w, eerzien ZEEUWS GELUK Wat weet u er nog van? Op het pluche... 25 jaar lang Wethouder C Moerland kreeg ète-ring van de gemeente Iholen Schoof SDe Kri cheque ZeeuWh Stuur uw reactie naar weer- zien@feestvanherkenning.info. Wilt u niet dat uw naam in de krant wordt geplaatst, zet dit er dan duidelijk bij. Uit de reacties op het vorige nummer: "Leuk om mee te kunnen doen aan de prijsvraag over het nostalgische koenkelliedje. Ik kan me nog goed herinneren dat wij - broer en 2 zussen - les kregen in het koenkelen van mijn vader. Een leeg conserven blik, bespannen met een var kensblaas met een stokje middenin, was ons muziekin strument. Dan moesten we eerst in onze handen spugen en daarna op en neer gaan met het stokje. Wij mochten alleen koen- kelen bij de buren en oma en opa (dus niet langs de deuren!). Succes met jullie krantje, heb het helemaal gelezen!" J.M.L. Remijn "De illustratie van DankerJan Oreel op de voorpagina van de krant betreft het huis en slagerij van onze grootouders. We kwamen daar vaak op bezoek. Opoe on opa Boone woonden boven de winkel en voor ons was het een feest om een bal van de ene kant van de kamer naar de andere kant te laten rollen omdat de vloeren van de huizen helemaal scheef waren. Vaak sprongen we als kwajongens over de balken in de gracht naar de overkant. Op de hoek woonde daar bakker Strik, van hem kregen we altijd boluspruum." Jan Louwerse "Wij krijgen veel positieve reacties op de krant. Erg leuk wat de herkenning oproept. Zo was er een mevrouw geboren in Groede, die op een foto het huis en de straat waar ze opgroeide tegenkwam. We hebben hierna uitgebreid zitten praten over wat zich er allemaal afspeelde. Veel succes, we zien uit naar de volgende krant." Eline van Mourik, welzijnsmedewerker "Op de foto van een Bevelands paar in de trein, is niet een echt paar afgebeeld. De man naast de vrouw in Zuid-Bevelandse dracht is in ieder geval niet haar partner, maar de heer L. Koole (geboren in Koudekerke) die in de Vlasmarkt in Middelburg een winkel in bloembollen, groen- tenzaden en tuingereedschap dreef. Tegenover hem zit zijn vrouw tante Saar Lijnse (geboren in Ritthem). Zij reisden regelmatig naar hun studerende zoon Willem (Wim) Koole (theologie, later bekend van radio en tv), of naar Wageningen waar een andere zoon studeerde." Bram Lampert en Tannie Lampert- Koole De uitdrukking 'op het pluche zitten' wordt door gaans gebruikt voor bestuurders die niet graag afstand doen van hun machtspositie. De uitdruk king slaat terug op de tijd dat regeerders op kussens zaten, waarop het wapen van de Republiek was afgebeeld. Je kunt het je, door de wijzigende coalities in de gemeenteraad, tegenwoordig amper meer voor stellen, maar in het naoorlogse Zeeland waren er nog wet houders die meerdere colleges uitzaten. Zo ook de uit Stavenisse afkomstige C.J. Moerland (PvdA) die in januari 1979 gehuldigd werd omdat hij al 25 jaar wet houder was. Van burgemeester Baerends ontving hij voor dit zilveren jubileum een speciale ring met het gemeentewapen van Tholen. In de politiek is 25 jaar een ontzettend lange tijd, maar Moerland grossierde ook daarbuiten in zilveren jubilea. Zo was hij ook 25 jaar voorzitter van de kleuterschool in Stave- nisse, en 25 jaar bestuurslid van de lokale afdeling van het Groene Kruis. Alsof dat nog niet genoeg was verrichtte hij ook nog vrijwilligerswerk als bestuurslid van de stichting verpleeg- en rusthuizen, was hij gezworene van het waterschap Tholen en dagelijks bestuurslid van de sociale werkplaats Betho en de vleeskeuringsdienst benoorden Westerschelde. Moerland mag daarom een ware kenner van het pluche worden genoemd. Carolijn Visser (1956) reist en schrijft. Ze groeide op in Middelburg. Inmiddels heeft ze zo'n twintig boeken geschreven over haar ervaringen en avonturen in landen als China, Vietnam en Nicaragua. Vorig jaar was ze terug in Zeeland om het boek 'Zeeuws geluk' te schrijven over het leven in verpleeg huizen. Dat verblijf aan de Zeeuwse kust leverde ook herinneringen aan haar eigen jeugd op. Hieronder volgt een fragment uit het boek 'Zeeuws geluk', waarin Carolijn Visser het VEBENABOS bij Vlissingen herontdekt. Omdat de wind was opgestoken fietste ik over het beschutte duinfietspad via Dishoek terug naar Middelburg. Ik ontweek een Duits echtpaar dat hun kind leerde fietsen. 'Rechts! Rechts anhalten', riep de moeder naar het zwabberende jongetje. Borden naast het pad verwezen naar strandtenten aan de andere kant van het duin: Neptunus, De Zeeuwse Rivièra, de Boomerang. Cocktails, witte wijn, vele soorten bier en een uitgebreid menu, gokte ik. Waar moest ik afslaan naar Middelburg? Of was ik al te ver? VEBENABOS stond er op een bord. Ik trapte op mijn rem. Dat was dus hier! Ik was er nooit meer terug geweest. Het vakantiepark was vrij toegankelijk. De witgeschilderde woningen werden omringd door tuinen van zand waarin helm en lijsterbes groeide. Elk huis had een terras, beschut door taaie struiken. Ze waren genummerd maar heetten soms ook de Zeemeeuw, de Strandjutter of Winterkoninkje. Een enkel was zeer ingrijpend verbouwd en telde twee verdiepingen, andere waren onaangeroerd en straal den nog steeds de eenvoud van de jaren vijftig uit. Ik belde mijn oudste broer. 'Wat was de naam ook alweer van ons huisje in het Vebenabos?' Hij kon het zich niet meer herinneren. Eén jaar was ik toen we hier kwamen wonen. Toch wist ik precies hoe het moest zijn geweest. Mijn ouders en mijn broer hadden er zo vaak over verteld. Het was winter en we waren de enige bewoners. Eigenlijk moest het park in het najaar worden gesloten, maar vanwege de woningnood was aan mijn ouders een speciale dispensatie verleend. We stook ten het huisje warm met een potkachel. Daarvoor jutten mijn bader en mijn broer hout op het strand. Een keer werden ze door een politieman staande gehou den, want dat mocht zomaar niet. 's Nachts droegen we dikke flanellen pyjama's die mijn moeder op haar trapnaai- machine had gemaakt. Als je goed luisterde hoorde je in de verte de golven van de zee. We waren pioniers. In mijn verbeelding waren we aangespoeld op het strand. Daarna klommen we over de duinen en namen we onze intrek in het sprookjesachtige Vebena- bos. De naam van het park spraken we uit als Va Bena Bos, dat klonk romantisch. Pas veel later kwam ik erachter dat het de afkorting betrof voor Vereniging tot Bevordering van de Neder- landsche Aardappelhandel. Die organisatie had kort na de oorlog de bouw van dit eerste Walcherse vakantiepark gefinancierd. ■ZEELpWS Wilt u reageren op een artikel uit deze krant? CAHQLIJN VI^TR Aangespoeld op het strand Carolijn Visser Foto's Dirk-Jan Gjeltema. Fragment uit: Carolijn Visser, Zeeuws Geluk, Uitgeverij Atlas Contact ZfLi'Enih JLllLFI'M AIS WFTlfffLDFft "ViS-j: xm Tln-ata liiLilij «j ruiprii- lh li -.1 --1 "U" Vk\ vil VU'B-r prrr. v-.« ïTfcUWfct ■Tm .prrr

Krantenbank Zeeland

Zeeuws Weerzien. Feest van herkenning | 2019 | | pagina 9