RIA VERMAAT HEEFT
DE EERSTE
BLINDEGELEIDEHOND OP
SCHOUWEN-DUIVEL AND
streeknieuws
BLANK
EIKEN
Geen klementie met
snelheidsmaniak
Meubelrama
4
dus hij werkt".
Haar begeleiders hebben toen
met verschillende winkeliers
gesproken, waardoor er meeree-
grip voor de situatie werd ge
toond. Uiteraard heeft Ria ook
wat meer hulp nodig bij het doen
van haar boodschappen, maar het
lijkt toch meer dan logisch en
menselijk dat die haar wordt ge
boden.
Het is niet aan te raden, Ria bij
het oversteken van een straat aan
te spreken. Op een veilige plaats
kan zij rustig eens een praatje ma
ken. Graag zelfs. Het is echter
niet verstandig om de hond dan te
aaien of aan te spreken. Want al
wacht hij geduldig, hij is tóch aan
het werk. Hij zit aan de beugel.
Maar Zierikzee blijft als stad
moeilijk. Denk aan de grote
opstap en de neergesmeten fietsen
voor de Hema, aan draaideuren
waar een hond niet door kan.
Ria heeft ook gemerkt, hoe
zwaar de gewone deur bij het
postkantoor is: „Die duwt zwaar
open en slaat te hard weer dicht."
Gevaarlijk oversteken is het aan
het eind van de Scheldestraat,
wanneer de Laan van St. Hilaire
moet worden. overgestoken.
„Daar zouden eigenlijk rateltik-
kers moeten zijn, waaraan je kunt
horen of een stoplicht op rood of
groen staat. Zoals het er nu is, is
het heel erg gevaarlijk."
Juist omdat zij de eerste met
een geleide hond op Schouwen-
Duiveland is, wilde Ria over al
deze zaken vertellen. Want eerst
had zij nog geaarzeld. „Binnen
kort krijgt er echter weer een Zie
rikzeese mevrouw een blindege-
leidehond", verklaart ze. „Ik
hoop dat mijn verhaal baanbre
kend werkt."
Binnenkort gaat ze met Rula
naar Amsterdam, zodat ze daar
kunnen bezien hoe het met hun
tweeën gaat. Ria en hond gaan
zonder begeleiding, want
zelfstandig reizen heeft ze al veel
meer gedaan. Ook geleerd op 't
Loo-erf.
Na een half jaar wordt de hond,
zoals dat heet, „vrijgegeven", het
geen betekent, dat ze samen een
goede kombinatie vormen. Waar
door Ria weer een eind op weg is
geholpen om zo zelfstandig moge
lijk te leven. Aan haarzelf zal dat
niet liggen. Ze luistert graag naar
de radio en naar de banden met
nieuws, interviews en recepten
van de Zeeuwse blindenbond
„Ons Zeeland".
„Dat moet ik niet vergeten te
vertellen", zegt ze, „want in jullie
Nieuwsbode is de kinderrubriek
„De Zeeuwse Babbelaar," maar
die naam bestond eigenlijk al. Zo
heet óók de rubriek van „Ons Zee
land".
Dan handwerkt ze erg graag en
heeft nog manden vol materiaal.
„Mijn huis hangt al vol", wijst ze,
„misschien zijn er mensen die
eens iets samen met we willen
doen of voor wie ik iets kon ma
ken". Ze heeft ook een werkbank
en maakt zelf graag houten ge
bruiksvoorwerpen, zoals een
fruitschaal en een speciaal hou-
dertje om boter af te meten (voor
de cake!).
Vol lof is ze over Piet Meerman
van Weltevreden, die merktekent
jes op haar wasmachine aan
bracht, waardoor ze feilloos de
juiste programma's kan kiezen.
„Er bestaan speciale wasmachi
nes, maar die zijn verschrikkelijk
duur", vertelt ze. Het zelf maken
van brooddeegfiguren is ook tot
in haar woning doorgedrongen.
Een enkele heeft ze zelf beschil
derd, de andere heeft een vriendin
voor haar geverfd.
In de schuur staat een tandem,
die ze van de blindenhond huurt.
„Ik zou zo graag eens met iemand
gaan fietsen", zegt ze. „Misschien
is er nog iemand die dat prettig
vindt en dat samen met mij op de
tandem wil doen?"
Twee keer is er op Schouwen-
Duiveland een fietstocht met tan
dems voor slechtzienden gehou
den en Ria - die zelf een van de ini
tiatiefneemsters was - heeft daar
van genoten. Ze is ook lid van de
werkgroep Schouwen-Duiveland
van de ANIB, de Algemene Neder
landse Invaliden Bond.
Ze wil graag duidelijk maken,
dat een slechtziende veel meer
kan deelnemen aan de „gewone"
ontspanningsmogelijkheden, dan
de mensen denken, zoals zingen.
Dat vindt ze heerlijk. Dat kan ook
niet anders, want ze is een goed
lachse vrouw. Ze zong een jaar of
vijf zes in het Nederlands Her
vormd Kerkkoor. Zou ze weer in
een koor gaan zingen, dan is het
alleen nodig dat een van de leden
de tekst op een bandje zet. Ze
heeft geen begeleiding van en
naar repetities nodig, dat kan ze
zelf.
Het blijkt: Ria kan veel zelf. Ze
heeft opnieuw leren funktioneren
sinds een vorm van leukemie haar
ogen aantastte. „Honderdeneen
dingen in het leven hoeven niet
meer, maar er blijft veel over".
Ze voegt er aan toe: „In die vijf
jaar is de wetenschap al weer zo
veel verbeterd. Ik hou altijd
moed. Wie weet wat er over tien
jaar gebeurt
Wanneer Ria Vermaat de beugel loslaat, is blindegeleidehond Rula een gewone, gezellige speelse hond.
Ria Vermaat stelt Rula voor: „Ik hoop, dat mijn verhaal baanbrekend werkt...."De hond zit aan de beugel, hij is
aan het werk.
ZIERIKZEE - 't Komt er in feite op neer, dat Ria Vermaat (opnieuw) moet wen
nen aan Zierikzee. En Zierikzee aan haar.
Ria heeft problemen met al die soms hoge op- en afstapjes in deze historische
stad en de Zierikzeese bevolking heeft kennelijke moeite met hoe te reageren op
iemand die blind is (geworden).
Ria Vermaat (35) is door een diep dal gegaan sinds ze enige jaren geleden onder
ogen moest zien dat haar gezichtsvermogen sterk afnam. Ze is nu zeer slechtziend
en moet er voorshands rekening mee houden dat het nog slechter zal gaan.
Je merkt uiterlijk heel weinig
van haar handicap. Haar ogen
zien er normaal uit, keren zich
naar je toe als je met haar in
gesprek bent. Vooral in haar huis
beweegt ze zich onvoorstelbaar
trefzeker. Om zover te komen
heeft ze een jaar doorgebracht op
't Loo-erf bij Apeldoorn, waar
slechtzienden wordt geleerd
zelfstandig te funktioneren. „Een
geweldige leerschool", zegt Ria,
daarmee het docententeam, na
drukkelijk komplimenterend.
Maar ze heeft er soms verschrik
kelijk afgezien. Ze moest letter
lijk alles opnieuw leren. Een
voorbeeld: koken. Helemaal op
nieuw beginnen, terwijl ze zelf
ruim twaalf jaar als zelfstandig
kokkin in een bejaardenhuis
heeft gewerkt. Ze heeft best meer
malen de neiging gehad om het
bijltje erbij neer te gooien, maar
terugblikkend is ze innig dank
baar voor alles wat ze op dat reva
lidatiecentrum heeft geleerd. In-
plaats van het fijne priegel bor
duurwerk dat ze vroeger deed,
dan nu maar wat grover werk zo
als weven met wat dikker materi
aal. Ongelofelijk hoe mooi dat
ook is, hoe iemand dat op de tast
kand. Op 't Loo-erf is de zintuig
training, het ontwikkelen van het
gehoor en de tast, dan ook enorm
belangrijk.
Hulpmiddelen
Bovendien heeft ze daar geleerd
te wrken met allerlei hulpmidde
len voor visueel-gehandicapten.
Zoals een apparaatje dat door een
waarschuwend geluid voorkomt
dat een kopje of glas te vol wordt
geschonken. „Je kunt er slechts je
duim inhouden", vertelt ze vro
lijk. De maten van haar eigen
kopjes kent ze wel uit haar hoofd
zo langzamerhand, dus dan heeft
ze het apparaatje niet nodig. Ze
presenteert zelfgebakken cake bij
de koffie.
Proberen zelfstandig te zijn was
de voornaamse leerschool bij 't
Loo-erf. Sinds twee jaar bewijst
Ria dat ze dat kan.
Ze is haar vader (die intussen is
overleden) en haar moeder nog
steeds dankbaar dat ze er op heb
ben aangedrongen naar 't Loo-erf
te gaan.
Op voorspraak van dat centrum
heeft ze nu sinds een kleine veer
tien dagen de beschikking over
een blindegeleidehond. Ze zou
hem nu al niet meer kunnen en
willen missen. Rula (een kruising
tussen een Mechelse en een Duitse
herder) helpt haar en blijkt bo
vendien in huis een fijne kame
raad. I huis is Rula een gewone,
gezellige huishond, maar zodra
hij de beugel omheeft, dan wérkt
hij.
Hij blijft eigendom van de Blin-
degeleideschool in Amsterdam,
maar Ria mag hem „gebruiken".
Rula is anderhalf jaar oud en
heeft een training van een jaar
achter de rug. Ria heeft veertien
dagen in Amsterdam doorgebrcht
om met de hond te tranen. „Je
kunt zo'n hond niet zelf kiezen,"
vertelt ze, „want er wordt daar
ook gekeken of de lengtes en de
karakters van mens en dier bij el
kaar passen."
„Eerst moest ik op een oefenter
rein laten zien, hoe ik met mijn
stok liep. Of dat al vlot ging, dat
is nodig, of nog moeilijk. Daarna
moest ik met de hond over dat ter
rein met allerlei obstakels."
Langzamerhand raakten Rula en
Ria aan elkaar gewend. Ria had
de bevelen geleerd èn de beteke
nis van de seintjes die de hond
haar geeft. Rula kan haar bijvoor
beeld laten weten, wanneer ze een
stoeprand naderen. Of wanneer er
viezigheid straat ligt. Hij leidt
haar daaromheen, zodat ze niet
kan uitglijden. Als hij werkt,
kijkt hij niet eens naar andere
honden om. Een schrander en een
heel lief dier.
Winkelen
In Amsterdam zijn Ria en de
hond ook naar de stad geweest,
met de begeleider oplettend in de
buurt. Winkels in, boodschappen
doen. Het ging daar uitstekend,
hoewel het dragen van bood
schappen moeilijk is. „Links heb
ik de hond, in mijn rechterhand
de taststok. En dan nog bood
schappen dragen, dat valt niet
mee. Maar het lukt al beter."
Na die veertien dagen in
Amsterdam ging Rula mee naar
Zierikzee. Onderdirekteur Van
Wijk van de Blindegeleideschool
en de instrukteur van het dier zijn
de hele dag gebleven om Ria en de
hond op weg te helpen. Samen
wandelen, samen van haar wo
ning in Poortambacht naar het
centrum en samen de winkels in.
De beide heren opafstand om te
kijken hoe het ging.
„Waar ik in Amsterdam geen
erg in had, gebeurde hier", vertelt
Ria. „Het is te merken dat ik de
eerste op Schouwen-Duiveland
ben met een blindegeleidehond.
De mensen moeten er nog aan
wennen". Vooral winkeliers had
den in eerste instantie problemen
met het binnenlaten van de hond
in hun zaken.
„Maar Rula is daar helemaal op
afgericht", legt Ria uit. „Hij snuf
felt nergens aan, hij gedraagt zich
keurig. Hij heeft de beugel aan,
(vervolg van pagina 1)
Drank en drugs
Wie er schuld had aan, en waar pre
cies het ongeluk gebeurd was op 7
mei '83 op rijksweg 18 bij Bruinisse,
bleef een beetje onduidelijk, evenals
getuigenverklaringen ter zitting. J.
W. L. uit Delft kwam zich verweren
in een aangehouden zaak. Hij zou
over de witte streep zijn gereden met
zijn auto en daarbij een motorrijder
met duo-passagier hebben geraakt.
Volgens de officier waren op het
•motor-weghelft sporen van cartero
lie en koplampglas gevonden, en niet
op de weghelft van de auto.
Op de zitting deed zich eigenlijk
een merkwaardig feit voor: getuige
J. K. (bestuurder van de motor) ver
klaarde zonder meer schuld aan de
aanrijding, hij zou tegen de as van de
weg hebben gereden en met zijn
voetsteun de auto hebben geraakt.
Hij en zijn passagier kwamen van
een popkoncert en hij had een paar
piljcs op, gebruikte voorts nog medi
cijnen (maar géén drugs...) en „dacht
dat ie wel schuldig was". Maar K.
was geen verdachte.
Zijn deo-passagier H. had stevig
gedronken en drugs gebruikt en was
derhalve niet in staat zich veel van
de aanrijding te herinneren. De
raadsman van verdachte konfron-
teerde deze getuige met een uit
spraak gedaan tegenover een politie
agent in zijn woonplaats (Oude Ton-
ge), dat hij last van z'n geweten zou
hebben en het zielig vond dat L. de
schuld kreeg van de aanrijding. Van
deze verklaring kon hij zich ten over
staan van de kantonrechter niet veel
herinneren, erger nog: hij wist eigen
lijk helemaal niets. Officier Stein
kwam in deze aangehouden zaak zon
der bewijs te staan, gezien de verkla
ring van getuige J. K. en moest der
halve vrijspraak vorderen, hetgeen
mr. Verhoeven hem na deed. H. kan
het maar moeilijk vatten dat de zaak
zonder gevolgen afgedaan werd, en
hij was de enige niet
C. W. V. uit Renesse had op voor
hand al aan de kantonrechter laten
weten, „dat hij de agent wel eens zou
willen zien, die hem in de auto had
herkend" V. was op 29 juni van het
vorig jaar op rijksweg 18 (N 59) bij
Nieuwerkerk de ononderbroken wit
te streep overgegaan met zijn (opval
lende) auto en kreeg daarvoor een
proces-verbaal. V. werd op de zitting
op zijn wenken bediend: de verbali
sant (opperwachtmeester H. R.) wès
op de zitting. V. had op de valreep la
ten weten dat hij ziek was en niet
kon komen (verzocht niet om uitstel).
Kantonrechter Verhoeven wilde
graag van verbalisant weten hoe de
opper zo zeker was dat juist V. achter
het stuur van die auto zat in juni. R.
legde de kantonrechter uit dat V. een
heel goede „bekende" van de politie
is, „ik denk dat alle kollega's op
Schouwen-Duivelande hem kennen",
en vulde dit aan met gedragingen
van V.
Reden voor de officier om zich te
houden aan het ambts-edig proces
verbaal, aangevuld met de verkla
ring op de zitting en eiste 130,- of
drie dagen. Eis en vonnis waren gelij
kluidend.
Illegaal kamperen?
Slechts één van de eenentwintig
opgeroepen overtreders van de kam-
peerwet kwam zich verdedigen, en
met sukses. Het was H. J. J. v.d. V.
uit Gulpen die op 18 juli '83 de nacht
doorbracht in een bestelauto, samen
met vrouw en twee kinderen. Omdat
hij een lekke band had en niemand
de band kon vervangen (het was zon
dag) moest hij en zijn gezin noodged
wongen in de auto slapen. Ze waren
een dag op het strand geweest en wil
de 's avonds weer naar Limburg,
toen de band lek ging van de dubbel-
lucht achterwielen. Verdachte was in
Goes geweest en in Middelburg,
maar, zoals gezegd: niemand kon de
band verwisselen. Waar de reserve
band zich bevond werd hem niet ge
vraagd, en hij zei het niet. Wel hield
verdachte een omstandig verhaal
over zijn werkzaamheden als vrij-
willger van de stichting Emaüs-
gangers, die „welvaartsresten" op
haalt. De vrijwilligers krijgen geen
loon, maar wel mocht v.d. V. de
bestelwagen gebruiken.
De officier vroeg hem w££rop ze
dan hadden geslapen, zo geheel on
voorbereid. Op bedden, zo bleek, die
in de auto lagen. De offiecier vond:
iemand die in een bestelwagen bed
den meeneemt en in zo'n wagen sla
pend wordt aangetroffen in het hoog
seizoen, dat zo iemand echter in de
zin der wet en dus schuldig is. Hij
wenste echter geen straf toe te pas
sen: schuldig zonder strafvervolging
derhalve.
De uiterst milde kantonrechter
vond dat er helemdél geen sprake is
van een rekreatief verblijf in een der
gelijk wagen onder zulke omstandig
heden en sprak vrijspraak uit.
NOORDGOUWE
Luchtbuks in beslag genomen
P.V. uit Noordgouwe, kreeg een
proces-verbaal uitgereikt wegens een
overtreding van de wapenwet, vogel-
wet en jachtwet. V. was voor zijn wo
ning met een luchtbuks op torteldui
ven aan het schieten, waarbij er
minstens één het leven liet. De buks
werd in beslag genomen.
BRUINISSE
Baggerwerk Reparatiehaven
Deze week is een begin gemaakt
met de baggerwerkzaamheden die
behoren bij de aanpassingswerken
van de reparatiehaven van Bruinis
se. De fa. Van Oord Werkendam, die
het gehele werk in handen heeft,
heeft daartoe een kraanponton met
twee motorbakken voor transport in
gezet.
De kraanponton, die een knijper
A
heeft waarin een hapklare brok mod
der kan van vijf ton, vreet zich nu
een weg vanaf de toeleidingsgeul van
Zijpe naar sluis en gemeentehaven
naar de reparatiehaven. De geul op
zich wordt 3,50 m min NAP, de repa
ratiehaven wordt 3.00 min NAP. Glo
baal is berekend dat er 36.000 kub
grond weggebaggerd moet worden
voordat deze diepte is bereikt.
Kollekte
De kollekte, in de kerkdienst in
Bruinisse gehouden tijdens de dienst
op Wereldgebedsdag, heeft 200,—
opgebracht, waarvoor dank.
Advertentie
