Zeventig
jaar
En nog steeds
hockeyscheidsrechter
bij de
dames-v eterinnen
ZIERIKZEESCHE NIEUWSBODE Vrijdag 30 december 1988 Nr. 21465
17
ZIERIKZEE - Zeventig
jaar en dan nog zo vitaal.
Gelukkig zijn die mensen
er nog. Veel ouderen
denken dat het op een
gegeven moment niet
meer gaat. Zij gaan dan
zitten en dat is juist de
fout. Doe zoals Roelof
Huneman uit Zierikzee,
hij doet nog zoveel als hij
kan aan een sportief
leven. „Ik weet wel dat ik
zulke dingen alleen kan
doen omdat ik gezond
ben. Veel mensen moeten
om gezondheidsredenen
namelijk binnen blijven",
aldus Huneman. We
zullen eens gaan kijken
hoe sportief deze zeventig
jarige is geweest, en nog
is.
Roelof Huneman is op twaalf april
1918 geboren in Den Haag. „Daar
hoorde ik nog bij de zogenaamde
Haagse bleekneusjes. Je weet wel,
van die kinderen die om
gezondheidsredenen regelmatig
'naar buiten' moesten", weet de
praatgrage zeventiger te vertellen.
Op tien-jarige leeftijd verhuisde
Roelof Huneman naar Rijswijk,
waarvan men toen nog kon zeggen
dat men 'buiten woonde'.
In Rijswijk heeft Huneman lerèn
zwemmen in een afgebakend meer,
De Put geheten. Nu nog houdt hij
niet van zwembaden. ,,Je bent in
een zwembad zo beperkt, ik houd
meer van de ruimte. Heel mijn
leven al heb ik niet van opgesloten
gehouden. Ook in mijn werk was ik
blij een baan getroffen te hebben
waarbij ik er nogal eens op uit
kon", vertelt Roelof Huneman
vrijmoedig.
Omdat een vriendje ging hockeyen
bij de Rijswijkse Hockeyclub (RHC)
werd ook Huneman lid van deze
vereniging. ,,Maar als mijn vriendje
was gaan pingpongen, was ook ik
gaan pingpongen. Zodoende ben ik
niet echt bewust met hockey in
aanraking gekomen", merkt Roelof
Huneman lachend op. Hij kan zich
zijn eerste wedstrijden nog goed
herinneren. Die werden gespeeld op
een veldje aan de Kleiweg waar
men voordat men kon beginnen
eerst de eenden van moest jagen.
Maar al snel verhuisde RHC naar
een betere accommodatie. Via het
jeugdelftal kwam Roelof Huneman
in het eerste team terecht. Zijn
plaatsje in het team was
voornamelijk op de linker vleugel.
In die tijd maakte het hockey bij
RHC een grote vlucht. Huneman
deelde mee in de vooruitgang en
speelde op een gegeven moment ook
bij de sterren in de promotieklasse.
Hij stak in die periode zoveel tijd
in het hockey dat zijn studie
eronder leed. Derhalve bleek aan
het einde van de vierde klas HBS
dat al die trainingen en wedstrijden
zijn tol hadden geëist, hij was
blijven zitten.
Tot aan de oorlog is Roelof
Huneman blijven hockeyen. In 1938
werd hij door het vaderland
opgeroepen om zijn dienstplicht te
vervullen. Nadat hij vervolgens zijn
dienstplicht uit had gezeten ging hij
in Utrecht naar de grafische School.
In die tijd ging hij weer hockeyen
en heeft hij, ondanks de oorlog, een
leuke periode gehad. Hij speelde
daar bij de vereniging Voordaan,
welke nu nog steeds bestaat.
Tijdens de hongerwinter in 1943,
toen alles stil lag. hockeyde
Huneman eigenlijk voor het laatst.
Pas in 1965 kreeg de toen inmiddels
zevenenveertig-jarige directeur van
Lakenman Ochtman weer voor
het eerst wat te maken met hockey.
Zijn twee zonen Aad en Hans
werden namelijk lid van de pas
opgerichte Zierikzcese hockeyclub
HSD (Hockeyclub Schouwen-
Duiveland). Van lieverlee ging ook
pa Huneman zich weer met het
hockey bezighouden. Spelen deed
hij niet meer, maar een 'baantje' als
wedstrijdleider zag hij wel zitten.
Huneman: Zeker in die tijd was
het niet echt gemakkelijk om elke
keer weer een volledig team op de
been te krijgen. Bij uitwedstrijden
was het helemaal moeilijk omdat er
toen nog niet van die goede
oeververbindingen waren. Elk keer
weer met die boot schrok veel
spelers af". Mede door deze
problematiek stopte hij even met
het hele hockey-gebeuren. Het bloed
kruipt echter waar het niet gaan
kan en in 1978 werd de weg naar
het Zierikzeese hockeyveld door
Huneman weer herontdekt.
Bij HSD kampte men met een
scheidsrechterstekort en Roelof
Huneman zag het wel zitten om de
vereniging hiermee te helpen. Hij
ging zich in het scheidsrechteren
verdiepen. Het
scheidsrechtersdiploma werd
behaald en hij ging steeds meer
wedstrijden geiden. De laatste jaren
vallen-in ieder geval de
thuiswedstrijden van de veterinnen
onder zijn hoede. Maar ook bij
toernooien springt hij nog
regelmatig bij. Hoe het ook zij,
Roelof Huneman vindt het een
ontzettend leuke bezigheid. Maar
ook de dames zijn trots op 'hun'
scheidsrechter.
De Zierikzeese arbiter vindt het
jammer dat ook bij het hockey de
mentaliteit van dè spelers beneden
peil zakt. ,,Ten opzichte van vroeger
wordt er nu veel ruwer, fanatieker
en sneller gespeeld. In mijn jaren
was het ontzag voor de leiding in
ieder geval groter dan nu. Zelf heb
ik echter weinig problemen met het
ontzag. Ik weet niet of dat aan mijn
leeftijd ligt", grapt Huneman. Zijn
scheidsrechterskaart is weer voor
tien jaar verlengd. Hij kan derhalve
zeker nog tot zijn tachtigste blijven
scheidsrechteren.
Conditie doet Roelof Huneman op
door in ieder geval drie keer per
dag met de twaalf-jarige Fleur te
gaan lopen, weer of geen weer.
Fleur is de hond van huize
Huneman. Verder doet hij tweemaal
per week aan gymnastiek en ook
fietsen doet hij ontzettend veel.
Maar als er ijs ligt worden ook door
Roelof Huneman met veel plezier de
schaatsen ondergebonden. Dat
resulteerde twee jaar geleden in een
verwoede poging om zijn derde
kruisje te halen in de
Elfstedentocht.
Want ook de bejaarde Huneman
behoorde bij één van die vele
duizenden schaatsliefhebbers die in
die tijd bevangen werden door de
Elfstedenkoorts. Maar voor Roelof
Huneman was het een extra
uitdaging. In de jaren veertig had
hij namelijk ook al twee keer
meegedaan aan deze Tocht der
Mysterieën. Derhalve wilde hij
graag het spreekwoord 'drie keer is
scheepsrecht' waar maken door zijn
derde kruisje bij elkaar te
schaatsen.
Het is hem echter niet gelukt.
Ondanks zijn 'doordouwers
mentaliteit' heeft hij dat begeerde
derde kruisje niet weten te
bemachtigen. Dat was een grote
teleurstelling voor hem. Bij
Bartlehiem moest de dappere
Zierikzeese schaatser echter de
strijd opgeven. ,,De afstand was
geen probleem, want ik had me toch
goed voorbereid op deze tocht. En
ook de weersomstandigheden waren
erg gunstig. Het probleem was dat
ik bij het invallen van de duisternis
steeds minder kon zien. En omdat
het ijs vol gaten zat werd het steeds
hachelijker. Je moet dan op een
gegeven moment toch aan je leeftijd
gaan denken en toen ben ik maar zo
verstandig geweest om ermee te
stoppen. Je bent op die leeftijd nu
eenmaal niet meer zo flexibel als op
jongere leeftijd", klinkt het toch
wel een beetje weemoedig.
,,Nee dan nog eens in de jaren
veertig", vervolgt Huneman. ..Toen
ben ik in 1941 met een vriendje
zonder een of andere vorm van
voorbereiding aan de Elfstedentocht
begonnen. Met Noren onder-
geschroefd aan 'dienstkistjes' heb ik
toen voor het eerst meegereden. Ik
heb toen van 05.00 uur 's morgens
tot drie minuten voor middernacht
op het ijs gestaan. Bij het zien van
die survival-in sneeuw programma's
op de tv denk ik vaak weer terug
aan die tijd. Dat was toen écht
afzien".
Het jaar daarop, 1942, deed Roelof
Huneman wederom mee. Toen ging
het stukken beter en kwam hij om
17.50 uur binnen. In die jaren was
de deelname nog niet zo enorm als
twee jaar geleden. In 1941 startten
er ongeveer 2500 personen. In 1942
was dat al bijna verdubbeld en
waren het er 4832. Maar deze cijfers
staan in een schril contrast met die
van 1986: 17.316! Roelof Huneman
reed echter in die tijd wel met de
wedstrijdrijders mee. De
Elfstedentocht van 1941 is trouwens
de schaatshistorie ingegaan als die
van het Pact van Dokkum.
Vijf rijders, die onder miserabele
omstandigheden, slecht ijs met veel
sneeuw, en kwalster (gedeeltelijk
gesmolten sneeuw) tot Dokkum lief
en zeer veel leed hadden gedeeld,
besloten op handslag gezamenlijk
Roelof Huneman in zijn sportieve
uitmonstering zoals veel mensen
hem kennen.
Schaatsen is niet het enige wat de
oud-directeur nog graag doet. Hij is
namelijk ook veel op de fiets te
vinden. Jaren kon je Roelof
Huneman uittekenen als fietser
kromgebogen over het stuur van
zijn racefiets. Hij reed toen in
clubverband veel mee aan diverse
toertochten. Zo heeft hij onder
andere zeven keer meegedaan aan
de rit Zwijndrecht-Zwijndrecht. Een
rit van Zwijndrecht (bij Dordrecht)
naar Zwijndrecht (bij Antwerpen)
en terug.
In 1979 heeft hij ook nog de tocht
rond het IJsselmeer (340 kilometer)
volbracht..In 1986 hing Roelof
Huneman zijn racefiets aan de
wilden. Hij kocht toen een goede
toerfiets en ging vervolgens 'voor
zichzelf beginnen'. Nu rijdt hij veel
individuele tochten zoals 'eventjes'
Sehouwen-Duiveland rond, of een
rondje Brielse Meer of Veerse Meer,
noem maar op. Tochtjes van zo'n 200
kilometer schuwt hij totaal niet.
over de finishlijn te gaan. En zo heeft-daarbij wel last van twee-
gebeurde het dat Piet Keizer, Auke
Adema, Cor Jongert, Sjouke Westra
en Dirk van der Duim ex aequo de
eerste prijs deelden in elf uur en
dertig minuten. Wekenlang stonden
de kranten er vol over of een
dergelijke houding nu wel of niet
strookte met het karakter van een
wedstrijd. Of dat een dergelijk
gebaar juist het toppunt van
sportiviteit was.
Vol verwachting kijkt Roelof
Huneman alweer uit naar de
komende winter. Hij vindt het wel
jammer dat er op Sehouwen-
Duiveland eigenlijk geen tochten
kunnen worden verreden. Maar
optimistisch is hij in ieder geval
wel. Want een aantal weken geleden
heeft hij zijn lage tour-Noren al ter
slijping aangeboden. ,,De man van
die winkel keek me wel een beetje
raar aan. Maar ze kunnen alvast
maar geslepen en al klaar liggen".
De trofeeën vaii Roelof Huneman:
twee - beschilderde - doorlopers
waar hij 't schaatsen op leerde en een
speciaal erelid-bord waarop de twee
Elfstedentocht-kruisjes zijn geplakt.
lastige problemen.
's Winters krijgt de zeventig-jarige
kilometervreter bij het fietsen vaak
last van koude voeten. ,,Dan stap ik
af en loop vervolgens op een
sukkeldrafje een tijdje naast mijn
fiets, totdat mijn voeten weer een
beetje op temperatuur zijn. Soms
kom ik dan wel eens mensen tegen
die aan mij vragen of ik pech heb.
Maar dan antwoord ik doodleuk:
nee koude voeten".
Het tweede probleem waar velen
met hem last van hebben, is
zadelpijn. Roelof Huneman heeft in
de loop der jaren naar diverse-
oplossingen gezocht. Hij zocht zijn
heil in onder andere het dragen van
speciale wielrenbroeken met
zeemlederen bekleding, en het
bekleden van zijn zadel met een
speciaal zadeldekje. En met dit
laatste artikel is hij verder gaan
experimenteren. Zo vulde hij zo'n
dekje met water wat natuurlijk
lekker zacht zat, maar wat veel
belangrijker was voor de warmte
afvoer zorgde.
Maar het gebeurde nogal eens dat
na vele kilometer dat dekje lek
raakte. Als Huneman dan zijn
broek langzaam nat voelde worden
was zijn eerste reactie natuurlijk:
,,Ik ben lek gereden". Zijn collega-
peddelaars keken uiteraard direct
naar beneden maar moesten
concluderen dat er nog voldoende
lucht in de banden van Roelof zat.
Toch bleek het zitten op water dé
oplossing. Er werd hier dan ook
door hem op verder geborduurd.
Roelof Huneman vond de oplossing
in het gebruik van een klein
binnenbandje. Dat bevestigt hij nu
op zijn zadel en daar overheen komt
het zadeldekje. ,,Datvwerkt goed.
Alleen, ter voorkoming van
problemen in de winter heb ik van
de week het binnenbandje gevuld
met ....antivries. Handig, niet
waar?". Naast het fietsen is ook het
maken van lange wandelingen bijna
één van de -dagelijkse bezigheden
van Huneman.
Dat komt natuurlijk vooral omdat
de hond Fleur regelmatig uitgelaten
moet worden. Maar Roelof
Huneman weet ook nog te vertellen
over de véle bergtochten dié hij
tijdens vakanties maakte. „Vooral
in Oostenrijk hebben we veel
bergwandelingen gemaakt. Maar ik
heb nogal last van hoogtevrees. Dat
had ik vroeger ook al als we
bijvoorbeeld in de touwen moesten
klimmen en dan bovenin van touw
tot touw moesten slingeren.
Ook heb ik het niet op flats, als het
niet hoeft ga ik er niet in. Maar
goed, als we dan in Oostenrijk
eenmaal op zo'n top waren kreeg ik
het natuurlijk weer benauwd. Zo
ben ik verschillende keren op mijn
achterste heel voorzichtig het eerste
stukje naar beneden geschoven".
Vanaf het moment dat Roelof
Huneman zich kan herinneren is hij
een 'buitentype' geweest. Hij kon
niet tegen binnen zitten, hij moest
de ruimte om zich heen voelen. Op
de vraag hoe hij dan in het
drukkersvak terecht is gekomen
antwoordt de sportieve zeventiger
dat dat een idee van zijn vader was
geweest. Deze had hem aangespoord
om naar de Grafische School te
gaan en gezegd dat dat het beroep
van de toekomst was.
Nadat Roelof Huneman na drie jaar
in Indië gediend te hebben,
terugkwam in Nederland was zijn
burgerbaantje bij een drukkerij in
Den Haag door een ander persoon
bezet. Toen hij echter een
advertentie, onder nummer, las
waarin men een directeur vroeg
voor een drukkerij annex krant,
heeft hij gesolliciteerd. Zo kwam de
ex-militair in 1955 bij Lakenman
Ochtman terecht. ,,Ik moest toen
wel even in de atlas opzoeken waar
Zierikzee nu eigenlijk precies lag",
vertelt hij lachend.
Deze baan gaf hem voldoende
bewegingsvrijheid om niet de
gehele dag opgesloten en binnen te
zitten. Zijn vrouw Rie Huneman-
Brinkhuis heeft hij ook op een
sportieve manier leren kennen. In
januari 1942 sloegen op de ijsbaan
Siberië te Utrecht de vonken over
tussen deze beide echtelieden. In
1944 volgde het huwelijk. Al vrij
snel kwam de eerste guit van de in
totaal vijf kinderen die het
echtpaar Huneman het levenslicht
lieten aanschouwen. Roel, Tineke,
Hans, Aad en Frans kregen
allemaal de naam Huneman
opgeplakt.
Ook de kinderen van Roelof
Huneman waren vrij sportief.
Volgens pa Huneman was Hans héél
sportief. Maar ook Roel, Aad, Frans
en Tineke, welke ooit Zeeuws
Kampioen bij het schaatsen is
geweest, waren actief op
sportgebied.
In 1989 wil Roelof Huneman weer
graag doorgaan met zijn sportieve
leven. ,,Wij oude mensen moeten er
zelf op uitgaan, je moet jezelf
gewoon pressen om wat te gaan
doen. En niet terugschrikken als het
een beetje regent. Want als ik
buiten kom zetten ze altijd die
sluizen boven open. Maar het deert
me niks. Wel ben ik ervan overtuigd
dat je bij dit alles gezond moet
blijven, anders wordt het wel
moeilijker", besluit Huneman,
terwijl zijn vrouw op de
achtergrond heftig knikkend
instemt met de wijze woorden van
haar man.
Tekst: Ben Hameeteman
Foto's: Johan junior en Joop van
Houdt
