BIJBLAD,
behoorende bij de „Zuider Kerbode"
van 28 October 1904.
Vereeniging ter C. V. v. Zenuwlijders.
Geven en gevers.
Kerkezakje of contributie?
Drente.
In Afrika.
De heer?'Ir pij van het geld.
Echtscheiding.
Rapport van Deputaten der Classis inzake
verkiezing van Ouderlingen en Diakenen.
De Vereeniging ter Chr. Verz. v. Zenuwlijders
wier ledental reeds de 4000 overschreed en
wier Sanatorium zich uitbreidt door aaübouw van
een 3e klasse-paviljoen en een gebouw voor den
medischen dienst, waarin een zaal voor heilgym
nastiek hield haar jaarvergadering. Door den
geneesheer directeur, 2 hoofdverpleegsters, 13 ver
plegers en 13 verpleegsters werden behandeld en
verzorgd 138 patiënten39 vertrokken volkomen
hersteld, 17 heel wat opgeknapt, 24 zooals ze
gekomen waren, 2 stierven er, 51 bleven onder
behandeling.
Ds. Feringa treedt met Januari e. k. op als
geestelijk verzorger; de finanties verkeeren in
bloei enden staatDs. van Andel werd herkozen,
een voorloopig comité voor een ondersteuningsfonds
voor hulpbehoevende patiënten werd benoemd;
zitting verkregen hierin dominee Sop van Gouda,
rector van der Valk van Rotterdam, koopman
van Eyk van Hilversum.
Dr. Schuurmans Stekhoven hield zijn referaat
over Arbeid en Zenuwlijden. Dat komt zeker in
Bethesda?
Wat krachtige polsslag van blij opleven voelt
ge ook weer in deze mededeelingen. W.
We leven in een tijd waarin veel gevraagd
wordt. Er gaan niet veel dagen voorbij, of de
een of andere broeder komt kloppen aan de deur,
om een penninkske voor het werk der barm
hartigheid, Zending, wetenschappelijke opleiding
en wat dies meer zij.
Ons gereformeerd vo
geeft gaarne en blijm*
onder ons gereformeerd
graag geven.
Wilt ge een bewijs?
Zie de lijsten der cor
slagen van onze Vrije Ui
ren Loo, Eudokia enz
opvallen, dezelfde name
Maar dat zijn meest
zeggen.
Toch niet, onderzoeK en ge zuiu ueuiciücu,
dat de beste gevers juist schuilen onder hen,
die met handenarbeid hun brood moeten ver
dienen. Eens hoorde ik iemand zeggen
„Het geven heeft een licht en een schaduw
zijde." De schaduwzijde is, dat het werk van
Barmhartigheid en instellingen, die steeds geld
vragen, juist altijd loopt over dezelfde personen.
Het gaat als in een fabriek waar de riemen juist
altijd weer schuren over dezelfde schijven. Als
bij een hijschblok waar dezelfde katrollen steeds
dienst doen.
„Draagt elkanders lasten en vervult alzoo de
wet van Christus" schijnen sommigen nooit in
hun Big bel gelezen te hebben.
De lichtzijde is aangenamer en dan ben ik
voor mij er ook het best aan toe. Toen we laatst
geld zouden inzamelen voor onze Vrije Un.
vervolgde spreker, kwamen we bij een broeder
die niets wenschte te offeren. Want- over twintig
jaar zoo beweerde hij, staan onze jonge geleerden
en predikanten als paarden aan de lijn. Die
dwalende broeder, die niet begreep de beteekenis
van onze Univ. voor ons land en volk. Dank
baar heb ik mijn gave mogen offeren ziende
daarin de goede en bewarende hand onzes Gods
„want als de vijand aanrukt als een waterstroom,
zal Ik mijne banier daartegen oprichten," zoo
heeft Hij gesproken.
En daarom vond ik het zoo heerlijk dat ik
verwaardigd was ook daaraan tot Gods eer te
mogen medewerken.
Tot Gods eer. Was het juist ons Christenen
daar maar steeds om te doen. Wat zien we
echter zoo vaak? Wil men geld ophalen, dan
maar met een lijst rond. En in onze gedachten
hooren we al, als die „hoogmoedige dwingeland"
gepresenteerd wordt. Ik kan toch fatsoenshalve
niet minder geven als die, en soms met een zucht
wordt er dan voor getzelfde bedrag geteekend.
Dan gaat het niet om de eere Gods, maar zijn
we zoekers van onze eigene eer.
Laat onstoch niet meenen, dat God ons geld
noodig heeft. Zijns is het goud en zilver. Het
vee op duizend bergen.
Laten we dankbaar z\jn, dat God ons in de
gelegenheid stelt en wil verwaardigen, iets van
het zijne Hem weder te geven. Uit liefde tot
Hem en tot eere Zijns Naam.
Klundert. X.
Er zijn er in ons goede Zeeland, die van geen
kerkelijke contributie willen weten en zweren
bij 'tkerkezakje! Vrijwillige door menschen on
geziene toewijding. Zooals de Geest 't geeft in
het hart
De Heraut dringt terecht aan op vaste con
tributie. Hier is geen sprake van barmhartig
heid, maar van verplichting naar billijkheid. Men
moet er op gesteld zijn, om te toonen, dat men
zijn verplichting nakomt
Wij voegen er bij of 't eigenlijk geen Sabbat
schennis is om op deu dag des Heeren zijn
geldelijke verplichtingen te voldoen en zijn aan
deel te betalen in het onderhoud van ;t kerk
gebouw, het opdokken van de rente der voor
geschoten kapitalen, het salarieeren van koster
en dominee, enz. enz. Is daar de dag des Heeren
voor?
Zeker, er behoort gelegenheid te zijn om boven
zijn billijke contributie nog een vrijwillig offer
der liefde voor des Heeren huis aan te bieden;
ook om in groote goedwilligheid anderer te-kort-
koming aan te vullen, opdat de administratie niet
vastloope en de gemeente des Heeren niet in
solvent worde verklaard. Doch het stelsel, dat
men zijn gewone bijdrage voor de kerk onder
den dienst in 't zakje of bus moet steken, is een
wangevoelen, dat, hoe goed bedoeld, den to ets
der kritiek niet kan doorstaan. Ook valt er op
hen, die tegen alle redeneering in, er maar bij
blijven een schijn, alsof ze dit aangrijpen ter
bedekking van ontrouw in 't naar billijkheid
meedragen uit laakbare; onverschilligheid voor
de kerk of uit schandelijke geldgierigheid. En
Gods Woord zegt, dat een christen zich moet
wachten voor allen schijn des kwaads. W.
ilï+ rfo V/nIkskfirk",
jselsche predikanten-vereeni-
;zer hare samenkomst en han-
nderwerpen.
doen.
keid der verandering van de
igïngsforruulieren van predi-
en diakenen!
en aan 't Evangelie van Jezus
osofie.
3id der leuze V oor of tegen
O
5° Het on paulinische van de lichamelijke op
standing
6° De onschriftmatigheid van de leer van den val.
7° ,,De etischen behooren veel meer bij de Evan-
gelischen dan bij de orthodoxe partij te huis."
Met Evangelischen zijn bedoeld de navolgers
van de Groninger richting, die de Godheid des
Zoons ontkende en in Christi niet den borg,
maar de opvoeder der menschheid eerde.
'tKomt ons voor, dat deze stelling onbillijk is,
daar de grens tusschen ethischen evangelischen
en modernen is niet te trekken met een pen,
slechts aan te geven met den veeg van een zeer
breed penseel.
Hoe heerlijk, dat onder de Hervormden zoo
krachtig het Calvinisme begint te ontwaken. Met
name onder jongere predikanten en studenten. Te
Utrecht is thans een zeer bloeiende studenten
vereniging, Voetius! van wier leden ondertee-
kening gevergd wordt van de Belijdenisschriften
der aloude Nederduitsch Gereformeerde Kerken.
Bavincks Dogmatiek en Kuypers werken zijn
onder hunne studieboeken, en Prof. Visscher
wordt hun hoogleeraar.
Deze hopewekkende teekenen begroeten we met
groote vreugde. w.
Wij cursiveeren.
In de Groninger Kerkbode keuvelt Wilhelmus
over de verkiezing van prof. Treub in Assen.
De bewoner van het land van hei en struiken
is een „stieve Drent". Doch deze verkiezing leert,
dat het oude bezig is te verworden en nieuwe
stroomingen heur bedding vinden. Dies behoort
de arbeid tot propageering onzer beginselen met
kracht te- worden aangevat.
In 't midden van Drente heeft de orthodoxie
weinig invloed. Wel aan de randen in de veen-
streken, maar niet op den ouden diluvialen
bodem. Daar zijn onze kerken klein en zwak;
christelijke scholen zijn er uitzondering. De
Drent is liberaal en de fijnen-haat zit hem diep
in het bloed.
Niettemin hebben we ook hier voort te varen.
We moeten het terrein van alle kanten binnen
dringen. Met de prediking des Woords, met
christelijke scholen, met de pers, met de poli
tieke propaganda!
Zoo schrijft de wakkere Wilhelmus. Zijn woord
beziele ook buiten Drente! W.
Ylak onder den evenaar ligt in Oost-Afrika's
binnenlanden het Victoria Niansa-meer, welks
wateren den Nijl helpen voeden. Ten zuiden van
deze prachtige binnen-zee heeft Duitschland een
gebied, nabij de 6700 M. hooge Kilimandsjaro,
die zich trotsch verheft, hemel-hoog
Hier wonen te midden van een stroef-zwarte
oorspronkelijke bevolking de mooie bruine stam
men der Masai. Ze kwamen van den Nijl, 500
jaren voor Christus en ze brachten beschaving
en godsdienst mee. Overleveringen bleven bij
hen, die ook doen denken aan het Bijbelsch
verhaal. Een dorre woestijn was de wereld, door
een draak bewoond. God daalde neder, bestreed
en overwon hem. Op de plek, die gedrenkt werd
met zijn bloed, ontsproot een paradijs. Hier
schiep God een menschen-paar en verbood het
te eten van eenen bepaalden boom. Doch een
slang verleidde hen met cle belofte, dat ze juist
door te eten machtig zouden worden als God.
Toen werd de mensch gebannen uit den hof en
de slang gedoemd te kruipen in de holen der
aarde
Met 't menschdom wies de zonde. Een broeder
moord geschiedde. Een zondvloed kwam. Doch
Tumbainot werd met dieren-paren behouden in
een ark. Toen hij straks gered uitsteeg begroette
het de regenboog, die in het land der Mesai
viervoudig is.
De Mesai hebben de besnijdenis. Ook een wet
van Marumi, in tien geboden. Daarin het streng
verbod van een beeldendienst!
Nadere bestudeering dier overleveringen en
van dit merkwaardig volk zal zeer interessant
zijn. Hebben de Mesai geen beetje boeken?
W.
In zijp i Li'scu"Loekje over Trouwen dat on
langs bij Möb/ich te Breukelen verscheen (Filip-
pus CLXIII) doet Ds, J. Elzinga van Kampen
een verhaal, dat een schel licht werpt over een
groot kwaad.
„Een zoon vaneen welgesteld landbouwer kreeg
verkeering met de dochter van een nog rijker
man. Deze was Gereformeerd. De jongeling Her
vormd, doch hij was gaarne bereid om tot de
Gereformeerde kerk over te komen!
De verkeering raakte uit. Toen knoopte die
zelfde jongeling betrekking aan met een gerefor
meerd meisje, maar welks ouders heel weinig
bezaten. Nu was de eisch onverbiddelijk: 't meisje
moest overgaan tot de Hervormde kerk.
Hier besliste dus het geld, tot welke kerk man
en vrouw zouden behooren
Ontroerend.
Christenvolk, o, weersta in dit materialistisch
leven de heerschappij van den Mammon!
Die den Mammon aanhangt, verloochent Chris
tus. Hij gaat verloren en voert zijn huis ten
verderve.
De Standaard meldt, dat er verleden jaar in
Amerika zes maal honderd duizend echtschei
dingen zijn uitgesproken. Op de 4 huwelijken
éénIn één district in 't Westen werd de helft
der huwelijken ontbonden, enkel met 't doel
om een ander huwelijk aan te gaan.
Dit bericht komt ons geheel ongelooflijk voor.
Is er wat van aan, dan werpt 't een blik in
een huiveringwekkende ellende.
Diep ongelukkig is de gescheiden vrouw en
angstig hoog is onder gescheiden mannen het
procent zelfmoordenaars.
Blyve ons volk diep doordrongen van de
heerlijkheid van 't huwelijk.
Wat God heeft samengevoegd scheide de
mensch nietW.
Vervolg.)
Na het overzicht over de gewoonten, welke in
de Kerken onzer Classis bestaan, geven wij thans
nog een korte uiteenzetting van wat wij in de
