Vakantieliefde:
IETS VERSIEREN
Vriendschap voor het leven
6
Weerzien
door Jopie Meerman
overleefden
De jeugd van nu is verwend.
Op elke radiozender, via tv
en andere media is elk liedje
van welke artiest dan ook
te beluisteren. Wij moesten
het doen met het radiopro
gramma Tijd voor teenagers,
eenmaal per week. En daar
werd dan ook fanatiek naar
geluisterd
Een paar jaar later kreeg kanker
hem te pakken. Ik was met hem
Honderd Nederlandse
-roll
Wij, mijn zus en ik, hadden ook
een broertje dat ongeveer negen
jaar jonger was dan ik. Zoveel
jonger dat hij het leuk vond
om te klikken over zijn twee
zussen die op de camping met
vreemde snuiters praatten. Maar
dat deden we echt om de taal te
oefenen.
De vakantietijd, dat was pas
echt de tijd voor teenagers. En
al moest je dan met je ouders
mee, dat maakte niks uit. Je had
altijd wel ergens de gelegenheid
er tussen uit te glippen en aan te
pappen met een buitenlander. Je
was immers in het buitenland,
dus buitenlanders waren er
meer dan genoeg.
We zaten beiden op de middel
bare school. We vonden het dan
ook zeer interessant dat twee
Duitse jongens ons wat verder
wilden onderwijzen. Dus ’s
avonds gingen de twee Thoolse
meiden aan de wandel. En er
werd veel gepraat. En de wande
ling ging steeds maar verder. We
werden moe, moesten uitrus
ten. Even zitten, en misschien
dachten de jongens dat we het
wat benauwd hadden, want ze
gingen mond- op- mond beade
ming toepassen. En ’t hielp nog
ook. Heel gezellig wandelden we
heel laat op de avond terug naar
de camping.
meegegaan naar het slecht-
nieuws-gesprek in het zieken
huis en samen hebben we in die
ziekenhuisgang zitten janken,
toen het gesprek met de specia
list achter de rug was.
Na zijn zware operatie gold hij
als verlost van die ziekte, maar
ruim een jaar later was het weer
mis en kwam hij na een lange
ziekteperiode te overlijden. Op
de katholieke begraafplaats van
Heinkenzand brachten we hem
naar het graf. Ik was een goede
vriend kwijt, maar het leven
ging verder en bij menigeen
raakte hij al gauw in de verge
telheid.
Jaren geleden gaf ik hem
opdracht foto’s te maken van
Völckerdorp, het meest ooste
lijke dorpje van Zuid-Beveland.
Hij mocht twee vrouwelijke
collega’s meenemen om niet
te verdwalen. Op een mooie
zonnige julidag vertrok hij rond
half negen en deelde vooraf mee,
dat hij tegen half twaalf terug
zou zijn. Maar dat verliep heel
anders.
Het was al half drie in de mid
dag geweest voordat hij zich
op vrolijke wijze terug meldde.
Ik was inmiddels zeer onge
rust vanwege die zeven sloten.
Mobiele telefoons waren er toen
nog niet. Hij vertelde dat hij er
met beide dames een leuke dag
van had gemaakt. Völckerdorp
hadden ze niet gevonden.
Ik was boos en verweet hem op
duidelijke wijze zich niet aan de
afspraken te hebben gehouden.
Om een lang verhaal kort te
maken, hij beloofde zoiets nooit
meer te doen. Het had alles
gelukkig geen invloed op de
vriendschap.
andere kampeerders die op deze
wijze kennismaakten met de
toen al bij de familie Ottevanger
bestaande normen en waarden.
Wij hebben ons de rest van de
vakantie netjes gedragen. Kon
ook niet anders, want nu hield
T Tij was zonder meer
mijn beste vriend en
collega sinds de jaren
tachtig. In mijn vorige stukje
(Zeeuws Weerzien, najaar
2022) stelde ik hem aan u voor.
Ad. Een vriendelijk mens en
een goede collega. Je moest
alleen altijd oppassen dat je
hem niet in zeven sloten teg
lijk liet lopen.
door Allie Barth
Als een soort van relikwie had
den we in het vertrek waar hij
werkte zijn bureau met inhoud
laten staan tot het moment
waarop we uiteindelijk verhuis
den naar het nieuwe stads
kantoor. Toen we zijn bureau
leegmaakten, kwamen daar twee
foto’s te voorschijn, die nie
mand ooit had gezien, ook zijn
vrouw niet. Daarop was te zien
dat Ad het die dag duidelijk naar
zin had met beide vrouwelijke
collega’s. Een mooie herinnering
was, na zoveel jaar, aan ’t licht
gekomen. Met een glimlach
borgen we de foto’s op in de
verzameling van het archief.
En je kon zelfs, al was je al een
eind over de grens Duitsland in,
toch nog meeluisteren met Tijd
voor teenagers op de autoradio.
Ja, die had pa in zijn Kever. Het
was weliswaar niet meer de ori
ginele Brilkever, maar we gingen
wel naar het land van herkomst
toe.
Daar werden we opgewacht door
een boze vader, die ons op zeer
Hollandse wijze de les las, uit
stekend verstaanbaar voor alle
niet alleen ons broertje, maar de
hele camping ons in de gaten
En die vakantieliefde? Mis
schien heb ik zijn pasfoto nog.
Maar hoe hij heette, dat ben ik
vergeten. En zijn kussen? Ach, ’t
was maar één keer!
Tijd voor teenagers
De Brilkever Klassiekerweb
Het resultaat van een bijzondere fotosessie. Foto’s: Ad de Jong
Uit de PZC van 6 april 1964
Janken
Herman Stok in 1968. Hij
presenteerde het radiopro
gramma Tijd voor Teenagers
van 1961 tot 1970.
B A ZEEUWS
Wandelen
'ye zien elkaar op een bal. „HU" Is samen
Zj met zijn vrienden. „ZÜ” zit met haar
vriendinnen aan een tafeltje In het
midden van de zaal. Er wordt wat met de
ogen gewerkt. Iiy neemt het Initiatief en
vraagt haar ten dans. Als ze elkaar dan
nog steeds niet onaardig vinden, is de za
terdagavond weer goed. Ze gaan na het
bal wat sentimenteel doen in de duisternis.
Er worden dingen gezegd, die ze de volgen
de morgen niet graag zouden herhalen.
We hebben als voorbeeld een bal genomen.
Maar dergehjke toenaderingen gebeuren
overal, vooral op zaterdagavond. In café'a,
in danszalen en op straat. Sommige jonge
lui slenteren door de straten. Vaak in grote
groepen. Ze roepen wat banaliteiten naar
elkaar, staan wat te ginnegappen en pro
beren, zoals dat in die kringen heet „iets
te versleren". Dan verdwenen ze weer van
het toneel om de volgende zaterdag terug
te komen om opnieuw te veroveren of zich
te laten veroveren. Op straat noem je het
„iets versieren", op een bal noem je het
misschien „liefde", ergens anders „een flirt"
en ga zo maar door. Hoe je het ook betitelt,
in feite komt het op hetzelfde neer en we
hebben de ervaring allemaal wel eens ge
had. Het is spannend als een spelletje. Het
gaat er bij deze spelletjes om, winnaar of
winnares te worden. Dat willen we alle
maal. je zet jezelf in het midden. Alleen al
aan de manier waarop wc over onze mede
speler spreken kun je het horen: „IK ben
met die en die uitgeweest". Zelden hoor je:
„We zjjn met elkaar uitgeweest".
T Tlt zo’n avondje-samen kan wel „verke-
VJ ring" ontstaan. Verkering in een groot
aantal graden. Zo kennen we de losse,
de losvaste, serieuze of vaste verkering. Is
de verkering „uit", dan zfln we er echt niet
kapot van. In ieder geval niet lang.
Je begint weer opnieuw*, ook al zeg je nog
zo hard en beslist: „Ik begin er nooit meer
aan". Maar Ja, het is ook zo spannend
en Je wist toen nog niet dat Je ooit zo’n
meisje of zo'n Jongen zou ontmoeten als die
en die. (z|j) is héél anders", zeg Je
dan en je bent weer een t(jdje onbereikbaar
voor de roddclpraatjes van Je vrienden en
vriendinnen over „hem" of „haar" en on
bereikbaar voor de goedbedoelde adviezen
die ouderen Jo geven. „Hij Is zo anders",
zeg Jo teleurgesteld nis het weer „uit" is.
Je bent een paar dagen „diep in de put" en
Je voelt Je alleen. „Ik begin er nooit meer
aan", zucht Je.
