ZENDING.
De tijden der onwetendheid.
dagen onrein zyn, volgens de dagen der afzon
dering harer krankheid, zal zy onrein zyn.
En op den achtsten dag zal het vleesch zyner
voorhuid- besneden worden".
Laten wij er wel op letten, dat er hier by
het vaststellen van den dag der besnijdenis
door den Heere, die alles verordende, ook met
de moeder gerekend wordt; immers het luidt:
„Wanneer eene vrouw een knechtje zal ge
baard hebben, zal zij zeven dagen onrein zijn".
Eerst als „zij" niet meer onrein zijn zal, op
den achtsten dag dus, moet het kindeke be
sneden worden.
Hare zevendaagsche onreinheid zonderde haar
af van de menschen. Ze was, naar Lev. 15
19 en 20, als de gewone, maandeiyksche. Nie
mand mocht bij haar komen. Zij, die haar
helpen en dienen moesten in die dagen wer
den, om harentwil, mede onrein verklaard. Bij
deze zeven dagen kwamen er nog drie en der
tig voor zij, die een knechtje hadden ge
baard, in het huis Gods en voor Zyn aange
zicht mochten verschijnen. Dan eerst mocht
en moest de vader met het kind en met de
moeder opgaan, het kind den Heere voorstel
len, en het lofoffer en reinigingsoffer brengen.
De zonde toch heeft ons van God en van
elkander gescheiden. Zie, dat wilde de Heere
door die afzonderingen in het licht stellen.
Alleen in Christus zijn wij rein en oefenen
wij gemeenschap met God en de gemeenschap,
die eeuwig blijft, met elkander.
Dat de Heere by deze verordeningen, ja by
het toedienen der besnijdenis én bij het voor
stellen van het kind en het brengen van het
losoffer voor den eerstgeborene rekening hield
ook met de moeder en haren toestand, dat
biykt, dunkt ons, hier onwedersprekelyk. Op
de verzen 2 en 3 van Lev. 12 teekenen dan
ook onze rand teekenaren het volgende aan
„Dat is, geiyk zy zeven dagen onrein is
in hare maandstonden, zoo zal zij ook ze
ven dagen onrein zijn, als zij gebaard
heeft. Zoo (afzondering) genoemd, omdat
zy in den tyd van hare stonden afgezon
derd moest wezen van het gezelschap der
menschen, om door niemand aangeroerd te
worden; dan met voorwaarde, dat de
menschen, die haar aanraakten, voor on
rein moesten gehouden worden". Lev. 15
19-21.
„Op welken (nam. den achtsten dag) de
kraamvrouw van hare voorgaande onrein
heid vrij was, zoodat om deze oorzaak de
besnijdenis vóór dezen dag niet geschieden
mocht, zijnde de moeder en het kind beiden
onrein".
Ook volgens deze verklaringen werd alzoo,
zoowel met de moeder als met het kind reke
ning gehouden, bij het toedienen van het tee-
ken en zegel des Verbonds.
Laten wij daarenboven hierbij wel in het
oog houden, dat, hetgeen hier voorgeschreven
werd, geene uitzonderingen gold, maar voor
het geheele volk en voor al de eeuwen werd
verordend.
Al de eeuwen door werd dus, volgens Levi
ticus 12 2 en 3, en de verklaring, die hierop
onze randteekenaren geven, by het toedienen
der besnijdenis rekening gehouden óók met
de moeder. En daar wy allen belyden, dat
God den doop in de plaats van de besnijdenis
gafalsmede dat hij dezelfde kracht en betee-
nis heeft, zoo volgt hieruit, dat zy, die meenen
dat bij het toedienen van den doop geene reke
ning moet gehouden met de moeder, gehouden
zijn dit te bewijzen.
LrTTOou.
(Wordt vervolgd.)
Onze kerkelijke Zending.
IV.
Terugtrekken van Java om alle kracht te
concentreeren op de kerstening der Soemba-
neezen
Zoo stelden we in ons vorig artikel de ont
roerende vraag.
Ontroerend.
Ja. Want het feit, dat Neerlands Gerefor
meerde kerk zich eenmaal en wel onmiddellyk
na haar vrymaking en hereeniging voor de
groote taak gesteld zag om Midden-Ja va voor
Christus te winnen, doch deinsde - dit feit
zou een aanklacht zijn, ja schier een vonnis.
Wat toch is de zaak?
Java is het hart van Neerlands-Indië en
Midden-Java is hot hartje van Java.
Gy kent wellicht den schoonen zang van ter
Haar
O, Java, Grootvorstin der landen
Die als met saamgevlochten handen
Zich slingren over d'Oceaan,
En met hun bosch en kruidwaranden
In 't bochtig kronk'len van hun stranden
De zee een krans om 't voorhoofd slaan
Ja. Java is van alle die landen de Groot
vorstin en op Midden-Java klopt haar hart.
Daar waar nog de machtige bouwvallen
zijn van het vroeger heidendomdaar waar
nog de Vorstenlanden zich uitbreidendaar,
waar het Javanisme, met name ook op gods
dienstig gebied een eigen bedding graaftdaar,
waar de bevolking bij^millioenen geteld wordt en
in het volk van de bergstreken nog iets na
leeft van 't oude volkskarakter daar moet
in het hart van 't Mohammedaansch getinte
heidendom het kruis geplant.
Ziet God gaf Indië aan Nederland.
Op het gebed der Planciussen, door de ener
gie der Calvinisten werd de goudstroom, die
uit Indiè naar Spanje stroomde, zóó verlegd,
dat de Nederlanden, ryk geworden, kracht
ontvingen om zich te ontworstelen aan den
greep van Spanjes klauw.
Dat Indië werd in Gods hand het middel
ter onzer bevrijding.
Indië zegende Nederland met zijne schatten.
En wat heeft nu het zoo rijk gezegend
Christelijk Nederland voor deze weldaad, aan dit
heidensch Indië vergolden
Wij weten het allen. Kwaad voor goed,
vloek voor zegen
In plaats van die volkeren te benedyen
met het Evangelie, hebben wij ze overgeleverd
aan het Mohammedanisme.
In plaats van hen zedelyk te verheffen, hen
neergetrapt in 't slyk der zonden door ontucht
en door opium.
Daar rust op Nederlands kerk en volk een
bloedschuld van eeuwen.
Ons past het weenende te betuigen
„We hebben God op 't hoogst misdaan
Wij zyn van 't heilspoor afgegaan.
Ja, jy en onze vadren tevens
Verzuimden alle tronw en plicht,
Vergramden God, den God des levens.
Die zooveel wond'ren had verricht."
Ons past het te belydenWij liggen in onze
schaamte en onze schande overdekt ons.
Ons past het te beven. Of de Heere niet
dien verwaarloosden wyngaard ons ontnemen en
anderen landslieden geven zal, die God vruchten
zullen bieden in den tyd des oogstes.
Engeland heeft Java een wijle ingehad en
't Engelsch bestuur was voor het door ons getrap
te volk een verademing.
Thans gaat de stroom der annexatie van
Formosa uit over de Phillippynen naar onze
Bezittingen.
En de vraag ontwaakt: „Heere, hoe lang
zal onze Oost de onze zijn
Ziet, waar nu Nederland staat tegenover de
Indische wereld als de schuldige, de trouwe-
looze sedert eeuwen, en de Heere aan de Ge
reformeerde kerken in Nederland het hart der
wereld biedt om eindelijk eens een ernstige po
ging te doen om het in de mogendheid des
Heeren op te eischen en te veroveren voor den
Christus Gods, en Nederlands Gereformeerd
volk zou zeggen: neen, maar trek u terug o,
kerke Gods, en bepaal u by een afgelegen, nietig,
schaarsch bevolkt eilandje gij gevoelt het,
waarde lezer, dat zou een zedelyke val, dat
zou byna een zelfmoord zyn.
't Gaat ter in onze Zending om, of God
't ons geven wil, om de Indische wereld in heur
heidensch karakter te fnuiken en haar te win
nen voor het Koninkrijk Gods.
't Gaat niet slechts om enkele zielen, hoewel
het toebrengen van Gods uitverkorenen uit die
volken van het Oosten een heeriyk doel heeten
mag.
Doch ons eigenlijk wit staat hooger. Dat
Javaansche volk moet omgezet worden in zyn
bestaan, 't Bestaat nu als een Mohamedaansch-
heidensche wereld. 'tMoet worden een chris
ten-natie. Een Javaansche Kerk met eigen ka
rakter moet geplant worden en groeien en
bloeien en straks op haar beurt weer Bali en
Lombok, Flores en Timor, Soemba en Savoe
ten zegen zijn.
Dit is ons zendings-ideaal.
En waar onderscheidene Zendingsgenootschap
pen in deze richting werken, daar moet met
eere voorgaan Nederlands Gereformeerde Kerk
Want ook van ons volk trilt er iets in de
ziel by het hooren der bede, waarmee Ter
Haar den aanvang van zyn eersten zang van
de Sint Paulusrots besluit
,0, zag men tot uw verste streken,
Waar thans nog Brama's outers staan,
Waar thans nog Islams halve maan
Haar hoornen boven 't kruis blijft steken,
Den zilverglans der maan verbleeken
Voor 't morgenrood van schooner zon,
Waarmee voor Java's binnenlanden
Een nieuwe dag des heils begon
Of is het Gods donker raadsbesluit, dat waar
Mahomed zijn voet zet „de genade van Chris
tus moet wijken?
Wy willen ook deze vraag onder de oogen
zien. Doch in een volgend artikel.
Dr. W.
VARIA.
HOOGMOED
Kan een christenvrouw of jonge dochter
gouden strikken dragen met een gerust gewe
ten
Kan een vrome huisvrouw in de gunst Gods
haar huiskamer versieren met vaas en beeld,
met portret en schildery
Mag een man zijn aangezicht verfraaien door
een wel-onderhouden baard en een fijne snit
van zyn haardos
Of zit in alle deze dingen het diep zondig
beginsel van hoogmoed?
Nu niemand zegge te spoedig, dat de
hoogmoed hem geen parten speelthem ook in
huisvesting, kleeding en kapsel niet droef ver
voert. De hoogmoed Is een scherp venyn en
dringt door alles heen. Hoogmoed is de moe-
derzonde en zoo sehrikkelyk diep heeft ze hare
wortelen in des menschen hart.
By man en vrouw.
By volwassene en kind.
Bij burgerinnenen„bazinnetjes",bij boerenheer.
En dat er aan een fraaie kleeding en
keurige huisinrichting en net kapsel geen hoog
moed kleeft en onder dat alles doorspeelt, ik
zou het niet durven ontkennen.
En dat maakt schuldig voor God.
Dat berooft van geesteiyke kracht en ziele-
vrede.
O, wees verdacht op de innerlyke verwoes
tingen door den hoogmoed
Dit sta voorop.
Maar dan volge toch nog eens de vraag, is
het sieraad lief te hebben en te zoeken wer-
keiyk een hoogmoedig beginsel
Of is het roeping van 's Heeren wege om u
en het uwe naar 't u geschonken vermogen te
versieren. Niet te verontsieren door wansmaak
en weelde. Doch te versieren door wat waar-
ïyk schoon is?
Laat ons over deze vraag nog eens een weekje
denken. Dr. W.
Woensdagavond trad voor de Chr. J. V. op,
Ds. Sluijter van Maassluis, die voor een tal-
ryke vergadering over bovengenoemd onder
werp een boeiende en nuttige lezing uitsprak.
Dit woord van Paul us uit Hand. 17 vs. 30,
uitgesproken op den Are 'opagus, moet voor de
Athéners wel een wanklank geweest zyn. Athé
ne toch was om hare wijsgeeren beroemdde
stad van Socrates, van Démosthenes, van Plato,
van de Stoa, van Epicuréus. Zy, die met haar ten-
pels en bogen door niet eéne stad kon geëven
aard worden. Maar Athéne stond aan den rand
van een afgrond. Men hoorde van haar de angst
verwekkende kuch, het onmiskenbare teeken
van eene doodelijke ziekte. Men kende een Stoa
binnen hare muren, maar de leerschool van
den voor alles koud zynden wysgeer, was een
leerschool ten doode. Daar tegenover stonden
de Epicureeën, de booze lusten en begeerten
steeds aanvurendedie nooit moede werden
den beker der bedwelming aan de lippen te
brengen Ach', men kon het vergeiyken met
eene schilderij, door een schennige hand met
ee i zwarte verfstof bedekt, die zich scheikun
dig verbonden had met de andere kleuren.
Slechts hier en daar een flauwe schemering
van vroegere schoonheid. Verloren, hoewel niet
vernietigd. Er was wel ingeschapen Godsken
nis, maar het was de ware nietmen had geen
besef van zonde en schuld. Hunne offeranden
(ook dieriyke) dienden om zich in de gunst te
brengen by hunnen god, of om hem hulp en
ondersteuning te vragen. Het eerst waren die
goden de natuur zelf: zon, aarde, rivieren.
Hunne werking was ten goede of ten kwade.
De zon rypt de vruchten, maar verschroeit ook
gewassen. Eene vruchtbare, maar ook eene vuur
spuwende aarde.
Van zelf kwam men toen tot het aanbidden
