Of* f£4
TWEEDE BLAD
steld. En wat zou de regeering dan de in Vlissingen. En we herhalen dat dat
moeten beginnen met dat terrein en mogelijk heengaan n et denkbeeldig was.
die gebouwen? jHet contract is in September al opgezegd.
Degenen, die van rijkswege dit contract) Volgens de nieuwe overeenkomst zal de
van 1913 hebben gesloten, hebben nu in nieuwe sluis, ter breedte van "35 meter
de stukken en in de Kamer een scherpe en met een slagdrempe.diepte van 7.30
kritiek te hooren gekregen. Hjet is eenild. beneden N.A.I', den lsten Maart 1930
onereus contract genoemd, waarvan de gereed moeten zijn Zij blijft in onder-
Zaterdag 22 Oct 1927 No 249.
HET CONTRACT MET
DE SCHELDE.
De Kon. Maatschappij „De Schelde",
maar ook Vlissingen en de omgeving
zijn geluk te wenschen met de gister door
de Tweede Kamer genomen beslissing
inzake het nieuwe contract met genoem
de werf, waarvan wel de voornaamste
strekking deze is: dat de werf der
Maatschappij „De Schelde" te Vlissingen
blijft gevestigd met toezegging van een
grootere sluis naar zee> waardoor het
haar mogelijk zal zijn grootere schepen
te bouwen, en dus met beter gpvolg
de concurrentie te voeren.
Aan het voorstel tot goedkeuring van
deze overeenkomst zit vast een and/er
voorstel tot onteigening van eenige ter
reinen te Vlissingen voor uitbreiding van
het verfbedrijf, o.a. van den kop van
het „Eiland", ter eventuee'e verbreeding
van het water voor den uitloop c(er sche
pen die van de werf te water wordjen
gelaten.
De gunstige beslissing (een aanneming
zonder hoofdelijke stemming) is des te
gelukkiger, omdat er elementen in zaten
die allicht hadden kunnen leiden tot
een verzet, tot nadeel van wat ons hier
ter harte gaat.
We bedoelen het feit, dat de Staat
gedwongen was méér toe te geven dan
anders het geval zou zijn geweest, omdat
hij vast zat aan een contract van 1913,
dat hem een grooten strop zou hebben
bezorgd, voor het geval „De Schelde"
het dit jaar eindigende erfpachtscontract
opzegde en ergens anders heen ging.
Dat was niet zoo'n fantastisch toekomst
beeld, want alleen reeds dat gebrek
aan een grootere sluis gaf aan het blijven
te Vlissingen een groot nadeel. Maar
Sis de Schelde heen ging, zou de Staat
wel haar erfpachtslerreinen terug ge
kregen hebben, maar had hij aan „De
Schelde" een vergoeding te geven voor
de daar op staande gebouwen, waarvan
hel bedrag, volgens een conïractueele
bouwrekening, op 5 millioen werd ge
Slaat zoo spoedig mogelijk bevrijd dien
de te worden. Èn de Minister erkende
volmondig dgt de Schelde, dank zij die
bepaling, dc macht iu handen had, en
met haar medecontractant kon doen wat
zij wilde.
Maar hij voegde er nog bij dat De
Schelde d,aar geen onbillijk gebruik van
houd bij hel Itijk. En door de onteigening
van nog nieuwe terreinen zal „De Schel
de" geleidelijk aan haar bedrijf de uit
breiding kunnen geven waaraan zij be
hoefte heeft.
Moge deze verandering een nieuwe pe
riode van voorspoed voor de onderne
ming niet haar 2000 geëmploieerden in
gemaakt heeft. En het is ook zoo dat telden!
zij die macht bovenal heeft aangewend Wissingen daarbij een rem heeft
óm van den Staat te verkrijgen wat ten gekregen voor mogelijke be astingplan-
bate kan strekken van den btoei der nen> ^eel dc lezer uit de raadsdebatlen
onderneming, n.l. d(e bree-Jere sluis (die van e'nd April. De regeling is, nu talen
ten Zuiden van de bestaande zal komen we zeggen: niet bijster mooi. „De Schel
en 21/2 millioen zal kosten), de onteigo- d.eWl1 teen te Vlissingen blijven als
ning van nog eenige terreinen, e-u lec- Z'J de zekerheid heeft, dat haar gom
ning van 3i/a millioen, en dan nog een zwaardere gemeentelasten worden opge-
waarborg tegen te zware gemeentelijke dan haar concurrenten in ons land
lasten, waarmee de gemeeuteraad van hebben. Ze doelde voornamelijk op de
Vlissingen zich in het voorjaar reeds belasting op de bedrijven waarvoor zij
vereenigd heeft. nu 138.000 betaalt. En tot die grens wil
ze blijven gaan. Maar pmdat onze Grond,-
(Ingez. Med.)
De behoefte der werf aan een breie-
wet het geven van privileges op liiet
dere uitwatering is al lang aanhangig. s[uk va„ bciasli„Bnn',orbiedt, was het
De daartoe uitgesproken wonsch der Diet zoo g<,makkeiiik cen vorm te vinden
Schelde was reeds in 14 aan een spe- die dflor den kon.
fi commissie voorgelegd En deze Mell Ileelt or nll di, op bedacht: als
kyvam toen met de aanbeveling van een <j© gemeentelijke belasting te Vlissingen
nieuwe sluis ten Zuiden van do beslaan- voor ,)e schelde" hoogor moeht worden
tip QPhtlTcMIK Hhor tip* Irtician utorHan to
de schutsluis. Maar de kosten werden te
dan in overeenkomstige gemeenten aan
hoog geacht, ha toen is geprobeerd het dergelijke ondernemingen is opgelegd,
denkbeeld te vereenigen met dat voor dan za] de staal dat meerdere aan Dc
vergroeiing van de buitenhaven vanVUs- Schelde" vergoeden, maar dan .al de ge-
singen. Wellicht sullen zich sommige le- meen[e dat bedrag weer terug geien aan
zers herinneren, dat toen we hel eerste het „ijk Hel is dlls oon ^„derih™ i
kaartje van die vergrootmg publiceerden, omwog> „aar het schijnt zoo te kunnen. I
daarop was aangegeven (behalve een ma- En in dc praktijk zot het wel nooit
rinehaven) ook nog een werfhaven van worden toegepast, want Vlissingen zal
„De Schelde die zou doorloopen tot uu wej nooit tot zulk een verhooging
tusschen Soubnrg en Ritthem. Maar ook overgaan, die haar immers toch geen
dat heeft bezwaren ondervonden, o. a. gel(j< m ne<t iaadje zou brengen,
wegens de splitsing van het bedrijf der
werf.
In '20 vroeg „De Schelde" opnieuw
een keersluis als boven bedoeld. En
na een aarzeling wegens de moeilijke
omstandigheden is in '23 die vraag we
derom aan de commissie voorgelegd, met
tevens de vraag of er niet een andere
overeenkomst lusschen Staat en Schelde
moest gesloten worden. En het is op
den grondslag van het rapport, in '26
door die commissie uitgebracht, dat het
nu aan de Kamers voorgelegde contract
werd gesloten.
Geen erfpachtcontract meer. De Schel
de wordt eigenaar van de nu in erfpacht
aan haar gegeven terreinen.
We kunnen dien afloop slechts prijzen,
want er is voor deze omgeving een groot
belang gemoeid bij het blijven der Schel-
VARIA.
DF. WF.G VEEItE-iWIODELBURG.
In het bijvoegsel van de Middelburg-
sclie Courant no. 24 van 1926, schrijf 1
de heer De Meij, in zijn stuk over den
Noordweg: „Oolc is in 1649 de weg van
Middelburg naar Veere bestraat." Het
kan een schrijf- of drukfout zijn, want j
deze weg is eerst in 1669 bestraat, j
waarvan het octroy daarvan is vastge
steld in dc vergadering door do Staten
in 't Hof van Zeeland te Middelburg op
30 Januari 1669.
Evenwel was dit voor de tweede maal,
dat deze weg verhard werd, hetgeen
uit het volgende moge blijken.
In het archief is hiervan nog de afgo-
hoorde rekening aanwezig, welke is van
5 Augustus 1599.
Aan hel hoofd van deze rekening leest
men: „Nadat eenige liefhebbers van de
steden Middelburg en Veere le samen
haaden gesproocken ende gecommuni-
ceert van het maeckcn ende leggen van 1
een voetpad ofte straatweg tusschen de
zelve steden", maar ook welvaren moch-
Le toebrengen aan dezelve steden;
„ende 't eijlant van Walcheren int ge-
meene een groot gerief ende getmack".
Nadat deze zaak door de vroedscbap!-
pen van beide steden herhaaldelijk was
behandeld in hunne vergaderingen, waar
bij vooral het geldelijk beheer het moei
lijkste punt was, werd het volgende mid
del gevonden.
Een der leden bracht in,hef midden,
dat de middelen daartoe gemakkelijk kon
den worden gevonden, indien men de
steden van Walcheren remitteerden, de
arresten over schulden van eenen "Steven
Cavaillero, welke zij den onrechte hadden
moeten betalen, terwijl deze ten laste
was van de gemeene zake. Alsook dat
zij in de jaren 1588 en '89 te veel
hadden betaald op de menselaercn (bie
ren) ten aanzien van de andere eilanden
van Zeeland, da.»r dezelve deze niet
zoo hoog hadden belast.
Nadat deze voorslagen goed waren
gevonden, zou men verder met den Rade
van Zeeland onderhandelen, en is ten
dien einde zooveel bereikt, dat de mid
delen zijn gevonden om den voors. weg
te piaken zooals uit de volgende posten
van ontvang blijkt:
Eerst een som van 1969 pond 6 scheL
9 gr. vims, over reste van do schuld van
de schaden ende intresten die de burgerij
van Middelburg, Vlissingen en Veere
handen geleden te Rouane ran eenen
Steven Cavaillero volgens den appoincte-
ritante en ordonnan. van de gecon. ra
den.
Alsnog een ou<fe actie, cffe de drie
steden van Walcheren hadden op de
Staten van Zeeland van bovengenoemde
bieren, daar deze 8 gr. per ton meer
belast waren dan in de andere eilanden,
hetwelk een som van 1363 pond 12
schel, vlms., welke actie of schuld kwijt
gescholden is volgens de Aclen gegeven
bij de drie steden, boven de schuld van
Cavaillero voorn noch zouden genieten
©en som van 363 pond 1 gr. vlms.
Dat de rendant mr. Pieter Reigers-
berge te Veere en de Burgemeester Ja
cob Simonse Schotte te Middelburg, wel
ke bet toezicht over het maken van
dezen weg hadden, geen contanten meen
den genoeg te hebben aan 'de schuld
van Cavaillero en "3e rest van "de acli©
van de menselaer, verzochten aan com
missarissen, gesteld over net opzicht van
de landmachten uit hare beurze en ont
vangst, zouden willen voldoen de reste
van het tekort der onkosten, „alzoo den
ganschen lande van Wplcheren grooten
dienst hier van kregen ende hadden",
welke 200 pond hebben geconsenteert,
mints dat ook tot de wegen in het quar-
tier Vlissingen 100 pond werd betaald.
Hierdoor werden de ontvangsten 2432
pond 6 schel 10 gr. vims.
Aan Burgemeester Jacob Simonse
Schotle, die het toezicht had over het
Hier langs af te knippen en te bewaren
,ürXINDmDLADÏÏ,
fpl VAN DC
MiDDELDVRC3C=ME
COV-WHANJ^
mxmam&mFxmExmExmt
Wat er voorviel in de Tent
van Kees Dappers
door Tante Joh.
Met al het lekkers ging toen K^es naar
de heg terug en daar deedi hij zich te
goed, vooral aan de jam, de appelen en
de ongare pannekoeken. Alsof er niets I
bijzonders was gebeurd, liep hij daarna
terug naar zijn liui9 en ging weer in het
schuurtje aan zijn eigen tent kjnutselen^ J
Maar al heel gauw moest hij daarmee
ophouden, omdat hij zich heel' zjek; be-
begon te voelen. Kreunend© en steu-
nende vond zijn vader, loen die even
later in het schuurtje kwam, hem dan 1
ook. op den grond liggen!,
„Maar, jongen, wat is er met jou ge- i
beurdl" riep hij angsligr j
Doch Kees voelde zich te ellendig, om 1
iets te kunnen zeggen. Hij lie't zich dan
ook heel gedwee door vader naar huis
dragen en in bed neerleggen-
Moeder nóg angstiger dan vader, had
reeds den dokter opgebeld,. En toen die
ai heel gauw was gekomen en Kees had
onderzocht, zei hij: „Geef d/en jongen
maar flink} wonderolie. Hij heeft zeker
allerlei viezen rommel gesnoept..."
,,'tWas heelemaal geen vieze rommel",
kreunde Kees. ,,'t Was jam en panne-
koek en appelen
Twee dagen bleef Kees ziek, en terwijl
hij in zijn lied lag, k|wamen er allerlei
vreemde dingen in zijn lioofd opc
„Mijn tent kan toch nooit zoo prach
tig worden, als d,ie van de jongens van
Groen," dacht hij, „En daarom mkak ik
van mijn tent een "kjjkspel of een.'...
wilde dierentheater! Maar "K vertel ér
Dog niets van, aan geen Van allen I O, en
wat zullen ze dan aïiemaal vreemd staan
te kijken, als in mijn tentO, en 'k
zal ze neerzetten op het weiland, hier
achter ons huis. Daar kunnen alle jon
gens en meisjes haar zién! Doch alleen
van DuitenKr mag voorloopig niemand
dichtbij komen, want 't is toch op ons
eigen weiland, dat ze zal staan,"
Nauwelijks was Kees beter, of Bij be
gon weer met nieuwen, moed aan zijn
tent. Gelukkig was 't in de groote vacan
tia, dus k<*n hij er ongestoord mee voort
gaan. AI heel gauw stond ze dan ook op
het weiland achter liuu huis, en d(i.ir was
d© jongen toen weer bezig met het plak
ken van groote vellen papier tegen het
zeildoek, vlak bij den ingang. Op dit
papier had hij met groote letters geschre
ven, dat ei- in deze tent iets heel bijzon
ders zou wordpn vertoond. En daaronder
stond in nog grooter letters: „De ope
ningsvoorstelling zal plaats hebben a.s.
Zaterdag, precies half twee in den na
middag. De entree-pry's bedraagt 2 cen
ten per persoon!'
En loen het nu Zaterdagmiddag was
en nog lang geen half twee, stond reeds
een troepje kinderen, waarbij óók de
jongens van Groen éu hun zusje An
nie, voor Kees' 'tent t© wachten op het
leeken, dat zij daar binnen konden gaau.
En wat zij daar dan wel voor hun twee
centen zouden te zien krijgen ,was na
tuurlijk nog een groot geheim?
„Micsjc Peters heeft verteld, dat er
een echt wild beest in ©en kpoi te zien
is," fluisterde Annio Groen tot haar
broertje Paul.
„En er moet óóit; cen echt© slang zijn,"
spralq Joop de Wilde,
„Nou maar^ begon Bop Groen. Ver
der kwam hij niet, omdat juist Kees, in
een jas van zijn vader, en ook met
diens lioogen hoed op, uit de tentkjvam
en met een schreeuwstem begon: „Ge
achte dames en heeren, komt allen in
mijn tent! Hier in mijn tent kunt ge zien
wat ge nog nooit hebt gezien-! No. 1.
een vrouw met een baard; no;. 2. ©en
echt wild boschdier; no. 3. een slangen-
bezweerster, die zoo maar ©en levende
slang om haar hials bindt; no. 4. een
prachtig getatoueerd Indianen-kind; en
dan komt no. 5. dat is... de kleinste
dwerg der wereld' Kom, Ireedt dus bin
nen dames en heeren, 't kost maar 2
cenlen en zoo dadelijk, begint de voor
stelling 1"
Heel veel kinderen waren reeds, met
de 2 centen in hun hand;, naai* de tent
geloopen. Doch de jongens van Groen
geloofden niet heel veel van alles, wat
Kees stond uit te galmen,. Toch kreeg
oolc bij hen de nieuwsgierigheid de over
hand, zoodat ook'zij, na behoorlijk ieder
2 cenlen te hebben geofferd, de tent bin
nengingen.
„Onze tent is toch vrij wat modïer",
fluisterde toen Paul Groen Johan toe.
„Stil toch, 't begint," fluisterde Johan
terug.
Ja, 't begon! Want toen Kees met een
stokje drie keer op een houten kist, di©
middpn in de tent stond, had geklopt,
k\vam uit de kist ,die zonder deksel was,
het hoofd van een meisje, dat een 'lan
gen zwarten baard had. „Hier ziet ge
„de vrouw met den baard", sprak Kees.
„Maar kom er niet te dicht bij, want „de
baardvrouw" is erg verlegen". Weer lik
te hij toen met het slokje op de kist,
waarop d© „bajardvrouw in de kist ver
dween.
„Nu komt „de slangen-bezweeTster"!
riep Kees nog 'luider dan strakjs. Nauwe
lijks had hij djt geroepen, of uit dezelfde
kist kwam weer een meisjes-hoofdje, na
tuurlijk, zonder baard, doch met een
groene slang om haar halsje. Daarna nam
ze het dier van haar hals en kronkelde
het om haar arm
„Wat een gekke slang," fluisterden
toen weer de jongens van Groen,.
„Wal kronkelt die raar, en wat een
staart!" zei Johan,
,,'t Is misschien een stuk tuinslang, die
in een groenen lap zit..."
Lang konden zij er zich niet meer in
verdiepen, of de slang echt of nieteohfc
was, want op eens was weer het sllangen-
meisje ïn de kist verdwenen en toen
kwam, van achter de kist, „het getatou-
eerde Indianen-kind! Dit was een klein
meisje, gekleed in een wit jurkje, waarop
huisjes, poppetjes en allerlei vreemd-ge
vormde dieren waren gcleekcnd, in rooA i
de en blauwe kleuren, Doch niet alleen
het jurkje was zoo beschilderd, neen, ook
het gezichtje, de armpjes en de hand
jes waren vol gctatoueerdP
„O, 't Is Mienlje Riell" riepen een
paar kinderen.
„Weineen, 'lis een echt Indianem-
kind!" schreeuwde Kees. „Mijn oom
heeft haar pas uit Indiê meegebracht.
„Ha, hoor hem eens!" riep Wim Burkj
die in Indië geboren was. 0,In Indiê
wonen heelemaal geen Indianen! Wel
Javanen 1
„Toe, kibbelen jullie toch niet," zei
goedig een meisje. „Want nu, komt mis-,
schien het wilde boschdier well"
„Ja, dat komt ook!" riep Kees, en
hij liep achter de kjst oim, naar een
groot kpnijnenhok, dat niemand had ge-
zien, omdat het door een lap zeildoekj
was bedekt. Toen trok hij het hok naar
voren, zoodat allen het leelijke bosch
dier. dat ineengedoken achter d© tralies
zat, konden zien. Nu, een vreemd dier
was heil 't Leek wel een kleine beer,
zóó "wollig en zwart zag het er uit! En 't
stiet zulk een akelig gegrom uit, dat
een paar kleine kinderen bang wer
den en riepen: „'W Wil naar liuisl O, *k
ben bang voor dat leelijke beest!"
Veel wijzer waren echter de grooten,
vooral Jan Dolk, Bartje Bol en do jon
gens van Groen. Die begrepen allen, dat
het geen gevaarlijk "dier kon zijn, omdat
Kees Dappers lang niet dapper was. Met
z'n allen liepen zij op eens naar het hok
sJeeDten dit buiten de (ent. en toen zagen
zij pas, achter de houten tralies, het hee
lemaal zwartgemaakte snuitje van Jaapje
Ros, die lot aan zijn halsje toe, in een
groot, zwart berenvel was genaaidr T
Ventje had het daarin heel erg benauwd
zoodat het kermd.e; „Toe. maak jullie dat
nare vel toch los' Ik kan me heelemaal
niet bewegen! En straks moet ik ook
nog „dwerg" zijn!"
Allen lachten, toen Jaap je dit met
een anastig stemmetje verklapte. Ving
haalden ze hem uit het nauwe hok, torn
den het berenvel1 los en namen hem
mee, om zijn gezichtje te wasscheny
„Kees heeft me een Bubbeltje beloofd,'*
zuchtte toen Jaapje, „maar nu zal ik
het wel niet krijgen. Want ik moest óók
dwerg zijn, riep hij,."
'(Wordt vervolgd.)
Van Alias Wat
DE DANSENDE SLANG.
Uit een stuk karton snijd je een
rona© schijf. Daaruit knip jè een Tangen
reep, die overai even or eed is, steeds
maar in de rondte knippend tot aan het
midden van de schijf. Zoo krijg je een
spiraal, die veel op een opgerold© slang
gelijkt. Om het nu nog meer op cen
slang te doen gelijken, buig ..je het on
derste gedeelte een beetje om, zoodat
het een kuitje vormt, dat den staart voor
stelt. Aan 't voorste uiteinde, waar jn
met knippen begonnen bent, knip je
nu nog een kop met het tongetje uit
den bek. Met inkt teelten je er een
oog op.
Nu steek je een breinaald rechtop
in een plankje en zet dat op do kachel.
Op de punt van de breinaald laat
je nu het puntje rusten, dat den staart
moet voorstellen. Dan Iaat j'e d© opge
rold© slang los en en zij ligt in een
kronkel om de breinaald.
Maar dit is nog niet alles. Zie maar
eens, wat er verder gebeurt! Weldra
zal de heete luchtstroom, die uit de
kachel opstijgt, de slang doen draaien.
Hoe warmer de kachel is, des te snel
ler draait zij of danst ze in het rond.
