Met liedjes houd je de aandacht vast! 11 i’lll Weerzien 15 Cnze Vrijwilliger door: Peter de Jonge Wat voor reacties krijgt u? Voor Feest van Herkenning gaan we langs met koffers waarin spullen van vroeger zitten. Daarmee hou je gemakkelijk de aandacht vast. Voorlezen vergt meer van de mensen. Daarom laat ik ook altijd foto’s zien. Ik vind het wel altijd spannend hoe het zal gaan. Waarmee kunnen we de aandacht De eerste keer naar school moet ik zenuwachtig zijn geweest. Misschien huilde ik ook. Kleu terschool De Iris in Vlissingen lag vlakbij de Jozef Israelslaan waar ik toen woonde. Hooguit tweehonderd meter lopen. gevonden. Maar geen excuses.’’ Na 9 jaar stopte ze al met haar baan. Ze was in 1959 getrouwd met Kees van der Gaag (nu 93), een jongen uit Maassluis die in Vlissingen in de kost was en op de zeevaartschool zat. „Juffrouw Biondina vond dat als je trouwde je je plaatsje moest vrijmaken voor een ander. Het was niet echt verplicht, maar ze vond het niet leuk dat ik na ons trouwen nog even door ging.’’ Ringetje Problemen met ouders waren er ook bijna nooit. ,,Een keer werd ik min of meer beticht van diefstal. Een meisje was haar ringetje kwijt en dat was de trouwring die van haar oma was geweest. ‘Daar weet jij meer van’, zei die vader dreigend. Hij wilde er werk van maken. Na een paar dagen ging de telefoon. De ring was terug. Ze hadden ‘m thuis Het schoolhoofd heette Biondi- na, de enige die bij haar achter naam werd genoemd. Haar voor naam was Eugenie en dat paste wel bij haar strenge voorkomen. Na de opening op vrijdag 16 november 1951 gaf zij de school vorm. Drie werklokalen, een donkergroene, een lichtgroene en een roze, een speellokaal en een tuin met twee zandbakken. Op de maandag na de opening meldden zich 166 kinderen voor vier klassen: groepen van meer dan 40 kinderen. En dat bent u toen gaan doen? Ja, sinds twee jaar lees ik gere geld de krant met bewoners van groepswoningen van ZorgSaam; de Blauwe Hoeve in Hulst en Baronie in Sint-Jansteen. Daar lees ik ook voor uit boeken van Marie Blommaart uit Lams- waarde die verzetsstrijder was in de Tweede Wereldoorlog en van juffrouw Wouters, die onderwij zeres was in Hulst en Nieuw-Na- men en in dagboeken bijhield Willy van Weele, geboren op 20 september 1935 in de Vlissing- se Steenhuisstraat als dochter van een procuratiehouder van de Rotterdamsche Bank, had toen net drie jaar HBS achter de rug en wilde het onderwijs in. ,,Mijn zus was onderwijzeres en dat vond ik wel leuk. Ik was gek van kinderen.’’ De cursus kleuterleidster werd op vrij dag en zaterdag gegeven op de kweekschool in Middelburg. Leren in de praktijk hoorde daar Wat herinner je je nog van de kleuterschool? De zandbak, een liedje en een juf die altijd lief was. Dus bezocht ik (71) voor deze krant mijn juf (87) van toen. wat er allemaal gebeurde. Er zijn hier nog geen leesteams. Ik heb al vaker een balletje opgegooid om ook in breder verband lees- bijeenkomsten te organiseren. dat doen. Dus op een bepaald moment kwam het idee om er uit te gaan voorlezen. De kleuters uit de kinderrijke arbeidersbuurt gingen tussen de middag allemaal naar huis om hun boterham te eten. Op het schooltje mochten ze papier vouwen, werken met klei, liedjes zingen en spelen in de zandbak. ,,Ik ging ook wel met ze wande len. Dan stak ik zelfs de Vlissing- seweg over naar de dijk langs het kanaal. Met 40 kinderen. Onverantwoordelijk eigenlijk, maar je deed het gewoon.’’ bij. Zo belandde ze als 16-jarige voor een kleuterklas, omdat de hoofdleidster de handen vol had aan de organisatie. „Biondina had de touwtjes stevig in han den, óór. Heel punctueel. Maar ja, dat moet ook wel natuurlijk.” In het begin verdiende juffrouw Willy 32 gulden per maand, na het diploma werd dat verdub beld: 64 gulden. Ze bladert door een foto-album en zegt terugkij kend op die tijd: ,,Als je kinde ren liet vouwen deed de hele klas dat. Niet zoals nu dat elk groepje iets anders doet. Maar ach, het ging spelenderwijs. Er waren geen vervelende kinde ren. Tenminste, ik had er nooit problemen mee.’’ vergroten? Mensen horen het liefst verhalen uit hun leefomgeving. Maar on derwerpen als kinderspelen zijn niet plaatsgebonden. Iedereen heeft wel met een tol gespeeld of gehinkeld. Dat zijn algemene onderwerpen die overal ge beurden. Soms laat ik bewust de plaatsnaam weg en vertel ik verder wel het hele verhaal. Wat ook helpt om de aandacht vast te houden is dat er liedjes in de krant staan. Het stukje over de Kleppermars riep herinningen op en mensen konden het ook zingen. Wanneer ik haar in de stad te genkwam, noemde ze me altijd vriendelijk ‘Petertje’. Dat ventje van vier, vijfjaar ben ik kenne lijk altijd voor haar gebleven. Net zoals zij voor eeuwig mijn ‘juffrouw Willy’ is. Wat doet u bij Zeeuws Weerzien en sinds wanneer? Ik ben al een aantal jaren vrijwil liger bij Feest van Herkenning en zo ben ik betrokken geraakt bij Zeeuws Weerzien. Ik legde de krant altijd op plaatsen waar mensen hem konden ophalen. Maar je weet nooit precies wie Zeeuws Weerzien steunt op vrij willigers. Van bestuur, redactie, vormgeving tot distributie en leesteams. Elk nummer laten we een vrijwilliger aan het woord. Georgette Hiel (28-10-1943) uit Sint-Jansteen is de eerste. H t ij Georgette Hiel Juffrouw Willy blijft voor altijd de liefste Juffrouw Willy met een deel van haar klasje in 1957-1958. ,,Die hoedjes. Ik zou niet meer weten waarom we die gemaakt hebben.’’ Foto: schoolbank.nl ‘Juffrouw’ Willy, inmiddels 87 jaar, bladert door haar foto-album. Foto: Peter de Jonge Eugenie B A ZEEUWS Onverantwoordelijk

Krantenbank Zeeland

Zeeuws Weerzien. Feest van herkenning | 2022 | | pagina 15