinnig,
maar het laat me niet los. Ik kan er niet
aan gelooven ik durf er niet aan t$
twijfelen.
Hy liep heen en weer en hield met belde
handen zgn hoofd vast.
„Felix Clarendon in Stockholm'*, mom
pelde hg. „Laat me nadenken, maar één
minuut! Waarom? Suzanne Chrisman?
Zou hij haar hebben opgezocht? Maar zyn
beide brieven dan? Houdt ze iets voor ons
verborgen?"
Hg haalde ongeduldig zyn horloge te
vootschyn.
„Het is nog geen tien uur. Laten we naar
de Villa Rosa gaan
„Ja", zei de Franschman, „laten wy een
beetje inspiratie gaan putten uit de mooie
stem van madame Suzanne
In de Villa Rosa zat het gezelschap Juist
in de hal bg een kopje thee. Allan Chris
man was opgestaan. Hy had zijn arm in
verband en zag er wat bleek uit, doch was
verder onveranderd. Suzanne was bezig,
Aspeland en zgn beide ondergeschikten
thee in te schenken, toen Wallion en Ram
bouillet verschenen en in de gezellige hal
werden binnengelaten, waar een houtvuur
in de open haard knapperde en een vrooüjk
spel van dansende, roode en zwarte figuren
tegen de muren schiep.
Suzanne ontving de beide heeren met
haar gewone opgewektheid. Ze gingen een
beetje verrast, ieder met een kopje thee
in de hand, bg den haard zitten.
Wallion vertelde, wat er zoo juist in zgn
woning was gebeurd, en Suzanne luisterde
met toenemende aandacht. Zelfs de gehar
de politiemannen gaven met eenige in den
baard gebromde krachtige uitdrukkingen
hun belangstelling te kennen. Toen Wallion
klaar was, werd het stil in de hal. Hg keek
den kring rond, dronk zgn kopje leeg en
stak een cigaret aan.
„Ik wil niet hard schgnen", ging hg
voort, toen niemand iets zei, „maar ik wil
er toch de aandacht op vestigen, dat Jo
seph Koprilis zgn lot zelf kiest, of dat zgn
lot hem werd toegemeten, zonder dat wg
er iets aan konden doen. Nee, -mevrouw
Chrisman, waar ik in het bgzonder bg stil
Wil staan, is de vraag „Is Felix Claren
don in Stockholm geweest?"
En hy keek haar opletten aan. Ze zat
stil, met haar handen over haar knieën ge
vouwen, en staarde in het vuur.
„Dat is niet mogelgk", zei ze met een
zucht, terwrjl ze haar hoofd schudde. „Ik
zou het toch moeten weten, als hy hier
geweest was, niet waar? Waarom zou hy
anders hier komen, anders dan om my op
te zoeken?"
„Hy kan gekomen zyn om u op te zoe
ken, maar zich dan geheel onverwacht- door
zijn onvermoeiden vijand bedreigd hebben
gezien en dan óf tot een hernieuwde vlucht
gedwongen zgn, óf vrgwillig de Sted heb
ben verlaten, om niet de belangstelling van
zgn vganden op u te richten".
„Dat is mogelgk", antwoordde Suzanne
dadelgk, „maar dan vergeet u de brie
ven Zgn brieven uit Pargs zyn in begin
en eind Juli geschreven van hetzelfde jaar,
dat hg in Parijs vermoord werd. Hy kon
dus eventueel vóór den datum van deze
brieven in Stockholm geweest zyn maar
dan zou hg waarschynlgk deze gewichtige
omstandigheid in zgn brieven hebben ver
meld of hy is, dadelgk nadat hg zgn
tweeden brief geschreven had, naar Stock
holm gereisd. Maar dat zou een verande
ring van zgn plannen hebben beteekend,
waar ik niet aan gelooven kan. Waarom
stuurde hg mg dan eind Augustus uit Pa
rijs den sleutel, zonder een woord van ver
klaring?"
Wallion verbaasde zich over haar snelle
en klafe logica en hij moest even naden
ken.
„Zonder twgfel zou een schrifteHjke ver
klaring op de verzending van den sleutel
volgen", merkte Rambouillet op, „maar
die werd nooit geschreven. De dood kwam
tusschenbeide".
„Zoo is het", zei Wallion. „Wat u ge
zegd hebt, mevrouw Chrisman, pleit zeer
tegen de gedachte, dat Clarendon in Stock
holm geweest is. Dat hy vóór het schrgven
van zgn brieven hier geweest is, daarmee
behoeven we klaarbiykeüjk geen rekening
te houden. Maar later? Denk u eens deze
ontwikkeling inClarendon heeft zgn
brieven geschreven en uw handteekening
op de volmacht gekregen. Hij heeft zgn
beschikking betreffende de millioenen ge
troffen en hij heeft den sleutel in de hand.
Nu neemt hg snel het besluit, u op te zoe
ken, den sleutel aan u te geven en u alles
te vertellen. Hy komt goed en wel in
Stockholm, als hy zich plotseling door zijn
vyand bedreigd ziet. Verschrikt geeft hij
zgn plan op en verbergt zich weer in Pa
rijs, vanwaar hy dan d"n sleutel opstuurt.
Maar zgn uur heeft reeds geslagen, en hg
komt te vallen, voordat hy tgd heeft gehad,
een verklaring te geven. Overigens het
gele couvert, waarvan Rambouillet ver
teld heeft? Lag daar de verklaring niet
reeds voor de hand?"
„Zonder twyfel", knikte de Franschman.
„Onze vriend Cray had waarschgniyk een
goeden neus
„Maar", zei Suzanne, „hoe kan de arme
Joseph Koprilis weten of Felix hier ge
weest is?"
„Ja, hoe?" viel Rambouillet haar by.
„Dat heeft my het meeste verwonderd".
„Er zgn verschillende mogelgkheden",
antwoordde de journalist „Men kan by-
voorbeeld aannemen, dat hy het van Cla
rendon zelf heeft gehoord",
„Van Felix zelf
„Ja, zeker, mevrouw. We weten, dat de
gebroeders Koprilis op den avond voor den
dood van Clarendon een onderhoud met
hem hebben gehad. Hoeveel oude misver
standen op dezen avond werden opgehel
derd weten we niet maar één bewgs heb
ben weJosephs eigen uitgesproken over*
tuiging, dat Felix Clarendon een eerlgk
man was. Mogeiyk ia, dat Clarendon aan
de gebroeders Koprilis verschillende dingen
over zyn plannen en zyn positie mededeel
de, Ja, er is reden om aan te nemen, dat
uw vgand brutaalweg en welbewust het
begin van een overeenstemming tusschen
den ongelukkigen Clarendon en de gebroe
ders Koprilis afsneed.
Het was laat geworden. De Journalist en
Rambouillet namen afscheid en toen zy in
den kouden winternacht naar buiten tra
den, zagen ze de verlichte ramen van den
electrischen trein door de kale hoornen
heen naderen.
Ze snelden naar de halte en klommen Sn
den trein. Even later waren ze in de stad.
Het was, alsof een magneet hen aantrok,
toen ze het station hadden verlaten na
een korten tijd liepen ze langzaam voorbij
Parklaan 1. Ze bleven op den hoek van den
Karlaweg staan en keken naar het huis,
dat. beider gedachten bezig hield.
iWordt vervolgdj
