Belang van aanwezige én afWezige opa s Zaoterdag altied pannenkoeken mee strope Weerzien Pieter van der Hulle memoreert De opa naar wie hij is vernoemd heeft Pieter van der Hulle (74) uit Brouwershaven nooit gekend. Deze grootvader uit Oosterland overleed al op 48-jarige leeftijd aan een epileptische aanval. Hij liet een vrouw, Maatje van der Hulle-Goedege- buure, en tien kinderen achter. ,,Toch is deze afwezige opa van groot belang geweest voor keuzes in mijn eigen leven. Hij was heel tolerant en over tuigd SDAP-er, zo weet ik uit de verhalen van mijn vader Kees'', Altied wist ik het wel te rekken. ,,Nog even spelen mee m'n treintje,'' was mêêstal wel m'n antwoord as m'n moeder me nao bed wou briengen. Klok kieken kon 'k nog nie. Maor as de pendule zeven kêêr geslaogen 'ao... dan was 't tied om nao bed te gaon. Wat verwènsende kik soms die klokke. 't Leek wel of de wijzers rapper goengen as 'k m'n pyaomao an 'ad. Vanaf dat ögen- blik leek 't of die klokke 'arder begon te lopen. ,,Nog even mee m'n treintje spelen," was dan m'n antwoord as 'k gevraogd wier om mee te gaon nao boven. M'n moeder brocht m'n altied nao bed. Nog even mocht dan zegt Pieter. Hij denkt via opa Van der Hulle het DNA te hebben gekregen om zelf als sociaal democraat in het leven te staan. Voor Leen Boogerd en Jans Boogerd-Pannekoek, de groot ouders van de kant van zijn moeder Corrie, was Pieter het eerste kleinkind. ,,Ik kon er bij 't licht brannen. Mao 'k was een vlugge slaoper. A rap vielen de schepen van m'n öögen dichte. Dröömenland. M'n opoe weunende bie ons in. Die bemoeiende 'aur eigenlijk mee niks. Jao, eigenlijk toch wel. 's Aovus nao 't eten, dan las ze voo. Nêê, nie uut 'n boekje, maor uut de krante. Dan goeng 'k bie d'r zitten en zocht de bladzij op van Kappie. Dat was een feuilleton. Drie plaotjes en een verhaoltje d'r bie. Kappie voer mee z'n sleepboot altied op zêê. Beneejen in de machinekaomer was de Mêêster deugaons bezig om kolen op 't vier te gooien. Jao, 't was nog 'n stöömbööt. En altijd wijze van spreken 'op de stoep poepen' en voelde ook wel aan hoe ik daar mijn voordeel mee kon doen. Opa en oma Boogerd hadden een boerderijtje aan de rand van Ouwerkerk, schuin tegenover waar nu nog een garagebedrijf is. Ons gezinnetje woonde in het kleine huisje dat er pal naast op het erf stond. Pas later heb ik begrepen hoeveel druk het specifiek voor mijn moeder heeft betekend dat ze onder de vrij dwingende invloed van haar ouders moest leven. De ramp in 1953 heeft daar abrupt verandering in gebracht. Het boerderijtje en ons huis gingen met de ramp verloren. Opa en oma evacueerden naar Dubbel dam, terwijl mijn ouders, mijn zusje Jannie en ik voor een half jaar werden ondergebracht bij Bas en Dini Schipper in Goes.'' Volgens Pieter moet het verblijf bij deze mensen met moderne en verlichte ideeën van grote in vloed zijn geweest op zijn ouders. Zelf koestert hij overigens nog steeds de warme herinneringen aan opa en oma Boogerd. In zijn eerste zeven levensjaren waren zij de toegewijde grootouders, die nu als heerlijke BSO (Buiten Schoolse Opvang) zouden gelden. Pieter denkt terug aan de ritjes op de vrachtkar die opa - naast zijn boerenwerk - bereed, aan spelen op het erf met kippen en varkens, aan biefstuk die oma in roomboter bakte en aan de voer z'n boot (De Kraok, zo 'êêt- ende die) op zêê. Soms goengen ze ook wel 's achter smokkelaors an. „Volle kracht vooruit, bulderde Kappie in de toeter naor de machinekaomer.'' M'n opoe deed dat voor. Joengens, wat zat ik dan te genieten. En opoe zag dat en las het verhaoltje nog 's voo. Mee d'r bril op d'r neus. 'n Bril mee dikke glaozen. En dat leste plaotje van de drieje, dat maokende 't noe altied nog spannender. Dat stop pende altied mee 'n vraoge en die was: 'Oe gaot dat aflopen? Op 'n kêêr las opoe wee voo en ik keek goed nao de plaotjes en luusterende mee grote ooren. Ik heerlijke smaak van biest. Na de ramp werd alles anders. „Wij gingen na de evacuatie in Zierikzee wonen in het voor malige huis van mijn tante Mina aan de Steiltjesstraat. Mijn opa kreeg op basis van de ruil verkaveling grond aan de Boterhoekseweg bij Ouwerkerk toegewezen. Daar is toen oom Dirk het nieuwe boerenbedrijf begonnen. Mijn vader was geen boer. Hij was bode voor het Ziekenfonds. Opa en oma kregen een Noorse woning op het dorp. Ik ging voortaan in Zierikzee naar school en later naar de HBS.'' In zijn examenjaar woonde Pieter nog een tijdje in bij opa en oma Boogerd. Zijn ouders verhuisden naar Huizen. Vader Kees had zich inmiddels verder ontwikkeld en werd geestelijk begeleider in een Humanistisch Centrum in Amsterdam. Maar Pieter moest dus wel even dat schooldiploma halen. Ook als puber had hij het goed bij zijn grootouders. ,,Ze lieten me alle ruimte. Ik had een brom mertje, ging daarop naar mijn vriendinnetje in Zonnemaire en ik speelde in een bandje 'The Seatown Fives'. Van opa kreeg ik mijn eerste sigaretje.'' Nu is Pieter zelf opa van vier kleinkinderen. Twee wonen er dichtbij in Brouwershaven: Ferris (6) en Yalou (4) van kon toen best al aordig lezen en las mee. En toen las ze 'n fout. Eigenlijk was 't gêên fout. 't Was de klemtoon die nie goed was. 'k Weet het nog precies. 't Was bie d'uutspraoke van 't woordje professor. Ze douwende op de leste lettergreep. En ik zei daor iets van. Ze las 't stikje af, deed de krante dichte en gaf die an me mee de woorden: ,,Nim, noe kan je 't zelf wel ee Rinus.'' Einde voorlezen. 's Zaoterdagsmiddags om twaolf uur goeng bie ons op 't durp altied de sirene. Dan was de werkweek verbied. Jao, toen wèrkende de mènsen nog 's zaoterdagsmorgens. Jacob van dochter Nadine. De andere twee, van zoon Pepijn, wonen in Zweden: Eliot (4) en Juno (11 maanden). ,Mijn vrouw Renée en ik hebben er bewust voor gekozen ook voor hen 'aanwezige grootouders' te zijn. Daarom rijden we enkele keren per jaar naar Zweden. Tijdens corona wat minder vaak maar dan blijven we daar wat langer. De kleinkinderen hier zie ik natuurlijk wat vaker. Yalou vindt het heerlijk om liggend op de dikke buik van opa naar filmpjes van Bumba te kijken. Ferris wil graag met opa voetballen op het strand, maar dat houd ik tegenwoordig niet zo lang meer vol.'' Hanegem was de gemêênte- wèrker en om vuuf voo tawaolve stoeng tie al gerêêd. Dan deed die een glazen deurtje open mee sleuteltje. Daorachter zat 'n zwarte knop. Dao douwende die op en dan goeng de sirene af. Mêêstal stoengen d'r wat joengens rond. Me wachtende dan op de toren. Die twaolf uur most slaon. Oeeee, oeee, oeeee, goeng 't dan. As klaor was, deed Jaocob 't kastje dichte en wudder? Me goengen naor 'uus om t' eten. En dat waoren op zaoterdag altied pannenkoeken mee strope of oliebollen. „Waorom?" zal je vraogen. Wel, m'n opoe lustende die zo gêêrn. Rinus Willemsen uit Biervliet is een van de streektaal-specialisten in Zeeland. Speciaal voor deze krant klimt hij in de pen. A TZEEUWS 5 Pieter (een jaar oud) met oma Jans Boogerd-Pannekoek in de kippenren. Warme herinneringen Examenjaar Opa Opa en oma Boogerd uit Ouwerkerk. Schoolfoto van Pieter van der Hulle en zijn zusje Jannie.

Krantenbank Zeeland

Zeeuws Weerzien. Feest van herkenning | 2021 | | pagina 5