Rugzak - draagzak
PASEN
onder reda kt ie van de Perskommissie
Bond van Plattelandsvrouwen
voor Zeeland en Noord-Brabant.
Adres:
P.J. de Rooy-Janse M.A.
Postbus 42, 4424 ZG Wemeldinge
Pasen is
opnieuw beginnen
denkend aan Hem,
die leven is.
Pasen is
zich steeds bezinnen
op alles
wat ons gegeven is.
Pasen is
je handen vouwen
en danken
dat je nu nog leeft.
Pasen is
mogen vertrouwen,
dat er iemand is
die om je geeft.
12
Via de tuinkommissie op deze pagina's een aantal wetenswaardighe
den m.b.t. de tuin in het voorjaar. Wat kan men van de tuin genieten
en het voorjaar, PASEN, heeft een belofte van nieuwe groei en bloei,
van nieuw leven. Alles is aan het vernieuwen, weer opnieuw tot le
ven komen.
Een lust is het om te zien hoe de vogels nestjes bouwen en daarin
eitjes leggen. Dat brengt ons op het ei zoals wij dat eten met Pasen
en op alle andere gelegenheden in het jaar. Volgens een oud rijmpje:
Eén ei is geen ei,
twee ei is een hair ei én
drie ei is een Paasei.
Wonderbaarlijk
Er zijn weinig produkten zo voed
zaam als een ei en het is voor heel
veel recepten een noodzakelijk in
grediënt. We kunnen ons eigenlijk
niet voorstellen dat we het helemaal
zonder zouden moeten doen. De ge
schiedenis van het gebruik van eie
ren en het houden van kippen gaat
heel ver terug. Kippen (hoenders)
Zijn al zo'n 4000 jaar bekend als
huisdier, en zo lang ook het gebruik
Van eieren in de voedselbereiding.
Wat was er eerder?
De vraag, wat er eerder was de kip
of het ei blijft een vraag die we
steeds weer gesteld zien. Het zijn
echter niet alleen de vogels die zich
voortplanten door middel van eie
ren, ook vissen planten zich voort
door middel van eieren en daarbij
wordt nimmer de vraag gesteld, wat
was er eerder, de vis of de
hom/kuit.
Over de ontwikkeling van het ei le
zen we het volgende. "De basis van
een (vogel) kippeëi wordt gevormd
in het ovarium, waarin zich duizen
den eicellen bevinden. Als een kip
volwassen is rijpen de cellen een
voor een, waarbij zich steeds om de
rijpende cel een dooier vormt. De
stoffen in die dooier zijn bedoeld als
voedsel voor het vogeljong, dat
krachten moet vergaren om uit zijn
eierschaal-gevangenis te breken".
Als in onze recepten eieren als in
grediënt worden genoemd worden
altijd kippeëieren bedoeld. Er wordt
nooit van uitgegaan dat er andere
eieren zouden kunnen worden ge-
Uit: "Vliegen als een vogel"
van ds. D.A. Werner
(Een boekje met heel fijne gedachten en gedichten,
uitg. Kok, Kampen, f 12,90.)
bruikt. In andere landen is dat ech
ter niet zo vanzelfsprekend en ten
tijde van de oude Romeinen werden
veel soorten eieren genoemd. Men
gebruikte: ganze-, eende-, fazante
en duiveëieren maar ook zwane- en
pauweëieren gebruikte men. Pau-
weëieren werden beschouwd als
een delicatesse en het vlees van
een pauw was ook erg gewild.
Van de Feniciërs is bekend dat ze
ook struisvogeleieren aten. Een
struisvogelei weegt ongeveer ander-
-halve kilogram en een omelet van
een struisvogelei is dan ook vol
doende voor tien tot twaalf
personen.
In Zuid-Afrika zijn speciale bedrijven
waar men struisvogels fokt. Van de
dikke schaal van struisvogeleieren
maken vrouwen in Afrikaanse lan
den een soort platte kralen die een
heel aparte dekoratie vormen.
Kievitseieren worden nu bijna niet
meer geraapt in ons land. Ze wer
den bijzonder lekker gevonden en
elk jaar was er de aanbieding van
het eerste kievitsei aan de Koningin.
Onze oosterburen eten wel meeu-
weëieren, die een vrij sterke
vissmaak hebben. Wij hebbén daar
voor geen waardering en eendeëie-
ren zijn ook niet erg populair bij de
gemiddelde Nederlander.
Kwarteleieren zijn de laatste jaren
zeer populair geworden en waar
schijnlijk het meest door het kleine
formaat. Ze zijn in vergelijking tot
kippeëieren tamelijk duur.
In ons land is men zeer gekant te
gen legbatterijen. Als mensen daar
echt tegen zijn is het misschien
goed te weten dat de meeste kwar
teleieren uit legbatterijen komen.
Het schijnt moeilijk te zijn op andere
wijze een rendabel bedrijf op te zet
ten. Over het geheel zijn kwartelei
tjes import uit oosterse landen.
Gebruik
De mogelijkheden die eieren bieden
voor gebruik in de keuken zijn vele.
leder kent wel een favoriet recept
en de ECHTE paaseieren zoals die in
de Oosterse Kerk worden gegeven
zijn na 30 min. koken oneetbaar ge
worden.
Een echt paasei, of eieren, zijn die
welke met Pasen worden weggege
ven. Meestal is dat een voor de ge
legenheid met de hand gekleurd of
heel kunstig beschilderd ei. Paasei
tjes zijn ook wel de kleine eitjes van
chocolade of suikerwerk die volgens
oud gebruik in een netje worden ge
geven aan familie of vrienden.
Het paasei, als kiem van nieuw le
ven bevat het levenskracht. Als eer
ste spijs na de vasten werden de
eieren in de kerk gewijd en kregen
daardoor genezende kracht.
Paaseieren versieren
Het versieren van paaseieren is nu
een heel bijzondere kunst aan het
worden. Leeggeblazen eieren wor
den tot echte kunstwerken, die men
op tentoonstellingen kan bewonde
ren. Dat is'niét iets van onzë tijd.
Het is al in 1870, dat de juwelier Fa-
bergé voor de Russische Tsaar zeer
bijzondere eieren maakte. Het waren
fraai bewerkte kunst-eieren en de
traditie maakte Pasen niet alleen tot
een religieus feest maar ook het
feest van de nieuwe lente en de te
rugkeer van het licht, afscheid van
de winter. Alles was aanleiding voor
het vieren van het Paasfeest. De
Russische adel gaf elkaar juweeltjes
van eieren met Pasen, waarbij de ei
eren die de Tsaar voor zijn gezin liet
maken al het andere overtroffen.
Goud - zilver - edelstenen - glas -
porselein. Voorwerpen zoals bon-
bonnières kregen voor gebruik in de
paastijd de vorm van een ei. Ook
gouden bedeltjes om aan collier of
armband te hangen waren erg in
trek. Evenals de "surprise" eieren
die heel kostbaar uitgevoerd een
lust voor het oog waren. Ze konden
worden geopend en het is onvoor
stelbaar wat men in het ei te zien
kreeg. Wie meer over deze kunst
eieren wil weten kan dat vinden in
het boek: Fabergé eggs, imperial
Russian fantasies.
Wij proberen met onze middelen en
tijd toch een beetje sfeer te maken
en versieren de eieren eenvoudig, of
we laten er een haasje-over
springen zoals Connie van de Linde
cjat voor ons tekende.
De perskommissie wenst u allen
een Vrolijk Pasen.
Na de vorst en de sneeuw kunnen we weer in de tuin aan de slag.
Voor mevrouw De Witte uit Nisse is tuinieren een echte hobby.
Met een zak op je rug en een stok
in je hand, ga je door het ganse
land. En denk nu niet direkt, dat
doen wij niet want allemaal hebben
we ons rugzakje te dragen ge
kregen.
Een rugzak is een gemakkelijk ding
om spullen in mee te nemen. Het
was een poos mode om steeds met
een rugzakje te lopen, maar dat is
nu weer voorbij. Voordelen zijn dat
je twee handen vrij hebt en nadeel
is dat je er niet zo gemakkelijk in
kunt om iets te pakken, 't Hele ding
moet er dan eerst af en later er weer
op. Een rugzak is wel toegankelijk
voor iemand die achter je staat. Dat
kan heel gemakkelijk maar ook heel
onprettig zijn, dat is dan afhankelijk
van wie er aan zit of erin kijkt.
Kinderen die ver moeten lopen naar
school hebben dikwijls hun school
tas op hun rug. Dat loopt veel beter
en rechter-op.
Als er teveel in de rugzak zit kan het
een grote last zijn. Maar soms moet
er voor een tocht vrij veel mee. Een
zogenaamd "draagstermaakt het
dragen gemakkelijker evenals het
plaatsen van de last hoger, tot bo
ven het hoofd kan het worden opge
bouwd.. Voor echte trektochten is
dat veel beter. De last wordt dan via
het draagvlak meer over het lichaam
verdeeld, waardoor de last lichter
lijkt te worden.
We zien dat in zuidelijke en oostelij
ke landen waar vrouwen heel zware
lasten moeten dragen. Op een vlak
terrein dragen ze de last OP hun
hoofd en in bergachtige gebieden
AAN het hoofd met een draagband
die de last ook verdeeld over rug en
schouders. Zo dragen ze b.v. 20 liter
water 20 kg.), of een vracht
hout om te stoken of produkten die
ze naar de markt brengen voor ver
koop. Ze beschikken dan niet over
een rugzak met draagstel maar heb
ben de vracht samengebonden of in
een kruik of op een schaal. Hele
vrachten gaan zo mee en het kan
gebeuren dat je een grote bundel
hout ziet lopen en eerst na goed kij
ken ontdekt dat er een vrouw onder
schuil gaat. Dat deel van de lasten
die mensen te dragen krijgen is voor
de vrouwen. Al heel jong leren ze de
techniek van het dragen en ze we
ten hoe ze dat moeten aanpakken
en hoe ze elkaar helpen kunnen om
de zaak op hun plaats (rug) te krij
gen. Zo leren ze al jong om hun ei
gen lasten te dragen.
Te zwaar soms
Men kan ook een last te dragen krij
gen die voor één mens teveel lijkt te
zijn. En toch leert ieder zijn of haar'
lasten te dragen en heeft daar dan:
de kracht voor gekregen. Wat overi-,
gens voor de een een last lijkt te zijn
is het niet altijd voor degene die de
last moet dragen. Al zal ook die
mens wel eens moe en opstandig
worden.
De last overgeven aan een ander is
een geweldige stap die niemand zo
gemakkelijk zet.
Verschillen
We kunnen lasten zien als b.v. grote
financiële druk, gezondheidsproble
men, handicap, verlies, zorgen om
anderen, verlangen naar ver weg wo
nende familie enz. enz. leder mens
kent de inhoud van de eigen rugzak.
Toch is het goed om af en toe die
zak eens te legen en te luchten. Dan
zien wat we er weer terug indoen
en misschien zullen we het ook wel
eens anders inpakken (aanpakken).
Er zijn ook lasten die mensen met
veel liefde dragen, dan is het geen
last meer maar een vreugde, vreug
de in geven en helpen. Soms is het
heel moeilijk om te aanvaarden dat
anderen iets voor je moeten doen
en dat die dat met veel inzet dpen
zonder er iets voor terug te ont
vangen.
Eigenlijk zouden we zo de natuur
moeten zien. Die geeft ons een
overdaad aan kleur en fleur, aan
groei en bloei zonder daarvoor iets
terug te vragen. Alles komt elk jaar
weer op de tijd die ervoor gesteld is
zonder meer. Wel kunnen we een
beetje helpen om het nog beter en
nog mooier te laten worden. Dat is
dan de zorg die we eraan besteden
en onder de liefdevolle handen van
de tuinier/ster wordt de hof dan nog
meer een lusthof. Werken in de tuin
is dan geen Jast maar een voorrecht
dat we het mogen en kunnen doen.
En als alles er dan mooi bijligt en
even rust moet hebben, is de tijd
daar om de echte rugzak te pakken
en er op uit te trekken. Bij terugkeer
ziet het er meestal nog mooier uit
dan bij het vertrek. Er op uit trekken
is goed maar het thuiskomen is het
mooiste deel van een tocht. Men
moet echter wel eerst gaan om te
kunnen thuiskomen.
Alles wat verzorging vraagt wacht
en vol moed gaan we weer aan de
gang. De belofte van Pasen geeft al
len kracht voor komende tijden.
