Uitspraken
van Hitier
Hoe Arbeidersdelegaties
door Sow jet-Rusland geleid werden
Brochure van den Leider
Anonieme Schurken
Een bartewensch
Onthullingen van een tolk.
tegenstelling met hun sociaal-democra
tische leiders zouden geraken en het
succe3 van de Sowjets tot in de wolken
zouden verheffen. De zittingen van
deze „cel" vonden bijna dagelijks
plaats en duurden vaak tot laat in den
nacht. Bij de besprekingen waren ook
die Engelschen tegenwoordig die Com
munisten waren. Deze onderwierpen
zich daarbij volkomen aan de voor
schriften van hun Russische kame
raden.
Eerst later werd het mij duidelijk
waarom de bolsjewisten zoo veel
^vaarde hechtten aan he otnderteeke-
nen van de slotdeclaratie. Ze gingen
er van uit dat, als een gedelegeerde
een keer zijn naam onder de resolutie
gezet had, hij later thuis zelden den
moed zou vinden om iets anders te
bekennen.
Ten slotte, na het bezoek aan een
school in het naphtagebied, waar de
Engelschen door de armoedigheid van
de klassen onaangenaam getroffen
werden, besteeg de delegatie den trein
die ze in drie dagen en vier nachten
naar Moskou moest brengen. Sluskij
verklaarde ons heimelijk „Nu, kame
raden tolken, nu aan het werk. Ik
waarschuw U, wanneer de delegatie
de resolutie niet onderteekent zult U
er voor verantwoordelijk gemaakt wor
den
De eerste dag van de terugréis was
achter den rug toen ik plotseling ge
roepen werd om dienst te doen, Gor-
batsjow„Zeg hun dus, dat hun
leiders, die sociaalverraders, die Mac-
donalds, Hendersons, verraders van
de arbeidersklasse zijn en dat men ze
zoo spoedig mogelijk moet ophangen.
Zeg dat tegen die hondsvotten."
De Engelschen luisterden ingespan
nen en stelden vragen. Daarom werd
hun altijd meer cognac ingeschonken.
Sluskij meldde zich„Wanneer eerst
in Egeland de Sowjets regeeren, is de
wereldrevolutie verzekerd."
Het lukte den bolsjewisten echter
niet de punten over het verraad van
de leiders der vakvereenigingen en de
herschepping van Engeland in een
Sowjet-staat in de declaratie te doen
opnemen. Integendeel. Niettegen
staande het heftig verweer van Gor-
batsjow en Sluskij zetten de 'Engelschen
door, dat de volgende verklaring in de
declaratie opgenomen werd
„Het moet onvoorwaardelijk worden
geconstateerd, dat de sani'aire toestan
den in alle arbeidersdistricten die wij
bezocht hebben, uiterst onhygiënisch
zijn en onmiddellijke verbetering nood
zakelijk is. Ook is onmiddellijke ver
meerdering van de zorgen voor de
zwervende kinderen wenschelijk."
In Moskou" wendden zich de beide
Engelsche Communisten Williams en
Lloyd Davis tot mij met het verzoek om
te bestellen dat ze geen penny meer
op zak hadden en dat van een hunner
de broek en van den anderen de
laarzen gescheurd waren. Ik bracht"'
dit verzoek over en hoorde bij het naar
buiten gaan, dat er gezegd werd
„Sofia, vertel hun, dat ik geen ponden
gekregen heb en dat ze daarom met
dollars voor lief moeten nemen."
In het jaar 1932 lukte het mij na
lange bemoeiingen om mijn pas te
krijgen om RRusland te kunnen ver
laten. In mijn compartiment zat een
jonge Duitscher. We kwamen aan het
Duitsche grensstation. De jonge Duit
scher werd gearresteerd. Hij had geen
bagage. Later las ik dat aan de grens
de Communist X gearresteerd was, die
twee jaar geleden aan een gewapen-
den overval op een nationaal-socialis-
tisch partijlokaal had deelgenomen
waarbij twee nationaal-socialisten ge
dood werden. Hij had een zware straf
te verwachten. Nu verklaarde hij voor
de rechtbank
„Ik ben naar Duitschland terugge
keerd omdat ik liever mijn straf in een
Duitsche gevangenis wil ondergaan
dan nog langer de ellende in de
Sowjet-Unie te verdragen."
Over het bolsjewisme:
Een vernieuwing der menschhetd,
die werkelijk gunstige resultaten wil af
werpen, zal onveranderlijk altijd zijn
voortbouwend werk dienen te begin
nen op het punt, waar het laatste
goede fundament ophoudt.
Zij behoeft zich er nooit voor te
schamen, dat ze reeds gevonden waar
heden benut. De geheele menschelijke
cultuur, en trouwens de mensch zelf
ook, Is toch niets anders dan het voor-
loopig eindproduct van één lange ont
wikkeling, waartoe iedere generatie
haar steenen bijdroeg en vastmetselde.
Daarom beantwoordt een revolutie ook
nooit aan haar doel, en is ze nimmer
van groote beteekenis, wanneer ze
enkel maar platweg het geheele bouw
werk afbreektzij moet integendeel al
datgene wat gemetseld is, of niet op
zijn plaats ligt, wegbreken en moet nu,
naast of op den laatsten goedliggenden
steen, welke nu weer Is blootgelegd,
en. waar de rij w.eer beginnen kan, den
volgenden juisten steen metselen.
Alleen in dat geval zal men met
recht van den „vooruitgang der
menschheid" kunnen spreken. In alle
andere gevallen zou de wereld nooit
uit den chaos worden verlost, omdat
immers ieder geslacht opnieuw het
recht zou hebben, het verleden te loo
chenen, -ten ieder dus ook, eer hij zelf
beginnen zcu te werken, eerst den ar
beid van het verleden zou mogen ver
woesten. (Mijn Kamp bldz. 313.)
Da Führer zer_'t in „Mijn Kamp"
over sport en opvoeding
De jongen, die door sport en tumen
stevig gehsrd is, voelt niet zoo gauw
de behoefte aan zinnelijke prikkels, en
geeft er ook niet zoo gauw aan toe als
de jongen, die zijn geheele leven enkel
met geestelijk voedsel vult, en die
nacht en dag op zijn kamer zit te blok
ken. Èen verstandige opvoeding moet
zich dit steeds voor oogen houden. Ze
mag verder ook nooit vergeten, dat de
verwachtingen, welke een gezonde
man ten opzichte van de vrouw koes
tert, van geheel anderen aard zullen
zijn, dandie van den vroegtijdig be
dorven zwakkeling.
Daarom moet de geheele opvoeding
er op gericht zijn, dat de - jongen zijn
vrijen tijd gebruikt om zijn lichaam zoo
bruikbaar en sterk mogelijk te maken.
Hij heelt niet het recht, om in deze
jaren maar rond te hangen, en niets
te doen, om de straat en de bioscoop
onveilig te maken, maar hij moet, wan
neer zijn bepaalde dagtaak gedaan is,
zijn jonge lichaam stalen en hard
maken, zoodat het leven hem straks
niet zwak zal vinden. Het moet de taak
zijn van iedere opvoeding, pm dit mo
gelijk te maken, te besturen en te
leiden, en niet om het kind uitsluitend
met zoogenaamde wijsheid vol te prop
pen. Zij moet ook de idee, dat de be
handeling van het lichaam de zaak
van den enkeling zou zijn, deiinltiet
uitroeien. Niemand is vrij, om ten
koste vctn zijn nakomelingschap, dat
wil dus zeggen, ten koste van zijn ras,
te leven. (Mijn Kamp bldz. 305.)
Wij hebben menschen nooaig, die
geestelijk en lichamelijk over soldaten
deugden beschikken, welke misschien
wel het besté zóó kunnen worden aan
geduid snel als windhonden, taai als
leer, en hard als staal.
Thans is de groote rede die de
Leider voor de kernleden der
Beweging heeft gehouden, geheel
gedrukt en in brochurevorm uit
gegeven. De titel luidt
„IK GEEF U REKENSCHAP"
Zoo staat het met de N.S.B.
In Sofia, de hoofdstad van Bulgarije
leefden de schrijver Iwan Solonewlts)
•n zijn vrouw Tamara. Op 3 Februari
1938 werd in hun woning een pakket
afgegeven. Toen het geopend werd
ontplofte een helsch werktuig. De ge
heele woning werd vernield. Mijnheer
Bolonewltsj bleef ongedeerd. Mevrouw
Solonewitsj en de secretaris werden
gedood. Reeds gedurende hun laatste
Oponthoud te Parijs werd het echtpaar
Solonewitsj met ^en dood gedreugd,
Indien het zou voortgaan met tegen de
Sowjets te schrijven.
In het jaar 1926 kreeg Mevrouw
Solonewitsj in Moskou een betrekking
als tolk. Wat zij daar beleefde heeft
tij in een boek „Achter de coulissen
yan de sowjetpropaganda" (Essener
Verlagsanstalt) beschreven. Daar door
de daad van de handlangers van
Moskou de mond van Mevrouw
Tamara voor altijd gesloten is, zal door
dit artikel een kort uittreksel uit het
boek aan de wereld bekend gemaakt
worden.
Ovnerbiddelijk streng, aldus schrijft
Mevrouw Tamara, sloot de Sowjetre-
geering de grenzen af. Er waren echter
buitenlanders die naar de Sowjetrepu-
bllek zelfs uitgenoodigd werden. Dat
waren professoren, politici en bekende
Journalisten, arbeidersdelegaties en
Communisten van alle landen. -Vóór
■de Mei- en Octoberfeesten werden in
Engelsche, Fransche en andere fabrie
ken vergaderingen gehouden, waar
een redenaar van het „Gezelschap
voor vreugde in de Sowjetrepubliek"
{wat de arbeiders natuurlijk niet wis
ten) ultnoodlgde tot het kiezen van ge
delegeerden. Vanaf het oogenblik van
het overschrijden van de grens waren
*U gasten van de Sowjet-Unle. Na hun
terugkeer in hun land moesten zij in
arbeldersvergaderingen lofredevoerin
gen houden.
Een Engelsche bergarbeiders-delega-
tie is aangekomenik word er als tolk
aan toegevoegd. Op het perron ver
schijnen mijn Engelschen, voorts de
vrouwelijke -tolk Sofia Petrowna en
andere lieden. Twee wagens vallen
Opeen internationale en een blauwe.
„Moskou—1Charkow—Sebastopol" staat
op den wagen. Ik stap in den inter
nationalen wagen, in - den blauwen
stappen Sofia Petrowna, de leider der
delegatie Mr. Latham en de secretaris
Smith. Zooals later bleek was de
blauwe wagen de vroegere salonwa
gen van de Czarinmoeder Maria Feo-
dorowna. In dezen wagen stapten ook
nog een groote iets gebochelde man
met een langen neus, die Sluskij heette
en de leider van ons geheele reisgezel
schap Gorbatsjow. Als secretaris van
het centrale comité van zijn vakver-
eeniging was hij een gewichtig heer
schap. Sluskij was, zooals ik later
vernam, agent van de Komintern.
In den internationalen wagen wer
den de overige 18 mannelijke en vrou
welijke leden van de delegatie onder
gebracht, buitendien de administrateur
BojarsklJ. De geletdemans.chappen
waren gewapend.
Enkele deelnemers, bijv. Mr. Paul,
Williams en Lloyd Davis waren in
werkelijkheid geen gedelegeerden. Mr.
Paul was Engelsch Communist en re
dacteur van het Communistische blad
„Sunday Worker". Zijn bezigheid be
stond daarin, dat hij zijn Russische
kameraden hielp om zijn eigen lands
lui dom te maken.
Ik was met Mrs. Cook, Mrs. Chester
en nog een Engelsche vrouw in een
compartiment ondergebracht. Onze
reis duurde veertig dagen. Gedurende
dezen geheelen tijd was ons compar
timent niet alleen ons slaapvertrek
maar ook onze woning.
Toen onze reis wat lang begon te
duren wond zich de Engelsche federatie
ln Londen op en bombardeerde Latham
en Smith met telegrammen. Ik zag hoe
deze ln de zakken van Dorbatsjow
verdwenen. De Engelschen vernamen
er niets van.
Overal waren als voorspiegels van
een grooten welstand weelderige ont
bijt-, middag- en avondtafels opge
bouwd er waren feestmalen, waar
cognac en champagne overvloedig
stroomden. Toch hebben deze een
voudige Engelschen van het geheele
bedrog veel meer gemerkt dan Bernard
Shaw, Laval of zelfs Herriot.
In het Don-gebied. Overal steppe,
onzindelijkheid, troostelooze woestenij.
Zelfs de reien nieuwe mijnwerkerswo
ningen konden den indruk van ar
moede niet wegwisschen. Wij treden
een dergelijk huisje binnen. In elk van
de drie kamers huist een arbeidersfa-
rnilie. Ze slapen blijkbaar op den
'floer, daar ik niets kan ontdekken wat
op een bed lijkt.
In de mijn. Van links komt-plotse
ling een vrouw met een paard. Onze
Engelschen rekken de halzen: „Oh,
comrade Tamara 1 Is er dan vrouwen
arbeid geoorloofd in de Sowjetmij-
nen Ik vertaal deze vraag voor den1
directeur van de mijn. Met tegenwoor
digheid van geest antwoordt deze vlug.
„Neen, bij ons worden geen vrouwen
aan het werk gezet." „Oh well, maar
zoo juist is er toch een vrouw met een
paard voorbij gegaan I„Dat was al
leen maar toevallig. Ze heeft haar
man het ontbijt in de mijn gebracht en
hij heeft haar gevraagd om het paard
naar de drinkplaats te lelden" Merk
waardig, hoogst merkwaardig 1
Toen wij weer omhoog stegen keken
ons mijnwerkers met vodden om het
lichaam somber aan. Mr. Jones lachte
hen aan en liet daarbij zijn gouden
tanden zien. Een hunner riep„Kijk
dien kapitalist, hi) heeft z'n muil vol
goud en wij verreken van den hon
ger 1
Voor het middageten wilden mijn
Engelsche dames zich nog even „ver
wijderen". Wij gingen den tuin in. Mrs.
Cook betrad als eerste het bewuste
huisje. Een schreeuw van ontzetting
als een pijl kwam ze weer naar buiten
geschoten en begon te braken. De an
dere Engelsche dames kwamen nader
bij. Een stortvloed van verontwaardig
de uitroepen verklaarde mij de reden
van hun ontzetting. Zooals zoo vaak
moesten wij met de „vrije natuur" ge
noegen nemen.
's Morgens gingen de Engelschen,
wanneer de trein stilstond gewoonlijk
naar het balkon om hun schoenen te
poetsen. Mi) was opgevallen, dat ze
dan telkens in papier gewikkelde
pakjes met etensrestjes meenamen en
daarbij heel geheimzinnig deden. Ik
volgde daarom op zekeren dag Mrs.
Grey en zag dat zij zulk een pakje
onder den wagen schoof terwijl er zich
een vuile kinderhand uitstrekte. Oho I
Besprisorkini I Deze verwaarloosde
kinderen verstoppen zich gedurende
het oponthoud onder de buffers of
of boven de assen en bedelen om
brood. k
Op een goeden morgen komt Mrs.
Grey opgewonden en bleek het com
partiment binnenvliegen, valt in een
hoek neer en begint te snikken. „Wat
scheelt U Ik vernam dat de reis-
begeleider Sergej een van de arme
jongetjes doodgeschoten had.
Op een ander station zouden de
Engelschen van uit het raam van hun
wagon een toespraak houden. Plot
seling vloog een ineengefrommeld
stukje papier door het venster naar
binnen. Er stond op
„Engelsche kameraden Jullie wor
den van voren en van achteren bedro
gen. De Sowjets hebben ons hier een
koord om den hals gelegd. Helpt ons,
broeders, en vertelt bij jullie in Enge
land hoe wij hier allen van ellende
verrekken."
„Nu, waarom vertaalt U niet?"
Sluskij nam mij het briefje uit de hand
en las aan de Engelschen voor„Hier
staat, dat onzé mijnwerkers Jullie Wel
kom heeten, kameraden, en 'het spijt
hun, dat jullie niet willen blijven."
Eens toen de delegatie weer naar
den trein ging, werd een van de ge
delegeerden een briefje toegestoken.
Laat in den nacht toonde Sofia het mij.
„Dierbare broeders I Ze bedriegen
jullie. Ze scheuren ons het brood tus-
schen de tanden weg. Gelooft hen niet,
kameraden. De Sowjet-regeering grijpt
ons bij de keel en maakt jullie wijs
dat bij ons vrijheid heerscht."
In Tiilis tegenover het restaurant
waar wij ontbeten was een sigaren
winkel. Een Engelschman stak de
straat over om sigaren te koopen. Toen
hij terugkwam begonnen ze heimelijk
te fluisteren. Dadelijk gingen ook an
deren naar den winkel. Sluskij sloot
zich bij hen aan. Plotseling kwam hij
zoo rood als een kreeft den winkel uit.
Het bleek dat de eerste Engelschman
bij het koopen van sigaren een bank
biljet van een pond ingewisseld had.
Tot nu toe hadden de Engelschen hun
bankbiljetten bij Bojarskij ingewisseld,
die hun 20 roebel voor het pond had
gegeven. In den sigarenwinkel kregen
zij echter 100 roebel voor een pond.
Ons werd opgedragen om_ aan de
Engelschen duidelijk te maken, dat de
sigarenverkooper een kwaadwillige
speculant was. In het vervolg moesten
zij hun ponden alleen bij Bojarskij in
wisselen. Sluskij hield hun ze fs een
1 kleine strafpredikatie. De Engelschen
schenen wel iets beteuterd, maar ik
hoorde 's avonds hoe Mr. Jones zijn
buurman aan tafel zei„I suppose we
are damnably fooled here." (Het lijkt
mij, dat men ons hier verduiveld voor
de gek houdt.)
De „bewerking". Het werk van Sofia
Petrowna was voor de bolsjewiten on
betaalbaar, want met haar innemend
wezen kon zij met het ernstigste gezicht
een onzin tappen, die de Engelschen
van geen ander geloofd zouden heb
ben. Gorbatsjow en Sluskij hadden
Sofia in den keizerlijken salonwagen
ondergebracht, omdat zij daar bijzon
der van dienst kon zijn. Gedurende
de geheele reis bewerkte ze namelijk
den delegatieleider Latham en den
secretaris Smith. Deze moesten nu zoo
beïnvloed worden, dat ze door hun
slotdeclaratie en kranteninterviews in
Waarheden.
Er bestaan waarheden, welke zoo
zeer voor het begrijpen liggen, dat ze
juist daarom door de gewone mensch
heid niet worden gezien, of althans niet
als zoodanig worden erkend.
(Mijn Kamp bldz. 345.)
Iedere idee, ook de beste, wordt een
gevaar, wanneer ze zich inbeeldt, dat
ze doel is, terwijl ze in werkelijkheid
slechts een middel ter bereiking van
een doel beteekent voor, mij echter
en voer alle ware Nationaal-Socialisten
met mij bestaat er maar één doc
trine volk en vaderland. Het doel
waarvoor wij strijden, is te zorgen, dat
het leven en de vermenigvuldiging van
ons ras en ons volk verzekerd zijn, dat
er voedsel zal zijn vóór onze kinderen,
dat hun bloed zuiver zal blijven, en
dat het vaderland vrij en onafhanke
lijk zal zijn, opdat, ons volk rijp mag
worden om, de zending te vervullen,
die ook hem door den Schepper van
het heelal ls toegewezen.
Dit boekje is een document, dat
den geheelen strijd behandelt tot
in zijn nieuwste phasen. Ziehier
de hoofdstukken waarin 't boekte
is verdeeld
1. Inleiding.
2. Doodenherdenking.
3. Het groote gebeuren van dezen tijd.
De Revolutie.
4. De juiste koers der Beweging van
1931 tot 1940.
5. Hetgeen gebeurde in Mei 1940.
6. De krachten die zich keerden tegen
onze opmarsch.
a. De Engelsche blokkade
b. De strijd die de Kerken tegen ons
•ontketenden
c. De Unie
d. De N.S.N.A.P. r
e. Andere annexionisten.
7. Hoever het staat met den uitbouw
der Beweging.
8. Onze taak van heden.
Al deze onderwerpen worden
hierin uitvoerig en toch geheel
zakelijk behandeld enaf
gehandeld. Het is een prachtig
stuk werk, dat ons den strijd in
zijn vollen omvang doet zien. Wie
dit leest wordt wijzer, want hierin
vinden wij de juiste richtlijnen
voor den- nog te voeren strijd.
Verkrijgbaar in alle Kringhui
zen of per post bi) Diensthuis
N.S.B., Koningsstraat 4, Goes.
Onder deze felle titel bericht Max
Blokzijl'acm zijn luisteraars van den
Nederlandschen Omroep het navol
gende
Het is U bekend, dat eenige duizen
den Nederlanders aan het Oostelijk
front meevechten voor de veiligheid en
toekomst van Europa en dus ook van
Nederland,tegen het bolsje
wisme. Een mij onbekend aantal van
deze meestal jonge landgenoten, is ge
sneuveld. Advertenties, hun helden
dood vermeldend, verschijnen in 1 l)
Nederlandsche pers.
Anonieme schurken (ik weet er geen
ander woord voor) hebben aan vele
aanhangers van de nieuwe orde deze
advertenties toegezonden met daarop
gekladde, voor een fatsoenlijk mensch
eenvoudig onbegrijpelijke uitdrukkin
gen, als bijvoorbeeld„zoo gaat ie
goed". „We hopen, dat èr nog duizen
den van deze verraders ycdlen", enz.
Ik had er over willen zwijgen.
Maar gisteren kreeg ik een brief van
een terecht diep verontwaardigden
luisteraar, die het ook mij onmogelijk
maakt, er verder het zwijgen toe te
doen.
In dezen briet staat n.l. het volgende
(ik laat ds namen weg en ik voeg er
verder geen commentaar aan toe
dat moet U zelf maar doen)
Gefeliciteerd I
„Een der Nederlandsche strijders aan
het Oostfront, de jongeman X, heeft zijn
leven gegeven ln den strijd tegen het
bolsjewisme. Van zijn overlijden werd
per advertentie in de pers kennis ge
geven. Dezer dagen ontvingen de
ouders twee der overlijdensadvertenties
uitgeknipt toegezonden met de kanttee-
kening „hartelijk gefeliciteerd".
Ook in Zeeland!
Tot zoover het bericht. Wanneer men
echter meent, dat hier in Zeeland zulk
geboefte niet zit, dan wil ik hierbij even
melding doen van het navolgende
Lang zal zij leven.
Eén onzer kameraden ergens in Zee
land verloor plotseling zijn eenigst
dochtertje. Op den avond na den dood
kwamen eenige jongelui voor de deur
der woning zingen„lang zal zij
leven".
Ik weet niet of het mogelijk is, dat
zulke onwaardige lieden in een nieuwe
maatschappij nog lang zullen blijven,
leven. Zij zullen sterven door de ver
achting der medeburgers. Maar zeker
is, dat zij hun straf zullen ontvangen,
niet door menschenhand.
Vissingen, 6 October 1941.
Mijnheer Martien Beversluis.
Hierbij een stukje uit de Provinciale
Zeeuwsche Courant van 2 October '41.
Ik zeg tegen mijn vrouw, als hier ln
Vlissingen ook eens zoo'n huis voor
oude van dagen, voor man en vrouw
werd opgericht, daar zouden vele oude
van dagen hier in Vlissingen wel voor
te vinden zijn. Maar hier ln Vlissingen
zijn twee ziekenhuizen, die' nemen ook
oude van dagen op, maar daar kunnen
de oude arbeiders niet aan, daar
hebben zij geen inkomen voor.
^Mogelijk, zult U zeggen, dat de oude
van dagen van Vlissingen dan kunnen
gaan naar Berkenbosch, maar daar
worden man en vrouw nog van me
kaar gescheiden, en dat is de bedoe
ling niet.
Bij elkander en in Vlissingen, dat ls
de bedoeling.
Wat denkt U daarvan Als U daar
eens propaganda voor kon maken.
Wij zijn beiden boven de zeventig
jaar. Hoogachtend,
De naam doet er niet toe.
Red.
Wij plaatsen hieronder het bedoelde
stukje dat dit bejaard echtpaar had
uitgeknipt. En wij hopen dat de ge
meente Vlissingen daarop eens acht
slaat, want het blijkt noodlg te zijn.
Opening N.V.D.-Tehuis voor
oude Dames.
Te Dieren is het eerste tehuis voor
oude dames van den Nederlandschen
Volksdienst geopend, gelegen aan den
Zutphenschenstraatweg.
In dit tehuis kan ieder worden op
genomen, die zich hiervoor aanmeldt,
ongeacht het feit of de betrokkene veel
kan betalen of weinig. Ieder krijgt in
het tehuis de beschikking over een
eigen slaapkamer, die volledig ls inge
richt, zoodat eigen meubelen niet be
hoeven te worden medegebracht. De
aanmelding voor opname kan ge
schieden bij den Nederlandschen
Volksdienst ln Den Haag. Dit eerste
tehuis biedt ruimte voor ongeveer 20
dames. Op den eersten dag waren er
reeds vier bewoonsters aangekomen,
die opgetogen waren over het tehuis,
waarachter een ongeveer 1 Vi h.a.
groote tuin ligt, met prachtige gazons
en bloeiende rozenstruiken.