Wanneer is de opvoeding voltooid?
Restaurant voor vrouwen
R°Y
Internationaal landbouw- en voedselplan
van Britse boeren
Australië
en het akkoord
Wonderbaarlijke carrière van Bruinissenaar Adriaan Kik Lzn. Flitsen uit het buitenland
BRUINISSË, 22-8. Voor vele jon
gens van het platteland was hun
militaire diensttijd een keerpunt in
hun leven. Op gegroeid in het agra
rische milieu, kwamen zij in hun
diensttijd in aanraking met een an
dere wereld en velen hebben zo een
carrière opgebouwd, als fnarechaus-
see, politie-ambtenaar, douane-amb
tenaar, belasting-ambtenaar of mid
denstander.
Weinigen zagen echter hun leven
zo grondig van richting veranderd
als de heer Adriaan Kik Lz., met
wie we vorige week een onderhoud
mochten hebben.
De heer Kik, thans woonachtig in
Amerika, kwam in 1915 in dienst bij
het 2e regiment huzaren, gelegerd te
Amersfoort. Na zijn eerste oefentijd
kwam hij bij het veldleger en zijn
onderdeel was gelegerd in het Bra
bantse Sint Oedenrode.
Ondanks de voorspellingen dat de
eerste wereldoorlog wel gauw afge
lopen zou zijn duurde het nog ruim
vier jaar en na Sint Oedenrode
kwam als militaire standplaats later
nog Delft. Hier had de heer Kik tot
taak ln het zg. „Remonte-depot"
paarden die nog nooit onder het za
del bereden waren, af te richten tot
rijpaarden, die door de huzaren kon
den worden gebruikt. Vier vijf
paarden per dag werden door Kik
in die dagen gewend gemaakt met
de militaire discipline die bij de hu
zaren ook voor de paarden gold,
maar dat betekende uit de aard der
zaak, dat men dikwijls zandruiter
werd, te dikwijls o mhet aantal ke
ren nog te weten. Gebroken lede
maten waren er wel niet het gevolg
van, maar bezeerde ledematen toch
zeker wel en op de duur gaat dat
toch vervelen. Kik hield er in 1919
mee op.
Niet naar huis
Toen stond hij dus voor de keus,
terug te gaan naar huis, waar zijn
vader, als klein landbouwer, zich in
het bijzonder toelegde op de tuin
derij, niet om dat te veilen, maar
meest om dat aan huis te verkopen.
Het echte tuinderbloed, zoals zijn
broers Kees en Gilles dat wel had
den, ontbrak waarschijnlijk bij Adri
aan, want hij koos niet de tuinderij
maar ging een baantje zoeken als
kok in het gerenommeerde hotel
„De Oude Doelen" in Den Haag.
De arbeidsvoorwaarden waren in
die tijd nog heel wonderlijk, want
hij verdiende er niets en het was
eigenlijk een gunst dat men het
koksvak mocht leren zonder leer
geld te betalen. En dan stelde de
chefkok nog een voorwaarde. Nadat
men een week had gewerkt, bepaal
de hij wie blijven mocht of wie de
straat werd opgestuurd, omdat hij
het vak toch nooit zou kunnen le
ren. Na een week had de oude in
het vak vergrijsde Fransman dat
wel bekeken.
Maar Kik werd goed bevonden en
hij mocht blijven. Zeventien koks
waren daar in die „Oude Doelen"
en hij werd het jongmaatje, de
„Cummie", de 18e dus. Een half jaar
lang heeft hij daar dag en nacht ge
werkt en hij kreeg de eerste begin
selen grondig onder de knie. Zij
zouden de grondslag vormen voor
een latere fantastische carrière.
„In dit vak ben je nooit uitge
leerd", aldus de heer Kik en hij zou
dat later bewijzen. Maar in het zelf
de jaar 1920 kwam hij in dienst bij
de toenmalige directeur van de
Maatschappij Zeebad, tevens bank
directeur en de familie-omstandig
heden veranderden in de loop der
jaren zodanig dat deze 'heer veel op
reis ging en metterwoon zich te Pa
rijs vestigde, vanwaar uit hij alle
landen van Europa bereisde en
maandelijks in Nederland vertoefde.
Kik vergezelde hem dan steeds, la
ter 's zomers als chauffeur, maar
ook 's winters hield hij hem altijd
gezelschap. Zo bereisde Kik alle
landen van Europa, behalve Rusland
en F inland.
Als zijn patroon zaken moest doen
en besprekingen had, ging Kik naar
de directie van het hotel waar zij
logeerden om gratis zijn diensten als
kok aan te bieden.
Zo werkte hij in alle voorname
hotels van ons werelddeel. Zijn vak
kennis uitbreidend als geen ander,
relaties aanknopend met zijn vakge
noten, die hem allen graag zagen
komen en node weer zagen gaan.
Want als koks bij elkaar zijn, wis
selen zij recepten uit en vertellen
elkander van hun ondervindingen op
culinair gebied.
Toen de oorlog uitbrak, besloot de
patroon van Kik, de heer van Hou
ten, naar Amerika te gaan. De kost
bare schilderijen uit de Parijse villa
werden uit de lijsten genomen en
opgeborgen op een plaats waar de
Duitsers ze niet zouden vinden. Een
passage met een van de twee grote
Italiaanse passagiersschepen bleek
niet meer mogelijk, maar uit Genua
vertrok nog wel het Amerikaanse
schip „Manhattan". En zo zette Kik
10 juni 1940 voet aan land in wat
men vroeger noemde de „nieuwe
wereld".
Zijn patroon kocht een apparte
ment in New York en zo werd deze
grote wereldstad hun nieuwe woon
plaats. In deze stad kreeg de heer
van Houten echter, na enige jaren
(in 1947b een auto-ongeluk, dat hem
het leven kostte.
Kik bleef dus nu alleen in New
York achter; hij kocht het apparte
ment van zijn patroon en nu kwam
zijn in die 27 jaar vei'gaarde vak
kennis van pas. Hij vestigde zich als
verzorger van diners en vooral ook
cocktailparty's en zijn faam werd zo
groot, dat hij alles op alles moest
zetten om zijn vele uitgebreide re
laties te bedienen. Vier koks werk
ten onder en met hem en sommige
dagen had hij 24 tot 25 serveersters
in dienst.
Dit leven was voor hem echter
moeilijk vol te houden, hij raakte
overwerkt en consulteerde een be
vriend arts, die hem ernstig waar
schuwde er mee op te houden.
Juist in die dagen arrangeerde een
zijner relaties een cocktailparty op
het platteland ter ere van het bui
tengoed dat hij daar had gekocht en
Kik werd opgedragen voor enkele
honderden gasten het benodigde
klaar te maken. Het was in de plaats
Bridgewater, in de staat Virginie.
En dit zou zijn nieuwe woonplaats
worden, want toen de party afgelo
pen was, werd hij apart geroepen
met de vraag of hij niet iemand wist
om blijvend de maaltijden klaar te
maken en het opzicht te hebben
over de overige bedienden. Alweer
was het een Nederlands heer waar
hij in dienst kwam, want na enkele
malen te zijn gepolst besloot hij zelf
de hem aangeboden betrekking te
aanvaarden.
Zijn zaak in New York liet hij
achter aan zijn vakbroeders die on
der hem hadden gewerkt, zonder
een cent goodwill, voor zijn uitge
breide relaties te vragen. Hij drukte
hen alleen op het hart de clientele
te blijven bedienen, zoals hij het al
tijd zelf had gedaan en tot zijn ge
noegen werden zijn adviezen opge
volgd en bestaat de door hem opge
richte zaak nog steeds. Het is voor
namelijk de Franse keuken waarop
deze volgeling van de Brillat-Savor-
in zich heeft toegelegd. En nog
steeds vindt hij zichzelf in zijn vak
niet volleerd.
Zeer tot zijn spijt is zijn patroon,
Jhr. van Lennep, wiens Hollandse
kasteel in het Gelderse Vorden staat,
vorig jaar overleden. Maar nog
steeds vindt Kik zijn werk in het
verzorgen van de partijen die door
de overgebleven familieleden wor
den gegeven. Maar van tijd tot tijd
wipt hij over naar aijn geboorteland.
In 1948 mocht hij zijn toen ruim
80-jarige vader nog ontmoeten. Na
dien kwam hij over in 1954, 1956,
1958 en nu in 1962. In 1960 kon hij
niet komen omdat hij ziek was.
Was een vliegtocht van UV2 uur
in 1958 al een vlugge overtocht, in
1962 vloog hij in ruim 6 uur van
Idlewild naar Schiphol, natuurlijk
per straaljager. Iets meer dan men
nodig heeft om van de Westhoek
naar Utrecht te reizen. Vol elan
neemt de thans bijna 67-jarige oud-
Bruinissenaar de super-jet, die hem
weer naar de States terug zal voe
ren deze week.
Ingezonden mededeling
ESS-
de enige
echie
voor mensen die kwaliteit verlangen7
Er waren vier kinderen, allemaal
boven de achttien. De oudste was
zo juist op het gym geweest, de
tweeling op de M.U.L.O. en de ben
jamin was zojuist geslaagd voor het
eindexamen H.B.S.
„En, ben je nu niet blij, dat ze
allemaal van school af zijn" vroeg
ik aan de stralende moeder, toen ik
haar ging gelukwensen met het
heugelijke feit.
„En of!" lachte zij glunderend
„Nu ben ik tenminste van het op
voeden af. Ze zijn nu van school en
nu moeten zij het zelf maar verder
bolwerken".
Juist na de schooltijd
Thuisgekomen peinsde ik nog eens
na over de woorden van die moeder
en ik bedacht Koevele moeders die
zelfde mening zijn toegedaan.
Voor haar betekent het einde van
de schooltijd tevens het einde van
de opvoeding. Leg het oor te luiste
ren en telkens zult u horen: „Ze zijn
nu groot - nu weten ze het eindelijk
wel - wij hebben er genoeg aan ge
daan, nu moeten zij zichzelf maar
redden. Als ze nu nog geen manie
ren hebben, dan leren zij het nooit!"
Voor de moeders, die zo spreken,
is opvoeding synoniem met goede
manieren bijbrengen: netjes je petje
afnemen, opstaan in de tram, met
twee woorden spreken, keurig eten
en al wat er verder nog bijkomt.
Dit alles hoort er ongetwijfeld bij,
maar opvoeden is nog zo oneindig
veel meer
Waarlijk opvoeden is: gereedma
ken voor de maatschappij, niet al
leen uiterlijk, maar vooral ook in
nerlijk. Opvoeden is een kind tot
waarachtig mens doen rijpen en
deze opvoeding begint pas na de
schooltijd.
De stamp-periode
Van zijn zesde tot zijn achttiende
jaar krijgt het kind een zorgvuldig
afgewogen portie schoolwijsheid in
gestampt. Daarna begint de vrije
studie of in een inrichting van on
derwijs, óf in de praktijk van het
leven zelf. Dit is de periode, waar
van zo heel veel moeders zeggen: nu
moeten zij het zelf maar verder
klaarspelen en dan trekken zij zich
terug, want, zo menen zij, er valt
nu immers niets meer op te voeden.
Zij, die zo spreken, hebben het bij
het verkeerde einde, want na de
elementaire opvoeding, die van de
kleine wilde een aan orde en tucht
gewend individu maakt, komt het
moeilijkste deel: de opvoeding tot
volwaardig mens. En dit tweede deel
van de opvoeding is Heel wat moei
lijker dan het eerste deel, omdat er
geen vast omlijnde richtsnoeren
voor te geven zijn en, omdat er zo
heel veel afhangt van het persoon
lijk voorbeeld van de opvoeder. Het
is volgens de individuele behoeften
van de jongere, gezien in het kader
van zijn speciale omstandigheden
en mogelijkheden, dat men te werk
moet gaan en dat houdt in, dat men
grotendeels is aangewezen op eigen
inzicht en initiatief.
Iets is er echter, dat voor alle
moeders van grote kinderen gelijke
lijk geldt en dat is: zij moeten in
staat zijn om, met terzijdestelling
van eigen wensen, wakend toe te
zien vanuit de achtergrond en zij
moeten de kracht weten op te bren
gen om, met een maximum aan tact,
begrip en zelfbeheersing, te kunnen
luisteren, zonder ooit schrik of af
keuring te laten blijken. Het zo
moeilijk geschonken vertrouwen van
de jonge mens is bovenmate kwets
baar. En tenslotte moeten de moe
ders in staat zijn een rustig en voor
al onbevooroordeeld oordeel uit te
spreken, een oordeel, dat tot naden
ken stemt en waaraan het kind hou
vast en steun heeft
Laten wij ons niet ontveinzen, dat
dit alles heel, heel moeilijk is.
Het onontbeerlijk klaverblad
Tact, zelfbeheersing en begrip
vormen btf de omgang met onze gro
te kinderen tussen de zestien en de
een en twintig een onontbeerlijk kla
verblad: tact, omdat zij zo vaak
kwetsend en onbehouwen voor de
dag kunnen komen, zonder dat er
nochtans enig opzet tot krenken
aanwezig is; zelfbeheersing, om de
jonge mens rustig zijn soms onbe
kookte theoriën uiteen te laten zet
ten, zelfbeheersing ook, om niet te
hard in te gaan tegen zo menig
scherp en kortzichtig oordeel, dat zo
heel duidelijk blijk geeft van ge
brek aan ervaring en doorzicht en
begrip voor de moeilijkheden, waar
mede de jonge mens in zijn worste
ling met het eigen ik is gewikkeld.
De ware opvoeder zal nimmer van
zijn bijna volwassen kinderen dat
gene verlangen, wat zij nog niet bij
machte zijn te gevende uit zelf
kritiek geboren bescheidenheid en
de milde glimlach der ware wijsheid.
Alle grootspraak en stoer optre
den ten spijt, kunnen wij van onze
twintigjarigen niet die soepelheid in
de omhang en die bezonkenheid van
oordeel verwachten, die eerst na ja
renlange, vaak bittere ervaring en
moeizaam gewonnen inzicht ons deel
wordt.
Tact, zelfbeheersing en begrip,
zonder dit klaverblad redden wij het
niet. Zij menen het zo goed die
ouders, die met grote heftigheid hun
overtuiging naar voren brengen, om
smalend, spottend of verontwaar
digd van leer te trekken tegen de
„waanzinnige ideeën" door de jeugd
verkondigd.
Zij zijn geërgerd en. gegriefd, om
dat alles wat hun tot dusver heilig
en dierbaar was, met voeten wordt
getreden en als ballast overboord
geworpen. En zij vergeten, dat er
geen generatie is geweest, waarbij
het niet in meerdere of mindere
mate zo is toegegaan.
Sommigen menen door aanhou
den, het pleit te kunnen winnen,
maar nog nimmer werd de jeugd
door tegenspraak overtuigde
Wanneer wij ouders het contact
met onze grote kinderen niet willen
verliezen, zullen wij verstandig doen,
het spreekwoordelijke korreltje zout
steeds bij de hand te hebben: achter
veel branie en veel ogenschijnlijke
opstandigheid, achter heftig voor
oordeel en spottend commentaar
gaat zo heel vaak een bevend jong
mensenhart schuil, dat niets zo zeer
van node heeft als geruststelling en
begrip voor zijn verzwegen angsten
en noden. Het is een schone taak
voor ons moeders om een veilige
toevluchtshaven te zijn.
Ingezonden mededeling
VêeMetti
BINNENYERINGBED
fcet bert* M ooit ftmaokt
JjoodwiH
SCHUIMRUBBERBED1
met versterkte middensector
f J&tut fabrfofcan Zavanbargan 1
Werkloosheid in Algerië
ALGIERS, 23-8. De leiders van
het vierde militaire district in Alge
rië, die het politiek-militaire gebied
van Groot-Algiers beheersen, heb
ben opgeroepen tot een betoging
tegen „werkloosheid, het tekort aan
geldmiddelen en tegen persoonlijke
macht". Het volk zal een krachtig
beroep doen om fabrieken en kan
toren onmiddellijk te openen, de
boerderijen aan de boeren terug te
geven en te zorgen voor huisvesting
en arbeid voor iedereen", aldus
werd in een communiqué meege
deeld.
Volgens voorlopige cijfers van
de raad voor internationale burger
luchtvaart, zijn 794 passagiers bij
vliegtuigongelukken in 1961 omge
komen tegen 845 in 1960. In 1961
waren er bri de burgerluchtvaart 22
vliegtuigrampen en 322 in I960.
Ongeveer vijftig aanhangers van
'een religieuze sekte in Benson (Ari
zona) zijn in onderaardse schuil
plaatsen gegaan. Twee jaar geleden
gingen tachtig leden van de sekte
eveneens ondergronds en bleven
daar gedurende zes weken omdat
zij, naar zij zeiden, een goddelijke
waarschuwing hadden ontvangen
dat de wereld door een kernoorlog
zou worden verwoest. Toen zij weer
opdoken, omdat de voorspelling niet
uitkwam, deelden zij mee, dat er
een goddelijke verzekering was ge
komen, dat het gevaar voorbij was.
Het merendeel van de groep, die
thans ^veer schuilzoekt, bestaat uit
vrouwen.
De Nederlandse protestantse
kerk en de Zwitserse gemeente te
Sao Paulo in Brazilië hebben beslo
ten om samen een kleine kerk met
150 tot 200 zitplaatsen te bouwen.
De Engelse kerk in Sao Paulo, waar
men tien jaar gastvrijheid heeft ge
noten, is afgebroken. De Neder
landse en Zwitserse gemeente zijn
daarom genoodzaakt een eigen ge
bouw te stichten.
Verscheidene vooraanstaande
Hongaarse functionarissen zijn ont
slagen en velen van hen gearres
teerd wegens het smeden van een
„complot" tegen de Hongaarse Janos
Kadar, premier en leider van de
communistische partij. Dit werd
woensdag van betrouwbare diplo
matieke zijde in Wenen vernomen.
De Indonesische minister Soe-
bandrio van buitenlandse zaken is
uit New York teruggekeerd in Dja
karta. Aan journalisten zei hij, dat
het hele Indonesische volk verheugd
moet zijn over de inzake Nieuw
Guinea gesloten overeenkomst met
Nederland. Hij hoopt thans op een
verbetering van de betrekkingen
tussen Nederland en Indonesië. Dit
kan ook het geval zijn met de Aus-
tralisch-Indonesische betrekkingen.
Van het vliegveld Sentani is don
derdagochtend de echtgenote van
gouverneur Platteel naar Biak ge
reisd. Mevrouw Platteel werd tot
Biak vergezeld van haar echtgenoot,
die daar staatssecretaris Bot zal ver
welkomen. De staatssecretaris wordt
vrijdag in Biak verwacht. Hij zal
vandaar direct doorreizen naar Hol-
landia.
Ingezonden mededeling
SE
De bekende korenmolen „De Graanhalm" tussen Haamstede en
Burgh zal vandaag zeker nog meer de aandacht trekken als op
andere dagen in het toeristenseizoen. De molen bestaat immers -
als reeds eerder gemeld - heden (vrijdag) 115 jaar, ter gelegen
heid waarvan de jarige vanavond met een vijftal schijnwerpers
letterlijk in het zonnetje zal worden gezet. Een schouwspel dat
zeker heel wat fotografen naar de camera zal doen grijpen.
(Foto: Zierikzeesche Nieuwsbode).
LONDEN, 23-8. Drie Britse boe
renbonden hebben een nieuw inter
nationaal landbouw- en voedselplan
bekendgemaakt als tegenhanger voor
de voorstellen van de landen der
Europese Economische Gemeenschap
(E.E.G.).
De bonden deelden mede, dat hun
plan „een andere mogelijkheid is
tegenover de minder ruim opgezette
agrarische politiek van de E.E.G."
Het plan omvat de landen van het
Gemenebest en de voornaamste voed-
selproducerende landen van de ge
matigde zóne en houdt een politiek
voor landbouw en voedselvoorziening
in, te organiseren door een vergrote
organisatie voor economische samen
werking en Ontwikkeling (OESO).
Het plan werd op een persconfe
rentie uiteengezet door de voorzitter
van de nationale boerenbond, H.
Woolley, nadat overleg was gepleegd
met de nationale boerenbond van
Schotland en de boerenbond van Ul
ster.
De bedoelde landbouw- en voed—
selpolitiek zou gebaseerd moeten zijn
op de goederenovereenkomsten, ge
leidelijke harmonisering van de agra
rische politiek der verschillende lan
den en op een wereldprogramma voor
voedsel, dat voor de hulpverlening
aan economisch minder ontwikkelde
landen gebruik zou maken van over-
schotproduktie.
Record aantal K.L.M.-passagiers over de Pool
De ambtenaren
op Nieuw-Guinea
HOLLANDIA, 23-8. De Regionale
afdeling Nieuw-Guinea van de Arka
(Alg. r.k. ambtenarenvereniging)
acht het beroep, dat zowel door prof.
De Quay als door gouverneur Plat
teel op de ambtenaren is gedaan om
onder het V.N.-bestuur nog enige tijd
op hun post te blijven, ongemoti
veerd, zolang niets gebleken is van
daadwerkelijke waarborgen voor de
veiligheid van persoon en goed van
de ambtenaren. Het bestuur van de
afdeling Nieuw-Guinea zal daarom
het beroep op de ambtenaren niet
ondersteunen.
Aan het hoofdbestuur van de Arka
in Nederland is verzocht er bij de
Nederlandse regering op aan te drin
gen dat aan iedere ambtenaar die
zulks wenst, gelegenheid wordt ge
boden om zelfs nog vóór de over
dracht van het bestuur aan de V.N.,
te repatriëren, behoudens stringente
onmisbaarheid.
SCHIPHOL, 23-8. In de nacht van
woensdag op donderdag is de DC-8
van de K.L.M., die repatrianten uit
Biak naar Nederland brengt, voor
de eerste maal op zo'n chartervlucht
over de Noordpool naar Schiphol ge
vlogen en wel met 163 vrouwen en
kinderen aan boord. Voor een pool-
vlucht betekende dit aantal een nieuw
record voor de K.L.M.
Overigens begint de poolroute via
Tokio naar Biak langzamerhand het
karakter van één-richtingverkeer te
krijgen, want tegenover de exodus
uit Nieuw-Guinea staat maar bitter
weinig verkeer naar het eiland toe.
Woensdag vertrok van Schiphol een
DC-8 lijnmachine op deze route naar
Biak met slechts een twintigtal pas
sagiers voor Biak aan boord, onder
wie zich dan nog de Blue Diamonds
met vier andere artiesten bevonden,
alsmede de staatssecretaris van Bin
nenlandse Zaken en het lid van de
Nieuw-Guinearaad Tanggahma. Aan
boörd bevonden zich echter ook nog
enkele tientallen passagiers voor
Tokio.
Intussen is het aantal vrouwen en
kinderen dat nu uit Nieuw-Guinea-
is gerepatrieerd gestegen tot 2495,
inclusief de 580 die aan boord van
de „Zuiderkruis" op weg naar ons
land zijn. Per K.L.M.-vliegtuig zijn
er dus thans 1915 op Schiphol aan
gekomen, van wie ongeveer 1250
vrouwen en kinderen van gouverne
mentsambtenaren, 550 van militairen
en ruim 100 particulieren.
CANBERRA, 23-8. Het liberale lid
van het Huis van Afgevaardigden,
Sir Wilfred Kent, heeft tijdens de
begrotingsdebatten Nederlands toe
stemming om westelijk Nieuw-Gui
nea aan Indonesië over te dragen,
„een weinig gelukkig einde van een
weinig gelukkige aangelegenheid"
genoemd. Hij oefende kritiek op de
houding van Australië en zeide dat
Indonesië Australië bejegend had
„met mooie praatjes en met min
achting".
Sir Wilfred meende dat Australië
het geschil in het aanvangsstadium
voor de Veiligheidsraad van de V.N.
had moeten brengen. Dan zouden
„die lieden in hun ware gedaante
ten toon zijn gesteld", verklaarde hij.
Voorts zei hij dat de tweede we
reldoorlog veroorzaakt was door na
ties die verzuimen dictators het hoofd
te bieden. Hij hoopte dat de omstan
digheden zich in onze tijd niet zou
den herhalen.
B. J. TEN WESEPE
FEUILLETON
Toen keken ze ineens allemaal
naar Ans, die met een rood gezicht
naar de geschenken zat te staren. Ze
had het steile handschrift van haar
baas onmiddellijk herkend. Zo'n
idioot
„JeetjeAns schijnt het te we
ten", lachte Greet. „Wie is die
vriendelijke weldoener, zus?"
„Het is van m'n baas", stotterde
Ans, „ik herken z'n handschrift".
„Gut, wat aardig van meneer Jan"
meende Josien droog, die al een stuk
van haar borstplaat had afgebroken
en in haar mond stak.
„Ja maar, wacht eens, kinders,
kunnen we dat wel aannemen?"
vroeg Frida.
Greet draaide haar hoofd om.
„Kom nouwou jij alles weer
netjes inpakken en terugsturen met
een briefje erbij„Liebergaben uner-
wünst?" Niks hoor. Ik zeg zeer be
leefd: Dank U wel, Sinterklaasje.
Onverschillig wie het is".
Josien haalde haar schouders op.
„O, ik vind het ook best, hoor. Er
staat toch op, dat het van de Sint
is? Wat kan het ons schelen, wie
die Sint is? Officieel weten we toch
van niks?"
„Ja, maar voor Ans schept het
min of meer verplichtingen", meen
de Frida. „Hoe kent hij ons zo pre
cies?"
„Och", antwoordde Ans verlegen,
„hij vroeg weieens, hoe ik woonde
en waar. Ik heb hem mijn adres
nooit verteld, maar dat kan hij ge
makkelijk opzoeken in de perso-
neelskartotheek. Ik heb zo eens ver
teld, dat ik samenwoon met drie
vriendinnen. Dat vond hij heel in
teressant. Ik zal toen waarschijnlijk
wel namen genoemd hebben".
Frida knikte begrijpend. „Dat
moet dan wel, want ze staan er pijn
lijk nauwkeurig op. Op de pakjes.
Ik weet het zo niet, zus, maar ik
heb zo het idee, dat dat baasje van
je smoor verliefd is".
Ans. kreeg een kleur. „Daar kan
ik toen niets aan doen? De liefde
is overigens niet wederkerig hoor".
„Nou jongens, wat doen we: ac
cepteren of terugsturen?"
„Doe niet zo flauw", meende
Greet. Dat is zo'n end: Spanje. Kost
een berg geld aan vracht".
De anderen lachten. „Ans moet
maar beslissen. Wacht nou eens
met dat gekluif, Josien".
„Nou, ik ben altijd gek op borst
plaat geweest", verdedigde ze zich.
„Wat denkt Ans ervan?"
„Tja, dat is niet gemakkelijk. Aan
de éne kant kun je alles terugstu
ren, maar dat kan hij ook als een
belediging opvatten. Aan de andere
kanthet is van Sinterklaas en
wij kunnen net doen, of we niet we
ten, wie die goeie Sint is, nietwaar"
Frida knikte nog eens. „Ik denk
er ook zo over. Als Ans dus geen
overwegende bezwaren heeft, nemen
we de kadootjes van Sinterklaas
dankbaar aan. Hé, kinders, een hele
slof sigaretten. Vooruit, dat kan een
lollige avond worden. Wie maakt
er 's een lekkere kop koffie klaar?"
Hoofdstuk 9.
Waarin voor Ans de bom barst.
Een half jaar ging voorbij, zonder
veel bijzonderheden. Frida en Greet
studeei-den vlijtig en leerden daar
bij praktijk in hun betrekkingen.
Af en toe gaf Frida thuis een de
monstratie van haar vorderingen en
de anderen hadden er veel bewon
dering voor.
Tussen Ans en haar baas bleven
de strubbelingen aanhouden. Daags
na Sinterklaas was ze gewoon aan
haar werk gegaan, nadat ze een
klein pakje op zijn bureau had ge
legd. Toen hij binnengekomen was,
had hij het verrast opengemaakt en
vol bewondering gekeken naar de
vierkleurenbalpen in het smalle
doosje. „Kijk eens, wat ik van die
oude baas uit Spanje gekregen heb,
juffrouw Ans?" Hij hief de pen tri
omfantelijk in de hoogte. Ze nam
hem aan en bekeek 't ding kwasi-be-
langstellend, hoewel ze hem zelf uit
gezocht had. „Een aardige attentie",
merkte Ans neutraal op.
„Wilt u wel geloven, juffrouw Ans,
ik heb altijd gedacht, dat die bis
schop een hekel aan me had. maar
het valt me toch echt van 'm mee.
Nou, we zullen maar zeggen: dank je
hartelijk, lieve Sint". En toen kreeg
Ans een kleur.
De volgende morgen vroeg Gro
tendorst zo terloops: „Ik heb hele
maal niets van u gehoord. Heeft de
Sint nogal voordelig gereden in
huize Adema?"
Ans knikte. „Fantastisch. Een
groot pakket met voor ieder van ons
een afgepaste hoeveelheid snoep,
sigaretten en drank. Plus een boek.
Hoe zo'n oude man op het idee kan
komen, niet?"
(Wordt vervolgd).