-13-
De meesten kwamen danook dronken in het kamp terug om op die manier
hun leed te doen vergeten.
In het kamp stonden we al spoedig bekend als "D.U.W.-arbeiders"dat
niets anders betekent dan "Door Uitkomst Werk".
De M.P.(Militaire Politie) moest er aan te pas komen om de orde te
handhaven; vooral voor de chauffeurs, die met een rot gang door het
kamp scheurden.
'sAvonds om 18.00 uur vertrokken we weer naar Rilland-Bath, waar we
zandzakken moesten dragen.
Die avond was ik ontzettend beroerd en had last van buikpijn.
Ik was heus niet de enige, want vele jongens klaagden erover.
Dit kwam niets anders dan van het onregelmatig eten, dat dikwijls
niet al te best was.
Ik ben toen naar een soldaat van de Geneeskundige Troepen gegaan,
vanwie ik enkele pillen te slikken kreeg.
Daarna was ik op de dijk onder enkele lege zandzakken gaan slapen,
dat heus niet meeviel.
Tegen middernacht mocht ik met de keukenwagen naar het kamp terug
keren.
Zondag 22 Februari
rsMorgens om 11.00 uur opgestaan en na me heerlijk gewassen te hebben,
voelde ik me weer fit.
Intussen was onze groep terug gekeerd van hun werk en lagen nu rustig
te maffen,
sMiddags werden we in de gelegenheid gesteld naar Bergen op Zoom te
gaan, maar ik.ging deze keer niet mee.
In de namiddag kwamen de heren in het kamp terug er hadden lol voor
tien.
Zelfs jongens, die nooit uit gingen, waren goed in de olie.
Deze pret duurde voor hen niet lang, want fsavonds kregen we te horen,
dat we om 23.00 uur naar de dijk moesten, daar de dam bij springvloed,
waarbij het water met geweldige kracht over de dam stroomde en op
verschillende plaatsen doorgebroken was.
Ook kregen we van de Commandant te horen, dat we voorlopig hier
moesten blijven en maandag niet afgelost zouden worden, waarop we
met z'n allen zo op gerekend hadden.
Hij zei ook nog, dat we volgende week zaterdag misschien met verlof
mogen, maar heel zeker was het niet.
Hierop werd weer behoorlijk gekankerd en de Commandant de vraag
gesteld, waarom de andere 20.000 militairen ons niet af konden lossen
en die wel met verlof mochten.
Ik ben toen maar niet aan het kankeren gegaan, want ik wist wel, dat
men er toch niets mee bereikte.
Och,soms maakte ik me weieens erg kwaad en was geneigd alles kort en
klein te slaan, maar als men logisch nadenkt, komt men tot de gedach
ten, dat het om mensenlevens gaat en hier "vrijwillig" naar toe gegaar
ben.
Maar één ding is zeker, dat kan zo niet blijven duren, want we konden
best afgelost worden.
Och, het beste was r aar rustig afwachten en doorgaan met adem halen.
Op de kamer aangekomen, was er een leven als een oerdeel.
Er waren jongens, die zich niet konden beheersen; gooiden met bier
flesjes; ochillen van sinasappelen werden door de kamer geslingerd en
nog meer van die geintjes, terwijl ze tekeer gingen, dat ze niet als
"slaven" behandeld wilden worden.
Enkelen "'aren zo overspannen, dat ze in hun boosheid niet meer naar
huis wilden schrijven; niets meer om hun verlof gaven en zelfs het
uit wilden maken met hun meisje.
Ik ben toen maar rustig op bed gaan liggen en alles nuchter gade
geslagen, totdat de jongens zich uitgekuurd hadden en te bed gingen.
