'I'
NI
De man van Robert
f IN HET KRAAIENNEST
ZATERDAG 2 SEPTEMBER 1933
NIEUWE ZEEUWSCHE COURANT
BOEK EN BLAD
Apologetische Vragenbus
I GEKKE GESPREKKEN j
van publiciteit
Ook in Amerika
FEU1LLETC
o
Over o. u v] e r cl raai g'Z a mil aid.
Die liberale Avondpost «cbtte liet on
langs noo-dzlakelïjlkl een lieibeltje tegen die
katholieken te beginnen, wegens liet vier-
sohlijnen van een adresboek -vto alle mo
gelijke kalh. instellingen.
Het overigens Vrij! geimatiglde blad zag
n. to. in deze uitgave oen harre onver-;
draagzaaimheid van onze Vijlde, die ge
brandmerkt mtoest Worden.
Ons lijkt dat wreede vonnis ©en raadsel,
want w,at voor snoodheid Steekt erin als
man een wierkje samenstelt, mlet niets dia»
namen van flinke eonsnmenten en dit
werkje voor iedleren producent cn leve
rancier verkrijgbaar stelt.
Onverdraagzaam wordt men pas, wan
neer men leen adresboek sdhrijï't miet dja
namen van uitsluitend katholieke Zaken-
mensc'hen en dit dan uitreikt alleen aan
eigen gelooi'sgenooten, met het doel da,t
men bijl geen andere burgers Zijn wapen en
artikelen inslaat. 1
Op z'ulk een kleinzieligheid Zal men
de katholieken echter nooit kunnen be
trappen, omdat ttjl ons de verdraagzaam
heid eerder te groot dan to klein is.
.Wel Zag dezer dagen een dergelijk'
protestantsch adresboek het licht, waarbij
in de inleiding nadrukkelijk op den voor
grond werd gesteld, dat het doel van deze
uitgave was cm de protestantsche consu
menten den weg te. Wijlzen 0111 niet bij' ka
tholieke zaken te koopcn.
.Vreemd is het dat nu de Avondpost
haar beulsijizers niet uit het vuur haalde,
doch onbewogen toekeek.
'n Ander sterk staaltje van onverdraag
zaamheid is de. handelwijze va» het Av'ro-
bestuur, welke hierop neerkomt, dat het
iedereen, die voor de, Avro-mieroEoion op
treedt, onmogelijk ma,a,ldt om Iblij' andero
omroepen mede te werken, terwijl even
eens gastvrijheid wordt geweigerd aan de
genen, die dit reeds deedien.
Dit komt voor één dee 1 neer op brood
roof, omclat 'het voor 't. meevendeel meu-
sehen treft, die hun honorarium haird 1100-
dig heben en voor 'n ander doel pp unfaire
concurrentie en geestelijke boyobt 'liegen
de overige zendvereenigingen.
Ook deZe onverdraagzaamheid werd voor
zoete koek opgegeten en gleen verhit
sehandeteeken kregen de Avro-isten sis
send oip hun huid gedrukt.
Maakt men soms het brandmerk alleen
graag gloeiend voor ons?
UITKIJK.
liet eerst met den havenmeester van
Nieuwjoort.
„Is er ook nieuws bij u in de stad.?"
vroeg zij'.
„Niets bijzonders, alleen dat de boot
van Korneiis Aertens gisternacht door den
wind omgeslagen is. Vanmorgen heeft
men hem zittend op de omgeslagen boot
op onze kust gevonden, maar toen hij. aan
land was gebracht ble,ek liiji krankzinnig
te zijn geworden".
„Van schrik?." vroeg de Vorstin.
„.la, denkelijk w,el, dat komt, omdat wij
in Nieuwpoort niets hebben, .waarop wij
ais er gevaar is, op kunnen vertrouwen.
Korneiis Atrtens wist, dait zijn vrouw en
kleine kinderen van honger zouden ster-
ven, als hij1 om het leven zou komen, en
dia gedachte heeft hem krankzinnig ge
maakt."
„U moeit dus iets hebben, waaropi u ver
trouwen kunt zeide da Vorstin.
„Ja," zeide de haven meester, „de zee, de
vischvangst en de winst, alles is even
onzeker; W.e. moeten moer zekerheid in
ons bestaan hebben."
I)o voratjn bedankte den havenmeester
en lichtte zich tot den pastoor van Heyst.
„Is er nog wat, nieuiws in Heyst?" zeide
zi; lot hem-
„Neen, niats bijzonders; alleen, dat Ja
cob van Ravenstein verschillende werk
zaamheden heeft gestaakt, zooaLs het
indijken van hef mo,e,ra,sland, heit uitgra
ven van de haven en dein bouw v!a.n den
vuurtpren on mie.eir van dia,t nulltig© weirk,
waarmee hij bezig Was. Hij had' geërfd,
maar de erfenis is schijnbaar kleiner dan
hij eerst ha,d gedacht. Maar hij denkt, al
is de erfenis klein, het is toch oen Zekere
vastigheid. En nu waagt hijl zich nieit
aan eten groot, w.erk, omdat hij) bang is
het niet te kunnen uitvoeren."
„Dus is ex nogal watj geld' noodig om
u in Heyst, te helpen?," vroeg -da vorstin.
„Ja, heel veel geld; want er is 'betel
ve,el opi te knappen."
De vorstin verwijderde zioh en Vo-elde
zich onmachtig, iets voor dit, -arme zeevolk
te kunnen doen.
Nu ging zij na,ar de kerk om de Mis
to hooren. D:an heelen fijd la,g zij op
haar knieën, bad en .smeekte om ,een
middel, dit volk toch te kunnen helpen.
En, geachte burgers, op hef einde vau
de Mis was het, haar duidelijk geworden,
dat zij beter weinig dan in het geheel
nietg kon doen. Toen zij 'hit de kerk
wa,s, ging zij op de sfoeip van de kerk
slaan teneinde de menschent te kunnen
toespreken.
.W|a,t de menschen in West-Vlaanderon
toen zagen, hebben ze nooit kunne» ver
geten.
Maria Theresia had' zieh de kroon Laten
opzetten ,en zijl had zich getooid met
den keizerlijken mantel, terwijl zij bet
toeken va,n haar miaeht de soepter 1
in haar hand hield. Zij had 'hoogopgekiamd
wiilgepoederd haar ,en een snoler echte
paarlen was door het. golvend haar ge
vlochten.
Zi; was gekleed in een rood-doorgchijl
ne-nde japon, waarover een tweiede kleed
van dunne Vla,amsche kant. Haar roods
schoenen met. hoog© hakken fonkelden va»
juweelen. Zoo kent heden ten da,ge nog
ieder West-Vlaming zijn Vorstin, zijn Ma
ria Theresia.
Nu sprak zij de kustbewoners toei. Zii
vertelde hoe zij er lang oveT had gedacht
om hen te helpen. Zij Zeide1, dat zij
niet bij machte was, de zee en den wind
tel doen gehoorzamen, dat zij de visoh niet
kon dwingen in hu» nette» te zwemmen.
Maar wat zij zou kunnen doen, zou ge
beuren."
Toen zij sprak', lagen allen op hun
knieën. Ieder voelde, dal', hier een mede
lijdend moederhart tot hen sprak. Zij
was zoo begaan over hun harde lot en
hun onzeker bestaan, dat de hoorders
DCgonnen te weene» om bet medegevoel,
dat hun vor.tsin met hen had.
„En daarom", zeide zij, „heb ik beslo
ten, mijn jnw-eelen kistje, en alles wat
er in zit ,a,an u af te staan. Het zal
liehooren ,a,an allen, die aan de kast
wonen. Het is het eenige wat ik geven
kan en het splijt mij, dal het zoo heel
weinig is."
Toen zij dit zeide, had ook zij tranen
in haar ooigen.
Toen moesten zij beloven, de schaf niet
■eerder te gebruiken vooraleer de nood
het hoogst was gestegen, en dat zij hun
rechten zouden overdragen aan hun na
komelingen, ials zij heit nieit noodig hadden.
Eindelijk verzocht zij iederen man afzon
derlijk, niet de trachten zijn deel van
den schait machtig te worden, i zonder
toestemming van de hpelei vissoliershe-
volking te hebben verkregen.
Allen beloofden het gaarne, en zij
weenden van dankbaarheid. Burgers, zon
der dat deze vrouw het zelt wist, is haar
meer gelukt da,n zij! dacht e,n daarom
kan men gerust zeggen dait zij1 nog in
West-Vla,anderen voortleeft.
Heit zal voor u een genoegen zijn te
vernemen, dat, de schenking yam het ju
weelenkistje spoedig in Wrat-Vlaanderen
bekend werd. Nu hadden de zeelui ten
minste iets, waarop zij konden vertrou
wen. Hoe groot ooik de .no,od en ellende
mocht zijn, nu kon angst era vertwijfeling
hen niet meer aangrijpen.
Hoe hot kistje, er uitziet? Ongeveer
als de reliekschrijn van de, H. Ursula
in Brugge, ma,ar veel mooier. Het heeft
den vorm van de domkerk van Wieenetn,
is geheel van zuiver .sjpud gemaakt; op
dei zi.vakken zijn gebeurtenissen uiit het
leven van Maria Theresia afgebeeld, het
dak is bezaaid met, diamanten en juweelen
Maar, burgers, als u me vraagt,hebt
u bet juweelenkistje gezien? Dan moet
ik antwoorden; Nee»! Maar, schipbreu
kelingen die "in levensgevaar verkeerden,
zagen in die oogenblikken de kist op
da golven wiegelen. Dat, gaf' hun 'dan
w,e-er moed «m den strijd tegen storm
en zeeën weer kraiehtig voort te zetten U
Deze zeelui zi,n de eenige», die deral
Schaf gezien hebben.
En burgiers, ook heeft de vorstin nooit
medegedeeld, wpil er in het kistje zat.
Maar. als u twijfelt aan de schitterende
resultaten, die door het kistje werden
verkregen, ga, dan mee naar de kust
van Wiest-VIaanderen. Daar heeft men
sinds dien itjijd weer moed gekregen om
de zee te beteugelen. Nn is de zaa door
dijken en dammen aan banden gelegd. Er
zijn weer vuurtorens gaboiulwd, badplaat
sen zi0n verrezen en achter de duin,e|n
liggen de uitgestrekte weilanden.
Burgers, bij ieder girooti werk, dait
ondernomen vferd, dacht, men steeds a,a,n
Maria Theresia. En het vertrouwen dat
men steeds a.a.n Maria. Theresia, heeft, is
nooit beschaamd, want steeds waren hun
middelen toereikend om hot werk tot
een goed einde .fa brengen.
Ook njo-et, u weten, burgers, dat de
vorstin nieit heeft gezegd, waar het kistje
was. Niemand weet, wie het; kistje in
bewaring heeifb gekregen. Ieder weet, dat
het kistje zoowel aan zijn buurman als
aan hemzelf' behoort,; zoodoende komt
haat ,en twist onder het, zeevolk van Wiest-
Viaanderen bijna niet. Voor
De bisschop viel den pater iu de rede:
„Ja, ja ja maar lie. hoe was ühefc
einde i?"
Da monnik' vervolgde: „Burgers van
deze stad, heit) is voor u een groot onge
luk geweest, dait de, goede vorstin Maria
Theresia ook' nieitj hier naar Charleroi
is gekomen. Ik 'heb medelijden met u,
omdat u ook nieit) zooi'n schat hebt ge
kregen -als de zeelui vau Wiest-Vlaandef
ren. Want. bij' de grootte verbeteringen,
die u van plan bent, in te voeren, hebt
u groote behoefte ia,an een soort juweelen1-
Uistje van Maria Theresia.
„Nu, ;en toen?," vroeg de bisschop.
„Toen ben ik' vlug den preekstoel af
gegaan."
„Zouden ze begrepen hebben, dat u
over „Gods voorzienigheid" had ge
sproken
De monnik knikte van ja.
„U hebt, uw hoorders dus gesproken
over een macht, die .zyi itot nu toe ni-j-t
konden zien. hebt het in eemi vorm
gegoten, dait voor hen zeer te begrijpen
was. Ik feliciteer u daarmee."
De monnik' boog en ging maar de deur.
De bisschop riep hem vriendelijk terug
en vroeg zeer belangistellend
„Maar, gelooft, u zelf aan dat juwee
lenkistje?."
„Ja, zeker, monseigneur 1"
„En w,as er ook' werkelijk 'n schat
in geborgen!"
„Monseigneur, dat mag. ik mat zeggen,
want ook ik héb beloofd...
„Nu ja, maar aan mij kunt u gerust....
„Nu dan, de pastoor van Blankenberge
heeft het om te bewaren. Ik heb het
gezien, hat is een klein houten kistje met
ijzer beslagen. En binnein-in ligt 'n zakje
met twintig „Maria,-Thereisia-guldens".
Dei bisschop lachte en zeide: „Hoe
kwam u erbij, dei Goddelijke voorzienig
heid met 'een houten kistje Je verge
lijken'.?,"
E,r kwam geen antwoord meer, want
dei pater ha,d de spreekkamer verlaten.
B.
„De, Wandelaar'".
Onlangs verscheen bij den uitgever A.
G. Schoonderbee'k ta Laren da Augustus
aflevering van „De .Wiandelaar", maand
blad, gewijd aan natuurstudie, natuurbe
scherming, heemschut, geologie, folklore,
buitenleven cn toerisme..
A. E. Binshergen publiceert een g,e-
noegelijlke causerie, die. vooral op 't fofio-
gralecren van de dodaarS betrekking
heeft. I. F. Bamsté—Muller vertelt van
een Alpenreis in 1791, van wijlen dr. II.
van Capielle, den bekenden .geoloog', is iaën
autobiografie opgenomen en J. L. A. Kre
mer gewaagt van de bekoringen onzei
onvolprezen Veluwsohe bossichen. Met A
Bayer Clumper zwerven wij' opnieuw door
het westelijk deel ran den Balkan, dr.
A. C. de- Koek weidt uit over de levens
geschiedenis der sterren, terwijl onder
scheidenlijk P. L. Busticais en G. D.
Duursm'a, zich bezighouden met de bloe-
menglorie in den Augustnstiuin ein met
de wereldberoemde cacfcussenkwle^kerij dar
firma, De La-et. in Comtich bij' Antwerpen.
In de rubriek „Van en voor dei lezers"
(natuurhistorisch allerlei) wordt o. a. uit
eengezet., dait men zel!fe| in de stad nog
we'l prachtige botaniseerkansen heieflt.
Feitelijk is het overbodig mede- te doe
len, dat ook aan het illustratieve gedeelte
der aflevering weer grootei Zoirg is be-1
steed: talrijk zijn de fraaie en groota
foto's, die: o<pi nagenoeg alle bladzijden Zijn
opgenomen.
In dei mededeelingen der directie lezlen
wij. dat 'wederom een fotowedstrijd wordt
uitgeschreven.
LTllusiraziunc Vatirana.
Het laatste nummer van dit prachtig
geïllustreerde Va,ticaansoh tijdschrift geeft
wederom allerlei interessante foto's en
artikelen, te vie'el om op te noemen.
Dei hoofdredacteur schrijft sonige bijzon
derheden ov'er de Pauskeuze va-n Paus
I'ius X welk feilt nu 30 ja,ar geleden ia.
Tevens is het 30 jaar geleden, dat
ta Shangahi in China oen katlhblhikto
universiteit w,erd opgericht en talrijk*
foto's daarvan doen ons zien, hoe belang
rijk deze instelling .voor China, is geworden.
order twee prachtige, platen in .kleu
ren 1 ruk zooals w-e va,n dit goied uitge
voerde kunsttijdschrift gewiend zijn.
.«'O kunnen onze lezers oog rni-dedee-
len, dat ieder, die zich me,t ingang, van
1 Juli -abonneert, die twaalf verschenen
nummers te zamien -oen prachtboek van
450 blz. en 36 driekleuren-plafon gratis
ontvangt als premie.
Vragen worde» ingewacht bij da redactie.
raag: Ik ga bi,na dagelijks -te
Communie. Als nu voor het, verdienen vain
een .aflaat de Biecht voorgeschreven is,
moet ik dan ook eiken dag biechten.?
A n t w.Als iemand alle veertien dagen
biecht, kan hi. in die veertien da,gein
alle volle aflaten verdienen zonder op
nieuw te biechten. Als iemand veelvuldig
communiceert, da,t wil zeggen, minstens
vi.imaal in de week, is hij heeleimaal aan
geen biechtti.d gebonden. Hij kan dam
biechten wanneer hij verkiest, en door
loopend alle volle- aflaten verdienen, die er
te verdienen zi,n. Om den jubilé-aflaait te
verdienen is echter dei Biecht vereiseht.
Vraag; Als ik tijdens de opheffing in
aft H. Mis wegens mijn zitplaats de H.
Hostie niet zien kan, ma-ar toch zeg:
„Mijn Heer en mijn God", verdien ik' dam
aen aflaat van zeven jaren en zeive»
quaana-genen?
A n t w.'t Is heel goed, op dait heilige
oogenllik de .aanroeping v,ol gelooi -te
zeggen, maar om een aflaat te verdienen
moeit men alle voorgeschreven voorwaar
den vervullen, dus in dik -geval ook de
H. Hostie aanschouwen. U kunit dit niet,
dus verdient u ook dien aflaat niet. Ge
lukkig bestaan er honderd middelen om
die schade in te halen. Elk Weesgegroet
aan een rozenhoedje mat, Kruisheerienl-
a,float schenkt een aflaat van vijfhonderd
dagen.
Vraag: Hoe kan iemand precies we
ten, pf een ander zijn Pasehein nieit ge
houden heeft En hoe, kan aan die»
andere dan op grond daarvan de Kerke
lijke begrafenis worden geweigerd.?.
A n t w.La,ait ik u eerst zeggen, dat
sinds het Ni-euwie Kerkelijk Wetboek, dus
sinds 1918, aan ie'mand, die zijn Paschen
niek zou gehouden hebben, daarom alleen
da kerkelijke begrafenis niet geweigerd
wordt-,. Vervolgens, dait aan iemand, a,an
wien die begnaf'enis zou moeiten geiwcigerd
worden volgens de bepaling) vain dat, Wet
boek, die begraifenis wel Wordt toegestaan
,als -die persoon ook maar eenilg tpeken
van berouw gegeiven heeft. En -tenslotte,
en -dal doeit de deur dicht, als er ook'
ma,ar eenige twijfel aanwezig ..is, dait zoo
iemand dan altijd kerkelijk- begraven
wordt. Die- bepalingen zal iedereen ,b>ij
kalmei beschouwing mild noemen.
RadioKameel.
De groote Arabische dichter Omar Ibn
Abi Rabbia schreef een gedicht, ov'er
„liet. schommelende1 schip, der woestijn"
den kameel. Het, gedicht was prachtig,
vol gevoel, bloemrijk en de dichter ging
daarmede naar het marktplein van Da
mascus en droeg het. den kameel-en voor,
die daar lagen geknield onder hun last.
Del kameeldrijvers lachten hem uit, de
kameelen sloegen hun verstandige oo,giein
op, en luisterden naar Iieim. Eln Omar was
verrukt, d-at juist degenen, die hij' zoo
lief had, zijn gedicht hadden begrepen.
lntjusschen, -sindls de wereld bestaat,
hebblen de kameel-en zieh weinig voor
dei dichtkunst geïnteresseerd. Ook het
gedicht van Omar zou hun koud hebben
gelaten, als dei groote Ibn Abi Rabia do
verzen -eenvoudig had voorgelezen. Doch
da dichter bewoog zich heen en weer
en begeleidde zijn lied met gezang. En
gezang is voor den kameel een edele
.zielespdjs, Wanener hij reeds zeer moe
is en nog ver weg van de volgënde oase,
dan drijft zijn meester hem niöt met do
zweep, maar mek gezang aan. Uiti hst
gezang jut hij nieuwe krachten e,n vliegt
voort als eien vogel. Wanneer evenwel
de karavanen bij hek gezang nog een of
twee instrumenten laiben klinken, .'fluit,
doedelzak of ander instrument, dan rent
hij zoo hard, dat zelfs de samoen hem
niek Ea-n inhalen.
Het gevoel voor maat is oij den kameel
zeer ontwikkeld. Het i-s -te betreuren,
dat de karavanen in de gloeihitte van de
woestijn niet veel lusifa hebben, muziek
ta maken. Een Engelschman is eohter
op het denkbeeld gekomen om aan de
ooren van de kameelen kleine radio-toe
stelletjes aan te brengen, waardoor de
looplust va,n da lastdragende dieren zou
worden verdubbeld.
Da kameel i® evenwel niet het eenige
dier dat van muziek houdt. Ook het
paard is een muzieklieif'h'öb'bber. Hoorn
en trompiet behooren tot, zijn liefste instrii'"
menten. Dat, ook de olifant een groote
muziekvriend is, week men hier en daar
reeds. Ook de muzikaliteit van den hond
is geen geheim meer, sinds een groote gra,-
mofoonmaakschappij' ham. als reclame ge
bruikt. Slechtte enkelen weten, da,t, ook
muizen en ratten zich voor muziek imteres-
soeren. Da geschiedenis van den ratten
vanger van Hameln is volstrekt geen
zinneloos en ongegrond geklets. Een
mooie en fijne fluittjoon betoovert- ook de
meest venijnige ra,t. De «lang kan mem
met. muziek volkomen hypnotiseeren. Dit
geslepien cn gevaarlijke dier, volgens den
Bijbel het zinnabeeld der verleiding, kan
zeer gemakkelijk tot een dansje worden
verleid, wanneer do slangenbezweerder oen
Deetje d,en trommel roert en haar wat op
zijn iluit voorspeelt. Tenslotte, is ze dan
door muziek zoo bedwelmd, dab z'ij', on
machtig, haar gifttanden, haar gevaar
lijkste wapien, door aen tang uit den bek
laak nomen.
De zwaarlijvige bee-r danst de polka
en tegenwoordig ook al de tango, alsi hij
muziek hoort. In dit geval is hij' voor
iedere mopi te vinden. Gok de gang van
bet run dwordk wiegelend, wanneer de
herder op zijn hoorn blaast,. En de hoorn
van den jager verrukt niet alleen de hon
den, maar doek het edele hert stil staan.
IJcze onbeikende muzikale toon verbaast
hem zoo, dat hij vergeet te vluchten. De
Tyroolscho jager heeft, een fluit, waarmede
nij het koninklijke wild onder schot lokit.
De lustige schapen ,en de- weerspannige
bokken worden riflcr den herder eveneens
met zijn fluit bijeengehouden. Ook de var
kens houden van deze oorspronkelijke mu
ziek. i
Het merkwaardige .evenwel is, dat ook
d-c voor dc,af' gehouden viss-chien van
muziek houden. D-a vissieher, die stjl en
stom uren lang met zijn hengel in de hand
aan den oever zit, houdt er niet van, wan
neer -er in zijn buurt, lawaai is. Het ia
hem evenwel wel aangenaam, wianmeer er
in zijn buurt klakken luiden. Het is een
oude vissclierservaring, dal, bij de klok-
kentonen de dikke karpers uit het mid
den van het, water dichter naar den kamt
komen.
Ook de kleine insecten zijn groote mu
ziekliefhebbers. Niet, altijd degenen, die
zelt musiceerem, zooals bijen, meikevers,
enz., maar ook de insecten, die geheel hun
leven geen geluid' laten hooren.
Van zeer .bij'zond'eren invloed is de mu
ziek opi spinnen. Beethoven had in zij»
jeugd een diepi aanprijipend voorval mee
gemaakt met zulk een kleinen muziek
kenner. Toen hij flicht\ jaar was, had
üe jonge kunstenaar de gewoonte op een
eenzame, zolderkamer zich t.e oefenen. In
een hoek van de kamer was een groote
kruisspin bezig een nest te .maken, maar
zoodra Beethoven begon te spelen, hield
ze op met spinnen en luisterde onbewe
gelijk naar het spel. Na een paar dagen
waagde zij zich dan tot aan den rand van
haar web en eindelijk was ze zoo tam,
dab zij den knaap op den schouder kroop
en vandaar van de muziek' genoot. De
kleine Beethoven hield van. dezls toehoor
ster, en wel zoo, dat hij dikw'erf naar
ooven ging om te spielen ,om haar een ple
zier te doen. Eens, evenwel, ging een oud
tante naar den zolder, zag het beestje,
sloeg het tegen den grond en vertrapte
het. De kleinei "Beethoven schreeuwd»,
werd bewusteloos en was nog plagen na
het voorval ziek'.
Schijndood kan vastgesteld worde».
De Amerika,a nsebe geleerde Toiielli
maakt een gewisse, berouwbare manier bje-
kend, die door hean1 reeds jaren met suc
ces toegepast en w,aarmede het mogelijk' is,
den doodjt erstond na zij» intrede v,a,st te
stellen Bijlztendë.re beteekpnis mbet aan
■züjki methode worden toegekend om'dat zij
het mogelijk' maakt met volkomen zeker
heid to oonstateeren pf mien blijl hot pvpr-
lij'd-en van een mensch inderdaad met den
doiod ,of wel niet ieen geval v,a» schijn
dood te doen h-eeftj
De vrees, levend !bograv;en tie worden, 5s
oeroud en ®eker niet geheel ongegrond, z'ij'
het dan ook, dat vele gruwelgesehiedenis-
ens, die omtrent gevallen van schijndood
verteld worden, tot het rijk der sprookjes
behooi'en. Ma,ar het p'haenomeen is lang
niet zoo izleldzaam als gewoonlijk wel
wordt aangenomen.
Hot is echter niet te verwonderen, dat
velen, die, anders niet tot de 'b'ijige.loovi^fm
behooren, in hun testament bepalen, dat
op 'hun 'doodsbed de aderen geopiend of hup
hart doorb'oord nioet worden.
.Vooral b'iji electrisdhe ongevallen treedt
dikwerf sëWjjlndood in. Het grootei gevaar
voör den betrokken persoon bestaat echter
niet in liet levend begraven te wordien,
maar in het Werk-eïjjk den dood in te gaan,
terwij'l hij' slechts schij-njdlood is en men
hem niet tijdig met kunstmatige adem
haling, hart en longen prikkelende midde
len etc. te hulp komt. 1
Lavend begraven te worden is tegen
woordig bijna niet meer mogelijk, omdat
geen lijk mag ter aarde besteld worden,
dat niet onweerlegbaar de onbedriegteïijke
dijo dsk enrn erlvc nverstijving en doods vlek
ken vertoont. Dieae zijn eohter pias eenige
uren nad|at de dood is ingetreden waar ie
nemen. Diaar echter de eerste teekemêa
van schijndood en die vjan de» werkelïjkea
dood stilstaa» van het hart en het op.
hoiudon der ladflm'halingde spiegel die den
'doode wordt voorgehouden beslaat niet,
da donsveder, die opj den mond gelegd
wordt, beweegt niet hetztelfde z'ij'n, w
reeds ib!ij| menige sohij'ndoode het Jpviea
werkelijk geweken, 'wiens levfin nog gerei)
had kunnen worden. D|e wetenschap was
daarom reeds lang op [zoek naai- een sympi-
toom, waarbij: de dood terstond na zij»
intrede oribedriegal'ijk vastgesteld kon
worden. i i
De Amérikaan Tonelli heeft dit syiüp,
toon gevonden. Hij verklaart, dat men aam
de oogen onbetwistbaar den dood oi den
sahlytactood kan vaststellen en dat zich .al
zij» proeven die hijl in deze richting met
gestorven personen genomen heeft, steeds
onmiskenbaar hebben ibewezien. D© proei,
dia hijl tot het vaststellen v|an 'den dood
toepast, is iztoo eenvoudig mo-geïijk en voor
een leek begrijpelijk'. M-en behoeft sl echts
met den vinger op, den oogappel 'te druk
ken cn dan te zien of de rondo vorm van
'den pupil verandert. Wprdt de pupil ha
den vingerdruk ov'aal- of sikkelvormig,
dan kan met zekerheid gezegd worden, dal
de dood is ingetreden. Blijft echter de pu
pil na den druk in zijn origineelen ronden
vorm, dan heeft men met een .schlijndoode
te doen, dien nog hulp verleend kan wor
den. .Zijn lichaam is wel verstijfd en on
beweegbaar, zij'n -hart klopt niet, maar
z'ij'n leven is niet geweken; het sluimert
-en behoeft slechts weder opgowpkt ta
worden.
Zooals 't zoo dikwijls! met geniaal ont
dekkingen gaat, verwondert men zieh ook
hier, dat men reeds niet lang gelede»
(leze eenvoudige ©n duidelijke aanwijzing
heeft gevonden. I» elk geiv!al is het ziejker,
dat met de proef yan den Ainerikaanschen
geleerde de geneeskundige weitemsohap 'n
zegenrijk hulpmiddel ,a,an de hand is ge
daan, dat nog vele» hef. leven redden en
de monschheid van de nachtmerrie des
sohlijlndoods bevrijden kan.
-WAT MENIGEEN NIET .WEET.
De Chineeaen hebben hun land naar
een d-cstiijjds heerschendei dynastie ge
noemd. D|e naa|m| C'hina is yan de Chin-
djmastie ajik-otmstig.
Die laatste inboorling van hef, eiland
Taslujanië is in 1876 gestorven; v'an de
o-orspironkellijlk'0 edlandlbewbners is niemand
meer overgeblév'en. j
In Broome, het centrum van de Aus
tralische plarelvisscherij! beproeven thans
onderdanen yan 23 Verschillende nations-
liteiteu hun geluk.)
Opi 'teek'eningen stelt men altJijd dein
bliksem met een aigza,gliij|n voor. Yan dq
duizenden foto's, die men van het hemel
vuur heeft genomen, Vertoont echtép g»D
onk'ele, een derg«(l!ij(kJe zigzaglijn.
Uit oude, afgespeelde iilms Wordt
niet z'elden zilver en khmfër geWonnjen.
Die Wilde banaan draagt ge,en vruch
ten; de huidige bananen iz!ij|n uit een toS'
Vallige kruising Vtaortgekiomienj
Bureaux van Redactie en Ad
Tftlefoon Interlocaal No. 20
Imt°oor MIDDELBURG.
MOEILIJK PROBLEEM.
Jongeiman: „Vrouwtjeliefl, is de koffie
nog niet klaar.?"
Jonge vrouw: „Ik Weet zelf' niet, waar
aan .het ligt, lieve man, maiar dei köffie-
boonen willen niet zacht Worden!"
BLAUWE OOGEN.
„Het is miij al dikwijls opgevallen, dat
doordri,vende mensehen blauwe oogen
hebben!"
„Zeker, zoo niet voor da.n toch na!"
MOEILIJKE VERLOVING.
Rechter: „Bent u verloofd?"
Verdachte: „Dat weet iki niet!"
Rechter: „Druk u een beetje duide
lijker uit- 1" i
"Verdachte: „Ja, kijk eens hier, ©del-
achtbare, de zaak zit' Voo.: krij'g ik niet
meer d'an een half jaar, dia» neamt-ie me;
maar krij'g ik méér, heeft-ie gezegd', dan
duurt, het hem te lang."
GEVAARLIJKE .TOONAARD.
„Heit is toch jamimer, d'aifc men niet
weet, in w©lken toonaard de trompetters
van Jericho geblazen hebben!"
„Nu, in alk' geval in D-tnolize hebben
toch alles ged-emoliiseerd!"
GERECHTIGDE VRAAG.
Wiaard: „Wat heibt u dan op die viach
a.an te tnerkën
Gast„Dat hij den kop te dicht bij
den staart heeifit."
TOPPUNT VAN VOORNAAMHEID.
„Jaan, ik heb' .daar net een meeni|ngs-
verschil meit m-e,vrouw gehad. Sla jij
■eens even met gewald de deur toe!"
ONDER VRIENDINNEN.
„Heb je het' al gehoord? Eindelijk)
is Miesje Meyer verloofd."
„■Werkelijk? En wi-e is ,de gelukkige.?'
„Haar vader!"
ZWAMMEN.
„Het is niet te zeggen, hoa opper
vlakkig die' Albert is!"
„Ja, ik geloof haas|t niet', dat er een
tweede mensch besta,ait bij wien de op
pervlakkigheid zoo diep zit als; bij hem!"
ALLES HEiEFT ZIJN REDEN-
„Inderdaad, prachtig is u hier ingelicht.
Maar, gelooft u ook niet, dat de 'kamers
wat. laag zijn?" i
„Nee, neen, dal, schijnt maar zoo, omdait
we zulke, dikke «tapijten hebben!"
I)e PEDAGOOG.
Jongen (die ©en stier ziet komen aam-
stormen): „Vader! Vader! Koim gauw
over 't- hek.
Vader: „Neen m'n jongen dat 'doe ik
niet. Je kunt eerst behoorlijk -alstublieft
zeggen," 1 j 1 .i
GROOTE WAARDE
1 „Daar was er ©ens" v
Zoo begon menig vefhaalt.
1 Daar was er eens eem land,
ieci r een .gond-en toekomst sc
Even. Zoo scheen het, maar
die naar Amerika verhuisden
mieis dan teleurstellingen, som
Een er een goede koslwinmt
Hou weinig werden er nijjk o>t
met gou» beladen naar hun
terug.
ju Amerika, zoo Vertelt men,
Lerknuin i#i radio, ziju ford
txisehe lijsmac'hinei, zij» eigen v
pin alles wat een werkman kan
maar op 't oogenblik, d'at won
beweerd, Jlijklt niemand Izloo, ge
de wereldcrisis als de gewon
in het land van de» dollar. Hi
lip en werkliooizlen leven- in t
een ellende, die wlijl dank izlijl
wetten, hier niet gevoelenj
E' iJet uitzon-diering van eenige
den z!ij|n da werkioozen -gen-
mu op' diei p-articluliere lieï'd
dio staat in d'aZe moeieljlkle
fee» haast uitgedroogde brou.
F Ziet men iu onze sleden fü
echen, die staan te wachten
pielen, in de steden der Viere
ten staan die ïiijlen werkelooize
;en op hun porti» soep en br
in een zlijlstraatje hangt uit h
jen huis een ronde kruisvlag
»en bord, waarop de wooi'den
net brood. In die lange rij)
indt men manne», vrouwen
v,aaronder er velen zij» 'wie
aan de manieren en kleeden ka
«lat Zijl betere dagen hebben ge
Zonder werk beteek-ent in Ai
.lleen, -dat men -geen eten h
.oevens dat men Zonder dak is.
wooncomplexen in de arbeiders!;
de mienschen door de politie
gezet, omdat ze de huur niet
den betalen.
Do werkioozen stonden mei
en huisraad opi straat, dit zji
hinderlijk -zij» voor het publi
cn m-en kwam nu op het id
parken te sluiten voor het
ze beschikbaar te stellen voo
geen woning meel' hadden. In 1
park te New York Zijd er zo;
dat het wiell lij|kt of er zich ee
stam hooft gevestigd!
Gratis soep' en brood. Vel
hliijj mode maar liever zouden
hunne geiZomde armen hun eij
verdienen.
Een krant in Sit. Louis gaf
in een van. zlij(n nummers eet
jvan een reusachtige kraan. 1
van de ketting w,as volgens di
grooter dan den man die er
Aan die kraan hing »en appï
een reclame van een Oaliforni
handel. Diegene onder de wiei
nog niet geheel den moed hadc
konden een kostwinning krtijjg
van app-elvlerkboper, in af'wad
betere -dagen komen.
Het is te hopen, dat Zijl den
ben Zoolang te wiaicJhten, ianc
cr voor Amerika nog zWiairte
breken.
„Daar was eens,...;,"
Gelijk ieder legende, Zoo, 'z.
leldorado yan den arbeider wel
risclhe ondergrond hebb'en. Zek<
heeft een tijd gekend, dat mie
•vin-den een voor Europa no
loon klon verdienen, dat er ks
om binnen ©enigen hip Zelfs i
den, maar die tij|d is voorbij'
tegenwoordig blij, dat men nog
voor de helft van het Vroegei
,W.aar zijjn de spaarduitjes ui
flen tlijld. Da groote beurskrar
tober 1929 heeft niets achter -
«e nhoop gefailleerde bankjen..
26
Mr. Fergerson dronk alleen
Meyers thee; de dokter was di:
thuiskomst weer weggeroepen
Ik zou toch nooit een vr
den om met een dokter te
mrg. Meyers, terwijl ze the» sch
imoe.t je man voortdurend aan
schen afstaan. i
Maar heit is ©en mooi be
Malligheid. Het is een bro
pre-C'ies al-s -een andere. Maar
w-at van dat circuspiëisje.
Ze schijnt, er slecht -aan t
Eusta.ee denkt dat ze haar levi
valide zal blijven.
Mrs. -Meyers stond plofs-el
eloot de hall-geopiende deur.
Ik moet je iets vertellen
Huwachtig. Ik we«t wel dat
kletspraatjes houdt, maar ik
dait je <1 i >t dient te weten. J
meisje beeflt verkeering met
staljongens van Haftingg. Ze
v-anochtend dat haar jongen v-i
ikit er het een of ander bestol
