Kinderen op blote voeten zoeken naar eetbaar spul op vuilnisbelt 'Hoewel arm krauwen ze alles uit de hoek om ons te ontvangen' 'Vergunning voor een evenement ontmoedigt' Herstel te laat Ons Dorpshuis Personeelsreisje Donderdag 23 oktober 2003 EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT 3 Ze plukt alweer appels in de boomgaard van haar Vader, maar haar gedachten gaan nog vaak terug naar het kin dertehuis in Lesotho. De 18-jarige Marianne Hoek uit Sint-Maartensdijk knapte er samen met zes andere vrij willigers een gebouwtje op waar voornamelijk aidswe- zen in worden opgevangen. Ze was er voor de christelij ke hulporganisatie Dorcas. Ze werd getroffen door de grote armoede die ze er aantrof. „Je stelt je vantevoren wel voor dat het erg is, maar niet dat het zó erg is." Marianne Hoek bezoekt Dorcasproject aidswezen in straatarm Lesotho Minimum leges verhoogt van 6 naar 50 euro Ontmoedigingsbeleid. Zo kwalificeert M.A.J. van der Linde (PvdA) het voornemen van het gemeentebestuur om de prijs van een evenementenvergunning fors te ver hogen en zo de erbij behorende werkzaamheden meer kostendekkend te maken. Het minimale bedrag stijgt volgend jaar van zes naar 50 euro. „Evenementen die ge organiseerd worden, zijn voor woonkernen vaak het zout in de pap. Wij vinden dat de gemeente daarvoor best hand- en spandiensten mag verlenen", zei Van der Linde in de commissie algemeen bestuur. Burgerlijke stand Afvalbak Ravijnen Politieschool Aan banden Meestoof Bazaar voor Roemenië van hervormde gemeente Rehoboth in smalstad Stapje voor stapje zien ze verbeteringen. Het gaat lang zaam, maar het geld wordt goed besteed. De leden van de Roemenië-commissie van de hervormde gemeente Rehoboth in Sint-Maartensdijk zijn terug van een bezoek aan de partnergemeente Székelykal, een klein dorpje in Transylvanië. Waar iedereen wel te eten heeft, maar de jeugd wegtrekt naar de stad. Marianne Hoek vond het een van de treffendste foto's die ze maakte in Lesotho. Een van de kinderen lag te slapen op de vaten die buiten het kindertehuis stonden. Wethouder K.A. Heijboer atten deerde de PvdA'er erop dat de ambtelijke kosten die met een eve nementenvergunning gemoeid zijn, nu voor slechts 10% gedekt wor den. De gemeente wil dat op 50% brengen. „Hebt u enig idee hoeveel uren er bijvoorbeeld zitten in de braderie van Tholen?" gaf Heij boer aan. Voor die braderie willen burgemeester en wethouders het ta rief op 385 euro brengen, voor de braderieën in de andere woonker nen - alsmede commerciële evene menten - op 115 euro. Voor de ove rige evenementen (kermis, wieler ronde e.d.) wordt de prijs 50 euro. Als er zoveel uren in gaan zitten, zou de gemeente de bemoeienis kunnen versimpelen, opperde J. van den Donker (D66). Maar bur gemeester W. Nuis zei dat de ge meente absoluut geen overbodige regels hanteert. „We stellen inder daad meer regels, maar dat is nood zakelijk. Of dat voor organisatoren nu prettig is of niet. Maar de vei ligheid en openbare orde dienen we natuurlijk te bewaken." En als het gaat om een gebaar te maken naar al die organisaties, dan gebeurt dat volgens Nuis bijvoorbeeld door het regelen van dranghekken. Hij vroeg zich verder af of een ge meente commerciële initiatieven moet subsidiëren, wat in feite het geval is als niet alle kosten van een vergunning in rekening worden ge bracht. Van de term 'ontmoedi gingsbeleid' wilde Nuis absoluut niets weten. „Als we de vergun ning volledig kostendekkend zou den maken, dan zou u gelijk heb ben. Maar we vragen 50%", zei hij richting Van der Linde. M.J. Klippel (SGP) meende dat voor het plaatsen van reclamebor den ook maar zes euro betaald moet worden, maar Heijboer sprak dat tegen. Het tarief ligt ruim bo ven de 100 euro. Wat de leges burgerlijke stand be treft, blijkt dat voor het opmaken van akten van de burgerlijke stand op grond van het burgerlijk wet boek geen leges gevraagd mogen worden. Wél mag dat voor een huwelijksvoltrekking, een trouw boekje en uittreksels burgerlijke stand. Om de eerder voorgestelde 70% dekking van de kosten te be reiken, zou een huwelijksvoltrek king 380 euro moeten gaan kosten (nu 280 euro). De kosten ervan lig gen echter op zo'n 300 euro en daarom wil het gemeentebestuur de verhoging beperken tot laatstge noemd bedrag. Omdat de afgifte van trouwboekjes al kostendekkend is, blijft dat tarief op 39 euro staan. Uittreksels worden iets goedkoper, ze gaan van 9,30 euro naar 9 euro omdat dit het wettelijke maximum tarief is. Ook voor een paspoort en een identiteitskaart wil de gemeen te het wettelijk maximum hanteren, respectievelijk 37,96 euro en 30,56 euro. In de commissie gaf de CU bij monde van A.L. Piet aan, niet met de legestarieven akkoort te zul len gaan. Lesotho is een klein land met ruim 2 miljoen inwoners dat als een on afhankelijke enclave in Zuid-Afri- ka ligt. Een straatarm land dat in 1998 op de 147ste plaats stond op de wereldranglijst naar inkomen per hoofd van de bevolking. Een bergland tussen Kwazulu Natal, Vrijstaat en de Oost-Kaap waar van grote delen nog nauwelijks toegankelijk zijn. Industrie is er erg beperkt. Er zijn wel bedrijfjes in nijverheid. Er is landbouw, maar het land kan niet voorzien in de eigen voedselbehoefte. Voor veel goederen is het afhankelijk van buurland Zuid-Afrika. Net als Nederland is Lesotho een konink rijk. Maar daar houdt de vergelij king ook meteen op. De stichting Dorcas is hier vooral bekend van de projecten in Oost- Europa maar steunt ook projecten in Afrika. Naast noodhulp wordt ook structurele hulp verleend. „Om de omstandigheden van arme mensen te verzachten," vertelt Marianne. Ze is lid van Dorcas en wilde graag iets doen. „Je kan al tijd wel iets voor arme mensen be tekenen," zegt ze. Ze reisde er voor naar Lesotho. Met zes andere jongeren in de leeftijd van 20 tot 25 jaar. Vijf jongens en twee mei den. De meesten uit het Noorden van het land die Marianne nooit eerder had ontmoet. Het doel was heel concreet. Het opknappen van een kindertehuis in Maseru, de hoofdstad van Le sotho in het westen van het land. „Er worden kinderen opgevangen. De meesten komen uit de sloppen wijken. Een aantal zijn te vonde ling gelegd. Veel kinderen zijn aidsslachtoffer." Het gebouwtje waar de kinderen eten, spelen en slapen was volle dig verwaarloosd, zo vertelt Ma rianne. „Er zat geen deur in, geen glas in de ramen, het lekte overal, het was er ontzettend smerig. Overal lag troep. Ook buiten. Er werd gekookt op een vuilnisbeltje. Ze gebruikten het afval om een vuurtje te maken. Vlak daarbij lag een open riool. De kinderen deden hun behoefte ongeveer waar ze stonden. Bij een open slootje. Dat zat ook helemaal verstopt." Marianne schrok van wat ze zag. Zeker toen ze met zijn allen echt aan de slag gingen en heel het ge bouwtje leeghaalden. Bedden en banken. Kasten en kleren. „De rat ten vlogen er uit weg. We vonden beschimmeld eten dat was wegge gooid. Bij het uitkloppen van de dekens kwam zoveel stof vrij dat je mekaar bijna niet meer zag. Het was er een verschrikkelijke rot zooi. De hygiënische toestand was er ver beneden peil. Het stonk er. Subsidie fietsroutes. De provin cie subsidieert de cultuurhistori sche fietsroutes van waterschap Zeeuwse Eilanden, die hiervoor aan 3 fietsroutefolders met ver pakking 22.659 euro heeft uitge geven. Het smerigste beest zou ik zo'n plek niet gunnen," zegt Marianne die nog gruwt van de confrontatie met de armoe en ellende in dit deel van de wereld. „De kinderen lopen op blote voe ten over de vuilnisbelt en zoeken naar eetbare spullen. Dat eten ze ook op. Er liepen ook honden rond. Met schurft en open won den. Verschrikkelijk." Alle afval werd op een hoop ge gooid en in de brand gestoken. De vrijwilligers maakten een grote af valbak en legden de kinderen uit dat voortaan alles daarin moest. Ook de kookplek werd verbeterd. Ze maakten er een afdak voor. Zetten een nieuwe deur en nieuwe ramen in het gebouw. Brachten aan de buitenmuur een bescherm laag aan op de stenen, dichtten de lekkages en sausden de muren aan de binnenkant. Ontstopten het ri ool Op de foto's die Marianne ge maakt heeft, is het verschil duide lijk zichtbaar. Wat kapot en vies was, wordt heel en schoon. Ze had zichzelf vantevoren wel een beeld gevormd van de omstandigheden die ze er aan zou treffen. „Je weet het niet, maar ik had sowieso ge dacht dat het schoner zou zijn. Je stelt je vantevoren wel voor dat het erg is, maar niet dat het zó erg is." Samen met een ander meisje was ze ondergebracht bij een gastgezin in Maseru. De eerste week bij een echtpaar, de tweede week bij een alleenstaande vrouw. „Het eerste adres was een van de luxere hui zen. We sliepen op matjes op de grond. Net als de Afrikanen. Dat viel wel mee, maar ook daar lie pen er ratten door de kamer. Elke nacht hoorde je het geritsel en ge- knaag om je heen. Er gebeurde verder niks, hoor. Je went er wel aan. Ik ritste mijn slaapzak zo ver mogelijk dicht." De watervoorziening is beperkt. De vrijwilligers konden niet zo maar onder de douche na een dag werken. „Je kreeg een heel klein laagje water om je te wassen. Ze moeten er erg voorzichtig mee we zen." Het ontbijt bestond uit een soort 'mueslipapje', mais en melk. De hoofdmaaltijd was bijna elke dag rijst met kip. Vaak pas om zes uur 's avonds na het ontbijt om ze ven uur 's ochtends. Maar een keer at de groep ook schapendarm en schapenmaag. Dat was wel even slikken voor Marianne, maar ze heeft het wel gegeten. Maseru ligt in een laagvlakte. Met zandsteenplateaus en heuvels. De stad, gesticht in 1869 door de En- Ronduit Praise. Dat is de naam van een praiseavond die de EO morgen, vrijdag, organiseert in Ouddorp. De happening in de Dorp stienden, voor jongeren van 12 tot 25 jaar, is gratis toegankelijk en be gint om half acht. gelsen wordt de 'plaats van het ro de zandsteen' genoemd, naar het gesteente in de streek. De laag- vlakke met heuvels ligt op een ge middeld hoogte van 1500 meter. Met temperaturen rond de 30 gra den. Verder is het land bergachtig met toppen boven de 3000 meter. Lesotho is geen thuisland geweest van Zuid-Afrika maar ongeveer 40 procent van de mannelijke bevol king werkte (ruim tien jaar gele den) in de mijnen, de industrie of op de grote boerderijen in het buurland. De gezondheidszorg in Lesotho is gebrekkig. In het minder toegan kelijk deel van het land vaak in handen van zendelingen en mis sionarissen. Marianne bezocht met de groep ook het dorpjeSemon- kong in de bergen. Een gevaarlijke tocht langs ravijnen. „We zaten in een jeep. Achterin een open bak. Het was ruig. Wegen van zand en keien. Af er toe werden we er bij na uitgelanceerd." In Semonkong Secretaris Peter de Viet van de Roe menië-commissie is nu twee keer in het gebied waar de Hongaarse min derheid woont, geweest. Het dorpje Székelykal ligt ongeveer twintig ki lometer ten zuiden van de stad Tirgü Mures. Ongeveer in het midden van het land, zo'n 400 kilometer van de steunt Dorcas een voorlichtings project over aids. „Medische zorg is daar helemaal niet. We hebben er niet gewerkt, maar zijn er alleen geweest om contacten te leggen." Volgens Marianne is 90 procent van de bevolking christelijk. Pro testant, katholiek en andere deno minaties. „Heel veel zijn het al leen in naam. Bij de aidspatiënten die we bezochten, deden we aan evangelisatie. Zingen, bidden, een stukje bemoediging. Je kon zien dat ze dat goed deed. Dat is ook het mooie en het troostende van dit werk. Er is puur ellende, maar als je ziet hoeveel de mensen aan hun geloof hebben. Ze kunnen heel vrolijk zijn. Ondanks de om standigheden. Maar je ziet ook de wanhoop op hun gezichten." Marianne denkt dat daar de men sen ondanks de armoede gelukki ger zijn dan hier in het rijke wes ten. „Hier zijn we zo mate rialistisch. Hier kunnen we zeuren over pietluttige dingen. We wonen hier op een mooi en ook christelijk eiland. Er zou toch veel meer ge daan kunnen worden? Ik ben nog- grens met Hongarije. Hij ziet wel verbeteringen, zo vertelt hij boven de stapel foto's van het laatste be zoek. „De wegen in de dorpen daar zijn onverhard. Als er weer vol doende geld is, wordt er steeds een stukje asfalt bij gelegd." De mensen leven er onder armoedige omstan- al idealistisch. Ik vind dat er ge lijkheid tussen de mensen zou moeten zijn. En niet dat daar men sen leven in uiterste armoede en wij hier in uiterste rijkdom." Terugkijkend op haar korte ver blijf zegt ze: „Ik heb met eigen ogen gezien hoe anders het leven daar is." Marianne heeft de reis zelf moeten bekostigen. Ze deed dat door sponsors te zoeken. Ook op school voerde ze actie. Ze rondde in Rot terdam een brugjaar af voor de po litieschool. „Op de diploma-uit reiking waar meer dan duizend mensen in de zaal zaten, ben ik naar voren gestapt en heb mijn verhaaltje opgehangen." Ze hield geld over dat nu naar Dorcas gaat. Op de terugreis deed. de groep Jo hannesburg aan. „Het schijnt de crimineelste stad van de wereld te zijn, maar we hebben daar niets van gemerkt. Er werd ons wel ge zegd dat we niet 's avonds of 's nachts op straat moeten gaan. Ze digheden, zo blijkt uit zijn relaas. Er is geen industrie. Er wordt akker bouw en tuinbouw bedreven. Er worden druiven, mais en tabak ge- teelt. De meeste huishoudens heb ben zelf wel een eigen tuin om groente te verbouwen. „Ze hebben kippen, bakken zelf brood en halen hun drinkwater uit een put. Maar er is bijveerbeeld geen winkel, alleen een heel klein marktje." Veel men sen hebben onvoldoende geld om hun gaskachels te laten branden in de koude winter van het landkli maat. „Dan gaan ze over op het sto ken van hout. Dat is er wel voldoen de. Maar mensen trekken ook extra kleren aan tegen de kou. Je ziet er ker als blanke niet. De verschillen zijn daar erg groot. Je hebt er hele dure wijken met grote villa's, golfbanen, mensen die in dure au to's rijden en mensen in de krot tenwijken. Met huisjes twee keer ons kippenhok." Ze bezochten er een project dat al zeventien jaar lang door Dorcas wordt gesteund. Het betreft hulp aan aidspatiënten. Evangelisatiwerk, maar ook het ondersteunen van kinderen uit de townships. „Elke week komen er 400 tot 500 kinderen uit de slop penwijk om eten: brood en bonen soep. Ze krijgen dan ook een half brood mee naar huis. Het is een prachtig project. Daar zie je direct de gevolgen van je inspannin gen." Of Marianne nog eens teruggaat, kan ze nog niet zeggen. „Daar ben ik nog lang niet klaar voor." Op 3 november begint ze aan haar loop baan bij de politie in Rotterdam. In het district west vanuit het poli tiebureau op het Marconiplein. Niet Maseru, maar de wijk Span gen behoort dan tot haar werkter rein. veel oude mensen, de jeugd trekt naar de stad want er is geen werk." Auto's kom je er nauwelijks tegen. „Veel gebeurt nog met de ossen- span, met paard en wagen of met een ezel." De commissieleden onderhouden contacten met dominee Luckacsi Szilamér die een gemeente leidt van ongeveer 100 leden. „Dat aantal is voor ons ook goed te behappen. Bo vendien spreekt hij vloeiend Duits en dat is toch wel erg makkelijk want het Hongaars beheersen we niet. De Viet kan wel goedemorgen en goedenavond zeggen, maar elke conversatie die een beetje verder gaat strandt. De Christenunie heeft burgemeester en wethouders vragen gesteld naar aanleiding van een televisie-uitzen ding over de deplorabele toestand van Ons Dorpshuis in Anna Jacoba- polder. De uitspraak in dat program ma dat een architect begin oktober voor het eerst contact met de be heerster had gezocht om de moge lijkheden van herstel te onderzoe ken, verbaast de CU. 'Hoe is het mogelijk dat herstel nu pas ter hand wordt genomen, terwijl de raad dit voorjaar nadrukkelijk heeft uitge sproken dat dit zo spoedig mogelijk diende te gebeuren?' wil de CU we ten. De fractie vraagt verder hoe het college denkt te voldoen aan de ka- De dominee heeft twee gemeenten onder zijn hoede. Een wordt ge steund door de Rehobothkerk in de smalstad, de andere krijgt hulp van een gemeente in Numansdorp. De Roemenië-commissie bestaat uit voorzitter Adrie Wielaard en secre taris Peter de Viet uit Sint-Maar tensdijk, penningmeester Jan van de Burg uit Poortvliet, de leden Agnes Deurloo en Leny Zandijk uit Tho len, Rinus van Oudenaarde uit Scherpenisse en Marleen Vroegop uit Sint-Annaland. Ze wordt in het werk begeleid door de stichting Roemenië beraad Nederland. Die schreven een handboek, maar raden ook aan om steeds zelf te gaan kij ken, zegt De Viet. „Met de dominee wordt overlegd wat er met het geld dat wij hier bij eenbrengen, wordt gedaan. Zo wordt het geld onder meer besteed aan het opknappen van een lokaal van de kleuterschool. Daar moest een vloer in en een nieuw plafond." Er zijn nu vier projecten die door de Rehobothkerk ter hand zijn geno men. Behalve het schoollokaal zijn dat het opknappen van het gemeen tegebouw en het renoveren van de kerk. Het vierde betreft het op poten zetten van diaconale steun. „De kerk tocht er van alle kanten. Als je daar 's winters met je kinde ren moet zitten met strenge vorst, dat is eigenlijk geen doen. De toren is aangetast door beestjes. Het ge meentegebouw moet verder worden afgebouwd. En om de kerk moet be strating komen." Het is ook de bedoeling dat er op de verdieping in het gemeentege bouw een logeerkamer komt voor een gastpredikant. Keuken en dou che zijn aanwezig. De commissie is onder de indruk van de inzet van Szflamér. „Hij doet er eigenlijk alles. Hij is een spil in de gemeenschap. Hij doet het jeugdwerk wat heel belangrijk is. Maar bij hem wordt ook het geld uitgekeerd voor mensen die een uit kering hebben. Hij heeft een auto en die doet regelmatig dienst als ambu lance. Ook als er mensen pijn heb ben, gaan ze naar de dominee. Het raakt je als je ziet hoe enthousiast hij bezig is." Op 1 oktober vierde de predikant zijn zilveren jubileum. „Er waren bloemen in de kerk en er was een feest voor de Hollanders." Het sturen van hulpgoederen naar Roemenië wordt steeds verder aan banden gelegd. Kleren worden al leen nog aangenomen als ze ge stoomd zijn, vertelt De Viet. „Er moeten overal bonnetjes van ge toond worden. Het is aan strenge regels gebonden, hoewel 'er wel be- demota, waarin staat dat de opknap beurt in 2003 zijn beslag moet krij gen. En welke middelen het heeft om het dorpshuis binnen afzienbare tijd weer optimaal te laten functio neren. In de uitzending viel te beluisteren dat er geld voor de opknapbeurt be schikbaar is. Beheerster E. v.d. Reest-Lindhout reageerde echter sceptisch op een toezegging van wethouder mevr. Velthuis: „Dat hebben ze acht jaar geleden ook al gezegd." De beelden illustreerden hoe erg het met het gebouw gesteld is: scheuren in de muren, verveloze en rotte raamkozijnen. De beheer ster is het meer dan zat. In de uit zending kondigde ze aan, er het bijl tje bij neer te gooien als het herstelwerk dit jaar niet wordt uit gevoerd. hoefte is aan kleding. Maar Roe menië wil lid worden van de Euro pese gemeenschap en dan past het niet dat je nog hulpgoederen ont vangt." De Thoolse bezoekers waren er echt te gast, zegt Peter. „We moch ten niet komen werken. De domi nee ziet ons als gast en heeft ons rondgeleid. Wel zou hij willen dat onze jeugd er eens komt werken, als een soort uitwisseling. Het zou wel belangrijk zijn om te doen. Dan kunnen jongeren ervaren hoe het is om onder zulke omstandigheden te moeten leven. Hier hebben we koud en warm water, en verwar ming. Alles werkt. Dat is daar heel anders." De Viet laat een foto zien van enkele commissieleden met een mobiele te lefoon aan hun oor in een leeg heu vellandschap. Hier zie je mensen op straat bellen, in huis, in de bus, op het schoolplein. Maar daar moet eerst de hoogte worden opgezocht om bereik te hebben. „We moesten een kilometer de heuvels oplopen. Eerst een eindje trimmen om te kun nen bellen," lacht De Viet. Tijdens het tweedaagse verblijf be zocht de commissie onder meer de kleuterschool in het dorp. De kin deren kregen knuffels, snoepgoed en ballonnen. Er werd gezongen voor de gasten. „Overal waar we kwamen, werden we gastvrij ont vangen met eten en drinken. Dat deed ons veel. Ze doen dat ook wel uit dankbaarheid, maar onder el kaar doen ze dat ook. Ze krauwen alles uit de hoek, terwijl ze toch zo arm zijn. Wie zijn wij dat we dit mogen doen, denk je dan." Het bezoek trok ook de aandacht van de regionale pers in Roemenië. In het cultuurkatern van de Volks krant (op weekenformaat) wordt kort verslag gedaan van het bezoek aan de kleuterschool. De dominee is ook al een keer op Tholen geweest. Hij heeft een dienst in de kerk bijgewoond die hij afsloot met het Onze Vader in het Hongaars. Hij was samen met zijn dochter ge komen. Ze bezochten de Efteling, maar ook het streekmuseum De Meestoof in Sint-Annaland en het bloemenproefveld van Sahin aan de Veerweg in Stavenisse. Zaterdag houdt de commissie een ba zaar in de voormalige kleuterschool aan de Radda Barnenstraat. Er is on der meer een loterij, grabbelton, schminken, een kapster, een quiz, een koffiebuffet, een boekenverkoop, plus een kleine fototentoonstelling van de reis. De bazaar duurt van tien uur 's ochtends tot drie uur 's mid dags in Sint-Maartensdijk. We hebben nu toch weer een ongelofelijk leuke dag gehad zeg. Het was lachen, gieren, brullen. Op uitnodiging van de werkgever van mijn vrouw gingen we een dagje op reis met alle collega's. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik in principe dolgraag op stap ga, maar dan vooral met mensen die ik ken. En dan ook nog het liefst met diegenen waarmee ik het goed kan vinden. Niets ten nadele van het vreemdelingenlegioen waarmee ik deze dag op survival ga, maar mijn ervaring is dat je eigen lijk de hele dag bezig bent met jezelf voorstellen. ,,Ja inderdaad, ik ben de man van... Wat ik wel altijd schitterend vind, is de machtsstrijd tussen de leden van de directie tijdens zo'n uitstapje. De van belangrijkheid overlopende lieden beginnen hun gevecht al als we 's ochtends de bus instappen. Doordat we, voor ons sportieve dagje uit, in trainingspak gekleed gaan, is van enig onderscheid tussen de topmensen en het werkvolk qua kle dinglijn geen sprake. Om dit gemis te compenseren, moeten dus alle vo cale registers opengetrokken worden. Hiërarchie is hiërarchie en on danks de verbroedering die van zo 'n collectieve dagtocht uit moet gaan, is het belangrijk dat iedereen zijn plaats weet. De touringcar heeft zich dan ook nog maar net in beweging gezet als een rondbuikige vijftiger zich naar de microfoon voorin de bus begeeft. Met zijn veel te hoog op getrokken glanzende joggingbroek baant de man zich een weg door het smalle gangpad. Zijn 'Jan Modaal' uitstraling wordt alleen verstoord door de glanzende Rolex die nonchalant om zijn pols bengelt. Aha, dat moet dus de directeur zijn, mijmer ik. Goedemorgen lieve collega's en partners. Het doet me deugd dat jullie vol ambitie zijn aangetreden om ons gezamenlijk te onttrekken aan de sleur van alledag. We zijn nu op weg naar de Belgische Ardennen en daar gaan we ons bezighouden met sportieve en avontuurlijke activiteiten. Op de terugreis zullen we onder weg stoppen om het diner te gebruiken. Alle hapjes en drankjes die jul lie vandaag nuttigen, zijn uiteraard voor rekening van ons bedrijf. Ik wens jullie een plezierige dag. Ik vraag me af of het zachte gegiechel onder de buspassagiers nu wordt veroorzaakt door de opmerking dat we vandaag gratis verteer hebben of dat het toch meer komt omdat de topman in zijn Wibra-outfit veel weg heeft van André Hazes. Terwijl mijn echtgenote druk aan het babbelen is met allerlei collega's, kijk ik verveeld naar het voorbij flitsende land schap en ik bedenk wat ik allemaal niet voor leuks had kunnen doen op mijn vrije zaterdag. Nog voordat onze tas met broodjes en snoep hele maal leeg is, zijn we op de plaats van bestemming aangekomen. Na een eerste schifting wordt iedere groep met een gids de woeste natuur inge stuurd. Het dagprogramma met mountainbiken, abseilen, kanoën en boogschieten vind ik als sportman en natuurliefhebber schitterend. Maar als de avond valt, komt de lange terugreis. De lieden die ik de hele dag als een dood vogeltje langs de sportonderdelen zag schuifelen, blij ken nu plots over zoveel conditie te beschikken dat ze onophoudelijk naar de rijk gevulde koelkast in de bus kunnen lopen. Het naar adem snakken is passé en met armen vol gratis bier worden opschepperige verhalen rondgestrooid over de vermeende olympische prestaties van de slappelingen. Nadat het diner is genuttigd, vallen er gelukkig diverse patsers in een diepe slaap. Vlak voor het overschrijden van de Belgisch- Nederlandse grens klinkt er een onheilspellend geluid van achter uit de bus. Een medewerker uit het middenkader laat kokhalzend zijn maagin houd onze revue passeren. Gehuld in een penetrante nevel rijden we de laatste etappe op weg naar huis. De directeur had gelijk. Je leert tijdens zo'n personeelsreisje je collega's van binnen en van buiten kennen. Een aantal leden van de Roemenië-commissie op bezoek bij de zustergemeente, v.l.n.r. Peter de Viet, Kees en Leny Zandijk, Jan van de Burg, Agnes Deurloo en dominee Lukacsi Szflamér en zijn vrouw.

Krantenbank Zeeland

Eendrachtbode /Mededeelingenblad voor het eiland Tholen | 2003 | | pagina 3