w,
eerzien
ZEEUWS
GELUK
Wat weet u
er nog van?
Op het pluche... 25 jaar lang
Wethouder C Moerland kreeg
ète-ring van de gemeente Iholen
Schoof SDe Kri
cheque ZeeuWh
Stuur uw reactie naar weer-
zien@feestvanherkenning.info.
Wilt u niet dat uw naam in
de krant wordt geplaatst,
zet dit er dan duidelijk bij.
Uit de reacties op het
vorige nummer:
"Leuk om mee te kunnen doen
aan de prijsvraag over het
nostalgische koenkelliedje. Ik
kan me nog goed herinneren dat
wij - broer en 2 zussen - les
kregen in het koenkelen van
mijn vader. Een leeg conserven
blik, bespannen met een var
kensblaas met een stokje
middenin, was ons muziekin
strument. Dan moesten we eerst
in onze handen spugen en
daarna op en neer gaan met het
stokje. Wij mochten alleen koen-
kelen bij de buren en oma en opa
(dus niet langs de deuren!).
Succes met jullie krantje, heb het
helemaal gelezen!"
J.M.L. Remijn
"De illustratie van DankerJan
Oreel op de voorpagina van de
krant betreft het huis en
slagerij van onze grootouders.
We kwamen daar vaak op
bezoek. Opoe on opa Boone
woonden boven de winkel en
voor ons was het een feest om
een bal van de ene kant van de
kamer naar de andere kant te
laten rollen omdat de vloeren
van de huizen helemaal scheef
waren. Vaak sprongen we als
kwajongens over de balken in de
gracht naar de overkant. Op de
hoek woonde daar bakker Strik,
van hem kregen we altijd
boluspruum."
Jan Louwerse
"Wij krijgen veel positieve
reacties op de krant. Erg leuk wat
de herkenning oproept. Zo was
er een mevrouw geboren in
Groede, die op een foto het huis
en de straat waar ze opgroeide
tegenkwam. We hebben hierna
uitgebreid zitten praten over wat
zich er allemaal afspeelde. Veel
succes, we zien uit naar de
volgende krant."
Eline van Mourik,
welzijnsmedewerker
"Op de foto van een Bevelands
paar in de trein, is niet een echt
paar afgebeeld. De man naast de
vrouw in Zuid-Bevelandse
dracht is in ieder geval niet haar
partner, maar de heer L. Koole
(geboren in Koudekerke) die in
de Vlasmarkt in Middelburg een
winkel in bloembollen, groen-
tenzaden en tuingereedschap
dreef. Tegenover hem zit zijn
vrouw tante Saar Lijnse
(geboren in Ritthem).
Zij reisden regelmatig naar hun
studerende zoon Willem (Wim)
Koole (theologie, later bekend
van radio en tv), of naar
Wageningen waar een andere
zoon studeerde."
Bram Lampert
en Tannie Lampert- Koole
De uitdrukking 'op het
pluche zitten' wordt door
gaans gebruikt voor bestuurders
die niet graag afstand doen van
hun machtspositie. De uitdruk
king slaat terug op de tijd dat
regeerders op kussens zaten,
waarop het wapen van de
Republiek was afgebeeld.
Je kunt het je, door de wijzigende
coalities in de gemeenteraad,
tegenwoordig amper meer voor
stellen, maar in het naoorlogse
Zeeland waren er nog wet
houders die meerdere colleges
uitzaten. Zo ook de uit Stavenisse
afkomstige C.J. Moerland (PvdA)
die in januari 1979 gehuldigd
werd omdat hij al 25 jaar wet
houder was. Van burgemeester
Baerends ontving hij voor dit
zilveren jubileum een speciale
ring met het gemeentewapen
van Tholen. In de politiek is 25
jaar een ontzettend lange tijd,
maar Moerland grossierde ook
daarbuiten in zilveren jubilea.
Zo was hij ook 25 jaar voorzitter
van de kleuterschool in Stave-
nisse, en 25 jaar bestuurslid van
de lokale afdeling van het Groene
Kruis. Alsof dat nog niet genoeg
was verrichtte hij ook nog
vrijwilligerswerk als bestuurslid
van de stichting verpleeg- en
rusthuizen, was hij gezworene
van het waterschap Tholen en
dagelijks bestuurslid van de
sociale werkplaats Betho en de
vleeskeuringsdienst benoorden
Westerschelde. Moerland mag
daarom een ware kenner van het
pluche worden genoemd.
Carolijn Visser (1956) reist
en schrijft. Ze groeide op in
Middelburg. Inmiddels
heeft ze zo'n twintig boeken
geschreven over haar
ervaringen en avonturen in
landen als China, Vietnam en
Nicaragua. Vorig jaar was ze
terug in Zeeland om het boek
'Zeeuws geluk' te schrijven
over het leven in verpleeg
huizen. Dat verblijf aan de
Zeeuwse kust leverde ook
herinneringen aan haar
eigen jeugd op.
Hieronder volgt een
fragment uit het boek
'Zeeuws geluk', waarin
Carolijn Visser het VEBENABOS bij
Vlissingen herontdekt.
Omdat de wind was opgestoken
fietste ik over het beschutte
duinfietspad via Dishoek terug
naar Middelburg. Ik ontweek een
Duits echtpaar dat hun kind
leerde fietsen. 'Rechts! Rechts
anhalten', riep de moeder naar
het zwabberende jongetje.
Borden naast het pad verwezen
naar strandtenten aan de andere
kant van het duin: Neptunus, De
Zeeuwse Rivièra, de Boomerang.
Cocktails, witte wijn, vele
soorten bier en een uitgebreid
menu, gokte ik. Waar moest ik
afslaan naar Middelburg? Of was
ik al te ver? VEBENABOS stond er
op een bord. Ik trapte op mijn
rem. Dat was dus hier! Ik was er
nooit meer terug geweest.
Het vakantiepark was vrij
toegankelijk. De witgeschilderde
woningen werden omringd door
tuinen van zand waarin helm en
lijsterbes groeide. Elk huis had
een terras, beschut door taaie
struiken. Ze waren genummerd
maar heetten soms ook de
Zeemeeuw, de Strandjutter of
Winterkoninkje. Een enkel was
zeer ingrijpend verbouwd en
telde twee verdiepingen, andere
waren onaangeroerd en straal
den nog steeds de eenvoud van
de jaren vijftig uit. Ik belde mijn
oudste broer. 'Wat was de naam
ook alweer van ons huisje in het
Vebenabos?' Hij kon het zich niet
meer herinneren. Eén jaar was ik
toen we hier kwamen wonen.
Toch wist ik precies hoe het
moest zijn geweest. Mijn ouders
en mijn broer hadden er zo vaak
over verteld. Het was winter en
we waren de enige bewoners.
Eigenlijk moest het park in het
najaar worden gesloten, maar
vanwege de woningnood was
aan mijn ouders een speciale
dispensatie verleend. We stook
ten het huisje warm met een
potkachel. Daarvoor jutten mijn
bader en mijn broer hout op het
strand. Een keer werden ze door
een politieman staande gehou
den, want dat mocht zomaar
niet. 's Nachts droegen we dikke
flanellen pyjama's die mijn
moeder op haar trapnaai-
machine had gemaakt. Als je
goed luisterde hoorde je in de
verte de golven van de zee. We
waren pioniers.
In mijn verbeelding waren we
aangespoeld op het strand.
Daarna klommen we over de
duinen en namen we onze intrek
in het sprookjesachtige Vebena-
bos. De naam van het park
spraken we uit als Va Bena Bos,
dat klonk romantisch. Pas veel
later kwam ik erachter dat het de
afkorting betrof voor Vereniging
tot Bevordering van de Neder-
landsche Aardappelhandel. Die
organisatie had kort na de oorlog
de bouw van dit eerste Walcherse
vakantiepark gefinancierd.
■ZEELpWS
Wilt u reageren op een
artikel uit deze krant?
CAHQLIJN VI^TR
Aangespoeld
op het strand
Carolijn Visser Foto's Dirk-Jan Gjeltema.
Fragment uit: Carolijn Visser, Zeeuws
Geluk, Uitgeverij Atlas Contact
ZfLi'Enih JLllLFI'M AIS WFTlfffLDFft
"ViS-j: xm
Tln-ata liiLilij
«j
ruiprii- lh
li -.1 --1
"U" Vk\ vil VU'B-r
prrr. v-.«
ïTfcUWfct
■Tm .prrr