Slechts een plicht. Stakings-gedachten vernietigingskracht een dodelijke bedreiging voor het gehele mensdom vormt, tenzij Hoe de uitwerking der atoom-bommen was, in Augustus 1945 op Hirosjima (een) en Nagasaki (twee) afgeworpen, hebben de overlevenden dier plaatsen reeds verteld. Het tweede en derde hoofdstuk van dit maar al te ware Jules-Verne-verhaal zullen nu binnen een maand volgen. Bikini-Atol. een klein eilandje in de Stille Oceaan, ruim 7000 km van San Francisco verwijderd, zal de ope ratie-basis voor de a.s. proefnemingen vor men, terwijl het eigenlijke experiment zich weer op een afstand van 500 km van dit eilandje zal afspelen. We schreven begin Maart iets over dit experiment. Toen was het vastgesteld op Mei. Het werd echter uitgesteld en nu zal de gene rale repetitie van de duurste Amerikaanse show, die ooit is gehouden zij zal de slordige duit van 250.000.000 kosten) in Juli worden gehouden. De vierde atoombom in de geschie denis zal dan op het 30 jaar oude slagschip „Nevada" dat voor deze gelegenheid knal oranje zal zijn geverfd om duidelijk zichtbaar te- zijn. worden neergelaten. Enkele weken later zal no vijf tot ontploffing worden ge bracht om de uitwerking ervan op de water spiegel na te gaan. Naast de oude ..Nevada" zal een onder gangseskader van 74 schepen aan dit experi ment deelnemen en de vraag, die „Operations Crossroads" (d.i. de code naam voor deze proefnemingen en is letterlijk: Experiment Kruiswegen) zal krijqen te beantwoorden is: kan een machtige vloot van de een of andere grote mogendheid een atoombom weerstaan Volgens vice-admiraal Blandy, de leider van de proeven, zullen reporters en waar nemers zowel vóór als na de proeven de ge legenheid krijgen vanuit vliegtuigen en vanaf schepen de opstelling der schepen en andere militaire uitrustingen in onenschouw te nemen. De resultaten van het onderzoek blijven na tuurlijk „staatsgeheim". Van deskundige zijde wordt beweerd, dat het effect van de proef het schilderachtigste schouwspel zal bieden, dat de wereld ooit zag. Onbemande vliegtuigen, voorzien van tele visie-apparaten zullen zien en vastleggen, wat geen mens ooit zou kunnen aanschouwen en dan nog navertellen. De „Bikini-show" zal méér zijn dan alleen een donderende explosie; de wereld houdt voor deze gebeurtenissen de adem in en het is geen wonder, dat er bladen komen met koppen: „Naar het einde der wereld De wereld houdt terecht haar adem in. De tijd, dat een man tot zelfverdediging de dichtsbijliggende steen slechts had op te rapen, ligt ver achter ons. Wij hebben zelfs het stadium bereikt, waarin de mate van veiligheid, welke de verdedigingsmaatregelen Geschiedenis van de O.D. op het Eiland Tholen door G. H. 32. Het waren verdraaid spannende, gevaarlijke ogenblikken daar bij de Molen. Hij zet z'n fiets achter een huis en gaat dan op z'n ge mak aan de kant van de weg zitten, nog buiten adem. En met meer zorg nog dan zo even, vraagt hij zich af, of hij De Student die middag nog zal terugzien. In het klooster moet het toch wel heel benauwd zijn nu. Daar zitten de Moffen immers vlakbij in huizen en schuurtjes. Het Geallieerde spervuur heeft hem eerder naar de kelder doen verhuizen, dan in het torentje een granaat af te wachten. Een kwartier gaat zo voor bij. Hans is weer volledig op z'n verhaal,gekomen. Het is tegen 5 uur, als, nadat eerst een Thoolse café houder is gepasseerd om ook eens een kijkje te nemen in de Bergse richting, voorzien van de nodige waarschuwingen van Hans, er twee O.D. mannen uit de richting Tholen op hem afkomen. Eén ervan herkend Hans als Ver meer. „Dat wordt een boodschap van de baas", denkt Hans meteen. „Ah, die Ver- Amerika ging ons weer voor Daar was zelfs staking bij het spoor En chaos was niet uitgebleven Als zij niet gauw was opgeheven. De schepen komen tjokvol aan. Maar niemand wil aan 't lossen gaan. Het wordt, helaas, zo gauw vergeten. Dat wie niet werk, ook niet zal eten. Wij praten d'opbouw boordevol. Maar werken niet doe me een lol Die opbouw komt wel voor elkaar. En staken maar En staken maar 't Is allemaal heel gauw gezegd Het werk dient er bij neergelegd. Wat zal ons nood van and'ren raken Wij willen staken, zegt men, staken De wereld is als half gekraakt Toch: werken nee, er wordt gestaakt. Zij eisen: een rechtvaardig deel. Dat is toch waarlijk niet te veel. 't Is vaak een kwestie van gevoel Want elke staking heeft een doel. En als je je gevoel laat spreken, Dan is zo n zaak nog niet bekeken. Ik krijg geen suiker in m'n thee Is dat niet erg Dat valt wel mee 'k Heb met geen staking iets te maken. Toch ligt de oorzaak in het staken. Aan 't nietsdoen was de mens gewend En honger heeft hij ook gekend. De oorlog gaf ons hongerkaken Komt dat nu weer, nü, door te staken De wereld kraakt nog in haar voegen Wij moeten werken, sloven, zwoegen In vele landen heerst nog nood. Millioenen gaan van honger dood. In de haven en in dokken In mijnen en fabriek Haast overal heerst staking De wereld is nog ziek Nadruk verboden. de burgers van een staat bieden, te ene male onvoldoende zijn. Tegen de nieuwe vernieti gingskracht zal misschien geen verdediging mogelijk zijn. Zal „Operations Crossroads" daaromtrent de sluier oplichten Er zou voor deze dodelijke bedreiging toch een oplossing moeten worden gevonden. Die oplossing kan slechts verkregen worden door een wereldomvattende samenwerking, welke ieder gebruik van de nieuwe bronnen van energie voor oorlogsdoeleinden moet voor komen. Berichten uit Rusland meldden dat men er daar in geslaagd is, de atoomenergie dienstbaar te maken aan vredesdoeleinden. Die richting moet het uit, wil de wereld niet aan de rand van de ondergang komen te staan. Of het zal lukken meer", roept hij, „blij je te zien kerel „Die eer is geheel aan mij," antwoordt deze, „het was zeker niet mals vanmiddag Zachter laat hij er dan op volgen: „de groeten van de baas en we moesten een kijkje komen nemen, bovendien een boodschap brengen bij 't con tact punt van de O.D. Halsteren. Hoe staan de zaken hier nog al In 't kort vertelt I lans z'n wedervaren. De twee mannen kijken daarna wat schuw in de Bergse richting. Toch moeten ze verder. Het Halsterse con tacthuis is even voorbij Vogelenzang, een weg links van de groote straat, in het vierde huis gevestigd. De twee mannen moeten dus voorbij het Duitse geschut en Hans waar schuwt hen niet te schrikken, wanneer de tank, die zich zo af en toe nog laat horen, begint te vuren. Hij brengt hun ook z'n onge rustheid over omtrent de tweede min, die met hem vertrokken is. „Gaan jullie straks weer terug?", informeert hij. „We moeten zo spoe dig mogelijk weer naar Tholen, antwoordt Vermeer. „De baas verkeert ook in spanning over jullie. We hoorden het schieten natuur lijk en hij stuurde ons er op af." „Afijn, tot straks dan maar", wuift Hans de vertrekken de mannen na. Midden op de weg staande, kan hij ze goed volgen, als ze de richtig Vogelenzang gaan. Hij ziet hen voorbij het café lopen, nog iets VERLANGEN NAAR RUST De naar onze mening door onze Regering tot het uiterste gedane concessies tot oplos sing van de Indonesische kwestie, blijken voor mijnheer Soekarno onaanvaardbaar. Ondanks zijn extremisten verklaart hij een vredige oplossing te wensen, „maar de Nederlanders schijnen niet in staat te zijn de betekenis van het Indonesisch verlangen naar onafhankelijk heid. waarvoor wij bereid zijn te vechten tot den dood. te begrijpen. De volgende stap moet dus door de Nederlanders gedaan wor den", aldus mijnheer Soekarno. En Sjahrir schudt en knikt toestemmend. Ondertussen worden Nederlandse troepen aangevoerd, maar werken oök de Indonesiërs koortsachtig aan de eigen weerbaarheid. Dat wil zeggen, een gedeelte van de Indonesiërs, een zeer ondemocratisch gedeelte tegenover een grote anderswillende meerderheid. Dit ondemocratische gedeelte is echter groot ge noeg om de naar rust verlangende meerder heid onrustig te maken. En de bereidheid van de Indonesiërs is lang niet zo groot, als Soekarno dit uit. Dit blijkt ook weer uit een schrijven, dat ik heden ontving en het vol gende aan ontleen „In Indië zijn velen het er over het alge meen niet eens met de regering of in het bij zonder met Van Mook. Natuurlijk zijn er verschillende meningen. Ieder is er wel van overtuigd, dat men niet meer terug mag naar de toestand van voor '42. Maar toch ook niet, zoals het nu gaat. De meeste Nederlanders beschouwen hun werk in Indië als afgelopen, als deze plannen doorgaan. Als men de toe stand bekijkt, is „Indonesië" absoluut onge schikt voor zelfbestuur. Het aantal mensen, dat hier (in Batavia) rondloopt en absoluut niets van Soekarno, enz. afweten, is niet te tellen. Het streven, zoals dit officieel wordt voorgesteld is dan ook absoluut geen volks verlangen, maar een verlangen van een aantal ontwikkelde personen, dat zich op de kussens tracht te werken. Het optreden van extremis ten, ook in het binnenland, toont wel dat de zgn. Republiek Indonesia lange na niet bij machte is om orde en rust te handhaven en zonder steun van buitenaf wordt het niet rustig ook. Een groot aantal personen heeft dan ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om van deze toestand te profiteren en te rampokken en allerhande overvallen op touw te zetten en uit te voeren. Dit niet alleen op gebied, dat onder Nederlandse controle staat, maar nog veel meer in de andere gebieden. Zelfs de T.R.I, is in dit opzicht niet te vertrouwen. Er wordt daarbij dikwijls officieel gestolen. 70 a 80 procent van de bevolking echter, inte resseert het niet, door wie ze geregeerd wor den. Het slechte gedeelte uitgezonderd, zijn verder; juist voor de bocht hen aan zijn ge zicht onttrekt, davert de tank. Als twee ha zen, ziet hij de mannen neerduiken, langs de kant van de weg. Hans grinnikt nu om de twee mannen, die op hun beurt de eerste vuurschrik incasseren..Het is gelukkig onge vaarlijk als er geen vuur van de tegenover gestelde kant komt. Tien minuten later staan ze wee: bij hem, de één nog* wat bleek om de neus, de ander z'n handen vol brandnetelblaren. „Ik schrok me half gek", bromt Vermeer, verwoed over z'n handen wrijvend, „ondanks je waar schuwing. Maar wat ik zeggen wou, over een uur moet jij er nog even naar toe, om instruc ties voor de baas in ontvangst te nemen. Het gaat over de samenwerking voor de komende nacht. Hans begrijpt uit dit gesprek, dat de twee mannen toch bij de O.D. Halsteren zijn geweest, dat deze de plannen zal klaarmaken en dat hij ze dan nog even mo*t opzoeken om die plannen te vernemen en aan De Leeuw over te brengen. „Accoord". maar zes uur is mijn tijd om, jullie hebben het nu zelf ondervonden, dat het geen pretje is, hier te zitten. In elk geval zal ik er op af gaan. Zeg bovendien vast tegen de baas, dat ik mis schien niet precies om zes uur terug ben, want ik wacht op m'n tweede man. (Wordt vervolgd)

Krantenbank Zeeland

Eendrachtbode /Mededeelingenblad voor het eiland Tholen | 1946 | | pagina 2