r ,,Ik heb hier steeds met veel plezier gewerkt" i Afscheid op 19 juni 4 ZIERIKZEE - De officiële afscheidsreceptie, die het bestuur van het Werk voorzieningsschap De Zuidhoek aanbiedt aan de scheidende directeur J. Pom per, zal worden gehouden op donderdag 19 juni in het bedrijf aan de Ha venstraat 1 te Zierikzee. Na deze afscheidsbijeenkomst zal een open receptie worden gehouden. Deze receptie, waarbij tevens gelegenheid is om kennis te maken met de nieuwe directeur, de heer drs. P. J. de Groot, duurt van 16.30 tot 18.30 uur. Een dag eerder wordt door het personeel van De Zuidhoek in besloten kring afscheid genomen van de heer Pomper. Na ruim dertig jaar neemt De Zuidhoek afscheid van directeur J. Pomper: ZIERIKZEE - Na een periode van bijna 31 jaar zijn functie vervuld te hebben neemt de heer J. Pomper op donderdag 19 juni officieel afscheid als directeur van het Werk voorzieningsschap De Zuidhoek. Een periode van bijna 31 jaar: redenen genoeg om een gesprek te hebben met de mens Jan Pomper, die mede de basis heeft gelegd voor het feit dat het werkvoorzieningsschap heeft kunnen uitgroeien tot wat het nu is: een mo dern bedrijf met zo'n 170 werknemers. Je zou bij een man in zo'n functie kunnen verwachten dat hij zijn werk steeds heeft gedaan vanuit een grote sociale bewogenheid. Maar dat vindt hij een veel te beladen woord. „Ik zal dat woord nooit zelf in de mond nemen, laat een ander dat maar beoordelen", zegt hij laconiek. Maar toch zal er een drijfveer moeten zijn geweest om gedurende zo'n lange periode jezelf voor dat werk optimaal in te kunnen zetten, zo luidt de volgende vraag. „Ik vraag me zelf wel eens af waarom ik dat allemaal doe. Het is toch echt niet alleen da dendrang die mij daartoe aanzet en ik wil ook niet aannemen dat het alleen ter meerdere glorie van mijzelf zou zijn, alhoewel het mij aan ijdelheid zeker niet ontbreekt. Ik denk dat het wellicht in relatie staat tot de start van mijn leven!" lijk graag als sportleider een brood winning zou willen zoeken. Maar de Tweede Wereldoorlog gooide roet in het eten: wie Jan Pomper overigens een klein beetje kent zal het niet ver bazen dat hij moest onderduiken we gens werkweigering voor de Arbeits- einsatz en de Nederlandse Arbeids dienst. Maar de sport bleef hem toch bezig houden en direct na de oorlog werd hij oorlogvrijwiliger (OVW-er) om vervolgens in de militaire sport school te Hooghalen (Drenthe) een opleiding te volgen tot sportinstruc- teur. Na een drie maanden durende zeer zware opleiding belandde sport- instructeur Pomper in de Johan Wil lem Friso-kazerne in Assen, waar hij tot 1947 bleef. Inmiddels moest zijn lichting: de 7- December-Divisie, naar het toenma lige Nederlands-Indië, teneinde daar mee te helpen om de orde te herstel len. „Omdat ik echter een opgeleide sport-instructeur was die node ge mist kon worden voor de opleiding van de volgende lichting, kon ik in Nederland blijven", aldus Jan Pom per die dit voorval als een gelukkig toeval beschrijft waarmee hij best gelukkig was. Hij is ervan overtuigd dat zijn politieke overtuiging hem anders waarschijnlijk tot dienstwei geraar had gemaakt Jan Pomper werd in 1925 geboren in een arm gezin in de zuidoost-hoek van Friesland, in Haulerwijk. Mid den in het Friese veengebied, in een woning die in zijn prille jeugd nog voor de helft uit plaggen was opge bouwd. Vader Pomper was in 1903 naar Duits land vertrokken, verdiende daar voor die tijd redelijk en spaarde een kapi taaltje bij elkaar. Vlak voor de Eerste Wereldoorlog, in 1913 keerde Pomper Sr. terug, trouwde in 1918 en vestigde zich als kleine zelfstandige in Hau lerwijk. Vlak na de geboorte van zoon Jan moest de moeder opgeno men worden voor langdurige verple ging in een psychiatrische inrichting en overleed daar in 1933. Dat alles be tekende voor het gezin Pomper een grote klap, die uiteindelijk grote fi nanciële problemen met zich mee bracht en waardoor vader Pomper te recht kwam in de toenmalige werkverschaffing. „Ik heb mijn moe der dus nooit gekend en mijn jeugd in grote armoede doorgebracht. Ik denk dat dat wellicht mede de oorzaak is geweest tot de keuze van dit werk", luidt zijn conclusie. Onderduiken Al vroeg ontdekte Pomper dat hij op sportgebied behoorlijk zijn man netje stond en dat hij daarin eigen- Kampioen van Friesland Zijn bijzondere sportieve prestaties krijgen een accent als Pomper vertelt hoe hij in feite in de sport terecht kwam. In 1940 hoorde hij van een vriendje dat die meedeed aan schaatswedstrijden en een prijs won. „En ik dacht op datzelfde moment: dat kan ik ook. Het resultaat was dat ik vanaf de eerste wedstrijd, waar aan ik meedeed, direct een groot aan tal eerste plaatsen op rij heb be haald." Beweringen, die worden gestaafd door de nodige hoeveelheid krantenartikelen uit die tijd. De successen op de gladde ijzers stapelden zich op en resulteerden uit eindelijk in het feit dat Pomper van 1947 tot 1953 schaatskampioen van Friesland was bij de senioren. „Toen heb ik leuk geboerd omdat bij die wedstrijden geld, zéér veel geld voor die tijd, te verdienen was", is zijn commentaar. Even terug naar de dienstweige ring. Het komt vreemd voor dat een OVW-er, die weet waar hij voor te kent, waarschijnlijk had geweigerd om zijn dienstplicht in Nederlands- Indië te vervullen. Even adrem en zonder een blad voor de mond te ne men, zoals altijd, volgt de verklaring: Ik ben bepaald geen voorstander van kolonialisme en ben dan ook erg blij dat dat streven nagenoeg de we reld uit is. En ik ben best een voor stander van het in stand houden van een leger, maar dan wel als verdedi gingsmiddel. Daarom ben ik ook een voorstan der van de NAVO, want naar mijn ideeën moeten de Russen, en met hen het gehele Oostblok, nog steeds ge zien worden als mogelijke bedreigers van de instandhouding van onze vrije Westerse wereld, en dat stand punt wordt mij door mijn eigen par tij beslist niet in dank afgenomen. Wordt een leger evenwel als aan valsmiddel ingezet, dan ben ook ik een fel tegenstander!" Vijf jaar Via een aantal omzwervingen bij meerdere werkgevers, waarbij steeds de nadruk van het werk lag op het maatschappelijk werk, belandde Pomper uiteindelijk in Zierikzee om daar een sociale werkplaats op te starten. „Aanvankelijk lag het in mijn be doeling om na een jaar of vijf weer tc vertrekken. Dat streven lag overi gens geheel in de lijn van mijn carriè re tot dan toe. Uiteindelijk was Schouwen-Duiveland toen erg moei lijk bereikbaar en vormde de bevol king een hechte, gesloten gemeen schap. Het is er echter niet van gekomen", zegt Pomper zonder dat we ook maar een zweem van spijt kunnen constateren: Zeeland werd zijn tweede „Heitelan"! Politiek Het werd al zijdelings aangestipt: Pomper is ook politiek zeer geïnte resseerd. En dat dat voordelen kan hebben, bleek al aan het begin van zijn werkzaamheden in Zierikzee: 1 mei, en dus de Dag van de Arbeid: Hij begon derhalve zijn nieuwe baan met een snipperdag. Die avond werd hij als nieuwkomer gevraagd om zit ting te nemen in een forum op de 1- mei-vieiüng van de PvdA te Zierikzee waardoor hij, naar zijn zeggen, die avond al een groot aantal „politieke" vrienden kreeg. Vanuit zijn politiek bewustzijn kon het niet uitblijven of hij werd poli tiek actief. Van 1958 tot 1970 was hij voorzitter van de afdeling Zierikzee van de PvdA, later voorzitter van de afdeling Schouwen-Duiveland en nog later vice-voorzitter van de afdeling Zeeland. DS '70 Maar het ging niet goed tussen de partij en Pomper. Uiteindelijk stapte hij eruit en werd één van de grondleg gers van een nieuwe partij: DS '70. Zonder er doekjes om te winden vertelt hij waarom hij, als geboren socialist, toch zijn partij vaarwel zei: „Aan het eind van de jaren zestig kwam bij de socialisten een nieuwe stroming naar boven, die de bena ming 'Nieuw-links' meekreeg. Deze lieden, waarvan sommigen vaak maar ééndagsvliegen binnen de par tij bleken te zijn, hadden naar mijn smaak veel te veel afwijkende poli tieke inzichten die de partij veel kwaad zouden berokkenen. In dis cussies binnen de partij werd het mij bovendien vaak kwalijk genomen dat ik een andere overtuiging of me ning had. Ik vecht graag, maar dan wel in het fatsoenlijke. Een politiek meningsverschil is nog steeds geen menselijk verschil. Je moet altijd al le mensen als mens blijven behande len, onafhankelijk van hun overtui ging of inzichten op welk terrein dan ook. Een verschil van inzicht maakt van een ander mens nog geen minder mens. En als dat geprobeerd wordt, dan krijg ik daarover vreselijk de pest in." De frictie, die door dat standpunt ontstond en waardoor de gelederen naar buiten toe niet meer gesloten bleven, was voor Pomper dus aanlei ding om de pijp aan de bekende Maarten te geven en zijn politieke in teresse elders te zoeken. Dat deed hij overigens samen met een aantal bekende Nederlanders, waaronder zich bevonden Fia van Veenendaal en Jan van Stuyvenberg (beiden later staatssecretaris), Wil lem Drees Jr., de vroegere burge meester van Groningen Jan Berger en oud-kamervoorzitter Anne Vonde ling, Frans Goedhart en Arnolt Heertje en de Zierikzeeënaar mr. Klaas Keuning. Dat zoeken resulteerde uiteinde lijk in de oprichting van DS '70, waarvan Pomper een tijdlang hoofd bestuurslid is geweest. Toen de partij in 1980 werd opgeheven keerde hij te rug naar zijn vroegere politieke lief de. Maar wel als niet-werkend lid. Veel bereikt Teruggaand naar de aanleiding van het gesprek belanden we bij De Zuid hoek, het schap dat het grootste deel van het leven van Jan Pomper heeft beheerst. Eén ding staat vast en dat is dat er door de directie en staf, samen met de WSW-medewerkers, in De Zuidhoek heel veel is bereikt in de loop der jaren. Het is bepaald geen geheim dat dit bedrijf op het industrieterrein van Zierikzee een vergelijking met een heel groot aantal soortgelijke bedrij ven elders ruimschoots kan door staan. Er wordt werk geboden dat kwalitatief hoger ligt dan de oor spronkelijke capaciteiten van veel werknemers. Pomper: „Ik heb hier steeds met heel veel plezier gewerkt. Samen met de staf is er veel bereikt en hebben we steeds veel voor onze werknemers kunnen betekenen. Ik denk dat een eventuele fusie een achteruitgang zal betekenen op veel fronten. Dat zou geen goede zaak zijn." Fusie En daarmee wordt meteen een ge voelige snaar aangeroerd want zoals bekend is de provincie er een voor stander van dat De Zuidhoek in het kader van een herziening van de Wet op de Gemeenschappelijke Regelin gen fuseert met het Werkvoorzie ningsschap Betho, dat is gevestigd in Goes en Tholen. Zowel de gemeentebesturen op Schouwen-Duiveland als het be stuur, de directie, de staf en de werk nemers van De Zuidhoek zijn daar helemaal geen voorstander van. Doordat die standpunten ruim schoots naar buiten zijn gedragen, ook via de pers, is de verhouding op directie-niveau tussen De Zuidhoek en B.etho aanzienlijk bekoeld. Zoda nig zelfs dat de fusiebesprekingen nu op een heel erg laag pitje staan, voor zover de vlam nog niet is uitgedoofd. Een vervelende zaak, maar mis schien dat na mijn vertrek de lucht weer wat opklaart", is de nuchtere constatering van Pomper, die er over igens aan toevoegt dat hij het niet is geweest die de relatie abrupt heeft verbroken. „Mijn opvolger zal zeker de draad weer weten op te vatten en daarbij zijn eigen inbreng in de fusie- besprekingen weten waar te maken, zo luidt zijn oordeel. Veel functies De scheidende directeur vervult nogal wat bestuurlijke functies op re gionaal en landelijk niveau en daar gaat uiteraard nogal wat tijd in zitten en dat zal zeker z'n voor- en z'n nade len hebben. Pomper is overigens de laatste die dat bestrijdt: „Dat is wel zo maar door een goede organisatie binnen je bedrijf is dat best te doen. Bovendien krijg je op die manier volop de gele genheid om het bedrijf naar buiten toe te etaleren en te verkopen. An derzijds bestaat de mogelijkheid dat je het wel en wee van je bedrijf op die manier uit het oog zou kunnen ver liezen. Maar ik geloof niet dat dat hier het geval is geweest. Als je een goede staf hebt waar je op terug kunt vallen, dan zullen er weinig proble men zijn", aldus de manager van De Zuidhoek. Rustig aan Terugblikkkend op een periode van ruim dertig jaar bekent Pomper dat de laatste paar jaar de minst aange name en de meest zware geweest zijn voor hem, vooral ook lichamelijk. „Ik heb een tijd met de gedachte ge speeld om met de meest stille trom te vertrekken, zo teleurgesteld was ik in een aantal mensen. Anderen heb ben mij echter tot andere gedachten gebracht. Die manier van optreden zou bovendien niet mijn stijl van op treden zijn geweest." Zoals het over komt is Jan Pomper daarvoor ook een veel te grote vechtjas: „Proble men zijn er om te bevechten", aldus Pomper. Zijn gezondheid is er de oorzaak van dat hij graag VUT-er wordt om het samen met zijn vrouw wat rusti ger aan te kunnen gaan doen. De art sen roepen dat al geruime tijd, waar bij een verandering van zijn levens patroon als dringendste noodzaak wordt genoemd. Jan Pomper moet rustiger en se rieuzer gaan leven. Of dat lukt? „Ik houd van lekker eten en moet in dat verband gaan afslanken. De racefiets is al gekocht maar ik betwijfel of dat vervoermiddel mijn gewicht kan dra gen. Ik ben ook nogal driftig van aard en zal het dus rustiger aan moe ten doen. Ik zal bovendien selectiever tc werk moeten gaan en ik hoop in mijn hart dat men mij straks voor geen enkele extra bestuursfunctie meer vraagt", zo klinkt het eerlijk en recht toe, recht aan. Het is duidelijk: Jan Pom per gaat straks een beetje vissen, wat knutselen, een stukje varen met zijn boot en op vakantie met zijn ca ravan. Maar of dat allemaal lukt...? Vooraleers geeft hij te kennen dat hij zich nog meer wil verdiepen in de sociale woningbouw en in de gehan dicaptenzorg!!! Tfekst: Marien Ka at Foto's: Johan D. C. Berrevoets

Krantenbank Zeeland

Zierikzeesche Nieuwsbode | 1986 | | pagina 4