Met liedjes houd je de aandacht vast!
11
i’lll
Weerzien
15
Cnze
Vrijwilliger
door: Peter de Jonge
Wat voor reacties krijgt u?
Voor Feest van Herkenning gaan
we langs met koffers waarin
spullen van vroeger zitten.
Daarmee hou je gemakkelijk de
aandacht vast. Voorlezen vergt
meer van de mensen. Daarom
laat ik ook altijd foto’s zien. Ik
vind het wel altijd spannend hoe
het zal gaan.
Waarmee kunnen we de aandacht
De eerste keer naar school moet
ik zenuwachtig zijn geweest.
Misschien huilde ik ook. Kleu
terschool De Iris in Vlissingen
lag vlakbij de Jozef Israelslaan
waar ik toen woonde. Hooguit
tweehonderd meter lopen.
gevonden. Maar geen excuses.’’
Na 9 jaar stopte ze al met haar
baan. Ze was in 1959 getrouwd
met Kees van der Gaag (nu 93),
een jongen uit Maassluis die in
Vlissingen in de kost was en op
de zeevaartschool zat. „Juffrouw
Biondina vond dat als je trouwde
je je plaatsje moest vrijmaken
voor een ander. Het was niet
echt verplicht, maar ze vond het
niet leuk dat ik na ons trouwen
nog even door ging.’’
Ringetje
Problemen met ouders waren
er ook bijna nooit. ,,Een keer
werd ik min of meer beticht van
diefstal. Een meisje was haar
ringetje kwijt en dat was de
trouwring die van haar oma was
geweest. ‘Daar weet jij meer van’,
zei die vader dreigend. Hij wilde
er werk van maken. Na een paar
dagen ging de telefoon. De ring
was terug. Ze hadden ‘m thuis
Het schoolhoofd heette Biondi-
na, de enige die bij haar achter
naam werd genoemd. Haar voor
naam was Eugenie en dat paste
wel bij haar strenge voorkomen.
Na de opening op vrijdag 16
november 1951 gaf zij de school
vorm. Drie werklokalen, een
donkergroene, een lichtgroene
en een roze, een speellokaal en
een tuin met twee zandbakken.
Op de maandag na de opening
meldden zich 166 kinderen voor
vier klassen: groepen van meer
dan 40 kinderen.
En dat bent u toen gaan doen?
Ja, sinds twee jaar lees ik gere
geld de krant met bewoners van
groepswoningen van ZorgSaam;
de Blauwe Hoeve in Hulst en
Baronie in Sint-Jansteen.
Daar lees ik ook voor uit boeken
van Marie Blommaart uit Lams-
waarde die verzetsstrijder was in
de Tweede Wereldoorlog en van
juffrouw Wouters, die onderwij
zeres was in Hulst en Nieuw-Na-
men en in dagboeken bijhield
Willy van Weele, geboren op 20
september 1935 in de Vlissing-
se Steenhuisstraat als dochter
van een procuratiehouder van
de Rotterdamsche Bank, had
toen net drie jaar HBS achter de
rug en wilde het onderwijs in.
,,Mijn zus was onderwijzeres
en dat vond ik wel leuk. Ik was
gek van kinderen.’’ De cursus
kleuterleidster werd op vrij
dag en zaterdag gegeven op de
kweekschool in Middelburg.
Leren in de praktijk hoorde daar
Wat herinner je je nog van de kleuterschool? De zandbak, een
liedje en een juf die altijd lief was. Dus bezocht ik (71) voor deze
krant mijn juf (87) van toen.
wat er allemaal gebeurde. Er zijn
hier nog geen leesteams. Ik heb
al vaker een balletje opgegooid
om ook in breder verband lees-
bijeenkomsten te organiseren.
dat doen. Dus op een bepaald
moment kwam het idee om er
uit te gaan voorlezen.
De kleuters uit de kinderrijke
arbeidersbuurt gingen tussen
de middag allemaal naar huis
om hun boterham te eten. Op
het schooltje mochten ze papier
vouwen, werken met klei, liedjes
zingen en spelen in de zandbak.
,,Ik ging ook wel met ze wande
len. Dan stak ik zelfs de Vlissing-
seweg over naar de dijk langs
het kanaal. Met 40 kinderen.
Onverantwoordelijk eigenlijk,
maar je deed het gewoon.’’
bij. Zo belandde ze als 16-jarige
voor een kleuterklas, omdat de
hoofdleidster de handen vol had
aan de organisatie. „Biondina
had de touwtjes stevig in han
den, óór. Heel punctueel. Maar
ja, dat moet ook wel natuurlijk.”
In het begin verdiende juffrouw
Willy 32 gulden per maand, na
het diploma werd dat verdub
beld: 64 gulden. Ze bladert door
een foto-album en zegt terugkij
kend op die tijd: ,,Als je kinde
ren liet vouwen deed de hele
klas dat. Niet zoals nu dat elk
groepje iets anders doet. Maar
ach, het ging spelenderwijs. Er
waren geen vervelende kinde
ren. Tenminste, ik had er nooit
problemen mee.’’
vergroten?
Mensen horen het liefst verhalen
uit hun leefomgeving. Maar on
derwerpen als kinderspelen zijn
niet plaatsgebonden. Iedereen
heeft wel met een tol gespeeld
of gehinkeld. Dat zijn algemene
onderwerpen die overal ge
beurden. Soms laat ik bewust
de plaatsnaam weg en vertel ik
verder wel het hele verhaal. Wat
ook helpt om de aandacht vast
te houden is dat er liedjes in de
krant staan. Het stukje over de
Kleppermars riep herinningen
op en mensen konden het ook
zingen.
Wanneer ik haar in de stad te
genkwam, noemde ze me altijd
vriendelijk ‘Petertje’. Dat ventje
van vier, vijfjaar ben ik kenne
lijk altijd voor haar gebleven.
Net zoals zij voor eeuwig mijn
‘juffrouw Willy’ is.
Wat doet u bij Zeeuws Weerzien en
sinds wanneer?
Ik ben al een aantal jaren vrijwil
liger bij Feest van Herkenning
en zo ben ik betrokken geraakt
bij Zeeuws Weerzien. Ik legde
de krant altijd op plaatsen waar
mensen hem konden ophalen.
Maar je weet nooit precies wie
Zeeuws Weerzien steunt op vrij
willigers. Van bestuur, redactie,
vormgeving tot distributie en
leesteams. Elk nummer laten we
een vrijwilliger aan het woord.
Georgette Hiel (28-10-1943) uit
Sint-Jansteen is de eerste.
H t ij
Georgette Hiel
Juffrouw
Willy blijft
voor altijd
de liefste
Juffrouw Willy met een deel
van haar klasje in 1957-1958.
,,Die hoedjes. Ik zou niet
meer weten waarom we die
gemaakt hebben.’’
Foto: schoolbank.nl
‘Juffrouw’ Willy, inmiddels
87 jaar, bladert door haar
foto-album.
Foto: Peter de Jonge
Eugenie
B A ZEEUWS
Onverantwoordelijk