Kinderen op blote voeten zoeken
naar eetbaar spul op vuilnisbelt
'Hoewel arm krauwen ze alles
uit de hoek om ons te ontvangen'
'Vergunning voor een
evenement ontmoedigt'
Herstel te laat
Ons Dorpshuis
Personeelsreisje
Donderdag 23 oktober 2003
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Ze plukt alweer appels in de boomgaard van haar Vader,
maar haar gedachten gaan nog vaak terug naar het kin
dertehuis in Lesotho. De 18-jarige Marianne Hoek uit
Sint-Maartensdijk knapte er samen met zes andere vrij
willigers een gebouwtje op waar voornamelijk aidswe-
zen in worden opgevangen. Ze was er voor de christelij
ke hulporganisatie Dorcas. Ze werd getroffen door de
grote armoede die ze er aantrof. „Je stelt je vantevoren
wel voor dat het erg is, maar niet dat het zó erg is."
Marianne Hoek bezoekt Dorcasproject aidswezen in straatarm Lesotho
Minimum leges verhoogt van 6 naar 50 euro
Ontmoedigingsbeleid. Zo kwalificeert M.A.J. van der
Linde (PvdA) het voornemen van het gemeentebestuur
om de prijs van een evenementenvergunning fors te ver
hogen en zo de erbij behorende werkzaamheden meer
kostendekkend te maken. Het minimale bedrag stijgt
volgend jaar van zes naar 50 euro. „Evenementen die ge
organiseerd worden, zijn voor woonkernen vaak het zout
in de pap. Wij vinden dat de gemeente daarvoor best
hand- en spandiensten mag verlenen", zei Van der Linde
in de commissie algemeen bestuur.
Burgerlijke stand
Afvalbak
Ravijnen
Politieschool
Aan banden
Meestoof
Bazaar voor Roemenië van hervormde gemeente Rehoboth in smalstad
Stapje voor stapje zien ze verbeteringen. Het gaat lang
zaam, maar het geld wordt goed besteed. De leden van
de Roemenië-commissie van de hervormde gemeente
Rehoboth in Sint-Maartensdijk zijn terug van een bezoek
aan de partnergemeente Székelykal, een klein dorpje in
Transylvanië. Waar iedereen wel te eten heeft, maar de
jeugd wegtrekt naar de stad.
Marianne Hoek vond het een van de treffendste foto's die ze maakte in Lesotho. Een van de kinderen lag te slapen op de vaten die buiten het
kindertehuis stonden.
Wethouder K.A. Heijboer atten
deerde de PvdA'er erop dat de
ambtelijke kosten die met een eve
nementenvergunning gemoeid zijn,
nu voor slechts 10% gedekt wor
den. De gemeente wil dat op 50%
brengen. „Hebt u enig idee hoeveel
uren er bijvoorbeeld zitten in de
braderie van Tholen?" gaf Heij
boer aan. Voor die braderie willen
burgemeester en wethouders het ta
rief op 385 euro brengen, voor de
braderieën in de andere woonker
nen - alsmede commerciële evene
menten - op 115 euro. Voor de ove
rige evenementen (kermis, wieler
ronde e.d.) wordt de prijs 50 euro.
Als er zoveel uren in gaan zitten,
zou de gemeente de bemoeienis
kunnen versimpelen, opperde J.
van den Donker (D66). Maar bur
gemeester W. Nuis zei dat de ge
meente absoluut geen overbodige
regels hanteert. „We stellen inder
daad meer regels, maar dat is nood
zakelijk. Of dat voor organisatoren
nu prettig is of niet. Maar de vei
ligheid en openbare orde dienen we
natuurlijk te bewaken." En als het
gaat om een gebaar te maken naar
al die organisaties, dan gebeurt dat
volgens Nuis bijvoorbeeld door het
regelen van dranghekken. Hij
vroeg zich verder af of een ge
meente commerciële initiatieven
moet subsidiëren, wat in feite het
geval is als niet alle kosten van een
vergunning in rekening worden ge
bracht. Van de term 'ontmoedi
gingsbeleid' wilde Nuis absoluut
niets weten. „Als we de vergun
ning volledig kostendekkend zou
den maken, dan zou u gelijk heb
ben. Maar we vragen 50%", zei hij
richting Van der Linde.
M.J. Klippel (SGP) meende dat
voor het plaatsen van reclamebor
den ook maar zes euro betaald
moet worden, maar Heijboer sprak
dat tegen. Het tarief ligt ruim bo
ven de 100 euro.
Wat de leges burgerlijke stand be
treft, blijkt dat voor het opmaken
van akten van de burgerlijke stand
op grond van het burgerlijk wet
boek geen leges gevraagd mogen
worden. Wél mag dat voor een
huwelijksvoltrekking, een trouw
boekje en uittreksels burgerlijke
stand. Om de eerder voorgestelde
70% dekking van de kosten te be
reiken, zou een huwelijksvoltrek
king 380 euro moeten gaan kosten
(nu 280 euro). De kosten ervan lig
gen echter op zo'n 300 euro en
daarom wil het gemeentebestuur de
verhoging beperken tot laatstge
noemd bedrag. Omdat de afgifte
van trouwboekjes al kostendekkend
is, blijft dat tarief op 39 euro staan.
Uittreksels worden iets goedkoper,
ze gaan van 9,30 euro naar 9 euro
omdat dit het wettelijke maximum
tarief is. Ook voor een paspoort en
een identiteitskaart wil de gemeen
te het wettelijk maximum hanteren,
respectievelijk 37,96 euro en 30,56
euro. In de commissie gaf de CU
bij monde van A.L. Piet aan, niet
met de legestarieven akkoort te zul
len gaan.
Lesotho is een klein land met ruim
2 miljoen inwoners dat als een on
afhankelijke enclave in Zuid-Afri-
ka ligt. Een straatarm land dat in
1998 op de 147ste plaats stond op
de wereldranglijst naar inkomen
per hoofd van de bevolking. Een
bergland tussen Kwazulu Natal,
Vrijstaat en de Oost-Kaap waar
van grote delen nog nauwelijks
toegankelijk zijn. Industrie is er
erg beperkt. Er zijn wel bedrijfjes
in nijverheid. Er is landbouw,
maar het land kan niet voorzien in
de eigen voedselbehoefte. Voor
veel goederen is het afhankelijk
van buurland Zuid-Afrika. Net als
Nederland is Lesotho een konink
rijk. Maar daar houdt de vergelij
king ook meteen op.
De stichting Dorcas is hier vooral
bekend van de projecten in Oost-
Europa maar steunt ook projecten
in Afrika. Naast noodhulp wordt
ook structurele hulp verleend.
„Om de omstandigheden van arme
mensen te verzachten," vertelt
Marianne. Ze is lid van Dorcas en
wilde graag iets doen. „Je kan al
tijd wel iets voor arme mensen be
tekenen," zegt ze. Ze reisde er
voor naar Lesotho. Met zes andere
jongeren in de leeftijd van 20 tot
25 jaar. Vijf jongens en twee mei
den. De meesten uit het Noorden
van het land die Marianne nooit
eerder had ontmoet.
Het doel was heel concreet. Het
opknappen van een kindertehuis
in Maseru, de hoofdstad van Le
sotho in het westen van het land.
„Er worden kinderen opgevangen.
De meesten komen uit de sloppen
wijken. Een aantal zijn te vonde
ling gelegd. Veel kinderen zijn
aidsslachtoffer."
Het gebouwtje waar de kinderen
eten, spelen en slapen was volle
dig verwaarloosd, zo vertelt Ma
rianne. „Er zat geen deur in, geen
glas in de ramen, het lekte overal,
het was er ontzettend smerig.
Overal lag troep. Ook buiten. Er
werd gekookt op een vuilnisbeltje.
Ze gebruikten het afval om een
vuurtje te maken. Vlak daarbij lag
een open riool. De kinderen deden
hun behoefte ongeveer waar ze
stonden. Bij een open slootje. Dat
zat ook helemaal verstopt."
Marianne schrok van wat ze zag.
Zeker toen ze met zijn allen echt
aan de slag gingen en heel het ge
bouwtje leeghaalden. Bedden en
banken. Kasten en kleren. „De rat
ten vlogen er uit weg. We vonden
beschimmeld eten dat was wegge
gooid. Bij het uitkloppen van de
dekens kwam zoveel stof vrij dat
je mekaar bijna niet meer zag. Het
was er een verschrikkelijke rot
zooi. De hygiënische toestand was
er ver beneden peil. Het stonk er.
Subsidie fietsroutes. De provin
cie subsidieert de cultuurhistori
sche fietsroutes van waterschap
Zeeuwse Eilanden, die hiervoor
aan 3 fietsroutefolders met ver
pakking 22.659 euro heeft uitge
geven.
Het smerigste beest zou ik zo'n
plek niet gunnen," zegt Marianne
die nog gruwt van de confrontatie
met de armoe en ellende in dit
deel van de wereld.
„De kinderen lopen op blote voe
ten over de vuilnisbelt en zoeken
naar eetbare spullen. Dat eten ze
ook op. Er liepen ook honden
rond. Met schurft en open won
den. Verschrikkelijk."
Alle afval werd op een hoop ge
gooid en in de brand gestoken. De
vrijwilligers maakten een grote af
valbak en legden de kinderen uit
dat voortaan alles daarin moest.
Ook de kookplek werd verbeterd.
Ze maakten er een afdak voor.
Zetten een nieuwe deur en nieuwe
ramen in het gebouw. Brachten
aan de buitenmuur een bescherm
laag aan op de stenen, dichtten de
lekkages en sausden de muren aan
de binnenkant. Ontstopten het ri
ool Op de foto's die Marianne ge
maakt heeft, is het verschil duide
lijk zichtbaar. Wat kapot en vies
was, wordt heel en schoon. Ze had
zichzelf vantevoren wel een beeld
gevormd van de omstandigheden
die ze er aan zou treffen. „Je weet
het niet, maar ik had sowieso ge
dacht dat het schoner zou zijn. Je
stelt je vantevoren wel voor dat
het erg is, maar niet dat het zó erg
is."
Samen met een ander meisje was
ze ondergebracht bij een gastgezin
in Maseru. De eerste week bij een
echtpaar, de tweede week bij een
alleenstaande vrouw. „Het eerste
adres was een van de luxere hui
zen. We sliepen op matjes op de
grond. Net als de Afrikanen. Dat
viel wel mee, maar ook daar lie
pen er ratten door de kamer. Elke
nacht hoorde je het geritsel en ge-
knaag om je heen. Er gebeurde
verder niks, hoor. Je went er wel
aan. Ik ritste mijn slaapzak zo ver
mogelijk dicht."
De watervoorziening is beperkt.
De vrijwilligers konden niet zo
maar onder de douche na een dag
werken. „Je kreeg een heel klein
laagje water om je te wassen. Ze
moeten er erg voorzichtig mee we
zen." Het ontbijt bestond uit een
soort 'mueslipapje', mais en melk.
De hoofdmaaltijd was bijna elke
dag rijst met kip. Vaak pas om zes
uur 's avonds na het ontbijt om ze
ven uur 's ochtends. Maar een
keer at de groep ook schapendarm
en schapenmaag. Dat was wel
even slikken voor Marianne, maar
ze heeft het wel gegeten.
Maseru ligt in een laagvlakte. Met
zandsteenplateaus en heuvels. De
stad, gesticht in 1869 door de En-
Ronduit Praise. Dat is de naam
van een praiseavond die de EO
morgen, vrijdag, organiseert in
Ouddorp. De happening in de Dorp
stienden, voor jongeren van 12 tot
25 jaar, is gratis toegankelijk en be
gint om half acht.
gelsen wordt de 'plaats van het ro
de zandsteen' genoemd, naar het
gesteente in de streek. De laag-
vlakke met heuvels ligt op een ge
middeld hoogte van 1500 meter.
Met temperaturen rond de 30 gra
den. Verder is het land bergachtig
met toppen boven de 3000 meter.
Lesotho is geen thuisland geweest
van Zuid-Afrika maar ongeveer 40
procent van de mannelijke bevol
king werkte (ruim tien jaar gele
den) in de mijnen, de industrie of
op de grote boerderijen in het
buurland.
De gezondheidszorg in Lesotho is
gebrekkig. In het minder toegan
kelijk deel van het land vaak in
handen van zendelingen en mis
sionarissen. Marianne bezocht met
de groep ook het dorpjeSemon-
kong in de bergen. Een gevaarlijke
tocht langs ravijnen. „We zaten in
een jeep. Achterin een open bak.
Het was ruig. Wegen van zand en
keien. Af er toe werden we er bij
na uitgelanceerd." In Semonkong
Secretaris Peter de Viet van de Roe
menië-commissie is nu twee keer in
het gebied waar de Hongaarse min
derheid woont, geweest. Het dorpje
Székelykal ligt ongeveer twintig ki
lometer ten zuiden van de stad Tirgü
Mures. Ongeveer in het midden van
het land, zo'n 400 kilometer van de
steunt Dorcas een voorlichtings
project over aids. „Medische zorg
is daar helemaal niet. We hebben
er niet gewerkt, maar zijn er alleen
geweest om contacten te leggen."
Volgens Marianne is 90 procent
van de bevolking christelijk. Pro
testant, katholiek en andere deno
minaties. „Heel veel zijn het al
leen in naam. Bij de aidspatiënten
die we bezochten, deden we aan
evangelisatie. Zingen, bidden, een
stukje bemoediging. Je kon zien
dat ze dat goed deed. Dat is ook
het mooie en het troostende van
dit werk. Er is puur ellende, maar
als je ziet hoeveel de mensen aan
hun geloof hebben. Ze kunnen
heel vrolijk zijn. Ondanks de om
standigheden. Maar je ziet ook de
wanhoop op hun gezichten."
Marianne denkt dat daar de men
sen ondanks de armoede gelukki
ger zijn dan hier in het rijke wes
ten. „Hier zijn we zo mate
rialistisch. Hier kunnen we zeuren
over pietluttige dingen. We wonen
hier op een mooi en ook christelijk
eiland. Er zou toch veel meer ge
daan kunnen worden? Ik ben nog-
grens met Hongarije. Hij ziet wel
verbeteringen, zo vertelt hij boven
de stapel foto's van het laatste be
zoek. „De wegen in de dorpen daar
zijn onverhard. Als er weer vol
doende geld is, wordt er steeds een
stukje asfalt bij gelegd." De mensen
leven er onder armoedige omstan-
al idealistisch. Ik vind dat er ge
lijkheid tussen de mensen zou
moeten zijn. En niet dat daar men
sen leven in uiterste armoede en
wij hier in uiterste rijkdom."
Terugkijkend op haar korte ver
blijf zegt ze: „Ik heb met eigen
ogen gezien hoe anders het leven
daar is."
Marianne heeft de reis zelf moeten
bekostigen. Ze deed dat door
sponsors te zoeken. Ook op school
voerde ze actie. Ze rondde in Rot
terdam een brugjaar af voor de po
litieschool. „Op de diploma-uit
reiking waar meer dan duizend
mensen in de zaal zaten, ben ik
naar voren gestapt en heb mijn
verhaaltje opgehangen." Ze hield
geld over dat nu naar Dorcas gaat.
Op de terugreis deed. de groep Jo
hannesburg aan. „Het schijnt de
crimineelste stad van de wereld te
zijn, maar we hebben daar niets
van gemerkt. Er werd ons wel ge
zegd dat we niet 's avonds of 's
nachts op straat moeten gaan. Ze
digheden, zo blijkt uit zijn relaas. Er
is geen industrie. Er wordt akker
bouw en tuinbouw bedreven. Er
worden druiven, mais en tabak ge-
teelt. De meeste huishoudens heb
ben zelf wel een eigen tuin om
groente te verbouwen. „Ze hebben
kippen, bakken zelf brood en halen
hun drinkwater uit een put. Maar er
is bijveerbeeld geen winkel, alleen
een heel klein marktje." Veel men
sen hebben onvoldoende geld om
hun gaskachels te laten branden in
de koude winter van het landkli
maat. „Dan gaan ze over op het sto
ken van hout. Dat is er wel voldoen
de. Maar mensen trekken ook extra
kleren aan tegen de kou. Je ziet er
ker als blanke niet. De verschillen
zijn daar erg groot. Je hebt er hele
dure wijken met grote villa's,
golfbanen, mensen die in dure au
to's rijden en mensen in de krot
tenwijken. Met huisjes twee keer
ons kippenhok." Ze bezochten er
een project dat al zeventien jaar
lang door Dorcas wordt gesteund.
Het betreft hulp aan aidspatiënten.
Evangelisatiwerk, maar ook het
ondersteunen van kinderen uit de
townships. „Elke week komen er
400 tot 500 kinderen uit de slop
penwijk om eten: brood en bonen
soep. Ze krijgen dan ook een half
brood mee naar huis. Het is een
prachtig project. Daar zie je direct
de gevolgen van je inspannin
gen."
Of Marianne nog eens teruggaat,
kan ze nog niet zeggen. „Daar ben
ik nog lang niet klaar voor." Op 3
november begint ze aan haar loop
baan bij de politie in Rotterdam.
In het district west vanuit het poli
tiebureau op het Marconiplein.
Niet Maseru, maar de wijk Span
gen behoort dan tot haar werkter
rein.
veel oude mensen, de jeugd trekt
naar de stad want er is geen werk."
Auto's kom je er nauwelijks tegen.
„Veel gebeurt nog met de ossen-
span, met paard en wagen of met
een ezel."
De commissieleden onderhouden
contacten met dominee Luckacsi
Szilamér die een gemeente leidt van
ongeveer 100 leden. „Dat aantal is
voor ons ook goed te behappen. Bo
vendien spreekt hij vloeiend Duits
en dat is toch wel erg makkelijk
want het Hongaars beheersen we
niet. De Viet kan wel goedemorgen
en goedenavond zeggen, maar elke
conversatie die een beetje verder
gaat strandt.
De Christenunie heeft burgemeester
en wethouders vragen gesteld naar
aanleiding van een televisie-uitzen
ding over de deplorabele toestand
van Ons Dorpshuis in Anna Jacoba-
polder. De uitspraak in dat program
ma dat een architect begin oktober
voor het eerst contact met de be
heerster had gezocht om de moge
lijkheden van herstel te onderzoe
ken, verbaast de CU. 'Hoe is het
mogelijk dat herstel nu pas ter hand
wordt genomen, terwijl de raad dit
voorjaar nadrukkelijk heeft uitge
sproken dat dit zo spoedig mogelijk
diende te gebeuren?' wil de CU we
ten. De fractie vraagt verder hoe het
college denkt te voldoen aan de ka-
De dominee heeft twee gemeenten
onder zijn hoede. Een wordt ge
steund door de Rehobothkerk in de
smalstad, de andere krijgt hulp van
een gemeente in Numansdorp. De
Roemenië-commissie bestaat uit
voorzitter Adrie Wielaard en secre
taris Peter de Viet uit Sint-Maar
tensdijk, penningmeester Jan van de
Burg uit Poortvliet, de leden Agnes
Deurloo en Leny Zandijk uit Tho
len, Rinus van Oudenaarde uit
Scherpenisse en Marleen Vroegop
uit Sint-Annaland. Ze wordt in het
werk begeleid door de stichting
Roemenië beraad Nederland. Die
schreven een handboek, maar raden
ook aan om steeds zelf te gaan kij
ken, zegt De Viet.
„Met de dominee wordt overlegd
wat er met het geld dat wij hier bij
eenbrengen, wordt gedaan. Zo
wordt het geld onder meer besteed
aan het opknappen van een lokaal
van de kleuterschool. Daar moest
een vloer in en een nieuw plafond."
Er zijn nu vier projecten die door de
Rehobothkerk ter hand zijn geno
men. Behalve het schoollokaal zijn
dat het opknappen van het gemeen
tegebouw en het renoveren van de
kerk. Het vierde betreft het op poten
zetten van diaconale steun.
„De kerk tocht er van alle kanten.
Als je daar 's winters met je kinde
ren moet zitten met strenge vorst,
dat is eigenlijk geen doen. De toren
is aangetast door beestjes. Het ge
meentegebouw moet verder worden
afgebouwd. En om de kerk moet be
strating komen."
Het is ook de bedoeling dat er op
de verdieping in het gemeentege
bouw een logeerkamer komt voor
een gastpredikant. Keuken en dou
che zijn aanwezig.
De commissie is onder de indruk
van de inzet van Szflamér. „Hij doet
er eigenlijk alles. Hij is een spil in
de gemeenschap. Hij doet het
jeugdwerk wat heel belangrijk is.
Maar bij hem wordt ook het geld
uitgekeerd voor mensen die een uit
kering hebben. Hij heeft een auto en
die doet regelmatig dienst als ambu
lance. Ook als er mensen pijn heb
ben, gaan ze naar de dominee. Het
raakt je als je ziet hoe enthousiast
hij bezig is." Op 1 oktober vierde de
predikant zijn zilveren jubileum.
„Er waren bloemen in de kerk en er
was een feest voor de Hollanders."
Het sturen van hulpgoederen naar
Roemenië wordt steeds verder aan
banden gelegd. Kleren worden al
leen nog aangenomen als ze ge
stoomd zijn, vertelt De Viet. „Er
moeten overal bonnetjes van ge
toond worden. Het is aan strenge
regels gebonden, hoewel 'er wel be-
demota, waarin staat dat de opknap
beurt in 2003 zijn beslag moet krij
gen. En welke middelen het heeft
om het dorpshuis binnen afzienbare
tijd weer optimaal te laten functio
neren.
In de uitzending viel te beluisteren
dat er geld voor de opknapbeurt be
schikbaar is. Beheerster E. v.d.
Reest-Lindhout reageerde echter
sceptisch op een toezegging van
wethouder mevr. Velthuis: „Dat
hebben ze acht jaar geleden ook al
gezegd." De beelden illustreerden
hoe erg het met het gebouw gesteld
is: scheuren in de muren, verveloze
en rotte raamkozijnen. De beheer
ster is het meer dan zat. In de uit
zending kondigde ze aan, er het bijl
tje bij neer te gooien als het
herstelwerk dit jaar niet wordt uit
gevoerd.
hoefte is aan kleding. Maar Roe
menië wil lid worden van de Euro
pese gemeenschap en dan past het
niet dat je nog hulpgoederen ont
vangt."
De Thoolse bezoekers waren er
echt te gast, zegt Peter. „We moch
ten niet komen werken. De domi
nee ziet ons als gast en heeft ons
rondgeleid. Wel zou hij willen dat
onze jeugd er eens komt werken,
als een soort uitwisseling. Het zou
wel belangrijk zijn om te doen. Dan
kunnen jongeren ervaren hoe het is
om onder zulke omstandigheden te
moeten leven. Hier hebben we
koud en warm water, en verwar
ming. Alles werkt. Dat is daar heel
anders."
De Viet laat een foto zien van enkele
commissieleden met een mobiele te
lefoon aan hun oor in een leeg heu
vellandschap. Hier zie je mensen op
straat bellen, in huis, in de bus, op
het schoolplein. Maar daar moet
eerst de hoogte worden opgezocht
om bereik te hebben. „We moesten
een kilometer de heuvels oplopen.
Eerst een eindje trimmen om te kun
nen bellen," lacht De Viet.
Tijdens het tweedaagse verblijf be
zocht de commissie onder meer de
kleuterschool in het dorp. De kin
deren kregen knuffels, snoepgoed
en ballonnen. Er werd gezongen
voor de gasten. „Overal waar we
kwamen, werden we gastvrij ont
vangen met eten en drinken. Dat
deed ons veel. Ze doen dat ook wel
uit dankbaarheid, maar onder el
kaar doen ze dat ook. Ze krauwen
alles uit de hoek, terwijl ze toch zo
arm zijn. Wie zijn wij dat we dit
mogen doen, denk je dan."
Het bezoek trok ook de aandacht
van de regionale pers in Roemenië.
In het cultuurkatern van de Volks
krant (op weekenformaat) wordt
kort verslag gedaan van het bezoek
aan de kleuterschool.
De dominee is ook al een keer op
Tholen geweest. Hij heeft een dienst
in de kerk bijgewoond die hij afsloot
met het Onze Vader in het Hongaars.
Hij was samen met zijn dochter ge
komen. Ze bezochten de Efteling,
maar ook het streekmuseum De
Meestoof in Sint-Annaland en het
bloemenproefveld van Sahin aan de
Veerweg in Stavenisse.
Zaterdag houdt de commissie een ba
zaar in de voormalige kleuterschool
aan de Radda Barnenstraat. Er is on
der meer een loterij, grabbelton,
schminken, een kapster, een quiz, een
koffiebuffet, een boekenverkoop,
plus een kleine fototentoonstelling
van de reis. De bazaar duurt van tien
uur 's ochtends tot drie uur 's mid
dags in Sint-Maartensdijk.
We hebben nu toch weer een ongelofelijk leuke dag gehad zeg. Het was
lachen, gieren, brullen. Op uitnodiging van de werkgever van mijn
vrouw gingen we een dagje op reis met alle collega's. Nu moet ik eerlijk
zeggen dat ik in principe dolgraag op stap ga, maar dan vooral met
mensen die ik ken. En dan ook nog het liefst met diegenen waarmee ik
het goed kan vinden. Niets ten nadele van het vreemdelingenlegioen
waarmee ik deze dag op survival ga, maar mijn ervaring is dat je eigen
lijk de hele dag bezig bent met jezelf voorstellen. ,,Ja inderdaad, ik ben
de man van...
Wat ik wel altijd schitterend vind, is de machtsstrijd tussen de leden van
de directie tijdens zo'n uitstapje. De van belangrijkheid overlopende
lieden beginnen hun gevecht al als we 's ochtends de bus instappen.
Doordat we, voor ons sportieve dagje uit, in trainingspak gekleed gaan,
is van enig onderscheid tussen de topmensen en het werkvolk qua kle
dinglijn geen sprake. Om dit gemis te compenseren, moeten dus alle vo
cale registers opengetrokken worden. Hiërarchie is hiërarchie en on
danks de verbroedering die van zo 'n collectieve dagtocht uit moet gaan,
is het belangrijk dat iedereen zijn plaats weet. De touringcar heeft zich
dan ook nog maar net in beweging gezet als een rondbuikige vijftiger
zich naar de microfoon voorin de bus begeeft. Met zijn veel te hoog op
getrokken glanzende joggingbroek baant de man zich een weg door het
smalle gangpad. Zijn 'Jan Modaal' uitstraling wordt alleen verstoord
door de glanzende Rolex die nonchalant om zijn pols bengelt. Aha, dat
moet dus de directeur zijn, mijmer ik. Goedemorgen lieve collega's en
partners. Het doet me deugd dat jullie vol ambitie zijn aangetreden om
ons gezamenlijk te onttrekken aan de sleur van alledag. We zijn nu op
weg naar de Belgische Ardennen en daar gaan we ons bezighouden met
sportieve en avontuurlijke activiteiten. Op de terugreis zullen we onder
weg stoppen om het diner te gebruiken. Alle hapjes en drankjes die jul
lie vandaag nuttigen, zijn uiteraard voor rekening van ons bedrijf. Ik
wens jullie een plezierige dag.
Ik vraag me af of het zachte gegiechel onder de buspassagiers nu wordt
veroorzaakt door de opmerking dat we vandaag gratis verteer hebben of
dat het toch meer komt omdat de topman in zijn Wibra-outfit veel weg
heeft van André Hazes. Terwijl mijn echtgenote druk aan het babbelen is
met allerlei collega's, kijk ik verveeld naar het voorbij flitsende land
schap en ik bedenk wat ik allemaal niet voor leuks had kunnen doen op
mijn vrije zaterdag. Nog voordat onze tas met broodjes en snoep hele
maal leeg is, zijn we op de plaats van bestemming aangekomen. Na een
eerste schifting wordt iedere groep met een gids de woeste natuur inge
stuurd. Het dagprogramma met mountainbiken, abseilen, kanoën en
boogschieten vind ik als sportman en natuurliefhebber schitterend.
Maar als de avond valt, komt de lange terugreis. De lieden die ik de hele
dag als een dood vogeltje langs de sportonderdelen zag schuifelen, blij
ken nu plots over zoveel conditie te beschikken dat ze onophoudelijk
naar de rijk gevulde koelkast in de bus kunnen lopen. Het naar adem
snakken is passé en met armen vol gratis bier worden opschepperige
verhalen rondgestrooid over de vermeende olympische prestaties van de
slappelingen. Nadat het diner is genuttigd, vallen er gelukkig diverse
patsers in een diepe slaap. Vlak voor het overschrijden van de Belgisch-
Nederlandse grens klinkt er een onheilspellend geluid van achter uit de
bus. Een medewerker uit het middenkader laat kokhalzend zijn maagin
houd onze revue passeren. Gehuld in een penetrante nevel rijden we de
laatste etappe op weg naar huis. De directeur had gelijk. Je leert tijdens
zo'n personeelsreisje je collega's van binnen en van buiten kennen.
Een aantal leden van de Roemenië-commissie op bezoek bij de zustergemeente, v.l.n.r. Peter de Viet, Kees en Leny Zandijk, Jan van de Burg,
Agnes Deurloo en dominee Lukacsi Szflamér en zijn vrouw.