PIET WILLEMSE
een èehte Bruenaar
Vergadering Aller Belang
Oosterland was in mineur
Co en Marian Simmers
openen hun eigen zaak
4 A
MIDDEN
MIDDENSTAND
Marian en Co Simmers in hun nieuwe restaurant-herberg de Waag te
Serooskerke.
„Wanneer je in je zaak bezig
bent met je klanten, dan geeft dat
een voldoening. Bij de Cockpit
waren we de wintermaanden ge
sloten en reste er niets anders dan
het voorbereiden op het zomersei
zoen", legt Simmers uit. Toch heeft
hij de koude maanden benut, om
de kneepjes van het koksvak hele
maal onder de knie te krijgen,
want, zo zegt hij „de mogelijkhe
den van de keuken veranderen
constant". Simmers is een creatief
mens, die én de duurdere én de
goedkopere gerechten graag tot in
de puntjes wil afwerken. Een klei
nere a la carte-menu kan volgens
hem net zo op tafel gezet worden
als een vijf-gangendiner. Het zijn
de kleine dingen die het doen.
Op tafel zetten
De term 'op tafel zetten' is in
restaurant De Waag eigenlijk niet
gelukkig gekozen, want het echt
paar streeft naar het 'kweken' van
een gemoedelijke sfeer, waarbij de
gasten drie tot vier uur vermaakt
kunnen worden. Een aperatiefje
aan de bar vooraf; vervolgens aan
tafel en ruim de tijd, om na te tafe
len. Simmers zorgt met zijn ge
rechten wel, dat het de mensen
niet verveelt en zijn vrouw bege
leidt de gasten van binnenkomst
tot afscheid. Wanneer hem de
kreet performance wordt voorge
schoteld, knikt hij instemmend.
„Ja, de mensen willen graag waar
voor hun geld en daaraan probe
ren wij te voldoen".
Omdat voor iedereen en elke
beurs gestreefd wordt naar die
sfeer, kunnen het volgens Sim
mers juist de kleine dingen zijn,
die de finishing touch gever .an
het geheel. Het interieur (inge
richt door T. van Arkel en „dat is
een compliment waard", voegt
Simmers er aan toe) laat niets te
wensen over. Een gezellige open
haard, een houten bar en uitzicht
op de rustieke- Ring van Seroos
kerke en aan de andere zijde een
fcuitgaard completeren het ge
heel.
INDE
De Waag is het hele jaar ge
opend van maandag tot en met
zondag (met uitzondering van
woensdag) vanaf 10.00 uur 's mor
gens. Vanavond is er van 19.00-
22.00 uur een receptie in het
restaurant aan het Dorpsplein 6.
BRUINïSSE - Wéér
moet de gemeente
Bruinisse noodgedwongen
een van haar
oudgedienden laten gaan:
op vrijdag 7 februari
zwaait P. J. (Piet)
Willemse af. Piet is
voorman bij
gemeentewerken
gedurende een periode
van twintig jaar en als
zodanig kent iedereen
hem. Eigenlijk vreemd
dat zo'n man - op en top
een Bruënaar - nooit een
bijnaam gekregen heeft
(zijn ze goed in in Bru), of
het moest Piet Zwaailicht
zijn. Hoe het zit met dat
zwaailicht komt verderop
aan de orde.
Op 1 juni '66 kwam Piet in dienst
van de gemeente, na een werkzaam
leven in de landbouw. Twee
werkgevers 'versleet' hij: Lemson
(boerderij Zeldenrust) tot de ramp
en K. Kik. Tussen die twee in
werkte hij nog twee jaar aan de
dijken, als zovelen in de ramptijd.
Lemson kwam na de evacuatie niet
meer terug, vandaar dat Willemse
naar een andere werkgever moest
omzien. Het werd Kik, die echter
twee zonen had en spoedig kwam
de plaats van Piet in het gedrang en
kreeg hij te verstaan dat het werk
voor hem gebeurd was. De baan van
gemeentewerkman kwam in zicht,
Piet solliciteerde en kreeg die baan.
Laurens van Popering was toen nog
voorman, maar werd ziek en
burgemeester v. d. Linde
bombardeerde Piet al na een half
jaar tot voorman in zijn plaats. Piet
bleef dat tot op de huidige dag. De
werkplaats van de buitendienst was
toen nog aan de Molenstraat tot
twaalf jaar geleden de gemeente het
huidige onderkomen kocht aan de
Molenweg, mét een fraai huis waar
de kinderen 't Oefje op lieten
zetten. Het is ook dit huis, waar
Piet en zijn vrouw Hubrina
(Hubrien) met veel plezier wonen,
dat Piet heeft tegengehouden om
bijvoorbeeld in de VUT te gaan.
Met pensioen gaan betekent in hun
geval ook: het huis uit. Daar komt
bij dat Piet Willemse zijn werk
altijd als hobby heeft beschouwd,
dus hij wilde er helemaal niet mee
ophouden. Toch zal het echtpaar
Willemse binnenkort 't Oefje
moeten verlaten. Het afscheid wordt
echter sterk verzacht, omdat zoon
Koos een baan bij gemeentewerken
heeft gekregen (per 1 maart) en in 't
Oefje zal trekken. Het afscheid van
het fijne huis is dus niet voor goed:
Piet kan er zo binnenlopen om de
koffie.
Iets over de werkzaamheden van
de scheidende voorman, tot wiens
taak het twintig jaar lang behoorde
om de gemeentelijke plantsoenen
bij te houden, straatwerk te
verrichten evenals rioleringswerk,
het werk op de begraafplaats en de
gladheidbestrijding. Vijf taken
waaraan hij met evenveel plezier
heeft gewerkt, hoewel de een soms
liever dan de ander. Bekend is zijn
aversie tegen hondepoep waarmee
hij als gemeentelijk grasmaaier
veelvuldig te maken had. Ooit
stapte hij naar de burgemeester met
de volgende 'boodschap';
„Burgemeester, lae ze belasting
betaele, a ist vuuf'onderd gulden
voö aene poat! Da laete ze dur 'ontje
wè poepen in de goot".
Bovenstaande anecdote komt
overigens niet uit de mond van Piet,
die - doorgaans toch spraakzaam
genoeg - een beetje overvallen werd
om zomaar over zichzelf te
vertellen. Gelukkig was het
echtpaar Willemse in '84 veertig
jaar getrouwd, ter gelegenheid
waarvan hun levensloop op schrift
werd gesteld door hun
huisvrienden, het
burgemeestersechtpaar Hekman. Zo
kwamen we ook te weten van het
zwaailicht, waarover later meer...
Wat die plantsoenen betreft, dat
viel vroeger wel mee. Het dorp
hield toen nog op bij In 't Opper en
aan groenvoorziening was er niet
veel. Wel was er een sportveld, dat
nog met een handmaaier gemaaid
werd. Een hele dag werk betekende
dat. Nu, met twee sportvelden en
moderne machines slechts vier uur.
In die begintijd van Piet bezat de
gemeente slechts een handkar voor
de buitendienst. Bij straatwerk
(reparaties) betekende dat dus een
kar met stenen en zand door het
dorp duwen, een zwaar werk. Zelfs
de gladheidbestrijding werd per
handkar gedaan. Later kwam er een
tractor voor in de plaats, een hele
verbetering en twaalf jaar geleden
werd het machinepark behoorlijk
uitgebreid waardoor het werk wel
werd vergemakkelijkt.
Verstopte rioleringen behoorden
vroeger ook veelvuldig tot de
weerkerende taken, vooral in de
nieuwbouw, waar qua riolering
'werd geknoeid' zoals Piet het
formuleert. Later kwamen deze
woningen bij de
woningbouwvereniging en was dit
rioleringswerk gedaan. Maar ook
dat was handwerk, met de schop.
Die schop werd tevens gehanteerd
op de begraafplaats, waarvan Piet
zegt nooit een hekel gehad te
hebben om daar te helpen.
Uiteraard niet het leukste werk,
maar het hoort er bij. „Je groeit er
in", verklaart hij eenvoudig.
De komende jaarwisseling, nog in
het verre verschiet, zal voor Piet en
Hubrien wel heel anders verlopen
dan de laatste twintig jaar. Tijdens
de jaarwisseling had hij namelijk
altijd dienst en beleefde die
wisseling altijd op straat. Dit jaar
nog. moest gemeentewerken vier
vrachtwagens vol autobanden
weghalen, die per (grote)
vrachtwagen clandestien in Bm
arriveerden om de feestvreugde te
'verhogen'. In het 'Duphuis'
(welbekend in Bru) lagen alleen er
al tachtig... In ieder geval was Piet
pas om half vier 's nachts thuis en
daar denken de feestgangers vaak
niet aan.
Piet is een échte Bruënaar,
geboren en getogen. Een échte
Bruënaar denkt hardop, dus Piet
ook. Dat kan weieens tot vreemde
situaties leiden, zeker als er een
'overlander' bij betrokken is die
geen Bru's verstaat. Zo kwam er
eens een nieuwe medewerker bij de
gemeente, met een baardje. Piet zei
direct dat z'n 'winksbrêêwen' waren
gezakt, maar de man heeft het nooit
begrepen...
Bru's zijn ook de beroemde
spreuken van Piet (hardop denken
dus). Over emancipatie zei Piet
eens: „Niks van al die fratsen en
kunsten, wuuven motten kousen
stoppen". Een andere spreuk:
„Vrouwen delen je verdriet,
verdubbelen je vreugde, maar je
portemonnee is drie keer zo gauw
leeg!" Verder moet Piet geen
schoenen met 'esselingen' en bij
'pien in de rik' gaat hij naar een
'wriefwuuf' toe. Tot slot nog een
bekende van hem: „Kinderen, je
raakt er nooit vanaf. En heb je geen
luizen dan heb je wel neten. En
(vergoeielijkend) als ze niet meer
"bij je komen moet je maar denken:
ik ben rijp voor In 't Opper". Wie
het vatte kan die vatte het...
Een échte Bruënaar neemt geen
blad voor de mond, dus ook Piet
niet. Op de markt lopend hoorde hij
een van de marktkooplui
hardgrondig vloeken. Piet er naar
toe: „Daar heb je de
Grevelingendam met de brug. Zie
dat je zo gauw mogelijk aan de
overkant in Oude Tonge komt".
Voor het gemeentehuis een drukte
van belang met veel kinderen: een
schoolmeester trouwde. De kinderen
gooiden zakken vol confetti, en na
de huwelijksvoltrekking kon Geluk
binnen en Piet buiten de rommel
opruimen. De wind woei een schop
vol confetti weg, waarna Piet heel
andere heilwensen aan het adres
van het kersverse echtpaar
toedichtte dan normaal. Piet naai
school: „Wanneer je dat nog een
keer lapt kom je zelf maar vegen,
anders kom ik met de wagen en
kiep hier alles uit". Typisch Bru's!
In dit kader past ook het
prachtige verhaal van het zwaailicht
waaraan Piet z'n bijna-bijnaam te
danken heeft. Het verhaal gaat
alsvolgt. De gemeente besloot in een
zeker jaar dat het personeel een
kerstpakket zou krijgen,
(waarschijnlijk was er toen geen
tekort van anderhalve ton, Red.) Bij
het uitreiken iedereen blij, en Piet
naar huis met een langwerpig pak
en dacht Hubrien blij te maken met
een kerststaaf voor bij de koffie.
Thuis bleek er een kaars in het pak
te zitten, waaraan zelfs bij nadere
bestudering niet eens een lont zat.
Een échte Bruënaar gaat dus op
hoge poten naar de burgemeester
himself en zegt: „Burgemeester,
benne julder nou glad bedundert.
Dinke julder nou da'k een
dwaallicht binne! Julder dinke toch
nie, da'k met Hubrien bie een
kaarse gae zitten. Die tied hebben
wulder gehad!" Wat, de kerstwensen
voor de gemeenteraad betreft die
aanvullend werden gesproken, die
waren wel oprecht, maar niet fraai.
Van Willemse had heel de
gemeenteraad voortaan in donker
verder moeten leven...
Nog ééntje dan. Traditie is dat bij
verjaardagen bij de mensen van de
buitendienst er tussen de middag
een borrel wordt gedronken door de
collega's op de gezondheid van de
jarige. Tijdens zo'n gelegenheid
werd er een 'goed borreltje gedaan'
en werd de voltallige dienst ook
uitgenodigd te blijven eten. Twee
man deden het, de rest (Piet ook)
ging naar huis. Het tweetal kreeg
vette soep voorgeschoteld, die wel
erg lekker was maar niet goed viel
op de borrel(s). Een van de twee,
Schults', trachtte zijn ega te
overtuigen dat ie ziek was, maar
daar kwam niks van in: er moest
gewerkt worden. Toevallig was men
bezig om een brandpit dicht te
rijden per kruiwagen en Schults
móest en zou kruien. Al bij de
eerste volle kruiwagen dook hij mét
wagen en al het water in... Leuke
momenten om aan terug te denken,
zoals Piet Willemse er zoveel heeft.
Voortaan zal Piet het van die
herinneringen moeten hebben, want
het is gebeurd. Op 20 februari
wordt hij 65 en dus gaat hij met
pensioen. Bart de Jonge wordt zijn
opvolger, maar eerst is er nog het
officiële afscheid in het
gemeentehuis van Bru, temidden
van zijn mannen en familie. Vier
kinderen kreeg het echtpaar (én
vier van een ander, vult hij aan) en
zes kleinkinderen, die allemaal gek
zijn op opa. Die zijn uiteraard ook
op het afscheidsfeest, waarna er een
diner wordt aangeboden door de
gemeente, voor de familie.
En dan wordt het stil. Een stilte
waarmee Willemse het moeilijk
heeft. Hij had nog graag gebleven,
maar ja. Hobby's heeft hij niet,
behalve tuinieren. En als er
verhuisd moet worden naar een
bejaard en woning liefst, valt er
weinig meer te tuinieren. „Maar ik
kom de dag wel door hoor", zegt hij
manmoedig, en tegelijk
aankondigend dat hij voortaan zal
stofzuigen en de ramen lappen. De
tuin zolang het kan, (kan wel aan
een stukje grond komen) een rondje
fietsen, met de varende dochter mee
op reis en dan is er nog het koor
waar ze beiden lid van zijn. „Als ik
maar gezond mag blijven", is zijn
oprechte wens, denkend aan de
afgelopen twintig jaar waarin er
acht collega's zijn overleden. Van
die begintijd is alleen
gemeentesecretaris De Groot nog
over. Over oudgedienden gesproken.
Over het verschil met vroeger zegt
Piet tot slot: ,,'t Is net een
duivenkooi, dat gemeentehuis. Ze
komen en gaan. Het intieme van
een kleine groep is weg, maar dat
vind je nog wel in de buitendienst
hoor. Ik heb het tenminste altijd
goed gehad".
Foto: JOHAN D. C. BERREVOETS
Tekst: HARRY DE WAARD
OUWERKERK - De landbouwvereniging Aller Belang te Ouwcrkerk ver
gaderde in het Dorpshuis onder leiding van voorzitter W. A. Kuyper. Het
speet hem, slechts een klein gezelschap te kunnen verwelkomen (buiten het
bestuur waren 10 leden aanwezig). Reden: ziekte of anderszins. Aanwezig op
deze avond waren spreker L. C. Corstanje van de PZEM en W. in 't Veld, van
de Rijksbedrijfsvoorlichtingsdicnst-akkerbouw; als toehoorder weliswaar, 's
Voorzitters toespraak was overigens in mineur wegens de overschotten van
tarwe en zuivel. „Vooral de tarwe ervaren wij aan den lijve en wij moeten bij
de teelt hiervan vraagtekens gaan stellen. Vruchtwisseling van het gewas is
belangrijk".
Dc 20 agrarische bedrijven van de
vereniging hebben samen 840.000,—
minder 'getrokken' dan de gemaakte
kostprijs vanwege de slechte prijzen
van aardappelen, uien en tarwe.
Maar aan één jaar gaat een boer niet
ten gronde. Echter blijft ieder streven
naar een zo hoog mogelijke produk-
tie. Positief punt zijn de suikerbieten
met 52 ton per hectare en een vrij re
delijk gehalte, maar verder zijn er
weinig alternatieven. Er is nog één
mogelijkheid, n.l. kostenbesparing.
„De tijd van harde sanering is aange
broken. Dit zijn inderdaad harde
wetten en het ziet er niet rooskleu
ring uit", aldus eindigde de voorzitter
zijn opening.
Medegedeeld wordt, dat de Kring
Schouwen-Duiveland van de ZLM 30
januari om half 5 te Zierikzee verga
dert. Het avondgedeelte begint om
19.30 uur. Voorts is er 11 februari om
14.00 uur te Oosterland een vergade
ring van het Waterschap Schouwen-
Duiveland District IV. Aan de orde
komt hier o.m. de vraag: „Grevelin-
gen zoet of zout". De voorzitter wees
er op, dat hierover tot nog toe niet
meer dan een principe-besluit is ge
vallen en hij betreurt de acties tegen
zoet water, „Ga er naar toe, want dit
punt komt zeker ter sprake!"
De spreker ging onder meer in op
de aardgasprijzen en het gasverbruik
in een geïsoleerde ééngezinswoning
en gaf als voorbeeld een stook tabel
bij een keteltempcratuur van 50, 60,
75 en 90 graden C.
Een bron van ergernis is dikwijls
de thermostaat. Elke graad boven 't
gemiddelde kost 6% en zij mag
beslist niet scheef staan.
In bespreking kwamen tenslotte
nog: de conventionele centrale ver
warming, de hoog rendementsketel,
warmwater in huis en de prijs van het
aardgas: landelijk 0,66 per m3, de
PZEM 0,63 per m5. De PZEM advi
seert ook over isolatie, lichtcollecto
ren. enzovoort. Oplossing voor de
problemen worden gratis verstrekt,
zij zijn soms heel simpel.
De voorzitter zegde spreker harte
lijk dank. „Er zijn veel praktische
tips en wij maken veel te weinig ge
bruik van de diensten van de PZEM".
Hij deelde tenslotte nog mee, dat er
dinsdag 4 februari een gezamenlijke
vergadering te Nieuwerkerk is met
de landbouwvereniging aldaar.
Vanavond rccr/Hic in Svrooskerkse l)r Waag
SEROOSKERKE - Een goed verzorgd diner in een
sfeervolle omgeving, waar iedere beurs zich thuis-
voelt. Dat moet het uitgangspunt geweest zijn voor
Marian en Co Simmers, die morgen, zaterdag,
Restaurant-Herberg De Waag openstellen voor het
publiek. De gezellig ingerichte eetgelegenheid in
Serooskerke staat naar alle waarschijnlijkheid een
goede klandizie te wachten, want het echtpaar Sim
mers is in het Schouwen-Duivelandse horeca-we-
reldje geen onbekende. Twee seizoenen lang heeft
het restaurant-echtpaar De Cockpit in Burgh-Haam-
tee geexploiteerd, maar de drang naar een zaak, die
het gehele jaar open is, heeft hen doen besluiten
naar Serooskerke af te reizen.
