Belang van aanwezige
én afWezige opa s
Zaoterdag altied pannenkoeken
mee strope
Weerzien
Pieter van der Hulle memoreert
De opa naar wie hij is vernoemd heeft Pieter van der Hulle (74) uit Brouwershaven nooit gekend.
Deze grootvader uit Oosterland overleed al op 48-jarige leeftijd aan een epileptische aanval.
Hij liet een vrouw, Maatje
van der Hulle-Goedege-
buure, en tien kinderen
achter. ,,Toch is deze afwezige
opa van groot belang geweest
voor keuzes in mijn eigen leven.
Hij was heel tolerant en over
tuigd SDAP-er, zo weet ik uit de
verhalen van mijn vader Kees'',
Altied wist ik het wel te
rekken. ,,Nog even spelen
mee m'n treintje,'' was mêêstal
wel m'n antwoord as m'n moeder
me nao bed wou briengen. Klok
kieken kon 'k nog nie. Maor as de
pendule zeven kêêr geslaogen
'ao... dan was 't tied om nao bed
te gaon. Wat verwènsende kik
soms die klokke. 't Leek wel of de
wijzers rapper goengen as 'k m'n
pyaomao an 'ad. Vanaf dat ögen-
blik leek 't of die klokke 'arder
begon te lopen. ,,Nog even mee
m'n treintje spelen," was dan m'n
antwoord as 'k gevraogd wier om
mee te gaon nao boven.
M'n moeder brocht m'n altied
nao bed. Nog even mocht dan
zegt Pieter. Hij denkt via opa
Van der Hulle het DNA te hebben
gekregen om zelf als sociaal
democraat in het leven te staan.
Voor Leen Boogerd en Jans
Boogerd-Pannekoek, de groot
ouders van de kant van zijn
moeder Corrie, was Pieter het
eerste kleinkind. ,,Ik kon er bij
't licht brannen. Mao 'k was een
vlugge slaoper. A rap vielen de
schepen van m'n öögen dichte.
Dröömenland.
M'n opoe weunende bie ons in.
Die bemoeiende 'aur eigenlijk
mee niks. Jao, eigenlijk toch wel.
's Aovus nao 't eten, dan las ze
voo. Nêê, nie uut 'n boekje, maor
uut de krante. Dan goeng 'k bie
d'r zitten en zocht de bladzij op
van Kappie. Dat was een
feuilleton. Drie plaotjes en een
verhaoltje d'r bie. Kappie voer
mee z'n sleepboot altied op zêê.
Beneejen in de machinekaomer
was de Mêêster deugaons bezig
om kolen op 't vier te gooien. Jao,
't was nog 'n stöömbööt. En altijd
wijze van spreken 'op de stoep
poepen' en voelde ook wel aan
hoe ik daar mijn voordeel mee
kon doen. Opa en oma Boogerd
hadden een boerderijtje aan de
rand van Ouwerkerk, schuin
tegenover waar nu nog een
garagebedrijf is. Ons gezinnetje
woonde in het kleine huisje dat
er pal naast op het erf stond. Pas
later heb ik begrepen hoeveel
druk het specifiek voor mijn
moeder heeft betekend dat ze
onder de vrij dwingende invloed
van haar ouders moest leven. De
ramp in 1953 heeft daar abrupt
verandering in gebracht. Het
boerderijtje en ons huis gingen
met de ramp verloren. Opa en
oma evacueerden naar Dubbel
dam, terwijl mijn ouders, mijn
zusje Jannie en ik voor een half
jaar werden ondergebracht bij
Bas en Dini Schipper in Goes.''
Volgens Pieter moet het verblijf
bij deze mensen met moderne en
verlichte ideeën van grote in
vloed zijn geweest op zijn ouders.
Zelf koestert hij overigens nog
steeds de warme herinneringen
aan opa en oma Boogerd. In zijn
eerste zeven levensjaren waren
zij de toegewijde grootouders,
die nu als heerlijke BSO (Buiten
Schoolse Opvang) zouden gelden.
Pieter denkt terug aan de ritjes
op de vrachtkar die opa - naast
zijn boerenwerk - bereed, aan
spelen op het erf met kippen en
varkens, aan biefstuk die oma in
roomboter bakte en aan de
voer z'n boot (De Kraok, zo 'êêt-
ende die) op zêê. Soms goengen
ze ook wel 's achter smokkelaors
an. „Volle kracht vooruit,
bulderde Kappie in de toeter
naor de machinekaomer.''
M'n opoe deed dat voor.
Joengens, wat zat ik dan te
genieten. En opoe zag dat en las
het verhaoltje nog 's voo. Mee d'r
bril op d'r neus. 'n Bril mee dikke
glaozen. En dat leste plaotje van
de drieje, dat maokende 't noe
altied nog spannender. Dat stop
pende altied mee 'n vraoge en die
was: 'Oe gaot dat aflopen?
Op 'n kêêr las opoe wee voo en ik
keek goed nao de plaotjes en
luusterende mee grote ooren. Ik
heerlijke smaak van biest.
Na de ramp werd alles anders.
„Wij gingen na de evacuatie in
Zierikzee wonen in het voor
malige huis van mijn tante Mina
aan de Steiltjesstraat. Mijn opa
kreeg op basis van de ruil
verkaveling grond aan de
Boterhoekseweg bij Ouwerkerk
toegewezen. Daar is toen oom
Dirk het nieuwe boerenbedrijf
begonnen. Mijn vader was geen
boer. Hij was bode voor het
Ziekenfonds. Opa en oma kregen
een Noorse woning op het dorp.
Ik ging voortaan in Zierikzee
naar school en later naar de HBS.''
In zijn examenjaar woonde
Pieter nog een tijdje in bij opa en
oma Boogerd. Zijn ouders
verhuisden naar Huizen. Vader
Kees had zich inmiddels verder
ontwikkeld en werd geestelijk
begeleider in een Humanistisch
Centrum in Amsterdam. Maar
Pieter moest dus wel even dat
schooldiploma halen.
Ook als puber had hij het goed
bij zijn grootouders. ,,Ze lieten
me alle ruimte. Ik had een brom
mertje, ging daarop naar mijn
vriendinnetje in Zonnemaire en
ik speelde in een bandje 'The
Seatown Fives'. Van opa kreeg ik
mijn eerste sigaretje.''
Nu is Pieter zelf opa van vier
kleinkinderen. Twee wonen er
dichtbij in Brouwershaven:
Ferris (6) en Yalou (4) van
kon toen best al aordig lezen en
las mee. En toen las ze 'n fout.
Eigenlijk was 't gêên fout. 't Was
de klemtoon die nie goed was.
'k Weet het nog precies. 't Was
bie d'uutspraoke van 't woordje
professor. Ze douwende op de
leste lettergreep. En ik zei daor
iets van. Ze las 't stikje af, deed de
krante dichte en gaf die an me
mee de woorden: ,,Nim, noe kan
je 't zelf wel ee Rinus.'' Einde
voorlezen.
's Zaoterdagsmiddags om twaolf
uur goeng bie ons op 't durp
altied de sirene. Dan was de
werkweek verbied. Jao, toen
wèrkende de mènsen nog
's zaoterdagsmorgens. Jacob van
dochter Nadine. De andere twee,
van zoon Pepijn, wonen in
Zweden: Eliot (4) en Juno (11
maanden).
,Mijn vrouw Renée en ik hebben
er bewust voor gekozen ook voor
hen 'aanwezige grootouders' te
zijn. Daarom rijden we enkele
keren per jaar naar Zweden.
Tijdens corona wat minder vaak
maar dan blijven we daar wat
langer. De kleinkinderen hier zie
ik natuurlijk wat vaker. Yalou
vindt het heerlijk om liggend op
de dikke buik van opa naar
filmpjes van Bumba te kijken.
Ferris wil graag met opa
voetballen op het strand, maar
dat houd ik tegenwoordig niet zo
lang meer vol.''
Hanegem was de gemêênte-
wèrker en om vuuf voo tawaolve
stoeng tie al gerêêd. Dan deed die
een glazen deurtje open mee
sleuteltje. Daorachter zat 'n
zwarte knop. Dao douwende die
op en dan goeng de sirene af.
Mêêstal stoengen d'r wat
joengens rond. Me wachtende
dan op de toren. Die twaolf uur
most slaon. Oeeee, oeee, oeeee,
goeng 't dan. As klaor was, deed
Jaocob 't kastje dichte en
wudder? Me goengen naor 'uus
om t' eten. En dat waoren op
zaoterdag altied pannenkoeken
mee strope of oliebollen.
„Waorom?" zal je vraogen.
Wel, m'n opoe lustende die zo
gêêrn.
Rinus Willemsen uit Biervliet is een van de streektaal-specialisten in
Zeeland. Speciaal voor deze krant klimt hij in de pen.
A TZEEUWS
5
Pieter (een jaar oud) met oma Jans Boogerd-Pannekoek in de kippenren.
Warme herinneringen
Examenjaar
Opa
Opa en oma Boogerd uit Ouwerkerk.
Schoolfoto van Pieter van der Hulle
en zijn zusje Jannie.