'Tinus
Bij de Vaate
was de krant'
12
ZIERIKZEESCHE NIEUWSBODE
Herinneringen van oucl-redactieleden van de
Zierikzeesche Nieuwsbode
ken. Een aparte man die
Tinus, een goedzak in hart en
nieren. Maar ook een drift
kikker, niemand kon zo hard
met de deuren van de direc
tiekamer slaan als hij en nie
mand kon zo trefzeker met
een typemachine gooien als
hij wanneer de maat echt vol
was.
Tinus was een aparteling,
maar een goeie en een leuke.
Hij was bovenal een hoofdre
dacteur met de hoofdletter H.
Ik ben blij dat we de gelegen
heid nu hebben om nog eens
een hommage aan hem te
brengen. Ik wens de Zierik
zeesche Nieuwsbode nog
zeker 150 jaar er bij met vele
trouwe lezers.
Johan D.C. Berrevoets.
de gedachte eraan zal ik blij
ven koesteren. Tinus Bij de
Vaate: een man met gevoel
voor decorum en met veel
joie de vivre, tenmin
steals de krant klaar
was, want die....ging altijd
voor!" ,0.
AU Pankow-Edel
Tinus
,,Het was aanpakken in die
eerste jaren in het heiligdom
van Tinus. Hij zat er al jaren
in z'n eentje. En ik had nog
nooit een schrijfmachine
onder ogen gehad, laat staan
er op getiept. Pas terug in
Zierikzee, na drie jaar kunst
academie, een niet helemaal
volgemaakte diensttijd en
drie of vier baantjes gaf re
dacteur Bij-de-Vaate mij de
mogelijkheid van een baan
op de redactie van de Bode:.
Met een proeftijd, weliswaar.
Maar wat wil je, ik had de
krant eigenlijk nooit zelfs
maar gelezen.
Tinus wenste in mijn persoon
alleen een assistent maar
hoopte met mij, naar hij ver
zekerde, tevens een wat bre
der vertegenwoordiging van
de Zierikzeese gemeenschap
in de krant tot uitdrukking
te laten komen. Of dat in die
ruim 21 jaar dat ik met hem
en met hulp van anderen aan
de slag was ook werkelijk ge
lukt is zou ik echt niet kun
nen zeggen. De Nieuwsbode
is er in elk geval nog steeds
en ik wens mijn huidige
jonge collega's sterkte en suc
ces bij de dagelijkse uitda
ging om de krant een prettig
ogende en onmisbare ver
schijning op Schouwen-Dui-
veland te maken.
Het mag duidelijk zijn dat
het aan Tinus' zijde nog niet
meeviel mijn eigen draai een
beetje te vinden. We beleef
den soms barre dagen, en dat
onder het strakke technische
regime van de jaren zestig en
zeventig. Op de redactie
deden we het allemaal zelf:
de eerste polaroid foto's, de
correctie en natuurlijk de te
lexberichten binnen- en bui
tenland. Schaar en lijmpot,
camera en scooter.
Uiteindelijk hadden we het
aardig voor elkaar en Tinus
wist er op onnavolgbare
wijze een eigen geluid mee te
produceren. Hij was trots op
de krant. Maar de bode ging
al te vaak ten koste van zijn
eigen rust. Toch was het hem
nooit te veel er zijn geheel
eigen literair getinte be
schouwing 'Eilandman' uit te
persen. Tinus pionierde. Hij
had het helemaal in de vin
gers: het eiland en de krant
in een tijd waarin zich enor
me veranderingen voltrok
ken. Redacteur Bij de Vaate
was er naar de mens gespro
ken te kort om de krant tot
aan zijn pensionering te
mogen leiden. Maar kranten
zijn vaak ongenadig. Ze gaan
maar door. En daar heeft
Tinus alles van geweten."
Jan Jongschaap
ZIERIKZEE - In 150
jaar gebeurt er veel èn
er verandert veel. In de
zaterdagkranten die ter
gelegenheid van het
150-jarig bestaan zijn
uitgegeven werd uitge
breid teruggeblikt in
het verleden.
In deze laatste jubi
leumkrant weer een pa
gina met herinnerin
gen, maar dan van iets
recentere datum.
Op deze bladzijden vertellen
een aantal oud-redactieleden
hoe het was om te werken
voor de Zierikzeesche
Nieuwsbode onder het regi
me van de persoon die jaren
lang het gezicht van deze
krant is geweest:
Tinus Bij de Vaate. Het ini
tiatief voor deze pagina
kwam ook van een oud-mede
werker, fotojournalist Johan
Berrevoets. Hij dook in de
archieven en ging op zoek
naar adressen en telefoon
nummers. Niet iedereen was
bereid, of had tijd om een
bijdrage te leveren maar bij
de meesten was het geen
enkel probleem om een nos
talgisch verhaal over deze
kleurrijke hoofdredacteur uit
de pen te laten vloeien.
Ook Berrevoets zelf heeft
wat herinneringen opgeschre
ven. Om te beginnen het ver
haal van de fotograaf die de
'Eilandman' persoonlijk heeft
gekend:
TINUS.
De krant van Tinus bestaat
deze maand 150 jaar en
omdat ik een zeer goede
herinnering heb aan de tijd
dat ik bij de Nieuwsbode in
dienst was, vond ik het wel
aardig om alle oud medewer
kers te vragen een korte
herinnering aan de tijd rond
Tinus op papier te zetten.
In dit rijtje hoor ik eigenlijk
niet thuis, want het schrijven
liet ik aan anderen over.
Maar het was wel Tinus die
de aanzet gaf om mé geheel
te wijden aan de fotojourna-
listiek, in het begin voor
meerdere kranten, later uit
sluitend voor de Nieuwsbode.
En met name die tijd is voor
mij een prachtige tijd geweest.
Een hoofd-redacteur die al
tijd voor honderd procent
achter je stond, een man
waar je hevig mee in de clin
ch kon liggen, een man waar
je vreselijk veel plezier mee
kon hebben. In vele stukjes
zal wel naar voren komen
dat Tinus in de eerste plaats
een echte HEER was. Hij
werd dan ook altijd, ook in
kleine kring, aangesproken
met 'meneer'. Nadat ik hem
duidelijk had gemaakt dat ik
weinig op had met 'meneren'
vond hij direct dat ik twee
mogelijkheden had: ik kon
'buurman' tegen hem zeggen
of gewoon Tinus. Hij wist
dat ik geen woord Frans
kende en zijn grootste plezier
was dap ook om me veelvul
dig in het Frans toe te spre-
'BeedeVee' in gesprek met de toenmalige President-Commissaris van drukkerij Lakenman en
Ochtman, de heer J. Coumou. Deze foto werd in 1978 gemaakt door de heer M. Doeleman
tijdens het dineetje ter gelegenheid van het 50-jarig jubileum van de heer S. R. H. F. Ochtman
als Commissaris van L O.
Tinus Bij de Vaate was
de krant
„Tinus Bij de Vaate, wij
noemden hem niet zo. Voor
ons w as-hij-alt ij d mijnheer
Bij de Vaate en dat was goed,
want hij was in alle opzich
ten een heer, evenals zijn
krant een mijnheer was.
Wij werden in ons werk om
ringd met een weldadig aan
doende zwierige, bijna ouder
wetse hoffelijkheid. Iedere
vrijdagavond en maandag
ochtend kregen wij een hand
als afbakening van het week
einde. Altoos ook wist hij me
in mijn waarde te laten en
me te overtuigen van zijn
warme belangstelling voor
mijn werk maar ook voor
mijn privé-leven. Zijn advie
zen, vaderlijk gegeven, ge
tuigden van levenswijsheid
en een ruime visie. Hij op
zijn beurt maakte ons deelge
noot van wat hem bezighield
naast de krant. Zo wisten wij
bijvoorbeeld alles van de ver
richtingen van zijn huisdier
en zijn autootje en hij wist
me door zijn enthousiasme in
te lijven bij zijn andere lief
de, de oratoriumvereniging,
wat als voordeel had dat ik
vrijaf kreeg op de repetitie
avonden. Kortom, de heer Bij
de Vaate gaf me de ruimte;
het was een feest voor hem te
werken.
Aan dat werken voor hem
was wel een onuitgesproken
voorwaarde verbonden. Hij
moest ervan overtuigd zijn
daj we zijn liefde voor de
krant met hem deelden. Ik
herinner me nog zijn veront
waardiging toen ik, na tot
drie uur 's nachts aan een
raadsverslag te hebben ge
werkt, een matineuze abon
nee die om zes uur 's morgens
een advertentie bij me op
wilde geven, had aangeraden
op een later tijdstip de adver
tentie-afdeling te bellen.
Zoiets zou hij zelf nooit doen.
De klant was koning gedu
rende 24 uur per dag. In alle
opzichten eiste hij aandacht,
zorgvuldigheid en een zo
groot mogelijke inzet op alle
gebied. Voor het grote regio
nale nieuws maar ook voor
het allerkleinste detail in
zijn verspreidingsgebied. Al
dat nieuws wist hij te bren
gen op een onovertroffen
wijze, overgoten met de jus
van zijn soms breed- voerige
en vaak humoristische wel
sprekendheid. Dank zij die
gave was het verrukkelijk
hem te horen spreken, zoals
bijvoorbeeld tijdens de fees
telijke dineetjes die zijn
vrouw voor ons organiseerde.
Zelfs het kortste werkoverleg
wist hij te kruiden, puttend
uit een enorme woordenschat
en een ongekend vermogen
om met de taal te spelen.
Daardoor paste hij soms niet
meer in de moderne, zakelij
ke journalistieke wereld van
toen, maar het maakte hem
en zijn krant wel uniek.
Tinus Bij de Vaate wós de
Zierikzeesche Nieuwsbode.
Ook toen hij door ziekte
lange tijd het werk aan ons
moest overlaten voelden wij
hem over onze schouder mee
kijken. Het was zijn krant.
Ik ben er nog steeds trots op
dat ik hem heb gekend en
een aantal jaren voor hem
heb mogen werken in die
heel speciale sfeer."
Ineke Vervorst- van Loon
Herinnering met rijke
melancholie
„Op het moment dat ik een
postuum eerbetoon aan Tinus
Bij de Vaate wil betuigen,
begeeft m'n tekstverwerker
het. Saillanter samenloop
van omstandigheden is nau
welijks denkbaar. Compu
ters, floppy's, diskettes....Bij
de Vaate zou er nooit goeie
maatjes mee zijn Geworden.
'De mooiste teksten schrijf je
met de kroontjespen', zou
Gerard Reve volgens hem
ooit hebben gezegd.
Tinus Bij de Vaate zelf bleef
verknocht aan zijn ouwe,
trouwe, grijze, mechanische
typemachine. Een verknocht
heid wellicht als metafoor
voor zijn verbondenheid met
Schouwen-Duiveland. Een
verbondenheid als keurslijf:
zijn blik reikte veel verder
dan het Schouwse, maar zijn
hart zat gebakken aan het ei
land, nee....de regio. Daar
was Tinus consequent in: na
de ontsluiting in 1965 van
Schouwen-Duiveland geen ei
land meer in de juiste zin van
het woord en derhalve werd
'Eilandman' ook 'Schierei
landman'. De herinnering
aan Tinus biedt me een rijke
melancholie.
Ik was destijds nog te jong
om onze gesprekken op hun
merites te kunnen schatten;
