eerzien
Ik hewonnin!
9
SPEELGOED
VISSER GOES
AoMk<rf?
Pieken
Een bus die je
roepend kon
sturen
In mijn leven heb ik al heel
wat mensen ontmoet die met
de nodige hartstocht over
hun beroep konden vertellen,
maar voor het enthousiasme
van Arie Visser schieten de
superlatieven tekort.
Door: Albert Kort
In zijn sfeervol ingerichte
huiskamer trakteert de
80-jarige Goesenaar me
bijna twee uur lang op verha
len over zijn speelgoedwinkel
van weleer, waarin hij meer
dan een halve eeuw heeft ge
werkt. Die winkel was voor ie
dere Goesenaar een begrip. De
zaak bestaat nog steeds, maar
is allang niet meer gevestigd
op de plek waar ze eens stond:
op de hoek van de Lange Kerk
straat en Papegaaistraat.
Zoals in
de meeste
steden kende
Goes vroeger
meerdere
speelgoedza
ken, vaak ge
combineerd
met een
afdeling voor
huishoude
lijke spul
len. Naast
Visser had
je Langeveld
aan het begin van de Lange
Kerkstraat, Van Aken op de hoek
van de Wijngaardstraat en St.
Adriaanstraat, en Broekstra aan
de Magdalenastraat.
Visser was voor mij als kleine
jongen echter de enige 'echte'
speelgoedwinkel. De zaak stond
erom bekend kwaliteitsspullen
te verkopen en daar is Arie trots
op. In tegenstelling tot veel win
kels van nu, zo vertelt hij, had
hij 'feeling' met zijn spulletjes.
,,Neem het houten speelgoed.
Dat verkocht misschien niet zo
goed, maar het was mooi, duur
zaam en verantwoord speel
goed.'' Net als de modelbanen
van Marklin. Duur, maar ook
duurzaam. „Kinderen", aldus
Visser, „krijgen in deze tijd vaak
te veel speelgoed, terwijl ze juist
de kans moeten krijgen een
eigen wereld rondom speelgoed
te kunnen fantaseren.''
Die woorden kan ik alleen maar
onderschrijven. Toen ik me als
kleine jongen vergaapte aan het
vele moois dat in zijn etalage
stond uitgestald, droomde ik
van een wereld die bestond uit
Lego-huisjes en autootjes van
Matchbox. Mijn hart begon zelfs
sneller te kloppen, wanneer
ik naar de modeltreinen van
Marklin en Fleischmann keek,
die in een aparte ruimte in een
vergrendelde vitrine stonden
uitgestald.
Droom
Dit soort
speelgoed was
destijds onbe
taalbaar voor
mij. Welk kind
kon nu van zijn
paar kwartjes
zakgeld in de
week een Mark-
lin-locomotief
van veertig
gulden kopen?
Ik kon mijn blijdschap dan ook
niet op, toen ik op een Sinter
klaasavond door mijn ouders
naar de zolder van ons huis werd
geleid, waar op een tafel een
complete modelbaan stond uit
gestald. Ik zie het nog voor me:
locomotieven die over de rails
denderden, huisjes, boompjes,
en zelfs spoorwegovergangen
die automatisch dichtgingen als
er een trein naderde.
Een droom die werkelijkheid
was geworden!
door: Willem Staat
V JÊ Tij speelden thuis
veel spelletjes. Van
W W Electro tot Domino
en van Stratego tot Mens-er-
ger-je-niet. Als we echt onze
hersenen wilden kraken
gingen we dammen. Nou was
dat vooral tegen mijn vader
een hopeloze onderneming,
want hij had in de hoofdklas
se gespeeld.
Eens namen mijn drie broers en
ik het samen tegen pa op. Wij
met een bord aan tafel en hij in
de hoek van de kamer. Blind-
dammen dus. Dan stelde je een
zet voor en dan reageerde hij
met: ,,Als je dat doet ben je over
twee zetten verloren.'' Dus deed
ik een andere zet, maar ging
ik toch de mist in, net als mijn
broertjes. Daarom besloot ik al
snel het dammen op te geven en
zette ik me aan het schaken. Dat
ging me redelijk af, maar een
kampioen ben ik nooit gewor
den.
Plaatsnamenspel
Winnen deed ik trouwens zelden
met spelletjes. Het enige waarin
ik echt goed ben is het plaatsna
menspel. Dan moesten we thuis
zoveel mogelijk plaatsnamen uit
Nederland en/of de rest van de
wereld van een letter noteren in
een bepaald aantal minuten.
Voor klasgenoten was het op de
lagere school een hel wanneer
ze plaatsen op de blinde kaart
moesten benoemen, maar voor
mij was het een feest. Bovendien
vind ik het leuk om bijzonderhe
den uit dorpen en steden tot mij
te nemen.
Kampioen!
En zo komt het dat ik onlangs
meedeed aan 'Check de plek'
dat op werkdagen even na half
twaalf is te horen op Omroep
Zeeland. Ik kon Elsa van Her-
mon de naam verstrekken van de
gezochte Zeeuwse plaatsnaam
van de week. Dus kreeg ik het
shirt van Leuntje en Merien toe
gestuurd met de woorden: 'ik
hewonnin'. En laat ik nou bij het
koersballen, waar ik dramatisch
slecht in ben, een poosje later
ook nog spullen voor de afwas
winnen!
Eindelijk kampioen!
Als kinderen van een jaar of
tien hadden wij - jongens
én meisjes - allemaal een
zakmes, althans de meesten
van ons toch. (Kom daar nu
eens om...) Een mes had je
nodig om te Pieken. Bij de
ingang van het schoolplein
was een minuscuul stukje
onbegroeide aarde en dat
was van ons: met grote
nauwkeurigheid kerfden we
er een rechthoek van onge
veer 40 bij 50 centimeter in
de grond, keurig verdeeld in
twee stukken: een deel was
van jou, het andere van je
tegenstander.
Zittend op je knieën of
hurken op een halve meter
afstand, was het de kunst
om je mes in het deel van je
tegenstander te gooien. Het
mes moest tamelijk rechtop
terechtkomen, anders telde
het niet, onder een schuin
terechtgekomen mes moes
ten minstens twee vingers
passen. Zodra de messtand
was goedgekeurd door beide
partijen, werd er vanaf dat
punt in de richting van het
lemmet in de grond gekerfd
en kreeg de messengooier
het deel erbij dat grensde
aan zijn grond. Om te win
nen moest je dus al het land
afpakken van je tegenstan
der. Het spel werd voor de
partij die aan de winnende
hand was, natuurlijk steeds
moeilijker, want het stuk
land van de verliezende
partij kromp snel.
Goed mikken was dan ook
cruciaal, want als je mes in
je eigen land terechtkwam,
verloor je grond.
(Margreeth Ernens)
We hadden vrachtwagens
thuis. Voor de garage in het
Slijkstraatje stond een Fina
dieselpomp. Elk jaar kwam
er wel een vertegenwoordi
ger van de oliemaatschappij
langs.
Na zo'n bezoekje stapte mijn
vader eens met een grote
kartonnen doos de keu
ken binnen. Voor mij. Met
enige moeite tilde ik er een
blauwe blikken speelgoed
bus uit. Op het dak zat een
radarschermpje. Mijn vader
demonstreerde het geval:
,,Zo zet je 'm aan.'' De bus
begon snorrend te rijden.
,,En als je roept'', zei mijn
vader, „verandert 'ie van
richting.'' Geloof het of niet.
Ik riep 'hey' en de bus sloeg
rechtsaf. Ik riep heel veel
'hey' en de bus maakte een
vrijwel perfect rondje. Een
wereldwonder.
Ik heb nog gezocht of er
op internet foto's van zo'n
speeltuig te vinden waren.
Niet gevonden. Het plaatje
van de bus zit gelukkig in
mijn hoofd. Ik denk dat
mijn moeder het na een
keer batterijen vervangen
wel welletjes vond. De bus
maakte zelf niet veel kabaal,
nee, dat niet.
(Jan van Damme)
W ZEEUWS
Lange Kerkstraat 2-6
De 'enige' echte
speelgoedwinkel
De enige echte
Foto's: Het pand waarin Vis
ser Toys lang was gevestigd.
Oude Dinky Toys
Oude advertentie door Arie
Visser zelf ontworpen.
Foto's: Visser Toys
j wliMtr\
Foto: Willem Staat
