Pas een dag na de bevrijding gingen vlaggen in Tholen uit Tim Dees en Patrick van Schetsen dichters bij 4 mei Vier mei straat CORNELIS FRANKENSTRAAT 1IHÉ Opwinding die niet te beschrijven valt na komst 3 Canadezen CORNE Laban Deurloostraat Donderdag 28 april 2005 EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT 5 Steeds minder ooggetuigen zijn er van die bijzondere dag. Wie erbij was, vergeet het nooit meer. De bevrijding van Tholen, 30 oktober 1944. Nu het hele land zich weer opmaakt voor het herdenken van de bevrijding, komen de herinneringen opnieuw boven drijven. Ook bij Melis Schot en Saar Tichem-Zachariasse. „Het was zo'n mo ment waarvan je nog altijd weet waar je je precies be vond. En nooit vergeet je dat gevoel dat erbij hoorde. Een raar gevoel, in je buik en door heel je lijf. ledereen was van streek. En iedereen wilde naar buiten, de straat op. Pas de andere dag gingen de vlaggen uit. De eerste dag was iedereen nog huiverig." Kogels fluiten Gejuich Angst bleef Extra puntje In de gemeente Tholen herinneren zeven straatnamen aan slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. In Oud- Vossemeer zijn dat de Bou Kooijmanstraat. Cornelis Frankenstraat en Marinus Lindhoutstraat. In Tholen de Simon Lindhoutstraat. In Scherpenisse de Laban Deurloostraat. In Sint-Maartensdijk de Vier-meistraat en in Stavenisse de Pilootweg. Wat is het verhaal ach ter die straatnamen? Simon Lindhoutstraat Bou Kooijmanstraat, Cornelis Frankenstraat Laban Deurloostraat Vier-meistraat tslag Javazee 1942 Pilootweg Zo brengt de 80-jarigc Schot zijn her inneringen aan die heuglijke gebeur tenis onder woorden. Een jonge vent was hij nog. Kruidenier aan de Markt, in de zaak waar zijn moeder in 1918 begonnen was. Na de Mulo was hij bij Albert Heijn in Bergen op Zoom vertrouwd gemaakt met de detailhan del. In de winkel van zijn moeder bracht Schot, zoon van een oester kweker, het geleerde in de praktijk. De winkel had zo zijn voordelen. Vooral daarom hoefde Schot niet naar Duitsland, om te werk gesteld te wor den. Een soort van schuldgevoel gaf het ook wel, zegt hij nu zoveel jaar la ter. Veel leeftijdgenoten moesten im mers wel verplicht naar het land van de vijand, om er te helpen in de oor logsindustrie of in de landbouw. On danks de schaarste aan levensmidde len, lukte het Schot om de schappen van de winkel gevuld te houden. In woners kregen voedselbonnen, af te halen in het distributiekantoor in de Brugstraat, in het pand waar nu nota ris Schot woont. Bij de plaatselijke grossier Cense lukte het meestal nog wel om de voorraden aan te vullen. Soms waren ook andere inspanningen nodig. „Ik herinner me dat ik met mijn neef Henk Nclisse verschillende keren met de bakfiets naar grossier Vroon in Dinteloord ben gereden. Henk had ook een zaak in levensmid delen. Simon de Wit aan de Hoog straat. Vanwege ons werk hadden we vergunningen om ons te verplaatsen. Vrij reizen was er in die oorlogsjaren niet bij." Toch was er wel degelijk voedsel schaarste in het Tholen van die dagen. Saar Tichem (73), dochter van druk ker en verzetsman Kees Zachariasse, herinnert zich nog 5 september 1944. Dolle Dinsdag, de dag dat iedereen dacht dat de bevrijding aanslaande was. „Zo gauw het bericht de ronde deed, ging mijn vader naar Bergen op Zoom. Hij keerde terug met tien kilo jam. Met de lepel mochten we er klei ne likjes uithalen. Ook had hij worst bij. Het kwam allemaal uit het depot van de Duitsers. Alle soldaten waren gevlucht. De teleurstelling was groot toen later bleek dat het een loos be richt was." In Tholen waren er in die late zomer van '44 genoeg monden te voeden. De rest van het eiland was door de Duitsers eerder dat jaar geï nundeerd en vele strcckbewoners wa ren naar het stadje getrokken. Door de toestroom van evacué's was het aantal inwoners gegroeid tot circa vierdui zend. Ook in huize Zachariasse had familie uit Scherpcnissc onderdak ge vonden. „Mijn tante Marie, een zuster Een zielig gedicht wilden ze ma ken. Poëzie die de tragiek van de oorlog dichterbij moest brengen. Het lukte Tim Dees uit Tholen en Setallander Patrick van Schetsen wonderwel. Samen met hun klas genoot Ritchie Krens uit Steen bergen schreven ze Daan, een ge dicht over een jongetje van acht jaar oud dat het concentratie kamp niet overleeft. Hun inzen ding in het kader van het project 'Dichter bij 4 mei' haalde de Bra bantse finale. Beide leerlingen van het Moller Lyceum (5 VWO) in Bergen op Zoom kijken terug op een leuke ervaring. „Maar we gaan nu niet ineens gedichten le zen, of zo." De lesbrief 'Dichter bij 4 mei' is een initiatief van het Nationaal Co mité 4 en 5 mei. Jaarlijks wordt het project uitgevoerd in samenwer king met de provincie waar de na tionale start van de bevrijding plaatsvindt. Elk jaar worden jonge ren in het voortgezet onderwijs uit die gastprovincic opgeroepen om mee te doen aan de dichtwedstrijd. De winnaar mag zijn of haar ge dicht voorlezen op de Dam tijdens de Nationale Herdenking op 4 mei. Drie andere prijswinnaars lezen hun gedicht voor tijdens de doden herdenking in de voormalige kam pen Westerbork, Vught en Amers foort. In 2005 vond de poëzie wedstrijd plaats in de provincie Noord-Brabant. Aan de wedstrijd deden Brabantse jongeren tussen de 14 en 19 jaar mee. Uit de 210 inzendingen zijn uiteindelijk 15 fi- Daan 8 jaar oud 5 jaar oorlog nooit meer vrij de gaskamer vooraan de rij. 8 jaar oud 2 jaar concentratiekamp nooit meer slapen houten bedden honger met duizenden delen. 8 jaar oud 2jaar eenzaam vader en moeder verloren martelingen de hele dag gejammer horen. 8 jaar oud nooit negen geworden april '45 heen gegaan hele familie uitgeroeid zijn naam was Daan. van mijn oom uit Scherpenissc, was eigenlijk geëvacueerd naar de boerde rij van Mertcns, juist aan de Brabant se kant van de brug. Het waren eigen aardige mensen en ze wilden graag terug naar Tholen. Ze verbleven bij ons in een klein kamertje en ik moest tijdelijk gaan logeren bij opoe Diclc- man, verderop in de Oudeland- sestraat. Daar zat trouwens ook fami lie uil Amsterdam. Die waren met paard en kar, en verscholen onder de kens, naar Tholen gekomen. Ik weet nog goed dat ze op een dag schrokken toen ze verderop in de straat een uni form zagen. Het bleek Piet van Elsac- kers de postbode te zijn. Tante Marie had ook haar koeien naar Tholen meegebracht. Die beesten stonden bij de schuur van Dc Hond aan de Ver- brandestraat. Ik hoor m'n tante nog met die melkbussen kletteren. We hadden melk, een schaars product toen. Mijn vader ging dc boer op om tarwe te krijgen. We waren bevriend met molenaar Van dc Velde aan de Vlasmarkt en die maalde voor ons. In de drukkerij hadden we een manier gevonden om koolzaadolie te maken, want boter hadden wc niet. Die schaarste bracht mensen wel bij el kaar. Ik herinner me nog dat we regel matig papavondjes hielden. Het ging er dan echt gezellig aan toe. Heel Tholen was omgeven door het water. Het kwam tot aan wat nu Zuid-Oud- aan is. De ratten en muizen dansten elke dag op de stoep. Ook die waren gevlucht voor het water. Het isolement van Tholen werd aan de vooravond van de bevrijding ver der vergroot. Op 30 oktober, 's mor gens iets na drie uur. lieten de overge bleven Duitse soldaten dc buig springen. Op dat moment was het stadje enkel maar meer met bootjes bereikbaar. Niet veel later werd Tho len beschoten door dc opuikkende Canadese militairen, overigens zon der dat er veel schade werd aange richt. Rond de klok van elven bereikte het eerste geallieerde voertuig de Een dracht. Het bericht zong het stadje door. Melis Schot weet het nog als de dag van gisteren. „Ik liep over de zee dijk met mijn kameraad Kees van Stee, ongeveer ter hoogte van dc gas fabriek die vroeger achter de Kaaij stond. Het nieuws gaf een raar gevoel, vooral omdat er juist daarvoor zo ge schoten was. Het was eigenlijk niet te bevatten. Heel Tholen liep naar het veer." Saar Tichcm was daar niet bij. „Ik was thuis de was aan het ophan- Melis Schot en Saar Tichem. hier op de Markt in Tholen, blikken terug naar 60 jaar geleden. gen. In de verte hoorde je de kanon nen bulderen en de kogels fluiten. Ik durfde en mocht thuis niet weg, ook niet toen het bericht kwam dat de Ca nadezen bij het veer waren versche nen." De korte beschieting leverde volgens Schot, naast paniek, ook kolderieke taferelen op. „Dc oude Voets klom de kerktoren op met een in de haast op gesnord laken, om te laten weten dat Tholen zich over gaf. In alle haast hing hij het laken aan de verkeerde kant van de toren, meer richting het Oudeland. Giel Cornelisse heeft toen een ander laken gepakt en dat, samen met Voets, aan de goede kant opge hangen." Er was in die eerste momen ten ook veel onzekerheid, aldus Saar Tichem. „Niemand wist zeker of de Duitsers nu echt uit Tholen weg wa ren. Ook was bekend dat er iets ver derop aan de Halsterse kant van de Eendracht, tegenover Botshoofd, nog een Duitse bunker was. Daar zaten ongeveer zestig soldaten. Die zijn la ter met vlammenwerpers naar buiten gedreven en verschillende van die mannen hebben daar de dood gevon den." Melis Schot twijfelt aan zijn geheu gen als het gaat om de binnenkomst van de bevrijders. Eerder al legde Gabriël Heijbocr in 'Slechts een plicht' vast hoe dat ene uur verliep. Volgens de overlevering sprongen vier leden van dc Thoolse Ordedienst (OD) in een roeiboot: Nico van Zet ten, Piet Potter, Simon Bout en Dirk van Duivendijk. Ook OD-districts- commandant en burgemeester van Sint-Maartensdijk Schuller meldde zich in de sloep. Met z'n vijven voe ren ze naar de Brabantse oever. „Achter hen een opwinding die niet te beschrijven valt. Waar zijn al die honderden Tholenaars zo vlug van daan gekomen? Van het uiterst be woonbare eind van de stad zijn ze er. Honderden en nog eens honderden. En steeds komen er meer. Een ge juich. een geschreeuw...' Drie Cana dese militairen varen mee terug naar Tholen, waar de wachtende menigte spontaan het Wilhelmus aanheft als de boot de oever zowat heeft bereikt. Het is dan bijna half twaalf. De solda ten worden op schouders meegedra gen naar het huis van één van de OD'ers, om kort daarop weer te ver trekken. De toenmalige burgemeester Van der Hoeven lijkt in het cruciale uur van de bevrijding geen rol van betekenis te hebben gespeeld. Even min is iets bekend over een bezoek aan het gebouw De Ark op het eind van dc Hoogstraat, de plek waar de secretarieën van de andere gemeen ten tijdelijk waren gevestigd. Onge oefende en nauwelijks bewapende le den van de Ordedienst, een soort bur gerwacht. namen de bewaking van Tholen op zich. Dat leidde soms tot vreemde situaties, weet Saar Tichcm. „Mijn vader maakte als lid van de on dergrondse ook deel uit van de OD. Ik weet nog dat hij na de bevrijding een tijd drie gevangen genomen Duitse officieren heeft moeten bewa ken, samen met de commies Karrc- man. Die mannen waren elders ge pakt en zaten vast in het dis tributiekantoor. Karreman had waar schijnlijk van zijn leven nog geen schot gelost. Van mijn vader weet ik dat niet zeker. Als jong meisje vond ik ooit in een lade twee pistolen. Dat bracht je niet naar buiten. NSB'ers zaten tenslotte overal, dat wist je. Pas in november kwamen de geallieerden echt in Tholen. Ze werden onderge bracht in de gymzaal van dc oude ULO, in de Venkelstraat. Ik weet nog dat ze bacon bij zich hadden, en ham. en chocolade. En dat ze lachten om mijn klompjes. Ik schaamde mezelf bijna de straat uit. maar zij vonden het prachtig." Pas op de eerste dag na de bevrijding leek het daadwerkelijk tot Tholen door te dringen dat de oorlog werke lijk voorbij was. De vlaggen gingen Tim Dees (links) en Patrick van Schetsen maakten een gedicht voorde dodenherdenking. nalisten gekozen. Zij droegen op 16 maart hun gedicht voor tijdens een feestelijke avond in dc Vcrka- defabriek in 's-Hertogenbosch. Het was in dit geval Tim Dees die voor las. Een vanzelfsprekende keus, vindt Patrick van Schetsen. „Hij heeft de meeste lef." Het was ook de 16-jarige Dees die spontaan de eerste strofe van het gedicht op papier zette. Helemaal onbekend met de oorlog is dc jon ge Tholenaar niet. Ooit bezocht hij het concentratiekamp Sachsen- hausen in Duitsland en onlangs zag hij nog de film Schindlcr's List, het aangrijpende document over de jodenvervolging. „De woorden kwamen zo maar in me op. Ik heb ook wel interesse in de Tweede Wereldoorlog. Je hoort dingen van je opa en oma. Het is nog zo aanwezig bij veel men sen." Ook Patrick van Schetsen (17) laat de oorlog niet onberoerd. „Het is natuurlijk onvoorstelbaar hoeveel mensen er toen gestorven zijn. Daar mag je gerust bij stil staan." Na het voltooien van dc eerste strofe door Dees droegen ook Van Schetsen en hun West-Brabantse klasgenoot hun steentje bij. Beide jonge Tholenarcn zijn vooral be kend uit de sport. Tim Dees als ta lentvolle wielrenner bij dc junio ren. die dit seizoen zelfs deel uit maakt van de nationale selectie. Van Schetsen heeft zich in korte tijd ontwikkeld tot een gevaarlijke aanvaller bij voetbalvereniging WHS, de club waarmee hij in zijn eerste jaar als basisspeler juist naast de periodetitel pakte. Als sporters weten ze wat verliezen is. Teleurgesteld waren ze dan ook niet toen ze er in Den Bosch niet in slaagden om tot de laatste vier winnende gedichten te behoren. „We hebben geen van tweeën ooit eerder een gedicht geschreven. Ja. met Sinterklaas misschien. Dan is het toch leuk als je tot de finale doordringt. Uit de klas kregen we de nodige reacties toen bekend werd dat we in de finale zaten. Gedichten hebben toch een wat oubollig imago. Dat merk je wel in de reacties." Uit de sport kregen de twee nauwe lijks reacties, hoewel er met name over wielrennen de nodige mooie gedichten zijn geschreven. „Het is ook wel een sport die er zich toe leent", aldus Dees. „Er zit genoeg drama in het wielrennen om erover te schrijven. In het peloton wordt er soms ook wel over die klassieke wielerboeken en gedichten gespro ken. Over Daan ben ik door de om roeper aangesproken na dc ronde van Woensdrecht. Dat was precies het verkeerde moment. Ik was juist vierde geworden en baalde dat ik naast de hoofdprijzen had gepakt. Ik heb toen geen reclame voor dc poëzie gemaakt." In de kleedkamer bij WHS zijn gedichten al helemaal geen onderwerp, zegt Van Schet sen. „Ik denk niet dat ze het weten dat we met Daan de finale hebben gehaald. Bijna alle gesprekken gaan over dc sport zelf." Over Daan zijn beide Thoolse jon gens nog altijd tevreden en niet al leen omdat het gedicht hen een ex tra puntje bij Nederlands op leverde. „Er zit wel structuur en een melodie in, juist door dat tel kens terugkeren van de leeftijd van dat jongetje. We wilden iets ver drietigs schrijven, om de lezer of de luisteraar te raken. Daarom heb ben we ook gekozen voor een jon ge hoofdpersoon. We denken dat de boodschap wel doorgedrongen is." Simon Lindhout (1918-1944) werkte als ambtenaar bij de gemeente Tho len. Vanaf het najaar van 1943 was hij plaatselijk actief in de LO. de lan delijke organisatie voor hulp aan on derduikers. Lindhout vervalste grote aantallen persoonsbewijzen voor on derduikers en joden, die mede daar door uit handen van de Duitsers kon den blijven. Toen begin 1944 enkele Thoolse en Bergse verzetsmensen opgepakt werden na een mislukte overval op het distributiekantoor in Bergen op Zoom, dook Lindhout on der. Eerst in Halsteren en Oud-Vos- semeer, vervolgens in het dorp Nieu- wendijk in het land van Heusden en Altcna. Daar zette hij, onder de schuilnaam Simon Schot, zijn ver zetswerk voort bij de LO-groep Alte- na. In juni 1944 was Simon Lindhout één van de mensen die zich be- schikbbaar stelde om te helpen bij een wapendropping in dc buurt van Helvoirt. Wat het verzet niet wist, was dat deze dropping als valstrik was opgezet door dc Sichcrheits- dienst. Bij aankomst zijn dertien nietsvermoedende mannen - waaron der Lindhout - opgepakt en één is er neergeschoten. Ze zijn naar dc bun ker van het kamp Vught gebracht en daar in de vroege ochtend van 29 juli gefusilleerd, waarna de lichamen ge cremeerd zijn. Dc familie van Simon Lindhout verkeerde tot oktober 1945 in onzekerheid over zijn lot. Hem is in 1983 posthuum het Verzetsher- denkingskruis toegekend. Dc Thool se gemeenteraad besloot op 5 de cember 1949 de straat tussen de Koningin Julianastraat en de Ten An- kerweg naar deze verzetsman te noe men. De eerste naoorlogse woning wetwoningen zijn er gebouwd. uit, oranje kleurde de straten. Er was meer bijzonders, zo weet Saar Tichcm nog. „Ook de ondergedoken Joden kwamen op straat. Bij schoenmaker Lievensc in de Brugstraat, het pand waar nu Wim Contant woont, ver bleef een familie. En ook bij Cense, de grossier. Heel Tholen wist dat, en toch zijn ze nooit aangegeven." Een nieuwsgierige Melis Schot toog die dag naar Bergen op Zoom. te voet. „Samen met fotograaf Willem Cor nelisse en zijn uit Bergen op Zoom af komstige neef, die naar Tholen was gevlucht. Ik weet nog dat we het spoor overstaken, richting Wouwse- weg. In dc berm lagen her en der nog de lijken van gesneuvelde Duitse sol daten. Dat zijn beelden die je je hele leven niet meer vergeet." Verder was het die dag in Tholen vrij sober, aldus Saar Tichem. „De angst bleef. Zeker de overvliegende V2's van de Duit sers richting Antwerpen zorgden tel kens voor dreiging. Ze raakten ge makkelijk uit koers en stortten ook in de buurt van Tholen een aantal malen neer. Geweldige kraters veroorzaak ten die dingen. Pas bij de nationale bevrijding op 5 mei 1945 volgde de echte opluchting. Er was muziek en iedereen liep op straat met oranje sjer pen. Toen hebben wc geloof ik wel een week gedanst. Toch is voor mijn gevoel oktober 1944 voor ons op Tholen de echte bevrijding geweest. Nadat de eerste Canadezen op 30 oktober 1944 voet op Thoolse bo dem hadden gezet (Sint-Philipsland volgde op 4 november), was het ge vaar allerminst geweken. De brug bij Tholen hadden de Duitsers de nacht tevoren nog op weten te bla zen en nu vreesde de OD (Orde dienst, de verzetsmensen die de or de handhaafden in afwachting van het herstel van het burgerlijk gezag) dat ze het pontveer bij Oud-Vosse- meer zouden saboteren én daar de Eendracht over zouden komen. Daarom postte de OD vanaf de der tigste achter de havendijk en in het veerhuis. Ze nam drie Duitse mili tairen gevangen, waarbij Tholenaar C. van Gerven gewond raakte. Huisarts Lindenbergh die hulp bood, trapte op een landmijn. Bij beschietingen over en weer raakte bovendien een inwoner behoorlijk gewond. Dit zal Karei Vos uit Sint- Annaland zijn geweest (diens broer woonde bij het veer), die op eerste kerstdag aan de gevolgen overleed. Op 31 oktober meldde Bou Kooij- man uil Sint-Annaland, actief bij de Bergse OD, zich in Tholen om bij Vossemeer te gaan helpen. Een dag later kwam een groep van 20 OD'ers uit Bergen op Zoom de Tholenaren aflossen. Op 2 novem ber kwam een Canadese verken- Laban Jacob Deurloo (1920-1942) uit Scherpenisse was sinds 1939 bij de marine. Hij diende op de lichte kruiser H.M. Java die in 1942 in Ncdcrlands-Indië was. Het schip maakte deel uit van de geallieerde vloot die op 27 februari 1942 op de Javazee (tussen Java en Borneo, het tegenwoordige Kalimantan) strijd leverde met de Japanners. De geal lieerden verloren, de kruisers Java en De Ruyter werden tot zinken ge bracht waarbij het grootste deel van rlY-**, Dc gemeenteraad van Sint-Maartens dijk koos ervoor om alle oorlogs slachtoffers uit het dorp te eren door een straat te vernoemen naar de dag waarop de nationale dodenherden king plaatsvindt. Op 30 mei 1960 viel het besluit om de straat die van Ach ter 't Bos en Hogcweg loopt naar de Ooslerscheldestraat, de naam Vier- meistraat te geven. In een raadsver- slag staan een aantal tijdens de oorlog omgekomen inwoners genoemd. Het betreft de sergeants Jan Bout en Ma rinus Franke, die in Indië door de Ja panners krijgsgevangen zijn ge maakt. Bout is in november 1944 op het eiland Hainan voor de kust van China omgebracht, terwijl over het lot van Franke niets bekend is. Hij is als vermist opgegeven. Verder Mari nus Elenbaas, die begin juni 1944 op een boerderij onder Sint-Annaland door Armeniërs in Duitse krijgsdienst is neergeschoten. Picter van Hemert (1924-1945) liet het leven in een kamp in Peres bij Leipzig en Barend Hage (1917-1945) kwam - mogelijk door een bombardement - als tewerk gestelde om bij Brüx in Tsjechië. Twee verzetsmensen waren Nap Ha- ge (1921-1944) en Pieter Groenewe- gc (1920-1942). Hage is op 26 mei 1944 met dertien andere terdoodver- oordeelden - waaronder Jacob Evcra- ers en Cor Wagtho uit Tholen - gefu silleerd in de Druncnse Duinen bij Udenhout. De boerenzoon van Reij- gerburgh. actief bij hulp aan onder duikers, had enkele vuurwapens gele verd voor een overval op het distributiekantoor in Bergen op Zoom. Die overval mislukte en ver volgens zijn een aantal betrokkenen opgepakt. Groencwcgc kwam van de boerderij Ravcnsoord en studeerde in Delft voor mijnbouwkundig ingeni eur. Hij was in die stad actief in een verzetsgroep, die door verraad in de zomer van 1941 opgerold werd. Grocnewege zat onder meer gevan gen in Scheveningen, waar dc gevan genis 'Oranjehotel' werd genoemd. Hij is ter dood veroordeeld en met vier anderen gefusilleerd in de duinen bij Overveen en Bloemendaal. Sinds 1953 rust de student op het Ereveld Loenen. Tenslotte eert de straatnaam ook korporaal Bram Jansc (1925- 1947). Deze ging als dienstplichtige bij het 3e regiment infanterie naar Nederlands-Indië. Hij verdronk bij het met een vlot oversteken van de ri vier Tijedane bij Tangerang op West- Java. Janses naam staat op de pla quette bij het oorlogsmonument in het Thoolse Bosje. ningseenhcid op het eiland. Kooij- man begeleidde hen naar Sint-An naland, waar de weinige aanwezige inwoners - de meesten waren nog geëvacueerd - de bevrijders toe juichten. Terug in Vossemeer liet de officier zich op de verdieping van het veerhuis informeren over de Duitse stellingen aan de overkant. De vijand verschanste zich onder meer in de molen. Plots werd de Bergse OD'er Cor Franken (1920- 1944), die voor het raam stond, door een schol in de buik getroffen. De aanwezige arts kon niets meer doen. Twee uren later was de verslagen heid nog groter. De OD'ers lagen in stelling achter de dijk. Onder hen de 18-jarige Bou Kooijman, die bij een observatie in het hoofd werd getrof fen. Zo waren er twee dodelijke slachtoffer te betreuren bij het ver zet. Kooijman is in Sint-Annaland begraven. Franken rust op het Ere veld Loenen. Dc Vossemeerse gemeenteraad be sloot op 8 oktober 1954 de nieuwe straat in het uitbreidingsplan - van de Schoolstraat naar de Patrijzen- weg - te vernoemen naar Kooijman. Als eerste huis is er de pastorie ge bouwd van de hervormde gemeente. Als naam voor de straat tussen de Molenstraat en dc Coentjesweg - de ontsluitingsweg voor een hele nieu we woonwijk - is op 14 september 1964 door dc raad gekozen om daarmee Franken te eren. de bemanning omkwam. Dankzij de zege kon Japan korte tijd later het eiland Java bezetten. Op 29 decem ber 1956 en 30 oktober 1962 nam de gemeenteraad van Scherpenisse besluiten over dc naamgeving van de straat die Wilhelminastraat en Langeweg met elkaar verbond. Het was de eerste straat in het dorp met een straatsgewijze huisnummering. Tijdens de oorlog zijn tal van vliegtuigen neergestort. Verschil lende kwamen op Tholen en Sint- Philipsland terecht. In de nacht van 2 op 3 juni 1944 viel een En gelse Halifax bommenwerper bij de Groeneweg in Stavenisse. De zeven bemanningsleden en twee passagiers (Belgische verzetstrij ders) kwamen om het leven. Zij zijn drie weken later begraven in de berm van dc dijk achter de mo len. Later zijn de stoffelijke resten naar dc oorlogsbegraafplaats in Bergen op Zoom overgebracht. Dc slachtoffers waren piloot Thomas, navigator Smith, radiotelegrafist Nelson, bommenrichters Warboys en Vincent, mecanicien Parry en de Belgen Filot en Stroobants. Slechts de Belg Masereel over leefde de crash en werd gevangen genomen. Op 30 januari 1956 en 23 september I960 nam de ge meenteraad van Stavenisse beslui ten over de naam van een bij de herverkaveling nieuw aangelegde weg. De Pilootweg loopt van de Prins Bernhardstraat naar de Dijk weg.

Krantenbank Zeeland

Eendrachtbode /Mededeelingenblad voor het eiland Tholen | 2005 | | pagina 5