Uitspraken van Hitier Hoe Arbeidersdelegaties door Sow jet-Rusland geleid werden Brochure van den Leider Anonieme Schurken Een bartewensch Onthullingen van een tolk. tegenstelling met hun sociaal-democra tische leiders zouden geraken en het succe3 van de Sowjets tot in de wolken zouden verheffen. De zittingen van deze „cel" vonden bijna dagelijks plaats en duurden vaak tot laat in den nacht. Bij de besprekingen waren ook die Engelschen tegenwoordig die Com munisten waren. Deze onderwierpen zich daarbij volkomen aan de voor schriften van hun Russische kame raden. Eerst later werd het mij duidelijk waarom de bolsjewisten zoo veel ^vaarde hechtten aan he otnderteeke- nen van de slotdeclaratie. Ze gingen er van uit dat, als een gedelegeerde een keer zijn naam onder de resolutie gezet had, hij later thuis zelden den moed zou vinden om iets anders te bekennen. Ten slotte, na het bezoek aan een school in het naphtagebied, waar de Engelschen door de armoedigheid van de klassen onaangenaam getroffen werden, besteeg de delegatie den trein die ze in drie dagen en vier nachten naar Moskou moest brengen. Sluskij verklaarde ons heimelijk „Nu, kame raden tolken, nu aan het werk. Ik waarschuw U, wanneer de delegatie de resolutie niet onderteekent zult U er voor verantwoordelijk gemaakt wor den De eerste dag van de terugréis was achter den rug toen ik plotseling ge roepen werd om dienst te doen, Gor- batsjow„Zeg hun dus, dat hun leiders, die sociaalverraders, die Mac- donalds, Hendersons, verraders van de arbeidersklasse zijn en dat men ze zoo spoedig mogelijk moet ophangen. Zeg dat tegen die hondsvotten." De Engelschen luisterden ingespan nen en stelden vragen. Daarom werd hun altijd meer cognac ingeschonken. Sluskij meldde zich„Wanneer eerst in Egeland de Sowjets regeeren, is de wereldrevolutie verzekerd." Het lukte den bolsjewisten echter niet de punten over het verraad van de leiders der vakvereenigingen en de herschepping van Engeland in een Sowjet-staat in de declaratie te doen opnemen. Integendeel. Niettegen staande het heftig verweer van Gor- batsjow en Sluskij zetten de 'Engelschen door, dat de volgende verklaring in de declaratie opgenomen werd „Het moet onvoorwaardelijk worden geconstateerd, dat de sani'aire toestan den in alle arbeidersdistricten die wij bezocht hebben, uiterst onhygiënisch zijn en onmiddellijke verbetering nood zakelijk is. Ook is onmiddellijke ver meerdering van de zorgen voor de zwervende kinderen wenschelijk." In Moskou" wendden zich de beide Engelsche Communisten Williams en Lloyd Davis tot mij met het verzoek om te bestellen dat ze geen penny meer op zak hadden en dat van een hunner de broek en van den anderen de laarzen gescheurd waren. Ik bracht"' dit verzoek over en hoorde bij het naar buiten gaan, dat er gezegd werd „Sofia, vertel hun, dat ik geen ponden gekregen heb en dat ze daarom met dollars voor lief moeten nemen." In het jaar 1932 lukte het mij na lange bemoeiingen om mijn pas te krijgen om RRusland te kunnen ver laten. In mijn compartiment zat een jonge Duitscher. We kwamen aan het Duitsche grensstation. De jonge Duit scher werd gearresteerd. Hij had geen bagage. Later las ik dat aan de grens de Communist X gearresteerd was, die twee jaar geleden aan een gewapen- den overval op een nationaal-socialis- tisch partijlokaal had deelgenomen waarbij twee nationaal-socialisten ge dood werden. Hij had een zware straf te verwachten. Nu verklaarde hij voor de rechtbank „Ik ben naar Duitschland terugge keerd omdat ik liever mijn straf in een Duitsche gevangenis wil ondergaan dan nog langer de ellende in de Sowjet-Unie te verdragen." Over het bolsjewisme: Een vernieuwing der menschhetd, die werkelijk gunstige resultaten wil af werpen, zal onveranderlijk altijd zijn voortbouwend werk dienen te begin nen op het punt, waar het laatste goede fundament ophoudt. Zij behoeft zich er nooit voor te schamen, dat ze reeds gevonden waar heden benut. De geheele menschelijke cultuur, en trouwens de mensch zelf ook, Is toch niets anders dan het voor- loopig eindproduct van één lange ont wikkeling, waartoe iedere generatie haar steenen bijdroeg en vastmetselde. Daarom beantwoordt een revolutie ook nooit aan haar doel, en is ze nimmer van groote beteekenis, wanneer ze enkel maar platweg het geheele bouw werk afbreektzij moet integendeel al datgene wat gemetseld is, of niet op zijn plaats ligt, wegbreken en moet nu, naast of op den laatsten goedliggenden steen, welke nu weer Is blootgelegd, en. waar de rij w.eer beginnen kan, den volgenden juisten steen metselen. Alleen in dat geval zal men met recht van den „vooruitgang der menschheid" kunnen spreken. In alle andere gevallen zou de wereld nooit uit den chaos worden verlost, omdat immers ieder geslacht opnieuw het recht zou hebben, het verleden te loo chenen, -ten ieder dus ook, eer hij zelf beginnen zcu te werken, eerst den ar beid van het verleden zou mogen ver woesten. (Mijn Kamp bldz. 313.) Da Führer zer_'t in „Mijn Kamp" over sport en opvoeding De jongen, die door sport en tumen stevig gehsrd is, voelt niet zoo gauw de behoefte aan zinnelijke prikkels, en geeft er ook niet zoo gauw aan toe als de jongen, die zijn geheele leven enkel met geestelijk voedsel vult, en die nacht en dag op zijn kamer zit te blok ken. Èen verstandige opvoeding moet zich dit steeds voor oogen houden. Ze mag verder ook nooit vergeten, dat de verwachtingen, welke een gezonde man ten opzichte van de vrouw koes tert, van geheel anderen aard zullen zijn, dandie van den vroegtijdig be dorven zwakkeling. Daarom moet de geheele opvoeding er op gericht zijn, dat de - jongen zijn vrijen tijd gebruikt om zijn lichaam zoo bruikbaar en sterk mogelijk te maken. Hij heelt niet het recht, om in deze jaren maar rond te hangen, en niets te doen, om de straat en de bioscoop onveilig te maken, maar hij moet, wan neer zijn bepaalde dagtaak gedaan is, zijn jonge lichaam stalen en hard maken, zoodat het leven hem straks niet zwak zal vinden. Het moet de taak zijn van iedere opvoeding, pm dit mo gelijk te maken, te besturen en te leiden, en niet om het kind uitsluitend met zoogenaamde wijsheid vol te prop pen. Zij moet ook de idee, dat de be handeling van het lichaam de zaak van den enkeling zou zijn, deiinltiet uitroeien. Niemand is vrij, om ten koste vctn zijn nakomelingschap, dat wil dus zeggen, ten koste van zijn ras, te leven. (Mijn Kamp bldz. 305.) Wij hebben menschen nooaig, die geestelijk en lichamelijk over soldaten deugden beschikken, welke misschien wel het besté zóó kunnen worden aan geduid snel als windhonden, taai als leer, en hard als staal. Thans is de groote rede die de Leider voor de kernleden der Beweging heeft gehouden, geheel gedrukt en in brochurevorm uit gegeven. De titel luidt „IK GEEF U REKENSCHAP" Zoo staat het met de N.S.B. In Sofia, de hoofdstad van Bulgarije leefden de schrijver Iwan Solonewlts) •n zijn vrouw Tamara. Op 3 Februari 1938 werd in hun woning een pakket afgegeven. Toen het geopend werd ontplofte een helsch werktuig. De ge heele woning werd vernield. Mijnheer Bolonewltsj bleef ongedeerd. Mevrouw Solonewitsj en de secretaris werden gedood. Reeds gedurende hun laatste Oponthoud te Parijs werd het echtpaar Solonewitsj met ^en dood gedreugd, Indien het zou voortgaan met tegen de Sowjets te schrijven. In het jaar 1926 kreeg Mevrouw Solonewitsj in Moskou een betrekking als tolk. Wat zij daar beleefde heeft tij in een boek „Achter de coulissen yan de sowjetpropaganda" (Essener Verlagsanstalt) beschreven. Daar door de daad van de handlangers van Moskou de mond van Mevrouw Tamara voor altijd gesloten is, zal door dit artikel een kort uittreksel uit het boek aan de wereld bekend gemaakt worden. Ovnerbiddelijk streng, aldus schrijft Mevrouw Tamara, sloot de Sowjetre- geering de grenzen af. Er waren echter buitenlanders die naar de Sowjetrepu- bllek zelfs uitgenoodigd werden. Dat waren professoren, politici en bekende Journalisten, arbeidersdelegaties en Communisten van alle landen. -Vóór ■de Mei- en Octoberfeesten werden in Engelsche, Fransche en andere fabrie ken vergaderingen gehouden, waar een redenaar van het „Gezelschap voor vreugde in de Sowjetrepubliek" {wat de arbeiders natuurlijk niet wis ten) ultnoodlgde tot het kiezen van ge delegeerden. Vanaf het oogenblik van het overschrijden van de grens waren *U gasten van de Sowjet-Unle. Na hun terugkeer in hun land moesten zij in arbeldersvergaderingen lofredevoerin gen houden. Een Engelsche bergarbeiders-delega- tie is aangekomenik word er als tolk aan toegevoegd. Op het perron ver schijnen mijn Engelschen, voorts de vrouwelijke -tolk Sofia Petrowna en andere lieden. Twee wagens vallen Opeen internationale en een blauwe. „Moskou—1Charkow—Sebastopol" staat op den wagen. Ik stap in den inter nationalen wagen, in - den blauwen stappen Sofia Petrowna, de leider der delegatie Mr. Latham en de secretaris Smith. Zooals later bleek was de blauwe wagen de vroegere salonwa gen van de Czarinmoeder Maria Feo- dorowna. In dezen wagen stapten ook nog een groote iets gebochelde man met een langen neus, die Sluskij heette en de leider van ons geheele reisgezel schap Gorbatsjow. Als secretaris van het centrale comité van zijn vakver- eeniging was hij een gewichtig heer schap. Sluskij was, zooals ik later vernam, agent van de Komintern. In den internationalen wagen wer den de overige 18 mannelijke en vrou welijke leden van de delegatie onder gebracht, buitendien de administrateur BojarsklJ. De geletdemans.chappen waren gewapend. Enkele deelnemers, bijv. Mr. Paul, Williams en Lloyd Davis waren in werkelijkheid geen gedelegeerden. Mr. Paul was Engelsch Communist en re dacteur van het Communistische blad „Sunday Worker". Zijn bezigheid be stond daarin, dat hij zijn Russische kameraden hielp om zijn eigen lands lui dom te maken. Ik was met Mrs. Cook, Mrs. Chester en nog een Engelsche vrouw in een compartiment ondergebracht. Onze reis duurde veertig dagen. Gedurende dezen geheelen tijd was ons compar timent niet alleen ons slaapvertrek maar ook onze woning. Toen onze reis wat lang begon te duren wond zich de Engelsche federatie ln Londen op en bombardeerde Latham en Smith met telegrammen. Ik zag hoe deze ln de zakken van Dorbatsjow verdwenen. De Engelschen vernamen er niets van. Overal waren als voorspiegels van een grooten welstand weelderige ont bijt-, middag- en avondtafels opge bouwd er waren feestmalen, waar cognac en champagne overvloedig stroomden. Toch hebben deze een voudige Engelschen van het geheele bedrog veel meer gemerkt dan Bernard Shaw, Laval of zelfs Herriot. In het Don-gebied. Overal steppe, onzindelijkheid, troostelooze woestenij. Zelfs de reien nieuwe mijnwerkerswo ningen konden den indruk van ar moede niet wegwisschen. Wij treden een dergelijk huisje binnen. In elk van de drie kamers huist een arbeidersfa- rnilie. Ze slapen blijkbaar op den 'floer, daar ik niets kan ontdekken wat op een bed lijkt. In de mijn. Van links komt-plotse ling een vrouw met een paard. Onze Engelschen rekken de halzen: „Oh, comrade Tamara 1 Is er dan vrouwen arbeid geoorloofd in de Sowjetmij- nen Ik vertaal deze vraag voor den1 directeur van de mijn. Met tegenwoor digheid van geest antwoordt deze vlug. „Neen, bij ons worden geen vrouwen aan het werk gezet." „Oh well, maar zoo juist is er toch een vrouw met een paard voorbij gegaan I„Dat was al leen maar toevallig. Ze heeft haar man het ontbijt in de mijn gebracht en hij heeft haar gevraagd om het paard naar de drinkplaats te lelden" Merk waardig, hoogst merkwaardig 1 Toen wij weer omhoog stegen keken ons mijnwerkers met vodden om het lichaam somber aan. Mr. Jones lachte hen aan en liet daarbij zijn gouden tanden zien. Een hunner riep„Kijk dien kapitalist, hi) heeft z'n muil vol goud en wij verreken van den hon ger 1 Voor het middageten wilden mijn Engelsche dames zich nog even „ver wijderen". Wij gingen den tuin in. Mrs. Cook betrad als eerste het bewuste huisje. Een schreeuw van ontzetting als een pijl kwam ze weer naar buiten geschoten en begon te braken. De an dere Engelsche dames kwamen nader bij. Een stortvloed van verontwaardig de uitroepen verklaarde mij de reden van hun ontzetting. Zooals zoo vaak moesten wij met de „vrije natuur" ge noegen nemen. 's Morgens gingen de Engelschen, wanneer de trein stilstond gewoonlijk naar het balkon om hun schoenen te poetsen. Mi) was opgevallen, dat ze dan telkens in papier gewikkelde pakjes met etensrestjes meenamen en daarbij heel geheimzinnig deden. Ik volgde daarom op zekeren dag Mrs. Grey en zag dat zij zulk een pakje onder den wagen schoof terwijl er zich een vuile kinderhand uitstrekte. Oho I Besprisorkini I Deze verwaarloosde kinderen verstoppen zich gedurende het oponthoud onder de buffers of of boven de assen en bedelen om brood. k Op een goeden morgen komt Mrs. Grey opgewonden en bleek het com partiment binnenvliegen, valt in een hoek neer en begint te snikken. „Wat scheelt U Ik vernam dat de reis- begeleider Sergej een van de arme jongetjes doodgeschoten had. Op een ander station zouden de Engelschen van uit het raam van hun wagon een toespraak houden. Plot seling vloog een ineengefrommeld stukje papier door het venster naar binnen. Er stond op „Engelsche kameraden Jullie wor den van voren en van achteren bedro gen. De Sowjets hebben ons hier een koord om den hals gelegd. Helpt ons, broeders, en vertelt bij jullie in Enge land hoe wij hier allen van ellende verrekken." „Nu, waarom vertaalt U niet?" Sluskij nam mij het briefje uit de hand en las aan de Engelschen voor„Hier staat, dat onzé mijnwerkers Jullie Wel kom heeten, kameraden, en 'het spijt hun, dat jullie niet willen blijven." Eens toen de delegatie weer naar den trein ging, werd een van de ge delegeerden een briefje toegestoken. Laat in den nacht toonde Sofia het mij. „Dierbare broeders I Ze bedriegen jullie. Ze scheuren ons het brood tus- schen de tanden weg. Gelooft hen niet, kameraden. De Sowjet-regeering grijpt ons bij de keel en maakt jullie wijs dat bij ons vrijheid heerscht." In Tiilis tegenover het restaurant waar wij ontbeten was een sigaren winkel. Een Engelschman stak de straat over om sigaren te koopen. Toen hij terugkwam begonnen ze heimelijk te fluisteren. Dadelijk gingen ook an deren naar den winkel. Sluskij sloot zich bij hen aan. Plotseling kwam hij zoo rood als een kreeft den winkel uit. Het bleek dat de eerste Engelschman bij het koopen van sigaren een bank biljet van een pond ingewisseld had. Tot nu toe hadden de Engelschen hun bankbiljetten bij Bojarskij ingewisseld, die hun 20 roebel voor het pond had gegeven. In den sigarenwinkel kregen zij echter 100 roebel voor een pond. Ons werd opgedragen om_ aan de Engelschen duidelijk te maken, dat de sigarenverkooper een kwaadwillige speculant was. In het vervolg moesten zij hun ponden alleen bij Bojarskij in wisselen. Sluskij hield hun ze fs een 1 kleine strafpredikatie. De Engelschen schenen wel iets beteuterd, maar ik hoorde 's avonds hoe Mr. Jones zijn buurman aan tafel zei„I suppose we are damnably fooled here." (Het lijkt mij, dat men ons hier verduiveld voor de gek houdt.) De „bewerking". Het werk van Sofia Petrowna was voor de bolsjewiten on betaalbaar, want met haar innemend wezen kon zij met het ernstigste gezicht een onzin tappen, die de Engelschen van geen ander geloofd zouden heb ben. Gorbatsjow en Sluskij hadden Sofia in den keizerlijken salonwagen ondergebracht, omdat zij daar bijzon der van dienst kon zijn. Gedurende de geheele reis bewerkte ze namelijk den delegatieleider Latham en den secretaris Smith. Deze moesten nu zoo beïnvloed worden, dat ze door hun slotdeclaratie en kranteninterviews in Waarheden. Er bestaan waarheden, welke zoo zeer voor het begrijpen liggen, dat ze juist daarom door de gewone mensch heid niet worden gezien, of althans niet als zoodanig worden erkend. (Mijn Kamp bldz. 345.) Iedere idee, ook de beste, wordt een gevaar, wanneer ze zich inbeeldt, dat ze doel is, terwijl ze in werkelijkheid slechts een middel ter bereiking van een doel beteekent voor, mij echter en voer alle ware Nationaal-Socialisten met mij bestaat er maar één doc trine volk en vaderland. Het doel waarvoor wij strijden, is te zorgen, dat het leven en de vermenigvuldiging van ons ras en ons volk verzekerd zijn, dat er voedsel zal zijn vóór onze kinderen, dat hun bloed zuiver zal blijven, en dat het vaderland vrij en onafhanke lijk zal zijn, opdat, ons volk rijp mag worden om, de zending te vervullen, die ook hem door den Schepper van het heelal ls toegewezen. Dit boekje is een document, dat den geheelen strijd behandelt tot in zijn nieuwste phasen. Ziehier de hoofdstukken waarin 't boekte is verdeeld 1. Inleiding. 2. Doodenherdenking. 3. Het groote gebeuren van dezen tijd. De Revolutie. 4. De juiste koers der Beweging van 1931 tot 1940. 5. Hetgeen gebeurde in Mei 1940. 6. De krachten die zich keerden tegen onze opmarsch. a. De Engelsche blokkade b. De strijd die de Kerken tegen ons •ontketenden c. De Unie d. De N.S.N.A.P. r e. Andere annexionisten. 7. Hoever het staat met den uitbouw der Beweging. 8. Onze taak van heden. Al deze onderwerpen worden hierin uitvoerig en toch geheel zakelijk behandeld enaf gehandeld. Het is een prachtig stuk werk, dat ons den strijd in zijn vollen omvang doet zien. Wie dit leest wordt wijzer, want hierin vinden wij de juiste richtlijnen voor den- nog te voeren strijd. Verkrijgbaar in alle Kringhui zen of per post bi) Diensthuis N.S.B., Koningsstraat 4, Goes. Onder deze felle titel bericht Max Blokzijl'acm zijn luisteraars van den Nederlandschen Omroep het navol gende Het is U bekend, dat eenige duizen den Nederlanders aan het Oostelijk front meevechten voor de veiligheid en toekomst van Europa en dus ook van Nederland,tegen het bolsje wisme. Een mij onbekend aantal van deze meestal jonge landgenoten, is ge sneuveld. Advertenties, hun helden dood vermeldend, verschijnen in 1 l) Nederlandsche pers. Anonieme schurken (ik weet er geen ander woord voor) hebben aan vele aanhangers van de nieuwe orde deze advertenties toegezonden met daarop gekladde, voor een fatsoenlijk mensch eenvoudig onbegrijpelijke uitdrukkin gen, als bijvoorbeeld„zoo gaat ie goed". „We hopen, dat èr nog duizen den van deze verraders ycdlen", enz. Ik had er over willen zwijgen. Maar gisteren kreeg ik een brief van een terecht diep verontwaardigden luisteraar, die het ook mij onmogelijk maakt, er verder het zwijgen toe te doen. In dezen briet staat n.l. het volgende (ik laat ds namen weg en ik voeg er verder geen commentaar aan toe dat moet U zelf maar doen) Gefeliciteerd I „Een der Nederlandsche strijders aan het Oostfront, de jongeman X, heeft zijn leven gegeven ln den strijd tegen het bolsjewisme. Van zijn overlijden werd per advertentie in de pers kennis ge geven. Dezer dagen ontvingen de ouders twee der overlijdensadvertenties uitgeknipt toegezonden met de kanttee- kening „hartelijk gefeliciteerd". Ook in Zeeland! Tot zoover het bericht. Wanneer men echter meent, dat hier in Zeeland zulk geboefte niet zit, dan wil ik hierbij even melding doen van het navolgende Lang zal zij leven. Eén onzer kameraden ergens in Zee land verloor plotseling zijn eenigst dochtertje. Op den avond na den dood kwamen eenige jongelui voor de deur der woning zingen„lang zal zij leven". Ik weet niet of het mogelijk is, dat zulke onwaardige lieden in een nieuwe maatschappij nog lang zullen blijven, leven. Zij zullen sterven door de ver achting der medeburgers. Maar zeker is, dat zij hun straf zullen ontvangen, niet door menschenhand. Vissingen, 6 October 1941. Mijnheer Martien Beversluis. Hierbij een stukje uit de Provinciale Zeeuwsche Courant van 2 October '41. Ik zeg tegen mijn vrouw, als hier ln Vlissingen ook eens zoo'n huis voor oude van dagen, voor man en vrouw werd opgericht, daar zouden vele oude van dagen hier in Vlissingen wel voor te vinden zijn. Maar hier ln Vlissingen zijn twee ziekenhuizen, die' nemen ook oude van dagen op, maar daar kunnen de oude arbeiders niet aan, daar hebben zij geen inkomen voor. ^Mogelijk, zult U zeggen, dat de oude van dagen van Vlissingen dan kunnen gaan naar Berkenbosch, maar daar worden man en vrouw nog van me kaar gescheiden, en dat is de bedoe ling niet. Bij elkander en in Vlissingen, dat ls de bedoeling. Wat denkt U daarvan Als U daar eens propaganda voor kon maken. Wij zijn beiden boven de zeventig jaar. Hoogachtend, De naam doet er niet toe. Red. Wij plaatsen hieronder het bedoelde stukje dat dit bejaard echtpaar had uitgeknipt. En wij hopen dat de ge meente Vlissingen daarop eens acht slaat, want het blijkt noodlg te zijn. Opening N.V.D.-Tehuis voor oude Dames. Te Dieren is het eerste tehuis voor oude dames van den Nederlandschen Volksdienst geopend, gelegen aan den Zutphenschenstraatweg. In dit tehuis kan ieder worden op genomen, die zich hiervoor aanmeldt, ongeacht het feit of de betrokkene veel kan betalen of weinig. Ieder krijgt in het tehuis de beschikking over een eigen slaapkamer, die volledig ls inge richt, zoodat eigen meubelen niet be hoeven te worden medegebracht. De aanmelding voor opname kan ge schieden bij den Nederlandschen Volksdienst ln Den Haag. Dit eerste tehuis biedt ruimte voor ongeveer 20 dames. Op den eersten dag waren er reeds vier bewoonsters aangekomen, die opgetogen waren over het tehuis, waarachter een ongeveer 1 Vi h.a. groote tuin ligt, met prachtige gazons en bloeiende rozenstruiken.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsche Stroom | 1941 | | pagina 4