TH1EN
GEORGE de sigaar vol fijne trekjes ^a£a 21 Ct.
Gerestaureerde en gemoderniseerde
Conferentiekamer in gebruik genomen
Het wonderlijke huwelijk
van Pieter Voerman
GRENSV0LK
sjföö&ss?
arjïtf.tódiï
bedden
dekens
Ijooilwill
MERKWAARDIG ENTHOUSIASME
VOOR CHROESJTSJEF IN INDONESIË
ZIERIKZEESCHE NIEUWSBODE VRIJDAG 19 FEBRUARI 1960 No. 18722
OOSTERLAND
Na veel „ups en downs" kwam verbouwing tot stand
OOSTERLAND, 17-2. Woensdag
avond heelt dc wnd. burgemeester
van Oosterland de heer Zeyler het
geheel gerestaureerde gemeentelijk
verenigingsgebouw „De Conferen
tiekamer" officieel heropend. Dc
heer Zeyler sprak een welkomst
woord, Inzonderheid tot de voltal
lige raad, de wethouders, de ge-
de verschillende ambachtslieden
met hun personeel en de gemeen
tewerklieden.
Voor 1904 is het gebouw in ge
bruik geweest als o.l.-school, maar
nadien is het als vergaderlokaal in
gebruik geweest, althans het ach
terste gedeelte. Het voorste deel
van het gebouw werd gebruikt als
gemeente-secretarie. Deze toe
stand, zo zette de heer Zeyler uit
een, heeft geduurd tot 1944. Na de
evakuatie bleek het gebouw zwaar
beschadigd. Toen er een nieuw ge
meentehuis kwam, kwam „De
Conferentiekamer" geheel in ge
bruik als vergadergebouw. De wa
tersnood bracht opnieuw aanzien
lijke vernielingen aan en nadien
rezen plannen tot een ingrijpender
restauratie, die tenslotte met suc
ces werden bekroond. Spr. dankte
de hoofdaannemer de heer Boogert
en de onderaannemers, terwijl spr.
in zijn dankwoord betrok de ver
schillende leveranciers in de ge
meente, die het meubilair e.d. ver
zorgden. De samenwerkende fir
ma's M. Bolle en van Stappen had
den een keurig bloemstukje aan
geboden waarvoor dank werd ge
zegd. De gemeente is met recht
trots op dit vernieuwde gebouw
en spr. hoopte dat het nog lange
jaren dienst zal doen voor hetgeen
waarvoor het bestemd is.
De hoofdaannemer, de heer Boo
gert, sprak zijn dank uit voor de
X Een waar Schouws verhaal
^>»sofiw«oeHcsotc>^oSöeHeSo«>*«
(Van onze redakteur)
Pieter Voerman was tevrhede^ met
het leven. Dat had n 1 tot hij
maal *oor*£?lLgt' Pi*'er was on-
het bijna zeker wi voordelen
gehuwd, staat niet vele?
van de vrvjgeze taan waar hij
Hij kon »«aalE,e het vaak als ar-
wilde", zoal ikt tegen allen,
gument had geor dfirwerp van
pieters ongehuvniz staat ter spra-
-,,|I^rzeiden ze dan marsje
moest toch een» is best
vrouw ultkv>.. daa bezwerend en
zo", ?eg0"rtere verdediging voer-
veel ter ver^® -nt de Voerman s
de hij "iet aan „ant stille
£Ven%n Pièter was een echte
V°S?hadg«n»adslSdenr
dig. Hij zou het«Uot van 0„
Soms was er geen f» achter de
kerheid. a's overdacht en het
ploeg zijn bestaan ov gedach-
mens zich voor.
lfa^tnadê«ndedhOpeveom-
gaf, zuchtte hu erg ZekT, het
zelf', „het is goed zo had heel wat
was 5' het boerenbedrijf,
zinnigheid m ne nticus maar
Een ï°f ^en verston'hartstocht
hij had een ver de stren-
voor het wijde j^ken, voor de
ge 'frok3doSr het gou-
mnd die golven t k[e££e geur
den graan en v die in het
van de grond en de m ikkeide.
najaar zpn ^gHakelijk ver
pieter had ook zij naar d£
tier. Hij reed met de a^
stad, om zijn zaken toebij.
f'ï '?3 het moment gunstig was
tend ais net wmitrien, die trou-
En dan was er W a£Wist van
we gedienstige, ZVVeeg als het
de familie, maar k^nce®oken, die
graf. Die kostj enmaag een
van een stevige V/outrien
soort feestzaal m boeren-
die bijna evenveel van de^ p.eter
stiel afwist als d De puzzei
had zijn verzorging. dQ £e
klopte, de balans gaf een al
zien, het leven was «oen,
kende ^L^geibui het resultaat
onverwachte hagelD km wa_
van maanden hard Maar
,er in een gat doen w^0^ hQo£d
daarvoor bul|* heeft hij het besef
Met de «eman haeft hhd gemeen
van eigenalhanKe J machten en
k^efwaarter«n goe^uit-
goede^machine^ uiteindelijk toch
wel blijven ook. Totdat. yi
dat een aalgladeerst
legde op zijn boog d s
bant, dat een we jn
op de stee van haar - nie£
kunnen^enken dat zo iets moge-
voortaan minder dacht aan de bie-
tenprijs en de aardappelrassen en
meer aan dat vreemde meisje, dat
hem opeens een klemmend gevoel
had bezorgd en een lekker schopje
had gegeven tegen het zorgvuldig
gebouwde huis van zijn zekerheden.
Bijna automatisch begon Pieter
te denken In de term van „mijn"
Neel, welk bezittelijk voornaam
woord werd geboren oader. de
drang van zijn innerlijke gevoe
lens Hij begon luchtkastelen te
bouwen en hij dacht en piekerde
zolang tot hij voor zichzelf met stel
ligheid concludeerde, dat het leven
samen met Neel toch mooier zou
zijn. Hij zag haar verschillende ma
len in de Dorpsstraat. Hij hoorde
een keer haar lach, toen zij ge
armd met een nicht boodschappen
deed in de winkelstraat van het
dorp, die ook op zaterdagmiddagen
geen Kalverstraat was, maar toch
wel een gezellige gelegenheid bood
om inkopen te doen en koopjes te
halen.
Pieter zag Neel vanaf zijn akker
ook eenmaal in de verte voorbij
fietsen. Zo vertrouwd was reeds
het beeld van haar, die hij stilaan
begon te minnen, dat hij zich wis
en waarachtig niet had vergist.
Pieter Voerman onderging de wir
war van gevoelens als een man,
waarin een peilloos geluk begon te
leven naast een sidderende droef
heid, want hoe moest hij het alles
aanleggen? Hoe zou hij, die de
merktekenen van de vrijgezellen-
staat, bijna zichtbaar op het aan
gezicht droeg, deze gebenedijde
vrouw benaderen? Pieter wist het
niet en het niet weten werd hem
tot een obcessie, toen Neel weer
naar haar eigen dorp over water
was vertrokken en zich niet meer
liet zien. Maar het prille plantje
van de lièfde had geen groei-injsk-
ties nodig. Het schoot op tot een
wilde, verwarde plant, die ver
troosting bood in eenzaamheid,
maar toch pijn kon doen als een
cactus.
Pieter Voerman is op een keer
regelrecht van zijn hoeve naar het
dorp gereden, waar hij Jikmien
wist te wonen, een vrouw wier
nieuwsgierigheid haar de bijnaam
„wandelend nieuwsblad" had be
zorgd. Zij zou weten wie het
vreemde meisje was en waar ze
woonde, aan wie Pieter in stilte
zijn hart had verpand, want in de
kring van zijn schaarse vrienden
had hij angstvallig de in zijn ogen
overschone bezoekster, buiten de
karige gesprekken gehouden. Jik
mien wist wie het meisje was, dat
wil zeggen, zij wist in welk dorp
zij woonde en naar haar adres zou
zij informeren. Drie dagen later
schreef Pieter Voerman zijn eerste
brief aan haar, die geografisch van
hem niet zo ver verwijderd was,
maar die verder week naarmate hij,
niet zonder trillen van zijn handen,
concrete letters zwart en betekenis
vol op het papier zag staan. Aar
zelend, maar toch duidelijk schreef
hij zijn onbekende beminde over
zijn leven, over zijn bestaan en
over het merkwaardige dat het
kortstondig bezoek van haar aan
zijn dorp bij hem teweeg had ge
bracht. Nu schreef hij nog „hoog
achtend" onder de brief, maar eens
zou dat anders worden, naar Pieter
met een aan zekerheid grenzende
stelligheid geloofde. Hij deed zijn
opdracht en de prettige samenwer
king. Hierbij sloot zich aan de heer
Hage onder aanbieding van een
lessenaar welke door de voorzitter
in dank werd aanvaard.
De concierge, de heer Boot, me
moreerde dat hij sedert 1912 onder
verschillende burgemeesters met
vreugde in het gebouw heeft ge
werkt en hoopte dit nog lang te
mogen doen. Hij deed een beroep
op allen hot gebouw zoveel moge
lijk te ontzien. Tenslotte werd ook
de gem.-opzichter de heer Schui
ling dank gebracht voor zijn aan
deel in de werkzaamheden, waar
na de avond verder gezellig werd
doorgebracht.
In het gebouw heeft zich een in
grijpende verandering voltrokken.
De muren zijn alle geconsolideerd
tegen zoutuitslag en de binnenmu
ren zijn bijna alle vernieuwd. Ook
is nieuw het losse podium. Er is
verder een doorgang gemaakt door
de garderobe zodat veel gedrang
zal worden voorkomen. In de grote
zaal is een nieuwe parketvloer ge
legd. De verwarming is onder de
grond aangelegd.
Het metsel- en timmerwerk werd
uitgevoerd door de hoofdaannemer
Boogert, het schilderwerk de heer
Dane, elektriciteit de heer West-
strate, sanitair de heer Kesteloo en
de firma's Hage, M. Bolle en van
Stappen leverden meubilair, gor
dijnen e.d. De heer Dane dankte
nog voor de verleende opdracht en
voor het gezellige avondje dat de
medewerkers is aangeboden.
Tuiubouwvereiiiging „Oosterland en omstreken"
hield jaarvergadering
Acitiviteit ln de tuinbouw weer toegenomen
OOSTERLAND, 18-2. De Tuin-
bouwvereniging „Oosterland en
omstreken" vergaderde in café „De
Blauwe Keet", onder leiding van de
voorzitter de heer A. Steenpoorte
Mz. De vergadering was maar ma
tig bezet. De voorzitter heette de
aanwezigen welkom, inzonderheid
het dagelijks bestuur van de vei
ling: „De Zuid-Hollandse eilanden"
zomede de directeur hiervan drs.
Hogewoning en de heer van Weele
uit Haamstede, ass. voorlichting
fruitteelt.
De secretaris-penningmeester, de
heer H. J. Hage las hierna de re
kening over het afgelopen jaar,
waaruit bleek, dat er een tamelijk
goed batig saldo in kas was. De
rekening werd nagezien door de
heren Jac. Bouwman Mz. en Jas
per Stoutjesdijk en in orde bevon
den. Uit het jaarverslag, dat hier
op volgde, bleek dat er momenteel
54 leden in de vereniging zijn, een
getal dat door verschillende om
standigheden wel sterk ingekrom
pen is. Wat de tuinbouw betreft in
het afgelopen jaar was, ondanks de
droogte, de opbrengst wel aan de
lage kant, doch het prijsniveau
werd hierdoor hoger, zodat het nog
een vrij goed jaar voor onze tuin
ders Is geworden. Men late zich
echter, aldus spr. niet verleiden
om z.g. de markt na te zaaien in
verband met genoemde omstandig
heid.
De grond van de loods
Verder deelt de heer Hage mede,
dat de grond waarop de veiling-
loods is gebouwd van eigenaar is
verwisseld (van E.T.M. naar de
Herverkaveling is overgegaan)
welke laatste de grond aan de j
Tulnbouwvereniging te koop heeft
aangeboden. Met genoegen kan
spr. constateren dat er weer heel
wat activiteit in de tuinbouw is ge
komen en er weer heel wat wordt
geleverd na de ramp. Er werden
in 1959 verwerkt 14145 (15927) kis
ten en 1338 bakjes (388) (De tussen
haakjes geplaatste cijfers zijn over
1958). In de hoop, dat het nieuwe
jaar voor de leden, zomede voor
hun gezinnen een alleszins goed
jaar mag worden, eindigde de secr.
zijn gefundeerd jaarverslag.
Bij de verkiezing worden de af
tredende bestuursleden, de voor
zitter en de heer van den Bos te
Bruinisse met bijna algemene
stemmen herkozen. De voorzitter
der Veilingvereniging „De Zuid-
Hollandse Eilanden", de heer Ros
kam gaf een beeld van de tuin
bouw in het afgelopen seizoen en
memoreerde, dat de grote droogte,
omdat deze Jn geheel west-Eurona
heerste, het prijsniveau deed stij
gen en een gemakkelijke uitvoer
naar het buitenland stimuleerde.
Vooral west-Duitsland is een niet
te onderschatten afnemer. Spreker
wees op het grote belang deze reu
ze-klant in waarde te houden door
de kwaliteit der produkten te ver
beteren. Verder werden ook de
Benelux landen enz. onder de loep
genomen in het licht van de E.E.
G. Wat de toekomst betreft durft
spr. zich aan geen veronderstel
ling te wagen, doch eenzelfde teelt
plan als in 1959 acht spr. z.i. wel
aanbevelenswaardig. Drs. Hoge
woning, dir. der veiling D.Z.H.E.
kon tot zijn genoegen meedelen
dat er in het afgelopen seizoen een
behoorlijke winst is gemaakt.
Ingezonden mededeling
en
Ingezonden mededeling
binnenveringbed
brief in de enveloppe en schreef er
een mooi adres op, zonder huisnum
mer weliswaar, want nee, dat had
Jikmien niet precies te wHen kun
nen komen. Maar ach, Braasdorp
was de wereld niet. Die brief kwam
wel terecht En de brief kwam te
recht. Het zichtbaar bewijs leverde
de postbode, die vier dagen later
een damesenveloppe in de bus bij
Voerman deponeerde. Het was een
brief met de inhoud waarmede Pie
ter alle kanten uitkon. Het was er
een met „geachte heer" er boven
en „gezien Uw schrijven", maar
Neel Stralling - zo had hij haar
naam doorgekregen - voelde er
toch wel alles voor de correspon
dentie voort te zetten, al hield ze
wijselijk enkele belangrijke slagen
achter de arm. Maar Pieter maalde
daar niet om. Hij zou schrijve^ als
de schoolmeester en eenmaal zou
er boven haar brieven ook heel wat
anders staan.
Wat Pieter voorvoelde geschied
de. Steeds vaker zat hij aan zijn
schrijfbureau in d? pronkkamer te
pennen. Geen dorre cijfers waren
het, die uit zijn vulpen vloeiden,
maar woorden die opwelden uit de
onderstroom van zijn gevoelens.
Regelmatig kwamen de antwoorden
en allengs werd de toon van Neel
milder en vertrouwelijker. Pieter
voelde dat hij terrein won en de
dag stond voor de deur, dat hij zijn
operatieplan met een eclatant suc
ces ging bekronen.
Het begon zo: „je moest maar
eens komen", schreef Neel en die
regel deed hem bijna als een zotte
voorjaarskoe de akkers betreden,
om te zien hoe de vruchten het de
den. „Je moest maar eens komen"
zong het in zijn hoofd met het ritme
van treinwielen op de gladde rails.
Hij zou er geen gras over laten
groeien Eind volgende week moest
het dan maar.
Pieter Voerman is op reis gegaan.
Hij leek „uit het kamenet gestuukt"
zoals de bedaagde Woutrien hem
plagend vertelde, toen hij in zijn
auto het erf verliet op weg naar
haar.
Er was een punt op het dorp dat
Neel haarfijn had beschreven. Daar
zou hij langs komen rijden, haar
oppikken en ach, de rest zou zich
wel volgens de regels van een zeer
oude kunst voltrekken. Door Bra
bant liet Pieter de rode haald van
de teller lekker de hoogte intril-
len. Bijna te hard passeerde hij het
naambordje van Braasdorp en
moeiteloos vond hij de plaats van
het rendez-vous. Daar stond een
vrouw op hem te wachten, want
zij keek uit over de brede weg die
op het einde de-grens van het dorp
ontmoette. Toen is Pieter Voerman
bleek geworden als één, die flauw
dreigt te vallen; maar hij was een
Voerman en hij deed dat dus niet.
Er stond een vrouw, zij wenkte, zij
liep op de auto toe, maarhet
was „zijn N?el" niet.
Pieter moest wel stoppen en bijna
automatisch opende hij het portier.
De .vrouw boog zich in de auto en
Pieter schutterde: „ja, ja enne
wacht even". Hij klom de auto uit
en toen hij vragen wilde stellen,
had de vrouw hem al gezegd: „wat
kunde gij heerlijke briefkes schrij
ven".
Wat moest dat nu? Deze vreemde,
deze vrouw en dat nutegen
hem op weg naar Neel? Ook onder
deze sidderende momenten, draait
de wereld door. Pieter hervond zijn
evenwicht en begon te informeren
„Dus U was het, die mij schreef?"
„Ja, maarenfin het hele ver
haal kwam er uit. Toen is die on
bekende vrouw in een kolossale en
indrukwekkende Brabantse lach
uitgebarsten, die zijn echo's vond
in de bossen langs de w»g. Nahik-
kend heeft zij nog kunnen vertel
len over haar vier jaar jongere
nicht, die in dezelfde straat woonde
en dezelfde naam droeg, zij het dat
haar tweede naam verschild?.
Pieter Voerman heeft stilaan
slaan glimlachen. Hij bekende dat
het beeld van zijn eerste Neel toch
vel wat was verflauwd. Hij her
innerde zich de warme toon in
de brieven van Neel II en toen
heeft hij als een echte Voerman de
knoop door gehakt Inderdaad, het
spel heeft zich volgens de regels
van een heel oude kunst voltrokken
en wis en waarachtig is Pieter
Voerman met zijn „onbekende
vrouw" getrouwd. Als er nog
sprookjes zijn, dan is dit er een,
want ze leven lang en gelukkig en
de kinders van het echtpaar Pieter
Voerman en Neel Stralling (II) ru
moeren op het erf van de boerderij,
ergens in Schouwen, waar de wijde
lucht zich koepelt boven het vlakke
uitgestrekte land.
HAZ ET-FABRIEK EN ZEVENBERGEN
sc.hu/mrubberbed
ONBEKENDE
RANDT MEISJE AAN
ROTTERDAM, 18-2. - Gister
avond omstreeks half negen heeft
een ongeveer 40-jarige man in de
Vierambachtstraat bij de van Oos
terzeestraat te Rotterdam een 16-
jarig meisje in zijn auto gelokt,
die bestuurd werd door een vrij
jonge man. In de Spaanse polder
werd uitgestapt, waarna tussen de
Schuttevaerweg en de spoorlijn
Rotterdam-Schiedam eerstgenoem
de man getracht heeft het meisje
aan te randen. Zij wist zich na een
worsteling los te rukken en te ont
komen.
Jarige prinses Marijke
ontving deputaties
SOESTDIJK, 18-2. Ter gelegen-
heid van haar 13e verjaardag heeft
H.K.H. prinses Marijke vanmiddag
op paleis Soestdijk een deputatie
ontvangen van de verbindings
dienst der Koninklijke Landmacht.
De deputatie bood een bergmeubel
voor de speelkamer van de prin
ses aan. Daarna ontving de jarige
prinses een deputatie van de stich
ting „Het vierde prinsenkind".
Hierbij werd ook een geschenk
aangeboden. Deze stichting organi
seert sedert 1947 vakantiekampen
voor minder valide kinderen van
alle gezindten van 8 tot 21 jaar.
In totaal werden deze vakantie
kampen door ruim 32.000 oorlogs
weesjes en ongeveer 3500 minder
valide kinderen bezocht.
In Birma ging het anders toe
Premier Chroesjtsjef is in Indo
nesië - hij kwam donderdag aan te
Djakarta - een geestdriftige ont
vangst ten deel gevallen. Het werd
tot een kleurig welkom van de In
donesische bevolking.
Opgekomen om de Sowjet-leider
op het vliegveld en de weg naar
het palMs waar de Russische gast
zijn intrek zal nemen, te zien en
toe te juichen. Het vervoer was
gratis.
Op sommige plaatsen stonden de
mensen twaalf rijen dik Alle stra
ten waren met Indonesische en
Sowjet-vlaggen versierd en op plei
nen hingen reusachtige kieuren-
portretten van Chroesjtsjef en Soe-
karno. Ook huizen en winkels wa
ren met vlaggen gedecoreerd. In de
straten reden auto's met luidspre
kers waardoor men de bevolking
opriep Chroesjtsjef toe te juichen.
Toen Chroesjtsjef en Soekarno
bij het paleis aankwamen waren zij
overdekt met bloemen.
In Birma, waar de Sowjet-leid?r
twee dagen was, werd het bezoek
gekenmerkt door een beleefde hou
ding, zonder hartelijkheid, van de
autoriteiten gereserveerd en zelfs
harde woorden in °en deel van de
pers en onverschilligheid van de
bevolking.
FEUILLETON
door JAKOB SCHOPMANS
Met een gevoel van opluchting
had ze haar verloofde naar het buf
fet zien gaan. Nu kon ze gemakke
lijker uitzien. Midden onder een
dans hield ze plotseling de adem
in. Daar was hij, half verborgen
achter een sierheester, die in een
houten kuip was geplant. Ze zocht
zijn blik en keek hem toen aan op
een manier, die hem van een warm
geluksgevoel vervulde, om een
ogenblik later angstig naar het buf
fet te kijken of Jan Kempen er
misschien iets van gemerkt zou
hebben.
Hoe zou z? hem te spreken kun
nen krijgen? Haalde hij haar maar
eens voor een dans, zonder dat Jan
Kempen zou zien,, dat zij met de
„smokkelaar" danste.
Het zou hem vrijstaan. Dat was
nu eenmaal zo met de kermis En
niemand zou er iets achter behoe
ven te zoeken als zij met hem dans
te. Niemand? En Jan dan? O, ze
durfde er niet aan denken, wat het
gevolg zou zijn, als hij haar in het
gezelschap van Smokkeldorus zag.
Afwisselend streden angst voor Jan
Kempen en verlangen om - al was
het maar voor een dans - aan de
borst van haar vader te rusten met
elkaar om de voorrang. Maar gaan
deweg begon de stem van het bloed
steeds luider te spreken.
Dorus van Dorenkamp was aan
dezelfde gevoelens ten prooi. O,
kon Annemarie maar afstand doen
van die Kempen, met wie zij nooit
gelukkig zou worden Hij was im
mers zo hard als een steen.
Dat was wel gebleken, toen hij
zo ongevoelig als een spijker was
gebleven voor het verlangen van
Annemarie om met haar verloren
gnvaande vader in contact te ko
men. Wie zo een kind van haar va
der wil scheiden heeft dat kind niet
lief, die houdt alleen maar van
zichzelf.
Je zag het aan alles, meende Do-
rus van Dorenkamp met bitterheid,
al een uur stond die Kempen aan
het buffet, terwijl hij Annemarie
maar aan haar lot overliet, afhan
kelijk van de welwillendheid van
d-> mensen, die haar een dans aan
boden.
Hij zou zo wel de zaal willen toe
schreeuwen, dat die Kempen een
lompe vlegel was, maar hij be
heerste zich. Een betere gedachte
schoot hem te binnen. Misschien
was Annemarie hiermee nog wel
zo gelukkig, misschien was z? wel
blij, dat Kempen haar met rust liet
en zich met z'n collega's amuseer
de.
Toen er een „damesdans" werd
aangekondigd ontsnapte dit geheel
aan de aandacht van Dorus van
Dorenkamp. Maar des te scherper
zag hij toe, hoe Annemarie links
en rechts verstolen om zich heen
keek, vervolgens op stond en regel
recht op hem toe kwam.
Hij had het gevoel, alsof hij door
een verlamming getroffen was.
Schrik en blijdschap beroerden ge
lijktijdig z'n hart, toen Annemarie,
blozend als een roos, voor hem
stond en hem met ogen, waaruit
hem liefde en goedheid tegenstraal-
den, uitnodigde tot een dans.
„Annemarie", zei hij eindelijk,
„kom jij me om een dans vragen?"
66
Het overrompelde hem zozeer, dat
hij het bijna niet kon verwerken.
Maar toen stond hij op en reikte
hij haar met een hartstochtelijke
uiting van zijn reeds zo lang onder
drukte en op de proef gestelde va
derliefde de hand en vleide haar
hoofd aan zijn borst.
Het meisje kon niets zeggen,
maar onderging met een overwel
digend geluk dit moment. Tastend
bevoelde ze zijn hand en bemerkte,
dat er een vingerlid aan ontbrak.
Na twintig jaren van troosteloze
eenzaamheid kende Dorus van Do
renkamp voor het eerst weer de
zoete vreugde zich in de liefde van
zijn kind te mogen verliezen
Annemarie stond op het punt om
triomfantelijk „vader.1" tegen hem
te zeggen, maar het woord kwam
ni**t over haar lippen. Wat was dat
toch met hem? Waarom sprak hij
zelf niet? Was hij nu werkelijk
bang, dat zij hem verraden zou?
Dorus van Dorenkamp bemerkte
haar aarzeling, en bezorgd vroeg
hij haar: „Ben je bang voor me,
Annemarie?"
„Neen", fluisterde ze aan zijn
oor., „neen, ik hou alleen maar van
je, Tg veel".
Die onthulling bracht hem bijna
aan het wankelen Z'n ogen werden
vochtig en hij had moeite om het
rythme van de dans te blijven vol
gen.
Snel, al te snel, waren de secon
den voorbij gevlogen. De dans ging
ten einde. Annemarie zag opeens
recht in de dreigende, van haat
vervulde ogen van Jan Kempen, die
haar g">en moment los lieten.
„Nu moet je hier weg gaan",
fluisterde ze haar vader opgewon
den toe, „meteen, ik smeek je er
om. Doe het om mijnentwil".
(Wordt vervolgd).
Ingezonden mededeling
