FEUILLETON.
[No. 36
Zatepdag 12 Febpuapi 1927
170e Jaargant
Dit aumaar bestaat uit Twee bladen.
EERSTE BLAD.
Abonnementsprijs per kwar
taal:
op de buitenwegen om Middelburg, en
*oor de andere gemeenten p, post i 2.50;
voor Middelburg en agentschap Vlis-
tingen 12.30;
weekabonnementen in Middelburg 18
cent per week.
Advertentiën worden berekend
per regel plaatsruimte, met inbegrip van
omranding.
Gewone advertentiën: 30
cent per regel.
Ingezonden Mededeelin-
g e n 50 cent per regel.
Bij abonnement voor beide veel lager.
Familieberichten en dankbetuigingen:
van 17 regels 12.10, elke regel meer
30 cent.
Kleine advertentiën niet
grooter dan vijl tegels druks en waarbij
Fs aangegeven dat zij in deze rubriek
moeten geplaatst worden, 85 cent bij
vooruitbetaling.
Advertentiën onder brieven of bevra
gen bureau dezer courant 10 cent extra.
Bewijsnummer 5 cent per stuk.
Advertentiën moeten, willen ze nog in
ons blad van dienzelfden dag worden
opgenomen, uiterlijk 12 UUR en des
ZATERDAGS uiterlijk HALF ELF aan
ons Bureau bezorgd zijn.
Postcheque en Gironummer 43255
EEN MOEILIJKE
WETGEVING.
Misschien was <le vrees dat de lezer
reeds dadelijk djt artikel zou overslaan,
de reden waarom we niet ronduit in ons
opschrift schreven, dat het over de ziek
tewet ging. We kunnen er in komen als
een Nederlander zegt, nu maar eerst te
willen wachten tot er werkelijk een kans-
hebbend voorstel is, voor hij zich de
moeite en tijd gunt om er zich in te ver
diepen. -~
Zou er nog een ander voorbeeld zijn
van een wet, die veertien jaar na haar
afkondiging in het Staatsblad, nog altijd
op uitvoering wacht? En die uitvoering
wordt met den dag moeilijker. Want die
maatschappij heeft een merkwaardige
soepelheid voor eigen-hulp getoond, en
in den tusschentijd in verschillende col
lectieve arbeidscontracten gedaan wat die
Ziektewet moest doen en niet deed. Met
het gevolg dat onveranderde invoering
der wet nu reeds volslagen onmogelijk is.
Bet is van het begin af moeilijk mot
deze wetgeving gegaan. Er is van rechts
wel veel gescholden op de linkerzijde
die weigerde de wet in te voeren, maar
een feit is het, 'dat de zeven jaren van
coaliliebewind de invoering ook niet tot
stand gebracht hebben. En menigeen zal
zich nog herinneren, als het merkwaar
digste moment van de behandeling in
den zomer van 1912 in de Tweede Ka
mer, dut toen het voornaamste lid dor
rechterzijde, de heer de Savornin Loh-
man met een stel amendementen kwam,
ten doel hebbende de organisatie met dip
Raden van Arbeid (een der sterkst aan
gevallen grondslagen, veroordeeld als te
bureaucratisch) te vervangen door een
verzckeringsinspectie, met wijziging van
de verhotfcling van de openbare tot de
bijzondere kassen. Die algeheele wijziging
van de grondbeginselen van het voorste)
zou op voorstel van de Commissie van
Rapporteurs naar de afdeelingen zijn ge
zonden, als niet de heer Lohman ze zelf
op het laatste oogenblik had ingetrokken
En toen links ze overnam, weigerde
rechts om ze naar de afdeelingen te zen
den.
Die geschiedenis is wel waard om weer
eens in herinnering t© worden gebracht
nu er weer met de wetgesold wordt.
Ja, dat woord mag werkelijk wel ge
bruikt worden. Het is geen wdrtffter, dat
de meeste menschen beu zijn van het
onderwerp. Want na dien tijd zijn er
al 5 ontwerpen aan de orde geweest.
Waarom het dan wel zoo moeilijk is?
Blijkbaar juist hierom omdat de maat
schappij reeds voor een groot deel ge
daan heeft, wat de wet beoogt te doen.
Dat was heel anders met de ongevallen
verzekering en invaliditeitsverzekering.
Daarvoor haa de maatschappij niét ge
zorgd, en althans in zéér onvoldoende
taate. En daarvan werd de invoering
gevoeld als een dringende noodzakelijk
heid, terwijl er niets aan in den weg
stond.
Voor verzekering tegen de kosten van
(Ziekte is echter al lang gezorgd, hetzij
in den vorm van doktershulp en apothe-
kersleveranlies, hetzij in den vorm van
uilkeering van ziekengeld. Maar de zie
kenfondsen, ziekenkassen, middenstands-
ziekteverzekeringen enz., die dat werk
deden, werkten niet alle zooals het moest,
ook al omdat er vaak een winstbejag
achter zat, terwijl ze bovendien velen
niet bereikten. Er was dus wel aanlei
ding tot een wettelijke regeling.
Nu bereikte de verzekering van do
wet-Talma óók niet allen. Daarin werden
tegen do geldelijke gevolgen van ziekte
slechts verzekerd de „arbeiders", en de
definitie die zijn wet van dat begrip gaf,
sloot losse arbeiders, dienstpersoneel en
loontrekkenden van openbare lichamen
(Slaat, provincie, gemeente, Spoorwegen)
uit. Maar de 'grootste grief was, dat die
wet de „arbeiders" verzekerd achtte bij
de Raden van Arbeid, en dipt de uitt
de maatschappij opgekomen instellingen
opzij geduwd werden.
Toen na l'alma de arbeidsporlefeuille
aan mr. Treub kwam, lieeft deze in weer
wil van de overstelpende oorlogsdruk-
te van steunregeling, en naast zijn ver
bluffend omvangrijke stel belastingwet
ten, ook een ziektewet ingediend. Ten
eerste wilde hij de regeling lot een één
heid maken met de invaliditeitsverzeke
ring, waardoor het beheer makkelijker
zou worden, terwijl bovendien ooik de los
se arbeiders en het dienstpersoneel er
in zouden worden opgenomen. Het zolu
ëén plakken worden.
"Want hij nam niet over Talma's be
ginsel, dat ieclero arbeider vanzelf ver
zekerd was; daarvoor was aangifte en
betalen uoodig. En bovendien maakte bij
do erkenning van bijzondere kassen mak
kelijker.
Dat hij ook de ziektevorzorging zelf
in zijn wet betrok verdient slechts ver
melding als een curiositeit waarvan men
slechts betreuren kan diat er geen aan
dacht meer aan is besteed.
Het heele ontwerp is trouwens wegge
zonken in de oorlogsdrukte En na hem
heeft niemand den moed gehad dat zeker
zeer netelige onderdeel der zicktevérzor-
ging ter hand te nemen
Zijn opvolger, Minister Aalberso was
trouwens van andere inzichten over de
verzekering zelf, welke inzichten niet
steeds dezelfde waven. In een eerste voor
ontwerp kwam hij weer terug op de wet-
Stormachtige Hoogten.
Naar bet vEngeI»ch van EMILY BRONTÊ.
Door W. A. C. VAN STRIEN.
32).
Maar andere gevoelens kregen bij Ca
tharine de overhand toen liiaar vriend In
de deur verscheen; zij sprong naar voren,
vatte herni bij beide handen en leiddp liem
naar Linton en toen greep ze Linton's
weerspanndige vingers en drukte dio in de
zijne.
Nu hij geheel door het vuur en het
kaarslicht zichtbaar werd, was ik meer
dan ooit verbaasd bij het zien van Heath-
cliff's gedaanteverwisseling. Hij was op-
gegrooid tot een langen, aUüotisclien wel-
gevormden man. Naast hem zag mijn
meester er heel tenger en jongensachtig
uit. Zijn rechte houding wekte de gedachte
dal hij in het leger gediend had. Zijn ge
laat was vp,n uitdrukking en trekken veel
ouder dan dat van Mr. Linton; het had
een verstandige uitdrukking en had geen
sporen van de vroegere vernedering be
houden. Een half beschaafde woestheid
loerde nog in de heergetrokken wenk
brauwen en de oogen vol donker vuur,
maar ze was bedwongen, en zijn ma
nieren waren zelfs waardig; geheel vrij
van ruwheid, hoewel" te streng om beval
lig te zijn.
De verrassing van den meester
evenaarde of overtrof de mijne; hij wist
eenige oogenblikken niet hoe hij den
plocgjongen zoo&ls hij hem noemde,
moest aanspreken. Heathcliff liet zijn
kleine liand los en stond hem koel aan
te zien lot hij verkoos te spreken.
„Ga zitten, mijnheer", zei hij ten
laatste. Mrs. Linton, gedachtig aan oude
lijden, wil dat ik u hartelijk ontvang;
En natuurlijk doet het mij genoegen als
er iets gebeurt dat haar aangenaam is."
„En mij ook", antwoordde Heathcliff,
„vooral als bet Iets is Waaraan ik deel
heb. Ik zaljjaarne een paar utfr blijven".
Hij ging tegenover Catharina zitten,
die haar blikken zoo vast op hem gericht
hield alsof j.e. vreesde dat hij zou ver
dwijnen als ze haar blik van hem af
wendde. Hij hief de zijne niet vaak naar
haar op: een snelle oogopslag nu en dan
was voldoende; maar hij flitste telkens
vertrouwelijker de ongehuichelde vi'eug-
de terug die hij uit haar blikken
noot.
Zij gingen te zeer in hun wcderzijdsche
vreugde op om verlegenheid te kennen
maar zoo was het niet met Mr. Edg.nl,
hij werd bleek van louter ergernis; een
gevoel dal zijn toppunt bereikte toen zijn
vrouw opstond over jiet haardkleed
stapte, opnieuw Heathcliffs handen
greep en lscbte als iemand die buiten
Talma, met uitbreiding lot de losse ar
beiders, en met vergemakkelijking Van par
ticuliere kassen.
Maar toen werden zijn slechts lang
zaam voortschrijdende plannen doorkruisd
door hol p'an Posthuma-Kupers, gewrocht
gezamenlijk door de werkgevers- en werk
nemersorganisaties, die zich daarbij richt
ten naar ue ontstane regelingen van uit-
keering van ziektegeld door col'ectiöve ar
beidscontracten, en die do regeling wilden
opdragen aan erkende vorec-nigingen.
Onder den invloed daarvan kwam toen
Minister Aalberse met zijn ontwerp, dat
het beheer stelde in handen van zoogen.
Bedrijfsvereenigingen, m liet leven ge
roepen door ondernemers en arbeiders.
En anders bij Raden van Arbeid.
Maar ook dat voorstel is niet in be
handeling gekomen, zijn directe opvolger
SchoKking leefde niet lang genoeg als
minister om een plan to ontwerpen, «n
nu leven we onder Minister Slolemaker
de Bruine, die wéér met andere ideeën
komt, welke hij in een voorontwerp
heeft voorgelegd aan den Hoogen Raad
van Arbeid.
En dit ontwerp is ook weer ontvangen
met zoo'n scherpe kritiek, dat ev nu al
getwijfeld wordt of het ook maar eenige
kans heeft.
Minister Slotemaker de Bruine is te
ruggekeerd naar het denkbeeld-Talma,
dat de arbeider geacht wordt verzekerd
te zijn bij de Raden van Arbeid. Maar
hij heeft de daarop toegelaten uitzonde
ringen veel ruimer genomen dan Talma
deed, speciaal voor het ondernemings-
Igiekenfonds, voor de bedrijfsvereeniging
en voor de goedgekeurde regeling per
coll. arbeiusconlract.
Ziekenverzorging heeft liij niet In zijn
wet behandeld. Hij eischl evenals Talma
oecd, dat de verzekerde tid zijn van een
toegelaten ziekenfonds.
Dist er zooveel kritiek op wordt uitge
oefend, is op zich zelf al geen wonder.
Want na zooveel voorafgaande plannen
heeft iedere „deskundige" zijn eigen
ideeën. En behaive dat, bestaan er Col
lectieve arbeidsregelingen die méér ge
ven dan zijn ontwerp, Jlie bijv. de pre
miebetaling geheel op den ondernemer
laten rusten, terwijl het ontwerp van den
Minister werknemer en werkgever ieder
de helft wil laten betalen. We laten
voor het oogenblik de vraag rusten, of
er ook een moreele befeekenis zit in
het feit dat een arbeider zelf voor zijn
verzekering mee betaalt. Maar in vakken
waar hij dat nu niet behoeft te doen. is
hij er natuurlijk niet over geslicht dat
de Minister hem dat nu wel wil laten
doen.
hl het bijzonder richt de aanval zich
op de gemakkelijke voorwaarden tot het
oprichten van ziekenkassen, waarvan hel
minimum voor het ledental op slechts
200 is gcslekl. Daarvan wordt gewel
dige versnipjiering gevreesd, en boven
dien een groole duurte der administratie
omnat er veel ambtenaren voor noo3ig
zullen zijn^om fll die kassen te contro-
lceren, Imn^rs het Rijk blijft garant voor
de uitkecringen.
We voelen ons zeker niet deskundig!op
dit gebied. Al die steeds weer nieuwe
voorstellen werken op een leek verwar
rend, te meer omdat hij de draagkracht
der bepalingen niet kan beoordeelcn Als
we dit bnderwerp hier aanroerden is het
clan ook alleen om de aandacht te ves
tigen op hel bestaan van deze kwestie
en op de moeilijkheid om er een oplos
sing voor te vindon
Maar leek of niet. we kunnen er
zich zelf is.
„Ik zal morgen denken dat het een
droom w«s!" riep zij uit. „Ik zal niet
in staat zijn te gelooven dat ik jou nog
eens gezien heb en aangeraakt en met
je gesproken en toch verdien je dit
welkom niet, wrede Heathcliff! Om drie
jaar lang afwezig te zijn en niets van zich
te laten hooren en in het geheel niet aan
mij tc donken!
„Eenigszins meer dan jij aan mij ge
dacht hebt," mompelde hij ,,Ik hoorde
nog niet lang ge lenen van je huwelijk
Calhv; en terwijl ik in den hof beneden
wachtte overdacht ik dit plan voor een
oogenblik je gezicht te zien en mis
schien een verwonderden blik en een
voorgewend genoegen; vervolgens ril ij n
rekening met Hindley te vereffenen; en
dan de wet le voorkomen door mij zelf
tc dooden. .Touw welkom beeft deze
denkbeelden bij mij verdwenen; mjaar pas
op als je mij den volgenden keer op een
andere wijze ontvangt! Neen je zult mij
niet opnieuw verdrijven je had wer
kelijk met mij le cioen, niet waar9 Wel,
daar was reden voor Ik heb een bitter
leven geleid sinds ik het laatst je stem
hoorde, en je moet het mij vergeven
want ik heb alleen voor jou geworsteld!'"
„Calharia, als je niet wilt dajt we koude
thee drinken, kom dan als je blieft bij de
tafel", viel Linton in de rede, die zijn
best deed om zijn gewonen toon te be
Voor H.H. winkeliers bij
Fa. A. HOOGENBOOM,
N.V. J. G. en J. J. v. HARST,
Fa C. MOENS,
Middelburg.
{Jagez. Mod.)
toch niet hei oog voor sluiten dat de wonnen extract, eventueel na voorzichti-
maatschappij zelf door het regelen van ge desodoratie (ontdoen van reukstoffen)
zicktegeld-uitkeering in de collectieve ar-met zuurstof of een andere oxydeerendte
beidscontracten, een oplossing wist te j stof, wordt gemengd met melk of een
vinden die de betrokken partijen be
■redigt. En dsn lijkt het wel waf zonder
ling dat zoo sterk word vastgehouden
aan een wet, die'daar nog niets van
'1st.
BINNENLAND.
UIT DE PERS.
Vitaminen in margarine?
vloeibaar melkproduct. Deze emulsie
wordt aan rijping onderworpen en ten
slotte met de margarine of het spijs vet
vermengd
Het schijnt dat het kenmerkende van
deze werkwijze is, dat het vitaminen-hou
dende extract, alvorens het met huik
of iets dergelijks te mengen, aan een af
zonderlijke rijping wordt onderworpen.
Maar dit is voor ons van minder be
lang; wat onze aandacht trok, was, dat
men meent, weer een middel gevonden
t© hebben, waarmede de margarine weer
een stapje nader tot de boter zou zijn te
In het Officieel Orgaan van den Alg. j brengen en dat men voor deze werkwijze
Ned. Zuivelbond lezen we het volgende in Nederland octrooi heeft aangevraagd
artikel. j De werkwijze, die wij boven in het
Hel is bekend, dat een «Ier kenmer- kort uit de conclusie- der oclrooi-aanvra-
kende verschillen tusschen boter en mar-ge overschreven, vindt men in de aanvra-
garine dit is, dat boter vitaminen en in 1 ge zejf uitvoerig omschreven,
groot» mote <lc in vol oplosbare A-vlU-1 Waar oolegenheUjUot hot indienen
nunen bevat, terwijl deze margarine „.gen deze aan.
mat oT zoo goed als niet voorkomen 10| ,3 Fdbnian t,k e,stond,
Waar vooral deze V-v,tamme van zoo, Inj- h(,bbM1 wij w ,ta,, k hPl TOr,i„t
zonder belong voor liet 0oe,ende( lichaim. j ccn5 gevraagd van wn alleszins bevoegd
en in ons land hekend deskundige op het
is, hebben verschillende onderzoekers in
.verbs,id daarmede gewezen op de no,.d- j gebic(1 dw voedingsiMr dic ook
vnppioitl Im/irr hntirll mnl .Ia hpeliuliv»rir)[t
zakelijkheid om kinderen melk en boter
speciaal bezig houdt met de bestudoering
toe le dienen ra aj hebbel, daarbij aan- V£J1 dc vi|amine„ in onze voeding, n-i.
ge oond dat. <U>or .leze voedingsrad- pro, E c I/1H.rsum dl^cteur
delen te vervangen door die waarin deze I N,oderlandsrh Instituut voor
vitaminen ontbreken, zooals margarine,volksvoeding
hel jonge leven tenslotte ernstig schade 5 8'
ondervindt, zoo niet ten gronde W I mC" 'L
Het spreekt bijna vanzilf, dat de be-<hc -do heer Van Leersnn, hel vonge jaar
reiders van margarine en andere sna
vettendit wetende, doen wat in hun ver
mogen is, om een middel te vinden, deze
producten, v.n.l. de margarine, hel surro
gaat, dat zoo gaarne als de vervanger vu»
natuurboter wordt aangediend, een zoo
danige bewerking te doen ondergaan, dat
ook hierin de zoozeer begeerde vitaminen
zouden voorkomen.
De Robeila Speisfetlfabriek A G. le
Berlijn meent nu een procédé te hebben
uitgevonden, waarmetle zij iii staat zou
zijn. vitaminenrijke margarine of spijs-
vctten le bereiden, zonder dat de smaak
van die producten ér onder zou lijden
Het procédé komt hierop neer, dst het
uit vitaminenhoudende plantaardigp
grondstoffen (rijslKiemen b\.) door ex
tractie met olie of vet en met water ge-
waren en een behoorlijke mate van be
leefdheid. „Mr. Heathcliff zal een lange
wandeling hebben le maken, waar hij
van nacht ook logeert; en ik verdorstig
Zij nam haar plaats in voor de ketel,
en Miss Isabella kwam op bet geluid van
de bel; toen verliet ik 't vertrek, na hun
stoelen naar voren te hebben gebracht.
Het maal duurde nauwelijks tien mi
nuten Gatharina's kop werd in het
geheel niet gevuld, ze kon noch eten
noch drinken Edgar had een plas op
zijn schoteltje gemaakt en dronk nauwe
lijks een mond vol.
Hun gast rekte zijn verblijf dien avond
nrict langer dan een uur Ik vroeg toon
fiij vertrok of hij naar Gimmerton ging?
,.Neen, naar Wuthering Heights" ent-
woorddc hij „Mr. Earnshaw noodigde
mij uit toen "ik hem vsn morgen "be
zocht."
Mr. Earnshaw noooigde hem uit en
hij bezocht Mr. EarnshawIk tobde lang
over deze woorden na toen hij was weg-,
gegaan. Toont hij zich een huichelaar en
komt hij in de streek om orifcler een
dekmantel onheil te stichten, peinsde ik
diep in mijn hart had ik een voorge
voel dat het beter was geweest als hij
weggebleven was.
Omstreeks middernacht werd ik uit
mijn eersten slaap gewekt door Mrs. Lin
ton, die mijn kamer binnen gleed, op den
rand van mijn bed ging zitten en mij bij
in de vergadering der groep melkinrich
tingen in den F. N Z. te Enschedé hield,
heeft hij sepciaal nagegaan, welke in
vloed de zuurstof uit «ie lucht op «te
vitaminen heeft, en waar bij het procédé
nogal sterk met zuurstof als oxydeeren-
de stof gewerkt wordt, was het interes
sant, en van belang tevens, daarover
zijn meening te vernemen Wij stekten
hem hierbij meer concreet de volgende
vragen
lo. Acht U dit inderdaad een werkwij
ze, welke, toegepast op margarine en
spijsvelten 111 hel algemeen, deze. wat de
vitaminekweslie betreft, belangrijk ver
betert uit een voediugsoogpunt9
2o. Indien deze vraag bevestigd beant
woord wordt, zou er aan Ue hand van
de aanvrage dan ook aanleiding bestaan
het haar trok om mij wakker le maken.
„Ik kan niet rusten Ellen" zei ze bij
wijze Van verontschuldiging „En ik heb
een levend wezen noodig om mij gezel
schap te houden in mijn geluk! Edgar
de gemelijke omdat ik blij ben over iets
ik. „Als jongens hadden zij eon afkoel*
zijn mond open te doen behalve ora
korzelige onnoozele praatjes ten beste te
geven: en hij verzekerde dat ik wreed
en zelfzuchtig was, oindat ik wen,.schJe
te praten als "hij zoo naar en slaperig
was Hij weet altijd ziek te zijn bij den
minsten tegenspoed! Ik zei eenige prij-
zeu«le woorden over Heathcliff, en toen
begon hij te schreien of omdat hij hoofd
pijn had of omdat hij' jaloersch was, daar
om stond ik op cn verliet hem."
„"Wat nut heeft het om Heathcliff te
genover hem te prijzen?" antwoordde
ik. „Als jongens hadden zij een affkeer
van elkaar, en Heathcliff zou het even
hinderlijk vinden hem te hooren prijzen i
dat is menschelijk. Laat Mr Linton er
buiten, als u niet op een openlijken,
twist tusschen hen aanstuurt."
„Maar geeft liet geen blijk van groote
zwakheid?" vervolgde zij Ik ben niet
jaloersch ik voel mij nooit gekwetst
door de helderheid van Isabella's blond
haar, en de blankheid van haar vel. on
hsar keurige bevalligheid en de gene
genheid die het geheele gezin voor' haar
toont. Zelfs jij. Nellv. steunt Isabella
