1996, een mager jaar voor:
1996, een goed jaar voor:
Nelli Cooman
Patrick den Dekker
Peter Daver
Wilco de Valk
Leon van der Wielen
Mischa van den Hoek
DINSDAG 31 DECEMBER 1996
T
JAAROVERZICHT SPORT 1996
13
Atletiek
Ondanks een slecht jaar op sportief gebied
beschouwt Nelli Cooman 1996 als een 'heel
leerzaam jaar'. Het heeft de inwoonster van
Nieuwerkerk een stuk levenservaring bijgebracht.
,,Ik heb met pijn leren omgaan, 'nee' gezegd tegen
bepaalde dingen, bepaalde keuzes gemaakt en
geleerd dat je niet altijd 'ja' moet zeggen."
Sportief gezien ging het Cooman (32) minder voor
de wind. Allereerst kreeg ze last van een hernia
waaraan ze begin januari werd geopereerd, één van
de ernstigste ingrepen uit haar imposante
loopbaan. De Surinaamse werkte maandenlang
aan haar herstel. Ze deed aan aquajogging in het
zwembad van Port Zélande en trainde regelmatig
op de atletiekbaan van sportpark Bannink.
Cooman had één doel voor ogen: het halen van de
Olympische Spelen in het Amerikaanse Atlanta. Ze
kwalificeerde zich niet. Drie weken vóór de Spelen
zei ze: ,,Als het niet zou lukken, heb ik er alles aan
gedaan om het wel te laten lukken." Nu zegt ze: ,,Ik
vind het niet erg dat ik de Spelen heb gemist. Ik
was niet in vorm." Cooman beslist rond deze tijd of
ze doorgaat met atletiek. Een looptestje met haar
arts moet de doorslag geven of ze verder gaat.
Stilzitten na haar carrière doet de tweevoudig
wereldkampioene en vijfvoudig Europees
kampioene op de zestig meter niet. Ze is
ambassadrice van Rotterdam topsport, doet
presentaties voor bedrijven en houdt zich bezig met
de pr van sportlingerie.
Korfbal
Met een zeer wrange smaak kijkt Patrick den
Dekker terug op 1996. De korfballer scheurde begin
november zijn achillespees. Het voor hem
vervelende incident gebeurde in een
oefenwedstrijd tegen Tjoba. Gevoelsmatig zat Den
Dekker helemaal stuk. ,,Ik baal er nog steeds van,"
spreekt hij.
De Zierikzeeënaar kwam het afgelopen jaar vaker
in 'emotionele' toestanden terecht. Aan het eind
van Ret korfbalseizoen 1995/1996 nam Den Dekker
afscheid van All-Ready omdat hij werk vond in de
buurt van Nijmegen. Snel keerde hij richting
Schouwen-Duiveland vanwege een andere baan.
Logischerwijs meldde Den Dekker zich aan bij zijn
oude club. Hij ging weer trainen, het was weer
gezellig, alsof hij nooit was weggeweest. Tot het
fatale moment dat zijn achillespees 'stop' zei.
Gelukkig verleende zijn huidige werkgever - Den
Dekker zat in zijn proeftijd - alle medewerking. De
korfballer, 18 december is het loopgips eraf gegaan,
kreeg een wagen met een automaat.
Maar het koppie van Den Dekker is er niet rustiger
op geworden. Hij is nogal blessuregevoelig. Na een
knieblessure van vroeger is hem afgeraden te
stoppen. ,,Met fysiotherapie ging het toen goed."
herinnert Den Dekker zich. Met de afweging om te
(moeten) stoppen, houdt Den Dekker zich wel
degelijk bezig. De 24-jarige hoopt in 1997 weer te
gaan sporten. Op welke manier dat is, is een groot
vraagteken voor de onfortuinlijke korfballer.
Volleybal
Peter Daver, volleybalcoach van de Bruse Kwiek-
dames, komt met een ander woord voor mager.
„Beneden de verwachting," omschrijft de
oefenmeester (50) het eindresultaat van vorig
seizoen. Voor de eerste helft van deze competitie
laat hij zich in dezelfde bewoordingen uit. „Het
spel is niet geweldig." Vorig jaar eindigden de
volleybalsters van Kwiek op een vijfde plaats, nu
nemen ze de zesde notering in op de stand van de
eerste klasse B. Enigszins op de zaken
vooruitlopend kondigt hij gesprekken aan met
speelsters om te praten 'wat het hoogst haalbare
is'. „Misschien moeten we de doelstelling naar
beneden halen," concludeert Daver op de rand van
1997. De slechte resultaten van de laatste tijd
hebben volgens Daver te maken met de langdurige
blessures van Marjan Polfliet, Lidewij Vleugel en
Addy van der Zande en de instelling waarmee de
Bruse volleybaldames hun sport bedrijven. „Ze
willen wel, maar fysiek kunnen ze het niet aan."
Toch had 1996 wel een sportief hoogtepunt voor
Daver. „We hebben veel leuke wedstrijden
gespeeld. Die tegen Schovocomca vond ik de
beste." Het dieptepunt weet de coach zich sneller te-
herinneren. „Dat was laatst tegen Ervea op een
donderdagavond.Daver wil zich niet uitlaten
over de te bereiken plaats in de huidige competitie.
Veel tijd om uit te rusten van alle festiviteiten rond
Oud en Nieuw hebben hij eii Kwiek niet. Op 4
januari wacht alweer de eerste wedstrijd.
T«kst:
Peter Godrie
Klaas Verspoor
Foto's:
Marijke Folkertsma
Joop van Houdt
Peter Godrie
Voetbal
Wilco de Valk (SKNWK) en Paul Bom (SSV'65)
vochten het afgelopen voetbalseizoen een mooie
strijd uit. Het gevecht om de beste schutter van
Zeeland besliste de Nieuwerkerkse spits in zijn
voordeel. De Valk schopte er uiteindelijk 27 in.
„Toevallig," noemt De Valk dit aantal. De
puntspeler uit Goes trapte er 25 in. Bom ging
echter met een andere, nog betere prijs strijken:
promotie naar de tweede klasse. Uitgerekend de
wedstrijd tegen SSV kiest De Valk uit als de
wedstrijd van het jaar. „Na een elleboogstoot
bloedde mijn oor en scoorde ik twee keer."
Die doelpunten (dertien in 1994 en veertien in 1995)
maken hem weinig uit. De Valk wil net als Bom
een promotiefeestje vieren, maar de 21-jarige
voetballer verkiest in 1997 zijn studie boven de
sport. „Ik wil in ieder geval slagen," zegt hij over
zijn laatste jaar op de lerarenopleiding PABO.
In SKNWK heeft De Valk alle vertrouwen. Als
team gaat het volgens hem stukken beter dan
voorgaande jaren. Door de komst van trainer
Gerard Olijoek is de discipline extra aangescherpt.
„De neuzen staan dezelfde kant op. We zijn klaar
om door te starten," spreekt De Valk over de
toekomstmogelijkheden van SKNWK. Hij vindt
dat mensen in 1997 maar eens op moeten houden
met het gezeur over de twee kapiteins, Gerard
Olijhoek en Cees Willemse* op één schip. ..Ik vind
het zelf een hele goede combinatie. Gerard bevalt
heel goed als trainer, Cees in de kleedkamer."
Schaatsen
Leon van de Wielen grossierde het afgelopen jaar in
prijzen. Zijn grootste overwinning was het
Zeeuwse marathonkampioenschap. De 28-jarige
schaatser uit Zierikzee kwam verder diverse malen
op het hoogste platform bij marathonwedstrijden
te staan. Dankzij koning Winter reed Van der
Wielen wedstrijden op het bevroren water van
Zierikzee, Renesse, Middelharnis en Domburg.
Op zijn trainingsbaan, De Uithof in Den Haag, won
Van der Wielen twee gewestelijke marathons en
kroonde zich tot winnaar van het eindklassement
in de marathoncompetitie. Het lange
baanschaatsen ging beter dan verwacht. „Ik kwam
nog aardig in de buurt van mijn persoonlijke
records."
Om weer zo'n goed jaar te hebben, traint Van der
Wielen zich de laatste maanden suf in de
Domeinen. „Bowachterij Westerschouwen,"
herstelt hij. „Ik heb ergens gelezen dat je dat
(Domeinen, red.) niet meer mag zeggen." Van der
Wielen is in het prachtige bosgebied vaak lopend of
mountainbikend te vinden.
In de eerste paar maanden van 1997 doet Van der
Wielen mee aan wedstrijden waarbij in 1996
succesvol was. Na de zomer wil hij meer buiten de
regio gaan schaatsen met de landelijke B-rijders in
Heerenveen, Assen en op meer van die vierhonderd
meter lange ovalen. Het liefst zou Van der Wielen
het circuit met een groepje Zeeuwen afreizen.
„Dat is financieel aantrekkelijker en gezelliger."
Voetbal
Na een mislukt avontuur bij Strijen keerde Mischa
van den Hoek (23) in de winterstop terug bij
Renesse. Problémen met de reiskostenvergoeding
waren er debet aan dat Van den Hoek zijn heil bij
zijn oude vereniging zocht. „Ik moest er geld
bijleggen," legt Van den Hoek nog eens uit, „en dat
had ik er niet voorover."
Dat hij niet leuk vond om Strijen op die manier te
moeten verlaten, mag duidelijk zijn. Zijn terugkeer
bij Renesse was er eentje van 'oude jongens
krentenbrood'. ,,De jongens hebben me goed
opgevangen. De hele groep heeft veel voor elkaar
over. De sfeer is goed en gezellig." Aanvankelijk
kwam Van den Hoek op positie van laatste man te
spelen, een plek die Peter Bouterse nog voor de
zomer overnam. Het bleek en blijkt een goede zet te
zijn van trainer Nico Kind. Renesse vocht als een
leeuw en degradeerde niet. De twee gewonnen
degradatieduels vormden voor Van den Hoek het
sportieve hoogtepunt van hel jaar 1996.
Van den Hoek weg van de libero-positie en als
nummer tien achter de spitsen is de beste plaats
voor hem in het veld. Zelf vindt hij het mooie plek
want anderen knappen verdedigend werk voor
hem op. Renesse vaart er wel bij deze
voetbaljaargang. Van den Hoek scoorde al elf („ze
vallen er makkelijk in doelpunten en hoopt er
nog een stuk of vijf, zes bij te schieten. Eigenlijk
vind hij doelpunten maar bijzaak. „Als we met 4-0
winnen en ik heb niet gescoord, ben ik net zo blij."
