1
Bovengrondse verbindingen werden al snel als laagste urgentie aangemerkt. De in de grond zittende
kabels kregen prioriteit "zeer urgent". In die tijd werkten we nog met kabels waarin de aders gewikkeld
waren in papier. Zodra er een kabelbreuk ontstond en er vocht in de kabel kwam, zoog dit zich als
hard zuigend gemaal de kabel in. Het was dus zaak om de plek te vinden waar alles nog heel leek,
zich geen water in de kabel bevond om de kabel op die plaats dicht te solderen om erger te
voorkomen. Dat je daarbij de hele dag in de blubberen het water stond, dat kadavers rondom je
dreven en op tijd eten en drinken niet mogelijk was, dat deerde je niet. Maar hoe moest je je
verplaatsen? Waar nog wegen waren reed er wel een enkele auto of boerenkar, maar de meest
ondergelopen delen konden alleen maar bereikt worden per paard en wagen. Daar vond je dan de uit
vliegtuigen geworpen rubber bootjes waar je van hoopte baat te kunnen hebben om je verplaatsen.
Maar dan moest je wel eerst uit dat bootje lijken of kadavers verwijderen.
We werkten van zodra het licht was tot het avond werd op een manier en met een tempo dat je nu niet
meer beschrijven kunt of zelfs maar uitspreken. Ellende - kapotte huizen - kapotte wegen - kapotte
boerderijen - kapotte dijken - verwoeste apparatuur, hoe moet het allemaal gemaakt worden, hoe
kunnen wij met een paar man hierin verandering aanbrengen?
Selecteren, wie heeft er direct belang bij een noodzakelijke aansluiting? Kun je dat voor elkaar
krijgen, desnoods met behulp van elektriciteitssnoeren waarin veel verlies zou optreden waardoor ook
de kwaliteit van de verbinding er niet beter op zou worden.
De eerste dagen, zonder hulp van de vaste wal, hebben we getracht het hoog nodige te doen en hulp
te bieden daar waarde mogelijkheid aanwezig was. We hadden echter geen ladders in de roeiboot
mee kunnen nemen, waardoor werkzaamheden aan bovengrondse lijnen de eerste dagen niet
mogelijk waren.
Gelukkig kwam er na een kleine week hulp van elders uit het land en mochten wij een enkele dag
weer thuis zijn om zo spoedig mogelijk weer terug te keren naar het "no where" van die dagen, steeds
levend met de gedachte "hoe moet dit weer goed komen?". Onze kleine dienstkring kon onmogelijk
alles alleen doen, daarvoor was de oppervlakte te groot en de bezetting te gering. Dank zij veel hulp
van collegae uit den lande, militairen vanuit Nederland en ommelanden kwamen spoedig
verbeteringen tot stand, maar of de eerste hulp van de Verbindingsdienst zich in eerste aanleg
concentreerde op verbindingen of dat men voortvarend werd ingezet bij het dichten van dijken enz.,
daarover ontbreken mij alle gegevens.
Kort na deze watersnood kwam de dag dat schrijver zich moest melden voor inlijving als
beroepsmilitair bij het Wapen van de Verbindingsdienst, na reeds vanaf 1945(voortgekomen uit de
Prinses Irene Brigade) te zijn opgeleid tot instructeur aan de eerste School Verbindingstroepen in Den
Haag, waarna al spoedig uitzending volgde als telegrafist naar de voormalige koloniën in Nederlands
Oost Indië.
H. van Beers
