Van vader op zoon
Johari Berrevoets sr:Het blijft altijd wel kriebelen
Zeelandbrug
Marketing- en
promotieplan
aan orde in
VVV.
vergadering
ZIERIKZEESCHE NIEUWSBODE Donderdag 15 oktober 1987 Nr. 24218
5
ZIERIKZEE - Het is
ongetwijfeld velen reeds
opgevallen, dat
N ieuwsbode-f otograaf
Johan Berrevoets sr niet
langer actief betrokken is
bij de krant. Om
gezondheidsredenen heeft
hij zijn werk
overgedragen aan zijn
zoon, die eerder al enkele
jaren de sportfoto's in de
krant verzorgde. Nu de
fotograaf reeds enkele
maanden thuis is kijkt hij
terug op een periode van
zeventien jaar, waarin hij
dag en nacht klaar stond
voor de krant. Een
opmerkelijk man met een
evenzo opmerkelijke
baan. Zichzelf
karakteriseren kan hij
niet. „Ik ben geen
speciaal type, als die al
zouden bestaan. Voor mij
is er maar één soort en
dat zijn mensen. Eén ding
weet ik wel zeker en dat
is dat ik niks beter ben
dan anderen".
En zonder dat hij het zelf door heeft
typeert hij zichzelf hiermee op de
best denkbare manier. Hij gelooft
niet in onderscheid tussen mensen
en verzet zich tegen het fenomeen
rangen en standen. „Ik heb een
goede dokter, maar die kan geen
kozijn plaatsen bij me. Voor mij is
een chirurg hetzelfde als iemand,
die actief is binnen de
duivenvereniging".
Dat standpunt van Berrevoets heeft
zich de afgelopen jaren in zijn baarn
als fotograaf ook menig keer
geopenbaard. Aan een vrouwelijke
burgemeester vraagt hij 'of je nog
van me houdt' en Neelie Smit-Kroes
krijgt van hem een hand, terwijl hij
haar feliciteert met de
Stormvloedkering. „Zoiets doe je
niet omdat je de minister zo nodig
een hand wil geven, maar omdat je
haar ook echt wilt gelukwensen. En
eigenlijk denk ik, dat ze dat leuker
vindt dan een hand van een
Zambiaanse vertegenwoordiger, die
bedrijfsgek of hoe je het ook wilt
noemen. Je kunt natuurlijk precies-
doen wat van je verlangd wordt,
maar daar heb ik een enorme hekel
aan. Als je bij een krant werkt
moet je je volledig voor de zaak
inzetten. Toen mijn gezondheid dat
de laatste jaren steeds minder
toeliet werd het moeilijk voor me".
Met „een geheugen als een zeef"
reageert hij op de vraag of hij
voorbeelden van gekke werktijden
kan noemen.
Toch rakelen er enkele op. Zoals de
Amerikaanse legeroefening aan het
strand van Haamstede bijvoorbeeld.
Fotograaf en verslaggever staan om
05.30 uur op het strand en hetzelfde
duo staat enkele maanden later om
04.00 uur op omdat de kans bestaat
dat de luchtballon van een stunt
echtpaar uitgerekend boven Zeeland
zou kunnen landen. „Je hebt dat
voor de krant over. Ik heb daar
nooit een hekel aan gehad, maar
persoonlijke belangstelling voor die
activiteiten had ik ook niet".
De fotograaf vindt het van enorm
groot belang, dat de mensen zien
dat de krant in het algemeen maar
de Nieuwsbode in het bijzonder
overal aanwezig is. De inwoners van
Zierikzee interesseren zich niet voor
een verslag van een rommelmarkt
in Brouwershaven. „Maar de
mensen in Brouwershaven wel en
daarom moet je er zijn. Als
fotograaf leer je de mensen zien en
dat moet je zo goed mogelijk doen.
Daarom is zelfs een rommelmarkt
over een bijeenkomst met
jubilarissen inspannend. Krijgt de
man een lintje of een enveloppe en
gebeurt er misschien iets speciaals,
waar je een foto van moet maken".
Speciaal maar dan in een heel
ander opzicht zijn de foto's van
ongevallen en branden. Daarvoor
heeft de fotograaf een scanner tot
zijn beschikking èn - minstens zo
noodzakelijk - goede contacten met
de politie en de brandweer. Vele
jaren heeft Berrevoets de
oudejaarsnacht doorgebracht op het
politiebureau; beroepsmatig
welteverstaan. „Om twaalf uur
wenste ik Tonnie (zijn vrouw - red)
een gelukkig nieuwjaar en vertrok
naar het politiebureau. Je moet er
bij zijn natuurlijk. En dan zit je
dicht bij het vuur, zodat je meteen
aan de slag kunt als er iets
gebeurt".
En daarmee komt voor de eerste
keer in het gesprek de positie van
zijn vrouw om de hoek kijken.
Volgens Berrevoets is het vak van
krant-fotograaf niet uit te voeren
zonder de steun van de echtgenote.
„De telefoon gaat vaak, ook midden
in de nacht en daarnaast kun je
weinig dingen plannen", aldus
ambtshalve naar Neeltje Jans
komt". Het gebeurt maar zelden,
dat die vrije houding van de
fotograaf niet geaccepteerd wordt.
Als Smit-Kroes weer naar
Schouwen-Duiveland komt groet ze
hem met 'Dag Johan' en ook de
Commissaris van de Koningin doet
het. Enkele namen slechts om aan
te geven dat Johan Berrevoets geen
onderscheid maakt in de
benadering van mensen. „Bij iedere
foto die ik heb gemaakt heb ik
geprobeerd om te voorkomen, dat
iemand er slecht op kwam. Ik
maakte bijvoorbeeld veel foto's van
landschappen, waarvan ik nu zeg
dat er eigenlijk een boer op de
voorgrond had moeten staan. Maar
dan durfde ik iemand gewoon niet
te benaderen, omdat ik bang was zo
iemand in verlegenheid te brengen.
Het maakt niet uit om wie het gaat.
Ik denk dan dat er misschien 30
mensen zijn, die de foto mooi
vinden en 60 die de persoon op de
foto kritisch bestuderen".
Tijdens het gesprek loopt als een
rode draad een onzekerheid,
waarmee de fotograaf de afgelopen
zeventien jaar heeft gewerkt;
onzekerheid over zijn prestaties.
„Dat zal wel een kwestie van de
generatie zijn, maar ik heb geleerd
dat je iets goed kunt doen of niet.
Er is geen middenweg". De
consequentie hiervan, dat de
Nieuwsbode-man extra veel
aandacht aan iedere foto schenkt,
heeft Berrevoets geaccepteerd. „Het
is toch altijd weer spannend als je
in de donkere kamer staat en moet
wachten op het resultaat".
En juist die spanning maakt het
vak van fotograaf tot een intensief
beroep. „Ik denk dat het de
frustratie van iedere krant-fotograaf
is, dat de mensen het idee hebben,
dat je alleen maar op een knopje
hoeft te drukken en dan weer naar
huis kunt. Wat mensen niet zien is
dat je de foto's ook moet
ontwikkelen en afdrukken, je
tijdens een bijeenkomst iedere keer
weer moet nadenken hoe je de foto
neemt en - minstens zo belangrijk -
je 24 uur per dag en zeven dagen
per week op je qui vive moet zijn.
En met hoeveel plezier je dat werk
ook doet, het blijft een inspannend
beroep".
Vandaag de dag weet de fotograaf
als geen ander wat het vak inhoudt,
maar toen hij zeventien jaar geleden
zijn eerste foto's voor de
Zierikzeesche Nieuwsbode ging
maken, dacht ook hij er heel wat
gemakkelijker over. „Ja, ik neem
niemand het kwalijk, dat ze nogal
licht denken over het werk. Ik
maakte mijn eerste foto van een
ongeval, waarmee ik naar de krant
stapte. Daar werd dankbaar gebruik
gemaakt van de plaat. Eerlijk
gezegd, dacht ik toen ook wel dat
het een gemakkelijk baantje zou
zijn". De eerste jaren bij de krant
werkte Berrevoets op free-lance
basis en pas in 1978 kwam hij in
vaste dienst van de krant. In die
periode heeft hij ook foto's gemaakt
voor andere bladen en het
Algemeen Nederlands Persbureau,
maar de meeste contacten heeft hij
altijd met de Nieuwsbode
onderhouden.
„Misschien ben ik wel een beetje
Berrevoets, wiens echtgenote dit
beaamt met de opmerking, dat „het
eigenlijk heel moeilijk is om visite
uit te nodigen. Deden we dit wel en
Johan moest erop uit, dan ging de
man vaak mee". Toch zouden zowel
de fotograaf als diens vrouw de
hele periode nog een keer overdoen
als ze voor de keuze kwamen te
staan.
En terwijl ze deze conclusie
gelijktijdig trekken zegt Berrevoets
ook te vinden, dat hij zoveel andere
dingen had kunnen doen. „Ik denk
weieens, dat ik mensen veel directer
van dienst had kunnen zijn. Wie
ben je eigenlijk op het persoonlijke
vlak van diénst als fotograaf?".
Beroep gemist en beter
maatschappelijk werker kunnen
worden misschien? „Ja eerlijk
gezegd wel, maar ik kom uit een
aannemersfamilie en dan word je
geacht in het bedrijf te helpen". Iets
wat hij tot het foto-tijdperk ook
heeft gedaan.
Berrevoets is zeer zeker een sociaal
voelend persoon, die zich openstelt
voor de problemen van anderen. In
zijn werk werd hij vaak
geconfronteerd met mensen, die op
die openheid van hem insprongen
en .-hun. leed bij. hem op schoot
legden- Diezelfde openheid heeft
van Berrevoets ook een begrip
gemaakt in de regio. „Ik heb een
drang in me om met mensen te
communiceren; om te praten over
grote maar ook kleine dingen. Dat
is ook een van de redenen waarom
ik me - als je dat van jezelf mag
zeggen - voor de volle 100% heb
willen inzetten bij de krant. Je bent
veel op pad en ziet veel mensen".
Hoewel Johan Berrevoets voorlopig
nog verbonden blijft aan het bedrijf
merkt hij door het thuis-zijn, dat
veel van de contacten die hij heeft
opgebouwd wegebben. „En dat is
een zure appel om in te moeten
bijten. Eigenlijk ben ik heel veel
mensen dankbaar voor het feit, dat
ze de krant en mij tipten over
dingen die in de regio gebeurden.
Want alleen kun je het niet doen. Je
hebt mensen nodig, die even aan de
krant of aan Johan Berrevoets
denken als er iets gebeurt".
Het goede contact met de mensen
op Schouwen-Duiveland heeft er
voor gezorgd, dat Berrevoets zijn
werk altijd met plezier heeft
gedaan. „Ja, als ik het
gemeentehuis binnenloop en ze
roepen dan 'de hoffotograaf is er
weer' dan doet me dat goed. Ik wil
iedereen als mens benaderen en als
ik ook zo behandeld wordt, dan is
dat fijn".
Johan Berrevoets; een opmerkelijke
man met een evenzo opmerkelijke
baan ziet zijn werk nu gedaan
worden door zijn zoon. En daar is
hij blij mee. Voorlopig blijft het
voor hem moeilijk om zich erbij
neer te leggen, dat hij thuis is en
niet langer hele dagen in de weer is
vöor de krant. Ongemerkt ligt de
camera nog in de 'aanslag' en staan
zijn schoenen nog 'instap-klaar'.
„Dat zal best wel minder worden,
maar ik denk niet dat het helemaal
weggaat. Als ik een ambulance hoor
rijden of een rookpluim zie, dan
gaat het kriebelen en blijf ik in
spanning totdat ik zeker weet dat
Johan de foto heeft gemaakt en ie
gelukt is
Tekst: Aad van der Wouden
Foto: Johan junior
Foto: Johan D. C. Berrevoets
WESTENSCHOUWEN - Het
marketing- en promotieplan van de
provinciale VVV Zeeland is een van
de punten die aan de orde komen tij
dens de algemene ledenvergadering
van de VVV Burgh-Haamstede die
vrijdag 6 november in restaurant
Zeelust aan de Steenweg in Westen-
schouwen wordt gehouden. Deze bij
eenkomst begint om 20.00 uur.
Deze promotie-activiteiten worden
door een vertegenwoordiger van deze
provinciale VVV nader toegelicht.
Verder komt ook de contributie ter
sprake. Het bestuur van deze VVV
stelt voor om het huidige contributie
bedrag te handhaven. Dit in tegen
stelling tot het voorstel van het dage
lijks bestuur van de provinciale VVV
om de contributie voor het komende
jaar te verhogen. Dit voorstel is ech
ter door het algemeen bestuur wel be
handeld maar nog niet aangenomen.
Verhoging?
Het bestuur van de VVV-Burgh-
Haamstede is een van de VVV-bestu-
ren die deze voorgestelde verhoging
afwijzen. Mocht het algemeen be
stuur van deze overkoepelende pro
vinciale organisatie evenwel toch ak
koord gaan met deze contributiever
hoging dan wordt voorgesteld om de
ze verhoging in rekening te brengen
bij de leden. Gedacht wordt in dit ge
val aan een verhoging van drie tot
vijf gulden per lid.
Verder vermeldt de agenda een me
dedeling over de bouw van het VVV-
kantoor terwijl ook een tweetal be
stuursleden, de heren H. T. Lande-
gent en D. E. Mooij als bestuurslid af
treedt. Beiden hebben zich herkies
baar gesteld, zij het dat laatstge
noemde hieraan een termijn van een
jaar als voorwaarde heeft gesteld.
