eerzien Bram Beekman en de pikante tophit De keepende kapelaan In de jaren zestig van de vorige eeuw kwam ik voor het eerst in Zeeland. Wat toen opviel was de zondagsrust in grote delen van de provincie. door: Willem staat Nadat ik in 1975 verkering kreeg met een meisje in Middelburg trok ik regelmatig naar de Zeeuwse hoofdstad. Toen wist ik nog niet dat ik uiteindelijk het grootste deel van mijn leven in de provincie zou wonen. Des zondags bezocht ik met mijn schoonfamilie de kerk van de Gereformeerde Gemeente aan de Segeersstraat in Middelburg. Wanneer je vanaf de galerijen naar beneden keek zag je een grote witte pluk in het midden. Daar zaten de vrouwen in streek- dracht. Als 'het grote gebed' begon werd dat begeleid met het klokgelui van de Lange Jan, want de diensten in de Abdijkerken vingen aan om 10 uur, een half uur later dan die in de Segeers- straat. Predikant was toen dominee Gerrit Arie Zijderveld. Deze kleurrijke figuur was niet super- zwaar. Hij was wel omstreden door zijn sympathie voor de blanken in Zuid-Afrika en hun Apartheidspolitiek. In zijnpreken kwam ook het 'doorluchte Oranjehuis' veelvuldig voor. Zo hield hij zijn gehoor voor om tegen ongewenste ontwikkelin- gen 'een vlammend protest' te laten horen, naar het voorbeeld van koningin Wilhelmina deed tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het orgel was niet best, maar Bram Beekman toverde er wondermooie klanken uit te voorschijn. Later heb ik nog veel van zijn muziek genoten in de Hervormde Oostkerk die hij en mijn gezin intussen bezochten. In de Segeersstraat presteerde Bram het om voor de dienst If I had words te spelen, het nummer dat Yvonne Keeley en Scott Fitzgerald in 1977 uitbrach ten. Bram kon dit straffeloos doen omdat de wijs afkomstig is van de Franse organist en componist Camille Saint-Saëns. Maar wij hoorden er natuurlijk de tophit in en dat was pikant. Overal in de stad hoorde je zon dags de klokken, maar het verval was nabij. Dat bleek op de eerste koopzondag in Middelburg. Omdat ik weekenddienst had moest ik erover schrijven in de PZC. Ik verwachtte dat het tamelijk stil zou wezen, door de kerksheid van de Middelburgers. Maar toen ik de Lange Delft inliep zag het daar zwart van de de wereld was veranderd. Later aan een halve eeuw geleden kooplustigen. Dat bracht mij met volgde de sluiting van tientallen stemt mij weemoedig. Maar ik een schok tot de ontdekking dat kerken in Zeeland. Terugdenken weet dat velen dat gevoel delen. door: Peter de Jonge De religieuze verzuiling van de samenleving stopte vroeger niet bij de kerk of de school. Ook op het sportveld speelde het een rol. Het wemelde van de christe lijke (lees protestante) en katholieke sportclubs. Belangrijk onderscheid was dat de eerste doorgaans niet op zondag en de tweede juist wél op de Dag des Heeren sport beoefende. In het boek 'Noppen in de klei' (1987) wordt er een heel hoofdstuk aan besteed. In Westdorpe werd in 1931 RIA opgericht met in de notulen de verklaring van de naam: Roomsch In Alles. In 's-Heeren- hoek begon pastoor C. Koning - eerder oprichter van Volendam - de club Patrijzen. Een kroniek schrijver noteerde dat de priester zelfmeevoetbalde. ,,Hij was lang als psalm 119, liep een beetje in een banaanhouding, leek wat sloom, maar een bal afnemen was bijna een onmogelijkheid.'' De club stond alleen open voor leden van de Maria-congregatie (een vereniging die tot doel had Maria te vereren). De slogan bij Patrijzen luidde: ,,Geen Maria- kind, geen midvoor." Geel-wit Op het overwegend protestante eiland Walcheren ontstond uit de Rooms Katholieke Vlissingse Athletiek Vereeniging na de oorlog de Katholieke Sport Vereniging (KSV) Walcheren, dat de Roomse signatuur zelfs uitdroeg in het tenue: geel shirt en witte broek, de pauselijke kleuren. Zoals menig katholieke instelling was er een aalmoeze nier aan verbonden, belast met de zielzorg: kapelaan Miel Bouwmans. Behalve de roomse principes verdedigde hij nog iets anders: het doel. Door stom toeval. ,,Ik kwam eens op een trainingsvond kijken en de jongens waren net aan het hoog springen. 'Spring eens mee, kap', zeiden ze. En ik kwam het hoogst.'' Zo iemand hadden ze nodig onder de lat. De keepende kapelaan had het druk. Er werden in die tijd, de jaren 50-60 van de vorige eeuw, op zondag nog vijf kerkdiensten gehouden. Dus moest hij regel matig na afloop van een eucha ristieviering snel zijn kazuifel uittrekken, het witte priester boordje afdoen en een keepers trui aantrekken om op de fiets naar het voetbalveld te racen. Bouwmans haalde zelfs kort het eerste elftal, dat speelde in de eerste klas van de afdeling Zeeland, toen hun doelman langere tijd was uitgeschakeld. Natuurlijk kreeg de priester wel eens commentaar als supporters van de tegenpartij hem als geestelijke hadden herkend. Maar dat liet hem koud. W ZEEUWS 5 'Een vlammend protest' Orgelmuziek Weekenddienst Links kosterswoning en rechts de ingang van de in 1997 gesloopte kerk aan de Segeersstraat in Middelburg Bron: Rijksdienst Cultureel Erfgoed Kapelaan Miel Bouwmans tijdens een de klei/Verzameling E. Bouwmans. doopplechtigheid Bron: Noppen in Vijf kerkdiensten

Krantenbank Zeeland

Zeeuws Weerzien. Feest van herkenning | 2021 | | pagina 5