Capelle aan den Ijssel, 01 oktober 2003.
Mh/Mw.
Ik zeg u bij deze hartelijk dank voor het aandenken aan de watersnoodramp 1953 waarbij
ik als hulpverlener redder mocht werkzaam zijn.
Zoals ik eerder schreef was ik toen in militaire dienst en gelegerd in de Cort Heyligers-
Kazerne te Bergen op Zoom. Ik was met week-end verlof thuis toen de watersnood plaats
vond. Eerst heb ik in mijn geboorte dorp hulp verleend. Nadat om 13.00 uur elke militair
zich naar zijn onderdeel moest begeven heb ik daaraan direct gevolg gegeven en zo kwam
ik liftend in de kazerne waar ik gelegerd was.
Bij aankomst aldaar werd ik direct ingezet in Halsteren op diezelfde zondag. Op de
maandag daarop volgend werd ingezet op het eiland Tholen. Wat ik daar heb gezien staat
nog steeds op mijn netvlies. Ik heb daar mensen kunnen redden. Er waren ouderen maar
ook kinderen bij. Ook heb ik vee los gemaakt en de stal uitgejaagd. Soms liep ik tot mijn
middel en dieper in het water. Ik was jong, zag geen gevaar voor eigen leven en de nood
was niet te beschrijven dus doen wat ik doen kon.
Zo werd ik op een gegeven moment naar een plaats gebracht, een boerderij, waar waar
schijnlijk nog mensen waren en vee. Nadat we de boerderij hadden doorzocht vonden wij
een oude vrouw op het toilet dat onderwater stond, helaas verdronken. Ook was er nog
verdronken vee. Triest om dat tegen te komen. Wij waren toen met z'n tweeën op die
boerderij en zouden na een uur weer worden gehaald. Dat uur werd een nacht en een dag
later. Wij hebben toen in het stro een beetje geslapen maar eten of drinken was er niet.
Nadat ik wij waren gehaald met een duck werd ik elders weer ingezit. Op een gegeven
moment liep ik op een dijk of kade en zag ik enkele meters van mij verwijdert iets drijven,
zeg maar een soort kist met een kind baby erin. Ik heb mijn kleding gedeeltelijk uit
gedaan en ben er naar toe gegaan wadend zwemmend. Ik werd toen aangemoedigd door
het publiek. Toen ik die kist aan de kant had werd die uit het water gehaald door
omstanders met het kind er in en ik weet niet waar dat is gebleven want het werd direct
weggebracht en ik moest maar zien op de kant te komen. Waarheen het kind is gebracht? ik
weet het niet. Ik heb het kunnen redden en dat was het belangrijkste. Hier heb ik wel enige
tijd mee bezig geweest toen ik oor de eerste keer met week-end verlof thuis was en
voornamelijk in mijn slaap volgens mijn moeder want ik riep steeds in mijn slaap: "ik moet
dat kind hebben
's Morgens vroeg mijn moeder het één en ander en zei dat ik in mijn slaap steeds bezig was
geweest met een kind dat ik moest hebben. Ik heb het haar verteld.
