RECHTEN
zonder kringen
TOKIO: Gevaarlijkste stad
ter wereld
I WIJ OUDERS I Ook uw kind heeft
inwrijven laten drogen
afborstelen
Toch nog liefde
ZIERIK7.EESCHE NIEUWSBODE vrijdag 20 februari 1959 so. issis
Gemotoriseerde Japanse nozems eisen
honderden slachtoffers
Tokio Is de „onveiligste" stad ter
wereld geworden, ondanks het feit
dat er betrekkelijk weinig wagens
rijden, terwijl bovendien het ver
keer er langzamer ligt. Oorzaak:
de nozems hebben zich op de afge
dankte wagentjes van ver voor de
tweede wereldoorlog geworpen.
Vaak spatten deze vehikels al rij
dende uiteen, waarbij keer op keer
onschuldige voorbijgangers worden
gedood.
De auto-epidemie heeft heel Ja
pan getroffen, maar het ergste
woedt de ziekte in Tokio en in de
andere grote steden. Onmiddellijk
na de capitulatie had Japan zoals
vele andere landen een verouderd
autopark en de invoer van nieuwe
wagens was maar traag. De oude
wagentjes werden daarom tot op
de draad versleten en telkens op
nieuw weer opgekalefaterd. Thans
geschiedt de invoer van nieuwe
wagens normaal, maarnog al
tijd vervangt een nieuwe auto een
meer dan finaal uitgeleefd voer
tuigje, waaraan beslist niets meer
goed is. De Japanse nozems heb
ben zich op deze unieke kans ge
worpen. Ze kopen de wonderen-op-
vier-wielen op voor een goede drie
honderd Nederlandse guldens en
omdat ze een dergelijk bedrag al
leen niet bijeen kunnen brengen
stichtten ze „aankoop- en gebruiks-
vereniglngen", in het algemeen uit
zes tot twaalf jongelui bestaande.
Hoe ze het oude ijzer weer rijdende
weten te krijgen is zelfs de vak
mensen een raadsel, maarze
slagen er in.
OVERDENKINQ
„En Jezus zeide: „Vader, ver
geef het hun, want zij weten
niet, wat zij doen".
Lukas 23 34a.
Nee, de beul wist niet, wat hij
deed, toen hij de spijkers door de
polsen en de enkels van Jezus sloeg.
De oversten wisten niet, wie zij
hoonden. De soldaten wisten niet,
wie die middelste gekruisigde was.
Zij hadden het kunnen weten; ze
ker. Als zij het eens gezien hadden
Ja, als
Zouden wij ook niet, met wat wij
niet weten en met wat wij niet zien,
onze Jezus veel hebben laten lijden?
Weten wij altijd wat wij doen?
Ieder zal toegeven: Nee. Want wij
zeggen wel eens: Had ik dat toen
maar niet gedaan! Wat heb ik daar
spijt van! En dan zijn dat dingen,
die wij later nog ontdekken! Hoe
veel zullen wij nooit ontdekken!
Ik denk aan wat er eens met
Gandhi, de grote leider van India,
is gebeurd. Gandhi, die alle belang
rijke boeken ter wereld heeft on
derzocht, is ook onder de indruk
gekomen van de Bijbel. De Berg
rede was voor hem één van de
mooiste gedeelten. Hij kwam door
het lezen van de Bijbel onder de
indruk van de majesteit van Jezus
Christus (ieder, die de Bijbel leest
zal dezelfde ervaring hebben!). En
toch is deze Gandhi als Hindoe ge
storven. De vraag is gesteld: hoe is
het mogelijk, dat hij niet tot Chris
tus is gekomen? Zo dicht langs de
Christus heengegaan, en toch
Gandhi heeft daar zelf het ant
woord op gegeven. Lange tijd van
zijn leven heeft hij vertoefd in
Zuid-Afrika, het land van de tegen
stelling tussen blank en zwart.
Gandhi hoorde door zijn gelaats
kleur bij de verachte groep - Op
een avond zwierf hij door de stad,
waarin hij vertoefde. Hij kwam bij
een kerkgebouw, dat fel verlicht
was. Gandhi had die dag een'moei
lijke dag gehad en hij dacht: Mis
schien kan ik hier in dit kerkge
bouw wat opademen. Maar, schrijft
hij zelf, ik ben niet bij de deur ge
komen. Want ik liep de stoep op,
toen een potige koster mij hardhan
dig verwijderde. De kerk was alleen
voor blanken.
Wat had die koster gedaan?
Uiterlijk zijn plicht. Maar in werke
lijkheid heeft deze koster misschien
miljoenen mensen van Christus
vandaan gehouden. Want als
Gandhi Christen was geworden,
zou hij zijn volk in de armen van
Christus gedreven hebben.
Dat is één voorbeeld van: wij we
ten niet, wat wij doen. Wij zijn be
zig een gesprek op een visite
avondje gaande te houden (een
hele opgave soms!) en op dat mo
ment wonden wen iemand, of schie
ten wij pijlen in het hart van een
derde Wat voor ongelukkige din
gen hebben wij vandaag al gedaan?
Wij zien het niet. Wij kijken niet
door onze daden heen. Op het mo
ment wonden we iemand, of schie-
iets goeds deden, trapten wij juist
op Gods Vaderhart. Wij hebben
geen inzicht meer. Daarom doen wij
zovéél zonden en zien wij zo weinig
zonden. Wij lijken heel wat Wat
voor zonden doen wij nu vandaag?
Ik zie er niet één. Een enkele keer
zeg ik: Ja, nu was ik fout, dat is
menselijk. Maar zou Jezus nu al
leen voor die paar foutjes van ons
gestorven zijn? Het ging daar wel
om grotere dingen!
Daarom word ik bij het kruis de
ongelukkigste van alle mensen:
Want wat doen wij eigenlijk voor
goed in ons leven?
Maar ik word ook de gelukkigste,
als ik Jezus voor me laat bidden:
"Vader, vergeef het hun.
Laat U Jezus ook bidden en lij
den voor Uw onwetende zonden?
Z. P. M.
Met deze „wagens" waarbij ste
vig ijzerdraad de ontbrekende bou
ten vervangt en de zuigerstangen
soms van hout zijn gemaakt en
men het dak heeft moeten open
snijden omdat de beperkte ruimte
de twaalf „aandeelhouders" anders
niet kon bevatten, houden de jon
gelui snelheidsraces in het hartje
van de stad. Soms bezit men niet
eens een motorkap en zo kon het
in Tokio voorkomen, dat uitgespro
ken een bejaarde verkeersagent ge
dood werd door een in de lucht
springende Mercedeszuiger. Het is
schering en inslag, dat er wielen
aflopen, dat de stuurinrichting het
begeeft of dat de remmen niet
meer blijken te werken. Er zijn
ook al voorbijgangers gedood door
weg vliegende spatborden. Alleen
in de maand aktober blijken er in
de hoofdstad een goede honderd do
den te zijn gevallen door deze ge
vaarlijke nozemsport.
Een groot Japans dagblad „Yo-
miuri-Schimbum" gaf kort geleden
een beklemmend relaas over deze
nozemterreur. Landelijk gezien zijn
de dodelijke ongelukken, welke ze
veroorzaken, nog nauwelijks te
tellen Het blad heeft hen de bij
naam „kamikazen van de auto" ge
geven (Kamikazen zijn de zelf
moordpiloten ui tde wereldoorlog).
„De straten van Tokio" aldus het
blad, „zijn dodelijke valkuilen ge
worden. De oude wagentjes kun
nen de snelheden, waarin de jon
gelui ze dwingen, niet meer ver
werken. Het gebeurt herhaaldelijk,
dat ze in een te snel genomen bocht
letterlijk tot stof uiteen vallen. De
onderdelen en stukken vliegen dan
in alle richtingen en doen denken
aan de bombardementen uit de
oorlogsdagen".
Het meest spectaculaire „ver
keersongeval" geschiedde dezer da
gen in het hartje van Tokio. Een
Ingezonden mededeling
rhaufiatick, kfMtsigheid bil «vattf kou.
cMc,Zf€fflaar
m T5tuTT mEr <r pocücr^rira in
ccn hatdigc xtlashc HUISAPOTHEEK
zorWR-^njSsWhc^ing'. ^lishS^Aogist.
MEENK'S POEDERS helpen! Er zijn
Mcenk's Poeder^öji hoofdpijn, kies
pijn. hoest, grijp, Brarrhec, influenza,
rhcumatiek, koortsjjpeid b(j gevatte kou,
periodieke pijnen caz. enz. Verkrijgbaar
in etuis met 6 poeders maar ook in
ccn handige plastic HUISAPOTHEEK
(met 6 verschillende etuis 6 poeders),
zonder prijsverhoging. Vraag uw drogist.
penoi
in ei
C A DATUCCF
met twaalf jongens afgeladen twee
persoonswagentje uit 1928 snorde
met een snelheid van een goede
zestig km. per uur door het stads
centrum. In een scherpe bocht wil
de de bestuurder afremmen, maar
hoewel zijn vriend hem zelfs hielp
de rempedaal in te duwen vermin
derde het voertuig geen vaart. Om
een andere wagen te ontgaan wierp
men het stuur om, dat eveneens
weigerde. Nog altijd met dezelfde
snelheid reed de wagen een poli-
tie-bureau binnen. Het voertuig
spatte daarbij als een zeepbel uit
een. Acht van de jongens waren
dood, zeven voorbijgangers werden
gedood en levensgevaarlijk gewond
door de projektielen en drie agen
ten moesten dit avontuur eveneens
met hun leven bekopen. De vier in
zittenden van de andere wagen,
ook jongelui van nog geen twintig
jaar, kwamen eveneens om het
leven.
Volgens de Japanse politie is het
een „rustige dag" als er in Tokio
maar twintig ruiten sneuvelen door
de rondvliegende auto-onderdelen.
Tot overmaat van ramp verhuren
de bezitters hun wagentjes ook nog
aan vrienden zonder auto en ten
slotte geeft men ook nog rijles in
deze voertuigen.
Men heeft nu in Reykjavik alle
hoop opgegeven dat er nog overle
venden gevonden kunnen worden
van de IJslandse treiler „Juli" die
met 30 man aan boord circa tien
dagen geleden bij New Foundland
is vergaan. Men neemt aan dat de
„Juli" topzwaar is geworden door
ijsafzetting en in de hevige storm,
die toen raasde, is omgeslagen.
Ingezonden mededeling
Brandend Maagzuur
na Iedere maaltijd?
Oi angst tij voorbaat
bij iedere hap eten?
Rennies nemen - enaltijd zor
gen dat ge ze bij de hand hebt Een
of twee Rennies - gewoon laten
smelten op de tong - neutraliseren
al het overtollig maagzuur dat Uw
pijnen veroorzaakt. En zo wordt
Uw zuurbrand geblust in een paar
tellen. Heerlijk middel die Rennies
- en ze smaken nog lekker ook.
Afgekeurde export
aardappels voor
binnenlandse markt
DOETINCHEM, 19-2 De Neder-
landse Bon$ van Kleinhandelaren,
Aardappelen, Groenten en Fruit,
heeft in zijn gisteren te Utrecht ge
houden algemene vergadering zijn
grote afkeuring uitgesproken, dat
met instemming van het Produkt-
schap Aardappelen de voor export
afgekeurde aardappelen en uitge-
sorteerde aardappelen in de binnen
landse consumptie worden gebracht
De bond dringt er bij het Produkt-
schap met klem op aan, dat alleen
goed gesorteerde aardappelen op de
binnenlandse markt verschijnen en
betreurt het, dat de gevestigde han
del nog steeds de deloyale concur
rentie van de producent onder
vindt. Gevraagd wordt, dat af
doende maatregelen hiervoor zo
snel mogelijk worden getroffen.
KERKNIEUWS
Ned. Herv. Kerk
Beroepbaar: D. H. Bosma, Nieuw
koop en A. Noordegraaf, Noorden.
Toegelaten tot de Evangeliebedie
ning: J. B. Assendorp, IJmuiden;
dr. R. Bakker, De Bilt; D. H. Bos
ma, Nieuwkoop; J H. ten Broecke,
Amsterdam; A. J. de Bue, Driewe
gen (Z.); Th. Bijlsma, Den Helder;
G H. Cassuto, Scheveningen; J. G.
Eelderink, Ruurlo; J. Th. Groot,
Utrecht; J. G. Kooren, Driebergen;
R. Kuin, Aalsmeer; A. Muilwijk,
Ameide; A. Noordegraaf, Noorden;
R. Pomp, Nieuw-Buinen; J Rolda-
nus, Utrecht; Y. Schaaf, Hilversum;
A. K. van der Schoot, Velp; J. H.
Vlijm, Lunteren en B. van der Wal,
Muiden.
Aan de dames R. A. Bos, Benne-
kom; I. C. Jansen, Oosthuizen én
B. P .Wensink, Scherpenzeel (Geld.)
is het getuigschrift voor vrouwelij
ke kandidaten uitgereikt.
Beroepen te Rotterdam-C (wijk-
gem. I), A. J. van Oost, Vriezen-
veen.
Aangenomen het beroep der Prov.
Kerkverg. van Utrecht tot pred.
voor buiteng. werkzaamh. (sanato
rium Zonnegloren, Soest); kand. K.
H. Meyer, 's-Gravenhage.
Ger. Kerken
Tweetal te Vriezenveen: A. Na-
gelkerke, Zweelo en C. W. de Rui
ter, Visvliet.
Beroepen te Gorredijk: A. Prins.
Winsum (Gron.); te Aalten (vac. J.
van Wijngaarden): L. Schuurman,
Giessenburg; te Gees (Dr.): L. J.
Wolthuis, kand. te Groningen.
Chr. Ger. Kerk
Tweetal te Daornspijk-Elburg: M.
S. Roos, Alphen a.d. Rijn en D.
Openbare kennisgeving
Uitbreidingsplan
Het hoofd van het gemeentebe
stuur van Zierikzee maakt bekend,
dat Gedeputeerde Staten van Zee
land bij besluit van 20 januari 1959,
no. 2634/282, 3e afdeling, hebben
goedgekeurd het door de raad dezer
gemeente in zijn vergadering van
19 augustus 1958, no. 4, vastgestel
de plan tot herziening van het plan
van uitbreiding in onderdelen met
de daarbij behorende bebouwings
voorschriften.
Bovenvermeld plan ligt, in uit
voerige kaarten uitgewerkt, ter se
cretarie dezer gemeente voor een
ieder ter inzage.
Belanghebbenden, die bezwaren
tegen het plan bij de gemeenteraad
hebben ingediend, kunnen binnen
een maand na heden bij de Kroon
beroep instellen.
Zierikzee, 20 februari 1959.
Het hoofd van het
gemeentebestuur voornoemd,
F. TH. DIJCKMEESTER.
Slagboom, 's-Gravenzande.; te
's-Gravenhage-W.: W. Heerma,
Veenendaal en C. den Hertog,
IJmuiden.
Bedankt voor Werkendam: B.
Bij leveld, Noordeloos.
Ger. Gemeenten
Tweetal te Moercapelle: A Ver
hagen, Gouda en G. Zijderveld, Pa-
terson (U.S.A.) van wie laatstge
noemde is beroepen.
Bedankt voor Sint Annaland:
Chr. van Dam, Rotterdam-zuid.
DE ZEEKONINGIN
38. Aram volgt de kapitein aan dek en werpt een onderzoekende
blik op het bedrijvige leven aan de kade. „Ithaca?", vraagt hij dan
wantrouwend, „waarom heb je je koers gewijzigd om deze Griekse
haven aan te doen, Eén-oog?"
„Het leek mij verstandiger eerst nog wat mondvoorraad en water
in te slaan, alvorens de terugreis naar Barranca te beginnen", ver
klaart de kaperkapitein. „Ik merk, dat je mij nog niet erg ver
trouwt, Aram, en ik kan me dat wel indenken. Wel, hier is je
zwaard en ziedaar nog iets, dat je misschien gerust kan stellen".
Hij loopt naar een luik in het dek en werpt het open. Beneden
hen zit Merlin de tovenaar .ogenschijnlijk nog in diepe slaap. „Voor
het geval dat hij er vandoor zou willen gaan", grijnst de kaper,
„vannacht bood dat heerschap mij nog al zijn goud, als ik jou
maar overboord wilde wippen, hahaha!"
Aram voelt zijn wantrouwen wijken. „Waar is Ambre?" vraagt
hij nog. „Die slaapt nog als een roos", lacht Eén-oog. „Kom, ga je
mee?" En even later loopt Aram met de kaperkapitein en de boots
man door de straten van de Griekse havenstad.
Ik kreeg een brief van een wan
hopig meiske, dat mij vroeg of dat
nu zo maar kon, dat ouders alle
post van hun kinderen open maken.
Zij was 16 jaar en had een vriend,
die in dienst was en haar geregeld
schreef. „Als moeder mij vroeg of
ze eens een brief mocht lezen, zou
ik haar die best geven, want er
staat nooit iets geheimzinnigs in.
Maar ze maakt ze gewoon open en
dat kan ik niet uitstaan. Dan word
ik woedend en hebben we de groot
ste scènes. En dan zegt ze „Zie je
wel, dat je een stiekemerd bent, an
ders zou je er niet zo'n drukte over
maken".
Het toeval wilde, dat ik een paar
dagen later de moeder van het
meisje sprak. Hetzelfde onderwerp
scheen haar ook heel hoog te zit
ten, want vóór ik ergens over kon
spreken, begon ze zelf er over.
„Die snotneus van een Karin",
zei ze. „Wat die kinderen zich niet
verbeelden tegenwoordig Wil ze
mij de wet voorschrijven, of ik haar
brieven mag lezen. Ze heeft nl. een
vriendje. Dat is mij best. Het is een
nette jongen en hij komt bij ons
aan huis. Zijn ouders kennen we
ook. Maar ik wil weten, wat hij
haar te schrijven heeft. En is het
dan mijn recht als moeder, om die
brieven te lezen, ja of nee! Het is
toch zeker nog maar een blaag van
16 jaar!"
Wel het recht, maar
„Laten we daar nou eens rustig
over praten", heb ik gezegd. We
hebben eerst een kopje thee ge
dronken, zodat ze de tijd kreeg, wat
te kalmeren. Als je gaat praten met
iemand, die boven op zijn stok
paardje zit, is hij meestal niet voor
rede vatbaar en kun je evengoed
of béter je mond houden. Toen ik
zag, dat ze in staat was, rustig te
luisteren, ben ik van wal gestoken:
„Als je het zo stelt, of een moeder
het recht heeft, om de brieven van
haar minderjarige kinderen te le
zen, ja zelfs open te maken, dan
moet ik toegeven, dat er geen wet
bestaat, die hun dit kan verbieden.
Ik geef zelfs toe, dat er omstandig
heden kunnen bestaan, waarin hel
de plicht van de ouders is, zich op
de hoogte te stellen van wat zich ir.
het leven van hun kind afspeelt
omdat men gevaar vermoedt. Al.c
de kinderen bepaalde dingen ver
borgen houden, waarvan de ouder.c
met zo goed als zekerheid kunner
aannemen, dat zij schadelijk voor
hen zijn, dan zal een ouder elk mid-
del te baat moeten nemen om e-
achter te komen en zodoende hun
kinderen te beschermen.
Maar daarvan is in het geval var
Karin geen sprake. Je kent de jon
gen en zijn ouders; je weet dat h'e'
fatsoenlijke mensen zijn en je heb
in de omgang toegestemd. Karir
heeft nooit iets verheimelijkt. Wa'
voor kwaad zou er dan in die cor
respondentie steken?
Verspeeld vertrouwen
En als je het tóch niet vertrouw
de, of er alleen maar gewoon men
selijk nieuwgierig naar was, waar
om vroeg je Karin dan niet, af en
toe een brief te mogen lezen? Ik
weet toevallig, dat zij daar hele
maal geen bezwaar tegen zou heb
ben gemaakt
Door je haar brieven toe te eiee
nen, heb je haar dodelijk beledigd
Ze voelt dat als een aanrandirr
van haar persoonlijke vrijheid. E-
terecht, want ook een kind heef'
het recht, een aan hem geadres
seerde brief als iets eigens te be
schouwen. Door het als ouder mis
bruik maken van het recht, hur
post te openen, loop je kans het
vertrouwen van je kind te verspe
len.
Het respect, dat je een kind ir
dit opzicht gunt, is zoveel mee?
waard voor de vorming van zijr
wezen en voor de onderlinge ver
houding, dan de controle, die je
door dik en dun op hem meent tr
moeten en kunnen uitoefenen. Denk
daar nu eens rustig over na".
MARCELLE.
Ingezonden mededeling
A 11 helpt direct tegen etensvlekken, vet,
4L 1 teer, smeer, olie, vruchten, wijn, gras,
lipstick, parfum, stempelinkt, enz.
verwijdert vlekken Royale tube f.1.95
LAHNEMANN Laren (N.H.) Postbus 18 Imp. v. Polycolor-K2r-Placentubex-Margret Astor-Mouson-Blendax
FEUILLETON
door Hanoi Spoor
Paulien begon over de aanvulling
lie Andries destijds deed: Alleen
:en bedrijf, zo zonder meer ge-
chonken kan hem verlossen moe
der".
Martha voelde onmiddellijk waar
Paulien heen wilde en ze verstrak-
e. „Kind hoe kun je zelfs maar
/eronderstellen dat ik iels in die
;eest zou willen doen? Ik kan mij
zelf toch niet op straat gaan zetten
erwille van een jongensgril".
Nu was het Pauliens beurt om
voosheid te voelen opkomen. Ze on-
lerdrukte deze zo krachtig moge-
ijk. Met harde woorden was im
kers niets te bereiken.
„Moeder U weet wel beter. Het
geen jongensgril Hij weet zich
;een raad meer. Wanneer er g:en
•itkomst komt, moet hij zelfs naar
1e gevangenis. En zelfs dan nog is
2r geen uitzicht. Men gaat hem be-
ïandelen als een zwakzinnige en o,
noeder, we houden zo veel van el-
mar en we kunnen zo nooit trou
wen".
„Lieve kind, denk nu toch eens
2ven nuchter na Zou je je pleeg
moeder dan willen opofferen voor
?en vreemde? Heb ik dan in al die
:aren dat ik voor je zorgde en jij
ia het overlijden van je ouders hier
?en tehuis vond, zo weinig liefde in
;e hart opgewekt, dat je me nu ter
zijde schuift?"
Martha wist dat ze harde en wre
de woorden gebruikte, maar ze wil
de dit pijnlijke onderhoud voor bei
den niet langer rekken dan beslist
nodig was.
Paulien snikte. Ze voelde dat
geen enkele aandrang of opmer
king verandering kon brengen in de
houding van haar moeder. Toch
gaf ze zich nog niet gewonnen.
„Als Andries dit bedrijf heeft
zullen we toch altijd voor u blijven
zorgen. Nooit zal het u aan iets ont
breken".
„Ik heb nu eenmaal andere plan
nen", zei Martha gedecideerd. Toen
Andries die erfenis kreeg, drong
het tot me door dat er ook wel eens
iets onverwacht met mij kon ge
beuren. Ik heb toen een testament
laten maken, en wat ik daarin heb
bepaald lijkt me - hoe ik de zaak
ook bekijk - nog steeds h'et beste.
Paulien keek verwonderd naar
haar moeder. Martha, de gezond
heid in persoon, en dan een testa
ment; het was moeilijk te combi
neren.
„Misschien vind je het vreemd",
zei Martha, die de verwonderde
uitdrukking in de ogen van Paulien
had gezien, „maar je moet niet ver
geten dat er twee mensen zijn waar
ik me bezorgd over maak Dat ben
jij en mijn broer Bernard. Vergeet
niet dat jij, indien mij onverwacht
iets overkomt, niets zult ontvangen.
Wij beiden vergeten doorgaans dat
jij een pleegkind bent zonder enige
aanspraak, en de wet is nu eenmaal
zakelijk.
Dan is er mijn broer Bernard.
Ook over hem heb ik zorgen. Zou
ik op jouw voorste ingaan dan moet
Bernard naar een ander tehuis om
zien, want tussen Andries en hem
ging het al niet goed, en na deze
gebeurtenissen zeker niet. Toch
wil ik hem ook bezorgd zien. Zijn
gezondheid schijnt hem niet toe te
laten naar een broodwinning om te
kijken. De enige oplossing die ik
zag, was dat het bedrijf later aan
jullie beiden komt, aan Bernard en
jou".
Ondanks haar droefheid moest
Paulien glimlachen over het idee
van een testament van haar moeder
„Hou toch op, moeder, u bent sterk
en gezond; wat een onzin om over
een testament te spreken".
„Maar ik wil er wel over spre
ken, kind. Het legt ook iets bloot
van mijn liefste wens, namelijk dat
jij en Bernard een paar zullen wor
den".
„Nooit", kreet Paulien hartstoch
telijk.
„Och kind, ik vraag het niet voor
vandaag of morgen. Denk er nog
maar eens rustig over na. Een van
de bepalingen in het testament is,
dat jullie samen trouwen Degene,
die weigertof om andere reden
niet aan de voorwaarde kan vol
doenkrijgt niets van de nala
tenschap. Begrijp me goed, Paulien,
wanneer je weigert, heeft Bernard
alles alleen".
„Het heeft geen nut daarover te
praten", zei Paulien lusteloos. „In
de eerste plaats niet, omdat ik Ber
nard beslist niet als man wens en
ook niet omdat er nog heel wat kan
gebeuren aleer we, naar we hopen,
ons over dat testament zullen bui
gen".
(Wordt vervolgd).