discussiëren, plaatsten we een succesje onder nummer. De respons daarop was
enorm. Er kwamen enkele honderden brieven binnen en we hadden slechts één
boek aan te bieden! Na een dag of tien was er een kartonnen doos vol met brieven
verzameld en aangezien een mens nu eenmaal zijn voorkeur voor iets heeft,
kozen we een mooie roze enveloppe, waarop aan de buitenkant een hartje was
geplakt. Met andere woorden: het zag er zo aardig uit en dat sprak ons aan. Toen
we de afzender, een gegadigde uit Brouwershaven, belden, wilde zij het boek
voor de vraagprijs dolgraag hebben, want ze was er al jaren naar op zoek.
Binnen een half uur stond ze op de stoep, betaalde het gevraagde bedrag van
f.55 en vertrok welgemoed weer naar de smalstad.
Een herdruk
We waren er stellig van overtuigd, dat dit ene boek een goede bestemming had
gekregen, maar wat moesten we verder aan met nog ruim 400 brieven van mensen,
die het ook graag hadden willen hebben? Die kun je niet zomaar in de kou laten
staan. We hebben toen snel de mogelijkheid onderzocht om een herdruk te laten
maken, maar dat bleek lang niet eenvoudig te zijn. De uitgever van het boek de
Stichting Nieuw Schouwen-Duiveland was reeds opgehouden te bestaan en ook
de drukkerij, De Flakkeese Drukkerij van de gebroeders Han en Rien Boomsma
in Middelharnis, bestond niet meer. Het gebruikte materiaal was verloren gegaan
of gewoon weggegooid.
Er werd naar nieuwe wegen om ons plan te realiseren. Vooral M.J. Bij de Vaate,
toenmalig hoofdredacteur van de Zierikzeesche Nieuwsbode, moedigde ons aan
om toch door te zetten.
Omdat ook een deel van de gebruikte foto's was zoekgeraakt, kwam hij met het
idee om daar andere foto's voor te gebruiken en het aantal zo mogelijk sterk uit
te breiden. Vooral dat laatste sprak erg aan en ondertussen zaten we niet stil en
keken naarstig uit naar vervangende foto's. En die waren er in overvloed. We
werden steeds enthousiaster om het plan door te zetten en van alle kanten wer
den we aangemoedigd om die fel begeerde herdruk te verwezenlijken.
Ons was ter ore was gekomen dat M. Doeleman HJzn.van Zeelandia ten tijde van
de ramp heel veel foto's had genomen. We schreven hem een brief over onze
plannen en of we voor ons beoogde doel wat van zijn foto's mochten gebruiken.
Het was algemeen bekend dat MD, zoals hij door ingewijden vaak werd genoemd,
als geen ander de kunst verstond mensen aan te moedigen, te stimuleren en
enthousiast voor een bepaald doel te maken en daar maakte hij ook in ons geval
geen uitzondering op. Voortvarend als hij altijd was, lag er al na een paar dagen
een brief op de deurmat en in deze brief juichte hij de plannen van harte toe en
wenste veel succes. Mocht de financiering soms een probleem zijn, clan viel daar
met hem ook over te praten. Dit gaf de burger moed en in dezelfde brief stelde hij
al zijn fotoalbums met betrekking tot de Watersnoodramp beschikbaar en schreef
verder nog: "Eigenlijk zijn er drie dingen in mijn leven, die ik nooit uit zal lenen en
dat zijn mijn vrouw, mijn portemonnee en mijn negatieven, maar voor dit doel
breek ik een lans. Begin er nu maar gelijk aan, want uit eigen ervaring weet ik
maar al te goed dat de gevestigde Zierikzeese boekhandelaren geen grote initiatief
nemers zijn." Kort na zijn brief verscheen hij op een stralende zaterdagmorgen al
aan de deur en overhandigde een stapel fotoalbums. "Zoek maar uit wat je nodig
hebt dan kan onze bedrijfsfotograaf Ko Benevoets er aan de hand van alle nog
aanwezige negatieven afdrukken van maken. Ik zie de albums wel weer eens terug".
120
