RECHTEN zonder kringen TOKIO: Gevaarlijkste stad ter wereld I WIJ OUDERS I Ook uw kind heeft inwrijven laten drogen afborstelen Toch nog liefde ZIERIK7.EESCHE NIEUWSBODE vrijdag 20 februari 1959 so. issis Gemotoriseerde Japanse nozems eisen honderden slachtoffers Tokio Is de „onveiligste" stad ter wereld geworden, ondanks het feit dat er betrekkelijk weinig wagens rijden, terwijl bovendien het ver keer er langzamer ligt. Oorzaak: de nozems hebben zich op de afge dankte wagentjes van ver voor de tweede wereldoorlog geworpen. Vaak spatten deze vehikels al rij dende uiteen, waarbij keer op keer onschuldige voorbijgangers worden gedood. De auto-epidemie heeft heel Ja pan getroffen, maar het ergste woedt de ziekte in Tokio en in de andere grote steden. Onmiddellijk na de capitulatie had Japan zoals vele andere landen een verouderd autopark en de invoer van nieuwe wagens was maar traag. De oude wagentjes werden daarom tot op de draad versleten en telkens op nieuw weer opgekalefaterd. Thans geschiedt de invoer van nieuwe wagens normaal, maarnog al tijd vervangt een nieuwe auto een meer dan finaal uitgeleefd voer tuigje, waaraan beslist niets meer goed is. De Japanse nozems heb ben zich op deze unieke kans ge worpen. Ze kopen de wonderen-op- vier-wielen op voor een goede drie honderd Nederlandse guldens en omdat ze een dergelijk bedrag al leen niet bijeen kunnen brengen stichtten ze „aankoop- en gebruiks- vereniglngen", in het algemeen uit zes tot twaalf jongelui bestaande. Hoe ze het oude ijzer weer rijdende weten te krijgen is zelfs de vak mensen een raadsel, maarze slagen er in. OVERDENKINQ „En Jezus zeide: „Vader, ver geef het hun, want zij weten niet, wat zij doen". Lukas 23 34a. Nee, de beul wist niet, wat hij deed, toen hij de spijkers door de polsen en de enkels van Jezus sloeg. De oversten wisten niet, wie zij hoonden. De soldaten wisten niet, wie die middelste gekruisigde was. Zij hadden het kunnen weten; ze ker. Als zij het eens gezien hadden Ja, als Zouden wij ook niet, met wat wij niet weten en met wat wij niet zien, onze Jezus veel hebben laten lijden? Weten wij altijd wat wij doen? Ieder zal toegeven: Nee. Want wij zeggen wel eens: Had ik dat toen maar niet gedaan! Wat heb ik daar spijt van! En dan zijn dat dingen, die wij later nog ontdekken! Hoe veel zullen wij nooit ontdekken! Ik denk aan wat er eens met Gandhi, de grote leider van India, is gebeurd. Gandhi, die alle belang rijke boeken ter wereld heeft on derzocht, is ook onder de indruk gekomen van de Bijbel. De Berg rede was voor hem één van de mooiste gedeelten. Hij kwam door het lezen van de Bijbel onder de indruk van de majesteit van Jezus Christus (ieder, die de Bijbel leest zal dezelfde ervaring hebben!). En toch is deze Gandhi als Hindoe ge storven. De vraag is gesteld: hoe is het mogelijk, dat hij niet tot Chris tus is gekomen? Zo dicht langs de Christus heengegaan, en toch Gandhi heeft daar zelf het ant woord op gegeven. Lange tijd van zijn leven heeft hij vertoefd in Zuid-Afrika, het land van de tegen stelling tussen blank en zwart. Gandhi hoorde door zijn gelaats kleur bij de verachte groep - Op een avond zwierf hij door de stad, waarin hij vertoefde. Hij kwam bij een kerkgebouw, dat fel verlicht was. Gandhi had die dag een'moei lijke dag gehad en hij dacht: Mis schien kan ik hier in dit kerkge bouw wat opademen. Maar, schrijft hij zelf, ik ben niet bij de deur ge komen. Want ik liep de stoep op, toen een potige koster mij hardhan dig verwijderde. De kerk was alleen voor blanken. Wat had die koster gedaan? Uiterlijk zijn plicht. Maar in werke lijkheid heeft deze koster misschien miljoenen mensen van Christus vandaan gehouden. Want als Gandhi Christen was geworden, zou hij zijn volk in de armen van Christus gedreven hebben. Dat is één voorbeeld van: wij we ten niet, wat wij doen. Wij zijn be zig een gesprek op een visite avondje gaande te houden (een hele opgave soms!) en op dat mo ment wonden wen iemand, of schie ten wij pijlen in het hart van een derde Wat voor ongelukkige din gen hebben wij vandaag al gedaan? Wij zien het niet. Wij kijken niet door onze daden heen. Op het mo ment wonden we iemand, of schie- iets goeds deden, trapten wij juist op Gods Vaderhart. Wij hebben geen inzicht meer. Daarom doen wij zovéél zonden en zien wij zo weinig zonden. Wij lijken heel wat Wat voor zonden doen wij nu vandaag? Ik zie er niet één. Een enkele keer zeg ik: Ja, nu was ik fout, dat is menselijk. Maar zou Jezus nu al leen voor die paar foutjes van ons gestorven zijn? Het ging daar wel om grotere dingen! Daarom word ik bij het kruis de ongelukkigste van alle mensen: Want wat doen wij eigenlijk voor goed in ons leven? Maar ik word ook de gelukkigste, als ik Jezus voor me laat bidden: "Vader, vergeef het hun. Laat U Jezus ook bidden en lij den voor Uw onwetende zonden? Z. P. M. Met deze „wagens" waarbij ste vig ijzerdraad de ontbrekende bou ten vervangt en de zuigerstangen soms van hout zijn gemaakt en men het dak heeft moeten open snijden omdat de beperkte ruimte de twaalf „aandeelhouders" anders niet kon bevatten, houden de jon gelui snelheidsraces in het hartje van de stad. Soms bezit men niet eens een motorkap en zo kon het in Tokio voorkomen, dat uitgespro ken een bejaarde verkeersagent ge dood werd door een in de lucht springende Mercedeszuiger. Het is schering en inslag, dat er wielen aflopen, dat de stuurinrichting het begeeft of dat de remmen niet meer blijken te werken. Er zijn ook al voorbijgangers gedood door weg vliegende spatborden. Alleen in de maand aktober blijken er in de hoofdstad een goede honderd do den te zijn gevallen door deze ge vaarlijke nozemsport. Een groot Japans dagblad „Yo- miuri-Schimbum" gaf kort geleden een beklemmend relaas over deze nozemterreur. Landelijk gezien zijn de dodelijke ongelukken, welke ze veroorzaken, nog nauwelijks te tellen Het blad heeft hen de bij naam „kamikazen van de auto" ge geven (Kamikazen zijn de zelf moordpiloten ui tde wereldoorlog). „De straten van Tokio" aldus het blad, „zijn dodelijke valkuilen ge worden. De oude wagentjes kun nen de snelheden, waarin de jon gelui ze dwingen, niet meer ver werken. Het gebeurt herhaaldelijk, dat ze in een te snel genomen bocht letterlijk tot stof uiteen vallen. De onderdelen en stukken vliegen dan in alle richtingen en doen denken aan de bombardementen uit de oorlogsdagen". Het meest spectaculaire „ver keersongeval" geschiedde dezer da gen in het hartje van Tokio. Een Ingezonden mededeling rhaufiatick, kfMtsigheid bil «vattf kou. cMc,Zf€fflaar m T5tuTT mEr <r pocücr^rira in ccn hatdigc xtlashc HUISAPOTHEEK zorWR-^njSsWhc^ing'. ^lishS^Aogist. MEENK'S POEDERS helpen! Er zijn Mcenk's Poeder^öji hoofdpijn, kies pijn. hoest, grijp, Brarrhec, influenza, rhcumatiek, koortsjjpeid b(j gevatte kou, periodieke pijnen caz. enz. Verkrijgbaar in etuis met 6 poeders maar ook in ccn handige plastic HUISAPOTHEEK (met 6 verschillende etuis 6 poeders), zonder prijsverhoging. Vraag uw drogist. penoi in ei C A DATUCCF met twaalf jongens afgeladen twee persoonswagentje uit 1928 snorde met een snelheid van een goede zestig km. per uur door het stads centrum. In een scherpe bocht wil de de bestuurder afremmen, maar hoewel zijn vriend hem zelfs hielp de rempedaal in te duwen vermin derde het voertuig geen vaart. Om een andere wagen te ontgaan wierp men het stuur om, dat eveneens weigerde. Nog altijd met dezelfde snelheid reed de wagen een poli- tie-bureau binnen. Het voertuig spatte daarbij als een zeepbel uit een. Acht van de jongens waren dood, zeven voorbijgangers werden gedood en levensgevaarlijk gewond door de projektielen en drie agen ten moesten dit avontuur eveneens met hun leven bekopen. De vier in zittenden van de andere wagen, ook jongelui van nog geen twintig jaar, kwamen eveneens om het leven. Volgens de Japanse politie is het een „rustige dag" als er in Tokio maar twintig ruiten sneuvelen door de rondvliegende auto-onderdelen. Tot overmaat van ramp verhuren de bezitters hun wagentjes ook nog aan vrienden zonder auto en ten slotte geeft men ook nog rijles in deze voertuigen. Men heeft nu in Reykjavik alle hoop opgegeven dat er nog overle venden gevonden kunnen worden van de IJslandse treiler „Juli" die met 30 man aan boord circa tien dagen geleden bij New Foundland is vergaan. Men neemt aan dat de „Juli" topzwaar is geworden door ijsafzetting en in de hevige storm, die toen raasde, is omgeslagen. Ingezonden mededeling Brandend Maagzuur na Iedere maaltijd? Oi angst tij voorbaat bij iedere hap eten? Rennies nemen - enaltijd zor gen dat ge ze bij de hand hebt Een of twee Rennies - gewoon laten smelten op de tong - neutraliseren al het overtollig maagzuur dat Uw pijnen veroorzaakt. En zo wordt Uw zuurbrand geblust in een paar tellen. Heerlijk middel die Rennies - en ze smaken nog lekker ook. Afgekeurde export aardappels voor binnenlandse markt DOETINCHEM, 19-2 De Neder- landse Bon$ van Kleinhandelaren, Aardappelen, Groenten en Fruit, heeft in zijn gisteren te Utrecht ge houden algemene vergadering zijn grote afkeuring uitgesproken, dat met instemming van het Produkt- schap Aardappelen de voor export afgekeurde aardappelen en uitge- sorteerde aardappelen in de binnen landse consumptie worden gebracht De bond dringt er bij het Produkt- schap met klem op aan, dat alleen goed gesorteerde aardappelen op de binnenlandse markt verschijnen en betreurt het, dat de gevestigde han del nog steeds de deloyale concur rentie van de producent onder vindt. Gevraagd wordt, dat af doende maatregelen hiervoor zo snel mogelijk worden getroffen. KERKNIEUWS Ned. Herv. Kerk Beroepbaar: D. H. Bosma, Nieuw koop en A. Noordegraaf, Noorden. Toegelaten tot de Evangeliebedie ning: J. B. Assendorp, IJmuiden; dr. R. Bakker, De Bilt; D. H. Bos ma, Nieuwkoop; J H. ten Broecke, Amsterdam; A. J. de Bue, Driewe gen (Z.); Th. Bijlsma, Den Helder; G H. Cassuto, Scheveningen; J. G. Eelderink, Ruurlo; J. Th. Groot, Utrecht; J. G. Kooren, Driebergen; R. Kuin, Aalsmeer; A. Muilwijk, Ameide; A. Noordegraaf, Noorden; R. Pomp, Nieuw-Buinen; J Rolda- nus, Utrecht; Y. Schaaf, Hilversum; A. K. van der Schoot, Velp; J. H. Vlijm, Lunteren en B. van der Wal, Muiden. Aan de dames R. A. Bos, Benne- kom; I. C. Jansen, Oosthuizen én B. P .Wensink, Scherpenzeel (Geld.) is het getuigschrift voor vrouwelij ke kandidaten uitgereikt. Beroepen te Rotterdam-C (wijk- gem. I), A. J. van Oost, Vriezen- veen. Aangenomen het beroep der Prov. Kerkverg. van Utrecht tot pred. voor buiteng. werkzaamh. (sanato rium Zonnegloren, Soest); kand. K. H. Meyer, 's-Gravenhage. Ger. Kerken Tweetal te Vriezenveen: A. Na- gelkerke, Zweelo en C. W. de Rui ter, Visvliet. Beroepen te Gorredijk: A. Prins. Winsum (Gron.); te Aalten (vac. J. van Wijngaarden): L. Schuurman, Giessenburg; te Gees (Dr.): L. J. Wolthuis, kand. te Groningen. Chr. Ger. Kerk Tweetal te Daornspijk-Elburg: M. S. Roos, Alphen a.d. Rijn en D. Openbare kennisgeving Uitbreidingsplan Het hoofd van het gemeentebe stuur van Zierikzee maakt bekend, dat Gedeputeerde Staten van Zee land bij besluit van 20 januari 1959, no. 2634/282, 3e afdeling, hebben goedgekeurd het door de raad dezer gemeente in zijn vergadering van 19 augustus 1958, no. 4, vastgestel de plan tot herziening van het plan van uitbreiding in onderdelen met de daarbij behorende bebouwings voorschriften. Bovenvermeld plan ligt, in uit voerige kaarten uitgewerkt, ter se cretarie dezer gemeente voor een ieder ter inzage. Belanghebbenden, die bezwaren tegen het plan bij de gemeenteraad hebben ingediend, kunnen binnen een maand na heden bij de Kroon beroep instellen. Zierikzee, 20 februari 1959. Het hoofd van het gemeentebestuur voornoemd, F. TH. DIJCKMEESTER. Slagboom, 's-Gravenzande.; te 's-Gravenhage-W.: W. Heerma, Veenendaal en C. den Hertog, IJmuiden. Bedankt voor Werkendam: B. Bij leveld, Noordeloos. Ger. Gemeenten Tweetal te Moercapelle: A Ver hagen, Gouda en G. Zijderveld, Pa- terson (U.S.A.) van wie laatstge noemde is beroepen. Bedankt voor Sint Annaland: Chr. van Dam, Rotterdam-zuid. DE ZEEKONINGIN 38. Aram volgt de kapitein aan dek en werpt een onderzoekende blik op het bedrijvige leven aan de kade. „Ithaca?", vraagt hij dan wantrouwend, „waarom heb je je koers gewijzigd om deze Griekse haven aan te doen, Eén-oog?" „Het leek mij verstandiger eerst nog wat mondvoorraad en water in te slaan, alvorens de terugreis naar Barranca te beginnen", ver klaart de kaperkapitein. „Ik merk, dat je mij nog niet erg ver trouwt, Aram, en ik kan me dat wel indenken. Wel, hier is je zwaard en ziedaar nog iets, dat je misschien gerust kan stellen". Hij loopt naar een luik in het dek en werpt het open. Beneden hen zit Merlin de tovenaar .ogenschijnlijk nog in diepe slaap. „Voor het geval dat hij er vandoor zou willen gaan", grijnst de kaper, „vannacht bood dat heerschap mij nog al zijn goud, als ik jou maar overboord wilde wippen, hahaha!" Aram voelt zijn wantrouwen wijken. „Waar is Ambre?" vraagt hij nog. „Die slaapt nog als een roos", lacht Eén-oog. „Kom, ga je mee?" En even later loopt Aram met de kaperkapitein en de boots man door de straten van de Griekse havenstad. Ik kreeg een brief van een wan hopig meiske, dat mij vroeg of dat nu zo maar kon, dat ouders alle post van hun kinderen open maken. Zij was 16 jaar en had een vriend, die in dienst was en haar geregeld schreef. „Als moeder mij vroeg of ze eens een brief mocht lezen, zou ik haar die best geven, want er staat nooit iets geheimzinnigs in. Maar ze maakt ze gewoon open en dat kan ik niet uitstaan. Dan word ik woedend en hebben we de groot ste scènes. En dan zegt ze „Zie je wel, dat je een stiekemerd bent, an ders zou je er niet zo'n drukte over maken". Het toeval wilde, dat ik een paar dagen later de moeder van het meisje sprak. Hetzelfde onderwerp scheen haar ook heel hoog te zit ten, want vóór ik ergens over kon spreken, begon ze zelf er over. „Die snotneus van een Karin", zei ze. „Wat die kinderen zich niet verbeelden tegenwoordig Wil ze mij de wet voorschrijven, of ik haar brieven mag lezen. Ze heeft nl. een vriendje. Dat is mij best. Het is een nette jongen en hij komt bij ons aan huis. Zijn ouders kennen we ook. Maar ik wil weten, wat hij haar te schrijven heeft. En is het dan mijn recht als moeder, om die brieven te lezen, ja of nee! Het is toch zeker nog maar een blaag van 16 jaar!" Wel het recht, maar „Laten we daar nou eens rustig over praten", heb ik gezegd. We hebben eerst een kopje thee ge dronken, zodat ze de tijd kreeg, wat te kalmeren. Als je gaat praten met iemand, die boven op zijn stok paardje zit, is hij meestal niet voor rede vatbaar en kun je evengoed of béter je mond houden. Toen ik zag, dat ze in staat was, rustig te luisteren, ben ik van wal gestoken: „Als je het zo stelt, of een moeder het recht heeft, om de brieven van haar minderjarige kinderen te le zen, ja zelfs open te maken, dan moet ik toegeven, dat er geen wet bestaat, die hun dit kan verbieden. Ik geef zelfs toe, dat er omstandig heden kunnen bestaan, waarin hel de plicht van de ouders is, zich op de hoogte te stellen van wat zich ir. het leven van hun kind afspeelt omdat men gevaar vermoedt. Al.c de kinderen bepaalde dingen ver borgen houden, waarvan de ouder.c met zo goed als zekerheid kunner aannemen, dat zij schadelijk voor hen zijn, dan zal een ouder elk mid- del te baat moeten nemen om e- achter te komen en zodoende hun kinderen te beschermen. Maar daarvan is in het geval var Karin geen sprake. Je kent de jon gen en zijn ouders; je weet dat h'e' fatsoenlijke mensen zijn en je heb in de omgang toegestemd. Karir heeft nooit iets verheimelijkt. Wa' voor kwaad zou er dan in die cor respondentie steken? Verspeeld vertrouwen En als je het tóch niet vertrouw de, of er alleen maar gewoon men selijk nieuwgierig naar was, waar om vroeg je Karin dan niet, af en toe een brief te mogen lezen? Ik weet toevallig, dat zij daar hele maal geen bezwaar tegen zou heb ben gemaakt Door je haar brieven toe te eiee nen, heb je haar dodelijk beledigd Ze voelt dat als een aanrandirr van haar persoonlijke vrijheid. E- terecht, want ook een kind heef' het recht, een aan hem geadres seerde brief als iets eigens te be schouwen. Door het als ouder mis bruik maken van het recht, hur post te openen, loop je kans het vertrouwen van je kind te verspe len. Het respect, dat je een kind ir dit opzicht gunt, is zoveel mee? waard voor de vorming van zijr wezen en voor de onderlinge ver houding, dan de controle, die je door dik en dun op hem meent tr moeten en kunnen uitoefenen. Denk daar nu eens rustig over na". MARCELLE. Ingezonden mededeling A 11 helpt direct tegen etensvlekken, vet, 4L 1 teer, smeer, olie, vruchten, wijn, gras, lipstick, parfum, stempelinkt, enz. verwijdert vlekken Royale tube f.1.95 LAHNEMANN Laren (N.H.) Postbus 18 Imp. v. Polycolor-K2r-Placentubex-Margret Astor-Mouson-Blendax FEUILLETON door Hanoi Spoor Paulien begon over de aanvulling lie Andries destijds deed: Alleen :en bedrijf, zo zonder meer ge- chonken kan hem verlossen moe der". Martha voelde onmiddellijk waar Paulien heen wilde en ze verstrak- e. „Kind hoe kun je zelfs maar /eronderstellen dat ik iels in die ;eest zou willen doen? Ik kan mij zelf toch niet op straat gaan zetten erwille van een jongensgril". Nu was het Pauliens beurt om voosheid te voelen opkomen. Ze on- lerdrukte deze zo krachtig moge- ijk. Met harde woorden was im kers niets te bereiken. „Moeder U weet wel beter. Het geen jongensgril Hij weet zich ;een raad meer. Wanneer er g:en •itkomst komt, moet hij zelfs naar 1e gevangenis. En zelfs dan nog is 2r geen uitzicht. Men gaat hem be- ïandelen als een zwakzinnige en o, noeder, we houden zo veel van el- mar en we kunnen zo nooit trou wen". „Lieve kind, denk nu toch eens 2ven nuchter na Zou je je pleeg moeder dan willen opofferen voor ?en vreemde? Heb ik dan in al die :aren dat ik voor je zorgde en jij ia het overlijden van je ouders hier ?en tehuis vond, zo weinig liefde in ;e hart opgewekt, dat je me nu ter zijde schuift?" Martha wist dat ze harde en wre de woorden gebruikte, maar ze wil de dit pijnlijke onderhoud voor bei den niet langer rekken dan beslist nodig was. Paulien snikte. Ze voelde dat geen enkele aandrang of opmer king verandering kon brengen in de houding van haar moeder. Toch gaf ze zich nog niet gewonnen. „Als Andries dit bedrijf heeft zullen we toch altijd voor u blijven zorgen. Nooit zal het u aan iets ont breken". „Ik heb nu eenmaal andere plan nen", zei Martha gedecideerd. Toen Andries die erfenis kreeg, drong het tot me door dat er ook wel eens iets onverwacht met mij kon ge beuren. Ik heb toen een testament laten maken, en wat ik daarin heb bepaald lijkt me - hoe ik de zaak ook bekijk - nog steeds h'et beste. Paulien keek verwonderd naar haar moeder. Martha, de gezond heid in persoon, en dan een testa ment; het was moeilijk te combi neren. „Misschien vind je het vreemd", zei Martha, die de verwonderde uitdrukking in de ogen van Paulien had gezien, „maar je moet niet ver geten dat er twee mensen zijn waar ik me bezorgd over maak Dat ben jij en mijn broer Bernard. Vergeet niet dat jij, indien mij onverwacht iets overkomt, niets zult ontvangen. Wij beiden vergeten doorgaans dat jij een pleegkind bent zonder enige aanspraak, en de wet is nu eenmaal zakelijk. Dan is er mijn broer Bernard. Ook over hem heb ik zorgen. Zou ik op jouw voorste ingaan dan moet Bernard naar een ander tehuis om zien, want tussen Andries en hem ging het al niet goed, en na deze gebeurtenissen zeker niet. Toch wil ik hem ook bezorgd zien. Zijn gezondheid schijnt hem niet toe te laten naar een broodwinning om te kijken. De enige oplossing die ik zag, was dat het bedrijf later aan jullie beiden komt, aan Bernard en jou". Ondanks haar droefheid moest Paulien glimlachen over het idee van een testament van haar moeder „Hou toch op, moeder, u bent sterk en gezond; wat een onzin om over een testament te spreken". „Maar ik wil er wel over spre ken, kind. Het legt ook iets bloot van mijn liefste wens, namelijk dat jij en Bernard een paar zullen wor den". „Nooit", kreet Paulien hartstoch telijk. „Och kind, ik vraag het niet voor vandaag of morgen. Denk er nog maar eens rustig over na. Een van de bepalingen in het testament is, dat jullie samen trouwen Degene, die weigertof om andere reden niet aan de voorwaarde kan vol doenkrijgt niets van de nala tenschap. Begrijp me goed, Paulien, wanneer je weigert, heeft Bernard alles alleen". „Het heeft geen nut daarover te praten", zei Paulien lusteloos. „In de eerste plaats niet, omdat ik Ber nard beslist niet als man wens en ook niet omdat er nog heel wat kan gebeuren aleer we, naar we hopen, ons over dat testament zullen bui gen". (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Zierikzeesche Nieuwsbode | 1959 | | pagina 9