„DOE HET ZELF" MAAR MET VERSTAND Frankering bij abonnement, AXEL ZATERDAG 7 AUGUSTUS 1965 79e Jaargang No. 45 NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN „We hébben het flatje vertelt Loes opge wonden. „Eindelijk een eigen huis Nou, het mag na zes jaar inwoning. Denk eens. aan... een flatje Of nou ja, het is eigenlijk een etagewoning, maar wat doet dat ertoe Een beetje ouwerwets en een beetje uitgewoond... maar we hebben veertien dagen de tijd om alles op te knappen en natuurlijk doen we het zelf „Gunst", zegt de vriendin, „wat enig voor jullie. O, je kunt alles tegenwoordig lekker modern maken met board enz. en leuke din gen op de vloer en gekke gordijnen. Maar ik wist niet, dat jullie zo technisch zijn aange legd, Hans en jij Om dat allemaal zelf te doen..." „Technisch? Dat zijn we helemaal niet. Maar overal staan toch zeker gebruiksaanwijzingen op? En je leest van alles in tijdschriften... nee hoor, dat redden we wel. Je zult eens wat zien over een paar weken...!" En ze zag wat, de vriendin, drie weken later al. Een verslagen jong echtpaar, Loes half in tranen, Hans prikkelbaar. Er waren een paar dingen fout gegaan. Het linoleum liet zich niet hanteren en toen Hans er een vakman bijhaalde mopperde die over het beschadigde en versneden materiaal. „Als U mij meteen erbij had geroepen had 't U de helft van het arbeidsloon gekost", verklaarde hij somber. En er was iets mis met de ververij. „We heb ben alles gedaan wat op de gebruiksaan wijzing stond, maar moet je eens kijken, het zit allemaal vol rare plekken en het dekt tóch niet over die donkerbruine ouwe verf..." Het bespijkeren van de deuren met hardboard was ook niet zo'n bar sukses. Zat 'het van boven vast, dan schoot het van onderen weer los en zo moesten er wel erg veel spijkers in. „Nou ja, we hebben eerst geprobeerd, het te lijmen, och ja, zomaar op de verf. Toen is er geloof ik iets kromgetrokken of zo... ineens paste het niet meer. En vind jij nou ook dat de platen niet helemaal recht zijn gesneden Doodvermoeid, nerveus, klaar om elkaar met verwijten te overladen, zitten Hans en Loes op een paar keukenkrukjes. Het ergste is, dat alles veel meer tijd heeft gekost dan ze dach ten en dat het nu, na twee weken, nog hele maal niet „klaar" is. En wat nu Hans' va kantie is om. De inboedel moet uit het oude huis. Oma had er op gerekend over een paar dagen naar huis te gaan en wie let er dan op de twee kleintjes...? En het allerergste al die extra kosten. Waar modt het geld vandaan komen De verf smeerde niet zoveel uit als beloofd werd, er zijn een paar rolletjes behang verknoeid, de plafondverf dekte niet zo best en dus moest alles worden overgedaan en nu zie je rare strepen. Er moet een schilder komen kijken naar de verf in de zitkamer.de keuken moet voorlopig maar zo blijven. En dan die strop met het hardboard en het linoleum.allemaal onvoorziene kosten. Je moet het kunnen. Tja, Loes en Hans hebben bijzonder veel pech. En waar ligt dat nu aan Ze hebben één ding over 'thoofd gezien zelf doen is best, maar... je moet het kunnen. Je moet ook een klein beetje materialenkennis hebben en... onderscheid durven maken tussen re- klame-boodschappen en werkelijkheid. Dat „Doe het zelf" is, zoals zoveel, uit Ame rika over de oceaan naar Europa overgewaaid. Het was vooral de industrie, die er wel wat in zag en de reklame degelijk ter hand nam. De aktie sloeg van het ene land op het andere over. „Doe het zelf" werd de leus en veel mensen hebben er plezier in. Maar toch... denkt U vooral niet, dat het helemaal een nieuwtje is. Er zijn altijd han dige mannen en vrouwen geweest, die allang zelf hun vloeren beitsten of schilderden, hun kamermuren behingen, de keuken witten en verfden, ja hun eigen meubels maakten. Vroe ger werd daar niet zoveel aandacht aan be steed, het was een kwestie van hobby of... van de beperkte beurs. Nu, bevlagd door de leus „Doe het zelf", is het een soort sport geworden, maar ook een zekere morele dwang. Je telt niet meer mee als je niets „zelf doet", en de luchtspiegelin gen van „handig en voordelig" spreken ook een woordje mee. Het is volstrekt niet waar, dat alle zelfs-ververs en -linoleumleggers plotseling hobbeïsten zijn geworden heel wat mannen worden door vrouwlief min of meer gedwongen tot het volvoeren van amb telijke en technische karweitjes. „Jan van hiernaast heeft de keuken geverfd, moet je zien, hoe enig en het kostte haast niks. Dan kan jij het toch óók En meneer duikt vele vrije avonden achtereen de keuken in. Verscheidene takken van industrie hebben zich er op ingesteld, de „doe-het-zelverij" te stimuleren door het in de handel brengen van materialen en gereedschap. Het ambacht is daar niet helemaal kontent mee, met name de kleine bedrijfjes zien zich het werk ontnomen. Maar aan de andere kant vormt de zelfwerk zaamheid in huis ook wel een opluchting voor de ambachtsman. Heel wat eenvoudige kar weitjes leveren niet zoveel op en zo blijft er tijd (en arbeidskracht over voor flinkere stukken werk, die echte vakbekwaamheid ver gen. Let op de polsstok! Wilt U zich scharen in de rij van doe-het- zelvers, let U dan in de eerste plaats op Uw polsstok... spring niet verder dan die lang is. Laat U niet verblinden door wat buurman of vriend deed, door de rozige reklame, door het valse gevoel dat nu plotseling iedereen vak kundig is geworden en... doos. de praatjes dat U met scheefstaande handen recht werk kunt doen. Teleurstellingen zoals Hans en Loes onder vonden liggen opgeschept. Men begint zonder te bezinnen en komt bedrogen uit. Een van de grondfouten is, dat alles te licht wordt op gevat en dat men geen rekening houdt met de vermoeidheid, die het ongewone werk teweeg brengt. Jaja, in de advertentie lijkt het, alsof alles met toverkracht gebeurt. Of het zomaar klaar is. Daardoor ontstaat het euvel van veel te vlug te willen werken. „Eventjes" de kamer verven, „eventjes" witten, „eventjes tegeltjes lijmen of een pre-fabricated meubel in elkaar flansen. Dat is allemaal goed voor hobbeïsten met er varing, voor echte knutselaars die twee rech terhanden hebben, maar niet voor de leek die voor de eerste maal op glad ijs staat. Gaat U, als U er helemaal niets van af weet, eerst eens kijken bij een ander. Laat U helpen door iemand die er verstand van heeft en verwaarloost U geen aanwijzingen die het ge bruik van materialen vergezellen. En... experimenteert U nooit met kostbaar ma teriaal. Een goedkoop behangetje kunt U op plakken en desnoods verknoeien, maar duur behang hanteren eist vakkennis. Wilt U zelf een matje spijkeren, komaan, doe Uw best. Maar gaat U niet beginnen aan het leggen van vast tapijt dat is vakwerk. De meeste brokken worden gemaakt door te vlug, te ongeduldig, te slordig omspringen met materialen en gebruiksaanwijzingen. „Ben je mal", zegt broer Piet, „je hoeft al die ouwe verf niet af te krabben, heb ik óók niet gedaan. Ik had verf die meteen pakte en lekker glad bleef zitten. O, jij hebt een ander merk, zie ik, nou, maar dat komt wel op hetzelfde neer, hoor." Hè fijn, denkt U, dat nare tijdrovende krab ben kan ik achterwege laten. En van Uw ververij komt niets terecht... „Ach", beweert Uw vriendin, „ze zeggen wel dat je velours gordijnen niet zelf kunt naaien, maar ik heb gehoord van een dame die ze gewoon onder de machine heeft gestikt, met een stukje plastic erover". Ja en wat die mevrouw kan, kunt U ook... tot dat U hete tranen schreit bij de kostbare verknoeide stof. Gulden regels. Wilt U goed uitkomen, houdt U zich dan aan de gulden regels voor de amateur-doe-het- zelver. Hier volgen ze Pak nooit meer dan één werkje tegelijk aan en begin met eenvoudige dingen. Laat U door de vakman-winkelier goed voorlichten over wat U koopt, en vertel hem precies wat U wilt gaan doen. Geef U er rekenschap van, dat reklame altijd alles op z'n mooist voorstelt en U van Uw eigen geknutsel niet het hoogste moogt ver wachten. Gaat U aan iets heel nieuws beginnen, neem dan eerst een proef. Elke vrouw die zelf haar jurkjes naait is met een brodellap begonnen Houd U strikt aan de voorschriften en laat U daarvan niet afbrengen door andere raad gevingen. Experimenteer nooit met kostbaar materiaal. Werk langzaam en zorgvuldig, zorg voor goed licht bij het werk. Sla geen grote hoe veelheid materiaal in, voordat U weet dat U er met goed sukses mee kunt werken. Doe als leek geen vakwerk ga geen leidin gen leggen of lampen ophangen of anders zins met elektriciteit of andere gevaarlijke dingen werken. Laat U nooit tot knutselen bewegen als U onhandig bent bedenk dat het heus geen schande is als U het niét „zelf doet De zaken verknoeien kost tranen en geld POSTZEGELS en TULPENBOLLEN Door de tijden heen heeft de jeugd zich bezig gehouden met het verzamelen van de meest uiteenlopende, soms volkomen waardeloze dingen. In onze tijd zijn het de speldjes, de suiker zakjes, de sigarenbandjes en de lucifermerken, die hoogtij vieren. Tot welke aardige en nuttige resultaten zo'n verzamelwoede kan leiden blijkt herhaaldelijk b.v. uit de collecties prentbriefkaarten, ver zameld in de loop der tijden, uit foto's van het Koninklijk Huis, uit krantenartikelen over een bepaald onderwerp die bewaard worden. Er is echter één object dat het bij de ver zamelaars wint wat populariteit betreft, n.l. de postzegels. Zullen er maar weinigen zijn die op oudere leeftijd hun jeugdhobby voor het verzamelen van alles en nog wat voortzetten, de post- zekel blijft in de volle belangstelling van vele ouderen. Wanneer wij in de krant lezen over de fan tastische bedragen die gegeven worden voor postzegels die een kleine afwijking vertonen, dan denken wij onwillekeurig aan de tulpen handel die ons altijd als het toppunt van dwaasheid werd voorgesteld. Maar ja, wij zijn nu eenmaal niet gegrepen door de postzegelverzamelkoorts. Voor ons is een postzegel het bewijs van betaling voor het bezorgen van onze brief, een bewijs in 1840 geïntroduceerd door de Engelse post meester Sir Rowland Hill en twee jaar later door de Engelse regering algemeen ingevoerd. Voor de verzamelaar is elke postzegel die hij nog niet in zijn bezit heeft een begerenswaar dig object, terwijl zo'n echte rasverzamelaar gaarne alles wat hij had zou geven om in het bezit te komen van een zeldzaam exemplaar. De geschiedenis van de één-cent-Guyanarood, die in 1933 door de Amerikaan A. Hind voor de som van 32.500 dollar gekocht werd is waard om hier nog even verteld te worden. In het jaar 1856 pleegden rovers een overval op het postkantoor van Georgetown, 'n stad in Brits Guyana. Hun buit bestond uit weinig geld, maar de hele voorraad aan postzegels werd meegenomen. Goede raad was duur. Het zou nog minstens 5 dagen duren eer per boot de nieuwe voor raad postzegels kon arriveren en tot zolang konden de bewoners niet wachten mei het verzenden van hun brieven. De directeur van het postkantoor was een doortastend man. Hij besloot bij de enige drukkerij, die de stad bezat, een serie nood- zegels te laten drukken. Er deden zich echter verschillende moeilijkheden voor. Een cliché van Koningin Victoria was er niet, een perforeerapparaat bezat de drukker niet en het papier dat het meest geschikt was had een karmijnrode kleur. Besloten werd de af beelding van een zeilschip te benutten, de kleur van het papier werd op de koop toe genomen en de perforatie werd doodgewoon achterwege gelaten. Net, toen na een paar dagen de eerste zegels werden verkocht, arriveerde, vroeger dan men verwacht had, het postschip met de nieuwe voorraad zegels. Onmiddellijk werd de verkoop van de hulp zegels gestaakt. Het duurde even voor men in de postzegel wereld van deze speciale zegels hoorde en toen men dan ook op jacht ging bleek het dat er slechts één zegel te vinden was, het exemplaar n.l. dat zich in de verzameling van Koning Edward VII bevond. Later bleek er nog een exemplaar te bestaan n.l. dat van Hind. Deze zegel heeft enige mensen bijna een ze nuwinstorting bezorgd. Het was in het jaar 1911 dat een jonge man de postzegelhandel van Smith in Londen bin nenstapte en een zegel uit Brits Guyana aan bood voor 5 shilling. Smith hapte direct toe en sloeg toen aan het informeren bij het Britse postmuseum. Hij beschreef de zegel zeer nauwkeurig en kreeg spoedig antwoord, een antwoord dat hem buiten zichzelf bracht. Hem werd verzocht de zegel, op te sturen. Was het inderdaad de be wuste één-cent-Guyana-rood dan kon hij er 3000 pond sterling voor krijgen. Zijn eerste werk na het lezen van de brief was om de zegel op te zoeken, maar helaas, deze was nergens te vinden. Z'n bediende vertelde dat hij deze waarschijn lijk in een envelop met 100 buitenlandse ze gels had gedaan en toen verkocht. Men kan zich de toestand in deze postzegel- handel indenken. Een detective werd ingeschakeld en 500 pond beloofd als de zegel werd gevonden. Deze collega van sherlock Holmes slaagde er inderdaad in het kostbare exemplaar te ach terhalen. Het zat in het album van een schooljongen die op het schoolplein aan het ruilen was. Het Britse postzegelmuseum greep er echter naast. De zegel werd op de veiling geworpen en bracht daar 32.500 dollar op. Als u soms vanavond met uw postzegels bezig bent, kijk dan eens of u wellicht het derde exemplaar bezit. Het zijn niet alleen de postzegelhandelaren die kunnen verdienen bij de verkoop van post zegels, die niet voor het oorspronkelijke doel gekocht worden. Er zijn kleine staten, b.v. San Marino, Lich- tenstein en Andorra en diverse republieken in Zuid-Amerika, waar duizenden postzegels worden uitgegeven, die niet op de postkan toren worden verkocht, maar rechtstreeks naar de handelaren en verzamelaars gaan. Geen slecht handelsobject een klein vodje papier voor 'n kwartje en duurder. Reuzenzinker in kanaal TerneuzenGent Tussen Sluiskil en Driekwart heeft het aan nemingsbedrijf Visser en Smit N.V. te Pa- pendrecht donderdagmiddag met behulp van drie bokken een bijna 100 meter lange zinker neergelaten op de bodem van het kanaal Ter- neuzen—Gent. De zinker, die bestaat uit twee leidingen, respectievelijk bestemd voor (aard)- gas en water, kruist het kanaal ter hoogte van het Sluiskilse kanaaleiland. Op dezelfde plaats zullen later nog kabels voor elektrici teit onder het kanaal door worden gevoerd. Aanvankelijk lag het zelfs in de bedoeling bij het kanaaleiland een tunnel te graven, waardoor dan alle leidingen voor water, gas, elektriciteit, etc. zouden worden gevoerd. Hoewel dit everttueel onderhoud zeer zou vergemakkelijken, bleek het project echter te duur. De enorme zinker, die van te vorén op de wal aaneen was gelast in de vorm van de kanaalbodem (een u met naar buiten gebogen benen) werd in het water gelegd door drie bokken, de Arend en de Meeuw van Van der Taks Bergingsbedrijf en de Martinus van Visser en Smit. De buizen kwamen te rusten in een van te voren in de kanaalbodem ge baggerde sleuf, die in de komende weken weer wordt dichtgemaakt. Overigens zal het kanaalgedeelte, waarin thans de zinker is gelegd, worden gedempt in het kader van de laatste fase van de ka- naalverbredingswerken. Het nieuwe kanaal, dat reeds gedeeltelijk is gegraven, komt iets meer naar het oosten. Ook hierin zal te zijner tijd een zinker worden neergelaten. Deze is reeds onder constructie op een stellage aan de oosteliijke kanaaloever. Volkswagenbusje bij Krabbendijke tegen vrachtauto Op Rijksweg 58 nabij de buurtschap Luchten- burg is donderdag een volkswagenbusje uit Amsterdam met vijf inzittenden tegen de ach terkant van een stilstaande vrachtauto ge reden. Het ongeluk gebeurde omdat de rem men van het volkswagenbusje weigerden. Al leen mevrouw Van L., echtgenote van de be stuurder, werd gewond aan de voet. Het busje moest afremmen omdat ter plaatse slechts eenrichtingsverkeer mogelijk was in verband met het aanbrengen van een splitlaag op de rijksweg. AXELSE COURANT VERSCHIJNT IEDERE ZATERDAG ABONNEMENTSPRIJS: Losse nummers 10 cent. Halfjaar-abonnement: Axel binnen de kom 2,90. Andere plaatsen 3,90 Buitenland f 4,50 Hoofdredaktie: J. C. VINK Redaktie en Administratie: Axel, Markt 12, tel. 01155-646, postbus 16 Drukker-uitgeefster. FIRMA J. C. VINK ADVERTENTIEPRIJS: 10 cent per mm. Bij kontrakten belangrijke reduktie. Ingezonden mededelingen 30 cent per mm. Kleine advertenties 1-10 woorden f 1, elk woord meer 15 cent.

Krantenbank Zeeland

Axelsche Courant | 1965 | | pagina 1