Zestig jaar lief en leed voor
Poortvliets onderwijzersechtpaar
HALVE PRIJS
Sneeuw-en vorstperiode beroerd
voor invaliden en bejaarden
Met gemeentelijke erepenning antieke buitenlantaarn,
twee rijwielen, secretaire, boeken en bloemen
C.B.T.B. Tholen over twee
verdieners en automatisering
WINTERJACKS
EN JASSEN
RESTANTEN
Donderdag 31 januari 1985
EENDRACHTBODE
9
Hollebrands: "School met de Bijbel helpen opbouwen"
Het Poortvlietse onderwijzersechtpaar J.I. Hollebrands-Bijl herdacht dinsdag het
heuglijke feit zestig jaar in de echt verbonden te zijn. Deze feestdag werd nog
geaccentueerd door de verjaardag van hun enige zoon J.J. Hollebrands, die deze
dag vijftig jaar werd. Onderwijzer Hollebrands is 83 en zijn echtgenote 85 jaar. Het
grootste deel 'van hun leven speelde zich af rondom de School met de Bijbel in
Poortvliet en hierdoor horen ze als het ware bij het dorp. Aan hoeveel kinderen
heeft het echtpaar immers geen les gegeven en hoeveel zagen ze er niet opgroeien?
Schoolherinneringen
Ridderorde
W oensdagavond
hoorzitting over
waterkwaliteits plan
A.N.I.B. vraagt samenwerking van alle vrijwilligersorganisaties
Gehandicapte jeugd
niet op zijspoor
Werkgroepje
Contactpunt
Kom maar eens op
spreekuur
In het diepste geheim
Goede vondsten
Koop vast een
zwembroek
Doktersvrouw
ondergewaardeerd
Is accountantswerk
duur?
Twee-verdieners
E.E.G.-Emancipatie
Landbouw-vrijstelling
Mevrouw M.H. Hollebrands-Bijl
blikt met dankbaarheid terug op
haar leven en zegt geen spijt te
hebben van haar zevenjarige pe
riode als onderwijzeres en 25 jaar
als handwerkonderwijzeres. "In
deze tegenwoordige tijd zou ik dit
beroep echter niet meer begeren;
de kinderen van nu hebben een
heel andere geest dan vroeger. Ik
ben wel blij dat ik het werk mocht
doen, want de wetenschap dat je
je leerlingen iets meegegeven hebt
voor hun verdere leven schenkt
veel voldoening".
Het echtpaar Hollebrands staat
niet alleen in het leven, want het
weet zich omringd door een grote
kinderschare. Van hun zeven kin
deren wonen er vijf op het eiland
Tholen, één in Dordrecht en één
in Goes. Verder telt de familie 26
kleinkinderen en 11 achterklein
kinderen.
Hollebrands kan putten uit een
schat van schoolherinneringen.
Ruim 46 jaar zat hij in het onder
wijs, gaf in die tijd orgellessen en
leidde een zangkoor. "Het gebeurt
nog vrij regelmatig dat oud-leer
lingen op bezoek komen", zei
Hollebrands. "Nog niet zo lang
geleden kwam er een al vrij oude
dame langs, die voor het eerst in
57jaar haar geboortedorp be
zocht. Ze was namelijk geëmi
greerd naar Amerika. Zonder een
bezoek aan "de meester" ging ze
voor geen goud terug naar haar
tweede vaderland".
In een schrift heeft Hollebrands
enkele schoolherinneringen opge
tekend. Enkele citaten hieruit zijn
beslist het vermelden waard, zoals
het "pèrd" van Kees. "De eerste
jaren stonden wij met twee leer
krachten in één lokaal. De eerste
klas werd toen waargenomen
door een onderwijzeres, die nu
nog een goede bekende van mij is.
J^, met die eerste klas, daar kon je
nogal eens wat mee beleven. Zo
weet ik nog de vraag van de on
derwijzeres aan een jongen ('k zal
hem maar Kees noemen); Kees,
wat is dat? Ze wijst de bok aan, op
de toen goed bekende leesplank
van Hoogeveen. Kees kijkt strak,
ingespannen naar het prentje. Nu
was de afstand nogal aanzienlijk,
want hij zat helemaal op de
achterste bank. '"n Pèrd", kwam
het er vastbesloten uit. Neen
KeesKijk nog eens goed. 'n
Pèrd", hield Kees vol. Neen Kees,
maar kom eens een beetje dich
terbij, dan zul je 't wel beter zien.
Kees strompelt de bank uit. Hij
bereikt het bord en kijkt opnieuw.
"O, 'n geite", zegt hij dan, maar
laat aanstonds volgen: "Je stit 'r
ok mi je neuze bi".
Ook de oorlogstijd 1949-1945
komt aan bod en de angst die de
kinderen in die tijd beheerste,
wordt duidelijk naar voren ge
bracht. "Ontzaglijk is de uitwer
king geweest die deze reuzewor
steling over de ganse wereld, op
verschillend gebied heeft teweeg
gebracht. In school was één der
eerste raadgevingen om vlug on
der de bank te kruipen, als er eens
iets gebeurde. Menigmaal kon je
bij een plotselinge hevige knal,
waarbij ramen en deuren ram
melden, de uiting horen: "Wat
schrik ik toch". Zo gingen de ver
schrikkingsjaren voorbij."
De langdurige staat van dienst bij
het onderwijs leverde Holle
brands bij zijn afscheid de gouden
medaille op, verbonden aan de
orde van Oranje Nassau. De oud
onderwijzer werd 12 november
1901 in Kapelle Biezelinge gebo
ren en kwam in 1920 als onderw
ijzer naar Poortvliet. Hij trouwde
daar vijf jaar later de Poortvlietse
inwoonster M.H. Bijl.
Op bijna 65-jarige leeftijd werd
Hollebrands raadslid van de ge
meente Poortvliet voor de SGP, In
1970 werd hij Poortvliets wethou
der en een jaar later SGP fractie
leider in groot Tholen. Op ruim
70-jarige leeftijd trok de op veel-
erlei gebied actieve Hollebrands
zich uit de bestuursfuncties terug.
Het echtpaar Hollebrands ken
merkte zich door hun rechtzinnige
en beginselvaste levenshouding.
Dit komt onder andere tot uit
drukking aan het slot van de ver
zamelde schoolherinneringen
waar staat: "Met de wens uit te
spreken, dat God onze school in
alle opzichten moge zegenen, wil
ik deze flitsen besluiten.
Woensdagavond om acht uur
vindt in recreatiecentrum Haes-
tinge te Sint Maartensdijk een
voorlichtingsbijeenkomst plaats
over het onlangs door gedepu
teerde staten gepresenteerde wa
terkwaliteitsplan. De bijeenkomst
is voor iedereen toegankelijk.
den brekel
Kortemeestraat 35, Bergen op Zoom
Tilburg - Bergen op Zoom - Roermond - Horst (L)
Advertentie IMi
De afdeling Tholen en Sint Philipsland van de bond van gehandicapten
en arbeidsongeschikten (A.N.I.B.) had vorige week woensdagavond de
verenigingen in deze regio, die zich bezig houden met vrijwillige hulp
verlening, uitgenodigd in Haestinge te Sint Maartensdijk om van ge
dachten te wisselen over een mogelijke plaatselijke en regionale samen
werking. Met een vorst- en sneeuwperiode als in deze maand achter de
rug ligt, bleek dat veel familie- en burenhulp wordt verleend, maar dat
hier en daar nog knelpunten overblijven, waarbij ouderen of gehandi
capten niet zo gemakkelijk over de drempel komen om hulp te vragen.
Kritiek was er voorts minder op het particuliere stoepje, maar wel op
gemeentelijke trottoirs, die langs een plantsoen of dergelijke liggen en
waaraan niets was gedaan. Het resultaat van de bespreking was tenslotte
dat verdere samenwerking gewenst werd geacht en ook zal worden ge
zocht.
Het gaat er bij deze bespreking
vooral om, na te gaan wat we voor
elkaar kunnen betekenen en be
reiken, zei de voorzitter van de
ANIB afdeling, de heer Damen.
Hij gaf daarna een toelichting op
de doelstelling van de ANIB,
maar wees er op, dat er nog zoveel
andere hulpverleners zijn. Die
moeten en mogen vanzelfspre
kend zelfstandig blijven opereren
voor wat ze als hun taak zien,
maar voor sommige zaken kan
integratie gewenst zijn, kan men
onderling uitwisselen, kan soms
van beschikbare apparatuur ge
bruik worden gemaakt, zoals bij
voorbeeld de ANIB dat ter be
schikking heeft, waar trouwens
ook iedereen welkom is op de
wekelijkse soos voor gehandicap
ten. Met integratie kun je alle
kanten op, zei de ANIB voorzitter.
Het zijn bijvoorbeeld niet alleen
de minder validen, die moeite
hebben met de toegankelijkheid
van sommige openbare gebouwen
of anderszins, maar meerdere ca
tegorieën. Daar pleiten we altijd
voor en hebben veelal ook een
goed en welwillend gehoor, maar
gezamenlijk kan altijd meer tot
stand worden gebracht.
Tijdens het inleidend praatje wees
de heer Damen er ook op hoe
1985 is uitgeroepen als het jonge-
renjaar. "Er zal veel voor de jeugd
gedaan worden en dat op velerlei
gebied, maar we zullen zeker at
tent moeten blijven, dat de ge
handicapte jeugd niet op het zij
spoor komt te staan, want dan zal
het jongerenjaar veel van haar
betekenis en doelstelling verlie
zen. De ANIB zal zeker alert rea
geren. Als met elkaar naar sa
menwerking kan worden ges
treefd, zal dat ongetwijfeld de
leefbaarheid van degenen, die
hulp nodig hebben, verbeteren.
De ANIB staat met een eigen
stand op de braderiën, maar als
een andere vereniging die ook wil
gebruiken, laat het dan maar we
ten". Daarna wees de voorzitter
op de drie weken sneeuw- en
vorstperiode, toen minder validen
en bejaarden thuis moesten blij
ven. Damen meende, dat alle
hulpverleners op dergelijke bij
zondere omstandigheden attent
dienen te zijn. Verder vertelde hij,
dat bijvoorbeeld gezamenlijke fil
mavonden of excursies ook mo
gelijk kunnen zijn, als men met
eigen vereniging te weinig mensen
zou hebben. Als voorbeeld nam
hij de uitnodiging aan de ANIB
van Rijkswaterstaat voor bezoek
aan de Deltawerken. Een voor
treffelijk georganiseerde excursie,
waarvan toch meer mensen die
niet aan alles mee unnen doen,
deelnemers zouden moeten zijn?
Dat kn door samenwerking en
coördinatie. Tijdens de discussie
antwoordde de voorzitter op een
desbetreffende vraag dat de ope
ningstijden van de soos gehandi
capten in de E.B. staan. Het ver
voer naar Tholen valt te regelen.
kernen en in de oude centra van
de stadjes, maar dat het veel min
der voorkomt in nieuwe wijken,
waar twee-verdieners vaak een
gehele dag van huis zijn. Die krij
gen niet eens kans het eigen trot
toir schoon te maken, laat staan
dat van buurman-gehandicapte.
Dan liggen er dus toch wel pro
blemen. Vraag was ook of de en
keling aan wie dan gèen hulp
wordt geboden, dit ook wel zou
appreciëren. Daartoe is dan ei
genlijk wel zo'n contactpunt nodig
om het uit te proberen. Een min
der valide die in Strijenham bij
Poortvliet woont, zei dat in de drie
weken sneeuw daar 2 maal een
sneeuwschuiver kwam van ge
meentewege of waterschap, maar
dat nimmer is gepekeld. "Geluk
kig doet m'n buurman het, als ik
het vraag", zei de Strijenhammer.
Damen meende dat er in elke kern
een telefonisch bereikbaar con
tactpunt zou moeten zijn, waar
men hulp kan vragen in omstan
digheden, waarvoor men niet di
rect terecht kan bij welzijnsorgaan
of dergelijke. Dus bijvoorbeeld
dat sneeuwruimen. Hij dacht dat
in die situaties desnoods een be
roep op de scholen gedaan zou
kunnen worden. Opgemerkt werd
vanuit de zaal, hoe er in Oud-
Vossemeer al een jaar een vrijwil-
ligersgroep bestaat, waarvan de
adressen toch bekend zijn, terwijl
daarop nimmer een beroep is ge
daan. Mogelijk is de behoefte dus
niet zo groot of komt men moei
lijk over de drempel om dat te
vragen. Overigens komen de 11
Vossemeerse vrijwilligers bij een
50 tal zieken en bejaarden en ont
dekken dan ook dat er zeer veel
familie en burenhulp bestaat. De
ANIB voorzitter meende dat zulks
zeker het geval is in de kleinere
Uit de discussie bleek voorts, dat
de Anbo-afdelingen (Algemene
Ned. Bond voor ouderen, met
uitzondering van Stavenisse, waar
een afdeling ontbreekt, tweemaal
op een jaar regionaal samenko
men. Men zal nu bij het bestuur
aankaarten of op die eerstvolgen
de halfjaarlijkse bijeenkomst ook
de andere hulpverlenende orga
nisaties uitgenodigd kunnen wor
den. De ANIB bleek daarvan een
lijst te hebben. Voorts is er de ge
dachte om nadat het voortgaand,
overleg is gevoerd te bezien of
men tot een werkgroepje uit alle
kernen moet komen om na te,
gaan of en welke problemen er
liggen.
Die eerstkomende regio
nale Anbo-vergadering wordt 26
maart gehouden. Elkaar notulen
toezenden en elkaar op de hoogte
houden werd in elk geval als zeer
belangrijk geacht. Tegenover de
hulpbehoevende werd over de
hoofden van de aanwezigen ges
teld: schroom toch niet te vragen
als dat nodig is. Van de zijde van
de stichting Welzijn voor Ouderen
werd gesteld, dat onder bejaarden
een onderzoek gaande is, maardat
hieruit voorshands nog niet zo di
rect een grote behoefte is gebleken
aan meerdere hulp dan tot dusver
wordt geboden. Mevrquw Mul,
die dit onderzoek doet bleek be
reid daarover t.z.t. breder te rap
porteren.
De eindconclusie van de aanwe
zigen en de ANIB voorzitter, die,
daarvoor dankte, was dat het ze
ker geen zinloze bespreking was
geweest.
Van de eerste baby, die dokter A.C.J. Noteboom nu bijna 25 jaar geleden op de wereld bracht - Elly v.d. Mark-van Poortvliet, krijgt de jubilerende
arts het cadeau van de bevolking, zij het dan hier nog in miniatuur verborgen in het oude dokterskoffertje. Een smeedijzeren buitenlantaarn.
A chter de microfoon kijkt de voorzitter van de Dorpsgemeenschap, de heer J. C. Kooijman, wat hij namens de bevolking nog meer te bieden heeft: "het
lijkt wel sinterklaas", zei hij.
heeft besloten u de erepenning
van de gemeente met oorkonde
toe te kennen, zo besloot de bur
gemeester zijn toespraak om
daarna het ere-metaal en de oor
konde te overhandigen onder de
wens dat er voor het gezin Note
boom komende jaren nog veel ze
gen in Sint Annaland zou mogen
zijn.
De voorzitter van de dorpsge
meenschap, de heer C.J. Kooi
jman, verzocht de dokter even op
het spreekuur (dat wil zeggen op
het podium) van de dorpsge
meenschap te komen. Hij begon
vervolgens met een felicitatie aan
het 25 jarig bruidspaar en hoopte
dat er nog vele gelukkige en ge
zonde jaren zouden volgen. In de
toch eigenlijk maar kleine ge
meenschap ondervond u deze 2§
jaar eveneens vriendschap en ver
draagzaamheid. De dorpsge
meenschap kreeg nu de taak om
"rond te gaan voor de dokter",
zoals dat in het dorp wordt ge
zegd. U bent immers gedurende
die 25 jaar in vrijwel ieder gezin
een keer geweest, hetzij overdag,
soms ook in de nacht. U hebt over
ons via de krant gezegd, dat we te
dik zijn, te veel drinken en te veel
roken. Maar spa-rood mag toch
wel? Dat u dit alles van ons gerust
mag zeggen, is gebleken uit de
reacties, die we bij de inzameling
kregen. Met het doel iets geza
menlijk te ondernemen.
De voorzitter van de dorpsge
meenschap vervolgde te bena
drukken, hoe in het diepste ge
heim de enveloppen bij de bevol
king werden bezorgd, terwijle-
veneens in het diepste geheim bij
u zo'n envelop in de bus werd ge
deponeerd. Die uitspraak van de
heer Kooijman bracht heel wat
hilariteit in de zaal, want men had
verzuimd de zeer accurate jeugdi
ge bezorger er op te wijzen, dat
huize Noteboom voor deze zaak
overgeslagen kon worden. "Onze
verontschuldiging", zei de voor
zitter en die mop werd grif geëcu-
seerd. In elk geval hebben we de
envelop maar niet bij u opge
haald, zei dhr. Kooijman, "want
uiteraard zal u toch de rekening
van deze receptie worden gepre
senteerd".
De heer Kooijman vervolgde, hoe
na die inzameling, waarbij het
"van zeer velen goed bleek te
zijn", die Dorpsgemeenschap toch
wel met het probleem zat, daar
voor iets aardigs, vooral iets leuks,
toch ook wat bruikbaars aan te
bieden. Het werd min of meer een
familie-complot met daarnaast
toch ook goede ideeën van de
medebestuurders. Voor het eerst
aan te bieden geschenk werd Ellie
van der Mark-van Poortvliet op
het podium gevraagd. Zij was na
melijk de eerste baby, die via de
zorg van dokter Noteboom nu
bijna 25 jaar geleden Sint Anna-
landse werd. Het lid van de
Dorpsgemeenschap, mevr. Boog-
aard-Bolier had het eerste kof
fertje dat dokter Noteboom ge
bruikte en op de rommelmarkt
terechtkwam alsnog tevoorschijn
weten te toveren. Dat koffertje
kreeg de dokter uit handen van
die "eerste baby" aangeboden. In
het koffertje zat een miniscuul
lantaarntje als symbool van het
eerste cadeau. In oude tijden hing
er in het huidig doktershuis, waar
vroeger gemeentesecretaris Pol
derman woonde een smeedijzeren
lantaarn aan een stang bevestigd
aan het balcon. Van een oude foto
kon die smeedijzeren lantaarn
worden nagemaakt en het in het
dokterskoffertje verpakte minis
cuul lampje was er het symbool
van, want het echte voorwerp was
te omvangrijk om naar het po
dium te slepen. Het volgende ca
deau was een nieuwe fiets voor de
dokter, want hij doet als het even
kan de praktijk bij de mensen aan
huis op de fiets en het werd al een
ouwetje. Een nieuw rijwiel kwam
er eveneens te voorschijn voor
mevrouw Noteboom, die trouw
medewerkster is van haar man in
de praktijk met telefoontjes aan
nemen, spreekuur, regelen en zo
veel meer wat er voor een huis
artsen-vrouw aan te pas komt. Het
laatste cadeau van de bevolking
was een fraaie secretaire, om, zo
zei Kooijman, ter zijner tijd voor
de dokter dienst te doen als hij zijn
memoires gaat schrijven, genoeg
lijk met biertje en sigaartje. Dat
echter pas na zijn pensioen, ver
moedde Kooijman. Na die woor
den en cadeaus kreeg het jubile
rend echtpaar een flink applaus
van de zaal, daarmee tegelijkertijd
de woorden van de bevolkings-
'Vertegenwoordiger onderstre
pend.
Het lijkt Sinterklaas wel, zei dok
ter Noteboom in een eerste dank
woord. Daarna benadrukte hij
eerst de grote steun van zijn vrouw
en vond het eigenlijk een prestatie
dat ze het 25 jaar bij hem had we
ten uit te houden, maar toonde
zich tegelijkertijd verheugd over
het bezit van de kinderen. Van de
aangeboden erepenning was hij
onder de indruk gekomen, al
meen je dan zelf alleen maar je
plicht te hebben gedaan, maar
waardering doet toch altijd goed.
Overigens adviseerde hij de bur
gemeester vast een goede zwem
broek te gaan kopen, want als
SRB na de Oosterschelde-werken
weer aktief wordt en er in Sint
Annaland het overdekte zwem
bad is, zal hij als voorzitter van
SRB zeker de burgemeester uit
nodigen voor de eerste duik. De
roem van de Dorpsgemeenschap
ging haar 25 jaar geleden al voor
uit, toen ik bij mijn huwelijk in
Groeningen van de Sint Anna-
landse samenleving een bloem
stuk kreeg, zei de jubilarend arts.
Maar pas in de loop der jaren
hebben wij beseft wat die dorps
gemeenschap hier betekent met
de echte Sint Annalandse sfeer
van gezellig onder elkaar te zijn, al
mag dan ook ieder ander die niet
dwarsligt daar ook bij komen. Wij
zijn er in elk geval uitstekend op
genomen. verzekerde de dokter en
voelen ons, evenals onze kinde
ren, hier uitstekend thuis. Het
dokterskoffertje wordt nu een
kostbare relikwie, die de gehele
bevolking, ook namens zijn vrouw
dankte voor de prachtige cadeaus,
waaronder eminente vondsten.
Hij verzekerde het gemeentebes
tuur ook in de toekomst graag
medewerking te zullen geven als
het gaat om de gezondheidszorg
van deze regio.
Namens de Thoolse huisartsen
voerde dokter J.M. van der Bel uit
Sint Maartensdijk het woord. Zelf
nog amper bekomen van het ju
bileumfestijn, vond hij dat zijn
Sint Annalandse collega 25 jaar
geleden wel bijzonder bofte om
nog eer de artsenbul in zijn bezit
was, al een praktijk te hebben op
gedaan. Dat vergde als het ware
nog meer voor zijn vrouw, meen
de dokter Van der Bel. Weliswaar
had zij al een zijdelingse ervaring
opgedaan, maar om meteen zo
voor een feit te worden geplaatst is
niet eenvoudig. Dokter Van der
Bel vond troiiwens dat de echtge
noten van plattelandsartsen te
weinig worden gewaardeerd in
vergelijking met wat gepresteerd
moet worden. Daarbij moet men
de man kunnen opvangen en ook
nog eens voor de kinderen zorgen.
Hij wist dat zowel de dokter als
zijn vrouw hier met groot enthou
siasme begonnen. Was er vroeger
een tijd, dat een huisarts zo eens
per 7 jaar aan bijscholing moest
doen, nu is dat jaarlijks nodig.
Dokter Noteboom is ook steeds
VERVOLG VAN PAG. 1
bereid jonge of a.s. collega's stage
te laten meelopen. Dokter van der
Bel had deze middag naast de
waardering van de overheid ook
een pot met drop gezien en vond
dat voor dokter Noteboom ook
zeer op zijn plaats. Bij de geluk
wensen namens de collega's bood
hij een frisdrankmixer aan.
Laatste spreker was de voorzitter
van de EHBO afdeling Sint An
naland Tj. Heijboer. Hij ging op
de toer van de spreekwoorden om
daarin de levensloop van de jubi
lerende EHBO docent en zijn
vrouw te beschrijven, waarbij hij
de voorlichting van de dokter om
geen onnodige risico's te nemen
maar dubieus vond, toen hij vol
gende week de dokter op de EH
BO les zag verschijnen met zijn
arm in het gips. Hij had nog vlug
een baantje op de ijsbaan willen
trekken, maar daarbij toch wel
licht een onnodig risico genomen.
Daarom was zijn laatste spreek
woord: bezint eer ge begint. Maar
veel waardering was er niettemin
bij de EHBO voor de jubilerende
dokter, die de EHBO al 18 jaar les
heeft. Hij kreeg daarom speciaal
van die EHBO nog een tuintafel.
Ondertussen waren de velen blij
ven komen en gaan en was de
volle twee uur receptie volop no
dig om ieder de kans te geven het
gezin Noteboom persoonlijk te
feliciteren. Nogmaals, dat zal het
gezin Noteboom lang bijblijven.
Een kleine groep, maar altijd wel trouwe kern Van de C.B.T.B. kring
Tholen hield haar ledenvergadering dinsdagavond in 't Ouwe Raedhuus'
te Poortvliet. Met als gastspreker de heer P.S. Marinussen van het
Accountantskantoor te Goes. Als niet-belanghebbende kan men zich bij
zo'n avond toch wel eens afvragen, waarom niet meer ook jonge of
toekomstige land- of tuinbouwers, veehouders of fruittelers dan wel
bloemzaadcontractanten van de partij zijn. Misschien omdat ze tot*een
andere 'partij' behoren en dan vinden ze ongetwijfeld ook in eigen kring
deskundigen. Anderzijds kan zelfs een leek van zo'n avond heel wat leren.
Ook met onderwerpen als hier werden besproken: Automatisering en de
Twee-verdienersproblematiek. Niet alleen omdat deze C.B.T.B. kring
best versterking in de gelederen kan gebruiken, maar vooral omdat het
meedoen of meedenken tot lering strekt. Misschien is de beeldbuis in dat
opzicht funest. Het was in elk geval belangwekkend genoeg om er ook
voor anderen hier aandacht aan te schenken.
Voorzitter Joh. Overbeeke uit Sint
Annaland had op de gebruikelijke
wijze geopend en naar aanleiding
van de notulen zei het lid Felius
later op de avond, dat er langza
merhand een eind schijnt te ko
men aan ongebreidelde produk-
tiepolitiek om er even later aan
toe te voegen dat zich zoiets dan
toch weer op ander terrein open
baart. Belangrijk op deze avond
was echter het gemak waarmee de
directeur van het Goesse accoun
tantskantoor, de heer P.S. Mari
nussen een paar onderwerpen be
lichtte. Dat was eerst de automa
tisering (in de landbouw) de com
puter mocht een tijdje geleden
nog een magisch wonder lijken,
inmiddels is het voor velen al
zoete koek. Tegelijkertijd een
chaotische ontwikkeling met
veelal niet aansluitende kanalen.
Eerst was er de centralistische
verwerking van de grote, voor
kleinere concerns onbetaalbare
automatisering, maar in een mum
van tijd - zo gaat dat in de huidige
maatschappij - is er de decentrali
satie tot inmiddels de mini en zelfs
micro-computer toe. U mag er
gerust mee spelen, vond de spre
ker, want dan maakt u zich de
nieuwe informatie verzamelaar
vast wat eigen en er zijn nu al
computers voor 1 mille te koop.
De commercie speelt daar grif op
in en wie kan haar dat verwijten.
De niet gezamenlijke aanpak ve
roorzaakt echter een chaos. Im
mers, het blijkt beperkt tot stukjes
en beetjes en die moeten dan ver
der ook weer van vorenaf aan be
ginnen om meer te weten te ko
men. Daardoor ontstaat een ver
spilling, ook in de landbouw, die
men in 1985 niet meer voor mo
gelijk hield. Vooral ook omdat het
veel moeilijker wordt aan die
chaotische ontwikkeling handen
en voeten te geven om te komen
tot wat efficiënt verantwoord is.
Vraag is hierbij hoe men als boer
het cijfermateriaal beheert, maar
zeker ook wie met dat cijfermate
riaal aan de haal gaat. Het verlies
van de privacy. Allerlei particu
liere instellingen of ondernemin
gen gaan met programma's de
boer op. Gelukkig hebben zich
inmiddels de landbouworganisa
ties en de overheid (landbouw en
economische zaken) op het pro
bleem geworpen, het moet toch
immers gaan om het belang van
de boer. Er is een project op gang
met overheid en landbouw om te
inventariseren welke informaties
tromen er inmiddels al zijn. Voor
de landbouw is het financieel,
economische gedeelte vanzelf
sprekend zeer belangrijk. Daar
voor is dan eerst een registratie
van gegevens nodig, daarna kan
het tot vergelijkingsmateriaal ko
men. Ieder op eigen houtje voort
borduren kan geen voordeel op
leveren. Spreker had toch wel
moed dat er via voornoemd pro
ject wat beters uit de bus gaat rol
len.
Dat bleek o.m. - een vraag te zijn
vanuit de vergadering. Men wilde
het verschil weten tussen de ge
wone boekhouder en de accoun
tant. De heer Marinussen ver
heelde niet, dat er uitstekende
particuliere boekhoudinstellingen
zijn, maar wist ook dat een ac
countantskantoor in het algemeen
wat meer mogelijkheden had. Wie
de nota krijgt van een accoun
tantskantoor staat daar wel even
bij stil, maar anderzijds kan men"
aan belastingen of dergelijke ook
snel honderd gulden verspelen.
Een goed accountantskantoor zal
kwaliteit leveren en die kwaliteit
kan de klant voordeel geven.
Daarnaast kunnen het specialis
ten zijn voor Midden- en Klein
bedrijf of in het onderhavige geval
voor de landbouw in zijn totaliteit.
Men kan er bedrijfsvergelijking
krijgen en subsidiemogelijkheden
zijn er uiteraard bekend. Na dat
wikken en wegen is het de vraag of
die deskundigheid duur moet
worden genoemd.
Dit onderdeel belichtte de heer
Marinussen vooral in verband
met een medewerkende echtge
note in een land-tuinbouw - of
ander agrarisch bedrijf. Tevoren
gaf hij wel een algemene toelich
ting op de bij uitstek voor talrijken
enorme problematiek. Doel was
immers om een eind te maken aan
het grote onderscheid dat er was
voor gehuwden en de laatste jaren
zo sterk toegenomen vorm van
samenwoners. Die laatsten had
den een belastingvoordeel, welke
discriminerend genoemd kon
worden in een tijd dat niet mag
worden gediscrimineerd. Het
tweeverdieners-beleid is verder
een gevolg geweest van de fiscale
achterstelling van de vrouw.
Iedereen die inkomen heeft, kan
ook bogen op een belastingvrije
voet. Daarna volgt dan een schij-
ventarief, die oploopt tot een voor
de hoogste inkomens belasting
percentage van 72 procent. Tot
voor kort was de belastingvrije
voet voor de vrouw 2549,- voor
de man 12.700,- niemand hoef
de hiervan belasting te betalen. In
de nieuwe regeling krijgt de al
leen-verdiener een vrije voet van
14.336,- en bij tweeverdieners
ieder de helft. In de loondienst
sfeer roept dat zeker grote pro
blemen op. De regeling behelsde
overigens, dat dit later weer wel
kan worden rechtgetrokken, maar
daarop is veelal niet gewacht en
hebben met name werksters in de
welzijnssector (gezinsverzorging
en bejaardenhulp) zich al massaal
teruggetrokken.
Nederland, zo vervolgde de
C.B.T.B. spreker, had volgens
E.E.G. afspraak de verplichting
ook de vrouw recht op a.o.w. te
geven. In Nederland had alleen de
man dat recht (gehuwd zijnde) als
de vrouw echter ook a.o.w. recht
heeft, dient ze ook premie te be
talen. Een zware heffing, die 27.35
procent kan bedragen bij een in
komen tot 63.000,-. Gekozen
werd toen voor een andere oplos
sing, nl. de meewerkers-aftrek
vervalt. De vrouw verdwijnt uit
het gezicht. Alle inkomen wordt
bij de man geteld, maar die krijgt
wat extra aftrek. Zo werd de zelf
standigen aftrek opgetrokken van
5250,tot 5 procent van de winst
als de vrouw een maximaal aantal
uren werkt.
Maar die vrouw helemaal wegcij
feren zat de vrouwenorganisaties
erg dwars. Bij parlementaire mo
tie kwam er de wijziging dat het
ook zo kan. Als de vrouw mee
werkt kan een schriftelijke over
eenkomst worden gemaakt met
vastgestelde beloning. Toch
meende spreker dat men beter
kan doen die hele twee-verdieners
problematiek, waarvan de gevol
gen nog in studie zijn te laten uit
zoeken door de accountant.
Een laatste onderwerp waarop
spreker nog wat dieper inging was
de vrijstelling van belastingen
voor de landbouw. Wat onge
nuanceerd gezegd is dat bijvoor
beeld winst op landbouwgrond.
Die regeling is ruimer geworden.
Anderzijds weer de beperking bij
andere grondbestemming.
De heer Marinussen meende dat
het bij de toch nog steeds inge
wikkelder belastingwetgeving van
uitermate groot belang is, dat er in
de tweede kamer goede fiscalisten
zitting hebben. Hij vroeg zich
trouwens ook af of de huidige so
ciale premie-regeling wel moet
worden voortgezet met het maxi
mum voor de best betaalden, e.g.
hoogste inkomens of moet ook op
dit gebied meer de solidariteitsge-
dachte worden nagestreefd. Alles
bij elkaar viel er op deze c.b.t.b.
avond voor menigeen best wat te
leren.