ERICH LANGE
Vaak werd eenzelfde kamer
door opeenvolgende generaties gebruikt
K2r helpt direct tegen etensvlekken, vat,
zonder kringen
du/or*g trein tot stoppen
Brief aan Oma
STAD EN PROVINCIE
inwrijven laten drogen
afborstelen
Zierikzee, begin 19e eeuw
ZIERIKZEESCHE NIEUWSBODE vrijdag 17 april 1959 No. 18549
WIJ OUDERS l
?WK#c8c*<*OScK8eloK
„Mammie mag ik oma een brief
schrijven?" vraagt Lieske. Ze zit in
de tweede klas van de lagere
school. Ze is pas acht geworden en
heeft op haar verjaardag van oma
een prachtig doosje kinderpostpa
pier gekregen. Lieske is daar zo
verschrikkelijk trots op, dat het
geen wonder mag heten, dat ze
brandt van verlangen, om oma te
laten zien, hoe goed ze het post
papier weet te gebruiken. „Dat is
goed, pop", moedigt moeder aan.
„Kom hier maar fijn aan tafel zit
ten, dan heb je de ruimte en kan
niemand je hinderen".
Met het tongetje uit de mond
gaat Lieske aan de arbeid. Het is
de eerste brief die ze in haar le
ventje schrijft en het betekent voor
haar een heel karwei. Moeder laat
haar rustig haar gang gaan en be
moeit zich nergens mee. Ze leidt
haar dochtertje niet af, door tel
kens over haar schouder te komen
kijken, hoe het gaat. Moeder vindt,
jlat dit Lieske's aangelegenheid is
en ze het dus ook helemaal zelf op
moet knappen.
Na een dik half uur komt Lieske
haar heel triomfantelijk de brief
brengen. Moeder heeft plezier in
de fantasie van de kleinet die op
haar eigen kinderlijke manier aller
lei voorvallen uit haar leventje aan
oma verteld heeft. Natuurlijk ziet
moeder wel, dat er heel wat schrijf-
en taalfouten in staan, maar ze
vindt het niet nodig Lieske daar
over te onderhouden. Haar de juis
te spelling van de Nederlandse taal
bij te brengen is de taak van de
juf op school. Dit is een brief, die
op eigen initiatief geschreven is. En
wat mag je dan nog verwachten
van een peuter, die pas in haar
tweede leerjaar zit?
Bovendien gaat moeder van het
standpdnt uit, dat oma een origi
nele brief van haar kleindochter
méér zal waarderen dan een exem
plaar, dat door moeder bijgevijld
is. Er wordt een postzegel op de
enveloppe geplakt en Lieske mag
de brief zelf op de bus gaan bren
gen. De hele verdere dag heeft ze
het er nog druk over. Wat zal oma
wel zeggen, als ze de brief krijgt?
Zal ze het niet vreselijk knap van
Lieske vinden?
Een weekje later, het is zondag,
komt oma op bezoek. Lieske stormt
dadelijk op haar af. Ze is de brief
nog niet vergeten.
„Oma, oma, hebt u de brief ge
kregen? Vond u hem niet mooi?"
Maar oma antwoordt streng:
„Nee, ik vond hem helemaal niet
mooi. Je bent me tegen gevallen,
Liesbeth. Ik wist niet, dat jij zo
slordig schreef en zoveel fouten
maakte, anders had ik je dat mooie
postpapier niet gegeven. Ik dacht,
dat je daar groot genoeg voor was,
nu je al in de tweede klas zit, maar
daar heb ik me blijkbaar in ver
gist".
Ineens smelt Lieske weg in tra
nen. Ze weet met haar verdriet geen
raad en oma schrikt er van. „Kom
kindje, wat is dat nou. Je krijgt
toch geen straf voor die slordige
brief".
Tegen haar schoondochter zegt
oma later: „Begrijp je dat nu? Ik
deed haar toch niets. Ik wees er
haar alleen op".
„Dat was voor haar al erg ge
noeg", zacht moeder zacht. „U weet
niet, wat u haar aangedaan hebt.
Wat u tegen haar zei, was veel er
ger dan een pak voor haar broek,
voor iets, wat ze verdiend had. Ze
heeft die brief zo mooi en goed ge
schreven als ze kon. Ze heeft er al
haar best op gedaan en was er trots
op. Die foutjes kon ze niet helpen,
omdat ze die woorden nog niet ge
leerd had. Daarom heb ik haar
ook niet verbeterd. Door wat u zei,
voelde ze zich diep vernederd en
ontmoedigd. En dat vind ik zo jam
mer voor haar".
MARCELLE.
Ernstige treinramp op het nippertje voorkomen
Op het spoorwegemplacement van
Wilhelmsburg is altijd wel wat te
doen. Hier worden de goederentrei
nen geladen, die daarna vertrekken
naar alle windrichtingen.
Wilhelmsbrug is een voorstad van
Hamburg, gelegen ten zuiden er
van, aan de overkant van de Elbe.
Zodra men, in noordelijke richting
rijdend, de Elbe is gepasseerd, ko
men de contouren van de haven
stad Hamburg in zicht. Daar, in
Hamburg, ligt het grote Haupt-
bahnhof.
Enkele honderden meters ervóór
bevindt zich de post van Erich
Lange, de wisselwachter. De 37-
jarige Lange was zich bewust van
zijn verantwoordelijkheid. Regel
matig verrichtte hij uren lang zijn
diensten, draaide hij de knoppen
van zijn s'einbord om en niet één
verkeerde handeling mocht hij ver
richten of dit kon een ernstige
ramp betekenen.
De nacht van de 23ste april
Ook in de nacht van de 23ste april
1958 was Erich Lange op zijn post.
Zijn horloge wees twee uur. De
München-expres was nu uit Ham
burg vertrokken, ja, moest Wil
helmsbrug reeds zijn gepasseerd.
Dat betekende voor Erich Lange:
nu wordt het gedurende enkele
uren wat rustiger. Pas tegen de
morgen zal de grote drukte weer
beginnen.
Elf jaren lang deed hij nu het
zelfde werk, steeds weer hetzelfde.
O, hij wist het wel: zijn functie ver
eiste routine, de grootste routine,
het bijna automatisch handelen.
Maar een mens is toch wat anders
dan een automaat; hij wil ook wel
eens afwisseling hebben. Kan de
sleurgang dan nooit worden door
broken?
Diezelfde nacht stond op het em
placement van Wilhelmsburg goe
derentrein 19091 klaar voor het
vertrek via Hamburg naar Lübeck.
Machinist Benno bracht de trein
in beweging, stoker Walter keek
door het zijraam naar buiten. Door
Walters aderen stroomde het jonge
bloed. Hij met zijn 22 jaren wilde
wel eens wat anders dan Wilhelms-
burg-Lübeck, Lübeck-Wilhelms-
burg repetent. Maar de 50-jarige
meester, die niet eens wist, hoeveel
malen hij dezelfde route nu al had
afgelegd, verlangde op zijn leeftijd
niet zo erg meer naar verandering.
De dingen hadden langzamerhand
iets zo vertrouwds gekregen, dat
het niet eens mee zou vallen, er af
stand van te moeten doen. Zo reed
trein 19091, als zo vele malen eer
der, ook nu in de richting van de
Elbe, Hamburg en Lübeck.
De trein staat stil
Plotseling ging de trein langza
mer rijden. De wielen knarsten en
piepten en het duurde niet lang of
de twintig wagons lange sliert
stond stil. Dat was meester Bcnno
nog nooit overkomen, maar hij wist
onmiddellijk wat er aan moest
schelen. Een van de luchtslangen
tussen de verschillende wagons
moest losgeraakt of beschadigd zijn
zodat automatisch de remmen wa
ren gaan werken. Althans, dat was
de meest waarschijnlijke oplossing
van het raadsel. En dus klom de
machinist van zijn machine, ge
volgd door stoker Walter.
Stuk voor stuk inspecteerden zij
de koppelingen-van-de luchtslan
gen. Dat ging niet eens zo heel een
voudig, want het was behoorlijk
donker en vindt dan maar eens een
verborgen breuk!
Toen ze tien, twaalf koppelingen
hadden nagekeken, bromde de
meester: „Natuurlijk zul je zien, dat
de fout bij de laatste wagon zit".
„Dan hadden we beter achteraan
kunnen beginnen", merkte Walter
snugger op. En Benno repliceerde
weer: „Dat had je ook wel eens
eerder kunnen bedenken".
Machine zonder meester
Machinist Benno was nu bij de
19e wagon aangekomen. „Hier moet
het zitten", bromde hij Walter toe,
die aan kwam lopen. En reeds wil
de hij zijn inspectie voltooien, toen
tot zijn grote ontsteltenis.... de
trein in beweging kwam. Weer
knarste en schuurde het onder de
wielen en vóór de verbijsterde ma
chinist, die als vastgenageld aan
de plaats stond te kijken, van de
eerste schrik was bekomen, zag hij
reeds de rode lichten van de ach
terste wagon aan zich voorbijgaan.
Maar toen week plotsklaps de
verbijstering en terwijl de locomo
tief hijgend en puffend zijn stoom
wolken de lucht in stootte, renden
machinist en stoker als bezetenen
achter hun trein aan. Maar deze,
als een getemd dier, dat aan zijn
kooi ontsnapt de vrijheid ruikt,
bonkte voort, steeds sneller, steeds
sneller.
Machinist Benno als de oudste
moest het eerst opgeven. Als ver
suft viel hij neer en staarde met
ogen van ontzetting de rode lichten
van de trein, zijn trein, na. Walter
zette door. Als een gek achtervolg
de hij "de wiegelende lichten. Hij
snakte naar adem, zijn mond was
droog, maar hij won, hij won. Bij
na kon hij de stangen van het trap
je van de laatste wagon reeds grij
pen. Nu mocht hij niet meer mis
sen. Met zijn laatste krachten
sprong hij naar voren, greep de
stang en trok zich, nee, sleurde
zich omhoog.
Groot alarm
Nu het remhokje binnen! De
handrem in werking stellen! Walter
deed het, met koortsachtige bewe
gingen. Maar, het baatte niet. Geen
teugels konden het op hol geslagen
paard meer houden. Voort ging
het, sneller, steeds sneller. Straks
zou het monster zich te pletter lo
pen tegen een der stootblokken van
het Hannoverse Bahnhof. En wat
zou dan Walters lot zijn?
Hij wist het, hij had weinig keus.
Hij moest óf de onvermijdelijke
botsing of ontsporing riskeren óf
van de trein springen. Hij koos het
laatste. Hij sprong, tolde langs de
spoordijk, schuurde met gezicht en
handen over grind en stenen en
bleef bewusteloos onder aan de
dijk liggen.
Terwijl de onbemande trein naar
de spoorbrug over de Elbe daver-
PROEVEN MET HET RUIMTEVLIEGTUIG X-15
Het ruimte vliegtuig X-15 is bevestigd onder de vleugel van
een straalbommenwerper B-52. Het zal daarmee worden opge
voerd tot een hoogte van ruim 10.000 meter. De lengte van de
X-15 bedraagt 15 meter, de vleugelspanning is slechts 6,6 meter.
renesse
In het dorpshuis hield de afd.
Renesse en o. van de Bond voor
Veilig Verkeer een bindingsavond,
waaraan medewerking werd ver
leend door de Kon. Shell en het
plaatselijke fanfarekorps „Luctor
et Emergo". In zijn openingswoord
richtte de voorzitter, burgemeester
mr. G. F. Luinsingh Tonckens, in
het bijzonder een woord van wel
kom tot de vertegenwoordiger van
de Shell en het fanfarekorps. In
het kort gaf de voorzitter een uit
eenzetting over het doel en de taak
welke de Bond voor Veüig Verkeer
zich stelt. Hierna opende het fan
farekorps, onder leiding van haar
directeur de heer H. Blom, het
programma met enige pittige num
mers marsmuziek, welke buitenge
woon in de smaak vielen. Nadat,
ten behoeve van de verkeersma-
quette, het nog resterende aantal
loten in de zaal was verkocht werd
een tweetal door de Shell gratis be
schikbaar gestelde films vertoond.
Buitengewoon fraai was hierbij de
Ingezonden mededeling
Bins Brandend Maagzuur
met een of twee Bennies!
In een handomdraai bent U van
die schrijnende pijn verlost. Ren-
nies zijn smakelijk, makkelijk in te
nemen - gewoon laten smelten op
de tong - Geen wonder dat die
legioenen van zuurbrandlijders
zweren zij Rennies, het ongeëve
naarde, meestgebruikte maagtablet
over de gehele wereld. Ja - Rennies
zijn een prachtmiddel en boven
dien hygiënisch en gemakkelijk
verpakt om in Uw zak of handtas
mee te nemen.
Ned. vliegers op dreef
in Ver. Staten
's-GRAVENHAGE, 16-4. „Het
aerobatische team van de Konink
lijke Nederlandse Luchtmacht heeft
voor het wereldluchtvaartcongres
een vliegdemonstratie gegeven van
het allerhoogste gehalte", heeft de
chef van de Amerikaanse lucht
machtstaf, generaal Thomas D.
White, getelegrafeerd aan zijn Ne
derlandse collega. Ook Prins Bern-
hard was zeer enthousiast, zo heeft
de Nederlandse luchtmachtstaf ver
der vernomen.
Jongen gedood op straat
AMSTERDAM, 16-4. Gistermid
dag omstreeks vijf uur werd het
7-jarig jongetje Pelle Aldendorff in
de Hugo de Vrieslaan te Amster
dam ernstig gewond op de rijweg
aangetroffen. De jongen werd met
een bloedende hoofdwond en ver
moedelijk een schedelbasisfraktuur
naar het Wilhelmina gasthui9 over
gebracht en is daar overleden. Bij
onderzoek is gebleken dat Pelle was
gaan voetballen en met zijn kor
nuitjes onderweg naar huis als
laatste de weg overstekend door
een rode vrachtauto met aanhang
wagen is aangereden. De bestuur
der is doorgereden.
de, wierp machinist Benno de deur
van een seinpost open. Gejaagd,
met korte onsamenhangende zin
nen, stootte hij uit wat er gebeurd
was. De dienstdoende wachter
graaide naar de telefoon. „Een on
bemande trein nadert het Hanno
verse Bahnhof. Leid om op ander
spoor, anders volgt een ramp".
Op het Hauptbahnhof rinkelden
onmiddellijk tal van telefoons. „Al
le treinverkeer dat het spoor van
trein 19091 kruist stopzetten!" „De
machinist heeft vergeten de stoom-
regelaar af te sluiten. De trein
heeft zichzelf in beweging gezet.
Trein omleiden op ander spoor!"
Wissel wachter redt
Trein 19091 passeerde de Elbe.
Trein 19091 stormde naar het Han
noverse Bahnhof. Trein 19091 zou
zich daar te pletter rijden, ontspo
ren, omvallen, ongelukken veroor
zaken.
Maar de wisselwachters kregen
tijdig hun bevelen. Wissels werden
omgezet. De trein raasde het Han
noverse Bahnhof voorbij, op weg
naar Wilhelmsburg, naar Hamburg,
het Hauptbahnhof, en dan?
Wisselwachter Erich Lange was
ook gewaarschuwd. Reeds zag hij
spooktrein naderen. Maar wat kon
hij doen? Hij zou de wagons langs
zich heen moeten laten stampen,
zoals de spoorwegbeambten op het
Hannoverse Bahnhof dat hadden
gedaan, met werkeloze handen,
zonder verder iets te kunnen doen.
Maar even vóór Erich Lange's
seinpost maakte de spoorlijn een
vrij scherpe bocht en bovendien
moesten de treinen daar wat klim
men Die omstandigheden bij elkaar
remden spooktrein 19091 toch wat
in zijn vaart. Erich Lange wist het.
Reeds was hij naar beneden gevlo
gen. Daar 'kwam de trein. De wis
selwachter rende er naast mee. Hij
liep uit alle macht. En aan de
stangen van de achterste wagon
klemde hij zich vast. Hij werd mee
gesleurd, maar sprong en trok zich
op. Een greep naar de luchtdruk
slang en de koppeling schoot los.
De remmen werkten. Weer knarste
en piepte 'het onder de trein. Het
monster kwam tot stilstand. Erich
Lange had het ontvluchte roofdier
weer gevat en daarmee een wie zal
zeggen hoe grote ramp voorkomen!
Schoenenprijzen gaan omhoog
en publiek zal het spoedig merken
Oorzaak: stygende prijzen van huiden en vellen
UTRECHT, 16-4. De schoenen-
prijzen gaan omhoog en het publiek
zal dit weldra in de winkels mer
ken. Deze mededeling deed van
middag de heer A. Mannaerts,
voorzitter van de federatie van Ne
derlandse schoenfabrikanten op een
persconferentie te Utrecht ter ge
legenheid van de tweede interna
tionale schoenenbeurs, die van 20
tot en met 22 april in de jaarbeurs
hallen te Utrecht zal worden ge
houden.
Deze internationale schoenen-
beurs wordt gehouden onder, vol
gens de heer Mannaerts, voor de
schoenindustrie en schoenhandel
uitermate moeilijke omstandighe
den.
De technische ontwikkeling heeft
tot dusverre weinig kunnen veran
deren aan het feit, dat de schoen
industrie voor haar grondstoffen
voor een groot deel is aangewezen
op een natuurprodukt, namelijk de
huiden. Dit natuurprodukt wordt
niet terwille van de schoenindu
strie geproduceerd, doch is feitelijk
niet meer dan een bijprodukt van
de primair op vlees- en melkpro-
duktie gerichte veehouderij. Dit
brengt mee, aldus de heer Man
naerts, dat de produktie van hui
den en vellen zich weinig aantrekt
van de vraag naar leder, omdat
deze door geheel andere factoren
wordt bepaald.
Gestegen vraag
De vraag naar huiden en vellen
heeft voor enige tijd een impuls
gekregen door het sterk in de
markt komen van de oost-Europese
landen, waar blijkbaar de produk
tie van consumptiegoederen, met
name van schoenen en lederwaren,
een hoge vlucht neemt. Ondanks
deze toegenomen vraag wordt er
geen koe .meer geslacht, zo zei de
heer Mannaerts, die er in dit ver
band op wees dat bijvoorbeeld in
Argentinië, een der belangrijkste
huidenproducerende landen, de
slachtingen sterk verminderd zijn,
om de veestapel te saneren.
Ook in Noord-Amerika wordt tij
delijk minder vee geslacht. Hier
omdat het blijkbaar wegens d# la-
pauze werd onder de aanwezigen
kleurenfilm over Curagao. In de
de fraaie door mevr. v. d. Weijde
vervaardigde verkeerspop verloot.
Nadat de trekking had plaats ge
vonden van de loterij ten behoeve
van de verkeersmaquette, werd de
ze geslaagde avond besloten met
het vertonen van een kleurenfilm
over de vliegfeesten op het vlieg
veld Ypenburg.
NIEUWERKERK
Van de chr. school deden 31 leer
lingen mede aan het verkeersexa-
men. Hiervan slaagden 28 leer
lingen. Van de openbare school
deden 24 leerlingen mee. Hiervan
slaagden 16 leerlingen.
SPORT
VOETBAL K.N.V.B.
Het programma voor zaterdag 18
april luidt als volgt:
2e klas B: ,s-H.H.kinderen- Wis-
senkerke.
2e klas C: Brouwershaven III-
Burgh III (4 uur, scheidsr. W. J. v.
d. Maas).
Junioren groep B VIII: Brou
wershaven B I-Burgh B I (2.45 uur,
scheidsr. G. M. v. d. Wielen); Drei-
schor B I-SINOTO B I (3 uur, J. D.
v. d. Linde scheidsr.).
KORFBAL S.D.K.B.
Het programma voor zaterdag 18
april a s. luidt:
le klasse: Stormvogels-Burgh;
Unitas-Zeemeeuwen; DSS-Brou-
wershaven; Velocitas-Zwaluwen.
2e klasse: WIK-MEVO; NOAD-
DOSKO; DES-SVOWK.
Aanvang der wedstrijden 18 uur.
Ingezonden mededeling
heeft alles mee
&ww«««eew«*b85SitóSi$v6»> x,-: i'
ger veevoederprijzen lucratiever is
het jonge vee wat langer in het le
ven te laten.
De toeneming van de vraag ener
zijds en de vermindering van het
aanbod anderzijds heeft een prijs
beweging in het leven geroepen,
die zich in korte tijd over de ge
hele wereld heeft uitgebreid.
Ingezonden mededeling
teer, smeer, olie, vruchten, wijn, gras
lipstick, parfum, stempelinkt, enz.
verwijdert vlekken Royale tube f.1.95
LAHNEMANN Laren (N.H.) Postbus 18 Imp. v. PoIycoIor-K2r-Placentubex-Margrec Astor-Mouson-Blendax
Talrijke gebruiken bij geboorte en overlijden
XXIV
Men verwisselde oudtijds niet graag van woning
en sommige gebouwen warén echte familiehuizen. Zo
weinig verandering kwam soms gedurende een lange
reeks van jaren in het huiselijk leven, dat vaak de
zelfde kamer door opvolgende generaties werd ge
bruikt. Van de genoemde Compagne, die in 1837 als
76-jarige kinderloos weduwnaar stierf en vijf-kwart
ton naliet, vertelde men dat hij in dezelfde bedstede
gestorven is, als waarin hij het levenslicht aan
schouwde.
Voor zover bekend was - met uitzondering uiter
aard der predikanten, wier ambtsgewaad het was -
de allerlaatste die de voorvaderlijke kleding van
pruik, steek en korte broek droeg, de kruidenier Gerrit
van der Stam, die in 1838 op 91-jarige leeftijd over
leed. Hij woonde op de hoek van de Dam (nu no. 2)
en was bekend om de beste kaas en azijn, die men in
zijn winkel bekomen kon en waarvan bij zijn over
lijden nog een flinke hoeveelheid in zijn pakhuis op
de Appelmarkt (nu no. 8) voqrhanden was.
Oude gebruiken
Het begin, midden en einde van het leven onzer
voorouders, geboorte en doop, huwelijk, overlijden
en begrafenis., ging met gebruiken gepaard en han
delingen, waarvan een nauwkeurige beschrijving heel
wat ruimte vergen zou.
Spoedig na de geboorte werd gedoopt. Eén week
of ten hoogste veertien dagen, wachtte men er mee.
Liet men meer tijd verlopen, dan werd er schande
van gesproken. Bij kraambezoek of doopmaal vond
men bij degene, die het enigszins bekostigen kon,
de kom met kandeel op tafel, waarin een kaneelstok
stond. Was de moeder hersteld, dan deed ze haar
kerkgang.
Het huwelijk, sedert 1811 door de invoering van
de burgerlijke stand eerst burgerlijk ten stadhuize
voltrokken, zou in de ogen van onze voorouders, van
welke richting ook, zeker niet in waarheid gesloten
zijn geweest, wanneer het niet door een kerkelijke
inzegening was gevolgd. Verreweg de meeste huwe
lijken vonden plaats op woensdag. In de avonduren
gingen bruidspaar en familie naar de Kleine kerk,
waar de echtverbintenis in de dan meestal gehouden
godsdienstoefening bevestigd werd. De hogere standen
en enkele voorname burgers, trouwden ook wel op
andere dagen, waarna dan gewoonlijk de kerkelijke
inzegening in de Grote kerk plaats had. Soms werd
ook in een besloten kerk gehuwd. De minder ge
goeden en ook de burgers begaven zich te voet naar
stadhuis en kerk. Slechts aanzienlijken reden en bij
die gelegenheid werd dan nog wel eens gebruik ge
maakt van een voorvaderlijk galarijtuig, dat meestal
nog uit de achttiende eeuw stamde. Zo had o.a. mr.
Johan Schuurbeque Boeije een dergelijk rijtuig, wit
gelakt en met verguld lijstwerk afgezet. Dat bij de
collekte in de kerk soms flink werd gegeven, was
bekend en men wist te verhalen, dat toen op 30 mei
1828 een dochter van mevrouw de weduwe Mogge
Pous met de heer Hoijer in de Grote kerk trouwde,
er uitsluitend gouden tientjes in het kerkzakje ge
vonden werden.
Ilct stroleggcn
Geen gebeurtenis in het menselijk bestaan werd
echter van omslachtiger gebruiken en van ouder
vormen vergezeld dan de begrafenis. Het sterfhuis
was in de beschreven tijd en ook nog wel in de
vijftiger jaren van de vorige eeuw, kenbaar aan het
op de stoep opgestapelde lijkstro. Het aantal bossen
was afhankelijk van leeftijd en maatschappelijke
stand. Lagen er veel, zoals bv. in 1825, toen mevrouw
de weduwe Van Gelre geboren Van Vrijberghe over
leden was (zij bewoonde het in 1827 nieuw opge
trokken huis, waarin thans het Kantongerecht is ge
vestigd), dan kon men een veertigtal bossen tellen.
Latten werden tegen de gevel gespijkerd om die hoop
samen te houden. Dit stroleggen werd door oen van
stadswege aangesteld persoon verricht en was nog,
krachtens raadsbesluiten, tot 1843 verplicht gesteld.
