'Ze moeten me dwingen met pensioen
te gaan, ik voel me echt nog topfit'
'Het werk is jachtiger geworden,
maar ik kan niet thuiszitten'
De Schutse Zeeland krijgt 20.000 euro
'Op hen kun
je bouwen'
Tonny Heijboer wil na 40 jaar gordijnen naaien niet stoppen
Donderdag 24 april 2008
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Tonny Heijboer-Schipper naaide op 2 april 1968 haar eer
ste gordijn voor de firma H.A. van Houte en zoon. Inmid
dels is ze 66, maar van stoppen wil ze niet weten. „Ze zul
len me moeten dwingen", grapt ze. De Oud-Vossemeerse
werkte tot drie jaar terug thuis in de bijkeuken, waar haar
naaimachine staat. Tegenwoordig naait ze in het bedrijfs
pand van Van Houte aan de Stevinweg in Tholen.
Kilometers
Stress
Blinde zoom
Projectwerk
Scherpenissenaar Nico Rijstenbil klust sinds zijn 15de bij Van Houte
Hij is al aan zijn derde baas begonnen, de baan is het
zelfde gebleven. Nico Rijstenbil (55) zit al veertig jaar
op dezelfde plek. Hij deed zaterdags klusjes voor Van
Houte in Sint-Maartensdijk. En na de lts ging hij in vaste
dienst bij de woonzaak. Hij werd aangenomen door H.
A. van Houte, de opa van de huidige eigenaar, Erik, die
overigens dezelfde initialen als zijn grootvader heeft.
Driftig
JLievensberg
iekenhuis
Moeilijk
Dagje uit in Scherpenisse levert dagactiviteitencentrum veel steun op
De verkoping ten bate van het dagactiviteitencentrum De
Schutse Zeeland heeft zaterdag het recordbedrag van
20.000 euro opgeleverd. Vorig jaar bracht een soortgelij
ke verkoping 17.500 euro op. Organisator mevrouw Jo
van Poortvliet was na afloop een tevreden mens. Het
geld is bestemd voor de nieuwbouw bij het dagactivitei
tencentrum in Oud-Vossemeer.
100 vrijwilligers
Streekproducten
Het moet meer
over inhoud gaan
dan over de vorm
Tonny Heijboer naaide 37 jaar haar gordijnen thuis. Tegenwoordig werkt ze met drie collega 's in het naaiatelier bij Van Houte Wonen.
Die eerste opdracht veertig jaar
geleden, kreeg ze via haar zus Ma
rie. Zij deed het werk zo'n vier
jaar, maar het werd haar te veel
met drie kinderen en een man die
tussen de middag thuis kwam
eten.
Marie Suurlant raakte overspan
nen en vroeg aan Tonny of zij het
werk wilde overnemen. Dat deed
ze, want ze vond hel ideaal dat ze
thuis kon werken:. „Ik had twee
kleine kinderen thuis (zoon René
van 5 en dochter Karin van 2) en
in die tijd had je nog geen kinder
opvang", zegt de naaister.
Heijboer naaide thuis kilometers
gordijnen. De klanten bestelden de
stof bij de winkel in Sint-Maartens
dijk en vervolgens werd het materi
aal bij Heijboer thuis afgeleverd.
Toen Van Houte een paar jaar gele
den naar het bedrijventerrein in
Tholen verhuisde, werd er gekeken
naar bezuinigende maatregelen.
Het langsbrengen van de gordijnstof
in Oud-Vossemeer werd te arbeids
intensief. Van Houte nam de machi
nes van Paauwe uit Goes over en
richtte een naaiatelier in voor vier
naaisters. Heijboer ging op de zaak
werken. Voor het eerst kreeg ze col
lega's en ze geniet er nog elke dag
van. „Ik zat moederziel alleen thuis.
De kinderen zijn de deur uit en mijn
man is overleden."
Heijboer voelt zich, op een ver
koudheid na, nog topfit. Dat kan bij
na niet anders, want ze is al 60 jaar
lid van de gymnastiekvereniging,
waarvoor ze jurylid was en waarbij
ze 15 jaar bestuurswerk heeft ge
daan. Daarnaast heeft ze kleuter-
gymles gegeven bij Spido in Oud-
Vossemeer.
Elke dag gymt ze een uur, waarbij
ze loopoefeningen doet en wat rek
ken en strekken en even aan de rin
gen zwaaien laat ze ook nog niet
achterwege. Alsof dat niet genoeg
is: met een vriendin gaat ze graag
een rondje fietsen, gemiddeld een
route van 50 kilometer. En 's zo
mers met mooi weer gaat ze op de
fiets naar het werk.
Ze heeft leren naaien op de huis
houdschool. „Vroeger moest je in
elk geval een rokje of een blouse
zelf kunnen maken", vertelt Heij
boer. Zelf vindt ze het ook de nor
maalste zaak van de wereld. „Ik kan
me niet voorstellen dat iemand nog
nooit achter de naaimachine heeft
gezeten, maar tegenwoordig leer je
dat niet meer op school." Na haar
school ging de Thoolse werken bij
Elvina, een confectieatelier in Sint-
Maartensdijk. Dat heeft ze 5 jaar
gedaan en ze stopte toen de kinde
ren kwamen.
De stress van haar zus is haar
vreemd. Ze schudt hard van nee op
de vraag of zij last had van druk bij
het verwerken van opdrachten. „Het
moest ook wel eens gisteren klaar-
wezen", lacht ze en haalt haar
schouders op. Ze deed gewoon wat
ze kon.
Heijboer kon thuis haar werktijden
zelf indelen. Met de kinderen in
huis werkte ze veel in de avonduren,
maar ze had er een volledige werk
week aan. Nu werkt ze volgens kan
tooruren. Ze begint om half acht en
gaat om vier uur meestal weer naar
huis. Maar 's zomers als het erg
warm is, wil ze ook wel eens vroe
ger beginnen. Een hele werkweek
maakt ze niet meer vol: „Maximaal
drie dagen."
Omdat ze de pensioengerechtigde
leeftijd voorbij is, hoeft ze ook geen
premie meer te betalen voor haar
oude dag. Daar vangt ze nu van.
„Maar de belastingdienst weet me
nog wel te vinden hoor", zegt ze.
Qua hoeveelheid werk, is er volgens
Heijboer weinig veranderd in die
veertig jaar. Ze kon haar week er
goed mee vol krijgen. Maar wat ze
vroeger veel met de hand deed. kan
nu met een machine. Zo moest ze
een blinde zoom bij velours gordij
nen met de hand maken. Tegen
woordig is daar een apparaat voor.
Dat neemt niet weg dat er nog van
alles met de hand gebeurt. Particu
lieren kiezen vaak dure stoffen die
een speciale bewerking nodig heb
ben. „Dat moet heel precies gebeu
ren. Het gordijn komt vaak in de
woonkamer te hangen. Elk verkeerd
steekje valt op."
Het maakt de naaister niet veel uit
wat ze moet doen. „Projectwerk is
makkelijker dan voor een particuliere
klant." Zo heeft ziekenhuis Lievens-
berg 15 kilometer gordijnen van Van
Houte hangen. „Deze moesten mak
kelijk wasbaar zijn en brandvertra
gend. De stof was makkelijk te con
fectioneren en dan maak je meer
meters op een dag." Thuis heeft ze
dan ook al wat naaimachines versle
ten.
Heijboer is het werk op sommige
momenten wel eens beu. „Maar
dan ga je de volgende dag gewoon
weer verder. Als ik er echt geen zin
meer in had. was ik allang gestopt."
Dat was ze een paar jaar geleden
ook bijna, maar ze wilde niet. Ze
zag het niet zitten om thuis te gaan
zitten.
Heijboer wil blijven werken zolang
het nog kan: „Ik kijk hoe lang het
duurt en wat het lijf gaat doen."
r -
I I
j i
i i
I Van Houte Wonen heeft twee medewerkers al veertig jaar in 1
dienst. Directeur Erik van EJoute is trots op 'zijn' Tonny.en Nico. 1
„Ik zou een dozijn medewerkers zoals zij willen. Op hen kun
je bouwen." Tonny Heijboer en Nico Rijstenbil hebben hun ju-
bi'
I bileum gevierd met een receptie voor collega's en bekenden en
I een buffet voor familieleden in brasserie du Bois in de interieur- 1
zaak.
Nico Rijstenbil meet de kozijnen op in ziekenhuis Lievensberg. Daar is hij huisstoffeerder.
jachtiger geworden, de klanten zet
ten meer druk op de ketel."
Rijstenbil is een echte werker.
Spraakzaam is hij niet echt en hij is
bescheiden als je hem over zijn
werk vraagt, bijna verlegen. Je zou
zelfs zeggen dat hij rustig en gedul
dig is, maar dan verschijnt er een
grijns op zijn gezicht: „Ik ben nogal
driftig."
Omdat klanten veeleisender zijn ge
worden, komen ze eerder op de vin
gers kijken. En daar heeft Rijstenbil
wel eens moeite mee. „Het is er niet
makkelijker op geworden wat klan
ten betreft. Ze bemoeien zich met
het werk. Ik moet ze proberen te
overtuigen dat het zo het beste is."
De stoffeerder denkt altijd eerst een
klus helemaal uit voordat hij eraan
begint. Hij hoeft geen twee keer te
rug naar de zaak te rijden, omdat hij
Als de oude Van Houte ergens vloe
ren kwam leggen, hielp de jonge Ni
co met spijkers erin slaan. Hij wist
dan ook al van de voren dat hij na
zijn school bij Van Houte aan de
slag zou gaan. „Dat was me toege
zegd", vertelt de Scherpenissenaar.
Hij werd de eerste werknemer in de
buitendienst. Rijstenbil werkte in de
beginjaren veel samen met de eige
naar. Later kwam daar Van Houte's
zoon Mart bij, die iets ouder was
dan Rijstenbil.
Hij deed van alles op het gebied van
woninginrichting. „Stoelen, trappen
en bankstellen bekleden", vertelt
Rijstenbil. En als het niet zo druk
was, gingen ze 's middags vissen.
Dat is nu wel anders. „Het is veel
WOENSDAG 30 APRIL
(KONINGINNEDAG)
DONDERDAG 1 MEI
(HEMELVAART)
MAANDAG 5 MEI
(BEVRIJDINGSDAG)
zijn alle poliklinische
afdelingen gesloten, met
uitzondering van de
afdeling spoedeisende hulp.
Advertentie I.M.
iets vergeten is. „Als ik een moeilij
ke klus heb, lig ik soms 's nachts te
denken hoe ik het ga doen", vertelt
hij. Het werk is dan ook veel cre
atiever geworden. Was het vroeger
meer meters maken, tegenwoordig
willen veel bedrijven een patroon in
de vloerbedekking.
Dat vindt Rijstenbil prachtig. „Hoe
moeilijker hoe mooier", meent hij.
De stoffeerder vertelt over een klus
waarbij de vorm van een lichtkoepel
moest terugkomen in de vloer. En
wel op precies dezelfde plek. Na
wat getob, kwam hij op het idee om
een mal te maken van het plafond
en zo wist hij precies wat de afme
tingen in de vloer moesten zijn.
Het werk is in de loop der jaren
meer specifiek geworden. De meu
bels doet Rijstenbil niet meer. Nu is
hij huisstoffeerder van ziekenhuis
Lievensberg in Bergen op Zoom.
Daar heeft hij alle vloeren gelegd.
Tijdens het interview is hij bezig
met het meten van de kozijnen voor
de lamellen.
Het is niet zo dat de Scherpenisse
naar daar rustig de hele dag kan
rondlopen. Het is een heen-en-weer
gereis, want hij heeft ook klussen
op andere locaties. Hij is bezig met
een verbouwing in Lambertijnenhof
en daarnaast verzorgt hij de stoffe
ring in Vrederust. Verder bestrijkt
het werkgebied van Van Houte heel
Nederland, waardoor Rijstenbil ook
wel eens verderop in het land aan de
slag moet. Maar grotendeels ver
blijft hij in de regio.
Het ploegje mensen waar de stof
feerder mee werkt, stuurt hij aan.
Daar zit ook zijn oudste zoon Anco
(23) bij. Rijstenbil is trots dat hij
met zijn zoon kan samenwerken.
„Vader en zoon samen aan het
werk, gaat meestal niet zo goed."
Hij vindt het dan ook beter als zijn
andere zoons niet op de zaak komen
werken. „Anders wordt het zo'n fa
miliebedrijf." Zijn broer en zijn neef
werken ook bij Van Houte.
Overwerken
Rijstenbil is getrouwd met Jacky
van Gorsel en heeft samen met haar
zeven kinderen. De jongste is Len-
nard van 10 en de oudste is Corina
van 25. Het lijkt alsof hij nooit thuis
is, maar de stoffeerder beweert dat
dat niet zo is. Want af en toe is het
nodig om over te werken. Bij een
project komt het dikwijls voor dat
hij om vijf uur 's morgens al begint.
Of hij gaat 's avonds door. Daar
naast zet hij zich in voor de kerk.
Rijstenbil is ouderling bij de Gere
formeerde Gemeente in Scherpenis
se. Hij is gemiddeld twee avonden
in de week kwijt aan huisbezoeken
en vergaderingen. En nu de kerk
wordt verbouwd, stoffeert hij alle
ruim 500 zitplaatsen. „Niet alleen
hoor, er helpen ook mensen van
Bouman-Potter mee."
Hobby
Twee avonden in de week is Rijs
tenbil in elk geval thuis. Niet dat hij
dan niets te doen heeft, want hij
heeft een volière met 40 vogels.
Parkieten en Gouldamadienen (ge
kleurde vinken). De jongen, hij
heeft er nu 15, verkoopt hij aan de
dierenwinkel. Van het geld koopt hij
voer. Hij probeert zijn hobby zelf
voorzienend te laten zijn, maar dat
lukt nog niet helemaal. Hij geeft er
een brede grijns om.
Ook al is het werk bij Van Houte
hectischcr geworden, Rijstenbil ge
niet er nog elke dag van. Hij deed
bijvoorbeeld vroeger een week over
een vloer leggen in één lokaal en nu
doet hij er twee op een dag. Het kan
hem niet deren, want Rijstenbil kan
niet thuiszitten. Hij weet dat zijn
collega op het naaiatelier de pen
sioengerechtigde leeftijd al voorbij
is. Hij heeft net zo'n drive als zij:
„Als ik tot mijn 67ste kan werken in
goede gezondheid, stel ik dat zeer
op prijs."
Bij de totale opbrengst moet nog
worden opgeteld de 120 euro die via
Ria Duine is binnengekomen. Dui-
ne, eigenaresse van het Q8 tanksta
tion aan de Spuidamstraat schonk
voor elke liter brandstof die op de
dag van de verkoping zou worden
getankt, drie cent per liter aan de
Schutse. „Wij deden altijd mee aan
de verkoping. Maar vorig jaar is
mijn man overleden en daarna ben
ik met de fietsenzaak gestopt. Dus
kan ik niet meer met de verkoping
meedoen. Ik dacht dan maar op de
ze manier mee te werken. Je kunt de
mensen om wie het gaat, toch niet
laten vallen."
De verkoopdag leverde niet alleen
geld op. Met enige regelmaat klonk
over het veilingterrein in Scherpe
nisse de stem van Huib Dorst, direc
teur van de instelling in Oud-Vosse
meer. Hij riep de bezoekers op zich
vooral bij hem te melden als vrijwil
liger of als oproepkracht. Tot dus
verre heeft zijn actie drie nieuwe
oproepkrachten en twee vrijwilli
gers opgeleverd.
Die zijn volgens Dorst hard nodig.
„Zeker als volgend jaar de woon
voorziening klaar is, hebben we
aanvulling nodig. Nu zijn er onge
veer 35 bezoekers in het activitei
tencentrum. Met de woonvoorzie
ning komen er twaalf bij."
De Schutse in Oud-Vossemeer
maakt al gebruik van ruim 100 vrij
willigers. Ze rijden met de auto be
zoekers van en naar huis. Ze helpen
met zwemmen, met het werken in
de tuin, met wandelen en met knut
selen. „Maar ook het gebouw wordt
vier maal per jaar door vrijwilligers
schoongemaakt. Dat gebeurt door
een ploeg van vier tot vijf dames."
Dorst heeft ook mensen nodig met
een diploma sociaal pedagogisch
werk. „Misschien zijn er nog mensen
die een paar dagdelen per week be
schikbaar zijn. Dat is betaald werk."
Hij is blij met het resultaat van de
verkoopdag. Een resultaat dat bijeen
werd gebracht door de honderden
belangstellenden. Van heinde en ver
re waren ze gekomen. De parkeer
wachters konden het amper bijhou
den, zo druk werd het op een bepaald
moment rond het veilinggebouw aan
Veerdijkseweg ir. Scherpenisse.
Tientallen auto's uit Middelburg,
Nieuw-Beijerland en plaatsen in de
Randstand kregen van de medewer
kers van de organisatie toch binnen
de kortste keren een plekje toegewe
zen. Met complete gezinnen rolden
de bezoekers, soms na een flinke rit,
uit de auto om zich vervolgens in
het verkoopgeweld te storten.
Talrijke kramen binnen en buiten
het veilinggebouw toonden een keur
aan artikelen. Van ondergoed tot da
meshoed. Van damestassen tot boe-
renpetten. Wat was er eigenlijk niet.
„Er zou nog iemand komen met
vers gesneden groente en fruit. Die
was er niet", stelde mevrouw Van
Poortvliet vast.
Verder was er teveel om op te noe
men. Bezoekers van de kraam van
De Stelhoek uit Oud-Vossemeer,
specialist in streekproducten, ver
baasden zich over de grote verschei
denheid aan producten uit eigen
provincie. Borssele Bessenwijn.
Poldercocktal. Zeeuwse Boeren-
mosterd. Zeeuwse Kersenwijn, kaas
en of een liter fruitcocktail voor 3
euro.
Mensen met een krappe beurs, of
jongeren die een kamer of een huis
willen inrichten, konden voor een
prikje aan de spullen komen. Zoals
een bijzettafeltje voor 2,50 euro.
Ook aan eten en drinken ontbrak het
niet. Genietend van het zonnetje op
het grote terras voor het veilingge
bouw werd menige bak friet, een
gebakken visje of een kop koffie ge
nuttigd. Volgens mevrouw Van
Poortvliet was de EHBO-post de
hele dag bemand, maar hoefden de
medewerkers niet in actie te komen.
Stemmen
van lezers
Wat geweldig dat we als lezers van
deze krant deze rubriek hebben om
in alle vrijheid over alle zaken die
ons bezighouden te schrijven. Ik
heb dit zelf nog nooit eerder ge
daan en heb veel bewondering voor
diegenen die dit regelmatig doen.
Mijn terughoudend tot nu toe is in
gegeven door het feit dat ik niet
overal verstand van heb en zeker
niet alles beter weet. Daarnaast ben
ik zelf ondernemer en maak gere
geld fouten Die ondernemersfou-
ten maken dat ik minder belasting
moet betalen en, beste lezer, u
meer. U begrijpt daardoor zeker
wel mijn schroom om mee te doen
met onbarmhartige kritiek op het
gemeentebestuur, dat tot mijn grote
vreugde met voortvarendheid de
broodnodige cultuuromslag na
2000 heeft aangepakt. Jammer vind
ik wel dat de oppositie haar inspi
ratiebron veelal beperkt tot de
schrijvers van deze rubriek. Overi
gens heb ik toch wel bewondering
voor deze schrijvers, die tegen de
achtergrond van hun lokale be
kendheid en capaciteiten, zo hun
eigen visie presenteren. Voor één
regelmatige schrijver had ik een
zwak vanwege het gebruik van de
titel oud-inwoner: een geuzen
naam! Dan pas laat je zien hoe
trots je op Tholen bent. Laat nu uit
gerekend deze oud-inwoner de re
den zijn dat ik voor het eerst in
mijn leven van deze rubriek ge
bruik moet maken. Zoals in de
E.B. van 17 april geschreven wordt
over halve boerenschuren: dat mag
niet en kan niet. Als boer was ik
trots dat de architect van het nieu
we gemeentehuis zich liet inspire
ren door de Zeeuwse hofstede. On
ze streek en landschap wordt
opgesierd door prachtige boerderij
en met veelal markante schuren. U
treft hiermee een hardwerkende be
volkingsgroep. Boeren werden ook
genoemd bij de bid-/dankdag dis
cussie. Jammer dat de discussie
zich zo beperkte tot de vorm en
niet over de inhoud ging. Als boer
ben ik steil en diep afhankelijk van
mijn Schepper en moet 7dagen in
de week bidden en danken voor al
le zegeningen die ik krijg. Ik ben
de jongste niet en door mijn le
venservaring heb ik al veel tradities
zien veranderen en gelukkig ook
zien verdiepen. Jammer toch dat in
die discussie onbesproken bleef de
ook Thoolse praktijk van vele ja
ren, de door goed opgeleide predi
kanten benutte vaardigheid om in
een bid - of dankstond het volle en
vrije aanbod van genade aan te bie
den aan ieder die gelooft in Jezus
Christus.
Lies Hage,
boer te Scherpenisse.
Genietend van het zonnetje werd menige bak friet genuttigd tijdens de verkoping bij de veiling in Scherpenisse.
Lievensbéró ziekenSi
J/S.
N ttilKKt T
uw thuisziekenhuis
