'Ik ben ze uit gaan knippen'
Geraakt door
het nieuws
DONDERDAG 30 APRIL 1998 NR 26374
17
Bijzondere abonnees en bezorgers nemen afscheid van de krant
Groningers lezen Nieuwsbode
J(We hebben een Jee 1 fijne tijd op Schouwen-Duive-
land gehad. Daaiom is die verbondenheid ook altijd
gebleven." Het echtpaar Boer woonde tussen 1962 en
1976 op Schouwm-Duiveland. Hoewel beiden rasech
te Groningers rijn, bleven zij na hun vertrek uit de
regio geabonneerd op de Zierikzeesche Nieuwsbode.
Wekelijks werden de kranten vanuit Zierikzee ver
stuurd naar het Groningse Tjuchem - de huidige
woonplaats yan familie Boer.
,,We zijn altijd geïnteresseerd
gebleven in tvat er op Schou-
wen-Duiveland gebeurde. We
kenden veel mensen, omdat
mijn man toentertijd leraar
was aan de LTS. We hebben
er volop genoten en zijn ook
nooit weggegaan met een
naar gevoel. En hoewel we
het wel prettig vonden terug
te gaan naar de familie, gin
gen we eigenlijk met pijn in
het hart," vertelt mevrouw
G. Boer - Van der Veen. In
1962 belandde de Groningse
familie in Kerkwerve, nadat
de heer A. Boer een baan had
gekregen op de Zierikzeese
school. Drie kinderen had het
echtpaar toen zij in de regio
arriveerden. ,,We waren hier
helemaal niet bekend. Het
was nog een eiland en erg
kaal. Ik vond het maar win
derig; die eerste indruk is me
altijd bijgebleven," blikt me
vrouw Boer op de begintijd
terug.
De familie breidde met de
komst van nog twee kinderen
verder uit. Na Kerkwerve
'volgde Zierikzee als woon
plaats. Het echtpaar raakte
'sterk betrokken bij de regio,
die zich - als gevolg van de
ontsluiting - in rap tempo ont
wikkelde. ,,Het toerisme
kwam op en daarmee werd al
les anders. Het werd veel
drukker. Aan de ene kant
nam de waarde van de omge
ving daardoor af, anderzijds
vond ik het ook wel gezellig.
Het werd in ieder geval
steeds minder kaal. Voor ons
zijn deze ontwikkelingen
trouwens nooit reden ge
weest om weg te gaan."
Twijfels
Die beslissing viel in 1976
echter wel. Boer kwam op
straat te staan, toen het aan
tal leerlingen op de LTS be
gon te slinken. In het noorden
had het echtpaar familie en
een vakantiewoning. ,,We
hebben wel wat twijfels ge
had, wat moeten we doen?
Uiteindelijk zijn we toch ver
trokken." Na een korte tijd in
Appingedam en zeven jaar in
Sidderburen te hebben door
gebracht, belandde het gezin
Boer in Tjuchem. ,,Dat is niet
te vergelijken met Schouwen-
Duiveland. We hebben hier
geen strand, geen bossen,
geen duinen. Wel akkers. Ja
inderdaad, de nabijheid van
het water mis ik nog het
meest."
Een van de vijf kinderen Boer
bleef tot 1980 in Zierikzee wo
nen, daarna reisde zij als laat
ste gezinslid haar familie ach
terna. „Toen zij nog in
Zierikzee woonde, kwamen
we er wat vaker. Eigenlijk
zijn we, behalve de laatste
paar jaar, zeker elk jaar wel
een keer op Schouwen-Duive-
land terug geweest. Dan
huurden we een huisje. Maar
de laatste jaren hebben we
dat niet meer gedaan." Het
einde van de Zierikzeesche
Nieuwsbode past bij de ont
wikkeling die het echtpaar
inmiddels heeft doorge
maakt Langzamerhand
neemt de belangstelling toch
wat af. Je kent de mensen
niet meer waarover wordt ge
schreven en je vergeet ook
dingen. Maar we lazen de
Nieuwsbode nog steeds. We
waren namelijk ook geinte-
resseerd in het reilen en zei
len op bestuurlijk en bijvoor
beeld bouwkundig vlak. Ook
in het gewone dagelijks leven
hadden we veel interesse."
Overzees
Hoewel overzeese abonne
menten tot voor een paar jaar
geleden niet ongebruikelijk
waren, geldde familie Boer
uit Tjuchem in de laatste da
gen van de Zierikzeesche
Nieuwsbode als verst weg
wonende abonnee. Aan dit
abonnement komt nu noodge
dwongen een einde. Evenals
aan andere abonnementen.
Door weer en wind bracht het bezorgerskorps de Nieuwsbode rond. Een intensief contact met
de lezer was één van de aspecten van het bezorgwerk.
Verschillende lezers lieten merken dat dit afscheid niet „Ik vind het bijzonder triest
door middel van een brief altijd even makkelijk valt. dat een uniek regionaal dag
blad met een lange histori
sche traditie en een zelfstan
dige status als- de Zierikzee
sche Nieuwsbode nu
opgenomen wo' at als bijlage
in een andere krant," aldus
een van hen. „Toch jammer
van de Niesbode" en „Helaas
dat het zo is gelopen met de
'Niesbode', in ieder geval be
dankt voor het jarenlange
leesplezier" zijn enkele ande
re van de schriftelijke reac
ties die de afgelopen tijd op
de deurmat vielen. Een abon
nee uit Doorwerth schreef:
„Tot mijn spijt vernam ik dat
uw blad als zelfstandige uit
gave zal gaan verdwijnen.
Daarmee verdwijnt voor mij
dan weer een stukje nostalgie
en wordt mijn Schouwse ver
leden nog definitiever een
verleden." Een andere abon
nee gaf aan te zijn 'geschrok
ken' want: „de vriend die ik
heb aan de krant raak ik dus
kwijt".
Schakel
De schakel tussen uitgeverij
en abonnees wordt gevormd
door het bezorgerskorps. Ja
renlang brachten de bezor
gers door weer en wind de
Nieuwsbodes bij de lezer
thuis. Ook onder hen gaat het
verdwijnen van de krant niet
ongemerkt voorbij. Familie
De Boed uit Oosterland is
daar een duidelijk voorbeeld
van. „We brengen rond de 260
exemplaren rond,, eigenlijk
met de hele familie," vertelt
pa J. de Boed desgevraagd.
Zijn vrouw en hun kinderen
Rene (22), Pieternel (17), Ria
(14), Jantine (12), Lauran (15)
en Teun (11) bezorgen in Oos
terland en het buitengebied
onder meer de Zierikzeesche
Nieuwsbode. Ook andere
kranten en reclamefolders
worden door de familieleden
rondgebracht. Het gezin De
Boed, dat twaalf jaar geleden
in Oosterland kwam wonen,
heeft het hele dagprogramma
op de bezorgtaak afgestemd.
„Ik sta 4.00 uur op, kleed me
aan, drink koffie en dan ga ik
stapels maken voor mijn kin
deren. 's Ochtends doen we
het namelijk ook gezamen
lijk," aldus De Boed. In de
middaguren volgt dan weer
de bezorging van de Nieuws
bode. „Het is ondankbaar
werk. Vergeet je een keer de
krant, dan doe je het in de
ogen van de abonnees gelijk
tien keer fout. De Zierikzee
sche Nieuwsbode wordt na
tuurlijk vaak door meerdere
mensen samen gelezen. Het
liefst willen mensen de krant
daarom zo vroeg mogelijk
door de bus." Blij is het gezin
niet nu een van de door hen
bezorgde kranten gaat ver
dwijnen. „Voor ons is het
toch een berg inleveren. We
doen het daarnaast allemaal
graag. Tuurlijk als het regent
zie je er weieens tegenop,
maar als je eenmaal bezig
bent gaat het wel weer. En ik
denk dat ik de Nieuwsbode
ook wel zal missen. Het is
toch een streekblad, de PZC is
veel regionaler ingesteld."
Aardig centje
De acht leden van het tien le
den tellende gezin De Boed
weten met hun bezorgactivi-
teiten een aardig centje bij te
verdienen. Belangrijk vindt
pa De Boed. „Mijn kinderen
krijgen niks minder dan an
deren, maar ze moeten er bij
ons wel vroeger voor op. Met
dit geld kunnen we steeds iets
extra's doen. Vragen ze er
gens om, dan krijgen ze het
meestal wel." Bij de bezorg-
activiteiten in verzorgings
centrum Duinoord in Burgh-
Haamstede speelt geld geen
enkele rol. Een aantal inwo
ners van Duinoord zorgt er
voor dat de kranten binnen
het centrum worden ver
spreid. „Ik neem ze mee naar
boven, zoek ze uit en leg ze
vervolgens bij de lezers op het
plankje naast de deur of ik
schuif ze onder de deur.
Meestal dat laatste, want an
ders worden ze nog weieens
gepikt," vertelt de 80-jarige
bezorgster mevrouw M. de
Boer - Kristelijn. De kwieke
dame neemt de bezorging in
twee gangen, de Beukenlaan
en de Vijverlaan, voor haar
rekening. „Ik ben dat gaan
doen toen anderen er mee
stopten, nu zo'n vier jaar gele
den. In totaal breng ik zestien
Nieuwsbodes rond." M. de
Meij (79) had vroeger eenzelf
de aantal abonnees op zijn be-
zorggang. „Nu heb ik er nog
maar zeven. Ik let bij het be
zorgen nooit op het kamer
nummer, maar alleen op
naam," licht hij zijn job toe.
Hij noemt zichzelf 'bijbezor
ger' omdat mevrouw De Boer
de meeste kranten in haar
pakket heeft.
Mevrouw De Boer, die als
Duivendijkse na haar huwe
lijk in Ellemeet belandde,
heeft een lange historie met
het krantje doorgemaakt.
Vanaf haar 22e heeft ze al een
abonnement. Gedurende vijf
tienjaar bracht zij bovendien
kwitanties rond in de dorpen
Ellemeet, Noordwelle en Se-
rooskerke. „Ik geloof dat de
krant toen vier gulden kostte.
Om de drie maanden ging ik
dat geld ophalen bij abon
nees. Ik deed dat zo graag, ge
woon om onder de mensen te
zijn. Er zijn er hier in Duin
oord die kennen me er nog
van. Ik vroeg altijd zoveel
voor de Nieuwsbode en een
kop thee," lacht ze terugden
kend aan die tijd.
Die lange historie klinkt ook
Miranda van de Sande be
kend in haar oren. De nu 25-
jarige Zierikzeese bezorgt al
sinds haar zestiende de
Nieuwsbodes in de wijk waar
ze woont. „Ik ben het als bij
baantje gaan doen en ben het
blijven doen,, hoewel ik nu
ook gewoon werk heb in de
kinderopvang," aldus Van de
Sande. Tijdens haar oplei
ding agogisch werk in Rotter
dam en met haar huidige
werkzaamheden springt haar
moeder Bea van de Sande op
gezette tijden bij. „En als ik
geen vervanging heb doet Ar
jan van Wijngaarden het. Hij
heeft me menig keer uit de
brand geholpen." Het be
zorgwerk is Miranda goed be
vallen, temeer daar zij de
mensen kende. „Maar vooral
mijn moeder zal het missen,
dat weet ik zeker. Ze vond het
altijd wel lekker om er even
uit te zijn en een praatje met
de mensen te maken. We heb
ben ze ook altijd verwend. We
gingen zo vroeg mogelijk de
krant halen, zodat die al om
drie uur door de bus kwam.
Als het een keer later werd
kregen we al om vier uur tele
foontjes of stonden mensen
bij ons aan de deur."
Één belangrijke ontwikke
ling in al die jaren sprong ook
Miranda in het oog. „Ik ben
met zo'n honderd kranten be
gonnen. Nu heb ik er tachtig.
Er werd steeds meer samen-
gelezen," constateert zij. Fa
milie van de Sande houdt de
bezorging voortaan voor ge
zien. En Duinoordbewoon
ster De Boer? „De PZC bezor
gen? Zo vroeg? Daar sta ik
niet voor op. Nou ja, ik zal
wel zien."
Verwoed verzamelaar met zolder vol Nieuwsbodes
Gehamsterd
Geraakt door het nieuws dat de Zierikzeesche Nieuwsbode
gaat verdwijnen, nam Annemarie Arkenbout uit Schudde-
beurs plaats achter haar schildersezel.
De krant van donderdag 26 februari, waarin aangekondigd
wordt dat de PZC de Nieuwsbode koopt, bleek voor haar vol
doende inspiratie voor deze aquarel te zijn.
Arkenbout volgt voor het derde jaar de cursus Tekenen en
Schilderen. Dit doet ze bij docente Anneke Leydekker in het
Multi Functioneel Centrum in Zierikzee. Hoe ve2-gankelijk
nieuws - en daarmee ook de Nieuwsbode - is, wordt subtiel
zichtbaar in de compositie die zij koos.
spullen die echt met Zierikzee
te maken hebben hield ik
zelf." De 44-jarige metselaar,
momenteel werkzaam bij een
Rotterdams bouwbedrijf in
Den Haag, bleef niet lang
zonder baan. Zijn hobby bleef
hij echter behouden.
Buit
Een blik in één van de vele
dozen die Verloo rijk is, laat
zien hoe gevarieerd de buit in
middels is. Een briefopener
met de Zierikzeese Dikke To
ren, speldjes en asbakken van
Zierikzeese ondernemers en
een lepelhouder met opschrift
zijn enkele van de voorwer
pen die hierin zijn wegge
stopt. Zijn honger is er in de
loop van jaren niet minder
om geworden. „Er ligt nog zo
veel op de Zierikzeese zol
ders. Dat weet ik wel uit de
tijd dat ik in Haamstede
werkzaam was. Waarom ik
zoveel met Zierikzee heb? Ik
ben hier geboren." Selectief
in zijn Zierikzeese verzamel
woede is de metselaar niet.
„Alles wil ik hebben, voor zo
ver het natuurlijk te betalen
is. Soms, als mensen weten
dat je iets verzamelt vragen
ze er namelijk opeens veel
geld voor," aldus Verloo.
Maar het kan ook anders.
Naar aanleiding van een arti
kel dat een aantal jaar gele
den werd gepubliceerd, ont
ving Verloo van mensen uit
Apeldoorn een pentekening
van de Dikke Toren. De prent
hangt ingelijst aan de wand
in de woonkamer.
perkt hij zich tot het bewaren
van de foto's met onderschrif
ten die in de kranten staan af
gedrukt. „Hij heeft eindelijk
de schaar gevonden," scham
pert een vriend. „Nou, ik heb
er eerst echt wel een week
over na moeten denken voor
ik er de schaar heb ingezet,"
erkent Verloo. Het knippen is
een concessie. „Ik had een
aparte kamer voor de
Nieuwsbodes nodig. M'n
vrouw zei dat moet maar eens
klaar zijn, maar de hobby zelf
geef ik niet op." Bijzonder in
zijn verzameling zijn de oude
exemplaren van de Zierikzee
sche Nieuwsbode en diens
vroegere concurrent de Zie
rikzeesche Courant. Daar zet
Verloo de schaar absoluut
niet in: „Er hangen twee
brandblussers boven het pa
pier."
Moeder
Het zijn met name de mensen
die hem raken als hij de Zie
rikzeesche Nieuwsbode
openslaat. „Zo heb ik een foto
waarop mijn moeder met
haar broers door de straat
loopt. Prachtig vind ik dat."
Zijn verzameling lijkt de
moeite van een minimuseum
of winkeltje waard, maar
Verloo zelf wordt van die sug
gestie niet enthousiaster. „Ik
geloof dat ik nog liever dub
bele dingen zou ruilen dan dat
ik ooit wat verkoop."
Dat is niet het geval met de
stapels Zierikzeesche
Nieuwsbodes die de Zierik-
zeeënaar in jaren tijd geham
sterd heeft. Op zolder liggen
alle jaargangen van het regio
nale krantje vanaf het jaar
1979. Pas vorig jaar besloot
Verloo selectiever te gaan
verzamelen. Sindsdien be-
Tekst: Esme Soesman
Foto's: Marieke Mandemaker
en Joop van Houdt
In een aanbouw achter het
huis van de familie Verloo in
de Zierikzeese wijk Malta lig
gen de bewijzen van zijn ver
zamelwoede weggestopt.
Mappen met speldjes, oude
ansichtkaarten, plastic kin
dersurprises, luciferdoosjes
en sigarenbandjes zijn slechts
enkele van de voorwerpen die
in huize Verloo in veelvoud
terug te vinden zijn. Een trek
je dat in de genen zit. De zoon
des huizes heeft iets met le-
gerspullen, dochter Wendy
laat trots haar map met 248
Spacixkaarten zien. Bij vader
Verloo begon het in 1979. „Ik
was toen werkloos en merkte
dat mensen zo ontzettend veel
weggooien. Ik haalde van al
les van straat, maar vooral
Een paar van de juweeltjes uit de verzameling van Dirk Verloo. De waarde ervan zal in de toekomst alleen maar stijgen.
Een verwoed verzamelaar; dat is een prima typering
voor Dirk Verloo uit Zierikzee. Ongeveer van alles
wat hij tegenkomt, begint hij voorraden aan te leg
gen. Zo krijgen bijvoorbeeld spullen die met Zierik
zee te maken hebben zijn volle aandacht. Een zolder
vol Nieuwsbodes is hiervan het resultaat. ,,Ik ben ze
maar gaan uitknippen, want het was niet meer te
doen."
