EERSTE
BURGERES
VAN
ZIERIKZEE
L
Mevrouw
J. M. J. de Meester-Post
ZIERIKZEESCHE NIEUWSBODE Vrijdag 30 december 1983 Nr. 23448
15
strot dichtknijpt; onderdak voor
die vrouw die in staat is haar
kinderen iets aan te doen nu
haar huwelijk zo'n mislukking
dreigt te worden. Onderdak
voor één nacht om even tot
jezelf te kunnen komen. Mis
schien neemt dat een beetje de
druk van de ketel en groeit er
nog wat kracht de problemen te
aanvaarden. Eén nachtje onder
de vleugels van het Leger des
Heils zal de wereld niet in een el
dorado doen veranderen, maar
misschien wordt wel de eerste
stap gezet naar de klim uit een
diep dal. Een rustig gesprek, een
luisterend oor, een adviserende
stem kunnen veel betekenen.
Soup en soap worden ook zonder
salvation verstrekt, medemen
selijkheid daar ging het in de
eerste plaats om.
Een nieuw initiatief binnen
„De Lichtboei" wordt het
..Huiskamerprojekt". De kleine
zaal aan de zijde van de
Poststraat zal daartoe worden
ingericht als huiskamer met
daarin een hoekje waar lichte
bureauwerkzaamheden worden
gedaan. Er zal dan altijd iemand
zijn, die mensen kan opvangen.
Mensen, die zomaar eens binnen
willen lopen voor een "babbel,
een advies of voor zomaar wat
gezelschap. Naast de mensen,
die dit projekt begeleiden en er
kontinuïteiten aan geven, wordt
vertrouwd op de medewerking
van vrijwilligers. In „De Licht
boei" komt men er velen tegen.
Rudi Prager prijst zich geluk
kig met de inzet van vrijwilli
gers. Hij betreurt het weieens
door verplichtingen in vele
overleg- en werkgroepen zelf
nauwelijks meer aan uitvoerend
werk toe te komen. Een sukses-
vol initiatief in het kader van de
buurtfunktie bleek het drie
daagse huttendorp in Poortam
bacht in augustus dit jaar. Tien
tallen kinderen beleefden er fij
ne dagen met dit evenement, dat
minder geld vergde dan de va
kantiekampen in Lunteren, die
voorheen werden georganiseerd.
Nieuwe aktiviteit in „De
Lichtboei" die dit jaar werd
gestart, is het interkerkelijk
jongerenkoor, geboren uit en
thousiasme na het optreden van
het Amsterdamse koor „Share".
Volgens Dijkstra wordt veel ple
zier beleefd aan het samenzin-
gen met jonge mensen. Overi
gens wordt aan de leeftijdsgrens
niet zo zwaar getild. Het koor
heeft inmiddels het eerste offi
ciële optreden achter de rug.
Voorshands bestaat voor een
goed evenwicht nog behoefte
aan enkele tenoren.
Peuterspeelzalen
Een verhaal apart binnen het
buurt- en klubhuiswerk vormen
de peuterspeelzalen. Ook hier
was destijds sprake van inspe
len op een duidelijke behoefte.
Enkele vrouwen klopten bij de
„De Lichtboei" aan met het ver
zoek medewerking te verlenen
aan de opzet van een peu
terspeelzaal. Dat verzoek werd
ingewilligd en het resulteerde in
de loop der jaren in twee druk
bezochte peuterspeelzalen onder
deskundige leiding van vijf
vaste leidsters. Honorering ge
schiedt volgens de C.A.O.-
welzijn en dat houdt in: een hoge
kostenpost. Anderzijds werd
voorheen altijd professionele
leiding voor dit werk gepropa
geerd; daar diende ook een rele
vante honorering tegenover te
staan.
In tijden van bezuinigingen
klinkt echter steeds krachtiger
de loftrompet over het inzetten
van vrijwilligers. Kontinuïteit
en deskundigheid dreigen daar
door weieens op de achtergrond
te komen. Het Leger des Heils
hoopt het peuterspeelzaalwerk
zo lang mogelijk op het huidige
niveau te handhaven.
Een aanvraag werd ingediend
voor gebruik van het vrijstaand
lokaal van ,,'t Mierenest", om
ook in Poortambacht een wijk
met zeer veel kleine kinderen,
een peuterspeelzaal te kunnen
starten. De gemeente heeft op
dit punt nog steeds geen uit
spraak gedaan, met als gevolg
dat „De Lichtboei" nog niet in
Poortambacht is begonnen,
maar ook het naastliggende
pand Poststraat 43A niet in ge
bruik heeft kunnen nemen, om
dat het ene afhankelijk is van
het andere.
Buurt- cn klubhuiswerk
een veel omvattende zaak. Wat
het nut ervan is? Daar werd,
wordt en zal zeer verschillend
over gedacht blijven worden
en dat is misschien wel jammer,
zoniet funest.
Foto's: Joh. D. C. Berrcvoets
Tekst: Ali Pankow
ZIERIKZEE - „Burgemeestersvrouw zijn, is geen be
roep", vindt de eerste burgeres van Zierikzee: Jeannette
Marie July de Meester-Post. Velen zullen haar kennen
als een hartelijke, spontane en doortastend optredende
vrouw. Een vrouw met een opmerkelijke uitstraling, die
niet funktioneert als de schaduw van haar man, maar
overtuigt in de bezieling van haar eigen vak: de ver
pleegkunde.
Hoe staat deze vrouw tegenover de verplichtingen die
het burgemeestersambt van Zierikzee, rustend op de
schouders van haar echtgenoot Th. H. de Meester, met
zich meebrengt? Wat zijn haar ervaringen nadat ze die
man, met zoveel gevoel voor decorum, haar jawoord gaf,
maar niet verkoos alleen een verlengstuk te worden van
de burgemeester van Zierikzee? Wachtte haar een ge-
kompliceerde taak steeds weer de juiste keus te moeten
maken tussen gezin, ziekenhuis en stadhuis en hoe wa
ren de reakties in een kleine gemeenschap als Zierikzee
toen men de burgemeestersvrouw pardoes uit de ambu
lance zag springen?
Of de eerste burgeres op dergelijke vragen in wilde
gaan? „Natuurlijk, maak binnenkort maar een af
spraak", was zonder aarzelen het antwoord. Het werd
een geanimeerd gesprek met een zelfbewuste, enthousi
aste en vooral hartelijke vrouw: Netty de Meester-Post.
Burgemeestersvrouw zijn, is volgens haar dus geen beroep. „Elke vrouw zal
trachten haar man met zijn baan te helpen. Dat doe ik ook, als hij het fijn
vindt, ga ik zoveel mogelijk mee". Ze ervaart het ook als prettig hier en daar
in te springen als vertegenwoordigster van de burgemeester, als die zelf ver
hinderd mocht zijn. Maar...: „Ik laat me niet verplichten altijd en overal als
burgemeestersvrouw op te treden. Het gezin en het ziekenhuis komen voor
het stadhuis; welk recht heeft men om te verwachten dat het anders zou zijn?"
Een kernachtige uitspraak, die echter meteen wat wordt verzacht met de
mededeling, dat ze zich niet met alle macht wil verzetten tegen de verwachtin
gen, die de bevolking veelal heeft van een burgemeestersvrouw, ten aanzien
van het vervullen van een aantal representatieve verplichtingen.
Een vijftig of zestig jarig huwe
lijksjubileum is bijvoorbeeld een
evenement waar mevrouw De
Meester graag naartoe gaat. „Ik moet
wel een heel dringende reden hebben
om daar verstek te laten gaan, want
die bezoekjes vind ik juist de krenten
in de pap. Ik vind het heerlijk om te
horen hoe die mensen hun leven heb
ben ingericht en luister graag naar
hun verhalen over vroeger".
Geen ornament
Vóór haar komst naar Zierikzee,
nu ruim acht jaar geleden, wist ze
nauwelijks af van het bestaan van
bijvoorbeeld een Plattelandsvrou
wenbond of een UW. Haar latere er
varingen op het gebied van vrouwen
verenigingen, deden haar besluiten
het voorzitterschap van de Vrouwen
raad Zierikzee over te nemen toen
mevrouw Asma-Broere aftrad uit die
funktie. Het feit dat mevrouw De
Meester het werk van de Vrouwen
raad belangrijk achtte, gold als argu
ment deze taak op zich te nemen.
Ze wil zich niet met alle macht verzetten tegen de verwachtingen, die de be
volking veelal heeft van een burgemeestersvrouw, ten aanzien van het ver
vullen van een aantal representatieve taken.
gelegenheid geboden door middel
van zogenaamde „vijf-minuten-
praatjes" het één.eixaiider over-de-ei-,
gen vereniging te vertéllen. Door de
daarop volgende diskussies lukt het
meestal als vrouwengroeperingen
wat nader tot elkaar te komen met
respekt voor eikaars standpunten en
principes. „Volgens mij is dat het be
langrijkste van onze Vrouwenraad",
aldus de voorzitster.
Juist om zo\cel mogelijk koorciine
rend te kunnen optreden, werd beslo
ten niet als Vrouwenraad zeil projek-
ten ter hand te nemen. Door de pro
vinciale afdeling aangereikte projek-
ten worden bekeken en er wauii
geïnformeerd of er bij één <>1 meerde
re vrouwenverenigingen interesse
voor bestaat. Ten aanzien van liet
projekt „Werkloosheid, Vrouw en
Arbeid", besloot de vrouwenraad liet
door te spelen naar de zojuist aan
gestelde emancipationerk.ster foor
Schouwen-Duiveland en Sint l'ln-
lipsland, die het wellicht in breder
verband nader kan uitwerken.
Beroep
Naast - of zoals gezegd vóór - de la
ken als burgemeestersvrouw komt
bij mevrouw De Meester haar beroep
als verpleegkundige. Sinds haar
achttiende jaar heeft ze zich daar met
hart en ziel aan gewijd. „Als meisje
was ik al gelukkig als ik alleen de
lucht van een ziekenhuis kon insnui
ven. Een medische studie was eigen
lijk m'n ideaal, maar die ambitie
werd niet gesteund door m'n vader.
Later - kort voor zijn overlijden - zei
hij: „Met jou heb ik een fout ge
maakt, zorg dat dat met haar (m'n
jongere zusje) niet gebeurt". Mijn
zusje heeft inderdaad gestudeerd en
is arts geworden."
Na de basisopleiding volgde voor
onze woordvoerster een baan in de
verpleging te Amsterdam. Daarna
vertrok ze naar het buitenland: Twee
jaar in Zwitserland (Lausanne) waar
ze een speciale opleiding intensive
care volgde en vervolgens twec-cn-
een-half jaar in Engeland voor een
nadere studie plastische chirurgie.
Ten slotte kreeg ze een aanstelling
als verpleegkundige op het atoom
centrum van de EEG in België.
Nadat zij in het huwelijk trad be
gin 1976, met de man die dan ook nog
burgemeester van Zierikzee was,
koesterde mevrouw De Meester de
hoop direkt na haar komst in Zierik
zee haar werk in de verpleging te
kunnen voortzetten.
„Dat lag echter allemaal wat moei
lijk; van de vrouw van de burge
meester werd dat niet zo geaksep-
teerd en bovendien zat die burge
meester ook nog in het bestuur van
het Rode Kruis Ziekenhuis". Plotse
ling keerde echter het tij: er was hulp
nodig op de bewakingskamer en voor
mevrouw De Meester betekende dat
een parttime-baan. Totdat de donke
re wolken zich boven het Rode Kruis
Ziekenhuis samenpakten en drasti
sche bezuinigingen werden aange
kondigd. .„Ik werd van de ene op de
andere dag als zijnde parttimer ont
slagen. Daarop heb ik een jaar les ge
geven in Goes aan bejaardenver
zorgsters in anatomie en verpleeg
kunde"
In juni 1982 kwam echter toch weel
de oproep uit hel ziekenhuis in Zie
rikzee in te vallen bij het anesthesie
team. „Dat vond ik fantastisch en nu
word ik als verpleegkundige overal
ingezet: operatiekamer, polikliniek
en dergelijke".
Geen speciale voorwaarden
Ze loopt ook alle diensten mee,
want ze wil absoluut geen speciale
arbeidsvoorwaarden in verband met
haar maatschappelijke funktie „Het
zou inkonsekwent zijn als vrouw van
de burgemeester gewoon te willen
werken, maar anderzijds afwijkende
arbeidstijden af te dwingen". Ze
loopt dus alle diensten mee en dat be
tekent, dat ze dertig uur per week
werkt en om de veertien dagen een
„dienstweek" draait. Dat houdt in:
dag en nacht (plus het weekend)
oproepbaar zijn. Dat houdt ook in: de
pieper mee in de tas naar een ont
vangst op het stadhuis of naar een of
ficiéél diner. De kans is dan dus
groot dat de ega van de burgemeester
wordt weggepiept om dienst te doen
op de ambulance of in het zieken
huis?
„Ja, dat gebeurt ook echt wel eens,
maar dat zijn nu eenmaal de konse-
kwenties als je in de verpleging wilt
werken en ik vind het fijn om te mo
gen werken. Bovendien voel ik me
nu eenmaal in m'n element in het zie
kenhuis", geeft ze eerlijk toe.
Zo'n dienstweek vergt soms veel
van het OK-team. Uiteraard kan er
elke nacht - ook na een drukke werk
dag - een oproep komen. Uit voorzorg
worden dan ook gemakkelijke kle
ren en schoenen gereed gelegd om na
zo'n oproep in rekordtijd in het zie
kenhuis tc kunnen zijn.
Ambulance belangrijk
Sinds enige tijd behoort ook dc
dienst op de ambulance tot dc taak
van dc verpleegkundigen. Tot voor
kort kon worden volstaan met een
ambulancebemanning van twee
chauffeurs. Veelal bleken die ook in
staat het slachtoffer vol zorg en toe
wijding naar het ziekenhuis tc ver
voeren, maar in sommige gevallen
werd ook het gemis van een gediplo
meerd verpleegkundige ervaren.
„Die eerste hulpverlening kan vaak
heel belangrijk blijken te zijn", al
dus mevrouw De Meester. Zelf voelt
ze een zekere mate van spanning na
zo'n ambulance-oproep. Spanning
over hetgeen men op de aangegeven
plek zal aantreffen: spanning ook ten
aanzien van de noodzaak snelle en
goede beslissingen te nemen. Het
deed haar goed te vernemen dat door
gewinterde kollega's binnen het am
bulanceteam soortgelijke ervaringen
hadden. „Ze moet zo nodig?", denken
sommige mensen vast weleens als ze
me plotseling uit de ambulance zien
springen, maar het is nu eenmaal een
belangrijk onderdeel van het werk".
Hoog- aangeschreven
Niet zonder enige trots laat ze we
ten, dat het ambulancevervoer van
hel Rode Kruis Ziekenhuis hoog
staat aangeschreven. De Centrale
Host Ambulancevervoer (CPA) doet
bijvoorbeeld nogal eens een beroep
op de Zierikzeese ambulance voor pa-
tiëntenvervoer naar Leiden of naai
de universiteitskliniek in Amster
dam.
Mevrouw De Meester heeft er be
grip voor, dat het voor sommige men
sen, zowel kollega's als patiënten,
aanvankelijk misschien wat moei
lijk is haar niet in de eerste plaats als
vrouw van de burgemeester te zien.
„Het heeft me wel moeite gekost
om gewoon in het team geaksepleerd
te worden. Ik treed als verpleegkun
dige op. zoals ik ben en dat heeft
niets te maken met het beroep van
mijn man. Ik heb er wel aan moeten
werken om binnen het team mezelf te
kunnen zijn".
Een stekelige opmerking over liet
feit dat ze als vrouw van de burge
meester een extra inkomen verdient,
heeft ze uiteraard ook weleens moe
ten verwerken. Dat geeft aanleiding
zich een beetje boos te maken.
Recht
„Afgezien van hel feit, dat ik voor
dit werk het minimale loon ontvang
en echt niet dat van een gediplomeer
dc verpleegkundige met ruini twin
tig jaar ervaring, vraag ik moloch af.
of in deze tijd waarin iedereen de
mond vol heeft van emancipatie een
burgemeestersvrouw geen recht zou
hebben op eigen werk".
Vreugde
Het werk geeft haar overigens ook
zeer veel vreugde. Een fijne ervaring
noemt ze ook het feit. dat patiënten
haar soms thuis opbellen om raad te
vragen of steun te zoeken.
„I)at doen ze om wie ik zelf ben en
niet omdat ik de vrouw van de burge
meester ben. Ik realiseer me wel, dat
ik een geluksvogel ben, omdat ik
naast een gelukkig gezinsleven ook
door mijn voldoening gevende werk
nog iets kan doen voor de
medemens".
Foto: Joh. D. C. Bcrrevocts
Tekst: Ali Pankow
Mevrouw J. M. J. de Meester-Post: ..Het gezin en het ziekenhuis komen voor het stadhuis
Doelstelling
De belangrijkste doelstelling van
de Vrouwenraad is immers om kon
takten te leggen tussen de vele en
zeer verschillende vrouwenvereni
gingen. De afdeling Zierikzee volgt,
in vergelijking met andere afdelin
gen, volgens onze woordvoerster een
enigszins aparte werkwijze, om zo
goed mogelijk als oyerkoepelend or
gaan te kunnen funktioneren. De sa
menstelling is zeer breed en uite
raard ook zeer gemêleerd. Men vindt
er zowel vertegenwoordigsters van
het traditionele vrouwenwerk als af
gevaardigden van Rooie Vrouwen en
VOS-werkgroep.
Binnen de Vrouwenraad wordt de
Er zijn echter ook situaties, waarin
mensen voetstoots aannemen, dat de
vrouw van de burgemeester hem uit
eraard zal vergezellen bij repi-esenta-
tieve taken. De uitnodiging wordt
duidelijk gericht aan de burgerva
der, maar men is dan soms toch ver
baasd als hij alleen verschijnt. „Zo
dra ik het gevoel heb, dat ik als orna
ment moet funktioneren. heb ik daar
toch veel moeite mee. Misschien
stoot ik daar weleens mensen mee
voor het hoofd, maar ik voel er niet
voor alleen als versiering erbij te lo
pen".
In de praktijk toont mevrouw De
Meester een grote belangstelling
voor het Zierikzeese verenigingsle
ven. Ze erkent in alle eerlijkheid, dat
die betrokkenheid ook voortvloeit
uit het ambt van haar man. Ze om
schrijft dit echter als „een leuke
plicht" en zegt grote bewondering te
hebben voor al die mensen, die zich
zo aktief inzetten voor dat vereni
gingsleven.
