I
yoghur
kers
HET GEBEURDE OP OUDEJAARSAVOND
Chroestsjefs zakelijke olijftakken
Aandacht gevraagd voor 17de eeuwse meesters te Zierikzee
Zwaar weer
in Hessen
Wat opluchting
in Cambridge
In 't oude spoor
Het is geen geheim
ZIERIKZEE, juli 1963. Het is geen geheim dat voor talloze mensen
het bezoek aan een museum en het bekijken van schilderijen - vooral
van oude schilderijen - iets is voor een verloren, druilerige dag. Even
tueel slecht weer geeft hun het gevoel dat hun allerlei genietingen
zullen ontgaan. Met nauwelijks overwonnen knorrighedi zoeken ze
naar een mogelijkheid er het beste van te maken. Vaak is het contact
met de kunst dat ze in arren moede zoeken niets meer dan een surro
gaat voor belevenissen waar ze eigenlijk op hoopten, maar die hun niet
werden gegund.
BLIK DOOR HET WERELD
VENSTER
Ingezonden mededeling
Toegegeven, ook wanneer ze be
sluiteloos en onwennig de tentoon
stellingsruimte zijn binnengegaan,
kunnen zij ontdekkingen doen die
hen verzoenen met de gang van za
ken en ze gaan wellicht weg met de
voldoening d i t gelukkig niet ge
mist te hebben. Misschien zelfs is er
een lichte schaamte dat zij regen of
storm nodlig hadden om zover te
komen.
Een nog grotere groep mijdt een
museum of een tentoonstelling, zelfs
al regent het weken. Zijn ze onge
voelig voor kunst? Missen ze ge
heel en al de ontvankelijkheid om
iets te beleven aan een schilderij of
een andere kunstuiting? Zeer waar
schijnlijk niet. Alleen, ze leven in
het wijdverspreide misverstand dat
de omgang met kunst een vervang
ing is van de „echte" levensgenie-
tingen. Uiteraard, 'het zien van sohil-
derijen is een andere beleving dan
het drinken van een koel glas bier
of het eten van een ijsje op een zon
nig terrasje, 'dan het dwalen langs
het strand of het kijken naar de te
levisie. Vooral vergeleken met het
laatste eist het zich verdiepen in
schilderijen iets meer echte nieuws
gierigheid, een iets actievere manier
van zien. Maar is dit minimum een
maal opgebracht, 'dan kan het schil
derij in zijn eigen inteime vertel
trant, soms nög directer dan het da
gelijks leven, gebeurtenissen, ge
voelens en sferen mededelen. Tus
sen de werkelijkheid op het schilde
rij en de beschouwer kan een rust
heersen die het dagelijks leven dat
wij bezien en ondergaan ons zo vaak
weigert.
Het verrassende andere
Wie de tentoonstelling van por
tretten, landschappen, d'ierstukken,
historische taferelen en stillevens
van grote en 'kleine zeventiende-
eeuwse meesters in het Zierikzeese
burgerweeshuis bezoekt, ontmoet
een wereld die 'tegelijkertijd wèl en
niet de zijne is. Hoe duidelijk is al
les veranderd en hoe verrassend is
juist dat andere: ons Nederlands
landschap ademt een stilte en
grootsheid die we nauwelijks meer
kennen, zelfs het maanlicht schijnt
dieper, plompe zeilschepen trekken
door de bewolkte avond. Voorwer
pen die we nog slechts 'bij antiquairs
zoeken staan of hangen dn stille in
terieurs en met heimwee - en als we
eerlijk zijn ook met enige opluch
ting, omdat ons comfort zoveel prask-
tiscner werd - staren we dat andere
leven binnen. De zeven'tien'de-eeuw-
se mens zien we lopen, handelen en
wandelen, de mannen, de vrouwen,
anders gekleed dan wij, maar hun
gezichten zijn nog de onze: onze
peinzende, aarzelende of voldane
gezichten.
Bent leven
Het is nfiet de bedoeling hier een
volledig overzicht te geven van deze
voor Zierikzee unieke tentoonstel
ling, nog minder om elk schilderij
afzonderlijk aan kritiek te onder
werpen of er historische bijzonder
heden over te verschaffen. Er is veel
dat onze aandacht gevangen kan
Eilaud spoelt weg
ROTTUM, 24-7. Het kleinste van
de zes Nederlandse Waddeneilanden,
Rottumeroog, is ten dode opgeschre
ven. Dat is de mening van de strand
voogd kustwachter Jan Toxopeus,
die de toekomst van ,zijn" eiland -
een wandelend brokje zand en slik
met een oppervlakte van nauwelijks
vier vierkante kilometer - somber
inziet.
GIESSEN, 24-7. Zware onweders
met wolkbreuken hebben dinsdag
avond in de Westduitse deelstaat
Hessen veel wateroverlast veroor
zaakt.
In de straten van Giessen stond
het water 80 cm hoog en bleven de
auto's steken. Vele kelders moesten
worden leeggepompt. Daken en an
tennes werden van de huizen gerukt
en bomen ontworteld.
Ook in het gebied van Keulen
heerste dinsdagavond een waar nood
weer. De brandweer moest vele ma
len uitrukken. Een groot aantal kel
ders liep onder en de straten ston
den blank. De aangerichte schade is
volgens de politie nog niet te over
zien.
Ingezonden mededeling
houden: de wonderlijke blauwe
oudemanne-ogen van een grijsaard,
het verfijnd gepenseelde insect dat
rondkruipt voor een boeket bloemen,
de onwennige blik van een jong
echtpaar, de lacherige lol van een
stel boeren. Het is misschien niet
eens mogelijk deze talloze observa
ties, kleuren, nuances en stemmin
gen in één keer te ondergaan. Daar
voor was niet alleen het zeventien-
de-eeuwse leven te bont en te over
stelpend, maar daarvoor is het le
ven in het algemeen dat in deze ten
toonstelling werd uitgebeeld te rijk
en te geschakeerd. En het is boven
dien gezien door schilders die een
scherpe blik, een groot levensinzicht
paarden aan geduld, aandacht en
beeldend vakmanschap. Tegen dit
alles steekt onze moderne onrust, zo
wel in doorzicht als in technisch
'kunnen, vaak maar schriel af.
Hoeveel mensenkennis en levens
ervaring ligt er alleen al niet uit
gedrukt in het schilderij „Liefdes
verdriet" van de in Nederland be
trekkelijk onbekend gebleven mees
ter Jacob Ochterveld?
De dokter voelt de pols van het
meisje en luistert naar een oudere
vrouw (de moeder?) die hem toe
spreekt met een gebaar van ,,het is
het oude liedje en wat moet ik hier
mee aan?" Intussen is de patiënte
afwezig, zij staart in een liefdes
droom en het kan haar niiet schelen
Hij is de overtuiging toegedaan,
dat dit paradijsje in de Waddenzee
een „lost paradise" is - een verloren
stukje Nederland, dat z.i. verwaar
loosd wordt. „Er gebeurt niet wat er
gebeuren moet", aldus de heer Toxo
peus. Onomwonden verklaart hij, dat
men Rottumeroog laat wegspoelen.
Die „men" zijn dan de mensen van
Rijkswaterstaat erv. -met name van
de Dienst Landaanwinningswerken,
die zetelt in het Groninger Baflo en
die ressorteert onder de directie
Groningen en Drenthe van Rijks
waterstaat.
Strandvoogd Jan Toxopeus meent,
dat „Baflo" de zandplaat Rottumer
plaat, tussen Schiermonnikoog en
Rottumeroog, belangrijker acht dan
zijn Rottumeroog en dat dit eiland
in de toekomst letterlijk en figuur
lijk plaats moet maken voor de wes
telijker gelegen plaat, die - in tegen
stelling tot Rottumeroog - wel be
schermd wordt en voor de instand
houding en uitbreiding waarvan wel
gelden beschikbaar zijn, in ieder ge
val in meerdere mate dan voor Rot
tumeroog worden uitgetrokken.
DE RASSENSCHEIDING
WASHINGTON, 24-7. De negerlei
ders uit Cambridge, in de Ameri
kaanse staat Maryland, hebben er in
toegestemd de demonstraties tegen
de rassenscheiding - die in Cam
bridge zo'n gespannen toestand ver
oorzaakten, dat de staat van beleg
er enkele weken van kracht is ge
weest - te staken.
Zij zegden, dit toe nadat zij de be
lofte hadden gekregen dat de blan
ken in de stad concrete stappen zul
len doen in de lichting van rassen
integratie.
Het akkoord tussen negers en
blanken werd getekend op het mi
nisterie van justitie te Washington.
Minister Kennedy zette als getuige
zijn handtekening.
wat men naast haar bed uitvoert.
Tegen haar ziekte helpen geen dok
ters. Een menselijk drama, met me
dedogen en humor geschilderd. De
humor is trouwens in allerlei waar
nemingen vertegenwoordigd; het is
een van de kenmerken van ons Hol
lands realisme, dat ons - nu nog -
meestal behoedt voor de sentimen
taliteit. (Men zie de foto).
Waagstuk
Het is weinig minder dan een
waagstug geweest de expositie van
deze meesters te combineren met het
moderne pottebakkerswerk van de
bewoners. Men zou een onverdraag
lijk sfeerverschil kunnen voelen.
Natuurlijk is er sfeerverschil, maar
onverdraaglijk is het niet. Integen
deel. Deze blauwe en groene kom
men en vazen geven, ook al door de
verfijnde wijze van neerzetten, een
samenspel tussen twee tijden. Het
waagstuk is gelukt. De vormen en
kleuren van deze ceramiek ademen
mee in de sfeer die het weeshuis nu
beheerst.
Sfeer is een ongrijpbaar iets en in
menig opzicht is deze tentoonstel
ling sfeervoller dan welke ook. Is
'het de gastvrijheid die deze exposi
tie tot meer dan alleen maar een ex
positie maakt? Men slaat vanuit een
van de zalen een blik in de ommuur
de tuin, beschaduwd door oude note-
bomen. Men krijgt lust die tuin in
te gaan en op te ademen uit de we
reld waarin men ronddwaalde en
uit de gedachten en gevoelens die
daarbij loskwamen. Men zou even
onder die bomen willen staan en
naar de bloemen 'kijken die dichtbij
en verder weg in de schemerige tuin
bloeien. Het mag. Want het toe
gangskaartje tot deze tentoonstelling
is meer dan het recht om schilde
rijen en pottebakkerswerk te zien,
het is vooral het reoht op een ge
lukkige dag.
Mijn in Westerschelde
TERNEUZEN, 24-7. Schipper J.
Jonkman uit Terneuzen heeft op de
Westerschelde een Duitse trilmijn
uit de laatste wereldoorlog opgevist.
Het gevaarte was twee meter lang
en had een diameter van 60 cm.
Volgens een officier van de Mijn-
opruimingsdienst uit Den Helder
woog de mijn 1300 kg en bevatte
1000 kg springstof. Het gevaarte is
in het zogenaamde „stoombotengat"
onschadelijk gemaakt.
DEN HAAG. Een groep van 38
Nederlandse studenten vertrekt op
zaterdag 3 augustus per K.L.M.
naar Djakarta voor een verblijf van
enige weken in Indonesië, waar zij
gast zullen zijn van de Indonesische
studentenorganisaties.
Ze zijn er alle dertien,
Twaalf mannen en een, vrouw
Zijn 't fundament geworden
Van ons regeergebouw.
Precies als vader Jacob,
Heeft kloek en onversaagd
Twaalf zonen en één dochter
De Nederlandse Maagd.
Zoals de kiezers wilden,
Is 't oude kabinet
Van Jan de Quay voorlopig
En nagenoeg gered.
'Nou ja, wel zonder Visser
En zonder een Klompé.
Ook zonder Cals en Korthals,
Maar verder valt het mee.
De Quay is zelf verdwenen,
Voortzettend zijn beleid;
En ook professor Zijlstra
Zijn wij heel spijtig kwijt.
We missen onze Beerman,
We treuren om De Pous,
Doch verder heeft Marijnen
Ons frenetiek applaus.
Al gingen van de dertien
Er acht stuks overboord,
De vijf firmanten zetten
De oude firma voort.
Wü halen ruimer adem,
Wij keken lang bedrukt,
Maar juichen na tien weken:
Het is dan toch gelukt!!
JAAP MIJDERWIJK.
Zoals er ouder de Romeinen een
spreekwoordelijk geworden wan
trouwen bestaan heeft tegen de
Grieken, zelfs als ze geschenken
meebrachten, zo is er in het westen
een gewoonte ontstaan om achter
elk aanbod van Moskou, hoe mooi
ook, iets minder prettigs te zoeken.
Die haast natuurlijke neiging steekt
weer op nu Chroesjtsjef een reeks
voorstellen, heeft gedaan, loaarvan
men niet verwachtte dat hij ze ooit
zou doen.
Daaronder is bijvoorbeeld het
voorstel aan weerszijden van het
ijzeren gordijn waarnemingsposten
in te richten op eikaars grondge
bied om een verrassingsoorlog on
mogelijk te maken, uitwisseling van
militaire missies bij eikaars troepen
in de twee helften van Duitsland en
een niet-aanvalsverdrag tussen de
N.A.V.O. en het Pakt van Warschaxi,
waarbij de vorm hem onverschillig
is. En dan, merkwaardigerwijze
thans geheel onder op de lijst het
Duitse vredesverdrag. Dit gevoegd
bij de nu ook van Russische zijde
kennelijk van harte nagestreefde be
perkte kernstop, toont een beeld van
inschikkelijkheid als men na 1945
niet van Moskou heeft meegemaakt.
Er is in dit verband enige samen
hang gesuggereerd met de ruzie tus
sen Peking en Moskou, waarvoor
Chroesjtsjef de handen in het wes
ten vrij wil hebben en daar zit een
zekere logica in. Ook is er een opinie
die wil dat het maatschappelijk be-
bestel in de Sowjet-Unie door de
toegenomen welvaart aan het ver
burgerlijken is, met andere woorden
nader is gekomen tot de opvattin
gen over de verhoudingen in de
staat die in het westen heersen.
Praktische manoeuvre
Maar dat is een verklaring voor
de Russische houding die minder
voldoet. Er is geen sprake van, dat
Chroejstsjef behendig manoeuvre
rend het communisme in zijn land
van zijn inhoud aan het beroven is.
Het enige verschil tussen hem en
zijn voorgangers is, dat hij niet star
aan de leer en de dogma's vasthoudt
- vandaar zijn conflict met Peking
dat zuiver theoretisch gezien eigen
lijk het gelijk aan zijn zijde heeft -
maar de toestand pragmatisch be
oordeelt en slechts dat doet wat on
der de gegeven omstandigheden de
beste resultaten belooft af te wer
pen.
En het is deze strikt zakelijke kijk
op de situatie die hem voor een
groot deel - men kan zeggen toe
vallig - tot de overtuiging brengt
dat zijn en de westelijke belangen
gelijk lopen. Zomin als het westen
heeft hij enig voordeel van span
ningen in midden-Europa, bij de
constante vrees voor en de voort
durende mogelijkheid van een oor
log met kernwapens. De maatrege
len die hij voorstelt en die voor een
deel afkomstig zijn van de tegen
partij, beogen slechts die vreesaan
jagende aspecten van de huidige si
tuatie van de baan te werken. Maar
in wezen verandert er aan de
krachtsverhoudingen daardoor niets.
Door de beperkte kernstop vermin
dert aan geen van beide zijden het
nucleaire arsenaal, waardoor een
oorlog, door wie ook begonnen, ein
digen moet met beider vernietiging.
Wat wint hij?
Het binnen de perken brengen van
allerlei verhoudingen in Europa's
grensgebied tussen de twee blokken
waardoor de lont aan een kernoor
log gelegd kan worden, is zo goed
in zijn belang als in dat van het
westen: geen van beide hebben iets
te winnen, maar veel te verliezen
bij een kernoorlog.
Het is een soort maatregel waar
bij beide partijen even veel belang
hebben, zoals dat ook is met de rode
lijn tussen Kremlin en Witte Huis.
Zolang Moskou enig gemak kon heb-
FEUILLETON
16
Hoofdstuk 6.
Zondag of geen zondag, aan een
moordzaak moet doorgewerkt wor
den. Feitelijk ben ik nog niets ge
vorderd, dacht Gert, toen hij die
tweede januari het bureau betrad.
De inspecteur was ook al aanwezig
en 'ontbood hem. Ze hadden een 'lang
onderhoud en bespraken de ver
schillende aspecten van deze zaak.
Gert erkende, dat hij nog niet veel
bereikt had en stelde een werkplan
op, dat de inspecteur goedkeurde.
„Ik zal je beslist niet haasten, Hool-
werf", 'besloot de baas, „maar hoe
eerder je de dader !te pakken hebt,
hoe liever het me is". En d'at be
greep Gert.
's Middags reed Gert naar de
Parklaan en vond' daar vader en
zoon rustig thuis.
„En? Bent u al wat te weten ge
komen, mijnheer?" informeerde de
zoon.
„Wat komen we altijd te weten",
antwoordde Gert geheimzinnig. „En
een klein 'theorietje 'omtrent de be
weegredenen heb i'k ook al dn mijn
hoofd. Het 'gaat er nu maar om te
controleren of mijn gddaChtengang
de juis'te is".
„O ja?" antwoordde Jan Gillissen,
die er niéts van begreep.
„Ik zou u graag wat willen vra
gen", zo ging 'de rechercheur verder.
„Excuseer me, dat ik u op zondag
lastig val, maar 'in ons wenk kunnen
wij 'daar niet altijd rekening mee
houden".
„Vraagt u maar. Als i'k antwoord
kan geven, zal 'ik 'het doen".
„Die tante Goedegeburenhoe v
lang kende u haar?"
De jongeman glimlachte. „Vanaf
mijn prilste jeugd natuurlijk".
ben van het af en toe verhogen of
verminderen van de spanning voor
al inzake Berlijn, had de rode pre
mier geen behoefte aan een derge
lijk stel akkoorden als hij nu bepleit.
Hij is nu tot het inzicht gekomen
dat zijn jongleren met spanning hier
nog slechts risico's heeft en geen
voordeel; en waarom zou hij dan er
niet af willen? Zwakker of kwets
baarder wordt hij er niet door, even
min als het westen trouwens.
Wat hij wint is enige rust en het
tekent Chroesjtsjefs zakelijkheid dat
hij zich niet ergert aan het feit dat
wat hem tot voordeel strekt, ook z\jn
tegenpartij baat, in gelijke mate.
Stalin zou waarschijnlijk enig onge
rief voor lief hebben genomen als
hij daarmee de andere zijde ook last
had bezorgd. Chroesjtsjef weegt als
een koopman voor en tegen tegen
elkaar af, merkt dat er geen winst
in zit en laat de transactie maar
liever varen.
H.M. de Koningin
even terug uit Italië
DEN HAAG, 23-7. H.M. de Konill-
gin is dinsdagavond te 18.45 uur op
de vliegbasis Soesterberg uit Italië
teruggekeerd.
De koningin zal enkele dagen in
Nederland verbleven en daarna naar
Italië terugkeren, zo heeft de Rijks
voorlichtingsdienst meegedeeld.
In Pontianak is een woning door
de bliksem in tweeën gespleten en
zijn zestien van de daar verzamelde
vrouwen, die daar een feestje vier
den, omgekomen. Aldus een bericht
van het Indonesische persbureau An-
tara. Pontianak is de hoofdstad van
west-Borneo.
SPORT
DUIVENSPORT
P.V. „De Reisduif' - Brouwershaven
Wedvlucht vanaf Angoulème op 12
juli. Afstand 729 km. In concours 22
duiven.
1, 4 A. J. Flikweert; 2, 6 Joh. Flik-
weert; 3 C. Wesdorp; 5 C. J. van
Dixhoom.
De heer A. J. Flikweert behaalde
hiermede een mooi succes. Hij werd
eerste van het eiland en zit bij de
eerste duiven van geheel Zeeland.
Wedvlucht vanaf Tilburg op 13
juli. Afstand 85 1cm. In concours 112
jonge duiven.
1, 9, 23, 24 Joh. Flikweert; 2, 25 C.
J. van Dixhoorn; 3, 7, 8, 11, 14, 19
W. Blom; 4, 27 J. M. Kloet; 5, 13, 15,
16 G. Flikweert; 6, 17 P. Flohil; 10,
18, 21 J. Dane; 12 J. Quist; 20, 22, 26
C. Wesdorp; 28 L. J. Fonteine.
Maandag a.s. inkorven voor Bor
deaux te Zonnemaire; vrijdag a.s.
voor Venlo te Brouwershaven.
WANDELSPORT
De Nijmeegse Vierdaagse
NIJMEGEN. Na de 63 uitvallers
op de eerste dag hebben zich woens
dagmorgen vroeg 133 deelnemers
niet 'gemeld', zodat in totaal 196 wan
delaars op de tweede dag van de
Nijmeegse vierdaagse de wandel
schoenen hadden opgeborgen en
naar huis zijn teruggekeerd.
10.136 „dapperen" aanvaardden
's morgens in alle vroegte de tocht
richting Maas er. Waal en Wijohen.
Het weer, in het begin nogal som
ber, veranderde snel en omstreeks
negen uur bescheen een schuchter
zonnetje de deelnemers.
„Hoe is de familieverhouding?"
„Zij is een zuster van mijn moe
der. Mijn moeder is al jaren dood".
„Dus van u was de verslagene een
schoonzuster?", vroeg Gert aan de
oude man.
„Vader is doof, meneer", verduide
lijkte Jan Gillissen. „Hij is boven
dien vaak een beetje afwezig".
Gert keek naar de oude man, die
een pijp roökte en er bij zat of het
héle 'bezoek hem n'iet aanging.
„Vader heeft enige jaren geleden
een ongeluk gehad' dn de fabriek.
Sédentdien 'is hij niet meer de oude,
ziet u?"
„Zo, zo. We hadden het de vorige
keer over de inkomsten van uw
tante, meneer Gillissen. U zei toén,
dat ze stil leefde".
Gillissen .keek de politieman aan
en -knikte. „Ze leefde van haar geld,
meneer. Och, ze was maar alleen en
had niét veel nodig".
„Hebt u er enig idee van, hoeveel
geld uw tante bezat?"
De jongeman schudde zijn boord.
„Daar weet ik niets van. Vergeet u
nliet, dat wij maar weinig kontakt
met elkaar hadden".
„Hoe weinig?" vroeg Gert.
Gillissen keek verbaasd. „Nou,
weinig is weinig. Een paar keer per
jaar, misschien drie keer".
„Was daar een oorzaak voor? Ik
bedoelwas de verstandhouding
soms niet goéd?"
„Weln'ee, waarom? Wc zijn nu
eenmaal niet erg familiezwak, dat
is alles".
„En bezocht uw itante u alleen
maar op oudejaarsavond?"
„Ze was nog .nooit in Dorringen
geweest. Zoals ik u al gezegd héb.
ik was vorige weck maandag bij
NEW YORK. Tijdens het debat in
de veiligheidsraad over het Portu
gese kolonialisme heeft de Sowjet
Unie gepleit voor de Afrikaanse
eisen om politieke en economische
maatregelen tegen Portugal te ne
men.
De eerste appelen
in Zeeland
KAPELLE, 24-7. - Donderdag 25
juli zullen in Zeeland de eerste ap
pels van de nieuwe oogst worden
geveild.
De provinciale afzetcommissie voor
fruit in Zeeland besloot in haar dins
dag gehouden vergadering met in
gang van die datum de aanvoer toe
te staan van het appelras Yellow
Transparant, boven 60 mm door
snede en met de bepaling dat de
vrucht enige kleur moet hebben.
Het vorige jaar begon de aanvoer
van dit vroegste appelras in Zeeland
op 3 augustus.
door Frank van Falckenoorl
haar 'thuis. En toen nodigde ilc haar
uit van oud tot nieuw bij ons te ko
men, en die uitnodiging nam ze
aan".
„Bezocht uw vader zijn schoon
zuster wel eens?"
„Vader? Die ds al tien jaar niet
meer uit Dorringen geweest".
„En daarvoor?"
„O, dat zal wel eens het geval ge
weest zijn. Maar dat is al zolang
geleden".
„Hoe lang woont u hier in Dor
ringen?"
„Van mijn geboorte af".
„En uw ouders?"
„Vader is ook uit Dorringen ge
boortig. Moeder was een Amster
damse, evenals tante Anne. Vader
was in zijn jonge jaren in Amster
dam 'in militaire 'dienst en heeft daar
moeder leren kennen".
Gert dacht na. Om nog eens op
de bronnen van inkomsten van uw
tante terug te komen. Daar is u dus
niets van bekend?"
„Hoe zou i'k dat weten? I'k zei u
■al. 'dat we elkaar «naar heel spora
disch ontmoetten. Misschien specu
leerde ze wel, wie zal het zeggen".
„Meneer Gillissen, uw tante was
een woekeraarster. Wel eens van
gehoord?"
„Een wa't?"
„Woekeraarster. Dat is een vrouw,
die geld leent tegen hoge rente.
Doorgaans een dubbeltje van een
gulden per maand. Dat gilde be
stond in vrpeger jaren al in Amster
dam. Elders natuurlijk ook wel.
Maar Amsterdam stond er voor be
kend. Voornamelijk in de Jordaan
zaten die vrouwen. En woeker is bij
de wet strafbaar gesteld".
(Wordt vervolgd).
