AGAZIJN,
E l Co.,
goederen:
nantels
s,
EM VII en de Katholieken.
ftERKEN
No. G2. TWEEDE BLAD.
NIEÏJWE ZEEUWSCHE COURANT.
Zaterdag 28 Mei 1910.
«DER,
N
IJ en STROO.
ENDE
ostuums
GOES.
BU
ST
EN
LA
N
D.
BINNENLAND,
IDDELBURG.
zelfbereiden
Limonades.
UIT DE PERS
de strengste keur, volgens
Glasdeuren en Kastdeuren
Magazjju voorhanden,
aarten.
lend,
(ril de goedkoopste tot de
staand en liggend boord
en schoudersluiting,
keper en katoen met
Ike garneering.
|en zonder borstplooien.
E N met eenvoudige en
)N voor Dames en Heeren.
in alle grootten.
- Prima afwerking.
Toen Eduard VII zijne moeder, Konin
gin Victoria, op den troon van Engeland
opvolgde, was men benieuwd, hoe hij
zich tegenover de Katholieken zcu go
dragen. Als Prins van Wales was hij
zoo min op godsdienstig .pis op politiek
gebied op den voorgrond getreden. NVel
wist men van hem, dat hij tot de vrij
metselarij behoorde en dat hij deelnam
aan ie vergaderingen der loge. Minder
bekend iwas het, dat hij tegenover de
Katholieken, met wie hij in aanraking
kwam, zich steeds zeer welwillend bet-
toonde.
De „Corriere d'Italia" herinnert er pan,
hoe hij dikwijls zijn genoegen 'pr over
te kennen gaf, dat zich op korten afstand
van zijn kasteel te Sandringham, een
katholieke kerk bevond, omdat daardoor
zijnen katholieken gasten de gelegenheid
werd geboden, hunne godsdienstplichten
te vervullen.
Toen dit kerkgebouw eene restauratie
moest ondergaan, rekende hij' het zich
dan ook tot een plicht, daarvoor een
aanzienlijk bedrag beschikbaar te stellen.
En pp een keer, dat eene op zijn slat
ter bezoek aanwezige katholieke prinses
zich door ongesteldheid niet ter kerke kon
begeven, zorgde de prins van Wales er
voor, dat gedurende dien tijd een katho
liek geestelijke op het kasteel de H. Mis
kon opdragen.
Do regeering van Eduard bevestigde
de onder koningin Victoria verworven
vrijheden der Katholieken. Den bij de
kroning voorgeschreven eed, die, zooals
men weet, zich ook gedeeltelijk richt
tegen de H. Eucharistie en het Pausdom,
legde lij] op eene wijze af, die duidelijk
deed uitkomen, dat hij slechts gedwongen
zich (daartoe leende. Hij las toch de bedoelr
do smadelijke eedsformule geheel toonloos
en olnverschillig voor en zeide, toen hij
den ceremoniemeester het perkament over)-
reikte, zóó dat alle omstanders het hooren
konden: „.Mediaevalhumbug" (onzin uit
de oude doos).
Eduard trachtte den door deze eeds
aflegging bij zijne Katholieke onderdanen
veroorzaakten .pijnlijken indruk zooveel
mogelijk te verzachten.
Van iedere gelegenheid maakte hij ge
bruik- om hun zijne welwillendheid te
betuigen. In tegenstelling met zijne jiroi-
testantsche voorgangers, ontving hij in
officieele audiëntie de Engelsche bisschop
pen, ;met Kardinaal Vaughan aan het
hoofd; zoo ook in Ierland Kardinaal
Logue en verschillende bisschoppen. Be
reidwillig stemde hij er in toe, dat zjj'no
nicht Prinses von Baftenberg vóór baar
huwelijk met den Koning van Spanje
overging tot het Katholicisme. Den te
Londen, door den bisschop van Notting
ham, Mgr. Brindley, voor den Vermoor
den koning van Portugal gezangen uit
vaartdienst woonde hij in eerbiedige
houding bjj.
Bijzondere vermelding verdient nog zijn
bezoek aan Leo XIII in 1903.
De „Corriere d'Italia" weet hieromtrent
de volgende bijzonderheden mee te deelen
Eenigen tijd voordat Koning Eduard
naar Rome vertrok, had hij in een onderr
houd met den hertog van Norfolk, het
hoofd der katholieke partij in Engeland,
de waarschijnlijkheid uitgesproken, dat hij
den Paus zou gaan bezoeken. De hertog
gaf daarop te kennen, dat bij den koning
meende te kunnen verzekeren, dat de
Paus dat bezoek zeer op prijs zou stellen
De hertog van Norfolk gaf van dat
onderhoud kennis aan den pauselijken
staatssecretaris, Kardinaal Rampolla.
Hierbij bleef het. De koning vertrok
naar Rome, doch het bleek, dat de oogen-
blikkelijke stemming voor een bezoek ban
het Vaticaan zeer ongunstig was. Althans
de Anglicanen kwamen daartegen in hevig
Een Pinksterdag op de Brusselsche
Tentoonstelling.
Op den Eersten Pinksterdag heb ik eert
reeks van opeenvolgende avonturen be
leefd, die m.i. waard zijn ban de vergetel
heid te worden ontrukt.
Ik moest noodzakelijk, even heen en woer
naar Brussel om er pis passagiersgoed
iets te brengen, dat eerst Zaterdagmiddag
was gereed gekomen en „cóute que cöute"
Dinsdag in het Nederiandsche Paviljoen
van de wereldtentoonstelling moest aai>
wezig zijn. Langs den meest snellen weg
van gewone expeditie zou het er niet kun,-
nen komen.
Dit had reeds eenige bijzondere voor
bereiding gekost, daar 200 K.G. goederen
in kisten niet zonder extra(-toestemiming
als passagiersgoed worden toegelaten,
doch de Directie der II. IJ. S. M. wilde
mot de Commissie van de Ned. afdeeling
Welwillend medewerken en de vergunning
werd verleend tot Esschen, waar zij op
nieuw van do Belgische Staatsspoor kou
moeten worden verkregen. Hier werd het
invoerrecht betaald en de „Etat Beige"
maakte gelukkig niet al te veel moeilijk
heid. De goederen kwamen pp Ben gepas-
ten tijd behoorlijk te Brussel ban met
hun begeleider.
Deze, dat ben ik zou 's avonds
weder naar Amsterdam teruggaan. Slim
als een mensch, had ik 's ochtends aan
verzet, en ook het kabinet-Balfour ont
ried het ten stelligste.
Koning Eduard daarentegen stond pp
het bezoek, maar hij zou gaarne zien;
dat men aan zijn verlangen van den ande
ren kant zou tegemoet komen. Bet liefste
had hij gezien, dat hij floor den Paus
zeiven tot een bezoek zou worden uitge-
noodigd, maar voor eene directe uit,-
noodiging was Leo XIII niet te vinden.
Aangezien echter aan beide zijden tie
goede wil er was, werd er een rifiddeiv
weg gevonden. Men kwam terug bp het
schrijven van den hertog van Norfolk
aan kardinaal Rampolla.
Een prelaat, die thans aan het Vati
caan een zeer hoog ambt bekleedt, bracht
een bezoek aan den Engelschen gezant
schapssecretaris en verklaarde, dat de
door dén hertog van Norfolk 'tegenover
den koning uitgesproken gevoelens ten ppi-
zichte van een bij den Paus af te leggen
bezoek, geheel overeenkwamen met die
van den H. Stoel. Daarop werd het bezoek
vastgesteld, dat in den namiddag Van 31
Mei plaats had.
Leo XIII ontving in de troonzaal den
koning, wien nij bij het binnenkomen de
beide armen toestak om uit te drukkên,
met welk een vreugde hij den vorst in
het Vaticaan begroette. Het onderhoud
was zeer hartelijk.
Koning Eduard verlangde tot herinne
ring eene photografie des Pausen met
eigenhandige onderteekening. Onneodig te
zoggen, met welk eene voldoening de En
gelsche Katholieken het bericht van dat
bezoek ontvingen. A.
„Nieuwe Korier."
BELGIË.
Dubbele moord te Leuven.
De meubelmakersgast Itonsmans, aldus
schrijft„Het Handelsblad van Antwerpen",
verdacht zijnen baas M. van Hasendonck,
betrekkingen te hebben met zijn vrouw,
en dit vermoeden had Zaterdag een hevi-
gen twist tusschen de twee mannen uitge
lokt.
De patroon lachte den gast uit en dit
maakte Ronsmans zoo woedend, dat hij
een hamer nam, waarmee hij don baas
drie slagen op het hoofd toebracht.
De getroffene viel dood neer.
De moordenaar snelde de deur uit, naar
zijn woning, waar hij tot zijn vrouw zegde:
1Ik heb een einde gesteld aan uwe
betrekkingen met mijnen baas; ik heb
hem dood geslagen!
Daarop greep hij ook de vrouw vast en
wierp haar van de trappen.
Hij liep haar achterna naar beneden en
met denzelfden hamer sloeg hij1 tweemaal
op haar hoofd.
Daarop ging hij zich bij de politie aan
geven. I
De vrouw werd stervend naar het gast
huis gebracht.
SPANJE.
De bomaanslag te Madrid.
D» hom, die zooals gemeld, bij het gedenk-
teeken in de calle Mayor is ontploft, was
gewikkeld in eene met ijzerdraad gesloten
juweelendoos. Zij ontplofte op geen 100
passen van de plaats, waar yóór 5 jaar
Morral zijn bom wierp naar het Spaansche
koningspaar. Men gelooft, dat de bom te
vroeg is gesprongen en de anarchist een
aanslag beraamde. Voor den politiei-agent,
die den dader arresteerde, die later aan
zijn wonden is overleden, is reeds 1000
gulden bijeengebracht.
ITALIË
Ferri socialist-af? Een tele
gram uit Rome meldt dat pile Italiaansche
bladen het druk hebben over oen redevoei-
het Centraal-Station het „Ned. Spoor
boekje", uitgave van Robbers, met 'de bui-
tonlandsche verbindingen, mij aangeschaft,
wat-echter, menschelijke slimheden wil
len wel eens falen de bron van mijln
interessante, maar minder prettige avon
turen geworden is.
Immers, had dat boekje mij niet zoo
precies verteld, hoe ik zou kunnen terugr
reizen, dan zou ik allicht te Brussel heb
ben geïnformeerd, of daar een reisgids
gekocht hebben, die andere vertrekuren,
en dan wel do juiste, zou hebben opr
gegeven.
's Middags ontmoette ik op het tentoon
stellingsterrein eenige kennissen, die, ver
nomen hebbende, dat ik pas gearriveerd
was, mij aanspoorden, dadelijk voor een
hötel te zorgen, want het „Grand hotel"1,
waar zij logeerden, had de laatste dagen
geregeld reizigers afgewezen. De portier
had hun gezegd, dat hij sedert den vorigen
avond al niet meer naar pndere hotels
telefoneerde ook, want alle waren bezet;
„Metropole" had wel 300 lui moeten terug-
zendon.
Ik lachte wat om dozen ernstigen toe
stand, want ik zou 's avonds 11.57 ver
trekken, zooals de uitgave van Robbers
mjj voorspelde.
De tentoonstelling is, inderdaad, grand
ioos en hoogst belangwekkend en het was
er ontzaglijk druk. Ik bracht er eenige uren
door, in mijn eentje, want ik had mijn
vrienden weer moeten verlaten, omdat ik
ring van Ferri, den bekenden socialist, die
hulde heeft gebracht aan den koning en
gepleit heelt voor de vrijheid, getemperd
door een redelijke orde. Men spreekt nu
van zijn bekeering tot het koningschap.
De Koning, die deze Zaterdag gehouden
redevoering bijwoonde, evenals de mi
nisters en de leden van het diploma
tieke korps schudden Ferri, na afloop,
de hand en de socialist zeide, volgens het
„Giornale d'Italia" herhaalde malen:
„Dank U, Majesteit!"
Een zeldzaam bruidspaar is dezer dagen
te Rome in het huwelijk verbonden.
Het oudste lid van den Italiaanschen
Senaat, Gasparu Finaili, een grijsaard van
94 jaren, was de bruidegom en zijn bruid
was een dame van 84 lentes.
De bruidsjonkers waren de oud-gezant
Greppi, die 93 en do oud-minister Falani
die 94 jaren telt.
Ongeveer 200 Senatoren woonden de
huwelijksplechtigheid bij1.
MO A TEN EO KO.
Door den bliksem gedood.
Toen vorst Nikita van Montenegro, in ge
zelschap van zijn zonen, Zondag te Cet-
tinje een troepenrevue bijwoonde, sloeg de
bliksem neder onder een compagnie sol
daten, die defileerde. Drie soldaten werden
gedooid en verscheidene gewond. Vorst Ni
kita, die dit vreeselijk ongeluk voor zijn
oogen zag gebeuren, beloofde de familie
betrekkingen der slachtoffers te hulp te
zullen komen.
In de „Maas- en Scheldebede" lezen we
het volgende
„In Frankrjjk is vóór eenige maanden
de Ouderaoinsverzekering in 't Staatsblad
verschenen. Vlak vóór de verkiezingen
En inet premiebetaling. De verkiezingen
zouden nu uitwijzen, hoe de Fransche
werkman over die premie dacht. En De
uitslag heelt aangetoond, dat de kiezers
zoo arbeiders als burgerij, de premie
begeert. Dom volk, die Franschen, verge
leken bjj de Nederlanders niet waar? Och
neen zij hebben, als democraten, degelijk
goed begrepen dat betaling van premie en
dus recht op pensioen twee goede kanten
heefteerstensdrang tot loonsverhoo-
gingtweedens versterking van hun
sociale positie.
Ze hadden 't voorbeeld in de vakver-
eeniging van mijnwerkers, die elk jaar
35 gld. premie betalen maar dank zij den
geest van fieiheid en vastheid, die deze
menschen hebben geput uit hun organisatie,
het loon hebben kunnen opvoe
ren tot v ij f maal het vroegere
bedrag.
De arbeidersklasse wordt door premie
heffing een sport hooger gebracht op den
maatschappelyken ladder zo krijgen zeker
heid van hun toekomsten die zekerheid
maakt hen sterker in hun jrechtmaitge
eischen, ze behoeven niet bang te zjjn om
als uitgeknepen citroen aan den dyk gezet
te wordenze behoeven, als ze ouder
worden, geen zoo groote vrees te kotsteren
voor ontslag, want ze hebben een „appeltje
voor den dorst'; en met 't recht op
pensioen in 't oog, kunnen ze de toekomst
minder bang inzien, maar als ze de
toekomst in durven, staan ze daarvoor
reeds in 't heden voor hun eigen gevoel,
sterker. Wie een toekomst heeft, staat
in t heden minder afhankelyk.
En, zooals we verleden week schreven
de arbeider moet zjjn recht zoeken en zjju
rechtspositie versterken. Dat en dat
alleen is zyn doel
De Fransche mijnwerkers in 1885 en de
spoorbeambten in '98 vr o e g en om premieI
Vroegen er omZjj doorzagen de toe-
in het, toen nog niet voor het publiek
geopende Nederiandsche Paviljoen nog
wat te bedisselen had.
Vrij1 laat dineerde ik, waarna ,ik wat
door Brussel kuierde en, doodmoe als ik
was, oml 7 uur was ik te Amsterdam al
in de kerk geweest begaf ik mij maar
vast vroeg naar het station om in de
wachtkamer een uurtje door te brengen.
Maar o wee!'Daar vernam ik van den
portier, en later nog van andere autori
teiten, dat er geen trein meer naar Hol
land doorging ik zou om 11.57 niet ver
der dan Antwerpen kunnen komen.
Dus moest ik, op eenmaal wél een ho
tel zoeken. De schrik sloeg mij om het
hart. Met een automobiel reed ik in kor
ten .tijd veertien eersten- en tweeden-rangs-
hötels af. Overal werd ik pfgewezen. Daar
was in Brussel geen gastvrijheid, Jn een
„Hótol de Paris" werd mij onderkomen
aangeboden bij een particulier, voor 45
francs. Dat vond ik wat erg veel en ik
besloot naar Antwerpen te gaan, \vaar
nachtlogies in overvloed zon te krijgen
wezen. Om 11.49 zou pog een trein ver
trekken en ik had tien minuten tijd.
Maarop mijn retaurbiljet stand
vermeld: ,,0p Belgisch gebied mag de reis
onderweg niet worden afgebroken". Geluk
kig, dat ik dit gezien bad! Anders zou
men te Antwerpen, kalm jyeg, mijn geheele
reis naar Amsterdam hebben ingepikt.
Ik 'begreep dus, dat ik pen „enkele reis"
moest knopen, die 4,40 frs. kostte. Uit
komst en begrepen hun belang. Zelfs de
Socialisten in Frankrjjk stemden vóór de
premie.
„Ter wille van hun toekomstige
positie en voor hun heden."
Zou dit niot verstandiger zjjn dan de
arbeiders met trommel en muziek iets voor
te spiegelen, dat ze toch nooit krijgen
Kon men de Champagne niet ontberen?
Wij lezen, onder bovenstaianden titel in
„Luctor et Emerge", een te Terneuzen
verschijnend nieuwsblad
„Velen onzer lezers zullen zich nog' her
inneren, hoe Jhr. De Muralt uit Zierik-
zee hier verleden jaar onze arbeiders
trachtte te lijmen met de belofte van
Staatspensioen, zonder dat zij hiervoor
iets zouden te betalen hebben.
De spreker begreep wel, dat zulk een
pensioen jaarlijks aan den Staat enor
me sommen zou kosten.
Doch da,t hinderde niet, dan moeten
zij, die 't beter hebben, maar wat ster
ker bloeden.
Hij voor zich zou daarin natuurlijk ook
zijn aandeel moeten dragen.
Daar gaf hij, spreker, echter niet om:
hij dronk dan maar eenige flesschen
Champagne minder. Ais de werkman daar
mee kon geholpen worden aan een be
hoorlijk pensioen, had hij dit er gaarne
voor over.
En de arbeiders hadden recht op zulk
een pensioen, evengoed als de minis
ters, want, zoo riep hij hen toe, „güj
allen zijt staatsambtenaren".
Men begrijpt, dat sloeg in.
Wie zou niet veel houden van zulk
een joviaal heer, die er gaarne zijn
Champagne voor laat staan, om arbei
ders aan een pensioen te helpen!
Nu werd in de Pinksterdagen een mee
ting gehouden op Schuddebeurs te Zie-
rikzee om propaganda te maken voor be
doelde Staatspensioneering.
Natuurlijk stond Jhr. De Muralt vosr-
aan onder hen, die deze meeting orga
niseerden.
En even natuurlijk is het, dat voor
die meeting eenige kosten moesten ge
maakt worden.
Geen nood, za,l men zeggen, de spre
ker van verleden jaar liet alvast dade
lijk zijn Champagne staan, haalde enkele
andere heeren over, zijn voorbeeld te
volgen en met elkaar hadden zij spoe
dig het benoodigd sommetje bijeen.
Toch niet - naar inen ons meedeel
de, moest elk arbeider, die toegang
wenschte tot deze meeting, ook zijn dub
beltje betalen tot goedmaking van de
kosten.
Precies dus als de gewone huis-, tuin-,
en keukenmenschen, die er niet van hou
den, de arbeiders ite ppaien met ijdele
beloften.
De Champagne smaakt misschien dit
jaar nog te lekker, het volgend jaar zal
men ze offeren voor de goede zaak!
Een berekening, die faalde.
De eindindruk, welken de „Lintjeszaak"
in den lande achterlaat, zal een geheel
andere zijn dan mr. Troelstra o. s. ver
wacht hadden. De sociaal-democratische
leider speelde hoog spel en hij heeft het
spel verloren. In plaats van dr. Kuyper
voor goed te discrediteeren of liefst -te
verpletteren, zoopls de toeleg was, heeft
de hartstochtelijke en onwaardige cam
pagne tegen den grooten christelijken
staatsman zijne volgelingen in hun trouw
gesterkt en de bondgenooten nauwer rond
om hem geschaard.
De redevoeringen, door de Rechtsohe
Kamerleden gehouden, zullen dr. Kuy
per grootendeels schadeloos stellen voor
den geleden hoon, en de heugenis ppn
gewoonte nam ik eerste klasse, ,wat ik da
delijk wel wat jammer vond voor zoo'n
dubbele betaling van één traject; dat
uurtje sporen had ik wel wat zuiniger
kunnen aanleggen. Doch daar ging ik wel
dra anders over denken, toen jk, aan het
perron gekomen, daar honderden jvachr
tenden reeds bijeen zag.
De trein was er nog niet, en steeds
kwamen nog troepen reizigers aan, Ant
werpenaars, die den Pinksterdag op de ten
toonstelling hadden doorgebracht.
Eindelijk, daar kwam de trein, lang
zaam, statig voor, een lange pij, derde en
tweede klasse-rijtuigen en één „reserve",
waarop ik, meeloopende, het oog hield
gevestigd. Het waren alle „doorlappende"
wagens, met vóór- en achterbalcon, waar
toe toegaug verleend wordt door teen dubi-
beld 'deur. Deze was echter pan de bin
nenzijde gegrendeld. HeelpractischNu
stapten de reizigers, die medegekomen .wa
zen, eerst aan de andere zijde uit, op een
ander perron.
Intusschen hingen va.n onzen kamt He
liefhebbers, aan bosjes, aan de wagens,
en werd er geweldig gedrongen, totdat de
grendels van de deuren werden weggeno
men en men in zie wagens geperst werd.
Ik draaide binnen, tusschen een dikke
dame en een mageren heer, pis drie cy
linders van een machine. Mijn lucifers
doosje en mijn sigaren wei-den verpletterd,
mijn sigarettenblikje plat gednikt. In een
paar minuten was de wagen volgeduwd.
do begane fouten bij hem eindelijk eens
voor meer opwekkende gedachten doen
plaats maken.
De Kuyper-quaestie is nu in een heel
andere phase getreden. Wat dr. Kuyper
werkelijk misdeed, werd door ons en vele
zijner politieke vrienden met groote op
rechtheid herhaaldelijk gegispt. Van door
„dik en dun" met hem meegaan was
bij ons geen sprake.
Wanneer thans en in de toekomst onze
aandacht van die tekortkomingen is af
gewend en, gelijk voorheen, weer zal ge
vestigd zijn op de schitterende hoeda
nigheden en ide ongemeene verdiensten
vanl d'en anti-revolutionairen leider, dan
dankt dr. Kuyper dit vooral aan den on
beraden haat van zijne geweldige en
geniepige tegenstanders, die de „Lintjes
zaak" als een voorwendsel bezigden, om
hem voor goed va,n de baan te krijgen.
Voortaan zal de groote vraag niot meer
zijn, in hoeverre heeft dr. Kuyper ge
faald, maar deze: mogen wij gedoogen,
dat zulk een man, nadat hij zelf het
„boetekleed" aantrok, als zoenoffer aan
de woede van socialisten en vrijzinnigen
wordt prijsgegeven?
En op deze vraag kan het antwoord
niet twijfelachtig zijn. Met de christe
lijke voormannen, die in de Kamer hunne
gi-oote ergernis luchtten over de vergui
zing van den leider, aan wien het Chris
telijk Nederland grootendeels zijno poli
tieke wedergeboorte dankt, zullen zoowel
de Katholieken als de anti-revolutionairen
en Christelijk-historischen zich trouwe
vrienden en bondgenooten toonen in den
nood. In Kuyper heeft men de coalitie
willen treffen, willen neerslaan. De coa
litie heeft dit begrepen en hare vertegen
woordigers hebben zich verweerd met de
kracht en de verontwaardiging van
iemand, die zich in zijn eer voelt aan
getast en in zijn levensbelangen be
dreigd.
Na al het gebeurde mogen degenen,
die voorheen neiging betoonden tot „Kuy-
perjvergoding," zich er verder voor hoe
den om eene groote partij en hare on
wankelbare beginselen piet een persoon
te vereenzelvigen. Zij, die, bij alle waar
deering van dr. Kuyper's gaven en ar
beid, een meer nuchter en critisch stand
punt innamen, vinden in Kuyper's karak
ter en eigenschappen een psychologische
verklaring voor de door hem begane fou
ten. Zij mogen door die fouten onaange
naam verrast zijn geworden, een ontgoo
cheling of eene desillusie, welke het vroe
gere vertrouwen en de oude trouw doen
wankelen, bereidden hun Kuyper's be
kend geworden tekortkomingen niet.
Gaarne ondei'schrijven wij de woor
den, waarmede de heer Loeff, volgens het
Analytisch Verslag, zijne indrukwekkende
rede in de Kamer eindigde:
„De heer Colijn. heeft reeds gezegd,
dat de anti-revolutionaire partij een moei
lijken tijd heeft door te maken gehad. De
politieke vrienden der a nti-re vol u tioi lai re
partij hebben dat gezien. Zij hadden ech
ter niet noodig de verklaring van den heei*
Troelstra, dat het doel van dit voorstel
verder reikte dan de enquête zelf, maar
ook ;om dr. Kuyper van fle baan te Izebben
en in dezen ook te ti-effen de coalitie. Dat
hebben spreker en zijn vrienden pok wel
van te voren geproefd, maar zich daar
over geen o.ogenblik ongerust gemaakt.
Ge.en o ogenblik hebben zij gevreesd, da.t,
wat t'egen dr. Kuyper en zijn partij werd
uitgespeeld, ook maar in het minst die
partij kon kleineeren of in tniscrediet bren
gen.
Onze anti-revolutionaire vrienden heb
ben op dit punt van pus niets minder
onaangenaams ondervonden. De handdruk,
dien wij hun gaven, was Iniet minder har
telijk dan voorheen",. „De Tijd".
Toen gingen de grendels weer pp de deu
ren en de buitenstaanden schudden daar
aan en bonkten er tegen pis woedende
leeuwen in een hok; zoo'n leeuw wil er
uit, deze Antwerpenaars wilden er in, wiV
den nog bij die volgepropte massa.
Toen ik mijn medereizigers eens jp>ed
aanzag, begreep ik toch wel, dat ik geen
eerste-klasse-kaartje had noodig gehad.
Onderweg naar Antwerpen maakte ik
het plan, uit de vele hotel-omnibussen,
die zeker wel aan het station zouden
staan, idi© van het hötel „Saint Antoine",
waar ik meermalen had gelogeei'd, te kie
zen. Er stond er echter slechts één, van
„Grand Hötel Weber". Ik stapte in en een,
paar minuten later stond ik in de ruime
vestibule van een flink hötel. Men vroeg
mij, of ik „Monsieur Woedmen" was. Daar
op heb ik ontkennend geantwoord.
Mij bleek, dat er nog slechts één kamer!
beschikbaar was en dat die per brief uit
Parijs was besproken voor den heer
•„Woedtrjan". De trein uit Parijs, blijkbaar
die van 11.57 uit Brussel, was nog niot
aangekomen en ijlings werd de omnibus
naar het station gestuurd.
Wilde ik wachten, dan zou ik misschien
die ééne kamer kunnen bezetten, pis namer
lijk de heer Woedinan niet komen zou.
Bittere spijt heb ik gehad, ,een uur lang
-want ik heb een ,uur naar onderkomen
moeten zoeken omdat ik mij maar niet
voor Woedman had uitgegeven. Dan zou ik
kalm'te rusten gelegen hebben, als de eiger
