Fotograaf en meester-dromer
Weerzien
door Albert Kort
door Allie Barth
Op 31 oktober 1985 zorgden de Heem
kundige Kringen in Midden-Zeeland
voor een monument op de Sloedam ter
nagedachtenis van de in de herfst van
1944 aldaar gesneuvelde Canadezen.
Prins Bernhard zou dat onthullen. De
voorzitters van de kringen zouden hem
opwachten aan de rand van het herden-
kingsterrein en hem de hand schudden.
En Ad kreeg de opdracht om dat mo
ment nauwkeurig op foto vast te leggen.
Albert op de pot (1956)
Foto: Archief Albert Kort
De maandag erop moest hij vertellen dat
het fotograferen was mislukt. Baas boos.
En zo ging het altijd met Ad. Wat hij ook
deed, steeds gebeurde er iets uitzonder
lijks. Het incident is later nooit meer
aan de orde geweest, maar zijn collega’s
sloten niet uit dat Ad verzuimd had om
een rolletje in het toestel te doen. Dat
gebeurde namelijk wel vaker. En de ge
meentearchivaris? Ach, die bleef nooit
lang boos.
legd. Leuke foto’s, dat wel.
Zodra ik de eerste bladzijden
van het album opensla, komen
de herinneringen bovendrijven.
Aan de vakantie in het verre
Drenthe, het uitstapje naar het
strand in Domburg, de trein
reis naar dierentuin Blijdorp in
Rotterdam, het schoolreisje naar
Hij had twee fototoestellen, waaronder
een splinternieuwe. De prins kwam
eraan en beide voorzitters schudden de
hooggeplaatste gast de hand ter ver
welkoming. Ad stond er ook bij, had
zijn nieuwe fototoestel in de aanslag en
drukte op de knop. Maar er gebeurde
helemaal niets.
ia rchiefdiensten bestaan niet al-
leen uit oude archiefstukken.
J* JAZe hebben ook grote verzame
lingen foto’s. Het Goese archief had
jarenlang een fotograaf in dienst,
die niet alleen foto’s maakte, maar
ze ook ontwikkelde in de donkere
kamer. Hij was een vriendelijke man,
de goedheid zelve, die bij het archief
eindelijk plezier in zijn werk had.
„Sprekend je moeder.” Dat
was de reactie van mijn tante
toen ze in ons fotoalbum bla
derde. Haar oog viel op de foto
die was gemaakt ter gelegen
heid van mijn eerste verjaar
dag. Daarop is te zien hoe een
peuter vanuit zijn ledikant
met enige verwondering in de
cameralens kijkt. ,,Dat ronde
koppie, die blauwe ogen: het
kan niet missen.’’
naar Sluis maakten. Voor mij
hebben de foto’s betekenis, voor
een ander zijn het echter niet
meer dan plaatjes. Die mist de
achtergrondinformatie en kan
zich bij de foto’s niets voorstel
len. Slechts ik weet hoe ik me op
dat moment voelde en aan welke
dingen ik toen dacht.
Sluis, het bezoek aan de speel
tuin in Goes.
geheugenluikje wordt geopend,
waardoor ik een glimp van het
moment kan opvangen. Kijkend
naar de grasmaaier ruik ik nog
steeds de geur van pas gemaaid
gras in de tuin. Zittend op de
wip in de speeltuin, borrelen
allerlei herinneringen op aan
het schoolreisje dat we die dag
De foto’s van weleer en dan
met name de huis-tuin-en-keu-
ken-fotootjes brengen veel
herinneringen terug. Als ik
ernaar kijk, voelt het alsof er een
Het klonk mijn moeder als
muziek in de oren. Met trots liet
ze haar zuster nog enige andere
foto’s uit het album zien. Zoals
die van haar huwelijk in 1951,
waarop ze met haar echtgenoot
een toast uitbrengt en die haar
terugbrengt naar de tijd waar
in ze nog jong was en over een
gebrek aan mannelijke belang
stelling niet te klagen had.
Het huwelijk van mijn ouders,
mijn eerste verjaardag, de
communie in de kerk: het waren
allemaal officiële gelegenheden
waarvoor een beroepsfotograaf
werd ingehuurd, die met kost
bare apparatuur mooie foto’s
maakte om deze belangrijke
momenten in het leven vast te
leggen. Spontaan kun je de fo
to’s niet noemen, daarvoor zijn
ze veel te statisch en geposeerd.
Maar kwaliteit hebben ze. De
scherpte ervan is ongeëvenaard
en de tand des tijds hebben ze
met gemak doorstaan.
En dit laatste kan niet altijd
worden gezegd van de honder
den plaatjes die mijn moeder
jarenlang met haar kleine boxca
mera maakte. Misschien kent u
ze nog, van die kleine vierkante
foto’s met een kartelrandje,
waarop verschillende scenes uit
het dagelijks leven zijn vastge-
hij op zijn eerste werkdag een deuk in
de nieuwe auto van de baas. Of hij reed
van Heinkenszand naar Goes met een
lekke band. Band en velg helemaal kapot.
Want Ad, zo heette hij, was een dromer.
Zijn collega’s zeiden altijd tegen hem:
,,Jij krijgt elke dag een peloton engelen
van de Heer om je te beschermen.”
Voor zijn komst was hij onderwijzer. Het
lesgeven aan kinderen ging hem slecht
af. Het op foto vastleggen van verande
ringen in het stadsbeeld van Goes was
zijn levenswerk. In zijn bestaan gebeur
den de meest bijzondere dingen. Zo reed
-
Foto’s laten een glimp
van het verleden zien
Albert in ledikant (1956)
Foto: Archief Albert Kort
B A ZEEUWS
Broer Gerard trots op zijn eerste fiets
(circa 1960) Foto: Archief Albert Kort
Prins Bernhard begroet Canadese oor
logsveteranen op de Sloedam. Foto:
Ad de Jong
Bruiloft van vader en moeder (1951)
Foto: Archief Albert Kort
Grasmaaien met broer Gerard en
nichtje (circa 1960) Foto: Archief
Albert Kort
Geheugenluikje
Kwaliteit
Op het strand in Domburg.Albert, Gerard, oma Kort, oma Siebelink, opa Kort en tante Jo
Kort (1957) Foto: Archief Albert Kort