'Het moeilijkste vind ik datje net
moet doen alsof je verliefd bent'
Lievelingetjes en zwarte Pieten
Geheim van Vossemeer
Gemengde gevoelens tijdens reünie Kon. Julianaschool Flupland
Joth wil een openluchtbioscoop
Vrijdag 14 mei 2010
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Stacy Mastbergen uit Oud-Vossemeer droomt van danseres worden
Ze droomde als klein meisje al van dansen. Maar van
haar moeder moest ze wachten tot ze twaalf was, voordat
ze op dansles mocht. StaCy Mastbergen uit Oud-Vosse
meer danst nu nog geen twee jaar en is het beginnerni
veau al ver voorbij. Ze heeft net haar eerste Nederlands
kampioenschap achter de rug, waar ze samen met haar
danspartner Frans Houweling uit Steenbergen vierde en
zesde werd. Dat is een prestatie waar ze aanvankelijk
niet op gerekend had, maar als het aan Stacy ligt, wordt
ze straks de beste danseres van de wereld, want ze wil zo
ver mogelijk komen.
Eelt
Promotiepunten
Chemie
Stemmen
van lezers
Het goede nieuws is dat vrijwel iedereen van de vijfde en
zesde klas van de Koningin Julianaschool in Sint Philips
land in de periode 1959 tot 1963, goed terecht is geko
men. Het merendeel ging naar de ambachtschool, enke
len naar de mulo in Steenbergen en een aantal naar de
hbs in Bergen op Zoom. Dat leverde later veel zelfstan
dig ondernemers op, een advocaat en een hele reeks aan
degelijke huismoeders.
Gemurmel
Aparte man
Pikkedonker
Toen de nu veertienjarige Stacy
twaalf werd, wist ze het zeker: ze
wilde leren dansen bij dansschool
La Gast in Steenbergen, het vroe
gere Gladdines. Haar moeder ad
viseerde haar naar een dansschool
in Bergen op Zoom te gaan, maar
dat zag Stacy niet zitten. Die dans
school in Steenbergen kende ze en
die leek haar ook het beste.
Ze wist al heel goed wat dansen
inhield. „Ik keek altijd veel naar
dansfilms, zoals Dirty Dancing en
Step Up." Blijkbaar heeft dat zijn
vruchten afgeworpen, \^ant Stacy
bleek talent te hebben. Ze begon
in september 2008 met dansen en
in februari van het daaropvolgen
de jaar vroeg hoofdklassedanser
Frans Houweling of zij zijn dans-
De ballroomjurk van Stacy valt op door zijn felle kleur. Haar
latinjurk is heel kort, maar heeft een ingetogen kleur: beige met wit.
partner wilde worden.
Hij was op zoek naar een nieuwe
danspartner en Stacy's toenmalige
danspartner kwam vaak niet opda
gen vanwege andere verplichtin
gen. Voor Stacy was het een hele
eer om door zo'n ervaren danspart
ner gevraagd tc worden. Voor
Frans waren er twee redenen.
„Stacy is super gemotiveerd en dat
vind ik belangrijk. Je hebt mensen
die al jaren dansen, maar niet ge
motiveerd zijn." De andere reden
is dal Stacy in de buurt woont. „Ik
had anders verder in het land moe
ten zoeken en daar had ik geen zin
in."
Frans danst ook sinds zijn twaalf
de bij de Sleenbcrgse dansschool.
Hij is woensdag 24 geworden.
Leeftijd speelt volgens Stacy en
Frans geen rol in het dansen. „Het
gaat puur om watje zelf ervaart en
beleeft met de danspartner", zegt
Frans. Hij had al een paar keer
met Stacy gedanst omdat hij hielp
bij de danseursus. Dat voelde
goed. Het was het idee van dans
schoolhouder Patrick Lagas om
een danspaar te vormen met Frans
en Stacy.
Vanaf dal moment bleef het voor
Stacy niet bij een dansles per
week. „Ik heb haar basisdingen
bijgeleerd en we hebben samen
privélessen genomen", vertelt
Frans. Zo dansten ze op den duur
vijf dagen per week en op zater
dag vertoefden ze soms acht uur in
de dansschool. „Dat was in het be
gin heel zwaar", vond Stacy. Op
de vraag of ze last kreeg van bla
ren antwoordt ze: „Dat wordt van
zelf eelt." Het zegt wat over haar
doorzettingsvermogen. Ze vindt
dansen dan ook heerlijk. „Je kunt
er je energie en je gevoel in kwijt."
Het dansvirus ging overigens ge
lijk met de start van Stacy's dans
lessen ook weer kriebelen bij haar
ouders Ed en Xandra. Zij hadden
vroeger al wel eens gedanst en
pakten het weer op. Ook Stacy's
oudere zus Angela (20) trok haar
dansschoenen aan. Maar de drie
familieleden hebben het na ruim
een jaar voor gezien gehouden. Ze
hebben hel gebracht tot brons-ster,
dat Stacy beginnersniveau noemt.
Zelf heeft ze twee klassen overge
slagen. Met Frans is ze begonnen
met wedstrijddansen in de derde
jaars klasse. „Maar we wonnen
steeds en dat vonden we niet meer
leuk. Daarom zijn wc hoger gaan
dansen." Na drie wedstrijden dan
sen waren ze vier keer eerste, een
keer tweede en een keer derde ge
worden. „Bij de laatste wedstrijd
waren we twee keer eerste."
Frans en Stacy dansen ballroom en
latin. Daarom verschijnen ze tij
dens wedstrijden twee keer op de
dansvloer. Ze zijn nu overgestapt
naar de vierde klasse van ballroom
en tweede klasse latin. Dat zijn de
laagste klassen van de Nederland
se Danssport Organisatie (NDO),
oftewel de wedstrijdklasse. Frans
vertelt dat er in Nederland twee
landelijke dansbonden zijn, waar
van de NDO er één van is. De an
der is de NADB. waarbij volgens
hem het niveau beduidend hoger
is. „Als je bij de NDO hoofdklas
se danst, dans je nog geen hoofd
klasse bij de NADB." Ze hebben
gekozen voor de NDO. omdat hun
dansschool daar ook bij aangeslo
ten is.
Omdat ze wedstrijden dansen,
hebben ze ook een kostuum moe
ten aanschaffen. Beide dansstijlen
vereisen een andere uitdossing.
Frans heeft twee pakken en Stacy
heeft twee jurken: een lange zwie
rige voor ballroom en een korte
voor latin. Ze kan er als het goed
is een paar jaar mee doen. „Je
moet om de twee, drie jaar een an
dere jurk kopen of laten maken."
Een jurk kost volgens Stacy tussen
de 600 en 3000 euro, afhankelijk
voor welke dansstijl hij bedoeld is
en of hij kant-en-klaar is of niet.
Frans vertelt dat hij een rokkos-
tuum heeft laten maken voor 1300
euro. „Maar daar kan ik lang mee
doen. Mannen kunnen hun pakken
langer dragen, tenzij ik aankom."
Om mee te mogen doen aan een
Nederlands kampioenschap, moet
een danspaar zes wedstrijden heb
ben gedanst. En in het Koningin
nedagweckend was het zover. Bei
den gingen voor hel eerst naar het
Nederlands kampioenschap. Ze
moesten er van donderdag tot en
met zondag voor naar Valkenburg.
Dat ze er zoveel dagen voor weg
moesten, stelt volgens hen niets
voor als je kijkt naar hun voorbe
reiding. „Je traint eigenlijk een
heel jaar voor het NK", zegt Stacy.
Ze zijn heel tevreden met hun zes
de plek met ballroom en vierde
De Vossemeerse Stacy Mastbergen (14) heeft onlangs met haar danspartner Frans Houweling uit Steenbergen voor het eerst meegedaan
aan het Nederlands kampioenschap.
voor latin. „Het was meer hopen
dat we zo hoog zouden eindigen.
We hadden niet eens verwacht dat
we konden meedoen aan het NK",
zegt Frans. Nu hebben ze de
smaak tc pakken. „Wat we in twee
jaar wilden doen, willen we nu in
één jaar doen." Ze willen promo
tiepunten gaan halen om door te
kunnen gaan naar de volgende
klasse. Die halen ze als ze eerste,
tweede of derde worden op een
wedstrijd. Voorlopig blijft het bij
trainen, want in de zomer zijn er
geen wedstrijden. Anders gaan ze
ongeveer een keer per maand naar
een wedstrijd, bijvoorbeeld' in
Moerdijk, Hilversum, Eindhoven
of Oldenzaal. Het paar traint nu
zo'n vier avonden per week en op
zaterdag hebben ze privéles.
Stacy heeft er haar hobby judo
voor moeten laten vallen. Ze was
lid van OVJV en deed ook mee aan
wedstrijden. „Ik was best goed,
want ik was vaak eerste." Ze heeft
de oranje slip. Stacy tekent graag
en ook daar is ze aardig goed in.
„Ik teken wat in me opkomt, vaak
zijn dat dieren. Op school hangen
er twee schilderijen van mij in het
CKV-lokaal." Ze zit nu in de twee
de klas van het Westcrpoortcollege
in Tholcn. „Ik krijg voor tekenen
ook meestal een hoog cijfer." Het
hoogste is een negen. Ze wil vol
gend jaar het profiel Sport en Vei
ligheid gaan volgen, omdat dat het
beste aansluit bij haar doel: van
haar hobby haar beroep maken.
Stacy wil heel graag professioneel
danseres worden. „Maar dan zou
ik er nog wel wat bij moeten zoe
ken, bijvoorbeeld les geven of een
eigen dansschool oprichten." Ze
kijkt veel naar professionele dan
sparen, Haar voorbeelden zijn
vaak buitenlanders, een naam kan
ze niet zo snel noemen.
Tot nu toe is het oefenen, oefenen,
oefenen. Er zijn wel wat punten
waar nog aan gewerkt kan worden.
„Het moeilijkste vind ik datje net
moet doen alsof je verliefd bent op
elkaar. Je moet acteren. Ik moet
zonder te lachen in zijh ogen kij
ken, terwijl we aan het dansen zijn.
En elkaar aanraken op een liefde
volle manier. Dat is moeilijk, want
we zijn niet verliefd op elkaar",
vertelt Stacy. Toevalligerwijs is dat
juist vereist bij haar favoriete dans,
de rumba. „Daarin kun je al je be
wegingen laten zien", en daarom
vindt ze die juist zo leuk.
Frans heeft minder moeite om tc
doen alsof hij verliefd is op Stacy.
„Maar dat komt omdat ik ouder
ben", zegt de fiscalist bij Schipper
accountants in Tholen. Een andere
dans die de voorkeur van Stacy
heeft, is de tango. „Die is juist
heel strak, dat heeft wel wat. De
jive is gewoon feesten, de cha-cha
is heel sexy en uitdagend en bal
lroom is heel elegant." Waar Stacy
ook moeite mee heeft, is een tech
nisch punt: haar benen gestrekt
houden.
Hoewel Frans en Stacy goed bij
elkaar passen als danspaar, hebben
ze wel eens last van kleine irrita
ties naar elkaar. Van echte ruzie is
geen sprake. „Frans blijft soms
maar praten, praten, praten en dan
denk ik, houd nou eens je mond.
Ik wil dan dansen, maar hij staat
dan maar te praten." Frans moet
lachen. „Ja, maar dal doe ik alleen
tijdens de training, niet tijdens
wedstrijden hoor." Op zijn beurt
heeft hij ook wel een puntje van
kritiek op Stacy. „Ze mag haar te
lefoon thuis houden, laten we het
daar maar op laten. Om de haver
klap rent ze naar haar telefoon,
want dan heeft ze een sms'je."
Naast de training zijn Frans en
Stacy goede vrienden. „De band
wordt steeds sterker. We gaan bij
voorbeeld ook wel eens samen
naar de bioscoop." In het dansen
voelen ze elkaar steeds beter aan.
Frans heeft een tweelingbroer,
André. die op hetzelfde niveau als
hen danst. „Maar als mijn broer
met Stacy zou dansen, dan zou het
heel anders gaan. Het zou niet het
zelfde voelen."
Hun sterkste punt is tegelijkertijd
het onderdeel dat Stacy het lastigst
vindt: de chemie tussen hen. „De
passen zijn niet het belangrijkste.
Het gaat juist om de chemie. Een
paar kan alle passen perfect doen,
maar als ze geen chemie hebben,
is er niets aan om naar te kijken",
zegt Frans.
Of ze voor altijd samen blijven
dansen? „Het leeftijdsverschil zou
op den duur een belemmering kun
nen zijn. Voor latin moet je lenig
zijn. Je moet je rug heel ver naar
achteren kunnen krijgen. Frans
moet daar op oefenen, hij is best
stijf. Ik ben best wel lenig", zegt
Stacy. Frans weel dat dat iets is
waar hij aan moet werken. „Voor
de meeste mannen ligt de grens op
hun 30ste, maar er zijn er die ge
woon nog mee kunnen. Maar ball
room kun je tot je 80ste blijven
doen."
Maandenlang zijn een kleine hon
derd inwoners van Oud-Vossemeer
bezig geweest met het voorbereiden
van een geweldig thealerspcktakel
het 'Geheim van Vosmeer'. Vol en
thousiasme leefden de bezoekers
toe naar een apotheose in de eerste
weck van mei. Bij het openen van
de brievenbus vorige week speurde
ik dan ook met grote nieuwsgierig
heid de voorpagina van de Ecn-
drachtbode af. Maar helaas tever
geefs! Eigenlijk had ik het wel een
beetje verwacht. Het is een activiteit
op Oud-Vossemeer en dan maak je
bij voorbaat pas kans vanaf pagina
3. De redactie vond blijkbaar een
optocht in Sint-Annaland, die in
Oud-Vossemeer doorgaans in febru
ari door het dorp trekt, belangrijker.
Wel is het natuurlijk erg belangrijk
om te melden dat er bomen zijn af
gebroken en is het erg nuttig om tc
weten dat er maar liefst 1,5 uur geen
stroom is geweest. Dat is pas voor
paginanieuws!
Enfin al verder bladerend vond ik
dan toch een artikel over het 'Ge
heim van Vosmeer'.
De toonzetting van het artikel moet
voor de gehele cast en de vrijwilli
gers 'tenenkrommend' zijn geweest.
Het was te licht voor het scherm, er
viel een kruis en het orgel begint te
spelen. Tjonge wat een pietluttig
heid. Details maken inderdaad het
verschil tussen hulde en huilen maar
er is echter wel een verschil tussen
hoofd- en bijzaken. Vosmeers lof
werd tijdens mijn bezoek aan het
spektakel uit volle borst meegezon
gen en daar hadden de bezoekers
echt geen scherm voor nodig.
Graag wil ik alle spelers en vrijwil
ligers bedanken voor een fantasti
sche avond. Het was in één woord
geweldig!
Toch ben ik wel benieuwd naar de
editie van de Eendrachtbode na de
districtskampioenschappen die op
24 mei as. worden verreden. Ik heb
zo maar een voorgevoel dal een da
me met een lekke band van haar rol-
lalor, die toevallig in Sint-Annaland
woont, het gaat 'winnen' van we
derom een evenement in Oud-Vos
semeer.
Ivo Slokkers,
Oud-Vossemeer.
Naschrift redactie:
Gelukkig kijkt dhr. Slokkers met
vele anderen donderdagochtend
nieuwsgierig uit naar de Eendracht
bode. Hij is het echter niet eens met
de keuze van de artikelen voor de
voorpagina op 7 mei. De redactie
gaf de voorkeur aan de viering van 4
en 5 mei. De geschiedenis van de
Eendrachtbode is immers nauw ver
bonden met het einde van de Twee
de Wereldoorlog. In november
1944. het eiland was net bevrijd,
kwam het eerste nummer uit. Eens
in de vijfjaar krijgt 5 mei extra aan
dacht en dat was nu het geval met
de 65-jarige herdenking. Dat alleen
de Dorpsgemeenschap Sint-Anna
land maandenlang met een kleine
200 mensen in een gelegenheids
koor voor het vrijheidsconcert repe
teerde. daar kan de redactie niets af
of toe doen. Ook in bijvoorbeeld
Tholen of Sint-Maartensdijk had
men dat kunnen doen en dan had de
Eendrachtbode daar weer aandacht
aan besteed. Kijk maar naar de pa
gina over Koninginnedag waar van
alle 9 kernen foto's met tekst op
staan. Wie de 26 pagina's van 7 mei
met lokaal nieuws doorneemt, ziet
dat het eiland bol staat van de acti
viteiten met naast de viering van 4
en 5 mei, het openluchtspektakel in
Oud-Vossemeer, de lintjesregen en
de opening van twee nieuwe basis
scholen - dat komt ook niet elke
maand voor - met bibliotheek en
kinderopvang in Sint-Annaland. Op
pagina 23, dus het Geheim van Vos
semeer heeft op pagina 3 dan een
prominente plaats. De redactie heeft
de beste Oud-Vossemeerse verslag
gever naar dit opcnluchtspektakel
gestuurd, die kennis van zaken heeft
over de geschiedenis van het dorp
en haar inwoners. Een insider die
met passie en betrokkenheid op een
halve pagina verslag heeft gedaan
van dit evenement, geïllustreerd met
4 foto's. En dat er rondom onze ver
slaggever minder meegezongen is,
komt misschien omdat daar mensen
uit Nieuw-Vossemeer of Tholen za
ten. En wat de stroomuitval en de
vernielingen aangaat, dat zijn on
derwerpen die vele inwoners bezig
houden cn wat ruimte betreft niet te
vergelijken zijn met het openlucht-
spektakel. Oud-Vosscmeer(ders)
haalde(n) van 1 januari tot en met
30 april twaalf keer de voorpagina,
o.a. met de musical in het kader van
600 jaar Oud-Vossemeer. Dat zijn
de feiten, die alle vooroordelen lo
genstraffen. En 24 mei is de Een
drachtbode ook bij de districtskam
pioenschappen, zoals alle Vosse
meerse wielerrondes in de inmid
dels al 65 jaargangen van dit
nieuwsblad voor Tholen cn Sint
Philipsland zijn terug te vinden.
Een openluchtbioscoop. Dat is het idee dat de jongerenraad van Tholen
neerlegt bij de stichting Uit op Tholen. Laatstgenoemde heeft de. Joth ge
vraagd om ideeën voor een voorstelling die ook jongeren trekt. De jonge
renraad heeft de vraag in de groep gegooid en Sharona van Akkeren uit
Poortvliet kwam tijdens de openbare vergadering in de Vosscnkuil in Oud-
Vossemeer met het idee voor de openluchtbioscoop. Ze heeft dat een keer
ergens gezien cn dat beviel haar goed.
De groep reünisten van de Koningin Julianaschool uit de periode 1959-1963.
Vier leerlingen konden toelatings
examen doen voor de hbs. De Hoge
re Burgerschool in Bergen op
Zoom, nu bekend als scholenge
meenschap 't Rijks. Die vier. waar
onder Bram Verwijs, moesten wel
op een aantal punten worden bijge
spijkerd. Ze kregen 's middags na
vieren bijles in Nederlands, ge
schiedenis en Frans. Dat zou de sla-
gingskans flink bevorderen, was de
achterliggende gedachte.
En dat klopte, zegt Verwijs. „Tim-
me-Jan Menger bijvoorbeeld, zoon
van de plaatselijke huisarts, heeft
vervolgens met succes rechten ge
studeerd cn is nu advocaat in Zwol
le. Wegens verplichtingen elders
was hij niet op de reünie."
Vijf jaar geleden waren ze ook bij
elkaar. Om na te praten over de tijd
dat ze op de Koningin Julianaschool
zaten. Een christelijke lagere school
(vier lokalen) die door een hand
werklokaal was gescheiden van de
openbare school De Luyster, met
twee schoolklassen. „We speelden
gezamenlijk op het schoolplein cn
gebruikten gemeenschappelijk het
fietsenhok", vertelde Bram Verwijs
die de reünie toen cn van afgelopen
zaterdag regelde.
Geen schefding der geesten, maar
met elkaar spelen, zegt hij met na
druk. „Nee. Er werd niet gepest en
er werd niet op elkaar gescholden.
Alles verliep in goede harmonie."
Vijfjaar geleden kwam het initiatief
tot de reünie van meester Jaap
Blonk. Die zou het wel leuk vinden
alle leerlingen die bij hem in de klas
hadden gezeten, weer eens terug te
zien. Er kwamen er veertig opdra
ven. Maar meester Blonk was er
niet hij. Verwijs: „Een week voordat
de reünie zou worden gehouden,
overleed hij."
Dat is eveneens de reden dat een
aantal voormalige klasgenoten er dit
maal niet bij kon zijn, kondigt Ver
wijs aan het begin van de reünie
aan. De gesprekken staken en de
groep wordt stil. „Janny Fase van de
kolenboer. Lenny Kaashoek, Chris
Hogelander. Jeanne van Dijke", le
pelt hij in rap tempo cn in dialect de
sombere berichten op. „En Anne-
marie. Die wilde wel komen, maar
ze kon niet omdat ze ziek geworden
is. Ze is nooit getrouwd", meldt hij
als bijzondere bijkomstigheid.
Onmiddellijk is er discussie in ge
bouw De Wimpel. Een aantal ex-
leerlingen weel dat Annemarie wel
degelijk getrouwd is geweest. Ver
wijs neemt het voor kennisgeving
aan cn noemt nog meer namen.
Mieneke Quist ontbreekt ook.
Een van de schoolhoofden van des
tijds, meester Dorresteijn, is in
2008 overleden. Van meester Beens
weet Verwijs niet of die nog leeft.
„Nee. Die leeft niet meer", klinkt
het uit de zaal. Over meester Geen-
se blijft twijfel bestaan. „Overle
den", roept een deel van de zaal.
Een ander zegt dat de man in leven
is.
„Sam Evcraers belde een half uur
van te voren op dat hij niet kon ko
men", leest Verwijs vanaf de absen
tielijst voor. Er blijkt meer dan 1
Sam Everaers te zijn. De groep
komt er niet uit en spoedt zich ver
volgens naar buiten voor de groeps
foto.
Na het officiële deel van het pro
gramma komen de tongen weer los.
Uiteraard over meester Blonk, de
aanleiding van de reünie. Francien
Burgers, die nu in Sint-Annaland
woont, zit met Corrie van Splunter-
Noordhoek foto's te kijken. „Van
de kleinkinderen", legt ze uit. Ze
voelde zich niet echt het lievelinge
tje van meester Blonk die wel dui
delijk zijn voorkeuren liet blijken.
„Een aparte man", herinnert ze
zich. „Soms heel humoristisch,
soms heel kortaf. Als hem iets niet
zinde. zei hij: ik praat niet meer te
gen jullie."
Baggeraar Kees Filius wordt nog
emotioneel als hem naar zijn erva
ringen met Blonk wordt gevraagd.
„Of je nu wel of niets had gedaan,
soms trok hij de broek van je kont
en dan sloeg hij op je blote billen
met een lat."
Duidelijk is dat naast het spelen van
de loftrompet, een aantal leerlingen
niet bepaald de meest plezierige
herinneringen heeft aan die onder
wijzer.. „Enkelen", zegt Bram Ver
wijs, „waren zelfs niet gekomen als
Blonk er ook was geweest."
Pieter den Braber (57) kan zich
daar wel iets bij voorstellen. „Die
man was in staat je enorm te verne
deren. Als je iets had gedaan dat
niet naar zijn zin was, dan werd dat
voor de hele klas breed uitgemeten.
Dan moest je maar achterin gaan
zitten, want er was toch niets met je
te beginnen. Dat frustreert je enorm
en dat draag je je hele leven mee."
De vader van Den Braber is op een
goed ogenblik naar het toenmalige
hoofd van de school, meester Dor
resteijn, tocgcstapt en heeft gezegd
dat dat geen manier van lesgeven
was. „Dat heeft geholpen en ik
kwam weer voor in de klas terecht."
Inmiddels is hij gepensioneerd mi
litair, getrouwd en vader van drie
prachtige dochters.
Filius hoefde thuis niets te zeggen
over meester Blonk. „Als ik op
mijn mieter had gehad of klaagde
dat hij een schaar naar me had toe
gegooid. kon ik thuis ook nog een
pak slaag krijgen, want de meester
had altijd gelijk."
Piet Kaashoek (Kesoek zeggen ze
in Flupland) is taalkundige gewor
den. Tientallen jaren geeft hij intus
sen onder meer les aan journalisten
om ze meer eigen te maken met de
Nederlandse taal cn probeert ze aan
hun verstand te brengen dat ze te
veel fouten maken. Dat het gram
maticaal niet allemaal klopt en dat
een verbetering van het taalgebruik
dringend noodzakelijk is. Ook de
verslaggever van de Eendrachtbode
kreeg van hem les. „Ik ben be
nieuwd naar je verslag", waar
schuwt hij.
Kaashoek, die nu in Goirle woont,
heeft zo zijn eigen indrukken van
de pedagogische kwaliteiten van
meester Blonk. „Ik herinner me een
kastenwand. Daar werden bijvoor
beeld landkaarten in opgeborgen.
Deed je iets niet naar zijn zin, dan
werd je daarin opgesloten en ging
de kastdeur dicht. In het pikkedon
ker kon je dan over je fouten naden
ken."
Kreeg Filius af en toe een schaar
naar zijn hoofd, Kaashoek herinnert
zich een rondvliegende sleutelbos.
Anderen reppen van met zorg ge
mikte sponsen cn bordenwissers.
Kaashoek: „Blonk was tevens ge
specialiseerd in het trekken van tan
den. In die tijd waren er op school
kinderen die aan het wisselen wa
ren. Als er dan een tandje los stond,
trok hij dat er wel even uit."
Bram Verwijs wijst er nogmaals op
dat het zeker niet allemaal kommer
en kwel was. „Wat waar is, is dat
Blonk zijn voorkeuren had. Zeg
maar lievelingetjes. Die konden
geen kwaad doen en bewaren de
beste herinneringen aan de man.
Maar afgezien daarvan hadden we
zaterdag een geweldige bijeen
komst met z'n allen. We zijn het
dorp nog in geweest en verschillen
de leerlingen hebben de molen De
Hoop bezocht. Die is pas gerestau
reerd en het was molendag, dus dat
kwam goed uit."
Nog meer goed nieuws? „Jazeker.
In april 2015 komen we weer bij el
kaar."
