Fotograaf en meester-dromer Weerzien door Albert Kort door Allie Barth Op 31 oktober 1985 zorgden de Heem kundige Kringen in Midden-Zeeland voor een monument op de Sloedam ter nagedachtenis van de in de herfst van 1944 aldaar gesneuvelde Canadezen. Prins Bernhard zou dat onthullen. De voorzitters van de kringen zouden hem opwachten aan de rand van het herden- kingsterrein en hem de hand schudden. En Ad kreeg de opdracht om dat mo ment nauwkeurig op foto vast te leggen. Albert op de pot (1956) Foto: Archief Albert Kort De maandag erop moest hij vertellen dat het fotograferen was mislukt. Baas boos. En zo ging het altijd met Ad. Wat hij ook deed, steeds gebeurde er iets uitzonder lijks. Het incident is later nooit meer aan de orde geweest, maar zijn collega’s sloten niet uit dat Ad verzuimd had om een rolletje in het toestel te doen. Dat gebeurde namelijk wel vaker. En de ge meentearchivaris? Ach, die bleef nooit lang boos. legd. Leuke foto’s, dat wel. Zodra ik de eerste bladzijden van het album opensla, komen de herinneringen bovendrijven. Aan de vakantie in het verre Drenthe, het uitstapje naar het strand in Domburg, de trein reis naar dierentuin Blijdorp in Rotterdam, het schoolreisje naar Hij had twee fototoestellen, waaronder een splinternieuwe. De prins kwam eraan en beide voorzitters schudden de hooggeplaatste gast de hand ter ver welkoming. Ad stond er ook bij, had zijn nieuwe fototoestel in de aanslag en drukte op de knop. Maar er gebeurde helemaal niets. ia rchiefdiensten bestaan niet al- leen uit oude archiefstukken. J* JAZe hebben ook grote verzame lingen foto’s. Het Goese archief had jarenlang een fotograaf in dienst, die niet alleen foto’s maakte, maar ze ook ontwikkelde in de donkere kamer. Hij was een vriendelijke man, de goedheid zelve, die bij het archief eindelijk plezier in zijn werk had. „Sprekend je moeder.” Dat was de reactie van mijn tante toen ze in ons fotoalbum bla derde. Haar oog viel op de foto die was gemaakt ter gelegen heid van mijn eerste verjaar dag. Daarop is te zien hoe een peuter vanuit zijn ledikant met enige verwondering in de cameralens kijkt. ,,Dat ronde koppie, die blauwe ogen: het kan niet missen.’’ naar Sluis maakten. Voor mij hebben de foto’s betekenis, voor een ander zijn het echter niet meer dan plaatjes. Die mist de achtergrondinformatie en kan zich bij de foto’s niets voorstel len. Slechts ik weet hoe ik me op dat moment voelde en aan welke dingen ik toen dacht. Sluis, het bezoek aan de speel tuin in Goes. geheugenluikje wordt geopend, waardoor ik een glimp van het moment kan opvangen. Kijkend naar de grasmaaier ruik ik nog steeds de geur van pas gemaaid gras in de tuin. Zittend op de wip in de speeltuin, borrelen allerlei herinneringen op aan het schoolreisje dat we die dag De foto’s van weleer en dan met name de huis-tuin-en-keu- ken-fotootjes brengen veel herinneringen terug. Als ik ernaar kijk, voelt het alsof er een Het klonk mijn moeder als muziek in de oren. Met trots liet ze haar zuster nog enige andere foto’s uit het album zien. Zoals die van haar huwelijk in 1951, waarop ze met haar echtgenoot een toast uitbrengt en die haar terugbrengt naar de tijd waar in ze nog jong was en over een gebrek aan mannelijke belang stelling niet te klagen had. Het huwelijk van mijn ouders, mijn eerste verjaardag, de communie in de kerk: het waren allemaal officiële gelegenheden waarvoor een beroepsfotograaf werd ingehuurd, die met kost bare apparatuur mooie foto’s maakte om deze belangrijke momenten in het leven vast te leggen. Spontaan kun je de fo to’s niet noemen, daarvoor zijn ze veel te statisch en geposeerd. Maar kwaliteit hebben ze. De scherpte ervan is ongeëvenaard en de tand des tijds hebben ze met gemak doorstaan. En dit laatste kan niet altijd worden gezegd van de honder den plaatjes die mijn moeder jarenlang met haar kleine boxca mera maakte. Misschien kent u ze nog, van die kleine vierkante foto’s met een kartelrandje, waarop verschillende scenes uit het dagelijks leven zijn vastge- hij op zijn eerste werkdag een deuk in de nieuwe auto van de baas. Of hij reed van Heinkenszand naar Goes met een lekke band. Band en velg helemaal kapot. Want Ad, zo heette hij, was een dromer. Zijn collega’s zeiden altijd tegen hem: ,,Jij krijgt elke dag een peloton engelen van de Heer om je te beschermen.” Voor zijn komst was hij onderwijzer. Het lesgeven aan kinderen ging hem slecht af. Het op foto vastleggen van verande ringen in het stadsbeeld van Goes was zijn levenswerk. In zijn bestaan gebeur den de meest bijzondere dingen. Zo reed - Foto’s laten een glimp van het verleden zien Albert in ledikant (1956) Foto: Archief Albert Kort B A ZEEUWS Broer Gerard trots op zijn eerste fiets (circa 1960) Foto: Archief Albert Kort Prins Bernhard begroet Canadese oor logsveteranen op de Sloedam. Foto: Ad de Jong Bruiloft van vader en moeder (1951) Foto: Archief Albert Kort Grasmaaien met broer Gerard en nichtje (circa 1960) Foto: Archief Albert Kort Geheugenluikje Kwaliteit Op het strand in Domburg.Albert, Gerard, oma Kort, oma Siebelink, opa Kort en tante Jo Kort (1957) Foto: Archief Albert Kort

Krantenbank Zeeland

Zeeuws Weerzien. Feest van herkenning | 2022 | | pagina 5