Blauwe vingers omdat je links was
Brugpieper op een
andere planeet
1
7
Meester
viel door
de mand
Weerzien
RAPPORTEN
door: Albert Kort
Mijn juf in de eerste en twee
de klas van de lagere school
in Terneuzen was Heleen de
Rijke, vers van de academie en
vol goede (lees: leuke) ideeën
voor haar leerlingen.
De honderden leerlingen die daar
rondstruinden, de vele leraren die in de
pauzes op de gangen rondliepen, het
geschreeuw van de conciërges, het veel
vuldig wisselen van lokaal iedere vijftig
minuten wanneer de bel ging, het snel
Twee jaar na mij ging mijn jong-
Met dat gebaar en die
betekenis viel hij voor mij
compleet door de mand.
Daarna was hij voor mij
nooit meer geloofwaardig.
Dat ik dat nu op mijn 72ste
nog weet, bewijst dat.
(Ans van Nieuwenhuijze)
Afgrijzen
Rienk denkt met afgrijzen terug
aan die eerste twee schooljaren.
,,Ik vond het echt een vrese-
door: Margreeth
Ernens-Abrahamse
e indruk van de eerste dag op
de middelbare school is voor
elke leerling overweldigend.
Herinneringen van een brugpieper.
We moesten nog wel op de ou
derwetse manier leren schrijven,
het schuinschrift De Nieuwe Lo
pende Hand, met kroontjespen.
Klasgenootje Claartje was links
handig en had daar veel moeite
mee. Juf De Rijke liet daarom
onmiddellijk een bijzondere pen
voor haar aanrukken, een mint-
groene, met een speciale greep
voor haar linkerpootje.
Rienk heeft er geen trauma
aan overgehouden, wel een bar
slecht handschrift. Hij bleef
voor de rest alles links doen
en kon op zeker moment zelfs
simultaan rechts en links schrij
ven. Handig bij het schrijven
van strafregels!’’
lijke juf, ze vond het foutloos
opzeggen van psalmversjes het
allerbelangrijkste. Ik heb er ook
niet zoveel geleerd. Maar ja, we
voegden ons erin.’’ De rest van
zijn lagere schooljaren vond
hij wél leuk. ,,Ik ben wel rechts
blijven schrijven, dat was er echt
in geslagen. Maar tekenen deed
en doe ik altijd links.’’
was tegen dovemansoren.
,,Het was heel raar, maar klas
genoot Peter mocht wél links
schrijven, ik niet,’’ zegt Rienk
Abrahamse (62) er nu over. Hoe
dat precies was geregeld weten
we niet.
ste broer Rienk naar de eerste
klas. Hij had de pech dat hij bij
juffrouw Van der Welle terecht
kwam, door ons oneerbiedig
‘Welleputje’ genoemd. Rienk
was net als Claartje linkshandig,
maar juffrouw Van der Welle,
een dame die naar de pensioen
gerechtigde leeftijd toe ging,
vond dat hij echt rechts moest
schrijven en wilde niets weten
van al die nieuwerwetse fratsen
Soms blijft een verkeerd
grapje of opmerking van
een leraar je een heel leven
bij. Ik zat in de vijfde of
zesde klas van de openba
re basisschool in Brou
wershaven. Tijdens de
Nederlandse les, wat toen
nog gewoon taal heette,
behandelde de hoofdon
derwijzer uitdrukkingen
en gezegden.
Hij vroeg mij de betekenis
van ‘je keel schrapen’. Ik
antwoordde dat dit het
licht kuchen was om bij
voorbeeld na lang stil zijn
je keel schoon te maken
om daarna gemakkelijker
te kunnen praten.
Dat was fout, zei de
meester. En hij haalde zijn
nagels kort over zijn hals.
Dat was volgens hem de
betekenis.
Een toelatingsexamen voor de middel
bare school heb ik nooit afgelegd. Wel
een CITO-toets in de zesde klas, die
bepaalde tot welk niveau ik kon worden
toegelaten. Met de uitslag waren mijn
ouders in hun nopjes. Ik mocht naar
de HAVO-VWO-brugklas van de school
die zij voor mij hadden uitgekozen.
Dat hun keuze was gevallen op het Sint
Willibrordcollege lag voor de hand. Ik
kwam uit een katholiek gezin, had op
de katholieke Mariusschool gezeten
en, niet onbelangrijk, ons huis aan de
Lindenstraat stond pal tegenover het
schoolgebouw aan de Fruitlaan.
De nabijheid van de school betekende
echter niet dat ik me er gelijk thuis
voelde. Integendeel zelfs. Toen ik als
brugpieper voor het eerst het impo
sante gebouw betrad en door de lange
gangen langs de verschillende lesloka
len liep, was het alsof ik op een andere
planeet was beland.
in- en uitpakken van de boekentas: dit
alles maakte op mij een verpletterende
indruk en aan het einde van de dag was
ik doodmoe.
Wat ik van de lessen zelf vond? Daar
kan ik kort over zijn. De geschiedenis
lessen van Frans Beerens waren een
verademing. Wat kon die man mooi
vertellen en toneelspelen! Zijn verhalen
brachten de geschiedenis tot leven, zo
meeslepend waren ze.
De gymlessen van Speckens daarente
gen waren een dieptepunt, en dat lag
zeker niet alleen aan mij. Toegegeven,
lenig ben ik nooit geweest. Maar ik was
altijd wel te vinden voor een partijtje
voetbal en ook basketbal lag me wel. De
binnensporten aan de talloze martel
werktuigen in de gymzaal, zoals de
touwen of de klimrekken, de bok of de
ringen, waren aan mij echter niet be
steed. In de touwen kwam ik nog geen
meter omhoog.
Voor een koprol op de bok was ik
doodsbenauwd en van de rekken kreeg
ik hoogtevrees. Daarbij kwam nog dat
ik niet hoefde te rekenen op enig me
dedogen van Speckens. Sterker nog, hij
maakte mij meer dan eens tot lachob-
ject in de klas door mij tot voorbeeld
te degraderen van hoe het NIET moest.
Frustrerend, zo’n leerkracht.
Dat het aan zijn lessen in het zwembad
te danken was dat ik mijn zwemdiplo
ma behaalde, was slechts een doekje
voor het bloeden.
met aparte pennen. Rienk kreeg
dan ook vaak met een stokje
corrigerende tikken op zijn
vingertjes. Kennelijk mocht dat
toen nog.
Als zesjarig jongetje had hij het
daar moeilijk mee en kwam hij
vaak huilend thuis. Onze vader
heeft verschillende malen met
de juf gesproken omdat hij niet
wilde dat ze met haar stokje op
Rienks vingers sloeg, maar dat
4
St
7
7
--
y
4-
J
<S
.7......
7
Z
5
2
leerling(e) der
VAKKEN
Een der Ouders of Verzorgers:
Ondero«<»kend«n rwWjrw. dat
Doodmoe
‘Welleputje’
Gedrag
Vljjt
MINISTERIE
VAN ONDERWIJS EN WETENSCHAPPEN
MINISTERIE
VAN CULTUUR. RECREATIE EN MAATSCHAPPELIJK WERK
Godsdienst
Lezen
.Schrijven
Rekenen
Nederlandse Taal
Vaderl. Geschiedenis
Aardrijkskunde
Kennis der Natuur
Zingen
Tekenen
Lichamelijke Oefening
Nuttige Handwerken
B A ZEEUWS
Schoolfoto Rienk en Mar-
greeth, 1967
Hoogtevrees
van
Cursusjaar 19 4/J19.AP
Ie Rapport
3e Rapport
Derde
rapport
Tweede
rapport
klasse
Eerste
rapport
0
m
m
Z
