eerzien
Beatmis klinkt door in
Wens
Geen spruiten in de Hemel
9
lllkm
God sekon\
>»0 ons...
Kapelaan
werd dominee
De sixties. Alles veranderde. Lang haar,
de minirok, de muziek. De kerk meanderde
mee op de tijdgeest. Beatmissen. Een
poging om de jeugd binnenboord te
houden. De kerk swingde. Eventjes dan.
Songs met een boodschap waren favoriet
op de setlist.
The White Group, een hechte
vriendengroep uit Breskens,
opgericht in 1979, zet die traditie
voort. Ze 'doen', op een uitstapje
op de kerstmarkt na, enkel optre-
door: Peter Verdurmen
dens in de kerk. De band luistert
vooral katholieke erediensten
op, maar ook in protestantse
kringen is hij zeker geen onbe
kende, en dat in heel Zeeland.
Optreden doen ze nog maar
mondjesmaat. Het aantal
diensten is schrikbarend terug
gelopen, constateert Ina de
Winter. ,,Er zijn tijden geweest
dat we om de twee weken in een
kerk speelden, maar die liggen
ver achter ons.''
Ze zijn met z'n vieren. Johan de
Boer (gitaar en zang), Carin Ha-
melijnck (toetsen en zang), Rick
Hamelijnck, de man van Carin
(hij speelt bas) en Tineke van
't Westeinde (zang). Ina de
Winter zit achter de knoppen;
Riet de Boer verzorgt op de
achtergrond het nodige regel
werk.
In 2018 overleed hun drummer,
Jan de Winter, de man van Ina.
Daarmee verloor de ritmesectie
zijn stuwende motor. Jan is
onvervangbaar, oordeelden de
overgebleven White Group-
leden. De band treedt nu op
zonder drummer.
Omer Gielliet uit Breskens, een
katholieke zielenherder die
mensen kon inspireren, was hun
grootste fan. The White Group
speelde ontelbare keren in het
intieme kerkje van de vrijzinnige
pastor. Het kerkje had een fijne
akoestiek. Was dat maar overal.
Hoe hoger de kerk, hoe meer het
galmt, aldus Ina. De repertoire
keuze veranderde met de tijd. Er
zit meer Nederlands in. Nu
wordt 'Mag Ik Dan Bij Jou' van
Claudia de Breij gespeeld. Ook
Marco Borsato's 'De Speeltuin'
past goed in diensten. Sommige
Engelstalige nummers lenen
zich voor een hertaling.
The White Group vraagt een
bedragje per optreden. Het geld
gaat naar verschillende goede
doelen, waaronder een tehuis in
India. Ina de Winter: ,,We willen
de wereld graag een stukje beter
maken''
In de kerk is het niet gebruikelijk
dat er na elk nummer wordt
geklapt. Niet erg: The White
Group-leden weten dat ze
gewaardeerd worden. „Konden
jullie hier maar elke week
spelen'', zei een mevrouw eens
tegen Ina.
Op 7 september 1969 werd de 46-
jarige ex-kapelaan M.J. de Jong
uit Goes bevestigd als dominee in
Koudekerke. Een opmerkelijke
stap, hoewel het paste in die
roerige tijd van veranderingen.
De Jong, dertien jaar priester in
de Ganzestad, verliet in 1967 de
Rooms Katholieke kerk die hij
verouderd en onwerkelijk
noemde. Te weinig waardering
voor de preek en gebeden, te veel
voor de sacramentsdienst. Het
feit dat de hervormde kerk stelde
dat de kerk 'maar een vorm is'
sprak hem aan. Met het celibaat
had het niets te maken, zei hij
tegen de PZC. Feit is wel dat hij in
1969 in ondertrouw was met mej.
A. Doolaege, een onderwijzeres
afkomstig uit Oostburg.
Een Zeeuwse Almanak uit
de PZC van de jaren zestig.
Oostburg, een zondag
morgen begin jaren zestig.
De mensen begeven zich
richting kerk, waar om
10.00 uur stipt de dienst
begint. Deze dag gaat een
gastpredikant voor en men
is wel benieuwd wat hij te
zeggen heeft, dus de kerk
zit algauw goed vol.
De gewoonte is dat de
ouderling van dienst de
predikant voor hij de preek
stoel beklimt, de hand
schudt en iets tegen hem
zegt. Ditmaal is de ouder
ling van dienst Piet. En hij
vervult deze rol voor de
eerste keer. De hele nacht
had hij zich voorbereid op
wat hij nu precies tegen die
dominee moest zeggen.
Wat zenuwachtig begeleidt
hij de predikant naar de
kansel en terwijl hij de man
de hand schudt, zegt hij
plechtig: ,,Een gezegende
stoelgang, dominee.''
door: Ali Pankov
Met een streng gezicht
klapte mijn oom de dikke
Bijbel dicht. „Laatste woord
Johan!'', commandeerde oom.
Neefje Johan kreeg een rood
hoofd. Laatste woord van de
tekst die zijn vader zojuist met
vibrerende stem had voor
gelezen? Wist hij veel. Hij had
niet opgelet, want was toch
gisteren pas aan de beurt ge
weest. Waarom ik nou weer?
U kunt het ook aan Bert vragen!''
Ik kende dit ritueel van eerdere
logeerpartijtjes bij dit vrij streng
gereformeerde gezin. Na de
warme maaltijd las mijn oom
elke avond een stukje uit de
Bijbel en controleerde hij altijd
of zijn kinderen goed hadden
opgelet. Als 'heidens nichtje'
bleef ik gelukkig buiten schot.
Bij dat andere gereformeerde
gezin binnen onze familie was de
sfeer vaak wat luchtiger. Met zes
neefjes en één nichtje vond ik het
daar altijd heel gezellig en kwam
ik zelfs tot inzichten. ,,Als er nou
zoveel mensen naar de Hemel
gaan, wat doen die daar dan?'',
vroeg m'n nichtje zich plotseling
af. Een van haar broertjes dacht
even na en zei: ,,Nou, ik denk
lekker eten en drinken of zo.''
Waarop m'n oudste neefje direct
constateerde: ,,Dan zullen ze daar
vast geen spruiten eten!''.
Douwe van den Ende uit
Zierikzee, inmiddels 35 jaar en
sinds kort vader van zoon Tije,
groeide zelf op in een warm
gezin waarin het geloof geen
zeer prominente rol speelde.
Kerstmis werd er wel met veel
overtuiging gevierd. Dat bleek
bij Douwe als kind van amper
een jaar oud al een geweldige
fascinatie teweeg te brengen.
Met dromerige oogjes keek hij
naar de kaarsjes en met rode
wangen tikte hij tegen de kerst
ballen.
Ietsje ouder zong hij elk kerst
liedje uit volle borst mee. Toen er
toevallig een kennis langs kwam
en Douwe hoorde dat deze ken
nis werd begroet met 'Ha, Aart',
keek hij de man met diep respect
aan en vroeg: ,,Ben jij de aart
waarop het Kindeke is geboren?''
W ZEEUWS
Zonder drummer
Goede doelen
Douwe van den Ende. Bron: Familie-archief.
Lekker eten en drinken
Kerstmis
The White Group tijdens
een optreden in de kerk.
Foto archief The White Group.