Wanneer is de opvoeding voltooid? Restaurant voor vrouwen R°Y Internationaal landbouw- en voedselplan van Britse boeren Australië en het akkoord Wonderbaarlijke carrière van Bruinissenaar Adriaan Kik Lzn. Flitsen uit het buitenland BRUINISSË, 22-8. Voor vele jon gens van het platteland was hun militaire diensttijd een keerpunt in hun leven. Op gegroeid in het agra rische milieu, kwamen zij in hun diensttijd in aanraking met een an dere wereld en velen hebben zo een carrière opgebouwd, als fnarechaus- see, politie-ambtenaar, douane-amb tenaar, belasting-ambtenaar of mid denstander. Weinigen zagen echter hun leven zo grondig van richting veranderd als de heer Adriaan Kik Lz., met wie we vorige week een onderhoud mochten hebben. De heer Kik, thans woonachtig in Amerika, kwam in 1915 in dienst bij het 2e regiment huzaren, gelegerd te Amersfoort. Na zijn eerste oefentijd kwam hij bij het veldleger en zijn onderdeel was gelegerd in het Bra bantse Sint Oedenrode. Ondanks de voorspellingen dat de eerste wereldoorlog wel gauw afge lopen zou zijn duurde het nog ruim vier jaar en na Sint Oedenrode kwam als militaire standplaats later nog Delft. Hier had de heer Kik tot taak ln het zg. „Remonte-depot" paarden die nog nooit onder het za del bereden waren, af te richten tot rijpaarden, die door de huzaren kon den worden gebruikt. Vier vijf paarden per dag werden door Kik in die dagen gewend gemaakt met de militaire discipline die bij de hu zaren ook voor de paarden gold, maar dat betekende uit de aard der zaak, dat men dikwijls zandruiter werd, te dikwijls o mhet aantal ke ren nog te weten. Gebroken lede maten waren er wel niet het gevolg van, maar bezeerde ledematen toch zeker wel en op de duur gaat dat toch vervelen. Kik hield er in 1919 mee op. Niet naar huis Toen stond hij dus voor de keus, terug te gaan naar huis, waar zijn vader, als klein landbouwer, zich in het bijzonder toelegde op de tuin derij, niet om dat te veilen, maar meest om dat aan huis te verkopen. Het echte tuinderbloed, zoals zijn broers Kees en Gilles dat wel had den, ontbrak waarschijnlijk bij Adri aan, want hij koos niet de tuinderij maar ging een baantje zoeken als kok in het gerenommeerde hotel „De Oude Doelen" in Den Haag. De arbeidsvoorwaarden waren in die tijd nog heel wonderlijk, want hij verdiende er niets en het was eigenlijk een gunst dat men het koksvak mocht leren zonder leer geld te betalen. En dan stelde de chefkok nog een voorwaarde. Nadat men een week had gewerkt, bepaal de hij wie blijven mocht of wie de straat werd opgestuurd, omdat hij het vak toch nooit zou kunnen le ren. Na een week had de oude in het vak vergrijsde Fransman dat wel bekeken. Maar Kik werd goed bevonden en hij mocht blijven. Zeventien koks waren daar in die „Oude Doelen" en hij werd het jongmaatje, de „Cummie", de 18e dus. Een half jaar lang heeft hij daar dag en nacht ge werkt en hij kreeg de eerste begin selen grondig onder de knie. Zij zouden de grondslag vormen voor een latere fantastische carrière. „In dit vak ben je nooit uitge leerd", aldus de heer Kik en hij zou dat later bewijzen. Maar in het zelf de jaar 1920 kwam hij in dienst bij de toenmalige directeur van de Maatschappij Zeebad, tevens bank directeur en de familie-omstandig heden veranderden in de loop der jaren zodanig dat deze 'heer veel op reis ging en metterwoon zich te Pa rijs vestigde, vanwaar uit hij alle landen van Europa bereisde en maandelijks in Nederland vertoefde. Kik vergezelde hem dan steeds, la ter 's zomers als chauffeur, maar ook 's winters hield hij hem altijd gezelschap. Zo bereisde Kik alle landen van Europa, behalve Rusland en F inland. Als zijn patroon zaken moest doen en besprekingen had, ging Kik naar de directie van het hotel waar zij logeerden om gratis zijn diensten als kok aan te bieden. Zo werkte hij in alle voorname hotels van ons werelddeel. Zijn vak kennis uitbreidend als geen ander, relaties aanknopend met zijn vakge noten, die hem allen graag zagen komen en node weer zagen gaan. Want als koks bij elkaar zijn, wis selen zij recepten uit en vertellen elkander van hun ondervindingen op culinair gebied. Toen de oorlog uitbrak, besloot de patroon van Kik, de heer van Hou ten, naar Amerika te gaan. De kost bare schilderijen uit de Parijse villa werden uit de lijsten genomen en opgeborgen op een plaats waar de Duitsers ze niet zouden vinden. Een passage met een van de twee grote Italiaanse passagiersschepen bleek niet meer mogelijk, maar uit Genua vertrok nog wel het Amerikaanse schip „Manhattan". En zo zette Kik 10 juni 1940 voet aan land in wat men vroeger noemde de „nieuwe wereld". Zijn patroon kocht een apparte ment in New York en zo werd deze grote wereldstad hun nieuwe woon plaats. In deze stad kreeg de heer van Houten echter, na enige jaren (in 1947b een auto-ongeluk, dat hem het leven kostte. Kik bleef dus nu alleen in New York achter; hij kocht het apparte ment van zijn patroon en nu kwam zijn in die 27 jaar vei'gaarde vak kennis van pas. Hij vestigde zich als verzorger van diners en vooral ook cocktailparty's en zijn faam werd zo groot, dat hij alles op alles moest zetten om zijn vele uitgebreide re laties te bedienen. Vier koks werk ten onder en met hem en sommige dagen had hij 24 tot 25 serveersters in dienst. Dit leven was voor hem echter moeilijk vol te houden, hij raakte overwerkt en consulteerde een be vriend arts, die hem ernstig waar schuwde er mee op te houden. Juist in die dagen arrangeerde een zijner relaties een cocktailparty op het platteland ter ere van het bui tengoed dat hij daar had gekocht en Kik werd opgedragen voor enkele honderden gasten het benodigde klaar te maken. Het was in de plaats Bridgewater, in de staat Virginie. En dit zou zijn nieuwe woonplaats worden, want toen de party afgelo pen was, werd hij apart geroepen met de vraag of hij niet iemand wist om blijvend de maaltijden klaar te maken en het opzicht te hebben over de overige bedienden. Alweer was het een Nederlands heer waar hij in dienst kwam, want na enkele malen te zijn gepolst besloot hij zelf de hem aangeboden betrekking te aanvaarden. Zijn zaak in New York liet hij achter aan zijn vakbroeders die on der hem hadden gewerkt, zonder een cent goodwill, voor zijn uitge breide relaties te vragen. Hij drukte hen alleen op het hart de clientele te blijven bedienen, zoals hij het al tijd zelf had gedaan en tot zijn ge noegen werden zijn adviezen opge volgd en bestaat de door hem opge richte zaak nog steeds. Het is voor namelijk de Franse keuken waarop deze volgeling van de Brillat-Savor- in zich heeft toegelegd. En nog steeds vindt hij zichzelf in zijn vak niet volleerd. Zeer tot zijn spijt is zijn patroon, Jhr. van Lennep, wiens Hollandse kasteel in het Gelderse Vorden staat, vorig jaar overleden. Maar nog steeds vindt Kik zijn werk in het verzorgen van de partijen die door de overgebleven familieleden wor den gegeven. Maar van tijd tot tijd wipt hij over naar aijn geboorteland. In 1948 mocht hij zijn toen ruim 80-jarige vader nog ontmoeten. Na dien kwam hij over in 1954, 1956, 1958 en nu in 1962. In 1960 kon hij niet komen omdat hij ziek was. Was een vliegtocht van UV2 uur in 1958 al een vlugge overtocht, in 1962 vloog hij in ruim 6 uur van Idlewild naar Schiphol, natuurlijk per straaljager. Iets meer dan men nodig heeft om van de Westhoek naar Utrecht te reizen. Vol elan neemt de thans bijna 67-jarige oud- Bruinissenaar de super-jet, die hem weer naar de States terug zal voe ren deze week. Ingezonden mededeling ESS- de enige echie voor mensen die kwaliteit verlangen7 Er waren vier kinderen, allemaal boven de achttien. De oudste was zo juist op het gym geweest, de tweeling op de M.U.L.O. en de ben jamin was zojuist geslaagd voor het eindexamen H.B.S. „En, ben je nu niet blij, dat ze allemaal van school af zijn" vroeg ik aan de stralende moeder, toen ik haar ging gelukwensen met het heugelijke feit. „En of!" lachte zij glunderend „Nu ben ik tenminste van het op voeden af. Ze zijn nu van school en nu moeten zij het zelf maar verder bolwerken". Juist na de schooltijd Thuisgekomen peinsde ik nog eens na over de woorden van die moeder en ik bedacht Koevele moeders die zelfde mening zijn toegedaan. Voor haar betekent het einde van de schooltijd tevens het einde van de opvoeding. Leg het oor te luiste ren en telkens zult u horen: „Ze zijn nu groot - nu weten ze het eindelijk wel - wij hebben er genoeg aan ge daan, nu moeten zij zichzelf maar redden. Als ze nu nog geen manie ren hebben, dan leren zij het nooit!" Voor de moeders, die zo spreken, is opvoeding synoniem met goede manieren bijbrengen: netjes je petje afnemen, opstaan in de tram, met twee woorden spreken, keurig eten en al wat er verder nog bijkomt. Dit alles hoort er ongetwijfeld bij, maar opvoeden is nog zo oneindig veel meer Waarlijk opvoeden is: gereedma ken voor de maatschappij, niet al leen uiterlijk, maar vooral ook in nerlijk. Opvoeden is een kind tot waarachtig mens doen rijpen en deze opvoeding begint pas na de schooltijd. De stamp-periode Van zijn zesde tot zijn achttiende jaar krijgt het kind een zorgvuldig afgewogen portie schoolwijsheid in gestampt. Daarna begint de vrije studie of in een inrichting van on derwijs, óf in de praktijk van het leven zelf. Dit is de periode, waar van zo heel veel moeders zeggen: nu moeten zij het zelf maar verder klaarspelen en dan trekken zij zich terug, want, zo menen zij, er valt nu immers niets meer op te voeden. Zij, die zo spreken, hebben het bij het verkeerde einde, want na de elementaire opvoeding, die van de kleine wilde een aan orde en tucht gewend individu maakt, komt het moeilijkste deel: de opvoeding tot volwaardig mens. En dit tweede deel van de opvoeding is Heel wat moei lijker dan het eerste deel, omdat er geen vast omlijnde richtsnoeren voor te geven zijn en, omdat er zo heel veel afhangt van het persoon lijk voorbeeld van de opvoeder. Het is volgens de individuele behoeften van de jongere, gezien in het kader van zijn speciale omstandigheden en mogelijkheden, dat men te werk moet gaan en dat houdt in, dat men grotendeels is aangewezen op eigen inzicht en initiatief. Iets is er echter, dat voor alle moeders van grote kinderen gelijke lijk geldt en dat is: zij moeten in staat zijn om, met terzijdestelling van eigen wensen, wakend toe te zien vanuit de achtergrond en zij moeten de kracht weten op te bren gen om, met een maximum aan tact, begrip en zelfbeheersing, te kunnen luisteren, zonder ooit schrik of af keuring te laten blijken. Het zo moeilijk geschonken vertrouwen van de jonge mens is bovenmate kwets baar. En tenslotte moeten de moe ders in staat zijn een rustig en voor al onbevooroordeeld oordeel uit te spreken, een oordeel, dat tot naden ken stemt en waaraan het kind hou vast en steun heeft Laten wij ons niet ontveinzen, dat dit alles heel, heel moeilijk is. Het onontbeerlijk klaverblad Tact, zelfbeheersing en begrip vormen btf de omgang met onze gro te kinderen tussen de zestien en de een en twintig een onontbeerlijk kla verblad: tact, omdat zij zo vaak kwetsend en onbehouwen voor de dag kunnen komen, zonder dat er nochtans enig opzet tot krenken aanwezig is; zelfbeheersing, om de jonge mens rustig zijn soms onbe kookte theoriën uiteen te laten zet ten, zelfbeheersing ook, om niet te hard in te gaan tegen zo menig scherp en kortzichtig oordeel, dat zo heel duidelijk blijk geeft van ge brek aan ervaring en doorzicht en begrip voor de moeilijkheden, waar mede de jonge mens in zijn worste ling met het eigen ik is gewikkeld. De ware opvoeder zal nimmer van zijn bijna volwassen kinderen dat gene verlangen, wat zij nog niet bij machte zijn te gevende uit zelf kritiek geboren bescheidenheid en de milde glimlach der ware wijsheid. Alle grootspraak en stoer optre den ten spijt, kunnen wij van onze twintigjarigen niet die soepelheid in de omhang en die bezonkenheid van oordeel verwachten, die eerst na ja renlange, vaak bittere ervaring en moeizaam gewonnen inzicht ons deel wordt. Tact, zelfbeheersing en begrip, zonder dit klaverblad redden wij het niet. Zij menen het zo goed die ouders, die met grote heftigheid hun overtuiging naar voren brengen, om smalend, spottend of verontwaar digd van leer te trekken tegen de „waanzinnige ideeën" door de jeugd verkondigd. Zij zijn geërgerd en. gegriefd, om dat alles wat hun tot dusver heilig en dierbaar was, met voeten wordt getreden en als ballast overboord geworpen. En zij vergeten, dat er geen generatie is geweest, waarbij het niet in meerdere of mindere mate zo is toegegaan. Sommigen menen door aanhou den, het pleit te kunnen winnen, maar nog nimmer werd de jeugd door tegenspraak overtuigde Wanneer wij ouders het contact met onze grote kinderen niet willen verliezen, zullen wij verstandig doen, het spreekwoordelijke korreltje zout steeds bij de hand te hebben: achter veel branie en veel ogenschijnlijke opstandigheid, achter heftig voor oordeel en spottend commentaar gaat zo heel vaak een bevend jong mensenhart schuil, dat niets zo zeer van node heeft als geruststelling en begrip voor zijn verzwegen angsten en noden. Het is een schone taak voor ons moeders om een veilige toevluchtshaven te zijn. Ingezonden mededeling VêeMetti BINNENYERINGBED fcet bert* M ooit ftmaokt JjoodwiH SCHUIMRUBBERBED1 met versterkte middensector f J&tut fabrfofcan Zavanbargan 1 Werkloosheid in Algerië ALGIERS, 23-8. De leiders van het vierde militaire district in Alge rië, die het politiek-militaire gebied van Groot-Algiers beheersen, heb ben opgeroepen tot een betoging tegen „werkloosheid, het tekort aan geldmiddelen en tegen persoonlijke macht". Het volk zal een krachtig beroep doen om fabrieken en kan toren onmiddellijk te openen, de boerderijen aan de boeren terug te geven en te zorgen voor huisvesting en arbeid voor iedereen", aldus werd in een communiqué meege deeld. Volgens voorlopige cijfers van de raad voor internationale burger luchtvaart, zijn 794 passagiers bij vliegtuigongelukken in 1961 omge komen tegen 845 in 1960. In 1961 waren er bri de burgerluchtvaart 22 vliegtuigrampen en 322 in I960. Ongeveer vijftig aanhangers van 'een religieuze sekte in Benson (Ari zona) zijn in onderaardse schuil plaatsen gegaan. Twee jaar geleden gingen tachtig leden van de sekte eveneens ondergronds en bleven daar gedurende zes weken omdat zij, naar zij zeiden, een goddelijke waarschuwing hadden ontvangen dat de wereld door een kernoorlog zou worden verwoest. Toen zij weer opdoken, omdat de voorspelling niet uitkwam, deelden zij mee, dat er een goddelijke verzekering was ge komen, dat het gevaar voorbij was. Het merendeel van de groep, die thans ^veer schuilzoekt, bestaat uit vrouwen. De Nederlandse protestantse kerk en de Zwitserse gemeente te Sao Paulo in Brazilië hebben beslo ten om samen een kleine kerk met 150 tot 200 zitplaatsen te bouwen. De Engelse kerk in Sao Paulo, waar men tien jaar gastvrijheid heeft ge noten, is afgebroken. De Neder landse en Zwitserse gemeente zijn daarom genoodzaakt een eigen ge bouw te stichten. Verscheidene vooraanstaande Hongaarse functionarissen zijn ont slagen en velen van hen gearres teerd wegens het smeden van een „complot" tegen de Hongaarse Janos Kadar, premier en leider van de communistische partij. Dit werd woensdag van betrouwbare diplo matieke zijde in Wenen vernomen. De Indonesische minister Soe- bandrio van buitenlandse zaken is uit New York teruggekeerd in Dja karta. Aan journalisten zei hij, dat het hele Indonesische volk verheugd moet zijn over de inzake Nieuw Guinea gesloten overeenkomst met Nederland. Hij hoopt thans op een verbetering van de betrekkingen tussen Nederland en Indonesië. Dit kan ook het geval zijn met de Aus- tralisch-Indonesische betrekkingen. Van het vliegveld Sentani is don derdagochtend de echtgenote van gouverneur Platteel naar Biak ge reisd. Mevrouw Platteel werd tot Biak vergezeld van haar echtgenoot, die daar staatssecretaris Bot zal ver welkomen. De staatssecretaris wordt vrijdag in Biak verwacht. Hij zal vandaar direct doorreizen naar Hol- landia. Ingezonden mededeling SE De bekende korenmolen „De Graanhalm" tussen Haamstede en Burgh zal vandaag zeker nog meer de aandacht trekken als op andere dagen in het toeristenseizoen. De molen bestaat immers - als reeds eerder gemeld - heden (vrijdag) 115 jaar, ter gelegen heid waarvan de jarige vanavond met een vijftal schijnwerpers letterlijk in het zonnetje zal worden gezet. Een schouwspel dat zeker heel wat fotografen naar de camera zal doen grijpen. (Foto: Zierikzeesche Nieuwsbode). LONDEN, 23-8. Drie Britse boe renbonden hebben een nieuw inter nationaal landbouw- en voedselplan bekendgemaakt als tegenhanger voor de voorstellen van de landen der Europese Economische Gemeenschap (E.E.G.). De bonden deelden mede, dat hun plan „een andere mogelijkheid is tegenover de minder ruim opgezette agrarische politiek van de E.E.G." Het plan omvat de landen van het Gemenebest en de voornaamste voed- selproducerende landen van de ge matigde zóne en houdt een politiek voor landbouw en voedselvoorziening in, te organiseren door een vergrote organisatie voor economische samen werking en Ontwikkeling (OESO). Het plan werd op een persconfe rentie uiteengezet door de voorzitter van de nationale boerenbond, H. Woolley, nadat overleg was gepleegd met de nationale boerenbond van Schotland en de boerenbond van Ul ster. De bedoelde landbouw- en voed— selpolitiek zou gebaseerd moeten zijn op de goederenovereenkomsten, ge leidelijke harmonisering van de agra rische politiek der verschillende lan den en op een wereldprogramma voor voedsel, dat voor de hulpverlening aan economisch minder ontwikkelde landen gebruik zou maken van over- schotproduktie. Record aantal K.L.M.-passagiers over de Pool De ambtenaren op Nieuw-Guinea HOLLANDIA, 23-8. De Regionale afdeling Nieuw-Guinea van de Arka (Alg. r.k. ambtenarenvereniging) acht het beroep, dat zowel door prof. De Quay als door gouverneur Plat teel op de ambtenaren is gedaan om onder het V.N.-bestuur nog enige tijd op hun post te blijven, ongemoti veerd, zolang niets gebleken is van daadwerkelijke waarborgen voor de veiligheid van persoon en goed van de ambtenaren. Het bestuur van de afdeling Nieuw-Guinea zal daarom het beroep op de ambtenaren niet ondersteunen. Aan het hoofdbestuur van de Arka in Nederland is verzocht er bij de Nederlandse regering op aan te drin gen dat aan iedere ambtenaar die zulks wenst, gelegenheid wordt ge boden om zelfs nog vóór de over dracht van het bestuur aan de V.N., te repatriëren, behoudens stringente onmisbaarheid. SCHIPHOL, 23-8. In de nacht van woensdag op donderdag is de DC-8 van de K.L.M., die repatrianten uit Biak naar Nederland brengt, voor de eerste maal op zo'n chartervlucht over de Noordpool naar Schiphol ge vlogen en wel met 163 vrouwen en kinderen aan boord. Voor een pool- vlucht betekende dit aantal een nieuw record voor de K.L.M. Overigens begint de poolroute via Tokio naar Biak langzamerhand het karakter van één-richtingverkeer te krijgen, want tegenover de exodus uit Nieuw-Guinea staat maar bitter weinig verkeer naar het eiland toe. Woensdag vertrok van Schiphol een DC-8 lijnmachine op deze route naar Biak met slechts een twintigtal pas sagiers voor Biak aan boord, onder wie zich dan nog de Blue Diamonds met vier andere artiesten bevonden, alsmede de staatssecretaris van Bin nenlandse Zaken en het lid van de Nieuw-Guinearaad Tanggahma. Aan boörd bevonden zich echter ook nog enkele tientallen passagiers voor Tokio. Intussen is het aantal vrouwen en kinderen dat nu uit Nieuw-Guinea- is gerepatrieerd gestegen tot 2495, inclusief de 580 die aan boord van de „Zuiderkruis" op weg naar ons land zijn. Per K.L.M.-vliegtuig zijn er dus thans 1915 op Schiphol aan gekomen, van wie ongeveer 1250 vrouwen en kinderen van gouverne mentsambtenaren, 550 van militairen en ruim 100 particulieren. CANBERRA, 23-8. Het liberale lid van het Huis van Afgevaardigden, Sir Wilfred Kent, heeft tijdens de begrotingsdebatten Nederlands toe stemming om westelijk Nieuw-Gui nea aan Indonesië over te dragen, „een weinig gelukkig einde van een weinig gelukkige aangelegenheid" genoemd. Hij oefende kritiek op de houding van Australië en zeide dat Indonesië Australië bejegend had „met mooie praatjes en met min achting". Sir Wilfred meende dat Australië het geschil in het aanvangsstadium voor de Veiligheidsraad van de V.N. had moeten brengen. Dan zouden „die lieden in hun ware gedaante ten toon zijn gesteld", verklaarde hij. Voorts zei hij dat de tweede we reldoorlog veroorzaakt was door na ties die verzuimen dictators het hoofd te bieden. Hij hoopte dat de omstan digheden zich in onze tijd niet zou den herhalen. B. J. TEN WESEPE FEUILLETON Toen keken ze ineens allemaal naar Ans, die met een rood gezicht naar de geschenken zat te staren. Ze had het steile handschrift van haar baas onmiddellijk herkend. Zo'n idioot „JeetjeAns schijnt het te we ten", lachte Greet. „Wie is die vriendelijke weldoener, zus?" „Het is van m'n baas", stotterde Ans, „ik herken z'n handschrift". „Gut, wat aardig van meneer Jan" meende Josien droog, die al een stuk van haar borstplaat had afgebroken en in haar mond stak. „Ja maar, wacht eens, kinders, kunnen we dat wel aannemen?" vroeg Frida. Greet draaide haar hoofd om. „Kom nouwou jij alles weer netjes inpakken en terugsturen met een briefje erbij„Liebergaben uner- wünst?" Niks hoor. Ik zeg zeer be leefd: Dank U wel, Sinterklaasje. Onverschillig wie het is". Josien haalde haar schouders op. „O, ik vind het ook best, hoor. Er staat toch op, dat het van de Sint is? Wat kan het ons schelen, wie die Sint is? Officieel weten we toch van niks?" „Ja, maar voor Ans schept het min of meer verplichtingen", meen de Frida. „Hoe kent hij ons zo pre cies?" „Och", antwoordde Ans verlegen, „hij vroeg weieens, hoe ik woonde en waar. Ik heb hem mijn adres nooit verteld, maar dat kan hij ge makkelijk opzoeken in de perso- neelskartotheek. Ik heb zo eens ver teld, dat ik samenwoon met drie vriendinnen. Dat vond hij heel in teressant. Ik zal toen waarschijnlijk wel namen genoemd hebben". Frida knikte begrijpend. „Dat moet dan wel, want ze staan er pijn lijk nauwkeurig op. Op de pakjes. Ik weet het zo niet, zus, maar ik heb zo het idee, dat dat baasje van je smoor verliefd is". Ans. kreeg een kleur. „Daar kan ik toen niets aan doen? De liefde is overigens niet wederkerig hoor". „Nou jongens, wat doen we: ac cepteren of terugsturen?" „Doe niet zo flauw", meende Greet. Dat is zo'n end: Spanje. Kost een berg geld aan vracht". De anderen lachten. „Ans moet maar beslissen. Wacht nou eens met dat gekluif, Josien". „Nou, ik ben altijd gek op borst plaat geweest", verdedigde ze zich. „Wat denkt Ans ervan?" „Tja, dat is niet gemakkelijk. Aan de éne kant kun je alles terugstu ren, maar dat kan hij ook als een belediging opvatten. Aan de andere kanthet is van Sinterklaas en wij kunnen net doen, of we niet we ten, wie die goeie Sint is, nietwaar" Frida knikte nog eens. „Ik denk er ook zo over. Als Ans dus geen overwegende bezwaren heeft, nemen we de kadootjes van Sinterklaas dankbaar aan. Hé, kinders, een hele slof sigaretten. Vooruit, dat kan een lollige avond worden. Wie maakt er 's een lekkere kop koffie klaar?" Hoofdstuk 9. Waarin voor Ans de bom barst. Een half jaar ging voorbij, zonder veel bijzonderheden. Frida en Greet studeei-den vlijtig en leerden daar bij praktijk in hun betrekkingen. Af en toe gaf Frida thuis een de monstratie van haar vorderingen en de anderen hadden er veel bewon dering voor. Tussen Ans en haar baas bleven de strubbelingen aanhouden. Daags na Sinterklaas was ze gewoon aan haar werk gegaan, nadat ze een klein pakje op zijn bureau had ge legd. Toen hij binnengekomen was, had hij het verrast opengemaakt en vol bewondering gekeken naar de vierkleurenbalpen in het smalle doosje. „Kijk eens, wat ik van die oude baas uit Spanje gekregen heb, juffrouw Ans?" Hij hief de pen tri omfantelijk in de hoogte. Ze nam hem aan en bekeek 't ding kwasi-be- langstellend, hoewel ze hem zelf uit gezocht had. „Een aardige attentie", merkte Ans neutraal op. „Wilt u wel geloven, juffrouw Ans, ik heb altijd gedacht, dat die bis schop een hekel aan me had. maar het valt me toch echt van 'm mee. Nou, we zullen maar zeggen: dank je hartelijk, lieve Sint". En toen kreeg Ans een kleur. De volgende morgen vroeg Gro tendorst zo terloops: „Ik heb hele maal niets van u gehoord. Heeft de Sint nogal voordelig gereden in huize Adema?" Ans knikte. „Fantastisch. Een groot pakket met voor ieder van ons een afgepaste hoeveelheid snoep, sigaretten en drank. Plus een boek. Hoe zo'n oude man op het idee kan komen, niet?" (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Zierikzeesche Nieuwsbode | 1962 | | pagina 7