Er werd vreselijkgekankerd en gevloekt, dat wel ideaal TQOr een
Genie-soldaat is en de vraag onder elkaar werd gesteld:
waarom ze ons zolang moeten laten werken;
waarom het materiaal van de Genie nooit deugt;
waarom ze ons niet op tijd te eten geven;
waarom we altijd op een open legerwagen vervoerd moeten worden etc...
Zoals je ziet gaat het hier nogal "ruig"/wild aan toe. Dat is wel te
begrijpen; er wordt teveel van ons gevergd en zijn blij dat we op
tijd eten en slapen kunnen.
'sAvonds om 21.00 uur in het kamp aangekomen en na "koud" middageten
gegeten te hebben om 22.00 uur te ted, dat in die dagen onze onmis-
bare"vriend" was.
Donderdag 12 Februari
Vandaag hadden we het niet zo slecht. Rustdag voor het 1e peleton.
Tot 'smiddags 13.30 uur kregen we de gelegenheid om op adem te komen,
waarvan velen gretig gebruikt maakten door eens goed uit te slapen.
De meesten aten die morgen dan ook niet.
Ra 'smiddags appèl gehouden te hebben, vertrokken we zoals gewoonlijk
naar het dorp.
Daar die middag de vloed op z'n hoogst was en zodoende de dijk niet
konden bereiken, mochten we in het Café The Kettle blijven wachten,
waar het reuze gezellig onder elkaar was en volop muziek.
Om 16.45 uur vertrokken we maar weer naar het kamp, waar we in de
keuken eens een keertje warm eten kregen.
'sAvonds van 20.00 uur tot 22.30 uur in het kamp zandzakken moeten
laden en gelost voor het dichten van de weg naar de dijk, die voor
de zoveelste keer was weggeslagen.
Het vervoer hier naartoe was nog steeds met open legerwagen, terwijl
het hevig sneeuwde en waaide.
Vrijdag 13 Februari
Ik geloof, dat het nu toch een beetje te gek gaat worden. We werden
liefst 'smorgens urn 03.30 uur uit ons bed gehaald. Het valt heus niet
meeafscheid te moeten nemen van je bed, waarop toch de meesten dood
gaan. Half slaperig en de "smoor" in mezelf aangekleed. We kregen
geen tijd om ons te wassen, want de "heren" hadden schijnbaar haast.
Ver buiten het dorp moesten we twee legerwagens zand laden. Om ons
naar het kamp terug te brengen hadden ze geen tijd voor en waren
genoodzaakt met de schop op onze rug naar Ossendrocht te lopen.
Om 05.30 uur in de keuken haastig ons ontbijt gegeten en toen als
de donder het bed in.
Tot 'smiddags 12.00 uur geslapen en om 14.00 uur vertrokken naar de
brug met sld. Nerus en Bahlman, weliswaar te voet, daar de vloed kwam
opzetten.
Het was ongeveer een half uur gaans en het was weliswaar een lijdens
weg voor mij geweest, daar ik met ontzettend beroerd voelde, zoals
vele jongens.
Hier aangekomen werd ik met nog enkele jongens ingedeeld bij de
"lichtploeg" en kregen de opdracht licht aan te sluiten op het werk
terrein, waar de draglines en onze jongens bezig waren met het leggen
van ringplaten.
We waren blij weer eens een ander baantje kregen dan telkens ring
platen leggen, waarbij we tot boven onze enkels in het slib en modder
moesten werken.
Om 23.00 uur vertrokken we weer naar het kamp, onder de leuze:
"rode bloedhonden".
Hoe ze aan zo'n gezegde kwamen is voor mij nog een vraag
Maar ik weet wel dat in die dagen de meesten van ons een "geestelijke
afwijking hadden
Ma gegeten te hebben lagen we spoedig "horizontaal" en hoopte deze
nacht eens rustig te kunnen slapen; zonder verstoord te worden.
